My Iron Suit ตอนที่ 428: “เจ้านาย” ผู้ลึกลับ!
เมื่อถึงจุดนี้สงครามสหรัฐฯ – เม็กซิโกอาจกล่าวได้ว่ายุติลงแล้วปฏิบัติการทางทหารของทั้งสองฝ่ายหยุดลงโดยสิ้นเชิงรอการเจรจาสันติภาพส่วนที่เหลือเป็นของนักการเมืองบางสิ่งบางอย่างก่าลังเกิดขึ้น
เมื่อวันที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2390 แซคาร์ เทย์เลอร์นําทีมออกจากเม็กซิโกเพื่อกลับไปยังสหรัฐอเมริกา
หลังจากถูกปลดออกจากกองกําลังส่วนใหญ่กองกําลังก็ว่างเปล่า แซคาร์ เทย์เลอร์ เริ่มเบื่อหน่ายกับสงครามแล้ว กองทัพที่เคยรักมาก่อนก็สูญเสียความกระตือรือร้นในอดีตและแม้กระทั่ง บางคนก็ท้อถอย หลังจากกลับมาที่สหรัฐอเมริกา แซคาร์ เทย์เลอร์ก็ออกจากกองทัพแม้ว่าเขาจะขอให้วอชิงตันปลดอาวุธทหารก็ตาม
ประธานาธิบดี พอร์ก ไม่พอใจอย่างมากกับผลงานก่อนหน้านี้ในการรบ คําขอของเขาได้รับการอนุมัติอย่างรวดเร็ว แซคารีเทย์เลอร์ “วีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุด” ของสงครามสหรัฐฯ – เม็กซิโกเพิ่งเริ่มต้นเมื่อสิ้นสุดสงครามภายใต้ชุดทหารฉันออกเดินทางเพื่อกลับบ้านเกิดในรัฐเคนทักกี้
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้อยู่คนเดียวบนท้องถนน มีเด็กวัยรุ่นสองคนที่มีร่างกายแข็งแรงและ ม้าไปกับเขามันคือ วิคเตอร์ และ เจมส์
สงครามสหรัฐฯ – เม็กซิโกสิ้นสุดลงโดยพื้นฐานแล้วและกองกําลังเดิมไม่จําเป็นต้องถูกเก็บรักษาต่อไปทหารที่ได้รับคัดเลือกชั่วคราวสามารถกลับบ้านได้หลังจากได้รับเงินชดเชย
ในความเป็นจริงทั้งสองเคยทําผลงานได้ดีในการต่อสู้มาก่อน แซคาร เทย์เลอร์เดิมที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อให้ทั้งสองคนอยู่ในกองทัพและจากผลประโยชน์ที่พวกเขาเคยทํามาก่อนพวกเขาใช้เวลาช่วงหนึ่งในการทําบุญ ไม่มีปัญหาที่จะขึ้นเป็นร้อยโทโดยตรง
อย่างไรก็ตามทั้งสองไม่ได้ชื่นชมมัน พวกเขาเสนอที่จะออกในครั้งแรก หลังสงครามจบคุณจะทําอะไรในกองทัพและการฝึก?
ด้วยการฝึกฝนของผู้ที่ไม่ปฏิบัติตามการฝึกฝนของเฉินโม่ในกองทัพไม่ว่าพวกเขาจะยิงปืนหรือต่อสู้ไม่มีความสามารถเปรียบเทียบกับเฉินโม่ได้การอยู่ในกองทัพเป็นเพียงความล่าช้า
สําหรับเด็กน้อยสองคนนี้ แซคาร เทย์เลอร์ ปล่อยวางมานานแล้ว ผู้ที่ได้เห็นนายพลคนนี้จะความเคารพสามทหารที่อยู่ใต้วงแขนนั้นยิ่งกลัว แต่เด็กน้อยทั้งสองนี้คิดว่าตัวเองเป็นชายชราที่ออกล่าสัตว์กับพวกเขา หากคุณไม่พบเหยื่อก็จะทําให้เกิดการต่อสู้น้อยลงทั้งสองจะไม่มีความ สุขโดยตรงและจะมองหน้า เมื่อหนูน้อยทั้งสองต่อสู้กันพวกเขาก็เชื่อฟังคําสั่งเช่นกัน พวกเขา บอกว่าพวกเขาไม่เคยรู้ที่จะถอยหลังพวกเขาตะโกนและฆ่า ถ้าพวกเขาไม่ฆ่าศัตรูพวกเขาจะไม่หยุด ทุกครั้งที่วิ่งพวกเขาฆ่าคนนับไม่ถ้วน เป็นมีดสองคมที่คมที่สุดในมือของเขา แซคารี เทย์เลอร์ ชอบมันสายเกินไปและมันก็โกรธมากเพราะทั้งสองกระตือรือร้นที่จะต่อสู้
ในทางตรงกันข้ามเป็นเวลานาน แซคาร์ เทย์เลอร์ ค่อยๆคุ้นเคยกับอารมณ์ของทั้งสองไม่เพียง แต่ไม่รู้สึกว่าพวกเขาถูกรุกราน แต่ยังรู้สึกว่าทั้งสองยังเด็กเป็นธรรมชาติที่แท้จริงเมื่อ แซคารี เทย์เลอร์ เห็นว่าทั้งสองไม่ได้อยู่ในกองทัพต่อไปพวกเขาตกลงตามคําขอของทั้งสองคนให้ลา ออกและมีเพียงสามคนกลับบ้านในทิศทางเดียวกันและพวกเขาก็เดินไปด้วยกัน
เนื่องจากออกจากทหารแซคาร์ เทย์เลอร์ จึงไม่ถือว่าตัวเองเป็นนายพลอีกต่อไปในฐานะหัวหน้าของทั้งสอง แต่ถือว่าตัวเองเป็นเพื่อนบ้านของชายชราที่มีคนตัวเล็กสองคนออกล่าสัตว์สองคนระหว่างทางผู้คนเอาใจใส่กันมากและในบางครั้งก็สอนประสบการณ์และเหตุผลในชีวิตของเขาเป็นระยะ ๆ
แน่นอนว่าทั้งวิคเตอร์และเจมส์ไม่ถือว่าเขาเป็นนายพลและเดิมทีแซคาร์เทย์เลอร์เป็นคนที่กระตือรือร้นร่าเริงตรงไปตรงมาและเข้าหาได้ง่าย ในเวลานี้ภาระในการขนถ่ายร่างกายของเขาเริ่มคล้อยตามมากขึ้น เมื่อรู้สึกถึงความจริงใจของ แซคาร์ เทย์เลอร์ วิคเตอร์และเจมส์ก็ยอมรับชายชราที่น่ารักคนนี้อย่างช้าๆ โดยไม่ปฏิบัติต่อเขาอย่างเย็นชาเหมือนเดิม
แซคารี เทย์เลอร์ รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงทัศนคติที่มีต่อเขาอย่างเป็นธรรมชาติและหัวใจของเขาก็ยิ่งเบิกบาน สัตว์ป่าทั้งสองนี้ซึ่งกลายเป็นสัตว์ป่าในที่สุดก็จําเขาได้ เขารู้ว่าเขาเป็นผู้บังคับกองกําลังในกองทัพเจ้าหน้าที่นําพวกเขาเป็นเวลาสองปีและไม่สามารถรับรู้ถึงคนทั้งสองได้จริงๆ
แซคารี เทย์เลอร์ ที่คร่ําครีคอยดูแลและสั่งสอนทั้งสองอย่างเต็มที่ ในฐานะนายพลทหารผ่านศึกที่อยู่ในกองทัพมากว่า 40 ปี แซคารี เทย์เลอร์ ฟังประสบการณ์มากมายในชีวิตของพวกเขาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ที่ตีนเทือกเขาร็อกกี้ของแคนาดาตั้งแต่เด็กและไม่ได้สัมผัสสังคมหลังจากนั้นเขาก็มาที่สหรัฐอเมริกาพร้อมกับเฉินโม่ส่วนใหญ่ฉันยังต่อสู่ในป่ากับคนติดอาวุธของ บริษัท ขนประสบการณ์ทางสังคมแทบจะเป็นศูนย์ตามถนนสายนี้ แซคารี เทย์เลอร์ ทั้งสองได้เรียนรู้อะไรมากมาย
“บ้านของคุณอยู่ในนิวยอร์กคุณจะวิ่งไปร่วมกองทัพที่เท็กซัสได้อย่างไร” หลังจากความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นกับหนูน้อยทั้งสอง แซคาร์ เทย์เลอร์ ก็ถามคําถามในใจ
ฉันอยากรู้ว่าทหารที่คนของเขาคัดเลือกชั่วคราวโดยทั่วไปแล้วทุกคนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่มีเพียงวิคเตอร์และเจมส์เท่านั้นที่เป็นคนนอกและนิวยอร์กก็อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์ดังนั้นถนนสายนี้ก็มีเพียงสามคนเท่านั้นที่เป็นเพื่อนร่วมงาน
แซคารี เทย์เลอร์ มีความสงสัยในใจมานานแล้ว แต่ในตอนแรกเขาจะไม่ตอบเขาด้วยความเข้าใจของทั้งสอง แต่ตอนนี้เขาเชื่อว่าทั้งสองควรบอกเขา
แน่นอนว่าวิคเตอร์และเจมส์ได้ยินกันและคิดว่าเฉินโม่ไม่ได้ห้ามพวกเขาไว้ไม่เป็นความลับและไม่มีอะไรต้องปิดบังวิคเตอร์กล่าว
“เราชอบต่อสู้และเจ้านายส่งเรามา”
แซคารี เทย์เลอร์ อยากรู้อยากเห็น
“เจ้านาย?”
“ใช่เราทั้งสองมีนาย!”
วิคเตอร์และเจมส์พูดด้วยความภาคภูมิใจราวกับว่านี่คือสิ่งที่น่าภาคภูมิใจ
แซคารี เทย์เลอร์ มองไปที่ “เจ้านาย” เมื่อพวกเขาเอ่ยถึงดวงตาที่ “เคารพ” “นาย” ผู้ลึกลับเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
วิคเตอร์และเจมส์ไม่ได้เคารพกับเขา แต่เขามีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าใครกันที่สามารถทําให้ทั้งสองคนเป็นที่เคารพนับถือได้
และ……
“นายคุณจะรู้ได้ยังไงว่าจะสู้เร็ว ๆนี้?”
แซคารี เทย์เลอร์ มีความประทับใจอย่างมากต่อวิคเตอร์และเจมส์ เขาจําได้ชัดเจนว่าทั้งสองเพิ่งเข้าร่วมกองทัพของเขาและพวกเขาได้รับคําสั่งจากวอชิงตันให้เข้าไปในส่วนลึกของพื้นที่พิพาทของสหรัฐอเมริกาและเม็กซิโกนําเข้าสู่การสู้รบและจากนั้นสงครามสหรัฐฯ – เม็กซิโกอย่างเป็นทางการก็เกิดขึ้น
เวลาที่ทั้งสองมาถึงนั้นพอดีเกินไปและทั้งสองชอบต่อสู้ “เจ้านาย” ของพวกเขาเลือกกองทัพที่นําโดยเขาในสงครามสหรัฐฯ – เม็กซิโกอย่างถูกต้อง
ถ้าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องบังเอิญ? มันจะบังเอิญเกินไปใช่มั้ย?
