บทที่ 223 อย่าแตะต้องผู้หญิงที่ฉันชอบ
“เหตุผล”
“วันข้างหน้าคุณก็จะรู้” หลินเวยขมวดคิ้วอย่างเหนื่อยล้า
ฉีเซินนิ่งสักพัก มองดูสีหน้าของแม่ มีอะไรแวบเข้ามาในหัว
แต่ความคิดนี้ก็ถูกเขากดลงอย่างรวดเร็ว
ไม่หรอก
วันถัดไป ทางฝ่ายตระกูลฉีแถลงข่าวการยกเลิกงานแต่งงานระหว่างฉีเซินกับฉินเฟย ราคาหุ้นของบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปลดลงอย่างต่อเนื่อง
ฉีเซินเพิ่งจบการประชุม ยังไม่ทันกลับถึงห้องทำงาน ถูกฉินเฟยขวางไว้ก่อน
เลขาที่อยู่ด้านหลังรู้สึกอึดอัด “ขอโทษประธานฉี ฉันห้ามคุณฉินไม่หยุดค่ะ”
ฉีเซินหรี่ตาอย่างเย็นชา สั่งให้เลขาออกไป
ฉินเฟยมองผู้ชายที่ไม่แยแสด้านหน้าเธอ เขาทำเช่นนี้จริงๆ
เขาคงจะรอวันนี้มานานแล้ว
“ฉีเซิน เรื่องนี้คุณทำไมไม่ปรึกษาฉันก่อน” ฉินเฟยพูดด้วยความโกรธ
ฉีเซินนั่งลงบนโซฟาอย่างสง่างาม ไม่ชายตามองฉินเฟยแม้แต่นิดเดียว
“แบบนี้ไม่ดีหรือ ให้คุณเป็นอิสระ” ฉีเซินพูดอย่างไม่สนใจ
“อิสรภาพของฉัน ก็คือได้อยู่กับคุณ” ฉินเฟยเดินเข้าใกล้ เพื่อหวังจะรั้งฉีเซินไว้
แต่ถูกเขาผลักออกไปอย่างเยือกเย็น
ภาพถ่ายจำนวนหนึ่งถูกโยนใส่ใบหน้าของฉินเฟย เธอเงยหน้าขึ้นมอง หน้าซีดลง
เต็มไปด้วยภาพถ่ายของเธอกับฉืออี้เหิง ในห้างสรรพสินค้า ในโรงแรม และตามสถานที่และในโอกาสต่าง ๆ ทั้งสองกอดและจูบกันอย่างใกล้ชิด
เขารู้ได้อย่างไร….
“คุณส่งคนติดตามฉัน” ฉินเฟยตาโต
ฉีเซินไม่ตอบ มองในตาของฉินเฟย แสดงถึงการยอมรับ
ภาพถ่ายพวกนี้ ทำร้ายเธอเต็มๆ
“คุณต้องการจะทำอะไร”
ฉีเซินเงยหน้าขึ้น สายตาเย็นชา “ยอมจำนน”
“ไม่” ฉินเฟยส่ายหน้าทันที
ตอนนี้เธอมีแพะรับบาปแล้ว หากไปสารภาพ ก็จะเป็นการขัดต่อพยานหลักฐานในก่อนหน้านี้
“เรื่องพวกนั้นฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง” ฉินเฟยปฏิเสธ
“คุณคิดว่าถ้าฉันจะไม่ได้ตรวจสอบ มู่วี่สิงจะไม่ตรวจสอบเหรอ รอเขาลงมือ คุณคิดว่าถ้าคุณเข้าคุกได้จะสามารถออกมาได้เช่นนั้นหรือ” ฉีเซินยิ้มอย่างเย็นชา
ได้ยินว่า ขณะนั้นฉินเฟยแทบจะยืนไม่ไหว ตกใจและนั่งลงบนโซฟา
ใช่สิ มู่วี่สิง………
เรื่องของเวินจิ้ง เขาจะต้องตรวจสอบแน่นอน
แต่จะให้เธอยอมจำนน เธอทำไม่ได้
“ฉันไม่ไป ฉีเซิน คุณบอกว่าคุณจะช่วยฉัน” ฉินเฟยคลานเข้ามาอย่างเซไปเซมา อยากจะจับแขนฉีเซินไว้
เขาเตะเธอออกทันที “ฉันหรือจะช่วยคุณ หลักฐานคุณเป็นคนจัดการเอง และนอกจากนี้ อย่าแตะต้องผู้หญิงที่ฉันชอบ”
ผู้หญิงที่ชอบ
ฉินเฟยหัวเราะเยาะตัวเอง ดวงตามีแต่ความสิ้นหวัง
“ฉันยอมแพ้ แต่ว่า คุณช่วยปกป้องพ่อของฉันได้ไหม” ฉินเฟยขอร้อง
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาออกเงื่อนไขกับฉัน” ปลายนิ้วเรียวแหลมจับคางของฉินเฟิน น้ำเสียงของฉีเซินดูไม่แยแสเลย
ฉินเฟยกัดริมฝีปากของเธออย่างแน่น ความเกลียดชังในดวงตา
“ทำไมทุกคนถึงชอบเวินจิ้ง ทำไม….” ไม่สามารถบังคับตัวเองได้ ฉินเฟยร้องไห้
ดวงตาฉีเซินสีเข้มขึ้น
ตอนแรกที่ใกล้ชิดเธอเพราะสถานะของเธอคือ คุณนายมู่ ต่อมา ความรู้สึกบางอย่างเริ่มควบคุมไม่ได้
เขาต้องการให้ความรู้สึกของเธอแข็งแกร่งขึ้น
สูบบุหรี่อย่างรุนแรง เขาหันหลังให้ “บริษัทฉินซื่อกรุ๊ปอยู่ในมือของฉัน ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้มันเกิดอะไรขึ้น พ่อของคุณคิดเรื่องการย้ายถิ่นฐานอยู่แล้ว คิดได้มากกว่าคุณเยอะ”
ออกจากบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปแล้ว ฉินเฟยนั่งเข้าไปในรถ ความกลัวทำให้เธอตัวสั่น
เธอโทรศัพท์หาฉืออี้เหิง แต่ไม่มีคนรับสาย
จับโทรศัพท์ไว้ นิ่งไปสักครู่ เธอโทรติดอีกเบอร์หนึ่ง
“คุณมู่ คุณช่วยฉันได้จริงๆ”
……
บริษัทการผลิตยาเทียนอี
ประชุมกันเกือบทั้งวัน ในตอนเย็นเวินจิ้งถึงจะออกมา เรื่องอื้อฉาวล่าสุดของมหาวิทยาลัยหนานเฉิงแผ่กระจายไปทั่ว เพื่อนร่วมงานมากมายในบริษัทพูดถึงเรื่องนี้
ซูยีนพาเวินจิ้งไปที่ห้องทำงาน ถามด้วยความกังวล “ทำไมเรื่องนี้ถึงได้ใหญ่ขนาดนี้ ตอนนั้นมีคนตั้งใจทำร้ายคุณ”
เวินจิ้งพยักหน้า “ตอนนี้ยังคงตรวจสอบ แต่ผู้ต้องสงสัยก็ถูกชี้ตัวแล้ว”
“ตรวจสอบแล้วก็ดี แต่ตอนนี้มันเกี่ยวข้องกับเรื่องการติดสินบน เกรงว่าจะไม่ง่ายขนาดนั้น
ตอนนี้พวกสื่อต่างๆคิดที่จะหาข่าวก็ไม่ยาก และอีกหลายๆด้านที่คนทั่วไปมองไม่เห็น
ตอนนี้ มีข่าวด่วนทางออนไลน์อยู่หนึ่งเรื่อง เมื่อเช้าฉีเซินเพิ่งแถลงข่าวยกเลิกงานแต่งงานกับฉินเฟย ตอนบ่ายภาพถ่ายที่ใกล้ชิดสนิทสนมกันของฉินเฟยกับฉืออี้เหิงก็เผยแพร่ออกมา
และในเวลานี้ฉินเฟยยังเป็นคู่หมั้นของฉีเซิน เรื่องอับอายของฉินเฟยเป็นหัวข้อข่าวเร็วมาก
แต่เดิมเรื่องการติดสินบนของครูและนักเรียนในมหาวิทยาลัยหนานเฉิงนั้นฉินเฟยก็มีส่วนเกี่ยวข้อง ตอนนี้เรื่องนี้ยังไม่สามารถหลุดพ้นได้ แล้วยังจะมามีเรื่องอื้อฉาวเพิ่มอีก ชื่อเสียงเสียหายอย่างหนัก
เรื่องนี้เวินจิ้งรู้มานานแล้ว สีหน้าของเธอเฉยๆตั้งแต่แรก
หลังเลิกงาน เวินจิ้งออกจากบริษัทการผลิตยาเทียนอี คนขับรถก็ขับรถมารอรับแล้ว
เพิ่งออกจากประตู เงาของร่างสูงใหญ่ขวางเธอไว้ พาเธอไปที่รถอีกคัน
เวินจิ้งตกใจ อยากจะร้องตะโกนให้ช่วย แต่ชายคนนั้นปิดปากไว้ โยนขึ้นเข้าไปในรถ
เงยหน้าขึ้น ใบหน้าของผู้ชายสวมหมวกแก๊ปผ่านเข้าไปในดวงตา
“ฉืออี้เหิง” เวินจิ้งจ้องเขาอย่างโกรธ
ชายคนนั้นบีบคอของเธออย่างรุนแรง ในรถที่แคบมาก ฉืออี้เหิงขึ้นคร่อม เวินจิ้งถูกเขาล็อคไว้ในอ้อมกอด
“เวินจิ้ง วิธีการของคุณยิ่งอยู่ยิ่งร้ายกาจ”
เวินจิ้งขมวดคื้ว เธอไม่เข้าใจว่าฉืออี้เหิงกำลังพูดอะไร
“คุณปล่อยฉันนะ”
“ปล่อยนะ เวินจิ้ง ฉันไม่ควรปล่อยให้คุณรอดไปซ้ำแล้วซ้ำอีก ฉันควรจะทำให้คุณตายเร็วๆ”ฉืออี้เหิงน้ำเสียงเยือกเย็นมาก
เวินจิ้งหน้าซีด เวลานี้รถวิ่งไปอย่างเร็ว ดวงตาของฉืออี้เหิงเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น
“หนึ่งเดือนก่อน คุณสั่งให้คนมาผลักฉันลงหน้าผาใช่ไหม” เวินจิ้งจ้องเขา
ฉืออี้เหิงหรี่ตามองอย่างเย็นชา ไม่ได้ปฏิเสธ
“คุณกับฉินเฟย ล้วนอยากให้ฉันตาย” เวินจิ้งพูดอย่างมั่นใจ
ในคืนนั้น ฉินเฟยก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดเช่นกัน ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่บังเอิญขึ้นรถคันนั้น
ฉืออี้เหิงยิ้มอย่างเย็นชา “ใช่ เวินจิ้ง คุณต้องตาย เรื่องเมื่อห้าปีก่อนกำลังมีการตรวจสอบ คุณจะทำให้ฉันเดือดร้อน”
“ห้าปีก่อน คุณทำไมต้องทำเช่นนี้” เวินจิ้งยอมแพ้การดิ้นรน บนใบหน้าของเขาแสดงอารมณ์ไม่แยแส
ตอนนั้นเธอกับฉืออี้เหิงยังไม่เลิกกัน แต่เขาได้สมรู้ร่วมคิดกับฉินเฟยทำร้ายเธอ
ตอนนั้นเธอตาบอดแค่ไหนถึงได้ตกหลุมรักผู้ชายคนนี้
“ฉันถูกฉินเฟยขู่ เวินจิ้ง ฉันขอโทษกับเหตุการณ์ครั้งนั้น แต่ว่าฉันไม่เสียใจ”
เวินจิ้งจ้องผู้ชายด้านหน้าอย่างดุร้าย ยกมือขึ้น เสียงตบดังขึ้น
ฉืออี้เหิงไม่ได้หลบ มองเวินจิ้งอย่างหน้าตาเฉย
แรงบนฝ่ามือของเขาค่อยๆเก็บลง เขารู้สึกว่า ลมหายใจของเวินจิ้งค่อยๆอ่อนแอลง
แค่เวินจิ้งตาย เขาก็จะมีโอกาสพ้นโทษ
ดูเธอหลับตาลงช้าๆ ฉืออี้เหิงตัวสั่น สุดท้ายก็ยอมปล่อยมือ
เวินจิ้งหมดแรงตั้งนานแล้ว พิงเก้าอี้ไว้ พยายามหายใจ
“เสียดาย” เธอยกริมฝีปากของเธออย่างเย็นชา เมื่อกี้ เธอคิดว่าเธอกำลังจะตายแล้วจริงๆ
แต่สักครู่ เธอก็สูดอากาศอีกครั้ง
ฉืออี้เหิงหรี่ตา ใช้แรงทุบที่กระจกอย่างรุนแรง
