สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 102 สาวใช้ตัวแสบ6

ตอนที่ 102 สาวใช้ตัวแสบ6
“ดูสิเชินหลิน! คุณทำให้คุณน้าโมโหแล้ว น้องหรั่นสำคัญขนาดนั้นเชียว?” ส้งหลิงหลิงบ่นออกมาแล้วรีบลุกขึ้นมาพยุงฝู้เฟิ่งหยี
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาเย็นชา ใบหน้าหล่อนยังคงเต็มไปด้วยความอยากไปด้วย
“ใจเย็นๆก่อนนะครับคุณแม่ ผมไม่ได้เสียดาย แม้แต่ชีวิตผมแม่ก็เป็นคนมอบให้ ทุกสิ่งที่ผมมีก็เป็นของคุณแม่ คนรับใช้แค่คนเดียวทำไมผมจะให้ไม่ได้” เขาลุกขึ้นยืน พูดอย่างหนักแน่น พร้อมบอกกับผู้ดูแลบ้าน “เตรียมรถไว้คันนึง ฉันจะไปส่งคุณแม่กลับบ้าน เซี่ยชีหรั่นฉันให้เวลาเธอ5นาทีไปเก็บของแล้วไปกับพวกฉัน”
เย่เชินหลินไม่ได้ลืมสังเกตแววตาที่เต็มไปด้วยความโล่งอกของเซี่ยชีหรั่น หล่อนอยากไปมากขนาดนั้น เขาทำให้หล่อนคิดว่าจะสำเร็จดั่งใจหวังแล้วสินะ
ผลเป็นแบบนี้ เป็นที่น่าพอใจสำหรับฝู้เฟิ่งหยี ส้งหลิงหลิงก็ดีใจ หากแต่การที่เย่เชินหลินไปส่งเซี่ยชีหรั่นที่บ้านแม่เขาด้วยตนเองนั้น ก็ทำให้รู้สึกแปลกๆในใจอยู่ไม่น้อย
โม่เสี่ยวหนงแต่เริ่มจนจบไม่ได้เอ่ยออกมาสักคำ หวังแค่ในใจว่าเย่เชินหลินจะเก็บเซี่ยชีหรั่นไว้ ใครจะไปรู้ว่าเขาทำให้ต้องผิดหวัง แล้วจะทำไงต่อดีล่ะ?
“ค่ะ! คุณเย่ ” เซี่ยชีหรั่นตอบเสร็จ แล้วพูดกับโม่เสี่ยวหนงต่อว่า “เสี่ยวหนง เธอก็ไปเก็บของกับฉันนะ ถึงเวลาต้องกลับไปเรียนที่โรงเรียนแล้ว”
โม่เสี่ยวหนงไหนจะกล้ากลับโรงเรียน ถ้าเธอกลับไปแล้ว จะไปคุยกับหวีซานซานยังไง ตอนนี้ทางที่ดีที่สุดคือตามเซี่ยชีหรั่นไป แต่นั่นเป็นบ้านของท่านประธานเย่ เธอบอกจะไปก็ไปได้รึไง?
เหมือนเดาความคิดคร่ำครวญของโม่เสี่ยวหนงออก ส้งหลิงหลิงในใจไม่หยุดคิดคำนวณว่า หากเก็บโม่เสี่ยวหนงไว้จะเป็นประโยชน์ในการต่อกรกับเซี่ยชีหรั่นในครั้งต่อไป นิสัยง่ายๆของหล่อนทำให้ผูกสัมพันธ์ง่าย คิดได้เท่านี้ ส้งหลิงหลิงก็ยิ้มแล้วพูดกับเซี่ยชีหรั่น “น้องหรั่น ถ้าน้องไป ที่นี่จะต้องเงียบเหงาแน่ๆ เห็นเชินหลินชอบคุยกับเสี่ยวหนง ฉันก็ชอบเสี่ยวหนงมาก ยังไงน้องก็วางใจไปดูแลคุณน้าแทนฉันให้หน่อย ส่วนเสี่ยวหนงก็ให้อยู่ที่นี่เถอะนะ”
ทำไมเซี่ยชีหรั่นจะไม่รู้ว่าในใจส้งหลิงหลิงคิดอะไร เธอรีบส่ายหัว แล้วพูดอย่างนอบน้อม “คุณยังรู้จักเธอได้ไม่นาน เลยไม่รู้ว่าเสี่ยวหนงนั้นค่อนข้างดื้อ ถ้าฉันไม่อยู่ เกรงว่าจะทำให้ทุกท่านไม่พอใจได้ ” ดูเหมือนหล่อนจะไม่อยากให้โม่เสี่ยวหนงอยู่ที่นี่ เย่เชินหลินหันไปมองโม่เสี่ยวหนงด้วยแววตาอ่อนโยน
“ดูเสี่ยวหนงน่าเอ็นดู ดูเป็นเด็กน้อยที่จริงใจ เสี่ยวหนง หากเธอไม่ขัดข้อง ก็อยู่ที่นี่ไปตลอดเถอะ หากเวลาไหนต้องไปโรงเรียนก็ให้บอกผู้ดูแลบ้าน เขาจะจัดรถให้เธอไป” คำว่าเด็กน้อยที่จริงใจนั้นตั้งใจพูดให้เซี่ยชีหรั่นได้ฟัง หล่อนกำลังจะคัดค้าน เย่เชินหลินก็หันไปมองหล่อนปราดนึงอย่างตั้งใจ ใบหน้าแสดงถึงความไม่พอใจนัก
เขากำลังเร่งให้เธอตัดสินใจ เธอไม่อยากให้ฝู้เฟิ่งหยีและเย่เชินหลินต้องคอยนาน แต่ก็ไม่อาจให้โม่เสี่ยวหนงอยู่ที่นี่ต่อได้
“เสี่ยวหนง ยังไงเราก็ไม่ควรรบกวนคุณเย่” เซี่ยชีหรั่นพูดจบก็รีบเดินไปใกล้โม่เสี่ยวหนงและจับมือเธอไว้ แต่ก็ถูกโม่เสี่ยวหนงบิดตัวสะบัดออก ใบหน้าเธอแสดงออกถึงความดื้อรั้นเอาแต่ใจแบบเด็กแล้วพูดว่า “พี่คะ หนูก็รู้สึกชอบพี่หลิงหลิงและพี่เชินหลินมาก พี่ให้หนูได้อยู่ที่นี่ต่อสักกี่วันเถอะ หนูขอรับรองว่า จะไม่มีวันทำให้ทุกคนเดือดร้อนและไม่มีวันทำให้เกิดเรื่องขึ้นเด็ดขาด”
“เซี่ยชีหรั่น เธอจะให้แม่ฉันรอไปถึงเมื่อไหร่? ทำไมไม่รู้เรื่องแบบนี้ แล้วยังคิดจะไปดูแลแม่ฉันอีกเหรอ?” คำพูดเย็นชาของเย่เชินหลินทำให้เซี่ยชีหรั่นจำต้องปล่อยมือโม่เสี่ยวหนง เธอจ้องมองโม่เสี่ยวหนง ให้สายตาบอกว่า การที่หล่อนเลือกอยู่ต่อนั้น มีราคาที่ต้องแลก อย่าโทษว่าเธอไม่ได้เตือน หลังจากไปและแก้แค้นแทนเสี่ยวจุนแล้วเธอก็จะไม่มาเหยียบที่นี่อีก หากส้งหลิงหลิงคิดบัญชีแค้นกับหล่อนขึ้นมา ก็คงช่วยอะไรไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
เมื่อไม่ว่าเซี่ยชีหรั่นจะใช้สายตาแสดงออก เตือนยังไงโม่เสี่ยวหนงก็ไม่แยแส จนหมดหนทาง เธอจึงทำได้แค่เพียงขยับร่างไปเก็บข้าวของในห้อง ผู้ดูแลบ้านกระซิบถามเย่เชินหลินว่า จะให้คืนของส่วนตัวที่เธอเอามาตอนเพิ่งย้ายเข้ามาอย่างเช่นพวกมือถือด้วยไหม
“ไม่ต้อง!” เย่เชินหลินตอบสองคำด้วยความเย็นชา ผู้ดูแลบ้านกับส้งหลิงหลิงต่างก็พากันคาดเดา แบบนี้แปลว่าคงยังต้องการให้เซี่ยชีหรั่นกลับมาอีกสินะ?
จริงๆเซี่ยชีหรั่นมีของพกติดตัวไปไม่มากนัก นอกจากชุดทำงานกับชุดนอนของสาวใช้สองชุดแล้ว ก็มีแค่กระเป๋าถือที่พกมาด้วย เธอนำชุดทั้งสองใส่ลงไปในถุงกระดาษ เดินออกไปยังห้องโถงแล้วบอกกับส้งหลิงหลิงว่า “ขอบคุณมากค่ะที่มอบของมากมายให้ฉัน ความหวังดีนี้รับไว้ด้วยใจหมดแล้วค่ะ ฉันเอาของมีค่าทั้งหมดวางคืนไว้ในห้องรับแขกหมดแล้ว ลาก่อนนะคะ”
“โถ น้องหรั่น ดูสิจะเกรงใจอะไรขนาดนี้……”
“เตรียมรถเสร็จรึยัง?” เย่เชินหลินพูดขัดวาจาสุภาพของส้งหลิงหลิงขึ้นมาอย่างหมดความอดทน พร้อมประคองคุณแม่เขาออกมานอกบ้าน โดยมีรถอเนกประสงค์7ที่นั่งจอดรออยู่ คุณแม่ของเย่เชินหลินนั่งบนเบาะแถวหลังสุด เย่เชินหลินเจ้าตัวนั่งเบาะกลางกับบอดี้การ์ด ส่วนเลขานุการของเขาหลินต้าฮุยนั่งเบาะข้างคนขับ
เย่เชินหลินไม่ค่อยได้กลับบ้านเท่าไหร่นัก แต่จะรู้เวลาเข้าบ้านของเย่เห้าหรัน เพื่อจะได้หลบเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขา
พอดีกับวันนี้ที่เย่เห้าหรันไม่อยู่ พอถึงเขตที่อยู่ของเจ้าหน้าที่รัฐส่วนภูมิภาค เย่เชินหลินก็สั่งให้ผู้ติดตามกลับไป เขาจะอยู่เป็นเพื่อนทานข้าวกับคุณแม่
บ้านพักของเย่เห้าหรันกับฝู้เฟิ่งหยีไม่ได้หรูหราโอ่โถงเหมือนบ้านของเย่เชินหลิน มีเพียง3ห้องนอน1ห้องรับแขก เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่ทำด้วยไม้ ดูสมถะเรียบง่าย