สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1022 สาวใช้ตัวแสบ 926

ตอนที่ 1022 สาวใช้ตัวแสบ 926
“คุณจะรู้ได้ยังไง? ผมเป็นพ่อบ้าน รู้ไหม? พ่อบ้าน ยังมีเรื่องที่ผมไม่รู้หรือ?” พ่อบ้านจ้องเขม็งไปที่โม่เสี่ยวหนง
“แกหมายถึงว่าจะให้ฉันใจดี?” โม่เสี่ยวหนงถูกพ่อบ้านพูดกระตุ้น และเริ่มจะติดเบ็ดแล้ว
พ่อบ้านพูดจนปากจะฉีกถึงกระตุ้นโม่เสี่ยวหนงได้ เขากระแอมเบาๆแล้วพูดต่อ “คุณคิดดูคุณเย่ไม่ชอบพี่สาวคุณ ถ้าคุณใจดีหน่อยช่วยขอร้องแทนพี่สาว หลังจากนั้นพวกเขาดีกัน พี่สาวคุณก็จะจำความดีของคุณ ถ้าคุณเย่เห็นคุณช่วยขอร้อง รู้ว่าคุณเป็นคนดีเขาจะชอบคุณมันก็ไม่แน่”
สิ่งที่พ่อบ้านคิดในใจกลับเป็นจะให้คุณเย่ชอบเธอ ชาติหน้าเถอะ! ชาติหน้าคุณเย่ก็ไม่ชอบเธอ แย่งผู้ชายของพี่สาว มีแค่เธอนั่นแหละที่กล้าทำ
พ่อบ้านกังวลมากที่สุดคือคุณเย่จะยืนกรานที่จะทำลายลูกของเซี่ยชีหรั่น เขาจะช่วยเธอยังไง เด็กคนนั้นก็เป็นลูกของคุณเย่ พ่อบ้านขมวดคิ้ว เขาใช้สมองคิดอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ใครจะช่วยเซี่ยชีหรั่นได้
โม่เสี่ยวหนงครุ่นคิดคำพูดของพ่อบ้าน แต่ว่าเธอก็ไม่ยินดี ถ้าเธอขอร้อง เย่เชินหลินเกิดใจอ่อนขึ้นมา งั้นพวกเขาสองคนจะไม่รื้อฟื้นรักครั้งเก่าหรอ? สู้กับคนอื่นโม่เสี่ยวหนงยังไม่ค่อยมั่นใจ นับประสาอะไรกับเซี่ยชีหรั่น? เซี่ยชีหรั่นเป็นใคร? นั่นเป็นคนที่เย่เชินหลินชอบ ตอนนี้เย่เชินหลินเกลียดเซี่ยชีหรั่น? ฮวงจุ้ยเปลี่ยนผัน ใครจะรู้ว่าถูกคนอื่นพูดโน้มน้าวหน่อยจะกลับไปคืนดีกับเธอเหมือนเดิมไหม โม่เสี่ยวหนงเอาแต่ส่ายหัว ไม่ เธอไม่ยอม
พ่อบ้านเห็นเย่เชินหลินไม่ได้เรียกหาเขา เขาก็ไม่กล้าเดินเข้าไป ยังไม่ลืมที่จะหันไปมาคิดหาวิธีช่วยเซี่ยชีหรั่น
หลี่หมิงจุ้นพี่ชายของเซี่ยชีหรั่นอยู่ต่างประเทศ น้ำไกลไม่อาจดับไฟใกล้ ไม่ได้ ไห่ลี่หมิน? ใช่แล้ว เขานี่แหละ พ่อบ้านหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาไห่ลี่หมิน อีกฝ่ายติดสายอยู่ตลอด พ่อบ้านกระทืบเท้าด้วยความโมโห
พูดถึงไห่ลี่หมิน เขากำลังพยายามง้อหลินหลิง เอาแต่โทรหาหลินหลิง เพิ่มรายได้ให้กับบริษัทมือถือ หลินหลิงรักษาระยะห่างกับไห่ลี่หมิน ไห่ลี่หมินก็ทุกข์ใจ
“หลินหลิง เธอฟังฉันพูดก่อนได้ไหม?” ไห่ลี่หมินแทบจะบ้าแล้ว ผู้หญิงคนนี้ทำไมใจเย็นลงฟังเขาหน่อยไม่ได้? เขาตอนนี้ทำอะไรก็ไม่ถูกใจเธอ เขาสามารถลงแรงจัดการกับคนอื่น พยายามหาวิธีการ แต่หลินหลิงหลีกเลี่ยงเขา ไม่ว่าเขาจะมีกี่วิธีก็ไม่มีประโยชน์ เพื่อหลินหลิงแล้ว เขาไม่ถือสาที่จะต้องเอาใจใส่
“ไห่ลี่หมิน พวกเราไม่มีอะไรต้องอธิบายแล้ว ถ้านายจะมาเล่นหมากรุกกับพ่อฉัน ฉันจะไม่ห้ามไม่ให้นายมาบ้านหลิน แต่ฉันจะไม่พบนาย” สาวเย็นชาพูดจบก็วางสายไป
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ไห่ลี่หมินโทรเข้ามือถือของหลินหลิงอีกครั้ง พ่อบ้านจะโทรหาเขาติดได้ยังไง?
ไห่ลี่หมินช่วยอะไรไม่ได้ พ่อบ้านหันกลับไปมา เขานึกถึงโม่เสี่ยวจุน ถ้าเขาจำไม่ผิด ก่อนที่เซี่ยชีหรั่นจะเจอกับคุณเย่เธอเป็นแฟนกับโม่เสี่ยวจุน พ่อบ้านคิดในใจโม่เสี่ยวจุนถึงตายก็ต้องช่วยแน่นอน
เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างโม่เสี่ยวจุนกับไห่ฉิงฉิง พ่อบ้านก็ลังเลอีกครั้ง เขาโทรไปหาแบบนี้จะไม่สะดวกหรือเปล่า ยังไงลูกของไห่ฉิงฉิงก็พึ่งคลอดได้ไม่นาน เซี่ยชีหรั่นก็เรียกโม่เสี่ยวจุนว่าพี่ชาย แต่โม่เสี่ยวจุนคิดยังไงกับเซี่ยชีหรั่นมันก็พูดยาก
สมองของพ่อบ้านทำงานหนัก นอกจากโม่เสี่ยวจุนเขาก็นึกถึงใครไม่ออกแล้ว เขากัดฟันโทรหาโม่เสี่ยวจุน
โม่เสี่ยวจุนดูเหมือนจะงงงวยกับเบอร์ที่โทรเข้ามา พ่อบ้านของเย่เชินหลินโทรมาหาเขา เขางุนงงอยู่ครึ่งวันถึงรับสาย
“พ่อบ้าน โทรหาฉันหรอ?”
ไห่ฉิงฉิงเล่นอยู่กับลูก เธอมองโม่เสี่ยวจุนรับโทรศัพท์ ยิ้มให้ แล้วหยอกล้อกับลูกต่อ
พ่อบ้านเห็นว่ามีคนรับสาย จึงพูดอย่างดีใจ “คุณโม่ คุณรับสายก็ดีแล้ว ผมโทรหาคุณมีเรื่องนิดหน่อย”
“เรื่องอะไร?” โม่เสี่ยวจุนฟังคำพูดของพ่อบ้านดูแปลกๆ เขาเองก็สงสัยว่าพ่อบ้านโทรหาเขาจะมีเรื่องอะไรได้
“คุณโม่ คุณหนูเซี่ยกับคุณเย่ทะเลาะกัน หลังจากนี้เกรงว่าคุณต้องดูแลคุณหนูเซี่ยสักพัก” พ่อบ้านพูดอย่างระมัดระวัง เขาเชื่อว่าในใจของคุณเย่มีแต่คุณหนูเซี่ยแน่นอน เพียงแต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรทำให้เขาจะแยกทางกับคุณหนูเซี่ย
โม่เสี่ยวจุนไม่เชื่อหูตัวเอง เขาเอ่ยปากถาม “นายพูดว่าอะไรนะ?”
“คุณโม่ คุณหนูเซี่ยกับคุณเย่ทะเลาะกัน จากนี้เกรงว่าต้องรบกวนคุณดูแลเธอ” พ่อบ้านยังไม่ทันได้พูดต่อเสียงของเย่เชินหลินก็ดังขึ้น
“พ่อบ้าน นายพาคนเข้ามาหาฉัน”
“คุณโม่ คุณเย่เรียกหาผม แค่นี้นะครับ วางก่อนแล้ว” พ่อบ้านส่ายหัว แล้วกดวางสายไป
เขาแทบจะวิ่งเข้าไปในห้องโถง โม่เสี่ยวหนงเห็นก็วิ่งตามเข้าไป แต่เสียดายที่เธอใส่รองเท้าส้นสูงเกินไป ถึงแม้ยังสาวก็วิ่งไม่ทันพ่อบ้าน
“คุณเย่ ผมไปเรียกพวกคนที่คุณให้เรียกมาแล้ว แล้วก็ขับรถมาด้วย” เย่เชินหลินมองไปที่พ่อบ้านอย่างเย็นชา เขาเดินเข้าไปใกล้เซี่ยชีหรั่น พูดกับเธอด้วยคำพูดที่ทำให้เธอเจ็บ “เซี่ยชีหรั่น พ่อเธอฆ่าพ่อฉัน ฉันเกลียดเธอ เธอพูดซิฉันจะมีลูกกับเธอได้ยังไง ถ้าเธอมีลูกของฉันแล้ว ฉันจะคู่ควรกับพ่อได้ยังไง ดังนั้นเซี่ยชีหรั่น เธอจะโทษก็โทษจงหวีฉวนเถอะ”
เย่เชินหลินพูดจบก็ปล่อยเซี่ยชีหรั่น เธอล้มตัวนอนกับพื้นเย่เชินหลินยังไม่หันกลับมามอง
ตอนที่เย่เชินหลินเข้าไปใกล้เซี่ยชีหรั่น เธอมีความรู้สึกเหมือนได้กลับไปเมื่อก่อน แต่ก่อนทั้งสองรักใคร่กันมาก เธอยังไม่ทันได้ปลอบใจก็ถูกคำพูดต่อไปของเย่เชินหลินพาเธอดิ่งลงไปในเหว
ให้เธอโทษจงหวีฉวน? เธอจะไปโทษเขาได้ยังไง เธอเลือกพ่อไม่ได้ เธอได้แต่โทษโชคชะตาตัวเอง ได้แต่โทษตัวเองที่มาพบกับเย่เชินหลิน หลงรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
เย่เชินหลินมองความเจ็บปวดของเซี่ยชีหรั่น เขามีความสุขที่ได้แก้แค้น และยังมีความเจ็บที่พูดไม่ออก
“พ่อบ้าน เข้ามาหาฉันเดี๋ยวนี้” เขาไม่อยากเห็นเซี่ยชีหรั่นอีก และไม่อยากเจาะลึกความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ของตนเอง
พ่อบ้านพาคนใช้คนอื่นมาถึงพอดี
“พาเซี่ยชีหรั่นไปหาหมอเอาเด็กออก” เย่เชินหลินพูดอย่างเด็ดขาด เขาหันหลังให้คนอื่น ตอนนั้นที่บอกให้เอาลูกของส้งหลิงหลิงออก เขาไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก สิ่งเดียวที่คิดคือทำแท้งตอนเด็กเป็นรูปเป็นร่างมันจะไม่ดีกับส้งหลิงหลิง
“คุณเย่คุณ” พ่อบ้านไม่เชื่อ เขาคิดมาตลอดว่าเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นโกรธกันถึงได้บอกให้ไปทำแท้ง
“ต้องให้ฉันพูดกี่รอบ เอาลูกในท้องของเซี่ยชีหรั่นไปทิ้ง” เสียงที่ไม่แยแสของเย่เชินหลินยังคงดังก้อง นอกจากโม่เสี่ยวหนงแล้วไม่มีใครมีความสุขได้ จิตใจโม่เสี่ยวหนงเต็มไปด้วยความยินดี นี่คือสิ่งที่เธอต้องการที่สุด โม่เสี่ยวหนงก็รับฟังคำของพ่อบ้าน เธอยืนอย่างระมัดระวัง ใบหน้าแสดงอาการแบบเดียวกับคนอื่น ในใจคือหวังว่าเย่เชินหลินจะรีบเอาลูกของเซี่ยชีหรั่นไปทิ้ง
“เย่เชินหลิน นายพูดอะไร?”
เซี่ยชีหรั่นถูกปลุกด้วยคำว่าลูก เธอมองไปที่เย่เชินหลินอย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอไม่เชื่อว่าคำพูดนั้นเย่เชินหลินจะพูดออกมา เซี่ยชีหรั่นกรีดร้อง เรียกทั้งชื่อและนามสกุลของเย่เชินหลิน
“เซี่ยชีหรั่น เธอฟังฉันพูดให้ชัดๆ วันนี้ไม่ว่ายังไงเด็กในท้องของเธอก็อยู่ต่อไปไม่ได้”
เย่เชินหลินหันกลับมามองเซี่ยชีหรั่น ใบหน้าเขามีแต่ความเฉยชา เซี่ยชีหรั่นจะมองหาความไม่เต็มใจแม้สักนิด เธอก็ผิดหวัง เย่เชินหลินมีแต่ความเด็ดขาด ไม่มีความไม่เต็มใจแม้เพียงนิดเดียว
เย่เชินหลิน นายพูดคำนี้ออกมาได้ยังไง?
“เย่เชินหลิน นายมีสิทธิ์อะไร?” เซี่ยชีหรั่นกรีดร้อง เธอไม่เคยพูดจาแบบนี้กับเย่เชินหลินมาก่อน ตอนนี้เย่เชินหลินจะทำแท้งเอาเด็กออก เซี่ยชีหรั่นสามารถสงบสติอารมณ์ได้สิถึงแปลก
“มีสิทธิ์อะไร? เซี่ยชีหรั่น วันนี้เธอยอมทำก็ทำ ไม่ยอมทำก็ต้องทำ”
คำพูดเด็ดขาดของเย่เชินหลินทำให้เซี่ยชีหรั่นเจ็บลึก เธอมองไปที่เย่เชินหลินอย่างล่องลอย พร้อมรอยยิ้มเย้ยหยันบนใบหน้า
“เย่เชินหลิน นายเห็นแก่ตัวมาก เด็กยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลก เขาผิดอะไร? นายมีความสามารถมากไม่ใช่หรอ? เอาอารมณ์พวกนั้นมาไว้บนตัวเด็กที่ยังไม่เกิดคนนึง” เซี่ยชีหรั่นหัวเราะออกมา “เย่เชินหลิน นายมันเลือดเย็น ใช่ เด็กจะมีเลือดของพ่อฉันอยู่ แล้วเด็กจะไม่มีเลือดของนายหรอ?”
“เซี่ยชีหรั่น ต่อให้เธอพูดจนปากฉีกก็ไม่มีประโยชน์” เย่เชินหลินถูกคำพูดของเซี่ยชีหรั่นโจมตีอย่างหนัก เขากวักมือเรียกคนใช้ที่ยังไม่ได้เดินเข้าประตูมา “พาเซี่ยชีหรั่นออกไป”
“ไม่ต้องเข้ามา พวกเธอยืนอยู่นั่น” มองดูคนใช้ที่เดินเข้ามาช้าๆ เซี่ยชีหรั่นไม่รู้จะพูดอะไร เธอหันไปเห็นแก้วบนโต๊ะ เซี่ยชีหรั่นยิ้ม เธอวิ่งไปทุบแก้ว หยิบเศษแก้วแหลมคมขึ้นมาชิ้นหนึ่ง ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามือขาวนวลก็ถูกเศษแก้วชิ้นอื่นๆบาด
เย่เชินหลินใจหาย ในพริบตาเขาเดินเข้าไปหาเซี่ยชีหรั่นทีละก้าว
“นายอย่าเข้ามา” เซี่ยชีหรั่นถอยหลังเรื่อยๆ เย่เชินหลินเดินเข้ามาหนึ่งก้าวเธอก็ถอยไปหนึ่งก้าว
“เซี่ยชีหรั่น สำหรับฉันเธอคือศัตรู เธอตายไปฉันก็ต้องปรบมือดีใจ ฉันจะถูกเธอขู่ได้ยังไง แต่ว่าเซี่ยชีหรั่นเธอทำแบบนี้ไม่เท่ากับว่าฆ่าลูกเองหรอ?” เย่เชินหลินเข้าใกล้เซี่ยชีหรั่นทีละก้าว เห็นเธอดิ้นรนเย่เชินหลินก็มีทั้งความสะใจและความเจ็บปวดที่พูดยาก เจ็บแต่มีความสุข
ศัตรู ศัตรู เซี่ยชีหรั่นท่องสองคำนี้ซ้ำไปมา เธอมองปากที่ขยับของเย่เชินหลิน ไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดแม้แต่คำเดียว
เย่เชินหลินสังเกตช่วงเวลาที่เซี่ยชีหรั่นเผลอ พุ่งเข้าไปคว้าเศษแก้ว
ทั้งสองถูกแก้วบาดมือ โม่เสี่ยวหนงอยากที่จะเข้าไป เห็นมือที่อาบไปด้วยเลือด ขาของเธอก็หนักอึ้ง ครึ่งก้าวยังก้าวไม่ออก
“เซี่ยชีหรั่น ต่อให้ตาย ชีวิตเธอก็ต้องเป็นของฉันเท่านั้น”
เย่เชินหลินไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไร เขารู้เพียงว่าไม่อยากเห็นเซี่ยชีหรั่นถูกย้อมไปด้วยเลือดล้มลงต่อหน้าเขา
เซี่ยชีหรั่นถูกโจมตีอย่างต่อเนื่อง
คนใช้คนอื่นถูกสายตาของเย่เชินหลินทำให้กลัวจนวิ่งเข้าไปจับเซี่ยชีหรั่นแล้วออกไป
คนขับรถเซี่ยชีหรั่นไม่รู้จัก เธอเองก็ขี้เกียจจะมองเขา จิตใจว่างเปล่า เย่เชินหลินจะให้ทำแท้งจริงๆ ทำแท้งลูกที่เขาสองคนเฝ้าใฝ่ฝันถึง
โลกของเธอถูกปกคลุมไว้ด้วยความมืด พ่อบ้านเข้ามารับเซี่ยชีหรั่น พาเธอไปนั่งในรถ พ่อบ้านขาดเข็มขัดนิรภัยให้เซี่ยชีหรั่นอย่างใกล้ชิด คุณโม่ คุณหนูเซี่ยต้องพึ่งคุณแล้ว
ถ้าคุณไม่รีบมา พ่อบ้านขมวดคิ้วแน่น
เขามองไปที่เซี่ยชีหรั่น แค่มองก็ตกใจ ผมบนหัวของเซี่ยชีหรั่นขาวไปเยอะมาก ใบหน้าซีดเซียวไร้เลือด ใบหน้าราวกับคนชราอายุร้อยปีที่พึ่งมีการเปลี่ยนแปลง