Gate of God – ตอนที่ 893 ความดุร้ายของโม่ฉานฉือ

　　 อสูรที่ยืนข้างหยุนชิงวูมีพลังแบบไหนกัน? ฟางเจิ้งจือไม่กล้ายืนยัน เพราะเขาอาจจะเป็นปีศาจก็ได้ หยุนชิงวูมีตำแหน่งเป็นนายน้อยของพวกปีศาจ

　　อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องกังวลตอนนี้ ที่เขาต้องทำคือพุ่งเข้าไป จากนั้นก็เอาชนะหยุนชิงวูเหมือนที่เคยทำมาก่อน

　　ความจริงแล้วนั่นเป็นวิธีเดียวที่เขาคิดออกและเป็นวิธีการที่ได้ผลมากที่สุด

　　 ย้าก! ฟางเจิ้งจือร้องคำราม เขาปล่อยหมัดที่รุนแรงออกไปด้านหน้าโดยตรง

　　แครก!เสียงกระดูกของอสูรตรงหน้าแตกหัก

　　อย่างไรก็ตาม

　　พวกเขาเป็นอสูร!

　　แม้กระดูกจะแตกสลายถ้าไม่ได้ทำลายไข่มุกอสูรก็ยังมีชีวิตอยู่ดังนั้นอสูรที่ล้มลงจึงลุกขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว แม้ว่าใบหน้าจะซีดขาวก็ตาม

　　 มันยากที่จะจัดการกับอสูรพวกนี้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของร่างกายที่แข็งแกร่งหรือพลังที่มากกว่าพวกมนุษย์ พลังต่อสู้ของอสูรนับร้อยมีมากกว่าพลังของศิษย์จากสำนักทั้งห้าในดินแดนศักดิ์เสียอีก  ฟางเจิ้งจือมีโอกาสที่จะหลบหนี แต่ถูกขวางโดยราชาอสูรสองตน

　　เป็นการต่อสู้ที่แลกด้วยชีวิตฟางเจิ้งจือต้องถอยเพราะเขาไม่ต้องการสละชีวิตของตัวเอง

　　เมื่อเทียบกันแล้วทางด้านของเหยียนซิวมีอสูรจำนวนน้อยกว่ามาก

　　ความแค้นที่มีต่อเหยียนซิวนั้นไม่ถึงกับที่พวกอสูรต้องเอาชีวิตไปแลก

　　อย่างไรก็ตามเหยียนซิวก็ไม่สามารถหนีออกไปได้

　　ไม่ใช่เพราะความสามารถของเหยียนซิวแต่เพราะพวกอสูรมีจำนวนมากเกินไป การต่อสู้แบบหนึ่งต่อหลายร้อยนั้นมีความเสียเปรียบมากเกินไป แม้แต่มู่ฉิงเฟิงและโม่ฉานฉือเองก็เช่นกัน

　　…

　　เวลาค่อยๆผ่านไป

　　ฟางเจิ้งจือและเหยียนซิวถูดปิดล้อมด้วยเหล่าอสูรนับร้อย

　　ฉือกูเหยียนและปิงหยางยังคงอยู่ตำแหน่งเดิม ในขณะทีเฉียนยู่กำลังต่อสู้กับเต๋าฮุน อย่างดุเดือด

　　แม้สำนักทั้งห้าจะเข้าใกล้หนานกงเฮาได้ก็ยังมีเซียนของตระกูลหนานกงนับสิบคน มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

　　โม่ฉานฉือและมู่ฉิงเฟิงกำลังเผชิญหน้ากับอสูรสองตน

　　พวกเขาทั้งสองคือราชาอสูร!

　　แน่นอนว่าพวกเขาแข็งแกร่ง!

　　อย่างไรก็ตามเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะรับมือมู่ฉิงเฟิงและโม่ฉานฉือได้　　ค้อนยักษ์สีดำของโม่ฉานฉือทุบลงที่กลางหัวของราชาอสูรตรงหน้าอย่างแรง

　　จากนั้นแสงสีเขียวก็พุ่งออกจากร่างของราชาอสูรเห็นได้ชัดว่าเขากำลังกลับสู่ร่างที่แท้จริง

　　อย่างไรก็ตาม…

　　นั่นมีเวลาทำให้โม่ฉานฉือพักหายใจเล็กน้อย

　　โม่ฉานฉือมีประสบการณ์แค่ไหนกัน?

　　เขารู้ดีว่าวิธีการไหนดีที่สุดเขาจึงคว้าโอกาสนี้รีบพุ่งเข้าหาหนานกงเฮา เขาเหวี่ยงค้อนยักษ์สีดำในมือแล้วพุ่งเข้าไป

　　 โม่ฉานฉือหยุดเดี๋ยวนี้! เสียงของหนานกงเทียนเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

　　อย่างไรก็ตามทำไมโม่ฉานฉือต้องฟังด้วย?

　　ในตอนนี้โม่ฉานฉือกำลังโจมตีไปที่ร่างของหนานกงเฮาร่างของหนานกงเฮาก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า　　มันทำให้โม่ฉานฉือโมโหมากในฐานะผู้นำของหุบเขาฟู่ซี่ เขาปล่อยให้เหยื่อหนีไปได้

　　เขาจะทนได้ยังไง?

　　 ผู้นำโม่ถ้าข้าเป็นท่านคงจะทนกับเรื่องนี้ไม่ได้แน่!  ฟางเจิ้งจือที่สูงสามฟุตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นและแสดงความเห็นออกมา

　　หน้าของโม่ฉานฉือเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเขากัดฟันด้วยความโกรธ

　　จากนั้นก็บินขึ้นไป

　　ด้านหลังเขามีกระแสลมที่รุนแรงเกิดขึ้นสองฝั่งราวกับว่าโม่ฉานฉือมีปีกอยู่ด้านหลัง

　　ร่างของเขาพุ่งขึ้นไปราวกับนกที่บินได้

　　 หืมเป็นไปได้ด้วยหรือ?  ตาของฟางเจิ้งจือเบิกกว้างในทันที เขารู้สึกว่าได้เรียนรู้บางอย่างจากโม่ฉานฉืออีกครั้ง

　　ความสามารถของฟางเจิ้งจือในการอยู่บนท้องฟ้านั้นมาจากการควบคุมสายลมและร่างกายมันทำร่างคงอยู่บนท้องฟ้าได้ชั่วคราว อย่างไรก็ตามนั่นไม่ได้ใกล้เคียงกับปีกที่สยายอยู่บนหลังของโม่ฉานฉือแม้แต่น้อย

　　การโจมตีที่แข็งแกร่งของโม่ฉานฉือนั้นเหลือเชื่อไม่ว่าจะเป็นพลังที่น่าเหลือเชื่อจากฝ่ามือหรือแม้กระทั่งปีกบนหลังของเขาในตอนนี้

　　อย่างไรก็ตามโม่ฉานฉือจะไม่อธิบายอะไรให้ฟางเจิ้งจือฟังในตอนนี้ในสายตาของเขามีแค่ร่างของหนานกงเฮาที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น

　　 หนีงั้นหรือ?เจ้าถามค้อนของข้าหรือยัง?  โม่ฉานฉือส่งเสียงคำรามออกมาและพุ่งเข้าไปทันที ในชั่วพริบตาดูเมือนโม่ฉานฉือจะอยู่เหนือหนานกงเฮาแล้ว

　　พร้อมทั้งค้อนยักษ์ที่กำลังทุบลงมาจากท้องฟ้า

　　ตูม!คราวนี้หนานกงเฮาไม่สามารถหลบเลี่ยงได้ ค้อนทุบลงที่แขนขวาของเขา ทำให้ร่างของเขาพุ่งกระแทกต้นไม้เทพเจ้าราวกับดาวตก　　ตูม!ต้นไม้เทพเจ้าสั่นสะเทือน ใบไม้รูปทรงเกล็ดหิมะร่วงโปรยปราย แม้แต่สะพานสายรุ้งบนท้องฟ้าก็สั่นไหวเช่นกัน

　　สีหน้าของโม่ฉานฉือเต็มไปด้วยความตื่นเต้นแววตาของเขาเบิกกว้างอย่างสดใส

　　 ฮ่าฮ่าหนานกงเฮาไม่ว่าแผนของตระกูลหนานกงคืออะไร ถ้าข้าอยู่ที่นี่ มันจะไม่สำเร็จอย่างแน่นอน!  โม่ฉานฉือพุ่งเข้าไปอีกครั้งหลังจากพูดจบ ในสายตาของเหล่าศิษย์ร่างของเขายังคงอยู่ในตำแหน่งเดิมอยู่เลย

　　 เขาเร็วมาก! 

　　 แน่นอนอยู่แล้วในฐานะที่เป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เขาช่างน่าอัศจรรย์! 

　　 คราวนี้หนานกงเฮาต้องตายอย่างแน่นอน! 

　　เหล่าศิษย์จากสำนักต่างๆต่างเฝ้ารอให้โม่ฉานฉือเอาชนะหนานกงเฮา

　　หนานกงเฮากัดริมฝีปากแน่นเลือดไหลออกจากมุมปากเขาเล็กน้อย จากท่าทีของเขา เห็นได้ชัดวากำลังเจ็บปวด ดวงตาข้างหนึ่งสีแดงอีกข้างสีขาว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา

　　 ข้าต้องการเวลาเพิ่มอีกหน่อย! หนานกงเฮากำมือของเขาแน่นแล้วหันมองร่างที่กำลังทรุดอยู่ที่พื้น

　　เขาคือหนานกงมู่!

　　น้องชายแท้ๆของเขา

　　หนานกงมู่ที่กำลังหลับไหลร่างกายที่ไร้ชีวิตและใกล้ตายเข้าไปทุกวินาที

　　 ไม่ข้าจะไม่ยอมแพ้ ..มู่ เลือดของเจ้าไหลเวียนอยู่ในตัวของข้า! หนานกงเฮาตะโกนเสียงกัง ในขณะที่ร่างปกคลุมไปด้วยเกราะสีดำ

　　แครก!มือข้างหนึ่งจับไปที่ค้อนยักษ์สีดำ ในขณะเดียวกันแสงสีแดงเฉือนไปที่ลำคอของโม่ฉานฉือ

　　 …เจ้ากล้าดียังไง! ดวงตาของโม่ฉานฉือหรี่เล็กลงเมื่อเห็นแสงสีแดง เขาตีลังกากลางอากาศทำให้แสงสีแดงพุ่งเฉียดหน้าผากของเขาไป

　　เหงื่อไหลอาบแก้มของโม่ฉานฉือเห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถเลี่ยงการโจมตีของหนานกงเฮาได้

　　 เฒ่าโม่อย่าประมาทความแข็งแกร่งของหนานกงเฮามากนัก! เมื่อเห็นสิ่งนี้มู่ฉิงเฟิงจึงพูดเตือน

　　 แน่นอน… โม่ฉานฉือรู้สึกว่าที่เขาตอบโต้ได้นสถานการณ์เช่นนี้ ต้องมีแรงใจดีไม่น้อย

　　อย่างไรก็ตาม…

　　เขารู้สึกตกใจมากไม่ใช่เพราะพลังใจของหนานกงเฮา

　　เขารู้สึกตกใจที่กำลังตื่นเต้นเมื่อได้เผชิญหน้ากับหนานกงเฮา!

　　ความจริงแล้วมันเป็นเพราะเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นโม่ฉานฉือประมาทจนเกือบมีปัญหา　　ในขณะที่เขากำลังคิดเรื่องนี้หนานกงเฮาก็เคลื่อนที่ไปอยู่ด้านหน้าโม่ฉานฉือ เขาตวัดดาบสรรพสิ่งออกไปสามครั้งอย่างต่อเนื่อง

　　ลำแสงสีแดงเลือดทั้งสามพุ่งเข้าหาโม่ฉานฉือ

　　 เขาคือหนานกงเฮาจริงหรือ?! โม่ฉานฉือประหลาดใจจริงๆ เขาไม่คิดว่าหนานกงเฮาจะพุ่งเข้าหาแทนที่จะหนี!

　　หนานกงเฮาเป็นเพียงคนเดียวที่มีพลังกายและพลังใจที่แข็งแกร่งในหุบเขาฟู่ซี่ที่สำคัญไปกว่านั้น เขาพึ่งแพ้ให้กับฟางเจิ้งจือไปก่อนหน้านี้

　　 ผู้นำโม่ถ้าข้าเป็นท่านข้าจะไม่เปิดโอกาสให้หนานกงเฮาโจมตีได้อีกอย่างแน่นอน! เสียงของฟางเจิ้งจือดังขึ้นอีกครั้ง

　　 … ปากของโม่ฉานฉือสั่นเล็กน้อย

　　เขาอยากจะตอบกลับไปว่า หุปปาก หยุดพูดไร้สาระ! ข้ามีชีวิตอยู่มานาน แน่นอนว่าข้ามีประสกบการณ์มากกว่าเจ้า เจ้าคิดจะสอนข้ารึ? 

　　อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ตอบกลับไป

　　คำพูดเยาะเย้ยของฟางเจิ้งจือดูเหมือนจะให้คำแนะนำกับโม่ฉานฉือ : เมื่อต้องสู้กับหนานกงเฮา เราไม่ควรให้โอกาสเขาได้โจมตี

　　เจ้าเด็กเหลือขอนี่!

　　ข้าโม่ฉานฉือ เป็นหนี้บุญคุณเจ้า!

　　โม่ฉานฉือไม่คิดมากอีกต่อไปแววตาของเขาจับจ้องไปที่ลำแสงสีเลือด เขาเปลี่ยนขนาดร่างกายอีกครั้ง คราวนี้ร่างของเขาเล็กลงกว่าขนาดปกติครึ่งนึง

　　ฟุ่บ!ด้วยความได้เปรียบของร่างกายที่เล็ก โม่ฉานฉือลอดผ่านการโจมตีทั้งหมด ค้อนยักษ์ในมือก่อเกิดเสียงคำรามของสายฟ้า และทุบไปที่หนานกงเฮาอีกครั้ง

　　ตรงกับคำพูดของฟางเจิ้งจือก่อนหน้านี้

　　อย่ามัวแต่ป้องกันแค่โจมตีออกไป!

　　หรือใช้การโจมตีเพื่อป้องกัน! 　　ตูม!ร่างของหนานกงเฮาถูกโจมตีอีกครั้ง วิธีการของโม่ฉานฉือเปลี่ยนไป มันทำให้เป็นเรื่องยากที่หนานกงเฮาจะตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว

　　ต่อมาเขาเห็นโม่ฉานฉือพุ่งเข้าหาอีกครั้ง

　　 ตายตาย ตาย ตาย… โม่ฉานฉือพึมพำเล็กน้อย ค้อนของเขาเปลี่ยนจากความหนักหน่วงกลายเป็นความรวดเร็ว

　　ครืน!

　　เสียงก้องกังวลาดังต่อเนื่องในอากาศการโจมตีของโม่ฉานฉือเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว มันกลายเป็นค้อนที่รวดเร็วและมีน้ำหนักเบา

　　 เฮาเอ๋อร์หนี! หยุดใช้พลังของเจ้า! หนานกงเทียนตะโกนบอก ในตอนนี้เสียงของเขาดูหมดหวังยิ่งกว่าเดิม

　　 หนี?! หนานกงเฮาถอยห่างออกไปแสงสีแดงเลือดส่องสว่างออกจากร่างกายของเขา

　　เขาเข้าใจว่าหนานกงเทียนหมายถึงอะไรเพราะพลังของเขาเกือบหมดไปตอนที่สู้กับฟางเจิ้งจือ

　　ถ้าเขาไม่ได้กินผลไม้เทพเจ้าตอนนี้เขาคงขยับไม่ได้แน่

　　อย่างไรก็ตามแม้ว่าผลไม้เทพเจ้าจะให้พลังได้มากพอ แต่ต้นไม้เทพเจ้าต้องได้รับพลังจำนวนมาก ต้องขอบคุณที่มีพลังสายเลือดในร่างกาย

　　เพราะนั่นทำให้เขาพร้อมเสี่ยง

　　อย่างไรก็ตามการที่ต้นไม้เทพเจ้าจะเติบโตอย่างสมบูรณ์ได้ต้องใช้เวลานาน

　　ก่ออนหน้านี้เขาใกล้จะทำสำเร็จแล้วแต่ถูกโม่ฉานฉือโจมตีเสียก่อน แหล่งพลังของเขาจึงถูกใช้อีกครั้ง

　　 ข้าจะทำแบบนี้ต่อไปอีกไม่ได้การใช้พลังมากเกินทำให้ต้นไม้เทพเจ้าเหี่ยวเฉา ข้าจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้น! หนานกงเฮากัดฟันแน่น และแววตาของเขาเริ่มเปลี่ยนไป