บทที่ 224 ฉันยังรักเธออยู่
รถยนต์วิ่งบนทางหลวง เวินจิ้งมองดูอาคารที่รกร้างมากขึ้นๆที่นอกหน้าต่าง มือค่อยๆกำแน่นขึ้น
ณ ตอนนี้ โทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น สายเรียกเข้าหน้าจอแสดงผล “สามี”
ฉืออี้เหิงหรี่ตาอย่างเย็นชา แย่งโทรศัพท์ของเวินจิ้งแล้วโยนทิ้ง
“ฉืออี้เหิง คุณหนีไม่พ้นหรอก” เวินจิ้งพูดด้วยความเย็นชา
หลังจากครึ่งชั่วโมง รถจอดอยู่บนที่ราบที่ว่างเปล่า และไม่ไกลออกไปเป็นสนามบินส่วนตัว
เวินจิ้งถูฏผลักลงจากรถ เธอมองไปทางฉืออี้เหิง “คุณจะพาฉันไปไหน”
“ไปในที่ที่ไม่มีคนรู้จัก” ฉืออี้เหิงพูดด้วยเสียงต่ำ
มองเครื่องบินในระยะไกล ใบหน้าของเขาค่อยๆยิ้ม
มองจากสายตาของเวินจิ้ง รู้สึกถึงความกลัวและความแย่
“ฉันไม่ไป”
“คุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ เวินจิ้ง ฉันรู้สึกกับคุณคือทั้งรักและทั้งเกลียดคุณจริงๆ ความรู้สึกแบบนี้ คุณเข้าใจไหม”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว เธอไม่เชื่อมานานแล้วว่าฉืออี้เหิงจะยังรักเธออยู่
“คนที่คุณรักคือฉินเฟย”
“ไม่ ฉันไม่ได้รักเธอ” ฉืออี้เหิงปฏิเสธ “อยู่กกับเธอ เธอสามารถให้ในสิ่งที่ฉันต้องการได้ แต่ในใจของฉัน รู้สึกเหงาตลอด”
“ผู้ชายขยะ” เวินจิ้งด่าด้วยความโกรธ
“ถ้าคุณยอมให้ฉัน ฉันจะไม่เป็นอย่างนี้ เมื่อห้าปีก่อนฉันรักคุณ ห้าปีหลัง ฉันก็ยังรักคุณ แต่ว่า ฉันก็เกลียดคุณ”
“คนบ้า”
“ฉันเป็นคนบ้าง ก็เพราะคุณเวินจิ้ง ไม่ต้องปฏิเสธ คุณก็ยังชอบฉันอยู่ ถ้าไม่เช่นนั้นตอนที่ฉินเฟยตั้งท้องลูกของฉัน คุณทำไมถึงต้องฆ่าเด็กคนนั้น” ฉืออี้เหิงกล่าวอย่างเย็นชา
เวินจิ้งหัวเราะเยาะเย้ย ฉืออี้เหิงไม่เคยเชื่อใจเธอเลย
“เด็กคนนั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉัน ฉืออี้เหิง คุณไม่เชื่อฉัน ยังมาบอกว่ารักฉัน”
“คุณเป็นผู้หญิงที่อันตราย จะให้ฉันเชื่อใจคุณได้อย่างไร” ฝ่ามือที่นุ่มเหมือนรังไหมบวกกับใบหน้าเนียนๆของเวินจิ้ง ทำให้ความเสน่ห์หาของฉืออี้เหิงค่อยๆแสดงออกมา
เวินจิ้งหันไปอย่างรังเกียจ บล็อกมือของเขาไว้
“ออกห่างจากตรงนี้ ต่อแต่นี้ก็จะมีแค่เราสองคน” ฉืออี้เหิงกอดเวินจิ้งไว้ เสียงแหบต่ำดังขึ้นที่ข้างหูเธอ
เวินจิ้งตัวสั่น เธอเห็นเครื่องบินลงจอดอย่างช้าๆ ฉืออี้เหิงได้จัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว
เธอผลักเขาออกอย่างเย็นชา “ ฉันกับคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันตั้งนานแล้ว ฉืออี้เหิง กลับไปเถอะ”
“ไม่ เวินจิ้ง คุณรู้ไหม แม้ตอนฝันฉันยังต้องการคุณ อยากพาคุณไป แต่ฉันถูกอำนาจของฉีเซินกดไว้ตลอดมา มู่วี่สิงทำกับฉันทั้งต่อหน้าและลับหลัง คุณรู้ไหนเมื่อครึ่งปีที่ผ่านมาฉันอึดอัดมากแค่ไหน”
“นั่นเป็นปัญหาที่คุณหามาเอง” เวินจิ้งไม่เห็นใจเขา
“ไม่ ทั้งหมดเพราะคุณเวินจิ้ง ห้าปีที่แล้วฉันควรจะรักษาคุณไว้ด้วยทุกวิถีทาง คุณดูตอนนี้ คุณทำให้คนหลงใหลแค่ไหน เหมือนนางฟ้า” ฉืออี้เหิงเชยคางของเวินจิ้งขึ้น เสียงแหบที่คลุมเครือ
ริมฝีปากของเขาค่อยๆใกล้เข้ามา แค่อยากลองชิมรสชาติที่เขาคิดถึงมานานแล้ว
เวินจิ้งตื่นตกใจ ยกขาแตะไปที่เป้ากางเกงของฉืออี้เหิงอย่างแรง เขาขมวดคิ้ว ทันใดนั้นล็อคด้านหลังศีรษะของเวินจิ้งไว้
“คุณกล้าเหรอ”
“มีอะไรที่ฉันไม่กล้าบ้าง ฉืออี้เหิง พวกเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว” เวินจิ้งพูดด้วยความโกรธ
เธอมองรอบๆ ที่นี่ห่างไกลผู้คนมาก มีบอดี้การ์ดสองคนเฝ้าอยู่ ไม่มีรถ มันยากที่จะออกจากที่นี่
แม้ว่าเธอจะวิ่งได้แต่ก็คงหนีชายพวกนี้ไม่ได้
เธอกำหมัดไว้แน่น ร่างกายไม่สามารถควบคุมการสั่นไหวได้
ฉืออี้เหิงยกใบหน้าเท่าฝ่ามือของเธอขึ้นมา หัวเราะอย่างเยือกเย็น “อีกครึ่งชั่วโมง ฉันจะพาคุณไปในที่ที่มีแค่เราสองคน เวินจิ้ง คุณเป็นของฉัน”
……
บริษัทการผลิตยาเทียนอี
ซูยีนเลิกงานแล้ว ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยรีบเร่งหาลี่หนานเฉิง
ซูยีนก็ตามเข้าไป
“ประธานลี่ เมื่อครู่ที่ประตูชั้นหนึ่ง พวกเราพบคนที่น่าสงสัย”
ลี่หนานเฉิงขมวดคิ้ว ดูกล้องวงจรปิด เห็นภาพที่เวินจิ้งถูกฉืออี้เหิงบังคับให้เดินตาม ดูออกว่า เวินจิ้งถูกบังคับ
ซูยีนจับลี่หนานเฉิงโดยไม่รู้ตัว “ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
“ฉืออี้เหิง” ใบหน้าของลี่หนานเฉิงดูกังวลใจ เขารีบส่งคลิปให้มู่วี่สิง
“ฉันจะไปหาเวินจิ้ง” ซูยีนรู้สึกกังวลแล้วเดินออกไป
ลี่หนานเฉิงตามไปอย่างเร็ว ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน “คุณจะตามหายังไง เห็นได้ชัดว่าฉืออี้เหิงเตรียมการมาเป็นอย่างดี คุณคิดว่าจะหาได้ง่ายเหรอ”
“แต่ว่า ตอนนี้เวินจิ้งตกอยู่ในอันตรายนะ”
“นั่นมันเรื่องของมู่วี่สิง เขาต้องหาเวินจิ้งเจอแน่นอน” ลี่หนานเฉิงปลอบใจ
แต่ซูยีนนั่งไม่ติด ในหนานเฉิงเพื่อนของเธอมีน้อย ยากที่จะเจอเพื่อนดีๆอย่างเวินจิ้ง เธอไม่สามารถวางใจได้
“คุณหาไม่เจอหรอก” เธอเงยหน้าขึ้นมอง ด้วยสายตาที่ขู่เล็กน้อย
“ภรรยาของฉันบอกให้หา ก็ต้องหา” ลี่หนานเฉิงยอมจำนน
“ใครเป็นภรรยาของคุณ” ซูยีนบิดหูของเขา หน้าตาบูดบึ้ง
“เจ็บซูยีน คุณยังจะโหดร้ายกับฉันแบบนี้ฉันจะไม่ชอบคุณแล้วนะ” ลี่หนานเฉิงจับมือเธอหน้าด้านๆ
“ใครอยากให้คุณชอบ”
บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป
มู่วี่สิงเห็นคลิปแล้วรีบโทรหาเวินจิ้ง ขณะเดียวกันก็สั่งเกาเซียนตามหาตำแหน่งของฉืออี้เหิงกับเวินจิ้ง
เพิ่งเดินออกจากประตู ลี่หนานเฉิงกับเวินจิ้งก็ลงมาจากรถ
“มู่วี่สิง เจอเวินจิ้งอยู่ที่ไหนไหม” ซูยีนถามด้วยความกังวล
“ฉันเจอตำแหน่งของโทรศัพท์เธอ แต่ตำแหน่งที่แสดงอยู่นั้นค่อนข้างไกล และยังไม่การเคลื่อนไหว น่าจะเป็นการแยกความสนใจของพวกเรา” มู่วี่สิงกล่าวด้วยความโกรธ
“แล้วตอนนี้เราต้องทำอย่างไร……..”
“ตรวจหาตามที่ตำแหน่งนั้นก่อน” มู่วี่สิงพูด แล้วขึ้นรถทันที
ภายใต้การบีบบังคับของซูยีน ลี่หนานเฉิงจำเป็นต้องขับรถตามมู่วี่สิงไป
“ซูยีน ถ้าคุณตื่นเต้นกับฉันแบบนี้บ้างก็คงจะดี” ลี่หนานเฉิงน้ำเสียงเต็มไปด้วยความอิจฉา
ซูยีนหน้าซีด มองลี่หนานเฉิงอย่างโกรธเคือง “คุณไม่มีค่าขนาดนั้น”
“ถ้าฉันมีอันตราย คุณก็จะมาช่วยฉันใช่ไหม”
“คุณชายลี่ผู้สง่างามความสามารถมากขนาดนั้น จะมีอันตรายได้อย่างไร” ซูยีนยิ้มเย็นชา
ลี่หนานเฉิงเม้มริมฝีปากบางๆ ตราบใดที่มีจุดอ่อน ผู้ชายจะแข็งแกร่งเพียงใดก็มีอันตรายได้
ก็เหมือนมู่วี่สิงในตอนนี้
……
ประตูของเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวค่อยๆเปิดออก ฉืออี้เหิงล็อคข้อมือเธอแล้วพาเธอไป
“ฉืออี้เหิง คุณปล่อยฉันนะ” เวินจิ้งพยายามดิ้นรน
“ไม่ดื้อนะ คุณคิดว่าคุณจะสามารถหนีได้เหรอ” ฉืออี้เหิงยิ้มอย่างเย็นชา
ถูกนำเข้ามาในห้องโดยสาร เวินจิ้งใช้แรงผลักเขาออกไป แล้วกระโดดออกไป
ฉืออี้เหิงกอดเธอไว้อย่างแน่น
“อย่าสร้างปัญหา ออกจากหนานเฉิงแล้ว พวกเราไปที่ที่ไม่มีใครรู้จักพวกเรา เสี่ยวจิ้ง มีแค่ฉันกับคุณ พวกเราลืมเรื่องที่ผ่านมา ดีไหม” ฉืออี้เหิงน้ำเสียงอ่อนโยน
“ฉืออี้เหิง พวกเราย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว” เวินจิ้งสีหน้าเคร่งเครียด
“ขอแค่ฉันต้องการ ทุกอย่างเป็นไปได้ คุณดู ในไม่ช้าเราก็จะออกจากที่นี่แล้ว”
นักบินกำลังตรวจสอบเครื่องบิน เวินจิ้งมองดูด้านนอก ยังคงอ้างว้าง
มู่วี่สิงจะมาไหม
“อย่าคิดอีกเลย มู่วี่สิงไม่มีทางหาคุณเจอหรอก” จากสีหน้าของเวินจิ้ง ใบหน้าของฉืออี้เหิงเย็นลง
เวินจิ้งหัวเราะเยาะเย้ย “เขาไม่ปล่อยคุณไปแน่”
“เขาไม่มีทางหาพวกเราเจอ”
