สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1019 สาวใช้ตัวแสบ 923

ตอนที่ 1019 สาวใช้ตัวแสบ 923
เมื่อเห็นพ่อบ้านเดินออกไปอีกครั้งโม่เสี่ยวหนงจึงย่ำเท้าอยู่กับที่ด้วยความหมั่นไส้ ในใจเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังแต่ทำได้เพียงอดทนไว้ จากนั้นโม่เสี่ยวหนงก็พูดเบา ๆ อย่างอ่อนโยน “เชินหลิน ทำไมตอนนี้คุณอยากเจอเซี่ยชีหรั่นคนนั้นแล้ว”
ดูเหมือนว่าโม่เสี่ยวหนงจะลืมไปว่าเซี่ยชีหรั่นที่เธอเอ่ยถึงคือพี่สาวของเธอเอง
เย่เชินหลินยื่นมืออันทรงพลังของเขาออกไปกระชากโม่เสี่ยวหนงมายืนอยู่ตรงหน้าเขา ทั้งสองยืนอยู่ในตำแหน่งที่สบตากัน คนนอกอาจจะคิดว่าพวกเขานั้นมีความสัมพันธ์อันหวานชื่นต่อกัน
“จำไว้ เชินหลินไม่ใช่ชื่อที่คุณจะเรียกได้ เรียกผมว่าคุณเย่” เย่เชินหลินพูดอย่างดูถูกโม่เสี่ยวหนง จากนั้นเขาปล่อยเธอล้มลงกับพื้นโดยไม่สนใจ
เย่เชินหลินมองไปที่โม่เสี่ยวหนงอย่างเย้ยหยัน เธอเป็นแค่หมากรุกตัวหนึ่งของเขา เป็นหมากรุกที่นำมาใช้ในการแก้แค้นเซี่ยชีหรั่นเท่านั้น แต่หมากรุกตัวนี้ค่อนข้างจะหลงตัวเองมากเกินไป เขาจึงต้องตักเตือนเธอบ้าง
ดวงตาโม่เสี่ยวหนงเบิกกว้างแล้วมองไปที่เย่เชินหลิน ด้วยความหวาดกลัว ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเย่เชินหลินน่ากลัวขนาดนี้ ความน่าเกรงขามของเขาทำให้ผู้อื่นต้องกลัวจนหัวหด ที่ผ่านมาเธอเคยเปล่งประกายภายใต้รัศมีของเซี่ยชีหรั่นแต่ไม่เคยเห็นอีกแง่มุมความโหดเหี้ยมของเย่เชินหลิน หลายวันที่ผ่านมาไม่มีใครคอยสั่งสอนโม่เสี่ยวหนงจนทำให้เธอเหิมเกริมและลืมตัวตนของเธอ
“ไม่ เชินหลิน ฉัน……” โม่เสี่ยวหนงพยายามประคองตัวไว้และเธอพยายามอธิบายแต่กลับพูดจาติดอ่างไม่สามารถบอกเหตุผลออกมาได้
“จำไว้ให้ดีนะ คุณไม่คู่ควรกับเชินหลินสองคำนี้และผมก็เป็นคนที่ไม่เคยขาดแคลนผู้หญิงด้วย” เย่เชินหลินมองโม่เสี่ยวหนงด้วยหางตา เธอเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงที่เขาจะมีหรือไม่มีก็ได้
โม่เสี่ยวหนงยังคงทรุดตัวอยู่บนพื้น เธอได้แต่เบิกตากว้างแล้วจ้องมองเย่เชินหลินอย่างหวาดกลัว
“เดี๋ยวพี่สาวคุณเซี่ยชีหรั่นจะเข้ามา คุณต้องทำทุกอย่างเพื่อหลอกล่อผม ถ้าคุณทำให้ผมพึงพอใจได้ ไม่แน่ผมอาจจะพิจารณาให้คุณอยู่ต่อที่นี่ไปตลอดก็ได้”
ดูเหมือนว่าจงหวีฉวนอยากเห็นน้ำตาของเซี่ยชีหรั่นมากนัก ไม่รู้ว่าคุณจะมีปฏิกิริยาอย่างไรถ้าเห็นลูกสาวคุณถูกกระทำ? บางทีคุณอาจจะไม่สนใจเลยก็ได้ เพราะท้ายที่สุดแล้วคุณก็เป็นคนไร้จิตใต้สำนึกอยู่ดี แต่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะว่าต่อไปเซี่ยชีหรั่นจะรับคุณเป็นพ่ออยู่อีกหรือไม่
ครั้งนี้พ่อบ้านเร่งกลับไปเพื่อบอกข่าวให้เซี่ยชีหรั่นรู้อย่างเร็วที่สุด เผื่อจะทำให้ผู้หญิงที่สิ้นหวังในกลางสายฝนคนนี้ได้มีความสุขบ้าง
เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นพ่อบ้านเดินกลับมาอีกครั้ง เธอจึงรีบลุกขึ้นอย่างมีความสุข แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอได้หายไปก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาด้วยซ้ำ เพราะเธอรู้จักเย่เชินหลินดี คนอย่างเขาถ้าตัดสินใจแล้วก็คงเปลี่ยนแปลงได้ยาก เธอไม่กล้าหวังอะไรอีก เซี่ยชีหรั่นรู้สึกตลกกับความโง่เขลาของตัวเองมาก เธอจึงเตรียมตัวก้าวออกไปด้วยความขมขื่น แต่เธอไม่รู้จะไปไหนต่อ ที่ไหนคือบ้านสำหรับเธอ ซึ่งที่ผ่านมาเธอคิดเสมอว่าที่ไหนมีเย่เชินหลิน ที่นั่นก็จะมีบ้านของเซี่ยชีหรั่นคนนี้
เซี่ยชีหรั่นหัวเราะให้กับความคิดปรารถนาของตน
“รอก่อนครับคุณนายเย่” เมื่อพ่อบ้านเห็นเซี่ยชีหรั่นมีทีท่าว่าจะจากไป เขาจึงรีบห้ามเธอเอาไว้ คุณเย่รับปากแล้วว่าจะให้เธอเข้าไปพบ แล้วทำไมเธอถึงต้องจากไปด้วย?
“พ่อบ้าน ขอบคุณนะ ขอโทษจริง ๆ ที่ให้ทำคุณต้องเดินเข้าออกหลายรอบในวันฝนตกแบบนี้ ชีหรั่นขอขอบคุณจริง ๆ” เซี่ยชีหรั่นพูดจบเธอก็โค้งคำนับแสดงความขอบคุณต่อพ่อบ้าน เธอไม่มีอะไรจะตอบแทนเขาได้นอกจากสิ่งนี้
พ่อบ้านรีบวิ่งเข้าไปหาเธออย่างใจจดใจจ่อ “อย่าทำแบบนี้ครับคุณนายเย่ คุณเย่รับปากจะพบคุณแล้ว แกต้องการพบคุณแล้วนะครับ”
เซี่ยชีหรั่นไม่เชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน เธอพยายามส่ายหัวให้ตื่นจากความฝัน แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้งพ่อบ้านก็ได้เดินเข้ามาใกล้เธอ
“พ่อบ้าน คุณพูดจริงเหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นรวบรวมความกล้าของเธอ เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วค่อยถามคำถามสั่น ๆ นี้ เซี่ยชีหรั่นรู้ตัวว่าน้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน เชินหลินของเธอยอมพบเธอแล้ว มันเป็นความสุขที่เหนือกว่าสิ่งอื่นใดสำหรับเซี่ยชีหรั่นคนนี้ รูม่านตาของเธอขยายออก ด้วยรอยยิ้มที่สวยงามบนใบหน้าของเธอ ทำให้เสี่ยวเฉินและเสี่ยวจางเห็นแล้วต่างก็ต้องเขินอายจนหน้าแดง ทั้งสองได้แต่ก้มหน้าไม่กล้ามองเซี่ยชีหรั่นอีก
พ่อบ้านรีบพยักหน้าตอบ นี่อาจเป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเขาที่ทำให้คู่รักทั้งสองได้พบกัน
“มา ตามผมมานะครับ” พ่อบ้านพาเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในสถานที่ที่เธอคุ้นเคย
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ทิวทัศน์และรูปแบบการตกแต่งบ้านที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง มุมปากของเธอฉีกกว้างแล้วแสดงรอยยิ้มที่ไม่เคยมีในรอบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอดูมีความสุขมาก
“คุณนายเย่ครับ สิ่งที่คุณกำลังจะเห็นมันอาจจะไม่ใช่ความจริงเสมอไปนะครับ” พ่อบ้านเตือนสติเธออีกครั้ง
เมื่อเซี่ยชีหรั่นนึกถึงเย่เชินหลินที่โกหกส้งหลิงหลิงในอดีตเธอจึงหัวเราะออกมาเบา ๆ มีเพียงเขาเท่านั้นที่คิดทำแบบนั้นได้ ไม่เป็นไรหรอก ไม่ว่าเย่เชินหลินจะอยู่ในสถานการณ์ไหนเซี่ยชีหรั่นก็จะรับให้ได้
ทั้งสองเดินผ่านสวนหน้าบ้านและเข้าไปห้องโถงในบ้าน
“คุณเย่ครับ ผมพาคุณนายเย่มาแล้วครับ” พ่อบ้านพูดด้วยความเคารพ
เซี่ยชีหรั่นไม่ทันฟังคำพูดของพ่อบ้าน สายตาของเธอจดจ่อไปที่เย่หลินหลินที่อยู่ตรงหน้า เธอค่อย ๆ เปิดปากแต่ไม่รู้จะพูดอะไร
ร่างนั้น เธอตราตรึงในหัวใจของเธอ แม้ไม่มองหน้าเขาเธอก็รู้ว่าเขาคือใคร เขาคือเย่เชินหลินของเธอ
เย่เชินหลินกอดผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวในชุดหรูหราทันสมัย ผู้หญิงคนหนึ่ง
“ไม่ คุณไม่ใช่เย่เชินหลิน” เซี่ยชีหรั่นตะโกนร้อง “พ่อบ้าน ฉันจะพบเชินหลิน”
“คุณเย่ครับ คุณนายเย่……” พ่อบ้านพยายามจะพูดแทนเซี่ยชีหรั่น
“คุณนายเย่อะไร ต่อไปเรียกเธอว่าคุณเซี่ยก็พอ เหอะ ๆ ผมลืมไป เธอไม่คู่ควรด้วยซ้ำ เธอเป็นแค่สาวใช้คนหนึ่งของผม” คำพูดที่มีพลังทำลายล้างได้ออกจากปากของเย่เชินหลิน โม่เสี่ยวหนงที่อยู่ในอ้อมแขนของเย่เชินหลินก็รู้สึกตกใจไม่น้อย
ความสนใจทั้งหมดของเซี่ยชีหรั่นอยู่ที่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเย่เชินหลิน มือที่เคยหลงไหลในตัวเธอตอนนี้กำลังลูบไล้ร่างกายคนอื่นอยู่ มือที่เคยทำให้เธอมีความสุขตอนนี้กำลังสัมผัสกับผิวกายอันงดงามของคนอื่นอยู่
ไม่ ไม่จริง มันไม่จริง
เซี่ยชีหรั่นกุมศีรษะแล้วนั่งลงกับพื้น เธอต้องมาผิดที่แน่ ที่นี่ไม่ใช่คฤหาสน์ตระกูลเย่ หญิงชุดดำคนนั้นต้องโกหกเธอแน่นอน
“เซี่ยชีหรั่น คุณอยากเจอผมมากไม่ใช่เหรอ? เจ้าชายกำลังมีความสุขอยู่แต่ถูกเธอเข้ามาขัดจังหวะแบบนี้ หรือว่าเธอก็อยากปรนนิบัติเจ้าชายเหมือนกับผู้หญิงคนนี้ด้วย?” ใบหน้าอันชั่วร้ายของเย่เชินหลินทำให้คนมองแล้วไม่สามารถเห็นความจริงในคำพูดได้
“เชินหลิน คุณกลายเป็นแบบนี้ได้ไง” เซี่ยชีหรั่นยังคงยอมรับความจริงไม่ได้ เธอไม่เชื่อว่าเพียงเวลาแค่หนึ่งเดือน เพียงแค่เดือนเดียวเท่านั้นเย่เชินหลินก็กลายเป็นคนละคนได้
เมื่อเห็นใบหน้าอันสิ้นหวังของเซี่ยชีหรั่นแล้ว ความรู้สึกผิดของเย่เชินหลินที่มีต่อเย่เฮ่าหรันก็ค่อย ๆ น้อยลง พ่อครับ ผมทรมานลูกสาวของศัตรูเพื่อล้างแค้นให้พ่อ พ่อไม่ต้องห่วงนะ สักวันผมจะให้จงหวีฉวนชดใช้ให้พ่อเป็นสองเท่า
เย่เชินหลินไม่สนใจความเจ็บปวดในใจ ความเจ็บปวดที่เหมือนถูกมีดทิ่มแทง เขาคิดเพียงว่าเมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นแล้วเขาก็จะคิดถึงเย่เฮ่าหรัน ความเจ็บปวดของเขาคือการสูญเสียพ่อ แต่ไม่ใช่เพราะเซี่ยชีหรั่น เธอเซี่ยชีหรั่นคนนี้ไม่คู่ควรกับความรักของเย่เชินหลินหรอก
“คุณพยายามจะไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปไม่ใช่หรือ?” รอยยิ้มเย้ยหยันของเย่เชินหลินยิ่งชัดเจนมากขึ้น เซี่ยชีหรั่นผมจะทำให้คุณเจ็บปวดมากกว่านี้ “มาสิ มาเสพสุขด้วยกัน ถอดเสื้อคุณออกแล้วเรามาเสพสุขด้วยกัน” น้ำเสียงของเย่เชินหลินเหมือนซาตานจากขุมนรก
โม่เสี่ยวหนงตกใจจนร่างกายแข็งทื่อ ถอดเสื้อหรือ ที่นี่ยังมีพ่อบ้านกับเซี่ยชีหรั่นอยู่นะ
เย่เชินหลินไม่ได้หยุดการเคลื่อนไหว เขาก้มหัวแล้วเข้าหาโม่เสี่ยวหนง รอยยิ้มที่มุมปากก็ชัดเจนมากกว่าเดิม “ทำไม ไม่อยากอยู่กับผมเหรอ? หรือว่าคุณไม่สามารถทำให้เจ้าชายเย่มีความสุขได้?” เย่เชินหลินกระซิบข้างหูโม่เสี่ยวหนง มีเพียงเขากับเธอเท่านั้นที่ได้ยิน
ภาพในฉากนี้เหมือนความใกล้ชิดของคู่รักที่แสนหวานคู่หนึ่ง เซี่ยชีหรั่นเจ็บปวดตลอดเวลาที่มองพวกเขา คนที่สามารถทำร้ายตัวเองได้ก็มีแต่คนที่ใกล้ตัวที่สุด เย่เชินหลิน คุณรู้สึกดีใช่ไหมที่ทำร้ายฉันแบบนี้?
โม่เสี่ยวหนงกัดฟันแล้วมองใบหน้าที่จมลงอย่างช้า ๆ ของเย่เชินหลิน เธอจึงรีบตอบเขาทันที “ใช่”
น้ำเสียงเปลี่ยนไปเล็กน้อยเพราะความตกใจ จึงทำให้เซี่ยชีหรั่นฟังไม่ออกว่าผู้หญิงที่หันหลังให้เธอคนนี้คือใคร
พ่อบ้านก้มหน้าแล้วพูดเบา ๆ “คุณเย่ครับ ผมมีงานต้องทำต่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ” พ่อบ้านรีบออกไปก่อนที่เย่เชินหลินจะพูด เขาเดินอย่างเร่งรีบเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังไล่ตามหลังอยู่
โม่เสี่ยวหนงได้ยินเสียงฝีเท้าของพ่อบ้านเดินออกไปอย่างเร่งรีบ เธอจึงรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที เพราะเธอไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นเห็นเรือนร่างของเธอ
เมื่อเห็นว่าพ่อบ้านไม่อยู่แล้ว โม่เสี่ยวหนงจึงกอดคอเย่เชินหลินไว้เพื่อเตรียมพร้อมที่จะวางจูบลงบนริมฝีปากบาง ๆ ที่เธอใฝ่ฝันมาตั้งนานนั้น เย่เชินหลินหันศีรษะไปเล็กน้อย โม่เสี่ยวหนงจึงแนบติดกับข้างหูเขา
เย่เชินหลินลุกขึ้นยืน โม่เสี่ยวหนงก็ลุกขึ้นตามเขา สองมือเธอค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าออก
น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย เมื่อมองแผ่นหลังที่คุ้นเคยนั้นเธอยิ่งรู้สึกตกใจมากกว่าเดิม ไม่นะ ไม่ใช่เสี่ยวหนงหรอก เสี่ยวหนงจะอยู่ที่นี่ได้ไง แค่คล้ายกันเท่านั้น เสียงพูดเมื่อกี้ก็ไม่ใช่เสียงเธอ เซี่ยชีหรั่นพยายามหลอกตัวเอง
เซี่ยชีหรั่นยังคงพยายามหลอกตัวเองอยู่ เธอจะไม่ยอมเชื่อตราบใดที่ไม่ได้เห็นหน้าเธอคนนี้ และเธอจะเชื่อว่าคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเย่เชินหลินคนนี้เป็นแค่ผู้หญิงที่คล้ายกับโม่เสี่ยวหนงเท่านั้น
เย่เชินหลินชื่นชมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมาของเซี่ยชีหรั่นและยังชื่นชมแววตาที่แสนเจ็บปวดคู่นั้นของเธอ เขาพยายามไม่สนใจความเจ็บปวดในใจของตน
“คนสวย โชว์ทักษะของคุณให้พี่สาวคนนั้นดูเป็นขวัญตาหน่อยสิ” เย่เชินหลินพูดอย่างไม่สนใจความรู้สึกใคร เขาไม่มองหน้าเซี่ยชีหรั่นด้วยซ้ำ สายตาของเขาจดจ่อแต่ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนตรงหน้า
เมื่อโม่เสี่ยวหนงได้ยินคำพูดของเย่เชินหลินเธอก็ดีใจจนแทบลืมทุกอย่าง
เธอไม่สนใจเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของตน เธอเอื้อมมือเพื่อจะถอดเสื้อให้กับเย่เชินหลิน แต่เย่เชินหลินกลับหรี่ตามองเธอ
“คนสวย หันให้พี่สาวคนนั้นได้เห็นใบหน้าของเธอหน่อยสิ”
เย่เชินหลินมองที่เซี่ยชีหรั่น
โม่เสี่ยวหนงอยากดึงเสื้อผ้าของเย่เชินหลินออกมาก แต่เธอก็ไม่กล้าขัดขืนคำสั่งของเย่เชินหลิน
เซี่ยชีหรั่น เธอก็เคยพรากหลายสิ่งหลายอย่างของฉันไป แล้วตอนนี้เย่เชินหลินเป็นของฉัน เธอจะโทษฉันไม่ได้นะ
โม่เสี่ยวหนงค่อย ๆ หันไปมองเธอ ในใจลึก ๆ เธอก็รู้สึกกลัวเช่นกัน เพราะที่ผ่านมาความดีที่เซี่ยชีหรั่นมีต่อเธอนั้นมันไม่ใช่เรื่องเท็จเลย
แม้เซี่ยชีหรั่นพยายามเตือนตัวเองว่าอย่าหันไปมอง แต่เธอก็อดมองความรักครั้งใหม่ของเย่เชินหลินไม่ได้
โม่เสี่ยวหนง ใช่เธอจริง ๆ ด้วย เธอทำแบบนี้ได้ไง
“โม่เสี่ยวหนง” เซี่ยชีหรั่นร้องเรียกอย่างสิ้นหวัง มันเจ็บปวดมากกว่าที่ต้องเห็นเย่เชินหลินมีผู้หญิงคนอื่น คนหนึ่งคือคนรักของเธอ ส่วนอีกคนคือน้องสาวที่เธอรักที่สุด โลกของเซี่ยชีหรั่นพังทลายลงในพริบตา เธอได้แต่ส่ายหัว “ไม่จริง เธอไม่ใช่เสี่ยวหนง เสี่ยวหนงสวยกว่าเธอตั้งเยอะ”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างโง่เขลา เสี่ยวหนงหายไปตั้งนาน แล้วมาปรากฏที่นี่ได้อย่างไร เธอสายตาสั้นไปใช่ไหม หรือว่าอารมณ์ตอนนี้ทำให้เธอจำผิดคน เธอคือน้องสาวของเธอนะ น้องสาวจะมาพรากเย่เชินหลินจากเธอไปได้อย่างไร เธอต้องเป็นผู้หญิงคนอื่นแน่นอน