My Iron Suit ตอนที่ 386: แตะหัว!
“ซึ๊บซึ๊บซึ๊บ!”
เสียงแทงเข้าเนื้อดังขึ้นสามครั้งติดต่อกัน กระดูกเดือยสามชิ้นของมือซ้ายของเจมส์ที่เจาะเข้าไปในหน้าอกของโจร
ด้วยการระเบิดพลังครั้งสุดท้ายนี้เจมส์รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพลังของอีกฝ่ายที่คว้ามือขวาของเขาอ่อนแอลง เจมส์ไม่รอให้อีกฝ่ายทรุดเขาดึงมือขวาออกโดยตรงเลือดจํานวนมากผสมกับของที่กินมาในช่องท้องก็พ่นออกมาโดยตรงมีกลิ่นในอากาศ
เจมส์ขมวดคิ้วมองไปที่เดือยสีขาวและตอนนี้ไม่มีเลือดและอะไรแปลกๆติดนี่เป็นการถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่หัวใจก็สาบานอย่างคลุมเครือว่าจะไม่ใช้กรงเล็บกระดูกโจมตีศัตรูที่ท้องอีกต่อไป
ในขณะเดียวกันเจมส์ก็ค่อยๆดึงมือซ้ายออกจากอกของอีกฝ่ายปล่อยให้อีกฝ่ายล้มลงกับพื้นและสิ้นใจอย่างช้าๆ
การแก้ปัญหาศัตรูที่อยู่ตรงหน้าเขาอดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปทางวิคเตอร์เพียงเพื่อดูว่าเขากรงเล็บพึ่งออกจากคอของศัตรูคนสุดท้ายฆ่ามันแล้วมองไปที่เขา
ดวงตาของทั้งสองสบกันในอากาศและสัมผัสได้ถึงการห่วงไยในดวงตาของอีกฝ่าย ทั้งสองคนอดไม่ได้ที่จะมีรอยยิ้มที่อบอุ่นในเวลาเดียวกัน
หลังจากดูกันแล้วความดุเดือดและการสังหารของทั้งสองคนก็จางหายไปอย่างรวดเร็วและกลับสู่สภาพก่อนการสังหารแต่สายตาของพวกเขาเปลี่ยนไปมากเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้
เดิมที่วิคเตอร์ดูเฉียบคมขึ้นด้วยรูปลักษณ์ที่เฉียบคมและนิสัยใจคอก็มีความมั่นใจมากขึ้น ถ้าอดีตวิคเตอร์เป็นเสื้อในสวนสาธารณะมันดุร้ายและฉันไม่รู้ว่าฉันจะเป็นราชาแห่งสัตว์ร้ายที่สามารถครองป่าได้ ตอนนี้หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ได้รับรู้ถึงความแข็งแกร่งและความสามารถของตัวเอง วิคเตอร์ได้กลายร่างและกลายเป็นเสือดร้ายที่ส่งเสียงร้องในป่าอย่างแท้จริง!
การเปลี่ยนแปลงของเจมส์ยิ่งใหญ่กว่า
เดิมที่เขาเป็นคนบอบบางขี้อายและเขาเป็นเด็กไร้เดียงสาที่ทุกคนเอาใจใส่
แม้ว่าเขาจะประสบกับความวุ่นวายของคฤหาสน์ฮาวเล็ตและฆ่าพ่อผู้ให้กําเนิดของเขาเองโทมสโรแกน แต่เขาก็ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียจอห์นฮาวเล็ตพ่อบุญธรรมของเขาและถูกแม่ทิ้งทําให้อ่อนไหวและอ่อนแอมากขึ้น
เมื่อเขาพบโจรเหล่านี้เป็นครั้งแรกเขาไม่กล้าที่จะริเริ่มที่จะโจมตีจนกระทั่งเขาเห็นวิคเตอร์ตกอยู่ในอันตรายเขาจึงละทิ้งความกลัวและพุ่งไปข้างหน้าเพื่อโจมตี
ในการต่อสู้เขากระตุ้นความดุร้ายในใจของเขาอย่างสมบูรณ์และกลายเป็นสัตว์ร้ายที่ดุร้าย แม้ว่าเขาจะยุติการต่อสู้ในเวลานี้และกลับมาเป็นปกติ แต่ดวงตาของเขาก็ยังคงเผยออกมาถึงความคมและแข็งแกร่ง
กลับมาที่หน้ารถมาทั้งสองคนเห็นเฉินโม่ค่อยๆเดินลงมาจากรถม้าและสายตาของเขาก็มองไปที่ชายทั้งสองคน
เมื่อรู้สึกถึงการยอมรับและความอบอุ่นจากการจ้องมองของ เฉินโม่ ทั้งวิคเตอร์และเจมส์ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่น
พวกเขาพอใจกับผลงานของตัวเองมากและเปลี่ยนใจ แต่พวกเขาชัดเจนมากว่าใครเป็นผู้ให้โอกาสนี้และคอยปกป้องและช่วยเหลือพวกเขาอยู่เบื้องหลังเพื่อให้พวกเขาสามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้โดยไม่ต้องเสี่ยงและทํางานได้อย่างราบรื่น หากไม่มีการคุ้มกันของเฉินโม่โจรหลายคนคงใช้ปืนลูกซองและขวานโจมตีหลายครั้งเพื่อฆ่าพวกเขาทั้งสองนอกจากนี้ก่อนที่เฉินโม่ จะช่วยพวกเขาในช่วงเวลาที่หมดหนทางที่สุดและพาพวกเขาออกไปมันเป็นสถานที่ที่น่าเศร้าที่จะต้องไปทางใต้ของสหรัฐอเมริกาเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่สําหรับ เฉินโม่ ทั้งสองมีเพียงความขอบคุณและความชื่นชมอย่างสุดซึ้ง
โจรหลายคนคิดว่าปืนของ เฉินโม่ นั้นเลวร้ายมาก พวกเขาสองคนรู้ชัดเจนว่าวิธีการยิงของเฉินโม่ นั้นดีแค่ไหนเขามีการโจมตีติดต่อกันหลายครั้งและทุกครั้งเขาสามารถโจมตีเป้าหมายได้ทันเวลาและแม่นยํา
คุณรู้ไหมไม่ว่าจะเป็นมือปืนหรือขวานที่ตกลงมาพื้นที่ที่เปิดเผยต่อหน้าเฉินโม่นั้นไม่ได้ใหญ่โตอะไรนักมันคือไข่สองฟองและเฉินโม่สามารถตีมันได้อย่างแม่นยําทุกครั้งและก็ไม่ได้ใช้ปืนยาวที่มีความแม่นยําสูงแต่เป็นปืนพกสั้นที่มีลํากล้องขนาดเล็ก
แม้ว่าทั้งสองจะเติบโตขึ้นที่เชิงเทือกเขาร็อกกีและได้ยินเรื่องราวของนักล่านับไม่ถ้วน แต่พวกเขาก็ไม่เคยได้ยินคนที่มีพลังยิ่งขนาดนี้
เมื่อรวมกับพลังของการพบกันครั้งแรกของเฉินโม่ชายทั้งสองก็ให้ความเคารพและชื่นชมในความแข็งแกร่งของเฉินโม่
“ท่านศัตรูได้รับการแก้ไขทั้งหมดแล้ว”
วิคเตอร์มองไปที่เฉินโม่ตรงหน้าเขาและกล่าวด้วยความเคารพเช่นเคยไม่มีการถอนหายใจด้วยความเศร้า แต่ให้ความเคารพมากกว่าเมื่อก่อน
แม้ว่าพวกเขาจะเพิ่งสังหารโจรไปห้าคน แต่พวกเขาก็ไม่ได้หยิ่งยโส
พวกเขารู้อย่างชัดเจนว่าความแข็งแกร่งของเฉินโม่ นั้นแข็งแกร่งกว่าที่เป็นอยู่มาก การจัดการกับโจรเหล่านี้เป็นเรื่องง่าย แต่ปล่อยให้พวกเขาฝึกฝนทั้งคู่
แม้ว่าพวกเขาจะอายุน้อย แต่ก็ไม่ได้ฉลาดเป็นพิเศษ แต่พวกเขาก็สามารถเห็นได้ว่าความตั้งใจดีของเฉินโม่นั้นให้ความเคารพเขามากกว่า เขาไม่ได้ดูหมิ่นและดูถูกเพราะเขาตระหนักถึงความสามารถและพรสวรรค์พิเศษของเขา
คราวนี้เจมส์ไม่ได้พูดอย่างเขินอายเหมือนที่เคย แต่เงยหน้าขึ้นมองเฉินโม่ใบหน้ากลมเต็มไปด้วยความขอบคุณและเขาก็พูดอย่างจริงจัง
“ขอบคุณครับท่าน!”
เฉินโม่ได้ยินรอยยิ้มเล็กน้อยยื่นมือออกมาและค่อยๆวางไว้บนหัวของทั้งสองคนลูบเบา ๆ วิคเตอร์รู้สึกไม่สบายตัวในตอนแรก แต่ผ่อนคลายอย่างรวดเร็วดวงตาเหมือนแมวสองตัวที่สัมผัสโดยเจ้าของเต็มไปด้วยความผูกพัน
แม้ว่าแม่อลิซาเบธ ไม่ได้ถามเขาแต่เขากับจอห์นฮาวเล็ตพ่อของเขาก็ห่วงใยเขาและแม่ของวิคเตอร์ก็เสียชีวิตก่อนวัยอันควร โทมัสพ่อของเขามักทําร้ายเขาและทารุณเขา เขาไม่ได้รู้สึกถึงความรักจากผู้อาวุโส ในตอนนี้มือที่อบอุ่นและใจดีของเฉินโม่แตะเบา ๆ ที่ศีรษะความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อนของการได้รับการดูแลและปกป้องอยู่ในหัวใจ
เช่นเดียวกับเจมส์ที่สูญเสียพ่อบุญธรรมไปและถูกแม่ผู้ให้กําเนิดทอดทิ้ง หัวใจของเขาอาจกล่าวได้ว่าเปราะบางและไม่มั่นคงสัมผัสที่อ่อนโยนของ เฉินโม่ทําให้เขารู้สึกถึงความรักจากพ่อของเขาอีกครั้ง เฉินโม่ก็เอามือของเขากลับมา
