The Divine Nine Dragon Cauldron – ตอนที่ 1285 – ทางออกจากทะเลขม

　　ซือหยูมองเหล่ารัชทายาทด้วยความเวทนาบอกตามตรง เหล่ารัชทายาทนั้นถูกลิขิตให้ยักษ์ทะเลขมกินตั้งแต่เกิด ชะตาของพวกเขาน่าเศร้านัก

　　ซือหยูถอนหายใจเบาๆ

　　 ข้าไม่ได้แน่ใจมาตั้งแต่แรกถ้าข้าบอกเจ้า เจ้าจะยังคิดก่อกบฏอยู่รึ? 

　　 ข้า… 

　　องค์หญิงหกไม่โต้แย้งเป็นเรื่องจริง หากพวกนางได้รับรู้ความจริงอันน่าสะพรึงกลัวครั้งนี้ พวกนางจะยังกล้าก่อกบฏหรือ?

　　เพราะไม่เพียงแต่จะต้องเผชิญหน้ากับมเหสีหยุนเซี่ยแต่พวกนางยังต้องเผชิญหน้ากับยักษ์ทะเลขมอีกด้วย!

　　องค์ชายหนึ่งมองไปยังทะเลขมที่ใกล้เข้ามา

　　 เจ้ามีความตั้งใจอื่นสินะถึงได้เรียกยักษ์ออกมา? 

　　ซือหยูพยักหน้า

　　 ใช่แล้วทะเลขม แท้จริงแล้วคือทางหนีสุดท้ายที่ข้าจะใช้! แท่นบูชาเป็นเพียงทางเลือกเท่านั้น มันคงดีไม่น้อยหากเราหนีผ่านแท่นบูชาได้ แต่ต่อให้หนีไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เรายังมีทะเลขมอยู่ 

　　องค์หญิงสองตกใจ

　　 ทะเลขมคือทางหนีของเรารึ?เจ้าบ้าไปแล้วรึไง? เราบินเหนือทะเลขมไม่ได้นาน ต่อให้เทพมาก้าวพริบตาก็ไปได้ไม่ไกลอยู่ดี เราต้องกลับฝั่งทันที มิเช่นนั้นจะตายกันหมด 

　　ทะเลขมเป็นสถานที่อันสิ้นหวังองค์หญิงสองแทบจะเป็นบ้าที่ถูกซือหยูพามาที่นี่

　　องค์ชายหนึ่งและองค์หญิงหกเงียบไปดูจากนิสัยของซือหยู เขามักจะเตรียมการล่วงหน้าเสมอ หากเขาพาพวกเขามายังทะเลขม มันจะต้องมีเหตุผลอยู่แน่

　　แต่เช่นเดียวกับองค์หญิงสองทั้งสองไม่รู้เลยว่าจะหนีผ่านทะเลขมได้ยังไง

　　องค์หญิงหกกระพริบตา

　　 ไม่มีสิ่งใดข้ามทะเลขมได้ในสิบล้านปีที่ผ่านมาเจ้ามั่นใจรึว่าจะหนีออกไปได้? 

　　 หึหึ… 

　　ซือหยูหัวเราะเบาๆ

　　 ไม่มีสิ่งใดรึ?ไม่ใช่หรอก เจ้าลืมใครไปรึเปล่า? 

　　 ใครกัน? 

　　รัชทายาททั้งสามผงะมีคนอื่นนอกจากยักษ์ทะเลขมที่ข้ามทะเลขมได้ด้วยหรือ?

　　 เทพแห่งความตาย! 

　　ซือหยูกล่าว

　　 เทพแห่งความตายปรากฏตัวในวิบัติที่ข้าผ่านนั่นก็มากพอแล้วที่จะบอกว่าเขาเป็นจักรพรรดิอสูรในยุคสมัยหนึ่ง และควรจะอยู่ที่โลกอสูร แต่กลับไปอยู่ในธารดารา เจ้าไม่คิดว่ามันแปลกรึ?  　　รัชทายาททั้งสามงุนงงตามวิชาแยกร่าง ร่างอวตาลในอดีตจะถูกยักษ์ทะเลขมกลืนกิน แม้กระนั้นเทพแห่งความตายกลับเป็นข้อยกเว้น เขายังมีชีวิตอยู่ที่จักรวาล

　　ซือหยูพยักหน้า

　　 ในบันทึกโลกอสูรมีจักรพรรดิอสูรหนึ่งคนถูกยักษ์ลากลงสู่ทะเลและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยนับตั้งแต่วันนั้น 

　　รัชทายาททั้งตามพูดออกมาพร้อมกัน

　　 จักรพรรดิอสูรรุ่นเก้าจักรพรรดิอสูรมรณะ! 

　　พวกเขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่ามีจักรพรรดิอสูรเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ถูกยักษ์ทะเลขมลากตัวไป?

　　 ใช่แล้วข้าคิดว่าเขาคือเทพแห่งความตายที่หนีไปจากโลกอสูร! 

　　 ในประวัติศาสตร์โลกอสูรบันทึกประวัติจักรพรรดิอสูรล้วนลงรายละเอียดชัดเจน ทุกคนเกิดในโลกอสูรและตายในโลกอสูร!  　　 แต่ไม่ใช่จักรพรรดิอสูรมรณะที่หายตัวไปและไม่เคยพบที่ไหน!ดังนั้น จักรพรรดิอสูรก็น่าจะเป็นเทพแห่งความตายในจักรวาลข้างนอกนั่น! 

　　ตัวตนของเทพแห่งความตายเป็นความลึกลับในจักรวาลอยู่เสมอ

　　ไม่มีใครรู้ว่าเทพแห่งความตายมาจากไหนแล้วก็ไม่มีใครรู้ความลึกล้ำของพลังของเขา เขาราวกับปรากฏตัวในข้ามคืน เข้าร่วมโลกเสี้ยววิญญาณและก่อตั้งสำนักนรกขึ้นมา

　　นี่คือทั้งหมดที่ธารดารารับรู้

　　และบางทีซือหยูอาจจะอธิบายได้ทั้งหมดแล้ว

　　เทพแห่งความตายคือจักรพรรดิอสูรที่หนีออกมาจากโลกอสูร

　　องค์หญิงหกดวงตาเป็นประกายเมื่อมองทะเลขม

　　 เจ้าจะบอกว่าทางออกที่สองอยู่ในทะเลขมและจะทำให้เราหนีจากโลกอสูรไปได้งั้นรึ? 

　　ซือหยูแววตาเฉียบแหลม

　　 ใช่แล้ว!เทพแห่งความตายถูกลากลงทะเลและหายตัวไปตั้งแต่ครั้งนั้น กว่าจะปรากฏตัวอีกครั้งก็ไปอยู่ที่จักรวาลแล้ว! 

　　 คำอธิบายนี้ยังไม่มากพอรึ?ทะเลขมจะต้องเป็นเส้นทางเชื่อมต่อกับโลกภายนอก จักรพรรดิอสูรมรณะถึงได้หนีจากการถูกยักษ์ทะเลขมกลืนกิน 

　　เมื่อฟังจบพวกเขาทั้งไม่เชื่อและสับสน

　　ด้วยเบาะแสเพียงเล็กน้อยซือหยูพบเส้นทางที่เชื่อมต่อโลกอสูรกับโลกภายนอกที่ไม่มีใครเคยพบในสิบล้านปีที่ผ่านมา

　　ฟึ่บ!

　　ทั้งสี่ก้าวพริบตาไปยังริมฝั่งทะเล

　　กลุ่มว่าที่เทพขั้นต้นกำลังเตรียมต้นไม้สูงร้อยศอกที่มีเพลิงทองคำส่องสว่างออกมา

　　เมื่อรัชทายาทเห็นทุกคนตกใจ นอกเสียจากเทพอสูรเนตรม่วงที่รู้แผนทุกขั้นตอน　　 นี่มัน… 

　　องค์หญิงหกจ้องมองต้นไม้ใหญ่ร้อยศอกอย่างไม่เชื่อสายตา

　　กลิ่นอายที่คุ้นเคยเพลิงที่คุ้นตา จะเป็นอะไรไปได้นอกจากไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำ?

　　แต่ไม่มีทางที่ไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำจะมีชีวิตรอดในโลกอสูรได้มันสูญพันธุ์ไปนานมากแล้ว แล้วต้นไม้ยักษ์นี่มาจากที่ใดกัน?

　　ในตอนนั้นเององค์หญิงหกนึกขึ้นได้ว่าซือหยูเคยขอเมล็ดไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำที่กำลังจะตายไปจากนาง

　　หรือว่าเขาปลูกมันขึ้นมาจากเมล็ดนั้น?

　　แต่องค์หญิงหกก็สลัดความคิดทิ้งไปอย่างรวดเร็วเขาจะปลูกเมล็ดที่กำลังจะตายต้นเป็นต้นใหญ่โตในเวลาแค่ครึ่งปีได้ยังไง?

　　ต่อให้จักรพรรดิอสูรรุ่นแรกปลูกมันจักรพรรดิอสูรก็ทำไม่ได้อยู่ดี

　　องค์ชายหนึ่งเบิกตากว้าง

　　 ไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำรึ?  　　องค์หญิงสองรีบบินไปดูด้วยความตกใจนางบินรอบต้นไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำด้วยความสันสน

　　 อะไรกัน!มันเป็นไปได้ยังไง? 

　　 มีไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำโตเต็มวัยเติบโตในโลกอสูรของเรา!อายุมันเกินห้าร้อยปีมาแล้ว! 

　　 เจ้าหามันมาจากที่ไหน? 

　　องค์หญิงสองตกตะลึง

　　ปี้หวังชิงตัวแข็งทื่อนางรู้ว่าไม่มีใครอีกแล้วที่จะทำได้ในโลกอสูรแห่งนี้

　　ความเป็นไปได้เดียวของไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำ…นั้นมาจากซือหยู!

　　เขาปิดบังนางอยู่มากเพียงใดกัน?

　　จนถึงวันนี้ปี้หวังชิงนึกย้อนกลับไปถึงความอวดดีของนางเมื่อได้พบซือหยูครั้งแรกและหน้าแดงด้วยความอับอาย

　　ต่อหน้าคนระดับนี้วิถีเทพของนางมีค่าอันใดหรือ? 　　ไม่แปลกเลยที่อาจารย์นับถือซือหยูมากมายถึงเพียงนี้

　　ปี้หวังชิงวางความโอหังของตนและก้มหัวที่เคยเชิดสูง

　　กลุ่มว่าที่เทพขั้นต้นเตรียมไม้เต็มกำลังพวกเขาตัดกิ่งก้านและผ่าไม้ออกมาเพื่อสร้างเรือลำเล็ก

　　 ไปช่วยต่อเรือกันเถอะ 

　　ซือหยูกล่าว

　　ว่าที่เทพขั้นต้นเหล่านี้คือกลุ่มที่ซือหยูออกคำสั่งก่อนการก่อกบฏพวกเขามาล่วงหน้าเพื่อต่อเรือด้วยไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำ

　　ใช่แล้ว!ไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำคือวัตถุดิบเพียงอย่างเดียวที่ทนน้ำทะเลขมได้ เรือที่ต่อจากไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำจะต้องแล่นผ่านทะเลขมได้

　　และเมื่อแล่นสู่ทะเลขมได้แล้วไม่ว่าศาลอสูรจะแข็งแกร่งเพียงใด พวกมันก็ไล่ตามมาในทะเลขมไม่ได้! 　　กว่าศาลอสูรจะมาถึงพวกมันก็ได้แต่ยืนอยู่บนฝั่งมองดูคนบนเรือแล่นบนทะเลขมโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย

　　ความโศกเศร้าในจิตใจเหล่ารัชทายาทแทนที่ด้วยความหวังพวกเขากลับมามีกำลังใจอีกครั้ง

　　เทพสิบคนและรัชทายาททั้งสามเข้าช่วยต่อเรือ

　　แม้ไม้ต้องห้ามเพลิงทองคำจะแข็งแกร่งและใช้ได้ยากแต่เมื่อมีพลังของเทพสิบคน เรือก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา

　　 เร็วเข้าต่อให้เทพตำรามีอุบายระดับไหน มันก็ไม่มีทางรู้ว่ามีเส้นทางที่สองในการออกจากมิติอสูร 

　　 ตอนนี้พวกมันจะต้องคุ้มกันแท่นบูชาอยู่ 

　　เขามองแผนการของมเหสีหยุนเซี่ยออก

　　 ฮ่าๆๆๆๆ!นังมเหสีนั่นคิดว่ากำลังได้เปรียบ แต่มันไม่รู้เลยว่าเจ้าหลอกพวกมันอย่างร้ายกาจ! 

　　องค์หญิงหกกำลังคิดถึงมเหสีหยุนเซี่ยที่กำลังภูมิใจในแผนการ

　　องค์หญิงหกจ้องมองซือหยูด้วยความพอใจมากกว่าเดิม

　　นอกจากเรื่องที่เขาปิดบังว่าพ่อของพวกนางคือยักษ์ทะเลขมและให้นางคิดจะฆ่าเขาเรื่องอื่นล้วนเป็นประสบการณ์อันดีที่ได้อยู่กับเขา

　　จนถึงตอนนี้หลังจากกำลังจะผ่านทุกอุปสรรคอย่างง่ายดาย นางก็รู้แล้วว่าซือหยูยิ่งใหญ่เพียงใด

　　ตลอดมาซือหยูไม่เคยหวังการหนีจากโลกอสูรโดยใช้แท่นบูชา แต่เป็นทะเลขม

　　เขาช่วยพวกนางก่อกบฏเพื่อล่อให้ยักษ์ทะเลออกมาโดยใช้แผนการมากมายทั้งหมดก็เพื่อวันนี้

　　แน่นอนนางไม่รู้ว่านอกจากเขาจะล่อศาลอสูรไปที่อื่นและคิดแผนกบฏแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดที่เขาทำก็คือการบ่อนทำลายโลกอสูรเพื่อซื้อเวลาให้คนในธารดารา

　　ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นซือหยูก็มีโอกาสมากมายในการหนีจากโลกอสูร

　　 แต่… 

　　องค์หญิงหกกลอกตา

　　 พวกข้าต้องต่อเรือแต่เข้ากลับไม่ทำอะไรเนี่ยนะ? 

　　ซือหยูตอบอย่างไม่แยแส

　　 ข้ามีเรื่องสำคัญกว่าต้องทำ 

　　 สำคัญกว่างั้นรึ? 

　　องค์หญิงหกพูดเบาๆ นางมองซือหยูด้วยความเคลือบแคลงก่อนจะไปต่อเรือไม้ต้องห้าม

　　ที่เมืองหลวง…

　　สงครามระหว่างศาลอสูรและทัพกบฏจบลงแล้ว

　　ฝั่งหนึ่งมีเทพอสูรมากกว่าร้อยคนส่วนอีกฝั่งเป็นเทพอสูรทั่ว ๆ ไปเท่านั้นที่ต่อสู้สุดชีวิต

　　ความแตกต่างด้านกำลังมากอย่างเห็นได้ชัดจำนวนเองก็เช่นกัน ผลแพ้ชนะย่อมชัดเจน

　　เหล่ารัชทายาทและเทพทั้งหมดกลายเป็นอาหารในปากเทพอสูรจากศาลอสูร

　　 แม่ทัพหกวิถีคารวะท่านมเหสี 

　　แม่ทัพศาลอสูรหรือเทพอสูรหกวิถีนำเหล่าเทพอสูรมาด้านหน้าและคารวะต่อนางราวกับผู้นำที่แท้จริงของศาลอสูร

　　มเหสีหยุนเซี่ยพยักหน้า

　　 เจ้าพิสูจน์ความเป็นศาลอสูรที่ข้าสร้างมากับมือได้เป็นอย่างดี! 

　　ในระหว่างการต่อสู้ศาลอสูรไม่เสียเทพแม้สักคน มีไม่กี่คนที่บาดเจ็บเท่านั้น

　　สำหรับทัพที่แข็งแกร่งเช่นนี้พันธมิตรบูรพาจะต่อกรได้หรือ?

　　ไม่ต้องพูดถึงเทพทั่วๆ ไปอีกห้าสิบคนในโลกอสูร　　กำลังมหาศาลเช่นนี้มากพอที่จะปกครองทั้งจักรวาล

　　มเหสีหยุนเซี่ยรับขวดที่มีของเหลววิญญาณสีเขียวอยู่ข้างใน

　　 วันนี้เจ้าทำได้ดีมากรับไปซะ 

　　เทพอสูรหกวิถีรับขวดด้วยความยินดีบนใบหน้าเย็นชาเทพอสูรอื่นในศาลอสูรดูริษยา

　　เมฆาอสูรที่เพิ่งจะเข้าร่วมศาลอสูรทั้งหวาดกลัวและรู้สึกซับซ้อน

　　ความเปลี่ยนแปลงของเขามากพอแล้วที่จะบอกได้ถึงที่มาของศาลอสูร

　　เทพทุกคนในศาลอสูรแต่เดิมเคยเป็นเทพทั่วๆ ไปที่แปลงกลายเป็นเทพอสูรแดงในภายหลัง

　　หลังจากกินของเหลวประหลาดสีเขียวเข้าไปร่างกายจะเปลี่ยนแปลงอย่างมาก ไม่เพียงแต่พลังจะเพิ่มขึ้น ความรู้สึกยังรุนแรงขึ้นอีกด้วยจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้

　　พวกเขาต้องดื่มมันเดือนละครั้ง　　มิเช่นนั้นพวกเขาจะเจ็บปวดจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเทพหลายคนในศาลอสูรมิอาจอดทนความเจ็บปวดราวกับอยู่ในนรกนี้ได้และเลือกที่จะฆ่าตัวตาย

　　มีเพียงการดื่มมันเท่านั้นที่จะทำให้ความเจ็บปวดทุเลาลง

　　แต่ยิ่งดื่มไปมากเท่าใดพวกเขาก็จะยิ่งชั่วร้ายขึ้นเท่านั้น สุดท้ายก็จะเสียตัวของตัวเองไป กลายเป็นเพียงสัตว์ป่าที่รู้จักแต่การเข่นฆ่า

　　ที่น่ากลัวกว่านั้นของเหลวสีเขียวนี้ทำให้พวกเขากลายเป็นทาสของมเหสีหยุนเซี่ย ถ้าหากไม่มีมัน จะไม่มีใครอยู่รอดได้เกินหนึ่งเดือน

　　 ซือหยูเป็นเจ้าที่ทำให้ข้าต้องลงเอยเช่นนี้! 

　　เมฆาอสูรแค้นใจเป็นเพราะซือหยูที่ทำให้เขากลายเป็นเทพของศาลอสูร!

　　ทัพกบฏแตกพ่ายไปแล้วมเหสีหยุนเซี่ยมองยักษ์ทะเลขมที่ค่อย ๆ เดินกลับไปยังทะเลและเหลือบมองเทพศาลอสูร นางพูดอย่างไร้อารมณ์

　　 พวกที่กินรัชทายาทไปก้าวมาข้างหน้า 

　　ฟึ่บ!

　　เทพห้าคนก้าวออกมาพวกเขาคือเทพที่กินองค์ชายสามและรัชทายาทที่เหลือเข้าไป

　　 มอบร่างกายพวกเจ้าให้กับยักษ์ทะเลขมซะ