สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1017 สาวใช้ตัวแสบ 921

ตอนที่ 1017 สาวใช้ตัวแสบ 921
“หน้าที่ของเราคือปกป้องคุณและไม่ให้คุณออกจากที่นี่” สิบสามเข้าหาเซี่ยชีหรั่นอย่างระมัดระวัง
“หยุดนะ ห้ามเข้ามา” รอยยิ้มบนใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นสวยงามแต่ดูแล้วน่าสงสารเธอมาก
คนอื่น ๆ ในชุดดำกระจัดกระจายอยู่รอบ ๆ เซี่ยชีหรั่นและรอคำสั่งจากสิบสาม
“ฉันเชื่อว่าคำสั่งของเชินหลินคือให้พวกคุณดูแลความปลอดภัยของฉัน แต่ถ้าหากฉันตายแล้วพวกคุณจะอธิบายกับเขายังไง?” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างใจเย็น เธอกำลังเดิมพัน แต่เดิมพันด้วยชีวิตของเธอ เธอมาถูกทางแล้ว เพราะคนเหล่านั้นรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นอะไรสำหรับเย่เชินหลิน
สิบสามส่งสัญญาณให้ทุกคนหยุดลง
“คุณเซี่ย คุณอย่าทำให้พวกเราต้องลำบากใจเลยนะ พวกเราก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น” สิบสามยืนพูดอยู่ที่เดิม เธอไม่กล้าก้าวออกไปเพราะกลัวมีดจะบาดเซี่ยชีหรั่น
“ฉันแค่อยากเจอเชินหลิน ฉันแค่อยากมั่นใจว่าเขายังสบายดี” เซี่ยชีหรั่นจับมีดไว้แน่น ๆ แล้วชี้ไปที่คอของเธอ ตอนนี้คออันขาวเนียนของเธอมีคราบเลือดจาง ๆ ไหลออกมา
“แค่ได้เห็นก็พอ”
สิบสามเห็นว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่นอนถ้าหากปล่อยเป็นแบบนี้ต่อไป เธอเห็นความพากเพียรนัยน์ตาของเซี่ยชีหรั่น สิบสามมั่นใจว่าถ้าเธอไม่เห็นด้วยกับเซี่ยชีหรั่น เธอต้องใช้มีดปาดหลอดเลือดแดงเธอแน่
“เธอขับรถไปส่งคุณเซี่ยที่คฤหาสน์ตระกูลเย่ แล้วดูแลความปลอดภัยของเธอให้ดีนะ” สิบสามชี้ไปที่ผู้หญิงชุดดำที่ยืนอยู่ด้านหลังของเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดกับเธอ จากนั้นเธอก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง เธอละทิ้งหน้าที่ของเธอ ปล่อยให้เซี่ยชีหรั่นออกจากที่นี่ไปได้ สิบสามต้องกลับไปขอขมาลาโทษ
“ฝนกำลังจะตก” สาวชุดดำขมวดคิ้วแล้วชำเลืองมองเซี่ยชีหรั่น จะปล่อยให้เธอกลับไปแบบนี้หรือ?
“คุณส่งฉันออกไปจากที่นี่ แล้วฉันจะหาวิธีกลับไปเอง” เซี่ยชีหรั่นไม่อยากรบกวนพวกเขาอีก แค่คำขู่ตอนนี้ก็มากพอแล้ว
เซี่ยชีหรั่นถือมีดไว้และมองไปที่ผู้หญิงชุดดำคนนั้นอย่างระมัดระวัง เธอไม่กล้าเข้าใกล้พวกเขา
“ขอโทษด้วยค่ะเจ้านาย คุณเซี่ยใช้มีดขู่จะทำร้ายตัวเอง ดิฉันจึงจำเป็นต้องปล่อยให้แกกลับไปหาเจ้านาย ดิฉันขอรับผิดคนเดียวค่ะ” สิบสามส่งข้อความไปถึงเย่เชินหลินและรอการลงโทษจากเขา
ผ่านไปไม่นาน เธอก็ได้รับข้อความตอบกลับจากเย่เชินหลิน เขาไม่ได้ตำหนิสิบสามและสิบสามก็ไม่ได้ถูกลงโทษใด ๆ
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วและมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ทำไมอากาศแย่จัง ฝนดันมาตกเวลานี้ด้วย เธอเฝ้าดูเม็ดฝนที่โปรยลงมากกระทบกับใบไม้และแหนในสระบัวปั่นป่วน เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนแหนในน้ำนั่น ชีวิตพลิกผันไม่มีที่สิ้นสุด ยังไม่ทันได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ปัญหาใหม่ก็มารุมเร้าเธอแล้ว
เชินหลิน คุณเป็นยังไงบ้าง? ไม่เจอกันตั้งหนึ่งเดือน คุณจะเป็นอย่างไร คุณจะมีผ้าขาวพันศีรษะหรือห้อยแขนไว้ หรือว่าคุณจะเดินออกมาหาฉันไม่ได้เลย?
เซี่ยชีหรั่นจินตนาการเป็นพัน ๆ เรื่องแต่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับนรกที่เย่เชินหลินเตรียมไว้ให้
“คุณเซี่ย ถึงแล้วค่ะ” หญิงชุดดำกล่าวด้วยความเคารพ เธอลงไปเปิดประตูให้เซี่ยชีหรั่น
“ขอบคุณนะ ฝากขอโทษสิบสามด้วยนะ” เซี่ยชีหรั่นมองหญิงชุดดำด้วยความรู้สึกผิด ถ้ามีอีกครั้ง ต่อให้เธอจะรู้สึกผิดอีกเธอก็จะเลือกที่จะทำแบบนี้เหมือนกัน
หญิงชุดดำพยักหน้าแล้วขับรถออกไป
ในเวลานี้ฝนค่อย ๆ เบาลง หญิงชุดดำไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น เมื่อเซี่ยชีหรั่นให้เธอไปเธอก็ไป
“ฉันจะไปพบเย่เชินหลิน” เซี่ยชีหรั่นลงจากรถแล้วเดินไปหน้าคฤหาสน์ตระกูลเย่
“ขออภัยครับ คุณเข้าไปไม่ได้นะครับ คุณเย่สั่งไว้ว่าห้ามคนแปลกหน้าเข้าไปครับ” ยามเฝ้าประตูเป็นพนักงานใหม่ ซึ่งเซี่ยชีหรั่นไม่เคยเห็นเขามาก่อน ตอนนี้มีจุดตรวจแบบนี้แล้วหรือ
เซี่ยชีหรั่นเครียดจนหัวเราะออกมา เธอกลายเป็นคนแปลกหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ ยามเฝ้าประตูเข้มงวดแบบนี้ หรือว่าเย่เชินหลินกำลังเจอกับอะไรอยู่? เซี่ยชีหรั่นเดินไปที่ประตูแล้วพูดอย่างเสียงดัง “ฉันไม่ใช่คนแปลกหน้านะ ฉันคือเซี่ยชีหรั่น คู่หมั้นของคุณเย่ พวกคุณเปิดประตูให้ฉันเข้าไปหาเชินหลินนะ ฉันอยากรู้ว่าเขาสบายดีไหม” เซี่ยชีหรั่นอยากเข้าไป แต่ยามเฝ้าประตูกลับปิดประตูใส่เธอ
“เปิดประตูสิ ไปบอกกับคุณเย่ของพวกคุณว่าเซี่ยชีหรั่นต้องการพบ ฉันจะรอคุณอยู่ที่นี่” เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเย่เชินหลินต้องเจอกับเหตุการณ์สำคัญแน่นอน ไม่งั้นเขาคงไม่ทำแบบนี้หรอก เธอรู้สึกกังวลเขามากขึ้น
ยามเฝ้าประตูไม่กล้าปฏิเสธเธอ โดยเฉพาะวันนี้ฝนตกทั้งวัน เซี่ยชีหรั่นยังเป็นหญิงตั้งครรภ์ท้องโตด้วย เขามองดูเธอยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนโดยไม่มีร่มด้วย ยามเฝ้าประตูจึงสงสารเธอแล้วพยักหน้าพูดกับเธอ “งั้นคุณรอสักครู่นะครับ ผมขอไปถามคุณเย่ก่อนครับ”
ยามเฝ้าประตูคนหนึ่งแซ่จาง ส่วนอีกคนแซ่เฉิน ปกติแล้วจะเรียกพวกเขาว่าเสี่ยวจางกับเสี่ยวเฉิน
เสี่ยวเฉินเข้าไปรายงานให้กับเย่เชินหลิน ส่วนเสี่ยวจางรออยู่ที่เดิม
“คุณเซี่ยครับ คุณมาขอพบคุณเย่ของเรามีธุระอะไรเหรอครับ?” เสี่ยวจางถามอย่างสงสัย เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้หญิงตรงหน้าเขาคือคู่หมั้นของคุณเย่ แต่ก็โทษเขาไม่ได้ เพราะไม่นานก่อนหน้านี้คุณเย่ได้พาผู้หญิงอีกคนมาที่บ้านตระกูลเย่ ซึ่งคุณนางเย่ไม่เห็นด้วยและพยายามไล่ผู้หญิงคนนั้นออกไป แต่คุณเย่ก็โน้มน้าวคุณนางเย่ได้ จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เคยออกจากคฤหาสน์นี้เลย
“ฉันแค่อยากรู้ว่าเขาสบายดีไหม” เซี่ยชีหรั่นมองบ้านที่คุ้นเคยนี้แล้วรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นเยอะ
เสี่ยวเฉินเพิ่งเดินเข้าไปก็เห็นพ่อบ้านเดินออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาทักทายเขาด้วยความเคารพ “พ่อบ้านครับ”
“เสี่ยวเฉิน นายมาที่นี่ทำไม?” อารมณ์ของพ่อบ้านไม่ค่อยดีนัก สีหน้าของเขาเศร้าหมองคล้ายกับสภาพอากาศหลายวันที่ผ่านมานี้
“พ่อบ้านครับ หน้าประตูมีผู้หญิงที่ชื่อเซี่ยชีหรั่นมาขอพบคุณเย่ครับ” เสี่ยวเฉินมองไปที่พ่อบ้านอย่างจริงจัง เขาอยากรู้ว่าพ่อบ้านจะรู้จักผู้หญิงคนนี้ไหม
เมื่อพ่อบ้านได้ยินชื่อของเซี่ยชีหรั่นแล้วเขาก็ตกใจตาค้างทันที เธอมาได้ไง พ่อบ้านนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่โม่เสี่ยวหนงเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลเย่แล้ว ชีวิตของพวกเขาก็ไม่ง่ายเหมือนเมื่อก่อนอีกเลย พ่อบ้านคิดถึงความดีของเซี่ยชีหรั่น แล้วนึกถึงเข็มที่ซ่อนอยู่ในผ้าฝ้ายของโม่เสี่ยวหนงแล้ว เขาปรารถนาที่จะให้เซี่ยชีหรั่นได้กลับมาตอนนี้ทันทีเลย
แต่พ่อบ้านยังจำคำสั่งของเย่เชินหลินได้ เขาห้ามไม่ให้คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับจงหวีฉวนเข้ามาในบ้าน ซึ่งความสัมพันธ์ของเซี่ยชีหรั่นกับจงหวีฉวนนั้นไม่ใช่ความลับอีกต่อไปแล้ว พ่อบ้านขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าเขาต้องไปบอกเย่เชินหลินก่อน แต่ถ้าเข้าไปหาเย่เชินหลินแล้วเขาก็ต้องเจอกับโม่เสี่ยวหนงด้วย คิดแค่เท่านี้พ่อบ้านก็รู้สึกเบื่อหน่ายแล้ว เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง เซี่ยชีหรั่นกับส้งหลิงหลิงเมื่อก่อนยังไม่ห้าวขนาดนี้เลย ไม่รู้ว่าเธอคนนี้ได้ความกล้ามาจากไหนกัน
“นายกลับไปก่อน มีมารยาทกับเซี่ยชีหรั่นด้วยนะ เดี๋ยวผมจะไปบอกคุณเย่เอง” พ่อบ้านคิดในใจ เขาอยากให้เซี่ยชีหรั่นเข้ามาเพื่อจะได้รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ตำแหน่งอะไรในใจเย่เชินหลินแล้ว
พ่อบ้านไปที่ห้องของเย่เชินหลินและได้ยินเสียงหัวเราะอย่างไม่หยุดยั้งจากที่ไกลแล้ว
“คุณเย่ครับ คุณนายเย่มาขอพบครับ” พ่อบ้านกล่าวด้วยความเคารพจากนอกประตูห้อง
เย่เชินหลินเปิดประตูแล้วพูดว่า “ไม่พบ” เขาไม่อยากเห็นเซี่ยชีหรั่น
“แต่คุณเย่ครับ……” ก่อนที่พ่อบ้านจะพูดต่อโม่เสี่ยวหนงก็เดินออกมาตัดคำพูดเขา “พ่อบ้าน หรือว่าคุณก็จะไม่ฟังคำสั่งของคุณเย่อีกคน? แล้วยังไม่รีบไล่มันไปอีก” เสื้อผ้าของเธอดูยุ่งเหยิงมาก ทำให้คนมองแล้วต้องจินตนาการไปไกล เมื่อโม่เสี่ยวหนงได้ยินชื่อของเซี่ยชีหรั่นจากในห้อง ความเห็นแก่ตัวในร่างกายเธอก็ทำงานทันที ไม่ เธอจะปล่อยให้เซี่ยชีหรั่นมาที่นี่ในเวลานี้ไม่ได้ ถ้าเซี่ยชีหรั่นกลับมาเธอก็จะเสียโอกาสนี้ไป เธอยืนอยู่ข้างหลังเย่เชินหลิน มองไปที่แผ่นหลังของเย่เชินหลินอย่างหลงไหล หุ่นล่ำขนาดนี้น่าดึงดูดใจมากแค่ไหน? เธอจะปล่อยให้เซี่ยชีหรั่นมาเอาไปไม่ได้
พ่อบ้านโค้งตัวแล้วพูดต่อ “ไม่ครับ ผมจะไปปฏิเสธคุณนายเย่เดี๋ยวนี้เลยครับ”
เขาเกลียดแค้นโม่เสี่ยวหนงมาก เธอเป็นใคร นับประสาอะไรมาชี้หน้าสั่ง สักวันคุณเย่เบื่อเธอแล้วล่ะก็คอยดูเถอะว่าผมจะจัดการคุณอย่างไร
โม่เสี่ยวหนงมองหน้าพ่อบ้านอย่างได้ใจ เหมือนกับว่าเธอเป็นราชินีที่มีตำแหน่งสูงส่งคนหนึ่ง เมื่อเห็นพ่อบ้านโกรธแต่ไม่กล้าพูดออกมา โม่เสี่ยวหนงก็ยิ่งหัวเราะได้ใจไปใหญ่ เธอได้ลิ้มรสความเป็นนายหญิงของบ้านตระกูลเย่แล้ว มันช่างเป็นอะไรที่ดีจริง ๆ ตอนนี้เธอตัดสินใจแล้วว่าจะแย่งตำแหน่งของเซี่ยชีหรั่นมาให้ได้
พี่สาวนะพี่สาว อย่าโทษน้องสาวคนนี้ใจร้ายเลยนะ พี่ต้องโทษเย่เชินหลินเกลียดพี่มากกว่า
เย่เชินหลินสีหน้าเฉยเมยไร้ความรู้สึก เขามองพ่อบ้านเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรและไม่ได้สนใจความได้ใจของโม่เสี่ยวหนงด้วย
พ่อบ้านค่อย ๆ เดินออกไป เขายังหวังว่าเย่เชินหลินจะเปลี่ยนใจแล้วเรียกเขากลับไปคุยใหม่ หรือจะบอกว่าให้เซี่ยชีหรั่นเขามา
สุดท้ายแล้วพ่อบ้านก็ได้แต่ผิดหวัง เย่เชินหลินไม่ได้เอ่ยปากพูดตั้งแต่ต้นจนจบ แต่เป็นเสียงของโม่เสี่ยวหนงดังขึ้น “เชินหลิน เราเข้าไปกันเถอะ”
พ่อบ้านไม่ได้ยินเสียงของเย่เชินหลิน เขายิ้มอย่างขมขื่น คุณเย่ไม่อยากเจอคุณเซี่ยจริง ๆ หรือ?
เขามองไปที่ประตูห้องที่ปิดอยู่ เขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าคุณเย่กำลังคิดอะไรอยู่ พ่อบ้านสามารถบอกได้ว่าในใจของเย่เชินหลินยังมีเซี่ยชีหรั่นอยู่ เพราะห้องที่เธอเคยอยู่นั้นยังคงเก็บรักษาไว้เหมือนเดิม
คุณเย่กำลังคิดอะไรของเขากันแน่? พ่อบ้านไม่เข้าใจเลยจริง ๆ เขาก็ไม่รู้จะบอกกับเซี่ยชีหรั่นยังไงเหมือนกัน
“เสี่ยวเฉิน คุณเย่ว่าไง?” เสี่ยวจางวิ่งไปถามหลังจากที่เห็นเสี่ยวเฉินเดินกลับมา
“ข้าเจอพ่อบ้านพอดี แกบอกว่าจะไปแจ้งคุณเย่เอง” เสี่ยวเฉินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นแล้วพูด
พ่อบ้านต้องไปพบเชินหลินอีกหรือ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกแปลกใจ ทำไมเย่เชินหลินไม่ให้เธอเข้าไปด้วย ถ้าเป็นเมื่อก่อนพ่อบ้านคงไม่ต้องขออนุญาตใครและจะมารับเธอเข้าบ้านแน่นอน
“คุณเซี่ยครับ ฝนตกไม่หยุดแบบนี้ หรือว่าคุณกลับไปก่อนไหมครับ” เสี่ยวจางพูดอย่างเหลืออด เพราะตอนนี้เซี่ยชีหรั่นเปียกฝนไปหมดแล้ว แม้ฝนจะไม่ได้ตกหนักมาก แต่ถ้ายืนอยู่ท่ามกลางฝนนาน ๆ ก็ไม่ดีเหมือนกัน ยิ่งเธอกำลังตั้งท้องอยู่ด้วย
กลับไปหรือ? เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างเศร้า ๆ เธอจะกลับไปไหนได้อีก?
“ไม่ พ่อบ้านไปหาคุณเย่แล้วไม่ใช่เหรอ ฉันต้องพบคุณเย่ก่อน” เซี่ยชีหรั่นกัดฟันพูด ลูกจ๋า แม่ขอโทษนะ ลูกต้องเป็นเด็กดีนะ แม่แค่อยากเห็นหน้าคุณเย่เท่านั้น
เซี่ยชีหรั่นแตะที่หน้าท้องแล้วคิดในใจ ใบหน้าของเธอแสดงความรักออกมาจากใจ ไม่รู้ว่าน้ำฝนหรือน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้มของเธออยู่
เสี่ยวจากมองไปที่เซี่ยชีหรั่นด้วยความเห็นใจ
“ดูนั่นสิ พ่อบ้านมาแล้ว” เสียงนี้กลายเป็นแสงสว่างและความหวังในใจของเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่ต้องสงสัย
เธอดีใจมาก
“พ่อบ้าน คุณมาแล้วเหรอ” เซี่ยชีหรั่นตะโกนพูดอย่างมีความสุข “เป็นยังไงบ้าง สบายดีใช่ไหม”
เมื่อพ่อบ้านเห็นเซี่ยชีหรั่นแล้วก็นึกถึงโม่เสี่ยวหนงทันที
“คุณนายเย่ คุณมาได้ไงครับ?” พ่อบ้านพูดด้วยความเคารพ คำว่าคุณนายเย่คำเดียวทำให้เสี่ยวจางเสี่ยวเฉินรู้สึกใจหายมาก ทั้งสองคิดในใจพร้อมกัน โชคดีไป
“พ่อบ้าน ฉันไม่ได้เจอเชินหลินมานานแล้ว ฉันคิดถึงเขาจริง ๆ” เซี่ยชีหรั่นพูดความจริง เธออยากเจอเย่เชินหลินจนทนไม่ไหวแล้ว