สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1018 สาวใช้ตัวแสบ 922

ตอนที่ 1018 สาวใช้ตัวแสบ 922
“คุณนายเย่ครับ ผมว่าคุณอย่าเพิ่งพบคุณเย่ก่อนเลยดีกว่าครับ” พ่อบ้านรู้จักสถานะของโม่เสี่ยวหนงดี ถ้าเซี่ยชีหรั่นรู้ว่าโม่เสี่ยวหนงกำลังทำอะไรอยู่ เธอคงต้องโกรธและเจ็บปวดใจอย่างแน่นอน
เมื่อได้ยินพ่อบ้านพูดแบบนี้แล้ว เซี่ยชีหรั่นยิ่งอยากเจอเย่เชินหลินเข้าไปใหญ่ เธอรู้สึกว่าต้องมีเรื่องเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้นกับเย่เชินหลิน เชินหลิน คุณทำอะไรกันแน่
“คุณนายเย่ คุณเย่ยังไม่อยากเจอคุณ” พ่อบ้านพูดอย่างลำบากใจ “หรือว่าคุณไปพักที่บ้านตระกูลหลี่ก่อนดีไหมครับ?” พ่อบ้านเคยได้ยินว่าเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินต่างก็มีกุญแจบ้านพักตระกูลหลี่ ดังนั้นเขาจึงแนะนำให้เซี่ยชีหรั่นไปที่นั่นก่อน
“พ่อบ้าน คุณช่วยไปพูดกับเขาอีกรอบได้ไหม ฉันขอร้องคุณแล้วล่ะ ช่วยฉันหน่อยนะ” เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน หยดน้ำที่ไหลรินบนแก้มเธอไม่รู้ว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำตา เธอกุมท้องไว้แน่น ๆ ด้วยมือข้างหนึ่งของเธอ
“เสี่ยวเฉิน นายช่วยเอาร่มให้คุณนายเย่หน่อย คุณนายครับ ผมจะเข้าไปพูดอีกครั้งนะครับ” พ่อบ้านทนดูไม่ไหวจริง ๆ เขาหันหลังแล้วเดินจากไปทันที
เสี่ยวเฉินกับเสี่ยวจางก็ไม่สามารถทนดูได้ เสี่ยวเฉินรีบไปหยิบร่มให้เธอ
ในขณะที่พ่อบ้านเดินกลับไปในบ้านเย่เชินหลินก็กำลังเดินกลับห้องด้วยใบหน้าอันเศร้าหมอง หลังจากได้รับข้อความของสิบสามเขารู้ว่าเซี่ยชีหรั่นต้องมาหาเขาอย่างแน่นอน แต่เขาไม่อยากเจอเธอ
“เชินหลิน” โม่เสี่ยวหนงเรียกชื่อเขา ตั้งแต่เย่เชินหลินให้เธอเข้ามาในบ้านตระกูลเย่โม่เสี่ยวหนงไม่เคยเรียกเขาว่าพี่เขยเลย เธอเรียกชื่อเขามาตลอด และเย่เชินหลินก็ไม่ได้ห้ามเธอด้วย
เย่เชินหลินนั่งหลับตาอยู่บนเก้าอี้ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
โม่เสี่ยวหนงรู้สึกกลัวมาก เธอรู้ว่าในใจเย่เชินหลินยังมีเซี่ยชีหรั่นอยู่ ไม่งั้นคงปล่อยให้เธอเข้าไปนอนห้องของเซี่ยชีหรั่นนานแล้ว
ไม่ได้ เธอต้องห้ามไม่ให้เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นได้พบกัน ถ้าเย่เชินหลินได้เจอเซี่ยชีหรั่นทุกอย่างมันก็อาจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ได้ ไม่ กว่าเธอจะเข้ามาตระกูลเย่อีกครั้งมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เธอจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้
โม่เสี่ยวหนงเอื้อมมือออกไปแตะไหล่เย่เชินหลิน แต่เย่เชินหลินบอกเธอตลอดว่าห้ามแตะต้องตัวเขา ตอนนี้โม่เสี่ยวหนงไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เธอเชื่อว่าถ้าผู้ชายเกิดอารมณ์แล้วเขาจะห้ามตัวเองไม่ได้
เสียงอันเย็นชาของเย่เชินหลินดังขึ้น
“ออกห่างจากผมหนึ่งเมตร”
เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าโม่เสี่ยวหนงคิดอะไรอยู่ เธอดีไม่พอที่จะล่อลวงเขาได้หรอก แต่การปรากฏตัวของโม่เสี่ยวหนงก็เป็นไปตามแผนของเขาได้อย่างราบรื่นเหมือนกัน เพราะเขาเกลียดเซี่ยชีหรั่น โม่เสี่ยวหนงจึงเป็นเครื่องมือที่ดีที่สุดของเขา ขอเพียงเธอได้เห็นหน้าโม่เสี่ยวหนง เย่เชินหลินเชื่อว่าผลลัพธ์มันต้องดีอย่างแน่นอน
“เชินหลิน” โม่เสี่ยวหนงเอ่ยปากพูดด้วยความกล้าหาญ
ทั้งสองยังไม่ทันได้คุยกันพ่อบ้านก็มาเคาะประตูห้องอีกครั้ง
“คุณเย่ครับ คุณนายเย่อยากพบคุณจริง ๆ นะครับ” พ่อบ้านจงใจเรียกคุณนายเย่ตลอดเพื่อจะบอกให้โม่เสี่ยวหนงได้รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นต่างหากที่เป็นคุณนายที่แท้จริงของตระกูลเย่ ส่วนเธอก็แค่ของเล่นของเย่เชินหลินเท่านั้นเอง
เดิมทีได้ยินเขาเรียกแบบนี้โม่เสี่ยวหนงก็เหลือทนแล้ว ตอนนี้เธอได้ยินอีกครั้งก็ยิ่งโกรธมากขึ้น แต่เธอไม่กล้าพูดอะไรอีก เพราะตั้งแต่เย่เชินหลินให้เธอออกห่างเขาหนึ่งเมตรโม่เสี่ยวหนงก็เงียบอย่างชาญฉลาดแล้ว
“บอกเธอกลับไป”
เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา
“คุณเย่ครับ คุณนายเย่จะไม่ยอมไปไหนถ้าไม่ได้พบคุณครับ” แม้เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูด แต่พ่อบ้านมั่นใจว่าเธอต้องคิดอย่างนั้นแน่นอน
โม่เสี่ยวหนงทนฟังไม่ได้อีก เธอกังวลมากแต่ไม่กล้าแสดงออก เย่เชินหลินกำลังโกรธเธออยู่ เธอจะดื้อด้านอีกไม่ได้ เมื่อได้ยินเสียงของพ่อบ้านแล้วโม่เสี่ยวหนงก็เปิดประตูพูดกับเขา “พ่อบ้าน คุณแค่ปฏิเสธยังไม่เป็นเลย แล้วจะเป็นพ่อบ้านได้ไงล่ะ?”
“ให้เธอรอไปก่อน” เย่เชินหลินไม่ได้สนใจคำพูดของโม่เสี่ยวหนง เขาต้องการให้คนนอกสับสน ให้คนอื่นคิดว่าเขาหมกมุ่นอยู่กับ โม่เสี่ยวหนง เซี่ยชีหรั่นคุณไม่อยากให้ผมยุ่งกับโม่เสี่ยวหนงไม่ใช่หรือ? อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าคุณเจอสถานการณ์แบบนี้แล้วจะรู้สึกอย่างไร?
พ่อบ้านตกใจและพูดอะไรไม่ออก
เย่เชินหลินไม่อยากเห็นเซี่ยชีหรั่น ทุกครั้งที่เห็นหน้าเธอเขาจะนึกถึงความตายของเย่เฮ่าหรัน เขากลัวจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วทำร้ายเซี่ยชีหรั่น รวมถึงเด็กในท้องเธอด้วย
พ่อบ้านไม่กล้าพูดอะไร แม้เขาจะเห็นใจเซี่ยชีหรั่นมากแต่ก็ช่วยได้เท่านี้จริง ๆ
“ยังไม่ไปอีก” โม่เสี่ยวหนงมองไปที่พ่อบ้าน ตอนนี้เธอไม่กล้าทำตัวสูงส่งอีก ได้แต่ชักสีหน้าใส่เขา
พ่อบ้านมองหน้าโม่เสี่ยวหนงอย่างลึกซึ้งแล้วหันหลังเดินจากไป แววตาคู่นั้นทำให้โม่เสี่ยวหนงเริ่มรู้สึกกลัว แต่เธอพยายามปลอบใจตัวเอง ขอเพียงสักวันเธอได้เป็นผู้หญิงของเย่เชินหลินแล้ว พ่อบ้านก็จะไม่กล้าทำอะไรเธออีก เมื่อคิดแบบนี้แล้วโม่เสี่ยวหนงก็ยิ่งมีความทะเยอทะยานมากขึ้น
เซี่ยชีหรั่นถือร่มแล้วยืนรอพ่อบ้านอย่างใจจดใจจ่อ
เพียงแค่ไม่กี่นาทีแต่ทำให้เธอรู้สึกว่ามันยาวนานกว่าฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงหลาย ๆ ฤดู
เมื่อเห็นพ่อบ้านปรากฏตัวอีกครั้งเซี่ยชีหรั่นรู้สึกดีใจมาก ความสุขของเธอได้ส่งผลต่อเสี่ยวเฉินและเสี่ยวจาง
“พ่อบ้าน เชินหลินยอมพบฉันแล้วใช่ไหม” เซี่ยชีหรั่นดีใจมาก แต่เธอไม่ได้สังเกตว่าสีหน้าพ่อบ้านไม่มีความสุขเลย
พ่อบ้านอยากบอกความจริงกับเซี่ยชีหรั่นว่าคุณเย่ไม่อยากเจอเธอ แต่เมื่อเห็นดวงตาที่คาดหวังของเซี่ยชีหรั่นแล้วเขาพูดออกจากปากไม่ได้จริง ๆ
“คุณนายเย่ครับ คุณเย่บอกว่าคุณเหนื่อยมากแล้ว ให้คุณกลับไปที่บ้านพักตระกูลหลี่ก่อน ค่อยมาวันหลังครับ” พ่อบ้านพยายามพูดจาอ้อมค้อมเพื่อเกลี้ยกล่อมเธอ เขากลัวถ้าพูดความจริงแล้วเซี่ยชีหรั่นจะรับไม่ได้
“ไม่ พ่อบ้าน ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันต้องการพบเขาจริง ๆ” ร่มในมือของเซี่ยชีหรั่นตกลงไปบนพื้นแต่เธอไม่สนใจอีก เธอได้แต่มองเข้าไปในบ้านที่อยู่ไม่ไกล คนรักของเธออยู่ข้างในนั้น เพียงแค่ไม่กี่ก้าวเธอก็จะได้พบเจอกับเขาแล้ว
ความพยายามทั้งหมดในใจเธอพังทลายลง
เซี่ยชีหรั่นนั่งลงกับพื้น แรงกายของเธอได้ถูกพรากไปจนไม่เหลือแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยืนต่อ
“คุณนายเย่ รีบลุกขึ้นเถอะครับ” พ่อบ้านเป็นห่วงเซี่ยชีหรั่นมาก
ดูเหมือนเซี่ยชีหรั่นจะไม่ได้ยินคำพูดของพ่อบ้าน เธอเป็นเหมือนหุ่นเชิดที่วิญญาณออกจากร่างไปแล้ว
“เปิดประตู”
พ่อบ้านตะโกนบอกเสี่ยวจางและเสี่ยวเฉิน
ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก พ่อบ้านก็รีบเข้าไปหาเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นได้แต่มองพ่อบ้านอย่างไร้เรี่ยวแรง
เย่เชินหลินยังคงเดินวนไปมาอยู่ในห้อง แต่ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปห้องวงจรปิด โม่เสี่ยวหนงก็ได้เดินตามเย่เชินหลินอยู่ที่ไกล ๆ แม้เย่เชินหลินจะเห็น แต่เขาก็ไม่ได้ห้ามเธอ
ทันทีที่เห็นภาพเซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่กับพื้น ในใจลึก ๆ เขายังคงรู้สึกเจ็บปวด
พ่อบ้านพยายามเข้าไปพยุงเซี่ยชีหรั่น ส่วนเซี่ยชีหรั่นก็ได้แต่มองพ่อบ้านอย่างสิ้นหวัง
เย่เชินหลินรู้สึกว่าดวงตาของเซี่ยชีหรั่นดูเหมือนกำลังมองมาที่เขาอยู่
โม่เสี่ยวหนงไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง โดยเฉพาะเด็กในท้องของเซี่ยชีหรั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกกลัวมากขึ้น
เย่เชินหลินยังคงยืนยันที่จะไม่ไปหาเซี่ยชีหรั่น แต่เขาไม่ได้เดินออกจากห้องวงจรปิดเลย เขายังคงมองเซี่ยชีหรั่นผ่านหน้าจอนั้นอย่างใจจดใจจ่อ
เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ ใบหน้าเย็นชาของเย่เชินหลินค่อย ๆ เข้มขึ้น เซี่ยชีหรั่น คุณยังไม่คิดจะยอมแพ้อีกหรือ? เย่เชินหลินเกลียดตัวเองที่รู้สึกทุกข์ใจเมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นอยู่ท่ามกลางสายฝนที่โปรยลงมา
“เชินหลิน ไม่ต้องสนใจเธอแล้ว เรากลับห้องกันเถอะ!” โม่เสี่ยวหนงพูดเบา ๆ เธอพยายามโน้มน้าวเขา แต่เย่เชินหลินไม่มีการโต้ตอบใด ๆ ซึ่งเขารู้ดี ถ้าเขาไม่ออกไปหาเซี่ยชีหรั่น เธอคงไม่ไปไหนอย่างแน่นอน!
เย่เชินหลินหรี่ตาลง รูม่านตาของเขากำลังเปล่งรังสีอันตรายออกมา!
“โม่เสี่ยวหนง เธออยากไล่เซี่ยชีหรั่นออกจากบ้านตระกูลเย่ไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เธอมีโอกาสนั้นแล้ว!” เย่เชินหลินเงยหน้าขึ้นแล้วเดินออกไป แต่เขาไม่ได้สบตาโม่เสี่ยวหนง เขารู้ดีว่าโม่เสี่ยวหนงกำลังคิดอะไรอยู่!
“โอกาสอะไรเหรอ?” เมื่อโม่เสี่ยวหนงได้ยินคำพูดที่น่าสนใจนี้เธอก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันที ตอนนี้ในบ้านตระกูลเย่ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่สามารถเป็นศัตรูเธออีกนอกจากเซี่ยชีหรั่น!
“ตามผมมาสิ!”
เย่เชินหลินยิ้มอย่างเย็นชาแล้วเดินออกไปโดยที่ไม่สนใจว่าโม่เสี่ยวหนงจะเดินทันเขาหรือไม่!
เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรีบไปหาเซี่ยชีหรั่นเพื่อไปเจอหน้าเธอหรือรีบไปไล่เธอออกจากบ้าน!
“เชินหลิน รอฉันด้วย!” โม่เสี่ยวหนงสวมรองเท้าส้นสูงแล้ววิ่งตามเขาอยู่ด้านหลัง
เย่เชินหลินหยุดกะทันหัน จึงทำให้โม่เสี่ยวหนงเดินชนหลังเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว!
โม่เสี่ยวหนงแตะจมูกที่ชนเขาด้วยความเจ็บแต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไร เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่คนที่สามารถรับฟังทุกคำพูดของเธอได้ โม่เสี่ยวหนงจึงเลือกพูดอย่างขมขื่น “ไม่เป็นไร เชินหลิน คุณเป็นไรมั้ย?”
“เชินหลินไม่ใช่ชื่อที่คุณเรียกได้ รบกวนช่วยเรียกผมว่าคุณเย่ด้วย”
เย่เชินหลินมองหน้าโม่เสี่ยวหนงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขายอมเธอมากเกินไปใช่ไหม? ผู้หญิงเป็นเพศที่ไม่สมควรใจอ่อนให้จริง ๆ มิฉะนั้นเธอได้คืบก็จะเอาศอก
“คุณเย่” โม่เสี่ยวหนงตกใจกับสายตาของเย่เชินหลินจนพูดจาไม่ชัดเจน เธอได้ใจจนลืมข่าวลือภายนอกของเย่เชินหลินว่าเขาเป็นคนอย่างไร ที่ผ่านมาเย่เชินหลินอ่อนโยนและเป็นสุภาพบุรุษต่อเธอมาโดยตลอดก็เพราะว่าเธอคือน้องสาวของเซี่ยชีหรั่น
เย่เชินหลินเดินออกจากห้องโดยไม่มองหน้าโม่เสี่ยวหนงด้วยซ้ำ แต่เขาหยุดไปชั่วขณะ เพราะคิดว่าถ้าไม่รอโม่เสี่ยวหนงแล้วเขาจะแสดงละครอย่างไร?
เย่เชินหลินจึงพูดอย่างเย็นชา “ไปรอที่ห้องรับแขก”
พ่อบ้านเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นไม่ยอมไปสักที เขาจึงคิดว่าจะกลับขอร้องแทนเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง บางทีเย่เชินหลินอาจจะยอมพบเธอก็ได้
“คุณนายเย่ครับ คุณรอก่อนนะ ผมจะไปคุยกับคุณเย่อีกครั้ง” พ่อบ้านสุดจะทนแล้ว
“จริงเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นด้วยความดีใจ แต่เธอก็ส่ายหัวอย่างผิดหวัง เพราะถ้าเย่เชินหลินไม่ยอมพบเธอจริง ๆ ต่อให้พ่อบ้านไปขอร้องสักกี่ครั้งก็คงไร้ประโยชน์อยู่ดี “จะได้ผลเหรอ ถ้าเขาไม่ยอมพบฉันจริง ๆ”
“ผมจะลองดูอีกครั้งครับคุณนายเย่”
พ่อบ้านก็รีบเดินเข้าบ้านทันที
แต่เมื่อเขาเดินไปถึงห้องรับแขกในบ้านก็เห็นใบหน้าอันเฉยเมยของเย่เชินหลิน พ่อบ้านยังไม่ทันพูด เย่เชินหลินก็ได้พูดก่อน “พ่อบ้าน เซี่ยชีหรั่นอยากเจอผมนักไม่ใช่เหรอ? ไปพาเธอมาสิ”
พ่อบ้านไม่รู้ว่าคุณเย่กำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็เป็นข่าวดีสำหรับคุณนายเย่เหมือนกันที่คุณเย่ยอมพบเธอ
โม่เสี่ยวหนงรู้สึกกังวลมากหลังจากได้ยินสิ่งที่เย่เชินหลินพูด
“เชินหลิน คุณ?”
พ่อบ้านมองไปที่โม่เสี่ยวหนงอย่างเยาะเย้ย ผู้หญิงคนนี้ช่างไม่รู้ตัวเองจริง ๆ เลย ระดับคุณเย่จะชอบเธอได้ยังไงกัน? เธอไม่รู้จริง ๆ หรือว่าคุณเย่กำลังหลอกใช้เธออยู่?
พ่อบ้านไม่ได้พูดอะไร เพราะโม่เสี่ยวหนงจะเป็นตายร้ายดีก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับอะไรกับเขา แล้วเขาจะสนใจเธอทำไม? อีกอย่างเธอทำตัวต่อผู้อื่นแย่ขนาดไหน?
“ยังไม่รีบไปอีก?” ใบหน้าอันดุร้ายของเขาซึ่งไม่สามารถมองเห็นความไม่พอใจของเขาได้ ความกดดันของเขาทำให้พ่อบ้านและโม่เสี่ยวหนงต่างก็ทำตัวไม่ถูก
พ่อบ้านตกใจกับความเฉยเมยของเย่เชินหลิน เขาได้แต่พูดว่า “ผมจะรีบไปพาคุณนายเย่เข้ามาเดี๋ยวนี้ครับ”