จ้าวแห่งเกาะ ตอนที่ 107 – ความปรารถนาอันยิ่งใหญ่
“ว้าว! มันวิเศษมาก!” หลินเจียวกระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ เรายังสามารถกินเหยื่อที่ถูกยิงด้วยพิษที่รุนแรงเช่นนี้ได้หรือไม่?” หนิงเลยถามอย่างสงสัยพลางมองไปที่ไก่ฟ้าที่ตัวแข็งอยู่บนพื้น
“ ตอนนี้ผมไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่ไม่เป็นไร คุณดูไก่ฟ้าตัวนี้ให้ผมสิ ดูว่ามันจะตื่นขึ้นมาไหม”
หลังจากพูดแบบนี้ กู่เสี่ยวเล่อก็เริ่มขัดลูกดอก …
เกือบครึ่งชั่วโมงต่อมา ไก่ฟ้าตัวแข็งก็ขยับขาของมัน จากนั้นปีกของมันก็กระพือ เมื่อเห็นเช่นนั้น มันก็เตรียมที่จะบินหนีไป แต่ก็น่าเสียดายที่มันเพิ่งฟื้นคืนสติ และเห็นได้ชัดว่ามันมองเห็นไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก และมันก็ชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ ๆ
กู่เสี่ยวเล่อพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ : “ดูเหมือนว่าผลของการเป่าลูกดอกของผมจะค่อนข้างดี ตอนนี้ปัญหาเรื่องอาหารที่ยากที่สุดควรได้รับการแก้ไข! จินไปกันเถอะ! แจกของว่างทุกคนตอนเที่ยง! “
เมื่อพูดเช่นนี้ เสี่ยวเล่อก็เรียกจินลิงตัวน้อยและหยิบเครื่องมือล่าสัตว์ที่เขาเพิ่งพัฒนาขึ้นเพื่อเป่าลูกดอกและมุ่งเข้าไปในปาด้านข้าง
สาวๆ ทั้งสามมองไปที่ไก่ฟ้าที่ยังมึนงงบนพื้น และยังมีบางอย่างในใจที่ไม่ชัดเจนมากนัก
หลินเจียวหยิบไม้ขึ้นมาแล้วแทงมันอย่างอยากรู้อยากเห็น ส่งผลให้ไก่ฟ้าตื่นขึ้นมาอีกครั้งกระพือปีกและดิ้นไปมาสองสามครั้ง คราวนี้มันบินจากไปจริงๆ –
ครึ่งชั่วโมงต่อมา กู่เสี่ยวเล่อกลับมาพร้อมจินที่ถือเหยื่อที่เขาเพิ่งล่าด้วยลูกดอก ไก่ฟ้าสองตัวและกระต่ายป่า
ผู้หญิงทั้งสามคนมีความสุขดี หลายวันมานี้นอกจากหมูป่ามื้อเล็ก ๆ แล้ว พวกเธอก็กินอาหารทะเลเป็นอาหารหลัก แม้ว่าปลาทะเลเหล่านี้จะอร่อยมาก แต่หลังจากนั้นทุกวันไม่ว่าของจะอร่อย แค่ไหนก็มีเวลาที่ควรจะเพียงพอ
นอกจากนี้ อาหารทะเลยังค่อนข้างขาดไขมันสัตว์และคอเลสเตอรอล ความรู้สึกอิ่มก็ค่อนข้างแย่เช่นกัน หลังจากกินอาหารเสร็จ คุณจะหิวในไม่ช้า
ครั้งนี้แตกต่างออกไป ด้วยไก่ฟ้าสองตัวและกระต่ายปาตัวใหญ่ที่มีน้ําหนักห้าหรือหกจิน มันเป็นอาหารกลางวันที่ทําให้อิ่มหนําสําราญใจ
กู่เสี่ยวเล่อจับเหยื่อและพาผู้หญิงสามคนไปที่ลําธารที่พวกเขาเพิ่งอาบน้ําอีกครั้ง ใช้มีดพับสวิทเพื่อถอนขนไก่ฟ้าและถลกหนังกระต่ายในลําธาร ทําความสะอาดอวัยวะภายในจัดการกับเลือด นั่นเนื้อเป็นชิ้น ๆ แล้วหยิบหม้อขนาดใหญ่รองน้ําในลําธารเล็ก
พวกเขากลับไปที่ด้านล่างของโรงแรมเครื่องบิน ตั้งกองไฟและทํากระต่ายและไก่ฟ้าตุ้นหม้อใหญ่ แม้ว่าพวกเขาจะมีเพียงเกลือและพริกไทยอยู่ในมือ แต่ส่วนผสมก็มีสีเขียวสดและบริสุทธิ์ และเติบโตมาโดยไม่ต้องใส่อาหารเสริม ดังนั้นเนื้อไก่ฟ้าหรือกระต่ายจึงอร่อยเป็นพิเศษ
ทันทีที่ต้มซุปหม้อใหญ่ กลิ่นหอมแรงก็อบอวลไปทั่วป่า …
ทันใดนั้นสาว ๆ หลายคนกําลังเตรียมรับประทานอาหารกลางวันอย่างมีความสุขในตอนเที่ยงกู่เสี่ยวเล่อก็พูดว่า : “ไม่ ทําไมฉันถึงลืมเรื่องนี้!”
หลินรุ่ยถามอย่างแปลกใจ : “มีอะไรหรือ กัปตันเสี่ยวเล่อลืมอะไร?”
กู่เสี่ยวเล่อเกาหัวของเขา อย่างลังเลและพูดว่า : “การทําอาหารในป่าเป็นเรื่องอันตรายมากโดยเฉพาะอาหารที่มีเนื้อสัตว์ประเภทนี้ มันมีแนวโน้มที่จะยั่วยุสัตว์กินเนื้อขนาดใหญ่อื่น ๆ !”
“ สัตว์กินเนื้อตัวใหญ่อื่นๆ มันจะเป็นยังไง?” หลินเจียวยังคงถามโดยไม่ทําปฏิกิริยาใด ๆ
“ตัวอย่างเช่น…หมี!” มันอาจจะเป็นคําอธิบายประกอบที่ดีที่สุดสําหรับคําพูดของคู่เสี่ยวเล่อก่อนที่เขาจะพูดจบ เสียงคํารามตําดังมาจากป่าที่อยู่ไม่ไกล
“โอ้พระเจ้าช่วย มีหมีจริงๆ!” หลินเจียวเป็นคนแรกที่กระโดดขึ้นด้วยความตกใจและหญิงสาวที่เหลืออีกสองคนก็ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังก์เสียวเล่อที่ละคน จ้องมองไปที่ปาด้วยความประหม่า
แม้แต่ลิงน้อยจินก็รีบวิ่งไปที่กิ่งไม้ด้านข้างและส่งเสียงร้องไปที่นั่นชี้ด้วยนิ้วของมัน…
โดยธรรมชาติแล้ว กู่เสี่ยวเล่อไม่กล้าที่จะประมาทและถอด AK47 ที่ห้อยคอของเขาออกทันที และเล็งปากกระบอกปืนไปที่ปาที่กําลังแกว่งไปมา
ใจของเขาบอกว่า ถ้าหมีตัวใหญ่หรือหมีสีน้ำตาลโผล่ออกมา ลูกดอกของเขาเองก็คงไร้ประโยชน์อย่างแน่นอน ได้แต่หวังว่า AK47 ในมือของโจรสลัดจะแข็งแกร่งพอ
หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง พุ่มไม้ในปาก็สั่นไหวและกลุ่มเงาสีขาวเงินก็พุ่งออกมา!
กู่เสี่ยวเล่อสามารถบอกได้อย่างรวดเร็วว่ามันไม่ใช่หมีตัวใหญ่ แต่เป็นแมวสีขาวตัวใหญ่ที่พวกเขาเพิ่งพบเมื่อเช้า
“ เป็นมันหรือ? เป็นไปได้ไหมว่ามันถูกดึงดูดด้วยกลิ่นหอม?” หลินเจียวถามอย่างขลาดกลัวข้างหลังเขา
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้มีความขัดแย้งโดยตรงกับแมวตัวใหญ่ในตอนเช้า แต่ก็เป็นที่ชัดเจนว่าแมวตัวใหญ่สีขาวตัวนี้ยังคงเป็นศัตรูที่แสดงออกมาต่อพวกเขา
ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นเสี่ยวเล่อหรือสามสาวที่อยู่ข้างหลังเขา เมื่อพวกเขาเห็นมันปรากฏขึ้น พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะประหม่า อันที่จริงมันเรียกว่าแมวตัวโตเพียงเพราะไม่รู้ว่าแมวตัวนี้ ควรเป็นสัตว์อะไร
เมื่อพิจารณาจากความรู้เกี่ยวกับสัตว์ปาของเสี่ยวเล่อ แมวตัวใหญ่ตัวนี้มีความยาวลําตัวอย่างน้อย 1.5 เมตรซึ่งใหญ่กว่าเสือดาวหิมะและแมวป่าทั่วไป แต่เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่ไลเกอร์ ดังนั้นจึงต้องเรียกว่าแมวตัวใหญ่
อย่างไรก็ตาม จากรูปร่างที่เรียวและกรงเล็บที่แหลมคมของมัน กู่เสี่ยวเล่อค่อนข้างแน่ใจว่าถ้าเขาเริ่มต่อสู้ด้วยมือเปล่า โดยพื้นฐานแล้วเขาจะพ่ายแพ้
โชคดีที่แมวตัวใหญ่ตัวนี้มี IQ สูงมาก ในตอนเช้า มันรู้สึกกลัว AK47 ในมือของคู่เสี่ยวเล่อมาก คราวนี้มันเห็นหลุมดําปากกระบอกปืนอีกครั้ง และดวงตาของเขาก็ลังเลอย่างเห็นได้ชัด
แต่หม้อตุ้นเนื้อไก่ฟ้าและเนื้อกระต่ายบนกองไฟที่อยู่ไม่ไกลก็กระตุ้นประสาทของเจ้าตัวนี้ได้ดีจริงๆ มันยังคงวนเวียนอยู่รอบ ๆ เสียวเล่อและสาวๆ อยากจะจากไป แต่ก็ไม่เต็มใจที่จะพลาดอาหารอร่อย
กู่เสี่ยวเล่อเข้าใจและใช้ไม้จับขาไก่ฟ้าตัวอ้วนแล้วโยนมันไป …
ขาของไก่ฟ้าสีขาวและเนื้อนุ่มตกลงไปที่เท้าของแมวตัวใหญ่ด้วยเสียง “ฟุบ” มันมองไปที่ชิ้นเนื้ออย่างสงสัย จากนั้นจ้องไปที่พวกเสี่ยวเล่อทั้งสี่อย่างหวาดกลัวชั่วขณะ มันรีบคาบน่องไก่ขึ้น มาอย่างรวดเร็ว และพุ่งตัวเข้าไปในพุ่มไม้ด้านข้าง
“ว้าว กัปตันเสี่ยวเล่อ คุณใจกว้างเกินไปหรือป่าว เพียงแค่เลี้ยงแมวตัวใหญ่สีขาวตัวนี้ด้วยอาหารจากแคมป์ของเรา?” เมื่อมองไปที่ด้านหลังของแมวตัวใหญ่ หลินเจียวก็กลืนน้ําลายและพูดอย่างไม่เต็มใจ
“โอ้ คุณเป็นแมวตะกละ! ตอนนี้เรามีอาวุธวิเศษอย่างเครื่องเปาและลูกดอกแล้วก็จะล่าได้ง่ายขึ้นมาก ไม่ต้องพูดถึงปาขนาดใหญ่เช่นนี้ สามารถเลี้ยงพวกเราสี่คนและลิงหนึ่งตัวได้ แม้ว่าพวกคุณแต่ละคนจะให้แฝดสามหรือสี่ ผมก็สามารถเลี้ยงได้เช่นกัน!”
เมื่อกู่เสี่ยวเล่อเห็นแมวตัวใหญ่จากไป เขาก็เริ่มกลบเกลื่อนอีกครั้งด้วยความสุข …
หลินเจียวมุ่ยปากและสาปแช่ง : “ถุยถุยถุย ใครอยากจะให้แฝดสามแฝดสี่กับคุณฮะ? คุณจะปฏิบัติต่อสาวๆ ทั้งสามอย่างเราเป็นเหมือนแม่สุกรหรือไง!”
เสี่ยวเล่อหัวเราะและพูดว่า : “ไม่เป็นไร คุณไม่สามารถให้กําเนิดในครั้งเดียวได้ สามารถทําที่ละครั้งได้ อย่างไรก็ตาม เป้าหมายสูงสุดของการเป็นมนุษย์อย่างผม เท็ดดี้เสี่ยวเล่อคือการขยายประชากรเพิ่มขึ้นบนเกาะ!”
เมื่อหนิงเลยได้ยินเช่นนั้น เธอก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว : “อย่าอย่าอย่า! คุณต้องการสร้างเผ่าพันธุ์ อย่าดึงฉันลงไป ฉันต้องการกลับคืนสู่สังคมที่ศิวิไลซ์!”
การฟังก์เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ พูดคุยกันมากขึ้น หลินรุ่ยหน้าแดงและชักชวน : “โอเคโอเค! กัปตันเท็ดดี้ของเรา เนื้อในหม้อเปื่อยแล้ว แม้ว่าเราจะต้องการสร้างเผ่าพันธุ์ใดก็ตาม เราต้องทําให้ท้องอิ่มก่อน!”
คําพูดของเธอเตือนเสี่ยวเล่อ เขารีบยกฝาหม้อขึ้นแล้วแทงกระต่ายและไก่ฟ้าด้วยกิ่งไม้ แน่นอนว่ามันนุ่มและเนียน กระดูกจะถูกเลาะออกหลังจากดึงมัน บวกกับหม้อซุปเกรวี่ที่มีกลิ่นหอมมันมีเพียงความอยากที่รุนแรง!
ในขณะนี้ทั้งสี่คนและลิงหนึ่งตัวไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ แต่ละคนใส่ชามขนาดใหญ่ (ทํา จากกะลามะพร้าวที่ตัดแล้ว) และเริ่มกินอย่างกระหิวกระหาย
ในไม่ช้า น้ําซุปหม้อใหญ่นี้ก็ถูกกินไปโดยคนไม่กี่คน เพราะเป็นเขตร้อนและไม่มีตู้เย็นหรือสิ่งของใดๆ อาหารไม่สามารถเก็บรักษาไว้ได้เป็นเวลานาน และเสี่ยวเล่อเป็นผู้ที่นําซุปที่เหลือออกไปทิ้งที่ไกล ๆ ท้ายที่สุดมันเป็นเรื่องง่ายที่จะดึงดูดนักล่าอื่น ๆ ในแคมป์
หลังจากทําความสะอาดสิ่งที่เหลืออยู่แล้ว เสี่ยวเล่อก็ปีนขึ้นไปบนซากเครื่องบินอีกครั้งและ สังเกตทิศทางของชายหาดด้วยกล้องส่องทางไกลอย่างระมัดระวัง เขายังคงสงสัยว่าพวกโจรสลัดออกไปแล้วหรือยัง
น่าเสียดายที่ตอนนี้พวกเขาอยู่ในตําแหน่งที่ลึกเข้าไป จากที่นี่ จะเห็นเฉพาะป่าทึบที่ไม่มีที่สิ้นสุดเช่นเดียวกับชายทะเล
“ดูเหมือนว่าฉันจะลองเสี่ยงได้เท่านั้น…” กู่เสี่ยวเล่อพูดกับตัวเอง
