ตอนที่ 100 พยัคฆ์ตกลงกลางที่ราบ?
ธารโลหิตที่ไหลไปตามท้องฟ้ามองดูราวกับเมฆสีแดง พลังฉีชั่วร้ายกระจายไปทั่วทุกทิศทาง,เป็นละลอกไปบนท้องฟ้า
เซียวเฉินรู้สึกได้ถึงธารโลหิตที่เข้ามาด้านหลังของเขาก็ตกใจ ฮวาหยุ่นเฟยก็ยังไม่ได้กลับออกไป! เช่นนั้นตวนมู่ฉิงกับฉู่เฉาหยุ่นก็น่าจะอยู่แถวนี้ ข้าต้องรีบไปที่ค่ายกลลวงตาให้เร็วที่สุด
“ฟุ่ว!”
สายธารหมุนเวียนเป็นเกลียวตรงเข้ามา ความเร็วของมันเพิ่มเป็นสองเท่า,เข้าถึงตัวเซียวเฉินได้ในพริบตา จากนั้น,เขาก็กลายร่างกลับมาเป็นมนุษย์และซัดเซียวเฉินร่วงลงมาจากท้องฟ้าด้วยฝ่ามือ
“ปัง!”
เซียวเฉินร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้ามาถึงพื้นเสียงดัง พลังฉีและโลหิตในร่างของเขาปั่นป่วนพร้อมกับกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ใบหน้าซีดขาวของเขาซีดหนักยิ่งกว่าเดิม
ฮวาหยุ่นเฟยร่อนลงมาและมองไปที่เซียวเฉินที่กองอยู่กับพื้น เขาหัวเราะอย่างเหยียดหยัน “ข้าก็คิดว่าเจ้าเป็นอัจฉริยะ,ที่เจ้าสามารถไล่ต้อนให้ตวนมู่ฉิงถึงกับประสานร่างจิตวิญญาณยุทธ กลายเป็นว่าเจ้ามันก็เป็นแค่เศษขยะ”
เซียวเฉินลึกขึ้นอย่างช้าๆและมองไปที่ฮวาหยุ่นเฟย “ที่เจ้ามีก็เพียงสายเลือดต้นกำเนิดกับจิตวิญญาณต่อสู่ที่มีมาตั้งแต่เกิด หากข้าไม่ได้หลอมรวมจิตวิญญาณยุทธได้ตอนอายุ 15 ,ข้าก็รับมือเจ้าได้ไม่ยาก,ซ้ำตอนนี้ข้ายังบาดเจ็บสาหัส”
“ยังกล้าปากดี?!” ฮวาหยุ่นเฟยตะคอกเสียงเย็น เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว,ทิ้งสายโลหิตไว้ทุกที่ที่เขาเคลื่อนไป ภายในพริบตา,เขาก็เข้ามาถึงหน้าเซียวเฉิน เขายกเท้าขวาขึ้นเตะไปที่เซียวเฉิน
“บูม!”
เซียวเฉินลอยไปด้านหลังโดยทันที,ปะทะเข้ากับต้นไม้ใหญ่ก่อนที่จะร่วงลงมาที่พื้นอย่างแรง ทันทีที่เขาลงมาถึงพื้นเขาก็กระอักเลือดออกมาอีกสามคำ บนใบหน้าของเขาไร้ซึ่งสีเส้นเลือด
ฮวาหยุ่นเฟิงลอยตรงเข้ามาและต้องประหลาดใจเมื่อเขาเห็นว่าร่างกายของเซียวเฉินไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย “ร่างกายของเจ้าช่างยืดหยุ่น กระดูกไม่มีหักแม้จะโดนลูกเตะของข้าเข้าไป อย่างไรก็ตามถึงแม้ร่างกายของเจ้าจะแกร่งถึงเพียงใด,ระดับขอบเขตพลังของเจ้าก็ยังคงเป็นขยะ”
“ส่งแผนที่มาแล้วข้าจะจบความเจ็บปวดของเจ้าลงให้เร็วที่สุด”
เซียวเฉินยังคงนิ่งเงียบและยืนขึ้นอย่างช้าๆ เขาใช้สัมผัสวิญญารของเขาปิดผนึกหยกวิญญาณสีเลือดเอาไว้,กันเสี่ยวไป๋ไม่ให้ออกมาแม้ว่ามันจะอยากออกมาก็ตาม เขาแกว่งกระบี่เงาจันทร์และพลังปราณในร่างของเขาก็หมุนเวียนไปในรูปแบบของทักษะมังกรฟ้าหวนกลับ เขามองไปที่ฮวาหยุ่นเฟยด้วยสายตาเย็นชา
ฮวาหยุ่นเฟยคิ้วขมวดเล็กน้อย,สายตาของเซียวเฉินทำให้เขารู้สึกไม่ดี เขาสูดหายใจเย็นช้าและทิ้งสายโลหิตไว้ข้างหลัง,พุ่งมาถึงตัวเซียวเฉินอย่างรวดเร็วและเตะไปที่เขาอีกครั้ง
“ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!”
ในครั้งนี้ฮวาหยุ่นเฟยใช้ความแข็งแกร่งถึงครึ่งนึง เซียวเฉินลอยไปราวกับลูกปืนใหญ่,กระแทกผ่านต้นไม้ใหญ่ถึงห้าต้น เซียวเฉินกลับตัวปักกระบี่เงาจันทร์ลงไปที่พื้น,ทิ้งเป็นรอยยาว
ดึงกระบี่เงาจันทร์ขึ้นมาตั้งท่าในมือ,เขาไม่ได้ล้มไปกองกับพื้นในครั้งนี้ เส้นสีดำปรากฎขึ้นบนใบหน้าซีดขาวของเขา,พิษในร่างกายที่เขากดเอาไว้เริ่มออกฤทธิ์
เซียวเฉินไอเอาก้อนเลือดสีดำออกมา,เขาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง รวมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยเส้นสายสีดำ,ยิ่งทำให้เขาดูหน้ากลัว
“มาต่อ! แม่เจ้าไม่ได้ให้ดื่มนม? ด้วยแรงแค่นั้น,ไปเทียบกับแรงของสตรียังไม่ได้” มุมปากของเซียวเฉินยกขึ้นปรากฎเป็นรอยยิ้มเย็นช้าพร้อมกับยั่วยุเขา
ฮวาหยุ่นเฟยสีหน้าเปลี่ยนใบหน้าของเขากลายเป็นสีเทา มีเจตนาฆ่าฟันปรากฎขึ้นในดวงตาของเขา เขามองไปที่เซียวเฉินด้วยดวงตาเย็นชาไร้ซึ่งสีหน้า,ในสายตาของเขา,เซียวเซียวเหมือนกับได้ตายไปแล้ว
ฮวาหยุ่นเฟยถีบเท้าอย่างแรงพุ่งตัวออกไปกลางอากาศ ร่างผีสีเลือดปรากฎขึ้นข้างหลังของเขาพร้อมกับปล่อยฝ่ามือตรงไปที่หัวของเซียวเฉิน
เซียวเฉินมองเย็นชาไปที่ฮวาหยุ่นเฟยพุ่งตัวออกไป เขายกกระบี่เงาจันทร์ขึ้นช้าๆตั้งท่าขึ้นมา,ปลายของกระบี่ชี้ไปที่ฮวาหยุ่นเฟย
มันเป็นเพียงแค่ตั้งท่าขึ้นธรรมดาไม่มีอะไรเปลี่ยนเเปลงไปจากก่อนหน้านี้ เซียวเฉินก็ยังคงดูบาดเจ็บสาหัส
เปลือกตาขวาของฮวาหยุ่นเฟยกระตุก,เขาสัมผัสได้ถึงอันตราย มันราวกับมีบางอย่างน่ากลัวผุดขึ้นมาในใจของเขา
เป็นไปได้ว่าเจ้าหมอนั้นยังมีไพ่ตายเก็บไว้? ฮวาหยุ่นเฟยคิดอย่างสงสัย ถึงอย่างนั้น,ไม่ว่ามันจะมีไพ่ตายเก็บไว้หรือไม่มันก็จะไม่มีโอกาสใช้มันออกมา ในอีกชั่วอึดใจ,ข้าก็ตบมันให้เละเป็นชิ้นแล้ว
คิดได้เช่นนั้น,เขาก็ไม่ไปสนใจลางร้ายในใจของเขาอีก ยิ้มอย่างเย็นชา,เขายังคงดันฝ่ามือตรงเข้าไปหาเซียวเฉิน
ในตอนนั้นเอง,เซียวเฉินตะโกนออกมาเบาๆและทันใดนั้นกระแสพลังของเขาก็พุ่งสูงขึ้น ร่างของเขาปลดปล่อยกระแสพลังสั่นสะเทือนปฐพีออกมา
ราวกับเวลาถูกหยุดลง ฝ่ามือของฮวาหยุ่นเฟยหยุดลงก่อนที่จะถึงหัวของเซียวเฉินและเขาไม่อาจพุ่งต่อไปข้างหน้าได้ จากนั้นไม่นาน,พลังที่ไม่อาจต่อต้านก็ถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างของเซียวเฉิน ฮวาหยุ่นเฟยถูกผลักถอยกลับราวกับเป็นขนนกแสนบางเบา
ป่าที่เงียบสงบราวกับว่ามีคลื่นใหญ่ซัดผ่าน คลื่นสมุทรปรากฎขึ้นข้างหลังของเซียวเฉิน
คลื่นรุนแรงซ้อนทับกันมาเป็นชั้นๆ ต้นไม้ในรัศมี 500 เมตรถูกดึงขึ้นไปบดสลายเป็นชิ้นด้วยคลื่นสมุทร
ท่ามกลางมหาสมุทร,หัวของมังกรฟ้าเหลือบมองขึ้น เสียงคำรามของมันได้ยินไปทุกหนแห่ง ภายในป่าอำหมิต,เหล่าสัตว์อสูรวิญญาณทุกตัวกลัวขึ้นมาจับใจ พวกมันทุกตัวหมอบกราบกองอยู่กับพื้นด้วยความสั่นกลัวไม่อาจต้านทานได้
มังกรติดน้ำตื้นชวนให้กุ้งมาหยอกล้อ พยัคฆ์ตกลงกลางที่ราบจะถูกฝูงหมาลุมรังแก ใครจะรู้ว่าพยัคฆ์จะตกลงมาในที่ราบตอนไหน, หรือเมื่อไหรที่น้ำจะไหลมาเพียงพอให้กับมังกร? เมื่อมังกรฟ้าหวนกลับมา,ข้าจะผลักแม้น้ำให้ไหลย้อย
***ตรงนี้ประมาณว่าผู้แข็งแกร่งที่ไปอยู่ผิดที่ผิดทางอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่เป็นใจก็โดนผู้อ่อนแอเล่นงานได้ เหมือนเสือที่ไม่มีป่าไม้ค่อยบดบังก็ถูกหมาลุมเอา
พลังอำนาจของสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์โบราณถูกปลดปล่อยออกมา ภายใต้การกดดันของพลังอำนาจอันไร้ขอบเขต,ฮวาหยุ่นเฟยรู้สึกว่าพลังปราณในร่างของเขาปั่นป่วน,ไม่ฟังคำสั่งของเขาอีกต่อไป แขนขาของเขาไม่เชื่อฟัง,ขยับไม่ได้แม้แต่น้อย
ความได้เปรียบถูกเซียวเฉินดึงไป มังกรฟ้าหมุนวนไปบนท้องฟ้าก่อนที่จะดิ่งพุ่งลงไปที่ฮวาหยุ่นเฟย
มองดูมังกรฟ้าที่พุ่งตรงลงมาที่เขา,ฮวาหยุ่นเฟยเห็นแต่ความสิ้นหวัง พอคิดว่ามันเป็นถึงทักษะต่อสู้ระดับสวรรค์ มันเป็นไปได้อย่างไร? ข้าต้องมาตายที่นี่?
เป็นไปไม่ได้ นี่เป็นจิตวิญญาณยุทธกลายพันธุ์ที่สักหนึ่งพันปีจะมาปรากฎขึ้นในตระกูลฮวา ไม่ได้เห็นได้ง่ายๆแม้แต่ในสมันโบราณ นี่เป็นเวลาที่พวกเราจะพุ่งทะยานขึ้นไป เจ้าระดับขอบเขตจอมยุทธฝึกหัดตัวกระจอกเช่นนี้จะล้มข้าลงได้?!
ฮวาหยุ่นเฟยหัวเราะอย่างบ้าคลั่งในใจ ร่างมนุษย์เดินออกมาจากธารโลหิตอันไร้ขอบเขตตรงจุดตันเที่ยนของเขา
คนผู้นี้สวมชุดสีเลือดและผสานร่างกับสายธาร,ราวกับว่าเขาออกมาจากนรกชั้นเก้า ร่างเขาส่งพลังฉีอันน่ากลัวออกมา เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นไปมองมังกรฟ้าที่อยู่ข้างบน,เขาก็ปรากฎรอยยิ้มปีศาจออกมา
“บูม!”
คนคนนั้นจู่ๆก็กระโดดเข้าไปในจุดตันเที่ยน,กลายเป็นร่างลวงตาสีโลหิต มันยืนอยู่กึ่งกลางระหว่างสวรรค์และปฐพีป้องกันมังกรฟ้าที่ดิ่งตรงลงมาด้วยมือของมัน
“ปัง!”
คลื่นน่ากลัวกระจายออกไปทั่วทุกทิศทาง ต้นไม้ทุกต้นในรัศมีหนึ่งพันเมตรขาดสะบั้นก่อนที่จะสลายเป็นผง ภายในพื้นที่วงกลมนี้,เหลือเพียงตอต้นไม้ที่มีให้เห็น
มังกรฟ้าคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด ร่างลวงตาสีโลหิตหันกลับ พื้นที่ใต้เท้าของฮวาหยุ่นเฟยเกิดเป็นแยกออก,ทำให้เขาตกลงไป
มองดูมังกรฟ้าที่ยังคงไม่ยอมหยุด,ร่างสีโลหิตถอนหายใจยาวและกลายไปเป็นของเหลวสีสีเลือด,รวบตัวของฮวาหยุ่นเฟยเอาไว้ โดยไม่มีอะไรขวางกั้นมังกรฟ้าไปทุบไปที่ฮวาหยุ่นเฟยเกิดเป็นเสียงดัง “ปัง!”
เศษหินดินนับไม่ถ้วยลอยออกมาจากรอยแยกพุ่งขึ้นมาที่พื้นดิน ฮวาหยุ่นเฟยก็ยังคงตกลงไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเขาตกลงไปลึกเท่าไหร หลังจากนั้นครู่ใหญ่,มีเสียงระเบิดดังออกมาไม่หยุดจากรอยแยกก่อนที่จะค่อยๆหยุดไป
“ชี่!ชี่!”
เส้นโลหิตในร่างของเซียวเฉินทั้งหมดฉีกขาด เม็ดเลือดสีดำนับไม่ถ้วนสาดกระเซ็นไปทั่วทิศทาง ใบหน้าของเขาเผยความเจ็บปวดออกมาสุดขีดพร้อมกับคุกเข่าลงกับพื้น
เนื้อตัวของเขาเหี่ยวแห้งอย่างรวดเร็ว,เหมือนกับในตอนที่เขาปลุกจิตวิญญาณยุทธขึ้นมาครั้งแรก เห็นได้ชัดว่ามังกรฟ้าผลาญพลังปราณไปมากมาย เมื่อเขาไม่มีพลังปราณเพียงพอ,มังกรฟ้าจึงดึงพลังวิญญาณในเลือดเนื้อของเขาไปใช้
หลังจากนั้นครู่ใหญ่,ร่างของเซียวเฉินที่เคยมีกล้ามเป็นมัดตอนนี้เหลือเพียงหนังติดกระดูก ดวงตาของเขาจมลึกผิวหนังของเขาเหี่ยวแห้ง อย่างไรก็ตาม,สิ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดก็คือในตอนที่มังกรฟ้าสูบพลังจากเลือดเนื้อของเขาไปใช้,มันก็ดูดซึบพิษไปด้วย
สูงขึ้นไปบนท้องฟ้า,ระยะไกลออกไป,ฟีนิกซ์น้ำแข็งและร่างที่ขี่ดาบพุ่งลงมาอย่ารวดเร็ว ตวนมู่ฉิงกับฉู่เฉาหยุ่นลงจอดบนพื้นอย่างหนักแน่น
ทั้งสองคนมองไปยังพื้นที่โดยรอบ ต้นไม้นับไม่ถ้วนถูกฟันขาดครึ่ง รอยแยกบนพื้นอีกหลายแห่ง สร้างความประหลาดใจให้กับพวกเขา
ฉู่เฉาหยุ่นเดินช้าๆไปที่รอยแยกใหญ่ เมื่อเขาเห็นฮวาหยุ่นเฟยนอนอยู่ที่ก้นรอยแยก,เจตนาฆ่าก็วูบผ่านดวงตาของเขา ดาบด้านหลังของเขาสั่นออกมาไม่หยุด
ตวนมู่ฉิงพูดด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ “เจ้าคิดจะฆ่าเขา?”
ฉู่เฉาหยุ่นยิ้มออกมาบางๆ “หากมีโอกาสข้าจะลงมืออย่างไม่ลังเล น่าเสียดายที่มันยังพอมีวาสนา”
“เขาปลุกการตื่นรู้ของจิตวิญญาณยุทธขึ้นมา หากข้าต้องการจะฆ่าเขา,ในวินาทีที่ข้าเผยเจตนาฆ่า,มันจะปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาทันที หลังจากวันนี้,เขาก็จะยิ่งน่ากลัวขึ้นไปอีก”
ตวนมู่ฉิงค่อยๆเดินตรงเข้ามา,ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “มันก็ยากแล้วที่จะปลุกการตื่นรู้ของจิตวิญญาณยุทธที่ตกทอดกันมา มันยิ่งยากขึ้นไปอีกที่จะปลุกการตื่นรู้จิตวิญญาณยุทธกลายพันธ์ุที่สืบทอดกันมา หลังจากวันนี้,ภายในเขตตงหมิง,ในหมู่รุ่นเยาว์จะไม่มีใครเทียบกับเขาได้อีกแล้ว”
ฉู่เฉาหยุ่นยิ้มขึ้นและหันสายตาไปมองเซียวเฉินที่นอนแห้งอยู่กับพื้น “ในเขตตงหมิงที่ยิ่งใหญ่,มีอัจฉริยะที่ซ่อนตัวอยู่อีก ไม่ต้องไปมองหาในสามขุมพลัง ใครจะรู้?คนที่มีพลังไปเทียบเคียงกับเขาได้อาจจะอยู่ใกล้เรากว่าที่คิด”
ความเวทนาปรากฎขึ้นบนใบหน้าอันงดงามของตวนมู่ฉิง “คนคนนี้เรียกได้ว่าเขามีโอกาสอันยิ่งใหญ่ได้รับทักษะต่อสู้ระดับสวรรค์มาจากที่ไหนสักแห่ง ช่างน่าเสียดาย,เขาฝืนตัวเองใช้มันออกมา นอกจากนั้นนี่ยังไม่ใช้ครั้งแรกที่เขาใช้ทักษะต่อสู่ระดับสวรรค์ หากเขาใช้มันออกมาอีกครั้ง,เขาอาจจะต้องจบชีวิตลง”
“ปราศจากทักษะต่อสู้ระดับสวรรค์,เขาจะไปเผชิญหน้ากับฮวาหยุ่นเฟยได้อย่างไร?, ถึงอย่างไรเขาก็เป็นเพียงระดับขอบเขตจอมยุทธฝึกหัดขั้นสูง”
ฉู่เฉาหยุ่นไม่สนใจพูดคุยกันเรื่องนี้ต่อ เขาถามขึ้น”เจ้าจะเอาอย่างไงกับแผนที่ซากโบราณ? ยังนับฮวาหยุ่นเฟยเข้าไปด้วยไหม?”
ในขณะที่ตวนมู่ฉิงกำลังจะตอบกลับ,แสงสีแดงเลือดฉายออกมาจากหยกวิญญาณสีเลือดที่อยู่บนหน้าอกของเซียวเฉิน เสี่ยวไป๋ในที่สุดก็พังผนึกออกมาได้”
มองดูร่างของเซียวเฉินที่เหี่ยวแห้งบนพื้น,มันก็ส่งเสียงร้องออกมา สายตาบริสุทธิ์ของมันทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีเลือด
“บูม!”
จิ้งจอกวิญญาณหกหางขนาดใหญ่ปรากฎขึ้นต่อหน้าของพวกเขามั้งสอง มีกระแสพลังพลุ่งพล่านออกมาจากร่างของมัน หางทั้งหกข้างหลังของมันชูขึ้น ขนบนร่างของมันทั้งหมดตั้งตรง มองดูน่ากลัว
“ฉิบหาย!เจ้านั้นกำลังจะคลั่ง รีบออกไปเร็ว!” พวกเขาทั้งสองตกตะลึง พวกเขารีบบินหนีขึ้นไปบนท้องฟ้า
เสี่ยวไป๋เปิดปากของมันและพลังวิญญาณที่อยู่รอบๆถูกดูดเข้ามา ทักษะเก้ามายาสวรรค์หมุนเวียนอย่างไม่หยุดยั้ง พลังปราณอันไร้ขอบเขตบีบอัดเก้าครั้ง,ก่อตัวเป็นลูกบอลแสงขนาดใหญ่
ลูกบอลแสงส่องสว่างหมุนควงไปเรื่อยๆ สายลมรุนแรงหมุนเวียนไปรอบๆมัน,ดูดฝุ่นหินดินทรายใบไม้ทุกอย่างเข้ามาวนไปรอบๆ
“บูม!”
ลูกบอลแสงวูบผ่านไปในอากาศ,มองดูคล้ายประกายแสง ทั้งสองคนที่อยู่ไกลออกไปถูกกระแทกโดยทันที พวกเขาทั้งคู่กระอักเลือดออกมาก่อนที่จะตกลงพื้นอย่างแรง
เสี่ยวไป๋มองมาที่เซียวเฉินที่อยู่ตรงพื้น ดวงตาที่เต็มไปด้วยเลือดของมันมัวหมอง มันดึงร่างของเซียวเฉินขึ้นหลังก่อนที่จะวิ่งหนีไกลออกไป
