สิบอันดับศิษย์ชั้นในนั้น ทั้งหมดล้วนอยู่ในช่วงท้ายของระดับดวงดาว และเป็นรากฐานรุ่นต่อไปของตำหนัก เยี่ยเทียนหลงเป็นผู้มีอำนาจสูงสุด และหยิ่งผยอง ซึ่งเห็นได้ชัดด้วยท่าทีขณะที่เขาควบสัตว์ขี่ไปด้านหน้า
เหล่าศิษย์ชั้นนอกไม่ยินดีต่อสิ่งนี้ แต่พวกเขาไม่กล้าแสดงท่าทีไม่พอใจออกมา ที่นี่ มีเพียงผู้แข็งแกร่งเท่านั้นจึงจะมีสิทธิ์มีเสียง ผู้ที่ไม่แข็งแกร่งจึงต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวเพื่อมิให้ผู้แข็งแกร่งกลั่นแกล้ง
การปรากฏตัวของเยี่ยเทียนหลงทำให้บรรยากาศโดยรอบมีชีวิตชีวาขึ้น หลังจากนั้นไม่นาน อู่หมิงกวง และอู่หมิงเหลียงแห่งตระกูลอู่ก็ได้มาถึง นำทีมโดยบุตรลำดับที่ห้า อู่หมิงหยาง
เมื่อก่อน อู่หมิงหยางเป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งเทียบเท่าหลี่เถียนปา แต่ในตอนนี้เขาแข็งแกร่งกว่าหลี่เถียนปา ด้วยสามารถบรรลุระดับดวงดาวขั้นเจ็ดได้
“พี่ห้า เยี่ยเทียนหลงกลับมาแล้ว” อู่หมิงกวงกล่าวหลังจากมองไปยังตำแหน่งของเยี่ยเทียนหลง
“แน่นอน ดูเหมือนทุกคนจะเตรียมพร้อมสำหรับการประลองประจำเมืองในอีกครึ่งปีกันแล้ว” อู่หมิงหยางกล่าว และเสริม “ข้าต้องใช้เวลานานจึงจะมาถึงจุดนี้ เพราะอย่างนั้นข้าไม่สนใจสิ่งใดอีก”
“ใช่ ข้าเชื่อมั่นว่าพี่ห้าจะต้องทำให้โลกต้องประหลาดใจต่อความสำเร็จอันยอดเยี่ยมนี้ และหากท่านได้รับโอกาสเป็นผู้ฝึกยุทธ์แห่งนครขอบนภา อนาคตของท่านจะต้องรุ่งเรืองเป็นแน่” อู่หมิงเหลียงกล่าว
“เจ้าทั้งสองเองก็มีพรสวรรค์อันดีเยี่ยม หยุดสนใจสิ่งไม่จำเป็น และมุ่งเน้นการฝึกยุทธ์เสีย” อู่หมิงหยางแนะนำ
ท้ายที่สุด เมื่อหลี่เถียนปามาถึง เขาสวมใส่ชุดเกราะ และขี่กิ้งก่าหุ้มเพราะพร้อมถืออาวุธ ดูราวกับจะมุ่งสู่สนามรบ
ด้วยมีหลี่หงเอ๋อยืนข้างกาย สวมอาภรณ์สีแดงสว่างสดใส แต่ดูเหมือนนางยังคงทำสีหน้าเย่อหยิ่งตลอดเวลา ซึ่งทำให้ผู้พบเห็นต้องรู้สึกรำคาญ
ฝูงชนต่างหลีกทางให้ แต่หลี่เถียนปากลับเลือกที่จะกระโจนไปบนลานประลองแทนที่จะเดินผ่าน เขาอยู่ห่างราวสิบเมตรจากลานประลอง ดังนั้น การทะยานไปจนถึงลานประลองดูจะดึงดูดเสียงเชียร์ได้มากมาย
โดยไม่คำนึงถึงตัวตนของหลี่เถียนปา เขาใช้ความแข็งแกร่งเพื่อกระโดดขึ้นไป ชั่วขณะที่พุ่งลงยังลานประลอง เขาก็ได้คำรามออก “เซี่ยงเส้าหยุนอยู่ที่ใด? วันนี้ ข้า หลี่เถียนปาจะสอนบทเรียนที่เจ้าไม่มีวันลืม!”
ด้วยออร่าที่พวยพุ่งออก หลี่เถียนปาชูมือขึ้นเพื่อแสดงความแข็งแกร่งเมื่อมาถึง ทำให้ดูยิ่งใหญ่
“คุณชายผู้นี้ได้มาถึงแล้ว ข้าขอรับชมว่าเจ้าจะทำได้เพียงใด” มีเสียงหนึ่งดังขึ้นไม่ไกลนัก
เมื่อฝูงชนจ้องมองไปที่จุดนั้น เซี่ยงเส้าหยุนเดินเล่นไปมาบนลานประลอง เขาง่วนอยู่กับการแกะม้วนคัมภีร์ และมีเสี่ยวไป่เกาะไปมารอบไหล่ ไม่ว่าจะมองเช่นไร เขาก็ดูไม่เหมือนกับคนที่จะมาต่อสู้บนลานประลองแม้แต่น้อย ด้วยรู้สึกว่าทั้งการประลอง และหลี่เถียนปานั้นไร้ซึ่งความน่าสนใจ
ภาพที่เห็นทำให้หลี่เถียนปาถอนหายใจ และกล่าว “เซี่ยงเส้ายุน ข้าจะทำให้เจ้าต้องคุกเข้า และขอความเมตตา”
“เหอะ เจ้าทำไม่ได้หรอก” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าว และยิ้มขณะกินไปด้วย ซึ่งเป็นภาพที่ดูขบขัน
ตอนนั้นเอง ลู่เสี่ยวฉิงพุ่งไปยังตำแหน่งของเซี่ยงเส้าหยุน และกล่าว “เส้าหยุน มีบางสิ่งติดที่ปากแหนะ ให้ข้าเช็ดให้เจ้านะ” เขาเป็นใครกัน? ภาพตรงหน้าสร้างความริษยาแก่ศิษย์ทุกผู้
เมื่อมองดูทั้งสองนั้นราวกับดอกไม้บนกองขี้ควายก็ไม่ปาน แน่นอน ด้วยความหึงหวงนั้น และความจริงแล้ว เด็กสาวมากมายต่างคิดว่าลู่เสี่ยวฉิงนั้นไม่คู่ควรกับเซี่ยงเส้าหยุนแม้แต่น้อย
เซี่ยงเส้าหยุนผลักลู่เสี่ยวฉิงโดยพลัน ด้วยปฏิกิริยาตอบโต้ เขายิ้มและกล่าว “ไม่ต้อง ที่นี่มีคนมากมาย ข้าอายนะ”
เขาไม่รอช้า พุ่งตัวไปยังลานประลองทันที เมื่อมาถึง เซี่ยงเส้าหยุนจ้องมองไปที่หลี่เถียนปา และกล่าว “ยังไงเสีย ข้าก็มิได้รังเกียจหากน้องสาวของเจ้าจะร่วมสู้ด้วย ข้าเป็นกังวลว่าเจ้าจะอยู่ได้ไม่นานนักมากกว่า”
“เหอะ เหอะ ให้ข้าได้ชมเถิด เจ้าคงไม่ได้มีดีแค่ปากหรอกใช่ไหม!” หลี่เถียนปาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะก้าวไปด้านหน้าเซี่ยงเส้าหยุน เขาไม่ได้เปิดการโจมตีก่อน เพื่อให้เซี่ยงเส้าหยุนเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งเรื่องความห่างชั้นระหว่างเขา
ด้วยหลี่เถียนปานั้นมีรูปร้างสูงใหญ่ และบึกบึน เมื่อเขาเบิดตาขึ้น และมองไปที่ผู้ใด จะเกิดความกดดันต่อผู้ที่ถูกจ้องมอง โชคร้าย แรงกดดันนั้นไม่มีผลต่อเซี่ยงเส้าหยุนแม้แต่น้อย เพราะเขาเคยเผชิญหน้ากับยอดฝีมือระดับราชามาก่อน
ขณะหลี่เถียนปาเข้าหาเซี่ยงเส้าหยุนนั้น เซี่ยงเส้าหยุนได้ตะโกนออก “ไปให้พ้น!”
เสียงนั้นดังราวกัยฟ้าผ่า หลี่เถียนปาสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาลกดเขาไว้ ราวกับเซี่ยงเส้าหยุนเป็นผู้มีอำนาจมหาศาล ส่งผลให้หัวใจของเขาเต้นระรัว และถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ
เซี่ยงเส้าหยุนหยุดการเผยตัวของตนเอง กลับไปสู่ตัวตนอันสง่างาม และกว่าว “เด็กดี”
“อะ ไอ้เวรนี่!” หลี่เถียนปาคำรามด้วยความโกรธจากความอับอาย และกระแทกฝ่ามือไปที่เซี่ยงเส้าหยุน
ฝ่ามือโลหิตพิษ
ฝ่ามือของหลี่เถียนปาส่องแสงสีเลือด ขณะพลังจากฝ่ามือพุ่งเข้าใส่เซี่ยงเส้าหยุน ตอนที่หลี่เถียนปาโจมตีนั้น เขาหมายจะสังหารเซี่ยงเส้าหยุน การโจมตีนั้นทั้งรุนแรง และว่องไว ด้วยเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับดวงดาวขั้นห้านั้นยากจะป้องกันการโจมตีนี้ได้ ทุกคนต่างหยุดหายใจ และจ้องไปที่เซี่ยงเส้าหยุน
แทนที่จะเผชิญหน้ากับการโจมตีนั้น เซี่ยงเส้าหยุนกลับหลบ และตะโกน “ช้าก่อน ข้ามีบางสิ่งจะกล่าว
“เจ้าจะกล่าวอะไรเป็นสิ่งสุดท้ายเล่า?” หลี่เถียนปาตะโกน และยังคงโกรธอยู่อย่างเห็นได้ชัด
เซี่ยงเส้าหยุนจ้องมองไปยังอู่หมิงเหลียง และอู่หมิงกวง เขากล่าว “พวกเจ้าเข้ามาพร้อมกันเลยเถอะ มิเช่นนั้น คงจะน่าเบื่อแย่”
“อะไรนะ!” ทุนคนในลานประลองต่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน หลี่เถียนปาเพียงคนเดียวกูดูน่าหวาดหวั่นแล้ว แต่เซี่ยงเส้าหยุนกลับท้าทายผู้อื่นในเวลาเดียวกันหรือ? นี่เซี่ยงเส้าหยุนช่างหน้าด้านเสียจริง!
“เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการท้าทายพวกเรา?” อู่หมิงกวงถาม
“เหอะ เหอะ เจ้ากลัวที่จะขึ้นมาหรือไร?” เซี่ยงเส้าหยุนหัวเราะ
“ก็ได้ หากเจ้าอยากตายนักละก็ ข้าจะอนุเคราะห์ให้” อู่หมิงกวงกล่าว
ขณะก้าวขึ้นไปยังลานประลอง อู่หมิงหยางตบไหล่ และกล่าวว่า “ระวัง เจ้าเด็กนี่มิได้เอาชนะได้ง่ายดายอย่างที่เห็น”
“มิต้องกังวลไป พี่ห้า ศิษย์พี่หลี่ก็อยู่ที่นี่ด้วย เข้ามิสามารถทำสิ่งใดได้แน่นอน” อู่หมิงกวงกล่าวก่อนจะกระโดดไปบนลานประลอง
“นั่นยังไม่เพียงพอ อู่หมิงเหลียง ก็ร่วมด้วยเถิด ข้านึกว่าเจ้าต้องการจัดการข้ามาตลอด ใช่ไหม? ข้าจะมอบโอกาสให้ เข้ามาสิ หากพวกเจ้าสามารถเอาชนะข้าได้จริง ข้าคงตายตาหลับ” เซี่ยงเส้าหยุนเพิ่มความท้าทายขึ้นไปอีก
“สามหาว!” อู่หมิงเหลียงด่าทอ และกระโดดขึ้นไปบนลานประลองเช่นกัน
“เจ้าจะให้ข้าร่วมด้วยไหม?” หลี่หงเอ๋อกล่าวอย่างไม่รีรอ
“เข้ามาสิ พวกเจ้าทั้งสี่ก็สามารถเข้าร่วมด้วยได้ โปรดอย่าทำให้ข้าผิดหวังเลย” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวขณะแสดงท่าทีต่อคนทั้งสี่ เพื่อให้ทุกคนได้เห็นว่าเซี่ยงเส้าหยุนน่าฟั่นเฟือนไปแล้ว
หนึ่งผู้ฝึกยุทธ์ระดับดวงดาวขั้นหกคน ระดับดวงดาวขั้นสามสองคน และระดับดวงดาวขั้นแรกอีกหนึ่งคน การรวมตัวกันครั้งนี้ เพียงเพื่อสังหารผู้ที่มีระดับดวงดาวขั้นหกเพียงหนึ่งคน นี่เซี่ยงเส้าหยุนเป็นเพียงผู้ฝึกยุทธ์ระดับดวงดาวขั้นหกงั้นหรือ? ช่างน่าเหลือเชื่อ
