ตอนที่ 843 ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ (63)
หลังจากที่อวี๋กานกานกำชับซ่งฉาไป๋แล้ว เธอจึงพยายามหลีกเลี่ยงพนักงานทุกคนที่ฟังจือหันเตรียมมาให้ แล้วไปยังจุดนัดเจอที่อีกฝ่ายบอกไว้
สายลมเย็นในยามค่ำคืนพัดเข้ามา และความหวาดกลัวและความวิตกกังวลของอวี๋กานกานก็ค่อยๆ สงบลง
อย่างที่เธอคิดเอาไว้ มีคนมารับเธอที่จุดที่นัดพบ และรถตู้สีดำคันหนึ่งหยุดอยู่ข้างหน้าเธอพร้อมกับเสียงกุกกักและประตูก็เปิดออก
ชายสวมหมวกสวมหน้ากากขู่เธอว่าถ้าอยากเจอเสี่ยวเล่อเล่อก็รีบขึ้นรถเร็วๆ
อวี๋กานกานไม่กล้าลังเล แล้วรีบนั่งลงไป
ประตูรถตู้ก็ปิดลงดังปังอีกครั้งและมันก็วิ่งไปตามถนนโดยไม่รู้ว่ากำลังไปทางไหน
อวี๋กานกานคิดว่าพอขึ้นรถแล้วพวกมันจะโป๊ะยาเลยเธอ
แต่พวกมันกลับไม่ทำอะไร เพียงแต่ถือมีดขึ้นมาหนึ่งเล่ม ขู่ให้เธอสงบปากสงบคำและอยู่เงียบๆ!
อวี๋กานกานอยากดูว่าซ่งฉาไป๋ตามาทันหรือไม่ แต่เธอก็ไม่กล้าสอดส่องสายตาไปทั่วเพราะกลัวพวกมันสงสัย
คดีลักพาตัวนี้พุ่งเป้าไปที่เธอ แต่กิริยาท่าทางของพวกมันก็ดีเกินไป…ทำไมเธอมักจะรู้สึกไม่ง่ายอย่างนั้นนะ
เธอควรคิดแผนเตรียมพร้อมรับมือหรือไม่
ซ่งฉาไป๋กำลังขับรถ มือของเธอที่จับพวงมาลัยสั่นเล็กน้อย
เธอไม่กล้าตามติดเกินไปเพราะกลัวพวกมันจะจับได้ แต่ก็ไม่กล้าตามห่างเกินไปเพราะกลัวว่าหากไม่ระวังจะหายไปในชั่วพริบตา ตอนนี้ชีวิตของเสี่ยวเล่อเล่อและอวี๋กานกานกำลังตกอยู่ในมือของเธอ
ทันใดนั้น รถตู้สีดำก็จอดที่ไนต์คลับ ขอแค่อวี๋กานกานลงจากรถคนเดียวแล้วเข้าไปในไนต์คลับ และยังถือโทรศัพท์เครื่องหนึ่งอยู่ในมือ กดโทรศัพท์พลางเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
ซ่งฉาไป๋ก็รีบจอดรถในมุมมืดแล้วจ้องไปที่ประตู
ทำไมกานกานถึงเข้าไปไนต์คลับนี้
พวกมันลักพาตัวเสี่ยวเล่อเล่อไป และมันจะไม่ซ่อนมันไว้ในไนต์คลับอย่างแน่นอน มันดูไม่เหมือนปลายทาง แต่เป็นเพียงจุดเปลี่ยนเท่านั้น แต่ไนต์คลับนี้อยู่บนชั้นสามและมีประตูด้านเหนือใต้ออกตกสี่ประตู
ซ่งฉาไป๋อดห่วงอวี๋กานกานไม่ได้จริงๆ เธอลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบปลดเข็มขัดแล้วลงจากรถ แล้วเข้าไปในไนท์คลับโดยเร็วที่สุด
ในร้ายที่มีเสียงดังและซับซ้อน แสงไฟสลัว เพลงที่ร้อนแรง และฝูงชนที่ส่งเสียงดังทำให้หดหู่อย่างยิ่ง
ซ่งฉาไป๋มองไปรอบๆ และถามหลายคนตลอดทาง โดยถามว่าพวกเขาเคยเห็นผู้หญิงที่หน้าเหมือนกานกานหรือไม่
แต่ทุกคนก็บอกว่าไม่เห็น ซ่งฉาไป๋เริ่มตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อยๆ และถามคนที่อยู่ตามประตูด้านต่างๆ ด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนกันหมด และไม่มีใครเห็นผู้หญิงที่คล้ายกับกานกานสักคน
ทำไงดี
เธอรีบวิ่งออกไป และรถตู้สีดำที่จอดอยู่ที่ประตูไม่รู้ว่าขับออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ซ่งฉาไป๋ใจเต้น “ตึกตัก”
จบแล้ว เธอหลงกลเข้าแล้ว
ตอนนี้จะทำยังไงดี
ไม่ได้ จะท้อไม่ได้ เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาฟังจือหัน แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดบอกเขาในทันที
…
หลังจากที่อวี๋กานกานครวญครางด้วยความเจ็บปวด เธอก็ตื่นจากความมืด และเสียงพัดลมเก่าก็ดังก้องอยู่ในหูของเธอ
เสียงนั้นทำให้สมองของเธอปวดตุบๆ
เสี่ยวเล่อเล่อถูกลักพาตัวและเธอขึ้นรถมาอย่างเชื่อฟังแต่โดยดี ทันใดนั้นรถก็หยุดที่หน้าไนต์คลับแห่งหนึ่ง จากนั้นอีกฝ่ายหนึ่งก็เอาโทรศัพท์มือถือให้เธอ เธอทำตามคำสั่ง เข้าไปในไนต์คลับและเดินตรงไปที่ประตูหลัง
ระหว่างทาง ชายคนหนึ่งเอาผ้าขนหนูมาปิดปากเธอ และเธอก็หมดสติไปในทันที
อวี๋กานกานขยับร่างกายลุกขึ้นนั่งจากพื้นอย่ายกลำบาก จากนั้นเธอจึงพบว่าตัวเองถูกมัดมือและเท้าเอาไว้ ปากก็ถูกปิดไว้เช่นกัน เธออยากพูด แต่ก็ทำได้เพียงสะอื้นร้องเสียงอื้ออึงเท่านั้น
ตอนที่ 844 ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ (64)
สิ่งเดียวที่เคลื่อนไหวได้อย่างอิสระในตอนนี้คือดวงตาคู่เดียว
เธอมองไปรอบๆ และดูเหมือนอยู่ในห้องใต้ดิน ที่รายล้อมไปด้วยเศษซากสิ่งของที่ไม่ได้ใช้เช่นกล่อง เก้าอี้ โต๊ะ ฯลฯ ทั้งหมดกระจัดกระจายระเกะระกะ และเต็มไปด้วยฝุ่น
แต่มองอีกทีก็ดูไม่เหมือนห้องใต้ดินเสียทีเดียว เพราะมีหน้าต่างบานเล็กอยู่ทางด้านซ้าย แต่มีผ้าม่านหนาสีดำทึบปิดไว้แน่นสนิท
ตกลงที่นี่คือที่ไหนกันแน่
เธอมักจะรู้สึกว่าเคยเห็นภาพนี้มาก่อนและภาพที่คุ้นเคยก็แวบเข้ามาในความคิดของเธอ เมื่อเธอประมาณเจ็ดแปดขวบถูกลักพาตัวไป ดูเหมือนเธอจะถูกขังอยู่ในห้องอับๆ แบบนี้
แต่ครั้งนี้ดีกว่าครั้งที่แล้วมาก อย่างน้อยเธอก็ไม่บาดเจ็บ ไม่สิ้นหวัง และค่อนข้างสงบเสงี่ยม
ดูเหมือนจะมีเสียงคลื่นมาจากข้างนอกไม่ค่อยชัดเจนนัก เป็นไปได้ไหม ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ทะเลสักแห่ง
แล้วใครคือคนที่ลักพาตัวเธอ
เธอนึกถึงเฉียนต้าเซิงขึ้นมาในทันที
เมื่อนึกย้อนกลับไป จู่ๆ กระทู้ก็แจ้งข่าวเกี่ยวกับยาต้านมะเร็งของสมาคมยาไป่ฟางว่าเหตุการณ์ของเจียงซื่อเซิ่งได้รับการแก้ไขแล้ว และคนที่รู้ว่ายานี้ไม่สามารถรั่วไหลสู่ภายนอกได้ ช่องโหว่อยู่ที่เพียงเจียงซื่อเซิ่งเท่านั้น
ข้อมูลที่เปิดเผยไม่รู้เท็จจริงแค่ไหน ก็ไม่อาจส่งผลกระทบเสียหายต่อสมาคมยาไป่ฟางและฟังจือหันได้ แค่ให้ฝ่ายควบคุมยาเข้าแทรกแซงเพื่อให้แน่ใจว่าสมาคมยาไป่ฟางนั้นชัดเจน แต่ฟังจือหันจะสามารถแก้ไขปัญหาด้วยความสามารถทั้งหมดที่มีของเขา
อีกไม่นานก็จะแต่งงานแล้วและเรื่องนี้ต้องคลี่คลายก่อนแต่งงานให้ได้
เมื่อฟังจือหันไปที่บริษัทเพื่อแก้ไขข่าวในฟอรั่ม ก็ไม่สามารถอยู่กับเธอได้ แต่ชีวิตของเฉียนต้าเซิง ฟังจือหันจะจัดการคนปกป้องเธอที่โรงแรมอย่างแน่นอน อยากจะรับมือแต่มันไม่ง่ายเลย
แต่ถ้าเสี่ยวเล่อเล่อถูกลักพาตัว ไม่ว่าจะมีคนจากฟังจือหันส่งมาปกป้องเธอกี่คน เธอก็ยอมปล่อยให้พวกมันลักพาตัวไปอย่างเชื่อฟัง เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการคิดแผนมาอย่างรัดกุมแล้ว
มีการวางแผน มีกลยุทธ์ และมีความแค้นกับเธอและฟังจือหัน นอกจากเฉียนต้าเซิงเธอก็ไม่สามารถคิดถึงใครได้อีกแล้ว
ทันใดนั้นก็มีคนเปิดประตูเข้ามา แสงส่องผ่านทำให้ห้องสว่างขึ้นเล็กน้อย และมันก็แยงตาทันที อวี๋กานกานจึงหลับตาด้วยสัญชาตญาณ
ชายหญิงสองคนเดินเข้ามา
หญิงสาวขยิบตาให้ชายที่สวมหน้ากาก ชายสวมหน้ากากเดินข้างๆ อวี๋กานกานแล้วยื่นมือออกมาเพื่อดึงผ้าปิดปากของเธอออก
หลังจากที่อวี๋กานกานปรับแสงแล้ว เธอก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นและมองไปที่คนตรงหน้า คนที่ลักพาตัวเธอไปคือเฉียนต้าเซิงจริงๆ และชายที่สวมหน้ากากคือผู้ชายในรถตอนนั้น
แต่เธอคิดไม่ถึงว่ายังมีจูอวี้ลู่ด้วย
สองคนนี้รู้จักกันได้อย่างไร
ทั้งสองเหมือนคนในโลกคู่ขนานกัน และไม่ควรมาบรรจบกันได้
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคนสองคนจะไม่เพียงแต่รู้จักกันแต่ยังค่อนข้างคุ้นเคยอีกด้วย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ดูกระอักกระอ่วนเมื่ออยู่ด้วยกัน
อวี๋กานกานหลับตาครุ่นคิด แลบลิ้นเลียริมฝีปาก
เมื่อเธอมองไปที่จูอวี้ลู่และเฉียนต้าเซิงอีกครั้ง ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว และเธอก็มองดูพวกเขาอย่างหวาดระแวง “พวก…พวกคุณทำไมถึงอยู่ด้วยกัน พวกคุณคิดจะทำอะไร ทำไมถึงลักพาตัวฉันกับเด็กเล็กๆ คนหนึ่งได้ พวกคุณรู้…รู้ไหมว่าลักพาตัวมันผิดกฎหมายพวกคุณ…รีบปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้ ฉันรับประกันว่าจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!”
น้ำเสียงพูดตะกุกตะกัก ให้ความรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก แต่เธอแสร้งทำเป็นว่าเข้มแข็ง กล้าหาญ และข่มขู่
จูอวี้ลู่กลับหัวเราะเยือกเย็น “ปล่อยแกเหรอ แกรู้ไหมว่ากว่าจะจับตัวแกมาได้ ฉันต้องเสียแรงไปเท่าไหร่”
