รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 164 ดูด่าจนได้สติ

Posted by novel00, ? Views, Released on October 21, 2021

บทที่ 164 ถูกด่าจนได้สติ
บนเรือสำราญที่กำลังขับเคลื่อนไปบนทะเลจีนตะวันออก ฉินหลั่ง ฉินเทียน และพวกจางเจียซินต่างก็นั่งกันอยู่บนดาดฟ้าของเรือ ถึงแม้จางเจียซินจะไม่รู้ว่าฉินเทียนเป็นใคร แต่ดูจากท่าทางของเขา ก็น่าจะเป็นคุณชายตระกูลใหญ่ ภายในใจของเธอรู้สึกสงสัยมาก ฉินเทียนเรียกฉินหลั่งว่าพี่ใหญ่ นั่นก็หมายความว่าฉินหลั่งเองก็เป็นคุณชายตระกูลใหญ่ด้วยสินะ
“พี่ใหญ่ คิดไม่ถึงว่าพี่เองก็มาร่วมงานเลี้ยงของเน็ตไอดอลแบบนี้ด้วย” ฉินเทียนพูดหยอกล้ออย่างขบขัน
ฉินหลั่งไม่ตอบกลับ แต่จางเจียซินกลับเริ่มหวั่นใจ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอลากฉินหลั่งไปด้วย วันนี้เขาคงไม่ต้องมีอันตรายถึงชีวิตแบบนั้น
“สาวสวยสองคนนี้ พี่จะไม่แนะนําให้ผมรู้จักหน่อยเหรอ”ฉินเทียนพูดหยอกล้อ ขอแค่เป็นคนสวยฉินเทียนล้วนแต่ให้ความสนใจทุกคน
“สวัสดีค่ะคุณชายฉิน ฉันชื่อจางเจียซิน เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของฉินหลั่ง ส่วนคนนี้ชื่อฮวนฮวน เป็นเพื่อนของฉันค่ะ” จางเจียซินเห็นว่าฉินหลั่งขี้เกียจจะแนะนําพวกเธอ จึงรีบพูดแนะนําตัวเองกับฉินเทียนเอง
ฉินเทียนพยักหน้า เขามองสีหน้าของฉินหลั่ง ก่อนจะพูดเบาๆ “ดูท่าทางของพี่ชายผม เหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมพูดน้อยลงน่าจะดีกว่า เขาจะได้ไม่อารมณ์เสียใส่ผม จริงไหมครับที่รัก”
ฉินเทียนเชยคางสาวสวยสุดเซ็กซี่ที่นั่งข้างๆ โดยไม่สนใจพวกฉินหลั่งกับจางเจียซินอีกเลย เขาหันไปคุยเล่นกับสาวสวยสุดเซ็กซี่ทั้งสี่คนของตนเองต่อ
“จดหมายฉบับนั้น เอามาให้ผมได้หรือยัง” ฉินหลั่งพูดเสียงเรียบ
“ค่ะ เป็นความผิดของฉันเอง ฉันจะเอาออกมาให้คุณเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” จางเจียซินรีบเปิดกระเป๋าแล้วหยิบจดหมายที่เส้เหวินจี้งฝากไว้ที่เธอออกมา กระเป๋าของเธออยู่ที่ฮวนฮวนมาตลอด ทำให้ไม่ถูกน้ำจนเปียก
ฉินหลั่งชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรับจดหมายในมือของจางเจียซินมา บนหน้าซองจดหมาย เขียนไว้ว่า “ถึงฉินหลั่ง” ทำให้มั่นใจว่าเป็นลายมือของเส้เหวินจี้งจริงๆ
ฉินหลั่งสูดหายใจเข้า ก่อนจะแกะจดหมายออกมาอ่าน
ฉินหลั่ง:
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนอยู่ปีหนึ่งเราสัญญากันว่าจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต คำสัญญานี้ยังคงดังวนเวียนอยู่ข้างหู แต่ไม่มีใครรู้ว่าเวลาหนึ่งปีผ่านไป พวกเราจะเดินมาจนถึงจุดนี้ได้
เหอะ ชีวิตของคนเราก็เหมือนละคร คำนี้พูดไว้ไม่ผิด
นายเคยพูดไว้ ไม่ว่าความรักระหว่างพวกเรา (แน่นอนว่าในสายตาของนาย นี่อาจจะไม่ได้เรียกว่าความรัก แต่ก็ขอให้ฉันได้พูดแบบนี้เถอะนะ)จะถูกหรือผิด พวกเราก็ไม่ควรแค้นเคืองหรือเสียใจทีหลัง เพราะช่วงวัยรุ่นเราทำผิดพลาดกันได้
ดูเหมือนนายจะลืมเลือนความรักของพวกเราได้อย่างหมดจดแล้ว ฉันดีใจกับนายมากจริงๆ ฉันไม่ได้พูดประชดนะ ฉันพูดมันออกมาจากใจจริง และรู้สึกยินดีกับนายด้วย
แต่ฉันกลับทำเหมือนนายไม่ได้ ไม่ว่านายจะเชื่อหรือไม่เชื่อ แต่ฉันไม่เคยลืมนายไปจากใจเลยแม้แต่วินาทีเดียว ยิ่งพอโดนจูจี้เหวินกับเผิงหนานทอดทิ้งไป ฉันถึงได้พบว่าคนที่ดีกับฉันที่สุดในโลก ก็คือผู้ชายที่รู้จักกันตอนปีหนึ่ง คนที่ไม่ว่าฉันจะอยากกินโรตีไข่เมื่อไหร่ เขาก็จะรีบซื้อกลับมาให้ฉันได้ภายในสามสิบนาที คนที่แบกฉันลงมาจากภูเขาหลิงเหยิน คนที่ส่งข้าวให้ฉันตลอดทั้งเดือน จนตัวเองไม่สบายคนนั้น
คนเรามักจะสูญเสียไปแล้วคงจะเห็นความสำคัญ ตอนที่ฉันสำนึกผิดได้ ฉันถึงได้พบว่าชายหนุ่มคนที่รักฉันหมดใจ เริ่มถอยห่างจากฉันมากขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มรักผู้หญิงคนใหม่แล้ว
ฉันคิดว่าตัวเองควรจะเรียนรู้ที่จะปล่อยวางได้แล้ว ดังนั้น ฉันเลือกที่จะลาออกจากมหาวิทยาลัยกลางคัน นายไม่ต้องโทษตัวเอง ทั้งหมดเป็นการตัดสินใจของฉันเอง ฉันอยากจะไปอยู่ในที่ที่ไม่มีนาย ให้เวลาช่วยในการลืมนายไปจากใจ
หวังว่าสักวันหนึ่งตอนที่พวกเรากลับมาเจอกันอีกครั้ง นายโอบกอดภรรยาของนายไว้ ส่วนฉันก็ถูกสามีโอบกอดไว้ ในสายตาของพวกเราจะเหลือแค่ความเป็นเพื่อน โดยไม่มีความแค้น ความอิจฉาหรือความเสียใจอยู่ในนั้น
หรือไม่ ก็อย่าจนกันอีกเลยตลอดชีวิตคงจะดีกว่า
จากเส้เหวินจี้ง”
หลังจากอ่านจดหมายของเส้เหวินจี้งจบ ฉินหลั่งจึงสบายใจขึ้นมาก เขารู้สึกว่าความรู้สึกที่มีต่อเส้เหวินจี้งสิ้นสุดลงแล้ว จากนี้ไป เขาเป็นอิสระแล้ว ฉินหลั่งยกจดหมายขึ้นสูง ก่อนจะปล่อยจดหมายทิ้งไปในทะเล ฉินหลั่งมองตามจดหมายไป ในใจคิดว่าตอนนี้เส้เหวินจี้งคงจะลืมเขาไปแล้วล่ะมั้ง
เรือสำราญแล่นเข้าถึงฝั่งอย่างรวดเร็ว หลังจากขึ้นถึงฝั่ง พวกจางเจียซินเห็นว่าฉินหลั่งไม่สนใจพวกเธอแล้ว จึงค่อยๆเดินจากไปเงียบๆ ฉินเทียนเองก็บอกให้บรรดาสาวๆของเขากลับไปที่โรงแรมก่อนแล้ว เขาไม่ได้เจอพี่ชายมานาน แน่นอนว่าต้องคุยกับพี่ชายให้หนำใจก่อน
ตอนนี้เป็นเวลาตีสามกว่าเข้าไปแล้ว ร้านอาหารต่างก็ปิดไปหมดแล้ว ฉินเทียนจึงเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ แล้วซื้อพวกเล็บมือนาง ถั่งลิสง ไส้กรอก แล้วซื้อเบียร์ออกมาด้วย สองพี่น้องนั่งตรงหน้าร้าน แล้วเริ่มกินดื่มไปด้วยกัน
“พี่ใหญ่ แบบนี้ดูเรียบง่ายไปอีกแบบจริงไหม” ฉินเทียนเปิดกระป๋องเบียร์ ก่อนจะพูดยิ้มๆ เขาถูกเลี้ยงดูประคบประหงมมาตั้งแต่เด็ก จะกินข้าวก็ต้องเป็นร้านอาหารระดับสูง การจะมานั่งกินตรงหน้าประตูแบบนี้ นี่เป็นครั้งแรกเลย
“นายไม่รู้หรอกว่าฉันฝึกซ้อมการใช้ชีวิตแบบคนจนตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา การต้องมานั่งกินหมั่นโถวเย็นชืดอยู่ในสถานที่แบบนี้ ฉันทำมานับไม่ถ้วนแล้ว” ฉินหลั่งพูดยิ้มๆ
“พี่ใหญ่สุดยอดไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่า”ฉินเทียนหัวเราะเสียงดังออกมา “จริงสิ พี่ใหญ่ วันนี้พี่ไปร่วมงานเลี้ยงพวกเน็ตไอดอลทำไมเหรอ พี่คงไม่คิดจะนอกใจพี่สะใภ้ไปหาสาวอื่นหรอกใช่ไหม”ฉินเทียนมองไปทางฉินหลั่งอย่างเจ้าเล่ห์
พอได้ยินฉินเทียนพูดถึงจงยู่ สีหน้าของฉินหลั่งก็เริ่มบึ้งตึง เขาไปตอบคำถาม เอาแต่ยกเบียร์ขึ้นมากระดกหลายอึก
“พี่ใหญ่ พี่เป็นอะไรไป”ฉินเทียนเห็นความผิดปกติของฉินหลั่ง จึงเริ่มเป็นกังวล พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในงาน《Hello，girls》แผ่นหลังของพี่สะใภ้ที่ถูกกลั่นแกล้งอย่างหนัก ฉินเทียนก็เริ่มเป็นกังวล “ดูเหมือนผมจะไม่เห็นพี่สะใภ้นานแล้ว พรุ่งนี้เช้าพี่พาผมไปเจอพี่สะใภ้…”
พอได้ยินฉินเทียนบอกว่าอยากเจอจงยู่ ฉินหลั่งก็ยิ่งนิ่งขรึม เหมือนคนที่ทำความผิดมา
“ช่วงนี้… นายคงจะเจอพี่สะใภ้นายไม่ได้”ทุกคำที่พูดออกมา ฉินหลั่งล้วนแต่รู้สึกผิดมาก
“หมายความว่ายังไงกัน เกิดอะไรขึ้น… กับพี่สะใภ้อย่างนั้นเหรอ”ฉินเทียนรีบวางกระป๋องเบียร์ลง แล้วจ้องหน้าฉินหลั่งนิ่ง
เรื่องมาจนถึงวันนี้ ฉินหลั่งก็ไม่คิดจะปิดบังอีกต่อไปแล้ว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลใจ “เป็นความผิดของพี่เอง ครั้งที่แล้วตอนที่พี่สะใภ้ของนายกลับมาเซี่ยงไฮ้ ถูกคนสารเลวจับไป พวกมันพาเธอไปที่โรงแรม แล้วยัง…”
พอพูดถึงตรงนี้ ฉินหลั่งก็พูดต่อไปไม่ได้ เหมือนตอกย้ำไปที่แผลเก่าของเขา
“ยังอะไรครับ” ฉินหลั่งรีบถามอย่างกรุ่นโกรธ
“… ยังข่มขืนพี่สะใภ้ของนาย”ฉินหลั่งพยายามใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดพูดประโยคนี้ออกมา
“อะไรนะ พวกมันอยากตายมากหรือไง ผมจะไปฆ่าพวกมันเดี๋ยวนี้”ข่าวนี้ทำให้ฉินเทียนโมโหจนแทบคลั่ง
“พี่ฆ่าพวกมันไปแล้ว”ฉินหลั่งพูดอย่างเจ็บใจ
“แล้วพี่สะใภ้ล่ะ เธอเป็นยังไงบ้าง” สายตาของฉินเทียนเป็นกังวลมาก
“เธอ…”ฉินหลั่งหลับตาลง ภายในใจของเขาเหมือนถูกแมลงนับหมื่นตัวกัดกิน “เธอกระโดดลงมาจากชั้นสามของโรงแรม ถูกคนปริศนาสองคนพาตัวไปแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีเบาะแสอะไรเลย”
“อะไรนะ ยัง… ไม่มีเบาะแสอะไรเลย”ฉินเทียนเหมือนศีรษะระเบิด พอคิดถึงหญิงสาวจิตใจดีที่เจอที่เกาะป่ายฮัว พี่สะใภ้ที่แสนงดงามคนนั้น กลับต้องถูกคนทำร้ายย่ำยี จนตอนนี้อยู่ที่ไหนก็ไม่มีใครรู้ ฉินเทียนก็ทั้งเป็นห่วงทั้งโมโห เขามองไปทางฉินหลั่งอย่างแค้นเคือง
“แล้วยังไงอีก” ฉินเทียนคำรามลั่น
“พี่ตามหาเธอมาตลอด ให้โข่งลิ่งเสียน เสิ่รวั่นเชียนใช้กำลังของภาคตะวันออกทั้งหมดออกตามหา ภาคอื่นๆพี่ก็สั่งการไปแล้วเหมือนกัน ถ้ามีข่าวคราวของจงยู่ พวกเขาจะรีบรายงานให้พี่ทันที”ฉินหลั่งพูดอย่างรู้สึกผิด
“แค่นี้เหรอ”ฉินเทียนคำรามอีกครั้ง
ฉินหลั่งมองไปทางฉินเทียนอย่างงุนงง ฉินเทียนไม่เคยมีท่าทางแบบนี้กับตนเองมาก่อน
“ผมถามพี่หน่อย ตอนที่พี่สะใภ้ถูกพวกสารเลวนั่นทำร้าย พี่อยู่ไหน พี่รู้ไหมว่าในวันคัดเลือก พี่สะใภ้ถูกผู้หญิงคนหนึ่งวางยาหลอกลวงดอกทอง พี่รู้ไหมว่าตอนอยู่บนเวทีพี่สะใภ้ทรมานจนเกือบตาย พี่รู้ไหมว่าพี่สะใภ้เกือบจะถูกสุนัขกัดตาย วันนั้นถ้าผมไม่บังเอิญไปช่วยไว้ทัน พี่สะใภ้คงจะตายไปแล้ว พี่รู้บ้างไหม หะ”
“พี่… รู้”ฉินหลั่งตอบอย่างเสียใจ เขาอ่านบันทึกของจงยู่ทุกวัน อ่านจนแทบจะจำเนื้อหาทั้งหมดได้แล้ว
“พี่รู้บ้าอะไรล่ะ” ฉินเทียนตะโกนอย่างโมโห ก่อนจะปัดของกินบนโต๊ะทิ้งอย่างอารมณ์เสีย เขาดึงคอเสื้อของฉินหลั่งขึ้นมา
“พี่รู้แล้วยังจะทำเธอหายไปอีกอย่างนั้นเหรอ หะ” ฉินเทียนออกแรง ผลักฉินหลั่งล้มลงไปบนพื้น
“พี่ทำเธอหายไป แล้วพี่ทำอะไรบ้าง หะ สั่งให้โข่งลิ่งเสียน เสิ่นวั่นเชียน ออกตามหาแล้วพี่ก็สบายใจแล้วเหรอ พี่ล่ะทำอะไรบ้าง กินอิ่มนอนหลับอย่างนั้นเหรอ”ฉินเทียนดึงฉินหลั่งขึ้นมาอีกครั้ง “ผมกำลังถามพี่อยู่ พี่ตอบมาสิวะ”
“ครืน ครืน” เสียงฟ้าร้องดังขึ้นมา ก่อนที่ฝนจะตกลงมา
“ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าพี่จะไม่ดูแลจงยู่ถึงขนาดนี้ ตอนที่อยู่ที่เกาะป่ายฮัว ผมแย่งเธอมาเป็นแฟนของผมไปแล้ว”ฉินเทียนคำรามใส่ฉินหลั่ง “พี่ใหญ่ พี่ได้สติหรือยัง พี่รู้หรือยังว่าควรจะทำอะไร”
“พี่รู้แล้ว”ฉินหลั่งได้สติ ก่อนจะตอบกลับไป
“อะไรนะ ผมไม่ได้ยิน”ฉินเทียนตะโกนใส่หน้าฉินหลั่ง นี่ไม่เหมือนพี่ชายในความทรงจําของเขาเลย
“พี่รู้แล้ว พี่จะรีบออกตามหาเธอ ถึงจะต้องตามหาไปสุดขอบโลก พี่ก็จะต้องหาเธอกลับมาให้ได้” ฉินหลั่งตะโกนตอบ
“ดีมาก นี่สิถึงจะสมเป็นพี่ชายของผม นี่สิถึงจะเป็นสิ่งที่ผู้ชายคนหนึ่งควรจะทำ”ฉินเทียนปล่อยคอเสื้อของฉินหลั่ง “ถ้าพี่หาพี่สะใภ้กลับมาไม่ได้ ผมจะไม่นับพี่เป็นพี่ชายผมอีกต่อไป”
ฉินเทียนพูดจบ ก็เดินจากไปทันที
ฉินหลั่งยืนอยู่ที่เดิม ฝนยังคงตกลงมาไม่หยุด ทำให้เขาเปียกไปทั้งตัว การตะโกนด่าของฉินเทียน ทำให้เขารู้ใจของตัวเองในที่สุด ช่วงเวลาหลังจากที่จงยู่หายตัวไป เขามัวทำบ้าอะไรอยู่ เขาจะออกตามหาจงยู่ด้วยตัวเอง และพาเธอกลับมาให้ได้เลย
วันต่อมา ฉินหลั่งนั่งรถไฟฟ้ารอบเช้าที่สุดกลับมาถึงเมืองจีนหลิง เขามั่นใจแล้วว่าเขาจะออกตามหาจงยู่ด้วยตัวเขาเอง ที่เขากลับมาที่จีนหลิงก็เพื่อจะกลับมาเอาของใช้ของจงยู่ไปด้วยเล็กน้อย เพื่อให้กำลังใจตัวเอง อีกทั้ง การออกเดินทางในรอบนี้ ไม่มีจุดหมายและไม่กำหนดเวลา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมาที่เมืองจีนหลิงอีกครั้ง เขาตั้งใจจะเคลียร์ทุกอย่างในเมืองจีนหลิงให้เสร็จ ก่อนจะออกเดินทาง
พอกลับมาถึงจีนหลิง ฉินหลั่งเดินทางไปที่CHIU·SHUIกับอาคารหลิงอู่ เพื่อสั่งงาน ตอนเที่ยง เขาซื้อไก่กลับไปที่บ้านพักสองตัว ส่งให้คุณยาย เขาไม่ได้บอกคุณยายว่าตนเองจะเดินทางไปจากเมืองจีนหลิง เพราะกลัวว่าท่านจะไม่ยอมให้เขาจากไป
หลังจากเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเสร็จ ฉินหลั่งก็เรียกรถแท็กซี่ เพื่อเดินทางไปที่จื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ สมุดบันทึกของจงยู่ยังอยู่ที่นั่น เขาตั้งใจจะเอามันไปด้วย ในขณะเดียวกันเขาก็ติดต่อไปหาโข่งลิ่งเสียนกับเสิ่นวั่นเชียน
ภายในจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ ฉินหลั่งหยิบสมุดบันทึกของจงยู่ใส่เข้าไปในกระเป๋าของตนเอง
ตอนที่เขามาถึงโถงรับแขก เสิ่นวั่นเชียนก็นั่งรอยู่ก่อนแล้ว
“คุณชายใหญ่ครับ ที่จริงแล้วเรื่องตามหาคุณหนูจงยู่ ยกให้เป็นหน้าที่ของพวกเราก็ได้ คุณชายออกตามหาด้วยตัวเอง ความจริงแล้วมันไม่ได้ผลมากเท่าไหร่เลย อีกทั้งยังอันตรายมากด้วย” เสิ่นวั่นเชียนไม่อยากให้ฉินหลั่งออกเดินทางตามลำพังเลยจริงๆ
“คุณเสิ่น วางใจได้ครับ ผมไม่ใช่เด็กแล้ว และอีกอย่าง ผมฝึกฝนทักษะการอยู่อย่างคนจนมาเจ็ดปีเต็ม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอนครับ”ฉินหลั่งยิ้มบาง “คุณโข่งล่ะครับ ยังมาไม่ถึงเหรอครับ”
ตอนที่ฉินหลั่งกำลังเอ่ยถาม โข่งลิ่งเสียนก็เดินเข้ามาพอดี เขามีท่าทางดีใจมาก “คุณชายใหญ่ครับ เราได้เบาะแสแล้วครับ เราได้เบาะแสแล้ว”