สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1023 สาวใช้ตัวแสบ 927

ตอนที่ 1022 สาวใช้ตัวแสบ 926
“คุณหนูเซี่ย คุณหนูเซี่ยอย่าทำให้ผมตกใจสิครับ” พ่อบ้านเขย่าตัวเซี่ยชีหรั่น เขาคิดที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมา คุณหนูจิ่วจิ่วกับคุณชายน้อยเย่ไม่รู้ว่าจะกลับมาไหม
จะลงไปตอนนี้ก็ไม่ใช่ทางที่ดี คุณโม่ก็ไม่รู้จะมาตอนไหน พ่อบ้านหยิบโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง ความสัมพันธ์ของจิ่วจิ่วกับเซี่ยชีหรั่นทุกคนต่างก็เห็น เขาตอนนี้ได้แต่ส่งความหวังไปที่จิ่วจิ่ว หวังว่าตอนนี้เธอจะมาได้
จิ่วจิ่วกับเหยนชิงเหยียนยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพของเย่เฮ่าหรัน หลายวันมานี้จิ่วจิ่วมักมาหาเย่เฮ่าหรันพร้อมกับเหยนชิงเหยียน
“พ่อบ้าน โทรหาฉันหรอ?” จิ่วจิ่วถามพลางมองตัวเลขสีเขียวในระยะไกล ในเวลานี้พ่อบ้านโทรหาเธอมีจะเรื่องอะไรกัน?
“คุณหนูจิ่วจิ่ว คุณอยู่ที่ไหน?” จิ่วจิ่วรับสายพ่อบ้านก็ค่อนข้างโล่งใจ
“พวกเราอยู่กับพ่อ ทำไมหรอ?”
พ่อบ้านนิ่งเงียบไปหลายนาทีถึงเปิดปากพูด “คุณหนูจิ่วจิ่ว คุณมาดูคุณหนูเซี่ยหน่อยเถอะครับ” พ่อบ้านพูดต่อไม่ได้แล้ว เซี่ยชีหรั่นดูเหมือนคนบ้า ก็นะ เจอเรื่องแบบนี้เข้าใครจะไปมีความสุขได้
“ชีหรั่นเป็นอะไร?” จิ่วจิ่วปกติจะบ้าๆบอๆหน่อย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอโง่จริง คำที่พ่อบ้านเรียกชีหรั่นทำให้จิ่วจิ่วรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เสียงของจิ่วจิ่วไม่เบา เหยนชิงเหยียนหันมามองจิ่วจิ่ว
“คุณหนูจิ่วจิ่ว คุณรีบมาเถอะ พวกเรากำลังจะไปโรงพยาบาล ชีวิตของคุณหนูเซี่ยขึ้นอยู่กับคุณแล้ว” พ่อบ้านพูดจบก็วางสายไป มีอีกสายโทรเข้ามาพอดี พ่อบ้านได้แต่ส่งข้อความไปให้จิ่วจิ่ว
“ทำไมหรอจิ่วจิ่ว?” เหยนชิงเหยียนเห็นสีหน้าของจิ่วจิ่วเปลี่ยนไป เขารู้ว่าจิ่วจิ่วกับเซี่ยชีหรั่นมีความสัมพันธ์ที่ดี ก็สมเหตุสมผลที่จะกังวลเรื่องของเซี่ยชีหรั่น มองร่มที่อยู่บนพื้น เหยนชิงเหยียนรู้สึกได้ว่าเรื่องน่าจะร้ายแรง เขาเดินไปด้านข้างจิ่วจิ่ว กอดจิ่วจิ่วเบาๆ ให้กำลังใจเธออยู่เงียบๆ
“ชีหรั่น ชีหรั่นมีเรื่องแล้ว” จิ่วจิ่วพูดพลางร้องไห้ ดึงเหยนชิงเหยียนอย่างเหม่อลอย
“อย่ากังวลเลย เธอบอกฉันมีเรื่องอะไร” เหยนชิงเหยียนเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของจิ่วจิ่วอย่างอ่อนโยน สองมือประคองแก้มของจิ่วจิ่วไว้แล้วเอ่ยถามเสียงนุ่ม “เด็กดี อย่าร้องนะ ชีหรั่นเป็นอะไร?”
จิ่วจิ่วสะอื้นสูดลมหายใจเข้าจมูก เสียงปลอบโยนของเหยนชิงเหยียนทำให้เธอรู้สึกสงบ
พ่อบ้านบอกให้พวกเราไปหาชีหรั่นที่โรงพยาบาล แต่เขายังไม่ได้บอกฉันว่าชีหรั่นอยู่โรงพยาบาลไหน”
จิ่วจิ่วพูดจบโทรศัพท์ก็สั่นพร้อมเสียงแจ้งเตือนที่เธอคุ้นเคย เธอปลดล็อคอย่างรวดเร็ว อ่านข้อความ ทั้งหมดในครั้งเดียว
“นี่คือที่อยู่ที่พ่อบ้านพึ่งส่งมาให้” จิ่วจิ่วส่งโทรศัพท์ให้เหยนชิงเหยียน
“ไปเถอะ พวกเราไปดูหน่อย” เหยนชิงเหยียนดึงจิ่วจิ่วมุ่งหน้าลงเขา
พ่อบ้านพึ่งรับโทรศัพท์จากเย่เชินหลิน เย่เชินหลินพูดกับพ่อบ้านอย่างเย็นชาว่า ฝู้เฟิ่งหยีไม่รู้เรื่องนี้จะดีที่สุด ถ้าเกิดรู้พ่อบ้านก็เก็บของออกไปได้เลย
คุณหนูจิ่วจิ่ว คุณรีบมาหน่อยเถอะ
เซี่ยชีหรั่นในเวลานี้สงบลงแล้ว เจ็บปวดถึงที่สุดจนชินชา
“ลูกจ๋า ลูกจะโทษแม่ไหม?” เซี่ยชีหรั่นลูบท้องอย่างอ่อนโยน ไม่นานก็ยิ้มออกมา
แม่มันไร้ประโยชน์ ปกป้องลูกไม่ได้
รอยยิ้มของเซี่ยชีหรั่นอ่อนแรงลง เส้นทางที่เธอกับเย่เชินหลินเดินมาด้วยกันผ่านลมผ่านฝนมาเท่าไหร่ เรื่องราวมากมาย พวกเขาถึงได้มาอยู่ด้วยกัน ทั้งยังมีลูกที่เป็นของพวกเขา
ตอนนี้ลูกยังไม่เกิดเย่เชินหลินก็จะเอาออก เย่เชินหลิน ความรักของพวกเรายืนหยัดมาได้แค่นี้หรือ? เหมือนกับคริสตัลที่แตกสลายเพียงแค่สัมผัส?
นึกถึงวันเก่าก่อนกับเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นยิ้ม นึกถึงวันที่เขามีลูกกับส้งหลิงหลิง เซี่ยชีหรั่นก็อยากร้องไห้ น้ำตากลับไม่มีแล้ว
ตอนนั้นเย่เชินหลินจะเอาเด็กในท้องของส้งหลิงหลิงออกก็ไม่โหดร้ายขนาดนี้ เซี่ยชีหรั่นสงสัยว่าศัตรูที่แท้จริงของเย่เชินหลินก็คือเธอเซี่ยชีหรั่นคนนี้ เมื่อเทียบกับตอนที่ปฏิบัติต่อส้งหลิงหลิง ต่างกันราวฟ้ากับเหว วันนี้เธอพึ่งได้เห็นถึงความโหดเหี้ยมไร้ความรู้สึกของเย่เชินหลิน
ลูกในท้องดูเหมือนจะสัมผัสได้ว่าเซี่ยชีหรั่นอารมณ์ไม่ดี ถีบเซี่ยชีหรั่นไปหนึ่งที
เย่เชินหลิน ในเมื่อนายไม่ยินยอมรับความสัมพันธ์นี้ งั้นพวกเราก็ตัดมันออก ดีต่อนาย และดีต่อฉัน เซี่ยชีหรั่นสัมผัสหัวใจ มีแต่คำว่าตัดความสัมพันธ์เธอก็เจ็บจนยืดตัวไม่ขึ้น เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าคิดถ้าตัดไปจริงๆเธอจะอยู่ยังไง
ในหูยังนึกถึงคำพูดของเย่เชินหลิน เย่เฮ่าหรันตายเพราะเธอ เซี่ยชีหรั่นยิ่งเจ็บหัวใจขึ้นไปอีก เธอเป็นฆาตกรทางอ้อม
“พ่อบ้านเอาโทรศัพท์มาให้ฉันยืมหน่อย” เซี่ยชีหรั่นหันมาอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้พ่อบ้านทำอะไรไม่ถูก
พ่อบ้านส่งโทรศัพท์ให้เซี่ยชีหรั่น แววตาลุกลน
“จอดรถ ฉันจะโทรศัพท์ ใช้เวลาไม่นานหรอก” เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่มีรอยยิ้มในน้ำเสียง
คนขับรถมองไปที่พ่อบ้าน หลังพ่อบ้านพยักหน้าให้เขาจึงหาจุดที่จอดรถได้แล้วเบรกรถ
จุดที่จอดรถอยู่บนสะพาน เสื้อผ้าบนร่างของเซี่ยชีหรั่นยังคงเปียก ผมแห้งไปแล้วครึ่งหนึ่ง เธอไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้มากนัก
เซี่ยชีหรั่นเดินห่างจากพ่อบ้านไปไกลจนพวกเขาไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดถึงหยุดเดิน
คนอื่นอยากที่จะเดินไปข้างหน้าแต่ถูกพ่อบ้านหยุดไว้
เซี่ยชีหรั่นกดตัวเลขที่คุ้นเคย เบอร์นี้ที่คุ้นเคย
จงหวีฉวนกำลังคิดว่าจะทำยังไงให้เย่เชินหลินมาขอจงหยุนซาง เบอร์โทรศัพท์แปลกตาก็โทรเข้ามา ในตอนแรกเขาตัดสายทิ้งไม่สนใจ
เซี่ยชีหรั่นโทรไปครั้งนึงไม่รับสายก็โทรต่อไป จนจงหวีฉวนรับสาย
“ฮัลโหล นี่ใคร? ทำไมโทรมาอยู่นั่น?” จงหวีฉวนโมโหทันที แต่เขาก็ควบคุมอารมณ์โกรธได้เป็นอย่างดี
“พ่อ ฉันคือเซี่ยชีหรั่น”
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าที่แท้เธอก็สามารถพูดคุยกับจงหวีฉวนด้วยน้ำเสียงแบบนี้ได้ เพราะผิดหวังหรอ? บางทีนะ!
“ชีหรั่นหรอ ทำไมช่วงนี้ไม่เห็นแกอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลเย่เลย?” จงหวีฉวนถามคำถามที่สงสัยอยู่ในใจ ไอเด็กเย่เชินหลินเอาเซี่ยชีหรั่นไปซ่อนไว้ที่ไหน?
“พ่อ หาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า?”
“พ่อคิดถึงแกไง” จงหวีฉวนพูดอย่างหน้าไม่อาย เขาพูดไม่ได้ว่าหรอกหาเซี่ยชีหรั่นเพราะจะใช้เธอขู่เย่เชินหลิน
“เย่เชินหลินไม่เอาฉันแล้ว” เซี่ยชีหรั่นได้ยินคำพูดหวานซึ้งของจงหวีฉวนก็ไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งแบบไม่ชัดเจนเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป ประสบการณ์มากขนาดนี้เธอไม่ใช่เด็กน้อยเซี่ยชีหรั่นที่ไร้เดียงสามาตั้งนานแล้ว
จงหวีฉวนได้ยินก็ดีใจมาก เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว งั้นหยุนซางก็มีโอกาสแล้วสิ? หรือว่าเย่เชินหลินถูกจงหวีฉวนขู่ได้จริงๆ?
เรื่องราวไม่น่าง่ายแบบนั้น ถ้าเย่เชินหลินถูกขู่แบบนี้ จงหวีฉวนก็ยังจัดการกับเขาโดยเจตนาได้ แม้ต้องแลกด้วยความสุขของจงหยุนซาง
“ชีหรั่น พวกลูก?” จงหวีฉวนถามด้วยน้ำเสียงของคนเป็นพ่อ
“เขาไม่ใช่แค่ไม่ต้องการฉัน กระทั่งลูกก็ไม่ต้องการฉันแล้ว!” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างเย้ยหยัน ลูกเขาก็ไม่ต้องการแล้ว มองแม่น้ำที่ไหลผ่านใต้สะพาน เซี่ยชีหรั่นอยากจะเดินเข้าไป ถ้าเธอกระโดดลงไปแบบนี้จะบรรเทาได้ไหม?
แม้แต่ลูกก็ไม่เอา เย่เชินหลินกำลังทำอะไรอยู่กันแน่? จงหวีฉวนไตร่ตรองอย่างรวดเร็ว
“ชีหรั่น ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน?”
จงหวีฉวนมองไปนอกหน้าต่าง เย่เชินหลินไม่ต้องการลูกหรอ?
“พ่อ พ่อยังคิดจะใช้ฉันกับลูกขู่เย่เชินหลินอยู่หรอ? ไม่มีประโยชน์แล้ว เขาจะทำแท้งลูกของฉัน ฉันกำลังคิดว่าถ้าฉันตายไปแบบนี้จะดีขนาดไหน” เซี่ยชีหรั่นพูดความคิดที่อยู่ในใจออกมาตรงๆ
ถึงจงหวีฉวนจะไม่ชอบเซี่ยชีหรั่น เธอก็ยังเป็นลูกสาวเขา ยิ่งไปกว่านั้นจงหวีฉวนเชื่อมั่นอย่างยิ่งว่าเย่เชินหลินยังรักเซี่ยชีหรั่นอยู่
“ชีหรั่น แกอย่าทำอะไรมั่วซั่ว”
ทิ้งเซี่ยชีหรั่นไป ก็เหมือนเพิ่มลูกตุ้มหนักอึ้งให้เขา
“พ่อ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเรียกพ่อ” เซี่ยชีหรั่นวางสายโทรศัพท์
ได้เจอเขาครั้งสุดท้าย จงหวีฉวนหรี่ตา เขาตะโกนเรียกเสียงดัง “หยุนซาง ลงมานี่”
ในเวลานี้หยุนซางอาจเกลี้ยกล่อมเซี่ยชีหรั่นได้
เยว่มู่หลานมองจงหวีฉวนด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าเขากระวนกระวายเรียกหยุนซางลงมามีเรื่องอะไร
“หาหยุนซางมีเรื่องอะไร?” เยว่มู่หลานถือชุดปักครอสติชในมือ หยุดสิ่งที่ทำอยู่แล้วถามขึ้น นี่คือสิ่งที่ช่วงนี้เธอกำลังเรียนรู้ ทำฆ่าเวลาว่าง
“เธอทำของเธอต่อไปเถอะ”
ถ้าให้เยว่มู่หลานรู้จุดประสงค์ที่จงหวีฉวนเรียกหาจงหยุนซาง เธอจะโวยวายขึ้นมาอีก เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเสียเวลาอธิบาย
จงหยุนซางเดินลงมาจากชั้นบน เธอพึ่งโทรศัพท์คุยกับหลี่หมิงจุ้น
“พ่อคะ ทำไมหรอ”
“ลูกออกมานี่” จงหวีฉวนไม่มองเยว่มู่หลานดึงจงหยุนซางเดินออกมา
“พ่อ ทำไมหรอ ร้อนรนขนาดนี้”
จงหยุนซางมองจงหวีฉวนอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่เคยเห็นเขาร้อนรนขนาดนี้มาก่อน
“โทรศัพท์ออกไป จำไว้ว่าต้องเกลี้ยกล่อมชีหรั่นให้ได้ อย่าให้เธอฆ่าตัวตาย ไม่งั้นลูกก็ให้เธอมาที่บ้านเราก่อน” จงหวีฉวนคิดไว้อย่างดี เซี่ยชีหรั่นมาที่บ้านจง ก็เหมือนแกะเข้าปากเสือ
คำว่าฆ่าตัวตายทำให้จงหยุนซางตกใจ เธอหยิบโทรศัพท์ไป
เซี่ยชีหรั่นถือโทรศัพท์มองไปที่ธารน้ำแล้วหัวเราะอย่างไร้เสียง
มองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่คุ้นเคย เธอกดตัดสาย เธอเหนื่อยแล้ว ความรัก ครอบครัว เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าตัวเองยังมีอะไรอีก
โทรศัพท์ยังคงโทรเข้ามาอย่างต่อเนื่อง
“พ่อ ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว หลังจากนี้ฉันจะไม่ยอมเป็นเบี้ยของใครอีก”
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าพูดแรงไป อย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นพ่อของเธอ แต่เธอก็ห้ามไม่ได้ เรื่องในวันนี้ทำให้เธอเต็มไปด้วยรอยแผล
“ชีหรั่น นี่หยุนซาง” จงหยุนซางไม่รู้ว่าเบี้ยของเซี่ยชีหรั่นหมายถึงอะไร ในหัวเธอนึกถึงคำพูดของจงหวีฉวนให้ชีหรั่นไม่ฆ่าตัวตาย
“ชีหรั่น มีเรื่องอะไร เรามาแบ่งปันกันเถอะ ตายไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังมีลูก” จงหยุนซางพูดอย่างร้อนรนนิดหน่อย เมื่อกี้หลี่เหอไท้พึ่งฝากให้เธอช่วยดูแลเซี่ยชีหรั่น พวกเขาอยู่ต่างประเทศดูแลชีหรั่นไม่ได้ แค่ไม่กี่นาทีก็ได้ยินจากพ่อว่าเซี่ยชีหรั่นจะฆ่าตัวตาย
เซี่ยชีหรั่นไม่นึกว่าจงหวีฉวนจะเรียกจงหยุนซางมา ไม่รู้ว่าเยว่มู่หลานรู้หรือไม่
“ชีหรั่นเธออยู่ที่ไหน ฉันไปหาเธอ?” จงหยุนซางยังคงไม่วางใจเซี่ยชีหรั่น หล่อนคือคนที่หลี่หมิงจุ้นขอร้องให้เธอดูแล แล้วหล่อนยังเป็นน้องสาวของเธอ