ผมพาริสมาที่ห้อง ชี้นิ้วให้ดูโปสเตอร์รินกะที่ติดฝาผนังด้วยความภูมิใจเต็มเปี่ยม
“เป็นไงล่ะ นี่ล่ะครับโปสเตอร์รินกะที่ผมเชิดหน้าชูตามาก ผมโคตรเทพมั้ยล่ะที่มีรูปนี้”
“…รูปนี้..ชั้นมีแล้วล่ะ”
“ห๊า มีด้วยเหรอ โห เสียหมาเลยอะ อุตส่าอวดอย่างสุดตัว แห้งเลยนะเนี่ย”
“..อย่าว่าแต่โปสเตอร์เลยค่ะ โปสการ์ดชั้นก็มี รูปถ่ายก็อีกเพียบ กะอีแค่โปสเตอร์ใบเดียว สำหรับชั้นมันแค่เด็กน้อยค่ะ”
“..ฮะฮะ บอกตรงๆนะถ้าริสเป็นผุ้ชาย ผมคงอยากจะหลังแหวนเข้าหน้าสักป้าบจริงๆ”
“แพ้แล้วพาลนี่คะ “
“แต่บอกไว้ก่อน โปสเตอร์ที่ผมแปะมันพิเศษกว่านะ ตรงที่มีลายเซ็นจากเจ้าตัวด้วยนะครับ ตกใจล่ะเซ่”
ผมเคยค้นข้อมูลจากในเน็ต พบว่า ไม่มีที่ไหนขายโปสเตอร์รินกะรูปนี้ที่เซ็นโดยเจ้าตัว
นั่นหมายความว่าโปสเตอร์ที่ผมมีนั้น มีเพียงใบเดียวในโลก
“…โห อันนี้เจ๋งจริงค่ะ”
“ใช่ม้า เจ๋งใช่มั้ยล่ะครับ”
“…แต่ว่าคอลเลคชั่นรินกะที่ชั้นมี เธอก็เซ็นทุกอันให้ชั้นเหมือนกันนะ”
“ห๊ะ? โกหกอ้ะป่าว”
“พูดจริงค่ะ เพราะงั้นแค่มีรูปเดียวถือว่ายังอ่อนหัดนะคะ”
“เป็นไปไม่ได้ ขอดูหลักฐานด่วนเลย”
“…หึหึ ช่วยไม่ได้นะคะ”
ริสยิ้มเยาะเย้ยผมก่อนจะกลับไปที่ห้องตัวเองพักหนึ่ง แล้วกลับมาที่ห้องผมพร้อมกับรูปถ่ายรินกะหลายใบ
“หึหึ ชั้นจะแสดงความต่างชั้นให้ดูค่ะ”
“โกหกน่า เซ็นทุกรูปหมดเลยนี่หว่า ของจริงใช่มั้ยเนี่ย”
ผมเบิกตากว้างเมื่อไล่ดูรูปถ่ายทีละใบ ทุกอันมีลายเซ็นหมดเลย
ตอนแรกผมกะจะถามริสว่า เธอแอบเซ็นเองรึเปล่า แต่ผมเป็นคนที่อยู่กับรินกะตัวจริงมาตลอด และเห็นลายมือเธอบ่อย ฉะนั้นผมแยกความต่างลายเซ็นของจริงกับของปลอมออก และลายเซ็นทุกใบเป็นของรินกะจริง
“ริส เธอแม่งของจริงว่ะ โคตรของโคตรเจ๋งเลย”
“ก็นะ…หึหึหึ ฮ่าๆๆๆ”
“หัวเราะเป็นจอมมารเลยนะเธอ”
“…ตั้งแต่วันนี้ชั้นเป็นพี่สาวของนายเลยละกัน”
“ตลกละเธอ ชั้นอายุมากกว่าเธอ1ปีนะ”
“..ชิ ก็แค่คนเกิดก่อน1ปีไม่ใช่รึไง”
“ถึงยังงั้นชั้นก็อายุมากกว่าอยู่ดี ปฏิเสธไม่ได้หรอก”
“…หือ? เดี๋ยวนะ เจ้านั่นมัน…เห… นี่มัน”
ริสสอดส่องสายตาดุรอบห้องก่อนจะเจอสิ่งหนึ่ง เล่นเอาเธอเนื้อตัวสั่นเทาปากคอสั่น
“เป็นอะไรนิ”
“นี่มัน ตุ๊กตารินกะ…ว้าวววว”
ริสพุ่งตัวไปที่โต๊ะที่วางตุ๊กตารินกะ ใช้สองมือคว้ามากอด ก่อนจะสอดส่องดูรายละเอียดตุ๊กตาทุกส่วน
“เพิ่งเคยเห็นสินค้ารินกะตัวนี้ครั้งแรก ไม่สิ มันไม่มีขายทีไ่หนหรอก ชั้นไม่มีทางพลาดสายตาของชิ้นนี้แน่ เจ้านี่มัน..ของทำมือเหรอ แต่คุณภาพมันสุดยอดมาก ทั้งหน้าตา แขนขา เหมือนมืออาชีพเป็นคนสร้างและรู้สัดส่วนเจ้าตัวดีด้วย แค่เห็นก็รู้สึกถึงความรักเลย แถมรอยยิ้มตุ๊กตาตัวนี้นับเป็นของแรค์เลยค่ะ เพราะว่าเป็นรอยยิ้มที่ไม่มีทางเห็นได้จากเจ้าตัวในชีวิตจริงแน่ ฮืออออ ของชิ้นนี้เลอค่ามากค่ะ ชั้นยอมรับความพ่ายแพ้แล้วค่ะ”
“เอ่อ คุณริสครับ”
“ยอมรับแล้วค่ะว่าตั้งแต่วันนี้นายคือเพ่ชายของชั้น”
“ยอมรับด้วยเจ้าตุ๊กตานี่้ไม่ทำให้รู้สึกดีใจสักนิดเลยครับ”
“ถึงจะเป็นแค่ในนาม แต่นายคงไม่คิดว่าชั้นจะเรียกนายว่าโอนี่จังนะ”
**หมายเหตุจากผู้แปล ปกติถ้าเรียกใครพี่ชาย ญี่ปุ่นใช้คำว่า โอนี่จัง แต่ริสยังไม่คิดว่าคาสึโตะเป็นพี่ชายเต็มๆ เลยเรียกแค่สั้นๆว่า อะนิ ก็เลยขอแปลว่าเพ่ชายละกันนะครับ หรือใครคิดว่ามีคำแปลไหนเหมาะสมก็บอกได้นะครับ
ยัยนี่ซึนเดเระ? ไม่สิ น่าจะพูดจากใจจริงของเจ้าตัวเลยล่ะ
“ตุ๊กตาตัวนี้ขายเท่าไรคะ”
“ไม่ขายครับ”
“ช่วยไม่ได้นะคะ เพราะตุ๊กตาตัวนี้ราคาประเมินค่ามิได้ แต่ถือว่าการที่ชั้นได้มีโอกาสได้เห็นตุ๊กตาตัวนี้ ถือว่าการย้ายมาอยู่บ้านที่นี่ไม่เสียดายเวลาแล้วค่ะ”
โห ปากคุณเธอนี่ยังแรงไม่ตกจริง
“เพ่คะ ชั้นอยากขอบคุณนะคะ”
“ขอบคุณเรื่อง?”
“อุตส่าโชว์คอลเลคชั่นคุณรินกะให้ดู ถ้าชั้นไม่ขอบคุณ ชั้นรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องค่ะ”
ท่าทีกับคำพูดเธอออกจะดูแข็งกร้าวไปนิด แต่ผมก็รู้สึกได้ว่า เธอก็อยากจะขอบคุณจากใจจริง เอาวะ อย่างน้อยพัฒนาขึ้นมาเรียกว่า เพ่ชาย ก็บุญล้นเกล้าละ ขอบคุณมาแนวนี้ก็พอทนวะ
“แล้วนี่มีสินค้าอื่นของรินกะมาโชว์ให้ดูอีกมั้ยครับ เพราะว่าผมมีแค่ตุ๊กตากับโปสเตอร์แค่นี้แหละ”
“ในฐานะแฟนคลับถือว่าคุณมีของน้อยไปนิดนะคะ อืม เข้าใจแล้วค่ะ ตามชั้นมาที่ห้องสิคะ”
ริสออกเดินล่วงหน้าลงบันไดมาชั้นล่าง กลับมาที่ห้องตัวเอง ส่วนผมเดินตามเธอลงมา แต่ยังยืนคิดอะไรบางอย่างตรงหน้าห้องริส
เอาจริงก็ตกใจเหมือนกัน ไม่นึกว่าริสจะชวนผมมาที่ห้องเลย
ดูจากที่เธอเปิดใจให้ผมได้ขนาดนี้ ต้องขอบคุณเจ้าตุ๊กตารินกะจริงๆ แกนี่เจ๋งมากเลยว่ะ ไม่รู้ว่าข้างในแกมีเวทมนต์หรือคำสาปผูกไว้รึเปล่านะ
“เพ่ชาย มัวทำอะไรอยู๋ รีบเข้ามาสิ”
“โทษที กำลังเข้าไปครับ
**สรุปย่อละกัน ห้องริสตกแต่งด้วยของแนวแปลกๆหน่อยเต็มห้อง คือดูปุ๊บเดาได้เลยว่าเจ้าของห้องนี่ต้องระดับ จูนิเบียวแน่
“….ชั้นไม่ได้เป็นจูนิเบียวนะ”
“เฮ้ย เธออ่านความคิดชั้นออกด้วยรึ”
“จูนิเบียวมันจบการศึกษาไปแล้ว ที่นี่คือห้องของผู้จารึกชื่อต่างหาก”
“ง..งั้นเหรอ”
“ริสเป็นคนแปลกนิดหน่อย แต่พอดูของแต่งห้องดีๆแล้ว รสนิยมเธอก็ต้องเรียกได้ว่าระดับอัจฉริยะเหมือนกันนะ”
“อัจฉริยะเหรอ ฮะฮะ”
****หลังจากนั้นก็จะคุยเรื่องของตกแต่งห้องว่า เจ้านี่มีชื่อว่า โชกิโชกิซังโค ส่วนที่ตั้งชื่อเพราะว่าเป็นของแก้เหงา เนื่องจากแม่ของริสไม่อยู่บ้านเลย เธอเลยตั้งชื่อของตกแต่งเพราะอยากสัมผัสถึงความมีชีวิตอื่น แก้ความเหงาตัวเอง
“ริส..”
“…ชั้นอยากจะอ้อนแม่ชั้น ไม่ว่าชั้นจะพยายามไปกับเรื่องอะไร แม่ก็ไม่เคยชมชั้น และแม่ก็ไม่อยู่บ้านด้วย”
ผมรู้สึกได้ว่านี่คือคำพูดที่ออกมาจากใจจริงเธอ เล่นเอาพูดอะไรไม่ออก
ก่อนหน้านี้ผมเห็นเธอเป็นสาวปากร้าย แต่สภาพเธอตอนนี้เป็นแค่เด็กสาวน้อยขี้เหงาที่ต้องอยุ่โดดเดี่ยวเท่านั้น บางทีที่เธอชอบพูดจาไม่ค่อยดีเพราะเธออยากจะปกปิดความเหงาที่ซ่อนอยู่ก็เป็นได้
“…อยากให้แม่ชมชั้น จะเป็นเรื่องอะไรก็ได้”
“ริส”
“อยากให้แม่รู้ ว่าชั้นก็มีตัวตน”
“…อา”
คำพูดของริสแทงใจผมเล่นเอาจุกอก ผมควรจะคุยอะไรกับเธอดีนะ
เอาวะ เรื่องนี้ละกัน
“ริส”
“มีอะไรเหรอคะ จะมาเยาะเย้ยรึไง”
“เล่นเกมส์ออนไลน์กับผมด้วยกันมั้ย”
“…..เอ๋?”
ริสเงยหน้ามองผม รีแอคชั่นเธอชัดเจนมากว่าตะลึง คาดไม่ถึงกับคำพูดของผม
ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องพูดเรื่องนี้ออกมา แต่ว่ามันคือคำพูดที่อยู่ในใจผม และผมไม่คิดจะถอนคำพูดด้วย เลยย้ำซ้ำไปอีกว่า
“อย่างที่เคยบอกไปว่าเกมส์ทุ่งสีดำมันสนุกโคตรๆเลยนะ “
“ชั้นเล่นไปแค่ชั่วโมงเดียวก็เลิกแล้วนะ”
“ไม่สนุกเหรอ”
“มีเรื่องอื่นให้ทำ เลยต้องหยุดเล่นค่ะ “
“งั้นเล่นมันตอนนี้เลยสิ”
“ห๊ะ กระทันหันไปรึเปล่าคะ”
“เอาน่า เวลาไหนที่อยากเล่นก็ต้องจัดแม่มตอนนั้นเลย คิดง่ายๆแค่นี้พอ”
“เป็นผู้ชายสายบังคับมากกว่าที่คิดไว้อีกนะคะ”
“ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้เป็นแบบนี้หรอกนะ”
ตัวผมเองยังรู้เลยว่าได้รับอิทธิพลจากใครมาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ แต่แน่นอนว่าผมบอกริสไม่ได้
“….ได้สิ ลองเล่นดูละกัน”
“เยี่ยมมาก บอกเลย เล่นกับผมรับประกันความมันส์เร้าใจแน่นอน”
“ตาเป็นประกายสุดๆ ดูท่าว่าจะชอบเล่นเกมมากเลยนะคะ”
เอาจริงๆไอ้อารมณ์ลูกตื๊อจนกกว่าจะได้สิ่งที่ต้องการ สงสัยจะเป็นอิทธิพลจากรินกะจริงๆแหละ ไม่ใช่ใครเลย
****
จบ CH17-4 Netoge no Yome ga Ninki Idol datta เล่ม 3 ch17-4 ใช้ชีวิตร่วมกับน้องสาวบุญธรรม
งานยุ่งมากขนาดเอาเวลาจะมาอัพในนี้ไม่ค่อยมีเลย ติดแดกเหล้านีแ่หละจ้า
รอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้นะครับ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า kurakon
