สิงโตโลหิตดำเป็นสิ่งมีชีวิตที่จู่โจมอย่างรวดเร็วด้วยความรุนแรงกว่าห้าร้อยกิโลกรัม ผู้ฝึกยุทธ์ระดับพื้นฐานขั้นเก้าโดยปกติจะมิอาจประมือกับมันได้เลย สัตว์อสูรอาศัยร่างกายที่แข็งแกร่งเป็นหลักในการต่อสู้ซึ่งสิ่งที่มนุษย์มิสามารถทำได้ เซี่ยงเส้าหยุนจ้องไปที่สิงโตโลหิตดำ เขาเพ่งสมาธิจนถึงขีดสุดและไม่ขยับร่างกายแม้แต่น้อย
เซี่ยงเส้าหยุนมองดูสิงโตกระโจนมาตรงหน้า ปากที่เปื้อนเลือดของมันอ้าปากกว้าง และเล็งไปที่หัวของเขา คนทั่วไปจะต้องกลัวจนตัวสั่นเมื่อตกในสถานการณ์เช่นนี้ ในช่วงเวลาที่อันตรายนั้น เขายกแขนข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บขึ้น ชี้นิ้วไปที่ตำแหน่งของสิงโตซึ่งกำลังเตรียมจะพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง เขาเริ่มสะสมพลังผ่านเส้นลมปราณไปยังแขน
ดัชนีทลายดวงดาว
ชิ้ง!
แสงจากการโจมตีรุนแรงกว่าที่เซี่ยงเส้าหยุนเคยทำก่อนนี้หน้าหลายเท่า พลังงานอันเกรี้ยวกราดระเบิดออกมาอย่างรุนแรง แสงนั้นพุ่งไปยังปากของสิงโต
“โฮก!”
สิงโตโลหิตดำคำรามออกด้วยคามเจ็บปวดในทันที ร่างของมันพุ่งตรงเข้าใส่ด้านหลังของเซี่ยงเส้าหยุน เขากัดฟันทนความเจ็บปวดที่แล่นผ่านทั่วทั้งร่างกายและหลบไปด้านข้าง
เมื่อตะปบเซี่ยงเส้าหยุนพลาด สิงโตโลหิตดำพุ่งลงด้านข้างอย่างแรง ร่างของมันสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดและอาเจียนออกมาเป็นเลือด ด้วยอวัยวะภายถูกทำลายโดยการโจมตีเซี่ยงเส้าหยุน
“ตาย!” ด้วยแบกกระบี่ตัดหินผาขึ้น เซี่ยงเส้าหยุนใช้พลังงานทั้งหมดฟันเข้าที่หัวขอบสิงโตโลหิตดำ ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียวส่งผลให้หัวสิงโตโลหิตดำขาดทันที เลือดเริ่มพุ่งออกจากแผลที่ปิดไว้ก่อนหน้า ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
“ค่ำคืนนี้ เราจะกินเนื้อสิงโตย่างเพื่อบำรุงเลือดกัน!” เซี่ยงเส้าหยุนหัวเราะคำเบา สิงโตโลหิตดำมีเลือดปราณเข้มข้นที่สุดในบรรดาสัตว์อสูรขนาดเล็ก เป็นอาหารเสริมที่สมบุรณ์แบบสำหรับเขาในตอนนี้ หลังจากทำความสะอาดร่างของสิงโตอย่างรวดเร็ว เขาก่อไฟขึ้นและเริ่มย่างมันอย่างเชื่องช้า
กลิ่นหอมลอยฟุ้งในอากาศ ทำให้เจ้าเสือน้อยน้ำลายไหลอย่างท่วมท้นในขณะที่รอคอยอาหารแสนอร่อย เนื้อสิงโตสุกอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นเองเจ้าเสือน้อยซึ่งเฝ้ารอคอยได้พุ่งเข้ากัดอาหารคำโต
“เมี๊ยว!”
เนื้อที่เพิ่งสุกนั้นยังร้อนอยู่จากการย่าง ทำให้เจ้าเสือน้อยร้องออกด้วยความเจ็บ เซี่ยงเส้าหยุนขบขันกับเหตุการณ์ตรงหน้า “ฮ่า ฮ่า นี่เป็นบทเรียนต่อความตะกละของเจ้า!”
หลังจากหัวเราะเขาคิดสักครู่ก่อนจะกล่าว “ในยามนี้ นับตั้งแต่เจ้าติดตามข้า ยังไร้นามอยู่นี่นะ มีขนส่วนใหญ่เป็นสีขาว และมีสายเลือดของเสือขาว! ข้าจะเรียกเจ้าว่า เสี่ยวไป่! เช่นเดียวกันกับพี่ใหญ่ดำ เจ้าจะเป็นคู่หูดำขาวไม่มีผู้ใดหยุดยั้ง! ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”
เจ้าเสือน้อยร้องออกเพื่อทักท้วงด้วยความไม่ยินดีเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับไปกินอีกครั้ง ในทำนองเดียวกันเซี่ยงเส้าหยุนได้เริ่มกินอาหารอย่างหิวโหย หลังยัดเนื้อหนักร่วมห้ากิโลกรัมลงกระเพาะ เขาเริ่มรู้สึกราวกับมีไฟไหม้ภายในกระเพาะ คลื่นแห่งความมีชีวิตชีวาท่วมท้นออกจากร่างกาย ทำให้แก่นแท้ของแข็งแกร่งขึ้น
หลังจากเซี่ยงเส้าหยุนกินจนอิ่ม เขาเริ่มทำสมาธิอีกครั้ง จดจ่อกับการรักษาอาการบาดเจ็บ เขาทำเช่นนั้นจนผ่านไปถึงสองวัน สัตว์อสูรตัวเล็กจำนวนมากผ่านมาและผ่านไป โชคไม่ดีนักสำหรับพวกมันส่วนใหญ่ เพราะพวกมันถูกจับโดยเซี่ยงเส้าหยุนและถูกนำไปเป็นอาหารของทั้งเขาและเสี่ยวไป่
ในตอนนี้ เซี่ยงเส้าหยุนฟื้นฟูร่างกายได้ถึงแปดในสิบ และเริ่มวางแผนในการผจญภัยอีกครั้ง เสี่ยวไป่ปีนขึ้นไปบนไหล่ ทั้งสองได้เริ่มเดินทางอีกครั้ง มุ่งหน้าไปที่ภูเขาใกล้เคียง ที่ตีนภูเขา พวกเขาได้พบเจอป้ายที่เขียนว่า ‘ภูเขาถัว’
ในตอนแรกเซี่ยงเส้าหยุนไม่ได้สนใจและเดินผ่านไปเรื่อยตามเส้นทาง ทว่าเมื่อก้าวไปเพียงสองก้าวหลังจากข้ามแผ่นป้ายมา สายตาของเขาก็ได้สังเกตเห็นและหัวเราะขึ้น “ภูเขาถัว? เช่นนั้นเราก็มาถูกทางน้ำพุดวงดาวปฐพีอยู่ใกล้เคียงที่นี่!”
ครั้งหนึ่งเซี่ยงเส้าหยุนจำได้ว่า ภูเขาถัวนั้นอยู่ระหว่างทางไปน้ำพุดวงดาวปฐพี อารมณ์ของเขาสดใสขึ้น ตลอดสองสามวันที่ผ่านมาในหุบเขาร้อยอสูร เขาต้องเผชิญกับภัยอันตรายนานับพัน ดังนั้นเขาหวังจะเพิ่มความสามารถในการต่อสู้ หากสามารถเข้าถึงน้ำพุดวงดาวปฐพีได้ ก็จะสามารถเพิ่มพูนการฝึกฝนและเพิ่มความสามารถในการปกป้องตนเองได้อย่างมหาศาล
“เราสงสัยว่าศิษย์พี่โม่ปูหุยและเหม่ยเหลียนฮวาจะมาถึงน้ำพุดวงดาวปฐพีหรือยัง?” เซี่ยงเส้าหยุนครุ่นคิดกับตนเองก่อนจะก้าวเข้าไปในภูเขาถัว ย้อนกลับไปก่อนหน้าที่ทั้งสองจากไปอย่างไร้ความซื่อสัตย์ เซี่ยงเส้าหยุนได้รู้สึกบาดหมางในใจต่อทั้งสอง นับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เช่นนั้นขึ้น เขาจะไม่รู้สึกผิดหากรับเอาน้ำพุดวงดาวปฐพีไป
ด้วยนึกถึงภาพแผนที่ซึ่งโม่ปูหุยเผยกับกลุ่มของตนก่อนหน้า เขาเริ่มเดินตามเส้นทางที่กำหนด และหลีกเลี่ยงสัตว์อสูรขนาดใหญ่ในบริเวณนั้น แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่เขาก็มักจะเจอปีศาจชั้นต่ำและกลางอยู่ดี หากไม่ใช่เพราะการพัฒนาความแข็งแกร่งอย่างรวดเร็วพร้อมกับก้าวราชันเก้าปรโลก เขาคงกลายเป็นอาหารแก่ปีศาจระดับกลางไปนานแล้ว
เช่นเดียวกับที่เซี่ยงเส้าหยุนออกเดินทางถึงสามวัน ก่อนที่จะถึงรอบนอกของเทือกเขาร้อยอสูร
ในระหว่างนี้ เซี่ยงเส้าหยุนเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้ค่อนข้างน้อย ต้องขอบใจเสี่ยวไป่อย่างมาก ด้วยจมูกของมันแม้จะเป็นยาเก่าที่ซ่อนอย่างดีก็มิอาจรอดพ้นจากเงื้อมมือเขาได้ เจ้าเสือน้อยช่างพิเศษนัก ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา มันได้แต่กินเนื้อย่างตลอดเวลา พร้อมยาเก่าสองถึงสามชนิด แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเติบโตแม้แต่น้อย
ด้วยสังเกตว่าสิ่งมีชีวิตที่เติบโตแม้อายุยังน้อยเป็นเรื่องง่าย หากมันกินมากเพียงพอจะเติบใหญ่ได้อย่างรวดเร็ว แต่กับเจ้าเสือน้อยนั้นแม้จะกินไปมากเพียงใดก็ตาม ทำให้เซี่ยงเส้าหยุนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย เขาหวังว่ามันจะเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว เพื่อให้เขาขี่และช่วยเหลือสิ่งต่าง ๆ
“ตามแผนที่ หากข้ามภูเขาอีกสองลูก เราคงจะเข้าใกล้ไม่มากก็น้อย ควรไปให้ถึงในอีกหนึ่งวันครึ่ง” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวคำเบากับตนเองก่อนจะนั่งพัก
เซี่ยงเส้าหยุนได้รวมรากฐานของระดับพื้นฐานขั้นแปดเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา นอกจากนี้เขายังสามารถปลดปล่อยพลังออกไปได้ถึงหนึ่งเมตร ทำให้สามารถท้าทายกับคู่ต่อสู้ระดับดวงดาวขั้นแรกได้
นั่นหมายถึงหากพบเจอปีศาจชั้นกลางระดับหนึ่ง เขาจะสามารถต่อกรกับมันได้ เช่นนั้นเขายังจะสามารถฝึกฝนวิชาดาบขั้นสองที่อยู่ในกระเป๋าของศพชายก่อนหน้าได้ ‘วิชาดาบหมาป่าสีทอง’
วิชาดาบหมาป่าสีทองเป็นวิชาดาบระดับสอง เมื่อฝึกฝนจนสมบูรณ์จะสามารถควบแน่นพลังเพื่อปลดปล่อยวิญญาณหมาป่าสีทองออกไปโจมตีได้ พลังทำลายล้างนั้นเหนือคนานับ
ในทางที่ดีเขาจะต้องบรรลุระดับดวงดาวเสียก่อน เพื่อปลดปล่อยพลังของวิชาระดับสองได้อย่างเต็มที่ ทว่านับตั้งแต่เซี่ยงเส้าหยุนปลดปล่อยพลังดวงดาวออกจากร่างได้ เขาสามารถใช้วิชาได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ หลังฝึกฝนราวสามวัน เขาบรรลุเพียงเล็กน้อยกับวิชานี้ และสามารถใช้พลังงานดวงดาวเพื่อเสริมพลังการโจมตีได้
ในขณะที่ออกเดินทางอีกครั่ง เขาได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ
“ไม่นะ! ช่วยด้วย! ช่วยข้าด้วย!”
“เหอะ เหอะ เชิญร้องให้คอแตกเลย! ไม่มีผู้ใดมาช่วยเจ้าหรอก!”
เซี่ยงเส้าหยุนหายใจเชื่องช้าและเริ่มสำรวจเส้นทาง แน่นอนว่าเขาพบกับเหม่ยเหลียนฮวาถูกชายหลายคนตรึงเอาไว้ด้วยแสงแวววาวในดวงตา โดยปราศจากความลังเล เซี่ยงเส้าหยุนลอบเข้าไปด้านหลังคนเหล่านั้น เผยความดุร้ายในแววตา ในขณะที่เข้าใกล้กลุ่มคนและปลดปล่อยพลังออก
“ตายซะ!” เขาร้องออกด้วยความโกรธเกรี้ยว และฟาดฟันดาบอย่างดุเดือด ทำให้หมาป่าสีทองคำรามขณะพุ่งเข้าใส่กลุ่มคนเหล่านั้น
*เสียงหมาป่าคำราม*
ในขณะที่ชายเหล่านั้นสนุกกับการขัดขืนของเหม่ยเหลียนฮวา การโจมตีของเซี่ยงเส้าหยุนทำให้สองคนถึงแก่ความตายทันที
“ผู้ใดทำเช่นนี้กัน?” กลุ่มชายมองไปรอบข้างอย่างโกรธเกรี้ยว
