ตอนที่ 322 : งานอดิเรกใหม่ (2)
“ราซาค หยุดการโจมตีของตันตันไว้!”
กรั่ก กรั่ก กรั่ก!
อาร์คไว้ใจฝากด้านหลังให้ราซาคคอยจัดการกลุ่มตันตันที่คิดหลบหนี
อี๊ด! อี๊ด!
ดาบของเขาเหวี่ยงผ่านทั่วทุกทิศทางจนเสียงร้องของหมูดังขึ้นจนล้มลงไป ช่างเป็นการเก็บเกี่ยวเลเวลที่ง่ายดายจนเขาภูมิใจกับชัยชนะในครั้งนี้ ทว่า อาร์คก็ปล่อยตันตันสองตัวที่พลังชีวิตเหลือครึ่งหนึ่งให้พุ่งเข้าหาลาริเอ็ตเต้ ผู้ฝึกสอนที่ดีย่อมต้องไม่ลืมเลือนให้ศิษย์มีพัฒนาการ ตอนนี้เขาให้เวลาลาริเอ็ตเต้ได้ฝึกซ้อมจริง
“ลาริเอ็ตเต้นิม ฝากสองตัวนั้นด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะ!”
ลาริเอ็ตเต้เคยมีประสบการณ์มาแล้วหลายครั้งจึงตอบรับอย่างสงบใจได้ เธอจับโล่เอาไว้แน่นขณะยืนหยัด เสียงตะโกนของเดดริคก็แนะนำจังหวะเวลาได้อย่างเหมาะเจาะ
“ตอนนี้แหละ โล่ปะทะ!”
ตึก ตึง ตึง!
จังหวะดีเยี่ยม! ตันตันที่โดนผลักดันกลับอย่างรุนแรงทั้งสองด้วยโล่เริ่มถอย ทว่าในสายตาของผู้ช่วยฝึกสอนยังคงมองเห็นสิ่งที่ขาดตกบกพร่อง เดดริคจิกผมเธอขึ้นมาขณะตะโกนเข้าใส่หู
“เจ้าโง่! บอกกี่ครั้งแล้ว? น้ำหนักที่เทไปทางด้านหน้ามันมากเกินไป แบบนั้นแล้วจะทำให้ร่างกายขาดสมดุลไม่อาจเชื่อมต่อการเคลื่อนไหวถัดไปได้ทันเวลา!”
“โอ้? จ้ะ!”
เดดริคยังคงกระตือรือร้นให้คำแนะนำเหมือนเคย ขณะที่ลาริเอ็ตเต้ถ่ายเทน้ำหนักไปทางด้านหน้า ตันตันตัวอื่นก็พุ่งเข้าใส่ปะทะเธอจากทางด้านข้างแทนแล้ว
“ดู เห็นหรือยัง? เจ้าต้องคอยคาดการณ์การเคลื่อนไหวของศัตรู และนำไปคำนวณเป็นการเคลื่อนไหวถัดไปว่าต้องรับมืออย่างไร เอ้า มัวทำอะไรอยู่กัน? สอนแล้วไม่รู้จักจำ! เฮ้ย ไอ้พวกหมูบ้า มองข้านี่! เข้ามาเลย~!”
ขณะที่ลาริเอ็ตเต้หยุดนิ่ง เดดริคเริ่มเข้าไปยั่วยุตันตันแทนโดยทันที แน่นอนว่ามันก็ตกหลุมการยั่วยุอย่างง่ายดาย เมื่อตันตันแค่นเสียงใส่ พวกมันเริ่มหันและพุ่งเข้าหา เดดริคบินหนีโดยทันที ที่จริงเดดริคเลเวลเพียงแค่ 140 ขณะที่ตันตันพวกนั้นเลเวล 200 เพราะงั้นแล้วมันจึงไม่อาจเผชิญหน้าแบบหนึ่งต่อหนึ่งได้ แต่มันก็ไม่ลืมเลือนที่จะโอ้อวด
“เอ้า ตอนนี้ข้ารับผิดชอบเจ้านี่ให้ตัวหนึ่งแล้ว อีกตัวรับมือไหวใช่ไหม?”
“จ้ะ ขอบใจนะ ฉันจะทำให้ดีที่สุดจ้ะ”
ลาริเอ็ตเต้ยืนขึ้นขณะเช็ดคราบฝุ่น อา ช่างเป็นความเปลี่ยนแปลงอย่างพลิกกลับ! หากเป็นก่อนหน้านี้เธอคงอายม้วนทำอะไรไม่ถูกไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่า… เธอจะเติบโตมาได้แข็งแกร่งมากขึ้น
กล่าวตามตรง มันเป็นเรื่องยากที่จะคาดหวังหน้าที่นักรบจากลาริเอ็ตเต้ แต่ก็ใช่ว่าเธอไม่มีเซนส์ด้านการต่อสู้เลย ที่จริงลาริเอ็ตเต้โดนข้อจำกัดมากมายเพราะเปลี่ยนอาชีพเป็นอัศวินพิสุทธิ์ตอนเลเวลสูงแล้วต่างหาก กระทั่งว่าได้รับแต้มทักษะคืนมา 50% แต่ค่าสถานะของเธอก็โดนพื้นฐานของอาชีพก่อนหน้าจำกัดเอาไว้ หรือก็คือ แต้มที่เธอลงทุนไปกับสติปัญญาและความฉลาดยังคงมีมากอยู่แม้จะกลายเป็นอัศวินแล้วก็ตาม
ตอนนี้ที่เธอต้องการคือพละกำลัง ความคล่องตัว และความอดทนสำหรับใช้ต่อสู้ระยะประชิด แม้ว่าจะลงแต้มทั้งหมดที่ได้รับหลังเลเวลเพิ่มขึ้นไปกับพละกำลัง ความคล่องตัว และความอดทน มันก็ยังไม่พอที่จะรับมือการต่อสู้ระยะประชิดซึ่งหน้าได้ นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงล้มตั้งแต่โดนตันตันพุ่งเข้าใส่เพียงครั้งเดียว เป็นเพราะเธอยังขาดส่วนนี้ไป นี่เป็นปัญหาที่อาร์คไม่สามารถช่วยแก้ไขได้ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพยายามเพิ่มเลเวลโดยเร็วที่สุดเพื่อได้รับแต้มค่าสถานะมา
‘แต่ก็… กำลังโดยรวมดีขึ้นมากกว่าตอนฝึกครั้งแรก แต่ก็ยังน้อยอยู่’
อาร์คเผยรอยยิ้มภูมิอกภูมิใจขณะมองลาริเอ็ตเต้
“ฮึบ ฮึบ ฮึบ ฮึบ!”
ลาริเอ็ตเต้วนรอบตันตันขณะเหวี่ยงดาบไปด้วย ปัญหาคือการเคลื่อนไหว เทควันโดเป็นสไตล์ที่อาร์คใช้งานบ่อยครั้ง เขาไม่ทราบว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ลาริเอ็ตเต้เริ่มใช้สไตล์การต่อสู้ที่มีการเหวี่ยงดาบและหลบเลี่ยงการโจมตีคล้ายอาร์คขึ้นมา จะว่าก็ไม่ได้ เพราะอาร์คเป็นแบบอย่างเดียวที่มีให้เธอได้เห็น… เช่นกัน อาร์คก็อดไม่ได้ที่จะใบหน้าร้อนผ่าว
“ทำได้แล้วค่ะ!”
ในที่สุดลาริเอ็ตเต้ก็จัดการตันตันลงได้ ทว่า เธอไม่อาจดีใจมากนักได้ เพราะเดดริคที่โดนตันตันไล่ล่าอยู่กำลังตะโกนใส่
“ช้า! ช้ามาก! แฮ่ก แฮ่ก เร็วเข้า จัดการเจ้านี่ด้วย!”
“ได้จ้า เชื่อมือได้เลย! ฮึบ!”
ลาริเอ็ตเต้ไม่แม้จะหยุดพักผ่อนหายใจก่อนที่จะตั้งใจเหวี่ยงดาบออกไปอีกครั้ง ถึงตอนนี้ อาร์คและราซาคต่างก็จัดการตันตันตัวที่เหลือเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเขากำลังนั่งพักขณะรับชมลาริเอ็ตเต้ต่อสู้ไปด้วย
“คิดว่าไงบ้างราซาค ไม่ใช่ว่าเธอดีกว่าครั้งแรกที่พวกเราสอนมากเลยหรือไงกัน?”
กรั่ก กรั่ก กรั่ก!
ราซาคกอดอกพร้อมพยักหน้าเห็นด้วย
“หึหึหึ ทั้งหมดนี่ก็เพราะพวกเราเขี้ยวกรำเธอแหละนะ”
ลาริเอ็ตเต้รับช่วงต่อมอนสเตอร์จากเดดริคที่กำลังหอบตัวโยนและบ่นกระปอดกระแปด ท้ายที่สุดมันจึงตัดสินใจจ้องมองแล้วเตะเข้าใส่ตันตันอีกทีหนึ่ง
“ไอ้หมูงี่เง่า!”
อี๊ด! อี๊ด!
พอลาริเอ็ตเต้รับมือ ตันตันก็พลังชีวิตลดน้อยลงอย่างฮวบฮาบ ถ้าหากคู่ต่อสู้เป็นอาร์ค มันคงตายไปเรียบร้อยแล้วหลายครั้ง แต่โชคร้าย(?) ที่ลาริเอ็ตเต้ทำความเสียหายได้น้อย ความเป็นนักดาบในตัวเธอยังมีไม่มากนัก อีกทั้งเลเวลของตันตันก็ยังมากกว่าเธอ เพราะงั้นความเสียหายแต่ละครั้งจึงทำได้แค่ 50~100 หน่วย
เพราะเหตุนี้เธอจึงต้องจ้วงแทงหลายต่อหลายครั้งกว่าตันตันจะล้มลงได้ ด้วยเหตุนี้เองตันตันจึงได้รับแผลเหวอะหวะเอาเรื่องเลยทีเดียว ไม่ใช่ว่าอาร์คคล้ายเห็นตันตันส่งสายตามาว่าช่วยให้มันพ้นทุกข์ทีหรอกหรือ? ทว่าอาร์คกลับไม่มีความเวทนากับสายตาของตันตันที่ส่งมาแม้แต่น้อย ลาริเอ็ตเต้ก็ยังคงเลียนแบบท่าทางของอาร์คไปเรื่อย จนทำให้อาร์คอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
“ไม่ใช่ว่าน่ารักเอาเรื่องเลยหรือไงกัน?”
ขณะนั้น ดวงตาของเดดริคพลันเบิกกว้างออก
“จะ-เจ้านาย… ทำไมเจ้านายที่เคยโหดเหี้ยมถึงได้… ทั้งที่ไม่ได้ทรมานพวกเราแต่กลับมีความสุข… ช่างผิดปกติยิ่งนัก มั่นใจได้เลย! เจ้านายเปลี่ยนไปแล้ว…”
“พูดถึงฉันอีกคำเอาแกตายแน่”
คำพูดของอาร์คแหลมคมจนทำเอาเดดริคสะดุ้งและเงียบไป
“ได้ยังไงกัน? คนปกติที่ไหนจะมองตันตันใกล้ตายว่าน่ารัก?”
“แกมันโง่! ใครจะชมว่าหมูป่าน่ารักกัน? ฉันหมายถึง…”
“ทำได้แล้ว!”
ลาริเอ็ตเต้โห่ร้องยินดีพร้อมเสียงกรีดร้องของอีกชีวิตที่จากไป
‘ก็เห็นกันอยู่…’
อาร์คก็ยังอดไม่ได้ที่จะยิ้มออก ตันตันตอนนี้ร่างกายแข็งทื่อและมีเลือดไหลหลั่งออกมาเต็มไปหมด ท่ามกลางภาพฉากนองเลือด กลับมีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังยินดีขณะถือดาบไว้ในมือ ถ้าหากมืดลงสักนิด มีดนตรีสยองร่วมอีกหน่อย คงกลายเป็นฉากเด็ดในภาพยนตร์สยองขวัญได้เลย ไม่เท่านั้น เธอยังงดงามมากอีกด้วย… จะไม่ให้เขาชมได้ยังไงกันจริงไหม?
“คุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอคะ?”
ลาริเอ็ตเต้เช็ดคราบเลือดออกจากใบหน้าขณะเข้ามาใกล้ บ้าจริง ทำไมเช็ดคราบเลือดยังงดงามขนาดนี้กัน?
“ก็ไม่มีอะไร แค่พูดถึงตัวตนของเจ้านาย… แอ่ก!”
อาร์คคว้าปากเดดริคเอาไว้ขณะหัวเราะกลบเกลื่อน
“ไม่มีอะไรครับ พวกเราแค่พูดถึงว่าฝีมือของลาริเอ็ตเต้ก้าวหน้าขึ้นมากเท่านั้นเอง”
“จริงเหรอคะ?”
ลาริเอ็ตเต้อายม้วน มันแทบกระชากวิญญาณอาร์คออกจากร่าง แต่เขาก็พยักหน้าตอบรับอย่างรุนแรง
“ใช่ครับ ฝีกฝนอีกนิดหน่อยก็น่าจะเดินทางคนเดียวไปได้ทั่วแล้ว”
“คนเดียว…”
ความเหงาฉายผ่านดวงตาลาริเอ็ตเต้ออกมาวูบหนึ่ง อาร์คก็สับสนว่าทำไมเธอถึงอารมณ์เปลี่ยนอย่างฉับพลัน
“เป็นอะไรไปเหรอครับ?”
“ไม่มีอะไรค่ะ ว่าแต่… อาร์คนิม…”
“โอ้ ทำได้ดีเหมือนกันนี่นา”
ขณะลาริเอ็ตเต้อึกอัก อีกปากหนึ่งก็พลันโพล่งเข้ามาก่อนแล้ว
“เอ้า ใช้นี่เช็ดคราบเลือดน่าจะดีกว่านะ”
บุคซิลที่รับชมการต่อสู้อยู่จากระยะไกลเร่งร้อนเข้าหาพร้อมผ้าขนหนู หมูน้อยตัวนี้ชัดเจนว่ากำลังเอาอกเอาใจเธอ
“ช่างน่าประทับใจ ฝีมือของลาริเอ็ตเต้นิมดีขึ้นมากอีกแล้ว ทำเอาผมนับถือเลยทีเดียว”
ทว่า อาร์คกลับแค่นเสียงใส่ก่อนจะเอ่ยถามลาริเอ็ตเต้
“เมื่อกี้จะพูดอะไรหรือเปล่าครับ?”
“ไม่มีอะไรค่ะ พวกเราต้องพักสักระยะแล้วค่อยเดินทางต่อใช่ไหมคะ?”
“ครับ? โอ้ ใช่… ราดันต้องพักสักระยะ ผมเองก็ต้องฟื้นพลังมานาด้วย…”
“งั้นเดี๋ยวฉันกับบุคซิลไปรวบรวมวัตถุดิบมาให้ระหว่างนั้นนะคะ”
ท่าทีของลาริเอ็ตเต้แปลกไปขณะลากตัวบุคซิลไปด้วย
‘หือ? อะไรกัน? หรือเราทำอะไรผิดไป?’
อาร์คจ้องมองตามลาริเอ็ตเต้ไปขณะเกาศีรษะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย ไม่กี่วันก่อนหน้านี้… ลาริเอ็ตเต้ก็มีท่าทีคล้ายกันหลังออกมาจากห้องทดลองของมากาโร เธอคล้ายศึกษาใบหน้าของอาร์คก่อนที่จะเปลี่ยนหัวข้ออื่นกลางคันและพยายามหลบเลี่ยงเขา
‘คิดว่าได้เป็นเพื่อนกันแล้วเสียอีก ทำไมถึงมีท่าทีแบบนี้กะทันหันกันนะ?’
อาร์คเริ่มหดหู่ขณะความคิดหนึ่งแทรกเข้าในหัว
‘หรือเราทำตัวตามสบายเกินไปจนทำให้เธอลำบากใจ? ต้องเป็นแบบนั้นแน่ เราเดินทางร่วมกันอย่างปกติสุขเกินไป แต่ลาริเอ็ตเต้มีแฟนหนุ่มอยู่แล้ว เราต้องระมัดระวังให้มากกว่านี้ อย่าเผลอทำอะไรให้เข้าใจผิด ไม่แบบนั้นแล้วจะทำให้เธอไม่สบายใจ’
ทว่า มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด แน่นอนอาร์คเป็นเหตุผล แต่มันห่างไกลคำว่าโรแมนติกมากนัก ตั้งแต่แรก เธอเป็นคนขอร่วมทางมาด้วยเอง และเธอก็เป็นสหายที่ร่วมงานกันก็เท่านั้น… เขาไม่เคยคิดเรื่องอื่นใดมากกว่านั้น อาร์คคิดว่าอลันคือแฟนหนุ่มของลาริเอ็ตเต้มาเสมอ แม้ว่าอาร์คจะไม่ชอบอลัน แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกอย่างเปิดเผย อาร์คไม่เคยพูดถึงอลันต่อหน้าลาริเอ็ตเต้ เพราะมันเป็นไปไม่ได้เลยที่อาร์คจะหาเรื่องชมอีกฝ่ายให้ลาริเอ็ตเต้ฟังได้อยู่แล้ว เขาไม่อยากเป็นคนพูดจาเรื่องที่แย่ของผู้ชายต่อหน้าผู้หญิง นอกจากนี้ การพูดคุยถึงเรื่องแฟนหนุ่มของเธออาจทำให้เกิดความเข้าใจผิดขึ้นได้
‘ไม่รู้เลยว่าเธอเข้าใจเราผิดไปเพราะอะไร ไว้ลาริเอ็ตเต้นิมกลับมาแล้ว ควรพยายามพูดทางอ้อมกับเธอน่าจะดีกว่า’
“ตอนนี้ก็เตรียมการก่อนสินะ?”
อาร์คเดินเข้าหาตันตันพร้อมมีดแล่ในมือ
=====
ท่านได้รับ ‘แผ่นหนังตันตัน’ ทว่า แผ่นหนังได้รับความเสียหาย จึงไม่อาจนำไปใช้งานเป็นผลิตภัณฑ์ที่ดีได้
=====
‘ก็นั่นสินะ…’
อาร์คถอนหายใจขณะมองไปยังแผ่นหนังไม่สมประกอบ เมื่อตอนที่เขาถลกหนังของมอนสเตอร์ที่ลาริเอ็ตเต้ฆ่าออกมา ส่วนใหญ่เขาก็จะได้รับข้อความอะไรทำนองนี้บ่อยครั้ง แผ่นหนังที่เสียหายก็เพราะมันได้รับบาดแผลจำนวนมาก แต่เรื่องนี้อาร์คก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก แม้ว่าเขาจะเจ็บปวดที่เห็นแผ่นหนังไม่อาจใช้งานได้ แต่การถลกหนังให้บ่อยครั้งก็ช่วยเสริมค่าประสบการณ์ทักษะให้เขาได้ ที่อาร์คเลือกเพิ่มศักยภาพของทักษะถลกหนังไม่ใช่เพื่อเงิน แต่เพื่อทำเม็ดยาเนโครแมนเซอร์อมตะต่างหาก
“กลับมาแล้วค่ะ”
ผ่านไปสักพักหนึ่ง ลาริเอ็ตเต้และบุคซิลก็กลับมา อาร์คที่จัดการกับแผ่นหนังและเนื้อเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยปากขึ้น
“เอ่อ… ลาริเอ็ตเต้นิม เมื่อครู่คิดจะพูดอะไรหรือเปล่านะครับ…”
“ตายแล้ว สายป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย ฉันต้องออกไปก่อนนะคะ”
ลาริเอ็ตเต้อุทานอย่างฉับพลัน จากนั้นบุคซิลที่กำลังตั้งแคมป์ไฟจึงกระโดดพรวดขึ้นมาถาม
“จะไปแล้วเหรอครับ?”
“คะ? นี่มันตีสามแล้วนะคะ”
“…ครับ ยังไงเดี๋ยวผมรอที่นี่นะครับ”
อาร์คปล่อยโอกาสพูดคุยไปขณะถอนหายใจและพยักหน้ารับ จากนั้นลาริเอ็ตเต้ก็คล้ายลังเลอะไรสักอย่างก่อนตัดการเชื่อมต่อ
“ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ”
“ครับ? เรื่องอะไรกัน?”
“ไม่ใช่ว่าไม่สบายใจเพราะฉันหรอกเหรอคะ? เป็นอาร์คนิมคอยสอนหลายอย่างให้ฉัน แล้วก็ต้องมารอเป็นเวลานานช่วงที่ออกจากเกมไป…”
“เอ่อ เรื่องพวกนั้นไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมบอกแล้วไง ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้”
“แต่ว่า…”
“ผมไม่เป็นอะไรจริง ๆ ครับ”
อาร์คเกาศีรษะขณะลาริเอ็ตเต้ยิ้มออกและพยักหน้าให้
“ขอบคุณค่ะ โชคดีจริง ๆ ที่ได้เจออาร์คนิม งั้นไว้เจอกันตอนบ่ายนะคะ”
“ตอนบ่าย?”
“นี่วันหยุดสุดสัปดาห์ค่ะ”
“โอ้ สุดสัปดาห์แล้วนี่เอง ผมลืมเลือนเวลาไปเลย ช่วงบ่ายผมก็คงต้องหาอะไรกินด้วยแหละนะครับ”
“ค่ะ ยังไงก็ไว้เจอกันนะคะ”
ลาริเอ็ตเต้หัวเราะให้ก่อนออกจากเกมไป
