สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1012 สาวใช้ตัวแสบ 916

ตอนที่ 1012 สาวใช้ตัวแสบ 916
หรือว่าเธอคิดมาก?
“คุณพ่อคะ การตายของประธานเย่ไม่เกี่ยวข้องกับคุณพ่อจริงใช่ไหมคะ?” จงหยุนซางตั้งใจถามอย่างตรงไปตรงมาเพื่อจะดูปฏิกิริยาการตอบสนองของเขา
“หยุนซาง ลูกหมายถึงอะไร พ่อจะเกี่ยวกับการตายของเย่เฮ่าหรันได้อย่างไร” จงหวีฉวนพูดเสียงดัง ทำเหมือนจงหยุนซางพูดอะไรผิดไป
“ถ้าคุณพ่อไม่เกี่ยวก็ดีแล้วค่ะ คุณพ่อต้องรู้ว่าเย่เชินหลินไม่ใช่คนธรรมดานะคะ ถ้าคุณพ่อเกี่ยวข้องกับการตายของประธานเย่จริง ๆ ล่ะก็ เย่เชินหลินคงไม่เหลือความเมตตาต่อคุณพ่อแน่เลย” จงหยุนซางพูดอย่างจริงใจ ถึงอย่างไรแล้วเขาก็ยังเป็นพ่อของเธอและไม่มีลูกสาวคนไหนที่ไม่เป็นห่วงพ่อตัวเองหรอก
เย่เชินหลินจะรู้ได้ไงว่าข้าเป็นคนที่ทำให้พ่อของเขาต้องตาย? เย่เฮ่าหรันป่วยกะทันหันมากกว่า ไม่เกี่ยวอะไรกับคนอื่นเลย
หลังจากที่จงหวีฉวนฟังคำพูดของจงหยุนซางแล้วเขาก็ได้คิดตาม เพราะเขาสัมผัสได้ว่าไอ้เด็กเย่เชินหลินคนนี้รับมือได้ยากขึ้นทุกวันแล้ว ดูเหมือนที่ผ่านมาเขามีความเมตตาต่อเขานั้นก็เพราะมีเซี่ยชีหรั่นคั่นกลางอยู่?
จงหวีฉวนมองไปที่จงหยุนซาง จะทำอย่างไรเพื่อให้ความสามารถและการเคลื่อนไหวทุกอย่างของเย่เชินหลินนั้นอยู่ใต้อำนาจของเขาได้?
เช้าวันถัดมา รูปของเย่เฮ่าหรันถูกแขวนอยู่บนผนังของบ้านตระกูลเย่ คนในบ้านทุกคนสวมชุดชุดผ้าดิบและในบริเวณบ้านตระกูลเย่ถูกปกคลุมด้วยควันขาว
“เฟิ่งหยี เสียใจด้วยนะ” แม่ของไห่ฉิงฉิงพูดกับฝู้เฟิ่งหยีที่กำลังเศร้าโศกด้วยน้ำตา
โม่เสี่ยวจุนเดินเข้าไปต่อหน้าเย่เฮ่าหรันด้วยน้ำตาที่ไหลรินอย่างไม่หยุด
เย่เชินหลินมองไปที่โม่เสี่ยวจุนอย่างเย็นชา เขาสับสนมาก คนนี้เองหรือที่เป็นน้องชายแท้ ๆ ของเขา เขาอยากเดินเข้าไปข้างหน้า แต่เท้าของเขาก็ได้หยุดลง ไม่ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เย่เชินหลินคงไม่ทำเรื่องโง่ ๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาหรอก เป็นเพราะเขา เย่เชินหลินถึงไม่ยอมเรียกเย่เฮ่าหรันว่าพ่อ
เพราะนายคนเดียวโม่เสี่ยวจุน ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะนายข้าก็ไม่ต้องอยู่กับลูกสาวของศัตรู ถ้าไม่ใช่เพราะนายเซี่ยชีหรั่นคงไม่มีลูกกับข้า
เย่เชินหลินมองไปที่ภาพถ่ายของเย่เฮ่าหรันอย่างทำตัวไม่ถูก พ่อครับ ผมขอโทษ
เซี่ยชีหรั่นยังคงรอสายจากเย่เชินหลิน เธอจะรอจนกว่าเขาจะตอบ
ปดกิแล้วพ่อของเซี่ยอี้ชิงจะดูข่าวทุกวัน และวันนี้ก็เป็นเช่นนั้น เซี่ยชีหรั่นนั่งมองอาหารว่างสุดหรูอยู่บนโต๊ะอาหารนั้น เธอกินอะไรไม่ลงเลย แม่เซี่ยเห็นว่าสองสามวันนี้เซี่ยชีหรั่นไม่อยากอาหาร เธอถึงทำอาหารจานโปรดของเซี่ยชีหรั่นให้เธอกินทุกวัน
“เรียนท่านผู้ชมทุกท่านที่เคารพ ผมเสียใจที่ต้องบอกข่าวร้ายกับทุกท่านในวันนี้ว่า ประธานหอการค้ามณฑลตงเจียงท่านประธานเย่ของเราได้เสียชีวิตลงแล้ว ทุกคนต่างทราบกันดีว่าท่านประธานเย่ของเราท่านนี้เป็นคนรักประชาชนเหมือนครอบครัวตนเองและเขาได้ทำประโยชน์ให้กับมณฑลตงเจียงของเรามากมายหลายอย่าง”
ประธานเย่เสียชีวิตแล้ว อาหารที่กำลังจะป้อนเข้าปากเซี่ยชีหรั่นก็หยุดลงทันที ท่านประธานหอการค้ามณฑลตงเจียงคือเย่เฮ่าหรันพ่อของเย่เชินหลินเอง ถึงว่าเขาไม่ยอมรับสายเธอสักที
แล้วคุณพ่อเสียชีวิตกะทันหันได้อย่างไร?
เซี่ยชีหรั่นไม่มีทางเข้าใจ
ทำไมไม่มีใครบอกเธอเลย ทำไม เย่เชินหลิน คุณทำไมเห็นแก่ตัวขนาดนี้
แม้เซี่ยชีหรั่นจะบอกว่าเย่เชินหลินนั้นเป็นคนเห็นแก่ตัว แต่เธอเข้าใจเขา เย่เชินหลินดีต่อเย่เฮ่าหรันมาตลอด เพียงแต่ที่ผ่านมาสองพ่อลูกนี้ไม่รู้จะแสดงความรู้สึกต่อกันอย่างไร
“อี้ชิง เรื่องที่พ่อบ้านบอกใช่เรื่องนี้ไหม?” เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เซี่ยอี้ชิงแล้วถามเขา
“นายหญิงครับ ผมว่าน่าจะใช่เรื่องเดียวกันครับ”
“อี้ชิง ฉันจะไปหาคุณพ่อ” เซี่ยชีหรั่นยืนขึ้นอย่างยากลำบาก เย่เฮ่าหรันปฏิบัติต่อเธอเหมือนลูกสาวคนหนึ่งมาตลอด เธอต้องการไปอำลาเขาเป็นครั้งสุดท้าย
มองไปบ้านหลังที่คุ้นเคยในวันนี้มันช่างหดหู่ใจเหลือเกิน
อากาศไม่ได้แจ่มใสเหมือนที่ผ่านมา มีฝนฝนโปรยปรายในวันที่ท้องฟ้ามืดครึ้ม
เมื่อเซี่ยชีหรั่นไปถึงก็ถูกสาวใช้ขวางไว้เพื่อไม่ให้เธอเข้าไปในห้องโถงที่จัดงานศพ
“บอกมา ทำไมฉันถึงเข้าไปไม่ได้?” เซี่ยชีหรั่นร้องเสียงดัง
“คุณเย่สั่งไว้ค่ะ” สาวใช้คนหนึ่งตอบเบา ๆ คุณเย่ได้สั่งไว้เช่นนี้จริง ๆ
“ไม่ว่าใครจะสั่งไว้ ฉันก็จะเข้าไปหาพ่อครั้งสุดท้าย พวกเธอไม่ต้องมาขวางฉันหรอก เกิดอะไรกับลูกในท้องฉันใครจะรับผิดชอบ?” เซี่ยชีหรั่นยิ้มพูดกับสาวใช้อย่างเย็นชา
คนอื่น ๆ กลัวจนต้องถอยกันไปหมด ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นที่รักของใคร
“ฉันขอร้องแล้วล่ะ ฉันแค่อยากจะเข้าไปหาพ่อเป็นครั้งสุดท้าย”
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นที่ไม่ได้เจอกันหลายวันจากที่ไกล โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นการแสดงออกที่น่าสงสารของเธอแล้วเขาอยากเดินเข้าไปปลอบใจเธอมาก แต่เมื่อนึกถึงจงหวีฉวนเป็นคนฆ่าเย่เฮ่าหรันแล้วเย่เชินหลินก็หยุดก้าวเดินทันที สีหน้าของเขาดูเย็นชามาก
“คุณเย่คะ” สาวใช้คนอื่น ๆ เข้ามาเรียกเขาด้วยความเคารพ
“เชินหลิน ฉันจะเข้าไปหาคุณพ่อ ฉันยังไม่ได้อำลาคุณพ่อสักคำเลย” เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นเย่เชินหลินกำลังเดินเข้ามาเธอก็พยายามเก้าเข้าไปข้างหน้า ก่อนที่จะเดินไปถึงตัวเย่เชินหลินเธอได้หยุดเดินทันที
เย่เชินหลินเย็นชามาก เขาเป็นอะไรไป?
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าการตายของเย่เฮ่าหรันอาจกระทบความรู้สึกเขามากเกินไป
“ไปสิ” เย่เชินหลินไม่ได้มองหน้าเซี่ยชีหรั่น เขากลัว กลัวว่าตัวเองจะห้ามใจไม่ได้แล้วเข้าไปกอดเซี่ยชีหรั่น
“ไปไหน?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างแปลกใจ
“คุณจะเข้าไปหาคุณพ่อผมไม่ใช่เหรอ?” เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา
เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ด้านหลังจึงไม่เห็นสีหน้าการแสดงออกของเย่เชินหลิน เธออยากเข้าไปหาเย่เฮ่าหรันก่อน จึงไม่ทันสังเกตว่าเย่เชินหลินพูดอะไร เธอเดินตามเย่เชินหลินอย่างเต็มใจ แต่ไม่ว่าจะเดินตามอย่างไรเย่เชินหลินก็ยังเดินนำหน้าเธออยู่เสมอ
มองไปที่ภาพถ่ายขาวดำบนผนัง น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นร่วงหล่นเหมือนฝนเทลงมาทันที
“คุณพ่อคะ ชีหรั่นขอโทษ ชีหรั่นไม่รู้ ชีหรั่นที่มาช้าไป”
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชา ถ้าไม่ใช่พ่อคุณ พ่อของผมก็ไม่ต้องตาย ถึงตอนนี้คุณยังคิดจะปกป้องพ่อคุณอีกหรือ เย่เชินหลินอึดอัดใจมาก เพราะเขารู้ว่าเซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าพ่อของเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้เย่เฮ่าหรันต้องตาย เธอช่างใสซื่อเหลือเกิน
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าสาเหตุที่เย่เชินหลินเย็นชาต่อเธอไม่ได้เป็นเพราะการจากไปของเย่เฮ่าหรันเท่านั้น แต่เธอคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าเพราะอะไร
แขกที่มาร่วมแสดงความไว้อาลัยมากมาย โดยเพราะผู้ร่วมงานของเย่เฮ่าหรัน
การปรากฏตัวของจงหวีฉวนทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกประหลาดใจมาก
“นายท่านเย่ ไม่นึกเลยว่าท่านจะไปเร็วขนาดนี้ ทุกอย่างกำลังไปได้ดีอยู่แล้ว” จงหวีฉวนแสดงสีหน้าอย่างจริงจัง ทำให้ผู้คนเห็นแล้วต่างก็เข้าใจกันว่าเขากับเย่เฮ่าหรันนั้นเป็นเพื่อนสนิทกัน
แต่เซี่ยชีหรั่นไม่ได้เห็นความเศร้าโศกในสายตาของจงหวีฉวนเลย เธอรู้ว่าเขาทั้งสองเป็นศัตรูกันและเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริง ๆ ที่จงหวีฉวนมาร่วมงานไว้อาลัยด้วย
เย่เชินหลินเดินเข้าไปพูดกับจงหวีฉวนอย่างเย็นชา “เชินด้านในครับท่านประธานจง” เขาปล่อยให้ฆาตกรอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
“คุณนายหญิงเย่คะ คุณเย่บอกว่าให้คุณเข้าไปพักผ่อนด้านในค่ะ” สาวใช้หน้าตาดีคนหนึ่งเดินเข้ามาพูดกับเซี่ยชีหรั่นด้วยความเคารพ
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เย่เชินหลิน เธอต้องการคำอธิบายจากเขามาก เธอรู้สึกผิดปกติ แต่ก็บอกไม่ได้ว่าผิดปกติตรงไหน
จิ่วจิ่วเข้ามาพูดกับเธอ “ชีหรั่น เข้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ ถ้าคุณพ่อเห็นเธอแบบนี้คงเป็นห่วงแย่เลย”
เธอก็เป็นห่วงเซี่ยชีหรั่นเหมือนกัน
เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปพร้อมกับสาวใช้คนนั้น เธอยังมองย้อนกลับไปด้วยน้ำตาที่ยังไหลลงมาอย่างไม่หยุด
เมื่อไห่ลี่หมินเห็นฉากนี้ก็รู้ว่าเย่เชินหลินกำลังคิดจะทำอะไร แต่เขาไม่พูดอะไรเพราะรู้ว่าเย่เชินหลินเป็นผู้ถูกกระทำอยู่แล้ว
เรื่องการเสียชีวิตของเย่เฮ่าหรันนั้นเป็นข่าวดีสำหรับจงหวีฉวน เขาขึ้นสู่ตำแหน่งสูงสุดโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใด ๆ หลังจากที่ปราศจากเย่เฮ่าหรันแล้ว คู่แข่งสำคัญของเขาก็น้อยลงทันที นอกจากนี้เย่เชินหลินก็มัวแต่เศร้าโศกกับการสูญเสียและยุ่งกับงานศพของเย่เฮ่าหรัน เขาจึงได้รับการเลื่อนตำแหน่งอย่างราบรื่น
จงหวีฉวนยิ้มแย้มอย่างมีความสุขในห้องทำงานส่วนตัวของเขา
เขานึกถึงแผนการก่อนหน้านี้อีกครั้ง คิดจะใช้ไม้แข็งก็กำจัดเย่เชินหลินไปไม่ได้ คิดจะใช้ไม้อ่อนแล้วไอ้นางซื่อบื้อเซี่ยชีหรั่นก็ไม่ยอมช่วยเขา จะดีแค่ไหนถ้าตอนนี้เย่เชินหลินได้ลงเอยกับหยุนซางตามแผนที่คิดไว้
หยุนซางกับไอ้เด็กเมื่อวานซืนหลี่เหอไท้คนนั้นไปถึงไหนกันแล้วนะ? จงหยุนซางคิดอยู่พักหนึ่งและคิดว่าต้องฟังสถานการณ์จากปากของหยุนซางก่อน
เมื่อจงหวีฉวนออกมาก็ได้เห็นเยว่มู่หลานกับจงหยุนซางนั่งอยู่ในห้องรับแขก
“ยินดีด้วยนะคะ คุณพ่อ” แม้ว่าจงหวีฉวนได้เลื่อนตำแหน่งกะทันหันแบบนี้ แต่จงหยุนซางก็ไม่ได้ชื่นชมยินดีด้วยสักเท่าไหร่ เพราะเธอยังรู้สึกสงสัยอยู่ว่าการเสียชีวิตของประธานเย่นั้นไม่ได้เป็นเรื่องปกติ แต่จงหยุนซางก็ไม่อยากคิดไปเองเหมือนกัน เธอเป็นลูกสาวของจงหวีฉวนและเขาก็ดีกับเธอมาเสมอ คงไม่ดีถ้าจะให้ลูกสาวคนนี้ต้องสงสัยพ่อตัวเอง
“หยุนซางก็อยู่ด้วยเหรอ!” ทุกคนสามารถมองเห็นความสุขบนใบหน้าของจงหวีฉวนได้
“เราออกไปทานข้าวด้วยกันนะ ไปฉลองกันหน่อย” เยว่มู่หลานพูดด้วยความดีใจ เพราะครอบครัวของเธอจะได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมหน้ากัน อีกอย่างคุณนายจงคนนี้ก็สมควรได้รับเกียรติด้วยเหมือนกันที่สามีได้รับการเลื่อนตำแหน่ง
“เอาสิ เราไปฉลองกัน” จงหวีฉวนยิ้มพูด “หยุนซาง แล้วหลี่เหอไท้เขาจะกลับจากต่างประเทศเมื่อไหร่เหรอ?”
เขาเลือกเวลาถามได้อย่างสมเหตุสมผล
จงหยุนซางมองหน้าจงหวีฉวนด้วยความสงสัย เขาทำไมเขาถึงถามเรื่องของเธอกับหลี่เหอไท้ด้วย? จงหยุนซางคิดว่าจงหวีฉวนต้องอยากรู้เรื่องของเธอกับหลี่เหอไท้แน่ เธอจะไม่ยอมเป็นหมากให้เขาเดินหรอก
“ไม่ทราบเหมือนกัน เราไม่ได้ติดต่อกันเลยค่ะ”
จงหยุนซางตอบอย่างเรียบง่าย
จงหวีฉวนมองไปที่จงหยุนซาง เขารู้จักลูกสาวของเขาดี เขารู้ว่าลูกสาวไม่รู้ว่าหลี่เหอไท้จะกลับมาเมื่อไหร่ หลี่เหอไท้มีความอดทนจริง ๆ แต่ระหว่างสองคนนี้จงหวีฉวนก็ยังเลือกเย่เชินหลิน
จงหวีฉวนไม่ได้พูดอะไรต่อ ในหัวคิดเพียงจะใช้วิธีไหนถึงดีที่สุด
เหยนชิงเหยียนให้จิ่วจิ่วไปอยู่เป็นเพื่อนกับเซี่ยชีหรั่น เขานั่งอยู่คนเดียวในห้องรับแขก ในเวลานี้โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“โทรหาใครครับ?” เหยนชิงเหยียนรับสายแล้วถาม
“เหยนชิงเหยียน คุณลืมฉันได้เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?” เสียงอันดุร้ายของส้งหลิงหลิงค่อย ๆ ดังขึ้นราวกับเสียงปีศาจ
การเสียชีวิตของเย่เฮ่าหรันทำให้เหยนชิงเหยียนไม่มีเวลาคิดเรื่องของตัวเองเลย หลังจากได้รับสายจากส้งหลิงหลิงก็ทำให้เขานึกถึงเรื่องในวันนั้นได้ เขาไม่เชื่อคำพูดส้งหลิงหลิง แต่บางครั้งเขาเองก็เชื่อว่าเขานั้นไม่ใช่ลูกของตระกูลเย่
“ส้งหลิงหลิงคุณโทรมามีธุระอะไร?”
“เรื่องอะไรจะปล่อยให้พวกคุณอยู่อย่างสบายใจ?” ส้งหลิงหลิงตะคอก เสียงนั้นแทบจะทำให้แก้วหูแตก
เหยนชิงเหยียนนิ่งไปสักพัก นี่เขาอยู่อย่างเป็นสุขแล้วหรือ?
“ส้งหลิงหลิง คุณรู้ไหมว่าพ่อผม ไม่สิ ท่านประธานเย่เสียแล้ว” เหยนชิงเหยียนบ่นพึมพำ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนดีอย่างเย่เฮ่าหรันจะเสียชีวิตเร็วขนาดนี้
“ไม่จริง” ปฏิกิริยาแรกของส้งหลิงหลิงไม่เชื่อเรื่องนี้ “แล้วเชินหลินเป็นไงบ้าง”