หลี่หงเอ๋อได้สวมใส่อาภรณ์ชุดใหม่ แต่ผมของนางยังคงเปียกแฉะ เห็นได้ชัดว่านางรีบร้อนมาเพื่อล้างแค้น นอกจากนี้ศิษย์พี่ของนาง ‘หลี่เถียนปา’ ก็มาด้วยกันกับนาง เขาเป็นถึงสิบอันดับของเหล่าศิษย์ชั้นใน และยังเป็นทรราชในหมู่ทรราชในตำหนักแห่งนี้ ด้วยมีอายุเพียงยี่สิบปีและยังเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับดวงดาวขั้นหก
ด้วยเป็นหนึ่งในสิบอันดับแรกของเหล่าศิษย์ชั้นในแสดงให้เห็นถึงสถานะอันยอดเยี่ยม เนื่องจากเป็นการจัดอันดับที่รวมศิษย์ส่วนตัวด้วย อาจกล่าวได้ว่าการจัดอันดับของสวนชั้นในนั้น ไม่ได้ต่างจากการจัดอันดับของทั้งตำหนักยุทธ์ทั้งหมดนัก
คำว่า ‘ปา’ ในชื่อของหลี่เถียนปาหมายถึงราชัน และเขามีลักษณะตรงกันกับนามนั้น เขาถูกสร้างมาอย่างแข็งแรงและมีท่าทีดุร้าย บนหลังมีขวานขนาดยักษ์ และเกราะหนักปกป้องร่างกาย แลดูไม่ต่างกับผู้ที่เคยผ่านสนามรบมาก่อน และเหล่าสมุนของเขาก็แลดูเปล่งประกายไม่แพ้กัน ขณะที่ขี่อยู่บนหลังกิ้งก่าเกราะ เขาจ้องมองตรงไปที่เซี่ยงเส้าหยุนด้วยสายตาเจตนาสังหาร
“เจ้าช่างกล้าหาญนัก เจ้าบังอาจกลั่นแกล้งน้องสาวข้า หลี่เถียนปารึ? แม้แต่ราชาแห่งพระเจ้าเองก็มิอาจปกป้องเจ้าได้!” หลี่เถียนปาชี้ไปที่เซี่ยงเส้าหยุนและตะโกน เขากล่าวกับผู้คนรอบข้าง “จับมัน ข้าจะทำให้มันพิการก่อนจะจับโยนออกจากตำหนักยุทธ์”
เหล่าศิษย์ทั้งหมดในบริเวณต่างแตกตื่นเมื่อได้ยินคำเหล่านั้น แม้เหล่าศิษย์ชั้นนอกส่วนใหญ่จะไม่เคยได้ยินนามของหลี่เถียนปา แต่จากพฤติกรรมดังกล่าว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่คนที่ควรถูกยั่วยุ เมื่อพวกเขามองไปยังเซี่ยงเส้าหยุนอีกครั้ง ความรู้สึกที่ต่างกันจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า เขาทั้งดูพอใจและดีอกดีใจ
ผ่านไปไม่นานนับตั้งแต่เซี่ยงเส้าหยุนปรากฏตัวขึ้นที่ด้านนอก และสร้างความโกลาหลด้วยร่างกายที่มีห้าดวงดาวสถิต หลังจากนั้นก็เอาชนะอู่หมิงเหลียง และยังปราบศิษย์รุ่นเดียวกันทั้งหมด แต่ตอนนี้เขากลับทำให้หลานคนต้องขุ่นเคืองในเวลาเดียวกัน โดยธรรมชาติแล้วจะต้องมีบางคนชอบใจที่เห็นทรมาน
“เถียนปา หยุดยุ่งกับเขาได้แล้ว เขาเป็นถึงศิษย์น้องของผู้อาวุโสที่สิบเก้านะ!” ผู้ดูแลกล่าว เขาไม่อาจเฝ้าดูได้อีกต่อไป
“หืม! ข้าคิดว่าท่านขุนนางอัศนีสีม่วงจะสามารถปกป้องเขาได้ในวันนี้นะ!” หลี่เถียนปาประกาศ พ่อของเขาเป็นถึงผู้อาวุโสที่สิบสาม ซึ่งมีอันดับสูงกว่าท่านขุนนางอัสนีสีม่วง
“ศิษย์พี่หลี่ โปรดอนุญาตให้ศิษย์น้องได้ช่วยท่าน ข้าต้องการจับกุมเขาด้วยตัวข้าเอง!” อู่หมิงกวงกล่าวจากใกล้เคียง
“ศิษย์น้องอู่ นั่นเจ้ารึ? เดี๋ยวก่อน เจ้าเด็กนี่มันกล่าวว่า เจ้าจะต้องไปดูแลน้องชายมิใช่รึ?” หลี่เถียนปาถาม
“นั่นก็ถูก นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่มันทำให้น้องชายข้าบาดเจ็บ วันนี่ ข้าต้องมอบบทเรียนแก่เขาสักหน่อย” อู่หมิงกวงกล่าว เขาเห็นหลี่หงเอ่อและกล่าวถาม “ศิษย์น้องหลี่ เขาก็รังแกเจ้าด้วยรึ?”
“ใช่ ข้าต้องการให้เขาประสบพบกับชะตากรรมที่โหดร้ายยิ่งกว่าตายในวันนี้!” หลี่หงเอ๋อกล่าวขณะขบฟัน
“แน่นอน ข้าจะจัดการเขาเพื่อศิษย์น้องหลี่ เขาจะเป็นของเจ้าหลังจากข้าหมดธุระแล้ว” อู่หมิงกวงกล่าวก่อนจะส่งสายตาดูร้ายไปที่เซี่ยงเส้าหยุน และเริ่มเข้าหาเด็กหนุ่มทีละก้าว
“ละ ลูกพี่ ระ เราควรจะถอยจากที่นี่ให้ไวที่สุด!” เซี่ยหลิวฮุยกล่าวขณะดึงแขนเสื้อของเซี่ยงเส้าหยุน
“ถอยรึ? ทำไมกัน? คุณชายผู้นี้ไม่เคยเกรงกลัวผู้ใด!” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวอย่างหยิงผยอง แต่ภายในใจกลับไม่เป็นเช่นนั้น ‘วีรบุรุษจะไม่มีวันทนทุกข์ทรมานไม่ว่าเพื่ออะไรก็ตาม! เราควรล่าถอยจะเป็นการดีที่สุด’
ทุกคนต่างคิดว่าเซี่ยงเส้าหยุนจะไม่มีทางยอมแพ้ แต่เมื่อพวกเขาพบว่าเด็กหนุ่มและสมุนเริ่มหลบหนี ความแตกต่างระหว่างคำพูดและการกระทำนั้นสวนทางกัน ทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง
“บ้าฉิบ! ลูกพี่ รอข้าด้วย!” ในที่สุดเซี่ยหลิวหุยก็ตอบสนองและวิ่งอย่างรวดเร็วตามลูกพี่ของตน โดยไม่สนใจต่อร่างกายที่บาดเจ็บ
อู่หมิงเหลียงหัวเราะเยาะ “หืม หากเจ้าสามารถหนีข้าได้ ข้าจะจดชื่อไว้ในบัญชีข้า!” จากนั้นเขาโบกมือให้คนที่อยู่ด้านหลังก่อนจะไล่ตามเซี่ยงเส้าหยุนและเซี่ยหลิวฮุย
โดยธรรมชาติ กลุ่มของหลี่เถียนปามิสามารถให้เซี่ยงเส้าหยุนหลบหนีได้ ดังนั้นพวกเขาจึงเข้าร่วมการตามล่าในครั้งนี้
“หลบไปให้พ้นทาง!” หลี่เถียนปาเร่งไปด้านหน้าด้วยการขี่สัตว์อสูร และตะโกนเข้าใส่กลุ่มของอู่หมิงกวง
กลุ่มของอู่หมิงกวงเริ่มกระจัดการจายอย่างรวดเร็ว ขณะที่หลี่เถียนปาพุ่งไปด้านหน้าด้วยการขี่สัตว์อสูร ในไม่ช้าเขาก็แซงเซี่ยหลิวฮุยไป และอยู่ไม่ห่างจากเซี่ยงเส้าหยุน รอยยิ้มที่น่ารังเกียจเผยขึ้นบนใบหน้า “เหอะ การทรมานคนขี้ขลาดเฉกเช่นเจ้าเป็นสิ่งที่ข้าโปรดปรานที่สุด!”
หลังจากกล่าวเช่นนั้น เขาส่งฝ่ามือโลหิตแดงเข้าใส่ที่หลังของเซี่ยงเส้าหยุน ด้วยเป็นยอดฝีมือระดับดวงดาวขั้นหก การโจมตีด้วยพลังดวงดาวเข้าใส่เป้าหมายซึ่งอยู่ห่างหลายเมตรไม่ใช่เรื่องยาก แต่เมื่อฝ่ามือโลหิตแดงกำลังโดนตัว มีหนึ่งร่างปรากฏขึ้นและปัดป้องได้ทัน
“ใครกัน? เจ้ากล้าขัดขวางการล่าเหยื่อของข้ารึ?” หลี่เถียนปาร้องเสียงหลง เขาแทบไม่ได้เอ่ยค่ำใด เมื่อร่างนั้นพุ่งตรงเข้าหาเขา และตบเข้าที่หน้า
ป้าบ!
หลีเถียนปาถูกตบจนตกลงจากหลังของกิ้งก่าเกราะทันที
“เจ้ากล้าขึ้นเสียงใส่ผู้อาวุโสรึ? แม้แต่หลี่เสวียเหมิงก็มิกล้าขึ้นเสียงใส่ข้า!” ผู้ที่เข้ามากล่าวเสียงดัง เขาคือขุนนางอัสนีสีม่วง จื่อฉางเหอนั่นเอง
นับตั้งแต่จื่อฉางเหอพบว่าตระกูลอู่คอยจับตาดูเซี่ยงเส้าหยุน เขาไม่อาจปล่อยให้ศิษย์น้องของตนอยู่คนเดียวได้ จึงต้องตคอยตามติดอย่างใกล้ชิด ด้วยไม่อาจรอดพ้นจากการตำหนิได้หากปล่อยให้เกิดเรื่องร้ายต่อเซี่ยงเส้าหยุน ด้วยเหตุนี้เมื่อทราบว่าเซี่ยงเส้าหยุนสร้างความวุ่นวาย เขาจึงรีบพุ่งตามาทันที โชคดีที่มาทันเวลา มิเช่นนั้นเซี่ยงเส้าหยุนอาจเดือดร้อนได้ในวันนี้
“จะ จื่อฉางเหอ! จะ เจ้ากล้าตบข้า!” หลี่เถียนปากล่าวด้วยเท้ากะโผลกกะเผลกของเขา และมองไปที่จื่อฉางเหอ
