บทที่ 81 โอนย้ายตำแหน่ง
เป็นเพราะช่วงบ่ายต้องรีบไปรายงานที่โรงพยาบาล เวินจิ้งจึงรีบเก็บของ
รู้ว่าปฏิเสธไปแล้วก็ไร้ประโยชน์ แต่ก็ยอมรับข้อเท็จจริง
อั้ยเถียนส่งเธอไปอย่างไม่เต็มใจนัก
“ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีสักวันที่เธอจะจากฉันไป” อั้ยเถียนน้ำตาซึม
เวินจิ้งกอดเธออย่างใจเย็น “มีเวลาเราก็ค่อยนัดกินข้าวกันไง คุณเถอะมีความรักก็อย่าลืมฉันแล้วกัน”
“ที่ไหนกันล่ะ ฉันก็อยากมีความรักเหมือนกันนั่นแหละแต่ยังไม่มาสักที ฉันเองก็รออยู่” อั้ยเถียนร้องห่มร้องไห้
เวินจิ้งยิ้ม “ฉันก็ไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับคุณเสี้ยง แต่ ต้องเห็นด้วยตาตัวเอง”
อาจเป็นเพราะเสี้ยวหงและมู่วี่สิงมีความสัมพันธ์ที่ดี เวินจิ้งจึงจับสองคนนี้มาอยู่ในประเภทเดียวกัน แต่กลับไม่ได้ดั่งหวัง
“มันไม่ง่ายที่จะเห็นได้ชัดเช่นนั้นหรอก” อั้ยเถียนกระซิบ
“ฉันเป็นโพรงของคุณเมื่อไหร่ก็ได้”
เกือบจะได้เวลาแล้ว เวินจิ้งเรียกแท็กซี่ และมันเป็นเวลาเปิดทำการจึงมีคนจำนวนมากในโรงพยาบาล
เมื่อมาถึงที่นี่ เธอก็สามารถติดต่อมู่วี่สิงได้แล้ว
แต่เธอกลับลังเล
ทำไมเขาไม่บอกเธอก่อน ว่าเขาได้รับแจ้งจากบริษัทว่าถูกโอนย้าย แต่มู่วี่สิงกลับบอกเธอได้
เมื่อคิดเช่นนี้ เวินจิ้งก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าหลังจากแต่งงานกับมู่วี่สิง อารมณ์ของเธอก็เริ่มจะแปรปรวน
เมื่อเห็นเวินจิ้งอยู่ตรงหน้าประตูแผนก หลี่ซานก็ออกมาพบเธอ
“พี่เวินจิ้ง คุณมาแล้ว”
เวินจิ้งพยักหน้าและเดินตามหลี่ซานไปยังอาคารอื่น พบว่าโรงพยาบาลประชาชนมีอาคารแยกต่างหากที่อุทิศให้กับการวิจัยพัฒนาเฉพาะของมู่วี่สิง
เธอมองดูอาคารอันงดงามนี้อย่างเหม่อลอย
“ปีนี้หมอมู่จะลดจำนวนการปรึกษาและผ่าตัดลง หลังจากนั้นเขาจะใช้เวลาส่วนมากอยู่ที่นี่”
เวินจิ้งเดินเข้าไปด้านใน อาคารใหญ่นี้มีสีขาวมีสไตล์สถาปัตยกรรมโดดเด่น ประตูแต่ละบานมีลายนิ้วมือคู่และจดจำใบหน้า ในแต่ละชั้นจะมีห้องปฏิบัติการหนึ่งหรือสองห้อง
มู่วี่สิงอยู่ชั้นบนสุด หลี่ซานพาเธอเข้าไปจากนั้นก็ออกมา
เธอหยิบแมสก์ที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาจากเธอก็สวมมันแล้วเธอจึงเดินเข้าไป
“หมอมู่” จากระยะไกล มู่วี่สิงสวมเสื้อคลุมสีขาวเห็นร่างรูปโปร่ง
“ทำความสะอาดที่นี่” มู่วี่สิงไม่ได้หันกลับมา เขาชี้ไปที่ของเหลวบนพื้นและมีซากหลอดทดลองที่แตกกองอยู่
เวินจิ้งวางกระเป๋าลง เธอจึงเช็ดทำความสะอาด แต่กลับไม่ได้ระวังชั้นวางของด้านหลังเธอ เธอกระแทกโดยไม่ได้ตั้งใจ
เพล้ง ของเหลวหล่นมาอีกครั้ง
มู่วี่สิงเงยหน้าขึ้นและกอดเวินจิ้งเอาไว้ ของเหลวเหล่านั้นหล่นลงมาโดนร่างกายของเขา
เวินจิ้งเป็นกังวลและรีบเช็ดเขาทันที มู่วี่สิงถอดเสื้อคลุมสีขาวออกจากนั้นก็ส่งมันให้กับเจ้าหน้าที่ที่อยู่ด้านนอก
“ขอโทษด้วย” เธอกัดริมฝีปากด้วยท่าทางร้อนใจ
“อย่าให้มีครั้งต่อไป” มู่วี่สิงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ในขณะที่ทำงานเขานั้นจริงจัง
เวินจิ้งพยักหน้าแต่เธออดไม่ได้ที่จะคิดว่าถ้าเธอทำเลอะอีกครั้งเป็นไปได้ไหมที่มู่วี่สิงจะทนเธอไม่ได้และไม่เอาเธอไว้ข้างกาย
แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะทำมันอีก
เวินจิ้งมาที่นี่เป็นครั้งแรก หลี่ซานควรบอกกับเธอก่อน ตราบใดที่มู่วี่สิงเป็นผู้มีส่วนร่วมในการวิจัยพัฒนา เธอจะต้องทำบันทึกการทดลอง
ส่วนเวลาอื่นก็เป็นมู่วี่สิงจัดการ
เวินจิ้งนั่งลงข้างๆ ดวงตาของเธอเงยขึ้น ค่อย ๆ จ้องมองไปยังใบหน้าหล่อเหล่าของมู่วี่สิง
เขาสวมหน้ากากโปร่งใสและใบหน้าที่คมชัดของเขานั้นชัดเจนมาก เมื่อเวลาเขาตั้งใจทำอะไรเขาจะดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษ
เหมือนกับ…ราวกับว่า ทำงานข้างกายเขาก็ไม่เลวเหมือนกัน
จนกระทั่งค่ำมืดมู่วี่สิงถึงจะออกจากห้องทดลอง เรียนรู้บทเรียนสุดท้ายที่เขาทดลอง ครั้งนี้เธอติดตามมู่วี่สิงอย่างใกล้ชิด
จนถึงห้องทำงานของมู่วี่สิง เขาส่งหนังสือให้เธอสองสามเล่า
“ไปจำมา”
