น้ำร้อนจากฝักบัวไหลจากศีรษะลงสู่ข้างล่าง เธอหลับตาและปล่อยความคิดไป ไม่รู้เลยว่าจะเดินต่อไปยังไงในอนาคต
ถ้ายอมแพ้มันก็ง่ายไป ผู้หญิงไม่เอาไหนอย่างเธอ พ่อแม่แท้ๆ ก็ไม่รัก รับมือกับปัญหามากมายได้อยู่แล้ว แต่เธอแค่หงุดหงิดใจ
ถ้าหนี้ของอาลู่ยังไม่ได้ชำระ เธอไม่มีเหตุผลที่จะต้องยอมแพ้
แต่สำหรับผู้ชายคนนั้น เจี่ยนถงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย จะต้องแสดงความไม่จริงใจแบบนี้ไปถึงเมื่อไร
ไม่ได้ เธอจะนั่งรอความตายแบบนี้ไม่ได้ เธอคาดเดาว่าเขาจะเบื่อเธอเร็วกว่านี้ และจะปล่อยตัวเธอไป เธอไม่จำเป็นต้องไปผิดใจเขา สำหรับเรื่องเงิน….สรุปว่าหาวิธีออกจากสายตาของเขาให้ได้ก่อนเป็นอันดับแรก
เจี่ยนถงมองตัวเองในกระจก หลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ เธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เธอยืนคิดอยู่ในห้องน้ำ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน จากความรู้สึกน่าจะผ่านไปราวๆ 30-40 นาที เธอคิดว่าถ้าผู้ชายคนนั้นยังไม่ไปก็คงหงุดหงิดจนมาเร่งเธอแล้ว เพราะเธอครุ่นคิดอยู่ในห้องน้ำนานมาก
แต่รออยู่ครู่ใหญ่ ก็ไม่มีเสียงอะไรดังอยู่ข้างนอก
เธอเริ่มวางใจและเปิดประตูออก เธอเงยหน้ามองไปรอบๆ จู่ๆ เธอก็อึ้งไป เป็นไปได้ไง…
ใต้โคมไฟตั้งพื้นที่กระจกบานใหญ่ คนคนนั้นยังไม่ไป
เขานั่งอยู่ตรงโซฟาเดี่ยว เขาเหมือนคุณชายสง่างาม เจี่ยนถงยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำ เธอก้าวเท้าไม่ออก เพราะเธอไม่อยากเข้าไปใกล้ผู้ชายคนนั้น ตอนนี้ถ้าทำได้ เธออยากจะกลับเข้าไปในห้องน้ำแล้วล็อกประตู เพื่อที่จะกั้นเธอกับเขาให้อยู่คนละที่
แต่ในความเป็นจริงสถานการณ์มันไม่สามารถรับมือได้
เมื่อคนนั้นได้ยินเสียง จึงเงยหน้าจากหนังสือและมองมาที่เธอ ตาเหยี่ยวที่ลุ่มลึกและแฝงไปด้วยความก้าวร้าว
แต่เขาไม่ได้มองเธอนานขนาดนั้น แล้วก็ละสายตาออกไป
เจี่ยนถงแอบถอนหายใจออกมา
เสียงขยับดังขึ้น ชายคนนั้นลุกขึ้นจากโซฟา และค่อยๆ เข้ามาหาเธอ
เจี่ยนถงไม่รู้ว่าตอนนี้สีหน้าของเธอเป็นอย่างไร แต่ชายหนุ่มเห็นอย่างชัดเจน
สายตาของเธอหวาดระแวง ถ้าให้วัดจากระดับแผ่นดินไหว คงจะให้อยู่ในระดับการป้องกันที่เจ็ดหรือแปด ความเจ็บปวดก่อตัวขึ้นในใจของเขา เขาจงใจทำเป็นเหมือนไม่สนใจ และเดินตรงเข้าไปหาเธอ
เขาเดินเข้าไปใกล้เธอ หญิงสาวก้าวถอยหลังอัตโนมัติและจ้องผู้ชายตรงหน้าเขม็ง น่าจะมองเขาเหมือนพวกกุ๊ยที่เข้ามาในหมู่บ้านในตอนนั้น สายตานั้นทำให้เขาไม่ชอบใจเอาเสียเลย
เขาเดินเข้าไปไกลเธออีก สุดท้ายหญิงสาวก็เริ่มจะไม่สามารถเก็บงำความกลัวที่อยู่ในใจได้อีก สีหน้าของเธอดูตื่นตระหนก “นาย…”
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ” เสียงทุ้มดังขึ้นมาทันเวลา
เจี่ยนถงมองคนตรงหน้าด้วยสายตาหวาดระแวง “อืมๆ”
“เธออาบเสร็จแล้ว แต่ฉันยังไม่ได้อาบ”
“……” เสียงทุ้มแล้วราบเรียบ เจี่ยนถงฟังไม่ออกว่ามันสื่อถึงอะไร ผ่านไปครู่หนึ่งเธอจึงพูดเบาๆ ว่า “เอ่อ…” หลังจากที่ตั้งสติได้ เธอจึงถามออกมาว่า “ประธานเสิ่นจะอาบน้ำที่นี่เหรอ”
คิ้วของเธอขมวดเป็นปม เขาจะใช้ลูกไม้ไหนอีกเนี่ย
“ก็นี่ที่พักของฉัน ฉันไม่อาบที่นี่จะให้ไปอาบที่ไหน” ชายหนุ่มเดินเอี้ยวตัวผ่านเจี่ยนถง เขาหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำจากราวที่อยู่อีกด้าน เขาหันมามองคนที่ยืนขวางอยู่หน้าห้องน้ำ เขาเหลือบมองผู้หญิงที่กำลังแอบมองไปที่ประตูห้อง “ไม่ต้องมองหรอก ลิฟต์ล็อกหมดแล้ว เธอลงไปไม่ได้แล้ว เธอไปนอนรอฉันบนเตียง”
ใบหน้าของเธอซีดเผือด เธอหันไปมองคนที่กำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างไม่อยากจะเชื่อ มือที่วางอยู่ข้างตัวกำแน่น ในใจของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึง เขาพูดอย่างนี้หมายความว่าอะไร
เธอก้มหน้าลง ในหัวเอาแต่ครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว ถ้าขอร้องเขา…ไม่ ยังไม่ถึงเวลาที่จะขอร้องเขา
“ยืนอึ้งอะไรอยู่ล่ะ ไปนั่งรอฉันบนเตียง อ้อ อย่าเพิ่งนอนล่ะ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ น้ำเสียงของเขาไม่ได้เคร่งขรึม แต่ฟังดูเหมือนคำสั่ง แถมยังทำให้คนไม่กล้าขัดอีกด้วย ที่เขาเน้นคำว่าอย่าเพิ่งนอน จิตใจของเจี่ยนถงกระวนกระวายไปหมด
เธอรีบปิดประตูห้องน้ำแล้วก้มหน้าลง เห็นเท้าเปลือยเปล่าของตัวเอง ตอนที่อาบน้ำเธอลืมรองเท้าไว้ในห้องน้ำ
เธอหันหน้าไปมองห้องน้ำที่ปิดสนิท
เธอไม่สนว่าจะใส่รองเท้าหรือไม่ เธอรีบออกไปจากห้องนอนพร้อมเท้าอันเปลือยเปล่า เธอมาถึงหน้าลิฟต์และใช้มือกดปุ่มอย่างเอาเป็นเอาตาย เป็นไปตามคาด ประตูลิฟต์ไม่ขยับแม้แต่น้อย
เจี่ยนถงใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว การที่เขาอาบน้ำ เป็นการปล่อยให้เธอมีเวลา ถ้าลิฟต์ของชั้นนี้ถูกล็อกไว้ เขาน่าจะมีรีโมทหรือการ์ดแม่เหล็ก เธอวิ่งกลับไปหาที่โต๊ะชา ชั้นวางรองเท้า และที่ที่มันพอจะวางพวกรีโมทหรือการ์ดแม่เหล็กได้
แต่มันกลับไม่มีอะไรเลย
เธอเหลือบไปเห็นประตูห้องนอนที่มีแสงสลัวๆ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หรือจะกัดฟันเข้าไปอีกครั้ง
เสียงน้ำในห้องน้ำยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง เจี่ยนถงรู้สึกโล่งอก เธอรีบทำเรื่องที่จะทำนั่นก็คือการหารีโมทและการ์ดแม่เหล็ก
เธอรีบวิ่งเข้าไปหาที่ตู้ตรงหัวเตียงทันที เธอหาพลางฟังเสียงน้ำที่ดังออกมาจากห้องน้ำ
เธอไม่เห็นว่าประตูห้องน้ำถูกเปิดออกโดยไม่มีเสียง ชายหนุ่มยืนกอดอกอยู่หน้าห้องน้ำ การกระทำของเธออยู่ในสายตาของเขาทั้งหมด
เจี่ยนถงรีบร้อนมาก มันอยู่ไหนกันเนี่ย
“อยู่ไหนกันเนี่ย เป็นไปไม่ได้” เธอหาในที่ที่มันสมควรจะอยู่ ทำไมถึงหาไม่เจอล่ะ
“หาอะไรอยู่เหรอ” เสียงดังขึ้นมาจากข้างหลังเบาๆ เจี่ยนถงเหมือนโดนสะกดจิตเอาไว้ เธอยืนชะงักอยู่ที่เดิม
ชายหนุ่มมองเธอนิ่งๆ โดยไม่ได้เร่งอะไร จนกระทั่งผ่านไปประมาณหนึ่งนาที ผู้หญิงที่อยู่ข้างเตียง หันกลับมาอย่างแข็งทื่อ เธอเบิกตาโพลง!
“นาย…น้ำ..นาย..” สีหน้าของเธอซีดเผือด เธอชี้ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ และชี้ไปยังฝักบัวที่มีน้ำไหลออกมา ฝักบัวยังไม่ได้ปิด เขาน่าจะยังอาบน้ำไม่เสร็จ ทำไมถึงมายืนอยู่หน้าห้องน้ำได้…เขายืนดูเธอมานานแค่ไหนแล้ว
เจี่ยนถงไม่กล้าคิดเลยว่าประตูเปิดตั้งแต่เมื่อไร เขามายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไร จู่ๆ เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนตัวตลก เรื่องทั้งหมดอยู่ในกำมือของเขา คล้ายจะบอกว่าไม่ว่าเธอจะทำอย่างไร ก็หนีไม่พ้นเงื้อมมือของเขา
ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เธอทั้งตกใจและหงุดหงิด
“อ้อ เธอจะบอกว่ายังไม่ได้ปิดน้ำเหรอ ฉันไม่ได้บอกเธอเหรอ กระจกในห้องน้ำนี้ ข้างนอกมันจะมองไม่เห็นข้างใน แต่คนที่อยู่ข้างในสามารถมองเห็นข้างนอกได้นะ”
“งั้นฉัน…”
“งั้นทำไมเธอถึงไม่เห็นใช่ไหม” เขาถามขึ้นแทนเธอ เขาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ปกติฉันจะปิดม่านลง แต่เมื่อกี้ฉันเพิ่งดึงมันขึ้นน่ะ”
เขาพูดพลางเดินเข้าไปปิดฝักบัวในห้องน้ำ เมื่อเขาเดินกลับมาเขาก็ชูการ์ดแม่เหล็กในมือ “เธอหาอันนี้อยู่เหรอ”
