สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1020 สาวใช้ตัวแสบ 924

ตอนที่ 1020 สาวใช้ตัวแสบ 924
“มา บอกอดีตสาวใช้ผมหน่อยว่าผู้หญิงของเย่เชินหลินคนนี้ชื่ออะไร” ดูเหมือนเย่เชินหลินยังสะใจไม่พอ
“ไม่ ไม่ต้องบอก ขอร้องอย่าพูดอะไรเลย”
เซี่ยชีหรั่นกุมหัวแล้วส่ายไปส่ายมา เธอไม่อยากฟังคำพูดต่อไปนี้
โม่เสี่ยวหนงเห็นสภาพของเซี่ยชีหรั่นแล้วรู้สึกผิดและกลัวมาก แต่เมื่อเธอต้องเผชิญกับใบหน้าอันชั่วร้ายของเย่เชินหลิน แล้ว เธอจำเป็นต้องกำมือแน่น ๆ แล้วกัดฟันพูดออกมาเพื่อตำแหน่งนั้น
“พี่ หนูเสี่ยวหนงเอง หนูมาหาพวกพี่” โม่เสี่ยวหนงพยายามพูดอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน น้ำเสียงของเธอก็ฟ้องว่าเธอนั้นเป็นผู้ทรยศอยู่ดี
“ไป ไปให้พ้นเลยนะ ฉันดีกับเธอขนาดนี้ แต่เธอกลับมาเล่นชู้กับพี่เขยตัวเอง” เซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้ที่จะตะโกนกรีดร้องออกมา ดวงตาของเธอแดงก่ำแล้วเริ่มหายใจเร็วขึ้น
“พี่ พี่ดีกับหนูตรงไหนเหรอ? เรื่องแบบนี้มันก็ควรต้องแบ่ง ๆ กันสิ” เมื่อโม่เสี่ยวหนงได้ยินคำพูดที่น่ารังเกียจของเซี่ยชีหรั่นแล้ว ความรู้สึกผิดของเธอได้หายไปอย่างหมดจดทันที เธอจึงกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงปกติอีกครั้ง “อีกอย่างพี่ก็ท้องโตขนาดนี้แล้วจะปรนนิบัติพี่เขยยังไงล่ะ พี่เขยจะขาดความสุขไม่ได้ในขณะที่พี่ตั้งท้องนะ”
รอยยิ้มอันแสนหวานของโม่เสี่ยวหนงได้พูดในสิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดโดยไม่รู้สึกผิดเลย
“ไป โม่เสี่ยวหนง เธอไปให้พ้นเลยนะ” ขณะนี้เซี่ยชีหรั่นไม่มีน้ำตาให้เสียอีก เธอดูเหมือนจะได้ยินเสียงหัวใจที่แตกสลายของเธอ
“ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีก โม่เสี่ยวหนง” เซี่ยชีหรั่นพูดซ้ำ ๆ เธอคอยดูแลและปฏิบัติต่อโม่เสี่ยวหนงเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ของเธอมาโดยตลอด ที่ผ่านมาเย่เชินหลินก็เคยเตือนเธอเหมือนกัน และในวันนี้เซี่ยชีหรั่นเข้าใจแล้ว โจรขึ้นบ้านเธอยังไม่รู้ตัว มันช่างไร้ประโยชน์สิ้นดีสำหรับความไว้ใจที่มีต่อเธอ
โม่เสี่ยวหนงรู้สึกกลัวเมื่อเห็นเย่เชินหลินไม่พูดไม่จา เพราะเธอไม่รู้สาเหตุที่เย่เชินหลินทะเลาะกับเซี่ยชีหรั่น ที่ผ่านมาพวกเขาเคยทะเลาะกัน แต่ในที่สุดก็คืนดีกันเหมือนเดิม ดังนั้นโม่เสี่ยวหนงก็ไม่กล้าประมาทเหมือนกัน เธอยังมีความคิดที่เป็นของตัวเอง ถ้าวันหนึ่งเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นคืนดีกันแล้ว คนที่ลำบากจะเป็นเธออย่างแน่นอน
โม่เสี่ยวหนงแอบมองเย่เชินหลิน
สายตาของเย่เชินหลินยังมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชา เขาพูดอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง “เซี่ยชีหรั่น คนที่จะไปให้พ้นคือเธอมากกว่านะ เธอคิดว่าเธอคือใคร? คุณนายเย่งั้นเหรอ?”
คำพูดนี้ทิ่มแทงจิตใจของเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง
แม้คนนอกจะดูถูกเธออย่างไรเธอก็สามารถเพิกเฉยได้ แต่สองคนตรงหน้าเธอ คนหนึ่งคือน้องสาว ส่วนอีกคนคือคนที่เธอรักมากที่สุด หัวใจของเธอต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน
“เชินหลิน คุณพูดอะไรผิดหรือเปล่า เชินหลิน คุณมองฉันสิ ฉันคือชีหรั่นนะ ชีหรั่นของคุณไง” เซี่ยชีหรั่นไม่อยากเชื่อว่าเย่เชินหลินจะพูดเช่นนั้นได้ เพราะนี่คือคำพูดสำหรับคนอื่นมากกว่า
เซี่ยชีหรั่นพยายามลุกขึ้นยืนแล้วขยับเข้าไปหาเย่เชินหลิน เสื้อผ้าของเธอเปียกฝนไปหมด รวมถึงเส้นผมที่เปียกแฉะติดอยู่บนแก้มอันซีดจางของเธอ
“เซี่ยชีหรั่น เธออยากเข้ามาบำเรอผมพร้อมกับโม่เสี่ยวหนงเหรอ?” เย่เชินหลินเฝ้ามองฝีเท้าที่ส่ายไปมาของเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดอย่างเย้ยหยัน ความทุกข์ของเขาเจือจางลงเมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นอยู่ในสภาพนี้
“เชินหลิน คุณเมาหรือเปล่า?” เซี่ยชีหรั่นพยายามทุกวิถีทางเพื่อหาหนทางให้กับตัวเอง แม้จะเป็นข้ออ้างที่ฟังดูแย่ก็ตามเธอก็จะลอง เพราะเธอพอแล้วสำหรับชีวิตที่ขาดเย่เชินหลิน
ความชั่วร้ายบนใบหน้าของเย่เชินหลินรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เขามองไปที่เซี่ยชีหรั่นแล้วพูดทีละคำอย่างชัดเจน “เซี่ยชีหรั่น ผมไม่ได้เมา ที่ผ่านมาต่างหากที่ทำให้ผมต้องมึนเมา แต่ตอนนี้ผมตื่นแล้ว”
เขาคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้วที่คบกับเซี่ยชีหรั่น เพราะทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของจงหวีฉวนแต่เขากลับหมั้นหมายกับเธอ เย่เชินหลินหัวเราะกับความโง่เขลาของตนเอง
“ทำไม คุณอยากเห็นผมมีความสุขกับน้องสาวคุณจริง ๆ เหรอ?” เย่เชินหลินพยายามใช้คำพูดประชดประชันเพื่อเสียดสีความรู้สึกของเซี่ยชีหรั่น แต่ความจริงแล้วเขามีความสุขมากแค่ไหนหรือที่เห็นเซี่ยชีหรั่นต้องทนเจ็บปวด?
เซี่ยชีหรั่นเจ็บปวดมากเท่าไหร่ เขาเย่เชินหลินก็เจ็บปวดมากเท่านั้น
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว ไม่ เย่เชินหลิน เธอเดินโซเซแล้วล้มลงกับพื้นอีกครั้ง มือของเธอกุมท้องโดยสัญชาตญาณ ดวงตาของเซี่ยชีหรั่นสว่างขึ้นทันทีเมื่อคิดถึงลูกในท้อง
“เชินหลิน คุณดูสินี่คือลูกของเรานะ คุณตื่นเถอะ มาดูลูกของเราสิ” เซี่ยชีหรั่นนึกถึงความรักของเย่เชินหลินที่มีต่อเด็ก แม้เขาจะไม่ชอบส้งหลิงหลิง แต่เขาก็รักตัวน้อยเย่เจิ้งเหิง เซี่ยชีหรั่นหวังว่าลูกของเธอจะทำให้เย่เชินหลินเปลี่ยนใจได้
เธอไม่เชื่อว่าเย่เชินหลินจะเฉยเมย แม้เขาจะเย็นชาและไร้ความปรานี แต่เด็กคนนี้อาจทำให้หัวใจเหล็กของเขาอ่อนลงได้
เซี่ยชีหรั่นยังไม่รู้ว่าเย่เชินหลินเกลียดเธอก็เพราะเธอเป็นลูกสาวของจงหวีฉวน และลูกในท้องเธอก็เป็นสายเลือดของจงหวีฉวนเหมือนกัน สำหรับการเดิมพันครั้งนี้เธอได้ถูกกำหนดให้เป็นผู้พ่ายแพ้อย่างแน่นอน เธอต้องพ่ายแพ้อย่างราบคาบแน่
“ถ้าคุณไม่บอกผมก็คงลืมไปแล้ว ต้องขอบคุณที่เตือนผมนะเซี่ยชีหรั่น” รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่เชินหลินเบิกกว้างขึ้น เขามองเซี่ยชีหรั่นด้วยหางตา
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้เข้าใจรอยยิ้มบนใบหน้าของเย่เชินหลินอย่างแท้จริง เธอแค่คิดว่าเย่เชินหลินจะเป็นห่วงเด็ก
“เชินหลิน คุณดูสิ ลูกของเราจะคลอดในไม่ช้านี้แล้วนะ”
ใบหน้าเซี่ยชีหรั่นเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันหวานชื่นเมื่อพูดถึงเด็กคนนี้ แต่รอยยิ้มนี้ได้ทิ่มแทงจิตใจของเย่เชินหลินอีกครั้ง ทำไมเซี่ยชีหรั่นถึงยิ้มอย่างมีความสุขได้ขนาดนี้ ทำไมจงหวีฉวนถึงไร้ยางอายได้ขนาดนี้ แล้วทำไมเย่เฮ่าหรันต้องกลายเป็นผงธุลีดินไปตลอดกาล
“เซี่ยชีหรั่น ผมต้องการทำแท้งเด็กคนนี้ ผมจะไม่ยอมปล่อยให้เขาได้เกิด” เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นเยือกด้วยสีหน้าอันไร้ซึ่งความรู้สึก นัยน์ตามีเพียงหมอกและควัน
โม่เสี่ยวหนงรู้ตัวว่าตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้ เธออยากมีอะไรกับเย่เชินหลินมาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาของเธอ ไม่เป็นไร หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นจากไปแล้ว หากปราศจากการคุกคามของพี่สาวคนนี้เธอก็จะมีโอกาสเสมอ
โม่เสี่ยวหนงหยิบเสื้อผ้าบนพื้นขึ้นมาแล้วค่อย ๆ ใส่มันอย่างช้า ๆ เย่เชินหลินไม่ได้มองโม่เสี่ยวหนงตั้งแต่ต้นจนจบ
“เชินหลิน นี่เป็นลูกแท้ ๆ ของคุณนะ แม้จะเป็นลูกของพี่สาวหนูด้วยก็ตาม” โม่เสี่ยวหนงรู้สึกผิดหวังมากที่เย่เชินหลินคิดจะทำแท้งลูกของเซี่ยชีหรั่น แต่ถ้าเด็กคนนี้ยังอยู่ สักวันเซี่ยชีหรั่นก็จะมีโอกาสได้กลับมาอีกครั้ง ส้งหลิงหลิงเคยเป็นตัวอย่างมาก่อนหน้านี้แล้ว
คำพูดนี้ก็เหมือนเป็นการเต็มเชื้อไฟ เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชาแล้วพูดอย่างดุเดือด “อย่าเพ้อเจ้อ เด็กคนนี้จะไม่ได้เกิด เสี่ยวหนง ไปเรียกพ่อบ้านมา”
เมื่อโม่เสี่ยวหนงได้รับคำสั่งเธอก็เดินออกไปโดยไม่ลังเลและหันกลับมามอง ต่อให้เธอต้องการตำแหน่งในตระกูลเย่มากแค่ไหน ในใจลึก ๆ เธอก็ยังกังวลเซี่ยชีหรั่นอยู่
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เย่เชินหลินและไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาพูด เธอได้ยินอะไร? ลูกของส้งหลิงหลิงเย่เชินหลินกลับเก็บไว้โดยไม่ฟังเหตุผลของใคร แต่ทำไมเขาถึงจะทำแท้งลูกของเธอด้วย
“เชินหลิน ลูกโตมากแล้วนะ” เซี่ยชีหรั่นขอร้องอย่างขมขื่น เธออ้อนวอนในฐานะแม่คนหนึ่ง
“เซี่ยชีหรั่น ห้ามเรียกผมว่าเชินหลิน คุณไม่คู่ควร ให้เรียกผมว่าคุณเย่”
เย่เชินหลินมองไปที่ท้องของเซี่ยชีหรั่น เด็กในท้องนั่นก็มีสายเลือดตระกูลเย่ของเขาเหมือนกัน แม้เขาจะรู้สึกเจ็บปวดใจ แต่กรรมพันธุ์ทางสายเลือดงั้นหรือ? เย่เชินหลินตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว เขาจำเป็นต้องทำแท้งเด็กคนนี้ เพราะเด็กที่เป็นสายเลือดของจงหวีฉวนจะทำให้เขาไม่มีหน้าไปพบเย่เฮ่าหรันในอนาคต เขาจะทำให้พ่อเสียงใจอีกไม่ได้
เย่เชินหลินไม่ต้องการให้เด็กที่ไม่ได้รับพรคนนี้ต้องเกิดมาทนทุกข์ทรมานในโลกใบนี้ สักวันเขาจะจัดการจงหวีฉวน ถ้ามีเด็กคนนี้แล้วอาจเป็นเครื่องมือต่อรองของจงหวีฉวนได้ เขายอมตัดไฟแต่ต้นลมดีกว่า
เธอไม่เชื่อว่าคำพูดนี้ออกมาจากปากของเย่เชินหลิน ต่อให้เขาเกลียดเธอมากแค่ไหน แต่เด็กนั้นไร้เดียงสา เขาจะคิดทำร้ายเด็กได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นตัวน้อยยังเป็นลูกของตระกูลเย่ด้วย
“เชินหลิน คุณใจเย็น ๆ ก่อน คุณแม่อยู่ไหนเหรอ คุณแม่กับคุณพ่อก็รักเด็กมากนะ คุณจะใจร้อนไม่ได้” เซี่ยชีหรั่นมองไปที่สีหน้าของเย่เชินหลิน เธอรู้สึกกลัว เด็กนั้นไร้เดียงสา เธอจะปล่อยให้ลูกถูกทำร้ายไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นลูกของเย่เชินหลินด้วย เซี่ยชีหรั่นไม่อยากให้เย่เชินหลินต้องเสียใจภายหลังจริง ๆ เธอไม่รู้ว่าทำไมเย่เชินหลินถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เพียงเวลาเดือนเดียวเขากลับกลายเป็นคนละคน เซี่ยชีหรั่นเชื่อว่าความสัมพันธ์ในอดีตของพวกเขานั้นไม่ได้ไร้ค่า
“อย่าพูดถึงพ่อผม คุณไม่คู่ควร แล้วอย่าพูดถึงแม่ผมด้วย ผมส่งเธอกลับไปแล้ว ยังไงวันนี้ผมก็จะทำแท้งเด็กคนนี้”
เซี่ยชีหรั่นกรีดร้องอย่างสติแตก “เย่เชินหลิน คุณไม่ใช่คน คุณเป็นปีศาจ คุณทำแบบนี้ได้ไง”
รอยยิ้มอันไร้ซึ่งความรู้สึกของเย่เชินหลินทำให้คนสุดจะพรรณนา เขาเดินเข้าไปหาเซี่ยชีหรั่น ด้วยฝ่ามือที่แข็งแรงกว้างใหญ่ยกคางเล็ก ๆ ของเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดทีละคำอย่างชัดเจน “ใช่ ผมคือปีศาจ ผมไม่เพียงแต่จะทำแท้งเด็ก ผมจะให้คุณหายจากโลกนี้ไปตลอดกาลด้วย เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าจงหวีฉวนจะเสียน้ำตาสักกี่หยดถ้าได้ยินแบบนี้”
เมื่อพูดจบเย่เชินหลินถอยห่างไปสองก้าวแล้วเดินไปหยิบทิชชู่มาเช็ดมือบนโต๊ะชา เขาทำเหมือนเซี่ยชีหรั่นเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยงอย่างไรอย่างนั้น
โม่เสี่ยวหนงเดินออกไปอย่างหยิ่งผยอง เมื่อเห็นพ่อบ้านยืนอยู่ไม่ไกลเธอก็ยิ้มอย่างเย้ยหยันแล้วเดินเข้าไปหาเขาและชี้นิ้วสั่ง “มานี่สิ”
พ่อบ้านมองไปที่โม่เสี่ยวหนงโดยไม่พูดไม่จาและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
“เรียกนายนั่นแหละพ่อบ้าน นายไม่ได้ยินเหรอ?” โม่เสี่ยวหนงกระทืบเท้าแล้วพูดด้วยอารมณ์ “ยุ่งมาเลยนะคุณพ่อบ้าน จะให้ช่วยงานหน่อยไม่ได้รึไง”
พ่อบ้านมองหน้าโม่เสี่ยวหนงโดยไม่พูดอะไร เขาไม่แน่ใจว่าโม่เสี่ยวหนงต้องการให้เขาช่วยงานหรือคุณเย่กันแน่
“คุณเย่เรียกนายไปพบ” แม้โม่เสี่ยวหนงจะหมั่นไส้แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เธอสาบานกับตัวเองในใจว่าเธอจะไล่พ่อบ้านคนนี้ออกอย่างแน่นอนเมื่อเธอได้ขึ้นเป็นคุณนายเย่คนต่อไป
เมื่อพ่อบ้านได้ยินว่าเย่เชินหลินเป็นคนเรียก เขาปัดฝุ่นที่เสื้อแล้วเดินไปโดยไม่มองหน้าโม่เสี่ยวหนง
โม่เสี่ยวหนงแสยะยิ้มด้วยความเจ็บปวดอยู่ข้างหลังเขา
“คุณเย่เรียกผมมีเรื่องอะไรกันนะ?” พ่อบ้านถามลอย ๆ เขาไม่ได้คาดหวังคำตอบจากโม่เสี่ยวหนงแต่อย่างใด
“เชินหลินทะเลาะกับเซี่ยชีหรั่น เหมือนเขาจะให้เธอทำแท้งลูกในท้อง” โม่เสี่ยวหนงพูดด้วยความสะใจ “ถ้าไม่มีเด็กคนนั้น คู่แข่งของฉันก็น้อยลงสินะ”
พ่อบ้านหัวเราะเยาะและไม่คิดจะบอกโม่เสี่ยวหนงว่าเย่เชินหลินไม่เคยเห็นหัวเธอเลย เธอยังกล้ามาแทนตำแหน่งคุณนายเย่อีกหรือ? ตลกจริง ๆ
“เพราะฉะนั้นนายต้องทำตัวดี ๆ ต่อฉันหน่อยนะ” โม่เสี่ยวหนงพูดอย่างได้ใจอยู่ด้านหลังพ่อบ้าน
พ่อบ้านเป็นห่วงลูกของเซี่ยชีหรั่นมากกว่า เขาเคยทำผิดต่อเซี่ยชีหรั่น แต่เธอกลับไม่ถือสาและยังช่วยเหลือเขาด้วย ตอนนี้ถึงเวลาที่พ่อบ้านจะตอบแทนบุญคุณแล้ว
จะทำอย่างไรให้คุณเย่เปลี่ยนใจและเก็บเด็กคนนี้ไว้
พ่อบ้านพยายามคิดหาวิธีอย่างสุดความสามารถ เขาไม่ได้ยินเสียงของโม่เสี่ยวหนงที่พูดอยู่ด้านหลังเขาแม้แต่คำเดียว
และนี่ทำให้โม่เสี่ยวหนงยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ เธอเดินกลับไปอย่างร่าเริงจนถึงหน้าประตูห้องรับแขกค่อยระงับอารมณ์แล้วเดินอย่างปกติ สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่หวานชื่นและทำตัวเป็นผู้ดี