Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย – ตอนที่ 1133 ออกเดินทาง

ตอนที่ 1133 ออกเดินทาง

　　หลังจากพูดคุยกับยู่ยงหนานเสร็จชูฮันก็เตรียมตัวจะออกเดินทางทันที แต่ก็ถูกนักบุญซึ่งเป็นน้องสาวของยู่ยงหนานหยุดเอาไว้ก่อน

　　 นักบุญแห่งท้องทะเลก่อนหน้านี้คุณมาขวางฉันเอาไว้ไม่ให้เข้ามาที่นี้ แล้วตอนนี้ก็ยังมาขวางไม่มห้ฉันไปอีก สรุปว่าต้องการจะมีเรื่องกับฉันสินะ?  แม้จะเผชิญหน้ากับนักบุญที่มีอำนาจสูงสุดในที่แห่งนี้ แต่ชูฮันก็ยังคงเป็นตัวของตัวเอง ไร้ซึ่งความเกรงกลัวใดๆ

　　ขณะนี้นางเงือกสาวไม่ได้อยู่ในสภาพนางเงือกเธอสวมใสาชุดประหลาดๆและยืนอยู่ตรงหน้าชูฮัน  คนนอกไม่สามารถเข้าและออกที่นี้ได้ พวกเขาจำเป็นต้องมีคนนำทาง คุณมั่นใจเหรอว่าต้องการจะเข้าไปเองตัวคนเดียว? 

　　ทันใดนั้นชูฮันก็หยุดชะงักและพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ ตอนเข้ามา เห็นได้ชัดว่าคุณเป็นคนพาฉันเข้ามาแต่ทำไมถึงโยนฉันลงตรงพื้นหญ้า คืออะไรต้องการจะทดสอบ? นี่คือมารยาทในการขอความช่วยเหลือจากฉันงั้นเหรอ? 

　　นางเงือกสาวนิ่งงันยู่ยงหนานที่เห็นน้องสาวตัวเองนิ่งค้างไปก็รีบส่งสายตาบอกใบ้

　　น่าสงสารที่นางเงือกสาวนั้นไม่เห็นสายตาที่ยู่ยงหนานส่งมาเพราะสายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ชูฮันตลอด  ก็คุณคิดว่าฉันเป็นคนป่าไม่ใช่เหรอ? 

　　ทันใดนั้นบรรยากาศก็เข้าสู่ความเงียบอย่างประหลาดๆชูฮันเม้มปากแน่นอยู่พักหนึ่ง…นี่ผู้หญิงคนนี้ต้องการจะแก้แค้นเขาแทนคนของตัวเองงั้นเหรอ?

　　ก็ตอนนั้นเขานึกว่าเป็นคนป่าจริงๆนิ?

　　ใครจะไปรู้ละว่าแท้จริงแล้วจะเป็นนักบุญแห่งท้องทะเลแถมยังเป็นนางเงือกอีกด้วย!

　　 อีกอย่าง… นางเงือกสาวเว้นวรรค สายตาพลันเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือก  แค่สิ่งที่คุณทำกับสัตว์เลี้ยงของคุณมันก็แย่พอแล้วพวกเขาคือสิ่งมีชีวิตสิ่งเดียวที่ดำรงชีวิตมายาวนานหลายพันปี! 

　　 ไม่ใช่!มันเป็นเพราะฉันเอง หวังไคคือครอบครัวของฉัน แต่ก่อนหน้านั้นเขาก็ทำตัวไม่ดีกับฉันเหมือนกันถึงได้โดนฉันทำแบบนั้นกลับ เอาละมาคุยกัน คุณต้องการจะทำอะไร?  ชูฮันทำเป็นไม่สนใจ เขาทำท่ายักไหล่ ทว่าแท้จริงนั้นในใจกำลังคุยกับหวังไคอยู่

　　 นายได้ยินมั้ย?กระต่ายอาศัยอยู่ที่นี้มาหลายพันปีแล้ว!  ชูฮันคำราม

　　 อายุขัยของกระต่ายไม่ได้ยาวนานขนาดนั้นมีแต่วิญญาณเท่านั้นที่สามารถคงอยู่ขนาดหลายพันปีได้!  หวังไคไม่เชื่อ

　　 แต่นายเคยพูดไว้ว่านายรู้สึกคุ้นเคยกับที่นี้ไม่ใช่เหรอ?เหมือนนายเคยอยู่ที่นี้มาก่อน? เป็นไปได้มั้ยว่านายเคยมีลูกกับกระต่ายตัวเมียที่นี้ก่อนจะเสียความทรงจำแล้วก็ทิ้งไข่ไว้จนมีลูกเต็มไปหมด?  ชูฮันถามต่อ

　　 ไปตายซะ!!! หวังไคกรอกตาใส่อย่างรำคาญ  แต่พวกกระต่ายสีเทาพวกนั้นดูผิดปกติ มันดูเหมือนจะต้องสอบสวนกันซักหน่อย 

　　 ความลับของหุบเขาหยินหยางนี่มีมากมายไม่รู้จบสักที! ชูฮันคร่ำครวญ

　　 ฉันเองก็ช็อคเหมือนกันนี่มันเรื่องบ้าบอห่าเหวอะไรกัน! เฮ้อ แล้วฉันควรจะพูดยังไง…  หวังไคคร่ำครวญด้วยความสับสน

　　ขณะที่ในหัวชูฮันมีการพูดคุยกันอย่างลับๆเกิดขึ้นระหว่างชูฮันกับหวังไคนางเงือกสาวก็เดินเข้ามาประชิดชูฮัน เธอส่งยิ้มกว้างให้ชูฮันเผยให้เห็นอารมณ์ที่แปลกตา

　　 ฉันต้องการอะไร?ง่ายมาก  นางเงือกสาวพูดขึ้น  คำขอจากหัวหน้าเผ่าของมนุษย์ปลาก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ฉันในฐานะที่เป็นตัวแทนของท้องทะเลก็มีอีกคำขอจากคุณเหมือนกัน 

　　ชูฮันที่ตอนนี้เริ่มจะอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่พูดสวนขึ้นมาทันที  ถ้าจะมีอะไรอีก ข่วยพูดทีเดียวให้จบ 　　 ตอนที่คุณเข้าไปนำของนั้นออกมาและกลับมาที่นี้ฉันจะบอกคุณอีกครั้ง  นางเงือกสาวจงใจยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชูฮันและกระซิบพูดตอนที่ชูฮันเดินสวนผ่านไป  ตอนนี้มากับฉัน ฉันจะไปส่งคุณเข้าไปในนั้นเอง 

　　ชูฮันมองไปที่ยู่ยงหนานด้วยสายตาแปลกๆแต่ก็เห็นว่ายู่ยงหนานนั้นนิ่งเฉยอย่างไม่มีอำนาจใดๆดังนั้นชูฮันจึงส่ายหัวและทำได้แค่เดินตามหลังนางเงือกสาวไป ขณะที่ในใจก็เกิดข้อสงสัยว่านางเงือกสาวที่เป็นนักบุญนั้นมีอำนาจมากขนาดนั้นเลยเหรอ?

　　หลังจากได้รับคำขอจากยู่ยงหนานและกลายเป็นผู้มีพระคุณผู้ยิ่งใหญ่ของเผ่ามนุษย์ปลาชูฮันเองก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่านางเงือกจะเอากลเม็ดอะไรมาใช้กับเขา!

　　นักบุญเพียงหนึ่งเดียวแห่งท้องทะเลมันคงคงเป็นตำแหน่งที่สุดยอดน่าดู ไหนจะอำนาจที่มีอยู่ในมืออีก แต่เพื่อที่จะมีพลังควบคุมน้ำได้ เธอจำเป็นจะต้องอยู่ในหุบเขาที่เป็นพื้นที่ของเธอเท่านั้น　　ขณะคิดทั้งสามคนก็เดินเรียบชายฝั่งมาเรื่อยๆจนถึงแนวปะการังที่เรียงรายเต็มทาง มันยังคงมีนางเงือกบางตัวว่ายน้ำเล่นอยู่ตรงแถบน้ำตื้น ในสายตาของชูฮันนั้นกำลังเปล่งประกาย หัวแล่นยามคิดถึงจำนวนของเหรียญล่มสลาย

　　ถ้าเขาสามารถจับพวกนางเงือกพวกนี้ไปขายได้ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะหาเหรียญล่มสลายได้มากขนาดไหน

　　โชคดีที่ไม่มีใครล่วงรู้ถึงความคิดของชูฮันไม่อย่างนั้นยู่ยงหนานคงจะเป็นคนแรกที่หันมาเล่นงานชูฮันทันที!

　　 เดินเข้าไปสิ นางเงือกสาวชี้นิ้วไปทางร่องน้ำ

　　 เอ่อ—-? ชูฮันมึนงง  ไม่ใช่ว่าจะให้นางเงือกประคองฉันในน้ำหรอกนะ? 

　　ตอนนี้แม้แต่นางเงือกสาวที่รักษาท่าทีนิ่งเงียบมาตลอดก็ยังอดไม่ได้ที่จะโมโหขึ้นมา  คิดดีๆหน่อย! ทางเข้ามันอยู่ในน้ำ ฉันจะควบคุมน้ำเพื่อส่งนายไปที่อีกชายทะเลหนึ่งเอง 

　　ชูฮันยักไหล่และเดินเข้าไปในน้ำอย่างไม่สนใจอีกนางเงือกสาวที่อยู่ข้างหลังก็เริ่มทำการควบคุมน้ำ ในทันทีทันใดน้ำที่นอนแน่นิ่งมาตลอดก็ยกขึ้นสูงสองเมตร ราวกับมีกำแพงที่คอยกลั้นคลื่นน้ำทะเลที่ซัดอยู่ไม่ให้ฝ่าเข้ามา ตรงกลางเว้นว่างเป็นทางเดินให้ชูฮันได้เดินผ่านเข้าไป

　　ชูฮันเก็บอาการได้ดีมากแม้ว่าเขาจะเปียกน้ำแต่ความสามารถในการควบคุมน้ำของนักบุญสาวนั้นก็คุ้มค่าที่ได้เห็นกับตาจริงๆ!

　　คลื่นยังคงซัดเข้ามาปะทะครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างถี่ๆทว่าภายใต้ความเชื่อใจระหว่างกัน ชูฮันก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะจมอยู่ใต้ท้องทะเลให้เห็น แม้ว่ามันจะปลอดภัย แต่มันก็ยังคงมีคลื่นทะเลเล็กๆบางส่วนตีกระทบเข้าใส่หน้าเขาบางส่วนอยู่ดี

　　สองพี่น้องชายหญิงที่อยู่ห่างออกไปตรงชายฝั่งทะเลได้แต่ยืนมองร่างของชูฮันที่ห่างออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆยู่ยงหนานนั้นอดไม่ได้ที่จะแสดงความกังวลออกมา  มันควรจะมีเงือกสักสองสามตัวคอยประกบพาเขาไปไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงปล่อยให้เขาไปตัวคนเดียว แล้วจะทำอย่างไรถ้าเขาเจอกับสัตว์ประหลาดยักษ์ในน้ำเข้า? 

　　 ถ้าจะเจอก็ต้องเจอฉันไม่อยากจะปกป้องเขา  นางเงือกสาวตอบด้วยเสียงเย็นชา

　　 เฮ้ย!เรื่องส่วนตัวเอาไว้ทีหลังได้มั้ย! ตอนนั้นชูฮันไม่ได้รู้เรื่องของพวกเรา แล้วคนที่ถูกเขาอัดก็คือฉันไม่ใช่เธอซะหน่อย? ขนาดฉันเองยังไม่สนใจเรื่องนั้นเลย แล้วเธอจะมาแค้นอะไร?  ยู่ยงหนานแนะนำ

　　 พี่ยู่ นางเงือกสาวชำเลืองมองพี่ชาย  ที่เขาตอบตกลงก็เพราะเหตุผลเพียงอย่างเดียว เพราะพี่อ่อนแอเกินไป 

　　หลังจากนั้นนางเงือกสาวก็หันหน้ากลับมาและเดินจากไปทันทีฝีเท้าของเธอว่องไวมากและหายวับไปในพริบตาจนมองไม่เห็นร่องรอย

　　ยู่ยงหนานยืนค้างอยู่ที่เดิมในใจนั้นแสนจะหงุดหงิดหากเขาก็ไม่สามารถปฏิเสธหรือต่อต้านน้องสาวตัวเองได้ เขาได้แต่มองไปที่ทางเดินกลางทะเลที่ตอนนี้มองไม่เห็นร่างของชูฮันอีกแล้ว และก็ได้แต่พูดกับตัวเอง  ขอเพียงให้เรากับท้องทะเลมีช่องทางติดต่กันได้ ขอเพียงแค่นั้น ชูฮันอย่าทำให้พวกเราผิดหวังนะ! 

　　ชูฮันไม่ได้รับรู้ถึงความสำคัญของความรับผิดชอบอันหนักอึ้งที่อยู่บนบ่าตัวเองตอนนี้เลยเขาเพียงแค่รู้สึกถึงประสบการณ์ความยากลำบากที่ตัวเองต้องเผชิญในการเดินทางในทะเล คลื่นที่ซัดเข้ามาอย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง ไม่มีเวลาได้ทันตั้งตัว แต่แล้วในที่สุดเขาก็เดินทางมาถึงที่ปลอดภัย และเพียงแวบแรกที่มองเขาก็ได้เห็นชายหาดทะเลที่คุ้นตา

　　นี่คือจุดแวะแรกตอนที่เขาเข้ามาในหุบเขาเมื่อชาติที่แล้ว!

　　ชายหาดทะเลสีทองกว้างใหญ่ภาพทิวทัศน์สวยงามตั้งแต่แรกที่เห็นแต่ไม่เหมือนกับชายหาดทะเลที่ของเผ่ามนุษย์ปลา มันไม่มีสิ่งชีวิตอยู่ที่แห่งนี้ กลับกันมันมีแต่ทะเลทรายล้วนๆ แม้แต่ต้นไม้หรือต้นหญ้าก็แทบหาไม่เจอ มีเพียงแค่ความแห้งแล้งเท่านั้น…