ตอนที่ 321 : งานอดิเรกใหม่ (1)
ตึก ตึก ตึก ตึก! ตึก ตึก ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าวิ่งผ่านทุ่งรกร้างจนฝุ่นตลบ เป็นกิ้งก่าตัวหนึ่งกำลังเตะฝุ่นจนฟุ้งทั่วทุ่งรกร้างวิ่งผ่านไปด้วยความเร็วที่มากล้น! เป็นราดันที่เปลี่ยนร่างเป็นราดันม่านั่นเอง แน่นอน คนที่ขี่อยู่บนหลังย่อมต้องเป็นอาร์ค ลาริเอ็ตเต้ และบุคซิล
“พวกเราเดินทางได้ไกลแค่ไหนแล้วคะ?”
อาร์คตรวจสอบแผนที่และตอบกลับคำถามของลาริเอ็ตเต้
“พวกเรามาได้หนึ่งในสามของเส้นทางแล้วครับ น่าจะถึงวันนี้นะ”
“ดีเลยค่ะ ตอนไปป่าแห่งชีวิตนั่นใช้เวลาหลายวันเลยทีเดียว…”
“ต้องขอบคุณเจ้านี่แหละนะครับ”
อาร์คตบเข้าที่คอของราดันอย่างภาคภูมิ ลาริเอ็ตเต้ก็เผยท่าทีนับถือให้ราดันเช่นเดียวกัน
“แต่ก็ไม่คิดเลยนะคะว่างูของอาร์คนิมจะเปลี่ยนร่างได้ด้วย ได้ทั้งเก็บสิ่งของและเปลี่ยนร่างเป็นพาหนะ เดดริคและราซาค… ก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน ฉันเคยเห็นมอนสเตอร์อัญเชิญของคนอื่นมาก็มาก แต่นี่ครั้งแรกเลยที่ได้เห็นอะไรแบบนี้ ไปเจอพวกเขาจากที่ไหนกันเหรอคะ?”
“ต้องให้ข้าบอกอีกกี่ครั้งกัน? ร่างนี้ไม่ใช่มอนสเตอร์อัญเชิญ! ข้าคือชนชั้นสูง! คิดว่าข้าเป็นใครกัน? ข้าคือผู้มีพรสวรรค์เข้าใจไหม? เป็นผู้ที่มีสายพันธุ์พิเศษ!”
เดดริคเสียการควบคุมขณะพยายามดึงผมของลาริเอ็ตเต้
“จ้า จ้า ขอโทษด้วย”
“หุบปาก เป็นแค่มนุษย์…”
เดดริคยังคงตะโกนต่อไปเสียงแข็ง ทว่า ลาริเอ็ตเต้เพียงดีดนิ้วเข้าใส่ท้องของเดดริคขณะหัวเราะ
“ขอโทษแล้วไงจ๊ะ เด็กน้อยอย่าโมโหไปเลย ครั้งต่อไปฉันจะระวังนะ”
“ฮ่าฮ่า! จะ-จับที่ไหนกันน่ะ? อย่าจับตรงนั้น! นั่นมันพื้นที่อ่อนไหว มันจักจี้นะ! ฮ่าฮ่า!”
“งั้นบอกว่าไม่โกรธก่อนสิจ๊ะ หรืออยากให้จักจี้ต่อไปดีเอ่ย?”
“นี่มัน… ฮ่าฮ่า เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วก็ได้!”
“โอ้ ดีมากเลยเด็กดี”
“เด็กสมัยนี้ช่างไม่เคารพผู้ใหญ่เอาเสียเลย…”
เดดริคยังคงบ่นออดแอดไปอีกระยะหนึ่ง แต่แม้ปากจะบ่น แต่ใบหน้านั่นคล้ายชอบใจเอาเรื่องเลยทีเดียว ที่จริงนี่ก็เป็นเรื่องที่อาร์คประหลาดใจเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ ลาริเอ็ตเต้ยังมีท่าทีชะงักงันไปบ้างตอนเดดริคตะคอกใส่ ทว่าตอนนี้เดดริคได้เป็นครูฝึกสอนเทคนิคให้เธอทั้งวันและคืน ทำให้ลาริเอ็ตเต้ตอนนี้ไม่มีแม้กระทั่งอาการขมวดคิ้วกับคำพูดหยาบคายของเดดริคอีก ไม่สิ บางครั้งเธอดูใส่ใจสมุนปีศาจมากกว่าอาร์คเสียอีก และเขาจึงค่อยทราบทีหลังว่าทำไมลาริเอ็ตเต้ดูแลสมุนปีศาจของเขาดีขนาดนี้
“ที่บ้านของพ่อกับแม่มีสัตว์เลี้ยงหลายตัวน่ะจ้ะ มอนสเตอร์อัญเชิญของอาร์คนิมคล้ายกับสัตว์เลี้ยงพวกนั้นมากเลย”
“สัตว์เลี้ยงเหรอครับ?”
“ใช่ เดดริคก็ทำให้นึกถึงชิวาว่า ตัวเล็กแต่เห่าดัง ราซาคที่ไม่พูดก็ทำให้นึกถึงไซบีเรียนฮัสกี้น่ะนะ ส่วนราดันก็เหมือนกิ้งก่าคาเมเลี่ยนเลย”
ชื่อสัตว์เลี้ยงราคาแพงนับล้านวอนถูกเอ่ยจากปากของเธอ อาร์คไม่เคยมีสัตว์เลี้ยง เพราะแบบนั้นแล้วเขาจึงไม่อาจเข้าใจได้ว่าทำไมผู้คนถึงคิดจะเลี้ยงพวกมันให้สิ้นเปลือง แน่นอนว่าการเลี้ยงพวกมันก็มีประโยชน์ อย่างช่วยบรรเทาความเหงาให้เด็กน้อยได้ อย่างไรแล้วเขาคงไม่มีทางยอมจ่ายเงินนับล้านวอนเพื่อซื้อหาพวกมันสักตัว แถมยังต้องมีภาระเป็นค่าอาหารอีก นอกจากนี้ บางครั้งพอพวกเขาเบื่อก็จะทิ้งขว้างพวกมันเหมือนกระเป๋าเก่า ๆ ใบหนึ่ง มนุษย์ช่างโหดเหี้ยม นั่นคือสิ่งที่เขาคิด
ถึงแบบนั้นเขาก็ทราบดีว่าไม่ใช่ทุกคน
‘ลาริเอ็ตเต้นิมไม่ใช่คนแบบนั้น’
แต่แล้วขณะนั้นเอง เขารู้สึกถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างขณะผ่านกลุ่มต้นไม้
“ราดัน หยุดก่อน”
ซื่อ ซื่อ ซื่อ!
ราดันหยุดเคลื่อนไหวขณะหายใจหนักหน่วง ราดันเปลี่ยนร่างขณะที่เดดริคกลับเป็นค้างคาวก็จริง แต่เพราะราดันต้องแบกทั้งอาร์ค ลาริเอ็ตเต้ และบุคซิล จึงนับว่าเป็นภาระค่อนข้างหนักจึงทำให้หมดแรงได้
“เดดริค บินไปดูตรงต้นไม้นั่นหน่อย เหมือนจะเห็นตันตัน?”
อาร์คออกคำสั่งกับเดดริคโดยทันทีที่หยุดพักเท้า เดดริคเข้าไปตรวจสอบขณะบินกลับมาด้วยความอึ้งทึ่ง
“ว้าว! น่าทึ่งมากขอรับ เจ้านายทราบได้ยังไงว่ามีอยู่?”
“ก็มันทำเงินได้นี่นะ”
อาร์คตอบกลับขณะเผยรอยยิ้ม
ถ้าหากนึกย้อนกลับไปก่อนหน้านี้… เมื่อหลายวันก่อน อาร์คคิดว่าตนสมควรได้รับรางวัลใหญ่ตั้งแต่นั้นแล้ว
แต่เรื่องราวไม่ง่าย เขากลับไม่ได้รับอะไรจนสูญเสียแรงใจไป แต่อาร์คก็ทราบเบาะแสจึงเริ่มคิดในทางบวกมากขึ้นว่าปัญหานี้ไม่ช้าคงแก้ไขได้
มากาโรได้จดไดอารี่เอาไว้ถึง ‘ปรากฏการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในโลกใต้พิภพเมื่อนานมาแล้ว’ มันไม่ใช่หมายความว่าสมควรมีคนอื่นที่รู้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในห้องทดลองคืออะไรหรอกหรือ? และเบซอทิวก็คือผู้เชี่ยวชาญประวัติศาสตร์ของโลกใต้พิภพ มันต้องมีเหตุการณ์ครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นทั่วทั้งโลกใต้พิภพในอดีตอย่างแน่นอน และมันก็ต้องมีการจดบันทึกเอาไว้ ด้วยเหตุนี้อาร์คจึงเร่งร้อนมุ่งหน้ากลับไปยังหมู่บ้านในหุบเขา จิตใจของเขาตอนนี้มีเพียงแต่การแก้ภารกิจครั้งนี้ให้ได้ ตามปกติแล้วระหว่างทำภารกิจเขาจะไม่ฟุ้งซ่านอะไรสักเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้แตกต่าง
ชัดเจนว่าอาร์คร้อนใจ เขาต้องการกลับไปถึงหมู่บ้านในหุบเขาให้เร็วที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่อาจตามมา แต่ถ้าหากเขาเห็นมอนสเตอร์ที่น่าจะดร็อปอะไรสักอย่างที่ดีอยู่ใกล้ก็อีกเรื่องหนึ่ง
“ราดัน พักกันที่นี่ก่อน บุคซิลรออยู่ตรงนี้ ลาริเอ็ตเต้นิมรบกวนมากับผมหน่อยครับ”
อาร์คลงจากหลังราดันขณะเข้าไปใกล้พุ่มไม้ แม้เขาเรียกมันเป็นทุ่งรกร้าง แท้จริงมันไม่ได้เป็นที่ราบโล่งเตียน บางครั้งก็มีกลุ่มต้นไม้ขึ้นอยู่บ้าง และจะมีมอนสเตอร์หลายชนิดอาศัยอยู่ อาร์คพบว่ามันมีมอนสเตอร์ที่เรียกว่า ตันตัน อาศัยรวมกันในกลุ่มต้นไม้เหล่านี้
ปุชิ ปุชิ!
พวกมันเป็นมอนสเตอร์หมูตัวใหญ่ที่มีเขี้ยวแหลมคมและจมูกดำคล้ำ ตันตันเป็นสิ่งมีชีวิตอาศัยในทุ่งรกร้างเป็นฝูง โจมตีค่อนข้างแรงและอึดถึก
“หึหึหึ เจอของดีเข้าแล้ว”
อาร์คพูดกับตัวเองขณะมองตันตันพลางน้ำลายไหล การล่าฝูงตันตันออกจะท้าทายไปบ้างแต่พวกมันก็ให้ค่าประสบการณ์ที่สูงมาก นอกจากนี้ เขี้ยวของพวกมันที่ดร็อปนั้นเป็นที่ชื่นชอบในหมู่ชาวบารันเป็นอย่างมาก เพียงแค่สามหรือสี่เขี้ยวก็สามารถแลกเป็นยางไม้อุมม่าที่มีประสิทธิภาพทัดเทียมไอเทมฟื้นฟูระดับสูงได้แล้ว หรือหากให้เทียบกับโลกกลางก็สมควรเป็นเงิน 20 เหรียญทองได้ ทั้งเนื้อและหนังของพวกมันก็ดีกว่ามอนสเตอร์อื่นด้วยเช่นกัน
“เจอตันตันหกตัวพร้อมกัน โชคดีจริง”
“ใช้กลยุทธ์เหมือนครั้งที่แล้วใช่ไหมคะ?”
ลาริเอ็ตเต้ถามพร้อมท่าทีว่าต้องการเข้าร่วมต่อสู้ด้วย
“ใช่ครับ ผมและราซาคจะเข้าไปทางด้านหน้าและเปิดการโจมตีก่อน ลาริเอ็ตเต้นิมและเดดริคคอยช่วยจากทางด้านหลัง”
“ต้องใช้บัพอะไรบ้างคะ?”
“อืม… พวกมันหกตัวไม่ใช่ปัญหาสักเท่าไหร่ เอาเป็นบัพเสริมโจมตีทั้งสามเลยแล้วกันครับ”
อาร์คครุ่นคิดอยู่ครู่ก่อนตอบกลับไป อาร์คและลาริเอ็ตเต้เริ่มเล่นในแบบปาร์ตี้กันอย่างชำนาญการแล้ว หลังได้อาร์ค เดดริค และราซาคช่วยฝึกฝนให้ ทักษะของเธอก็มีประสิทธิภาพขึ้นมา รวมทั้งเลเวลก็เพิ่มขึ้นด้วย ลาริเอ็ตเต้ได้เปลี่ยนอาชีพตอนเลเวล 150 ตอนนี้เธอคืออัศวินพิสุทธิ์ ทุกครั้งที่เพิ่มเลเวลมาได้ ทักษะก็จะมีการเลื่อนระดับเช่นเดียวกัน เธอตอนนี้เลเวล 180 เรียบร้อยแล้ว และยังเคยมีประสบการณ์ได้เห็นอลันใช้ทักษะผสมรวมกันบ่อยครั้ง อาร์คจึงมอบหน้าที่ให้เธอคอยใช้บัพเสริมตามสถานการณ์
“การใช้บัพต้องจัดเรียงและมีระบบเพื่อใช้งานอย่างถูกต้องครับ”
อาร์คเอ่ยแนะนำกับลาริเอ็ตเต้
อัศวินพิสุทธิ์ก็คล้ายกับอัศวินศักดิ์สิทธิ์ จุดเด่นใหญ่ที่สุดคืออัศวินศักดิ์สิทธิ์สามารถใช้บัพซ้อนกันได้ถึงสามครั้ง ด้วยความที่เป็นตัวตนหนุนเสริมระดับปาร์ตี้ จึงทำให้มีบัพเสริมความสามารถค่อนข้างมาก การใช้งานบัพเสริมพลังป้องกันทับซ้อนกันจะทำให้ปาร์ตี้แข็งแกร่งขึ้น เพื่อให้สามารถอึดถึกรับการศึกได้ ขณะที่การใช้บัพขยายเวทมนตร์ทับซ้อนกันก็ช่วยทำให้นักเวทในปาร์ตี้แข็งแกร่งเพิ่มมากขึ้น อัศวินพิสุทธิ์ก็เป็นอาชีพที่มีความสามารถรอบตัว จึงมีบัพแทบทุกชนิด ด้วยเหตุนี้แล้วทำไมพวกเขาไม่นำมาใช้ให้เป็นประโยชน์เสียล่ะ?
อาร์คเริ่มทดสอบบัพที่หลากหลายและเป็นการค้นคว้าวิธีการใช้งานอย่างมีประสิทธิภาพไปในตัว เขาแบ่งพวกมันออกเป็นสามประเภท โจมตี ป้องกัน และสมดุล หลังจากอาร์คออกคำสั่งเรียบร้อย ลาริเอ็ตเต้ก็ตอบสนองโดยการร่ายบัพประเภทโจมตีออกมาโดยทันที
“ดวงวิญญาณแห่งนักรบผู้ยิ่งใหญ่… จิตวิญญาณแห่งผู้กล้า สมาธิแห่งนักรบ ลมหายใจวายุ!”
จิตวิญญาณแห่งผู้กล้าช่วยเสริมความเสียหาย 10%! สมาธิแห่งนักรบช่วยเสริมโอกาสโจมตีคริติคอล 20%! ขณะเดียวกัน ลมหายใจวายุช่วยเพิ่มความเร็วการโจมตีให้ถึง 10%! เมื่อใช้บัพทั้งสามรวมกัน ความสามารถของเขาจึงพุ่งสูงขึ้นเป็นอย่างยิ่ง
‘อืม เราน่าจะใช้ตะเกียงความมืดด้วย แต่ว่า…’
อาร์คมองไปยังตะเกียงความมืดที่ห้อยอยู่ตรงเอว มันเป็นไอเทมที่พร้อมให้ค่าสถานะโบนัสจากความมืดแก่เขาถึง 40% แม้ยังเป็นตอนกลางวัน! ตอนแรกก็หลงเสน่ห์มันจนใช้งานอย่างไม่ยั้งคิด แต่เพราะต้องใช้วัตถุดิบวิเศษถึงสิบชิ้น มันทำให้เขาลืมเลือนเรื่องสำคัญข้อนี้ไปเพราะรวบรวมเอาไว้มาก แต่พอใช้งานไปเรื่อย ภาระทางค่าใช้จ่ายกลับปรากฏ นอกจากนี้ ตะเกียงความมืดยังทำให้เขาทราบอีกว่าเมื่อไม่ใช้มันแล้วตัวเองจะต่อสู้อย่างยากลำบากจนเกิดอาการเสพติดใช้งาน
‘นี่ไม่ดีแล้ว อาการเสพติดใช้งานยากรับมือ’
อาร์คเริ่มรู้สึกถึงวิกฤต ผู้คนที่เล่นเกมส่วนใหญ่ต่างก็ชอบที่มีอุปกรณ์ที่ดีไว้ในครอบครอง พวกเขาจึงมักเปลี่ยนเมื่อมันเริ่มประสิทธิภาพลดลง การใช้ตะเกียงความมืดก็ไม่ต่าง มันไม่ง่ายเลยที่จะยอมไม่ใช้งานเพื่อความสุขสบาย
‘มันเป็นเรื่องยาก ไม่เหมือนกับอาหาร วัตถุดิบวิเศษสามารถขายในร้านค้าได้ วัตถุดิบวิเศษสามารถพบเจอในพื้นที่ได้ แต่นั่นก็หมายถึงเงินของเราที่สูญไป’
อีกทางหนึ่ง บัพของลาริเอ็ตเต้ก็ช่วยเสริมค่าสถานะให้เขา แม้จะน้อยไปบ้างแต่ก็ฟรี นอกจากนั้นแล้ว เธอยังมีเวทมนตร์ฟื้นฟู ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องใช้ตะเกียงความมืดอีก
“ผมเปิดก่อนแล้วกัน เรียกปีศาจ!”
อาร์คใช้งานเรียกปีศาจขณะพุ่งเข้าใส่กลุ่มแมกไม้โดยทันที นี่ก็เป็นอีกข้อดีหนึ่งของลาริเอ็ตเต้ ขณะที่เขาใช้งานเรียกปีศาจ มันจะสูบพลังชีวิตของเขาจึงทำให้สามารถใช้งานได้แค่ไม่กี่นาที พิจารณารวมกับความเสียหายที่จะโดนจากศัตรูด้วยแล้ว คงสู้ได้ประมาณห้านาทีละมั้ง? ทว่า มันก็เป็นอีกเรื่องถ้าหากมีผู้เล่นอีกคนอยู่แนวหลังคอยใช้เวทมนตร์ฟื้นฟูให้
ควี๊ก!
เสียงภูตผีร่ำร้องดังจากดาบแห่งกิลซาล ออร่าอันน่าขนลุกเริ่มปรากฏขึ้นจนเป็นผลให้ตันตันสะดุ้งโหยงก่อนที่จะรู้ตัวว่าเกิดอะไร ขณะเดียวกัน ตันตันห้าตัวเริ่มพุ่งเข้าใส่เขา หมูป่าตัวใหญ่ที่วิ่งเข้าใส่เช่นนี้ไม่ต่างกับโดนขุนเขาพุ่งชนเพื่อบดขยี้ ทว่า พวกมันอย่างไรแล้วก็แค่หมูนำโชคของอาร์คเท่านั้นเอง
“ดีดี ได้อร่อยกันแน่ ดาบแห่งธาตุไฟ จรัสแสง!”
แสงสว่างพลันส่องวูบเข้าใส่ตันตันขณะพวกมันโดนปกคลุมด้วยเปลวเพลิง เป็นเพราะอาร์คได้รับบัพเสริมจากสมาธิแห่งนักรบ การโจมตีคริติคอลของอาร์คแต่เดิมก็สูงมากอยู่แล้ว เมื่อการโจมตีสามหรือสี่ครั้งลั่นออก มันก็เป็นไปได้สูงมากกว่าจะมีสักครั้งหนึ่งที่เป็นคริติคอล และเมื่อถูกเสริมเข้าไปอีก 20% ไม่สองหรือสามครั้งที่โจมตีออกไปก็จะติดคริติคอล การโจมตีคริติคอลผสมผสานร่วมกับความเสียหายที่เพิ่มขึ้นจากเรียกปีศาจและดาบแห่งธาตุนั้นไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลย
…และยังมีเรื่องคือการผสมผสานทักษะ
‘เหมือนที่คิดไว้ ผลลัพธ์จากการผสานทักษะใช้งานนั้นยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีกถ้าเป็นอาชีพสายผู้กล้าเช่นเดียวกัน’
อาร์คตระหนักได้ถึงความจริงเรื่องนี้อีกครั้งหนึ่ง นักบุญมือสังหารของแชมบาร่า อัศวินศักดิ์สิทธิ์ของอลัน ผู้เดินทางแห่งความมืดของอาร์ค… ทั้งหมดนี้เป็นอาร์คยืนยันได้แล้วว่าเป็นอาชีพสายผู้กล้า พวกเขาเหล่านี้หากรวมตัวกับอาชีพอื่นยังสร้างหายนะได้เอาเรื่อง แต่หากรวมตัวกับอาชีพสายผู้กล้าเช่นเดียวกัน แบบนั้นแล้วพวกเขาจะแสดงความสามารถของการต่อสู้ร่วมกันได้อย่าง 100% แน่นอนว่ามันสามารถทำงานกับอาชีพอื่นได้ดีเหมือนกัน แต่ผลลัพธ์ที่ร่วมมือกับอาชีพสายผู้กล้าเช่นกันนั้นจะมีประสิทธิภาพมากกว่า และลาริเอ็ตเต้ก็ได้รับอาชีพจากผู้กล้าอัศวินศักดิ์สิทธิ์!
‘เราจะไม่รู้เลยว่ามันมีการผสมผสานที่เสริมประสิทธิภาพในทางลับกับสายอาชีพผู้กล้าด้วยกัน ก็นะ ตำนานกล่าวเอาไว้ว่าผู้กล้าทั้งเจ็ดรวมตัวกันระหว่างช่วงหนึ่งร้อยปีแห่งความมืด ก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องแปลก…’
