สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1024 สาวใช้ตัวแสบ 928

ตอนที่ 1024 สาวใช้ตัวแสบ 928
“พี่หยุนซาง ฉันไม่เป็นไร เท่านี้แล้วกัน มีเวลาค่อยคุย” เซี่ยชีหรั่นวางสายโทรศัพท์ จู่ๆเธอก็อยากโทรไปหาจ้าวเหวินอิง มองสายน้ำที่ไหลเชี่ยว เธออยากได้ยินเสียงของจ้าวเหวินอิง
แม่ แม้ว่าตอนนี้จะรบกวนการพักผ่อนของแม่หนูก็จะโทรหาแม่
วันนี้จ้าวเหวินอิงจิตใจกระสับกระส่าย หลับไม่ลงอยู่นาน พอพึ่งหลับได้สักครู่โทรศัพท์ก็สั่น หลี่หมิงจุ้นทำการผ่าตัดเสร็จก็นอนอยู่ข้างจ้าวเหวินอิงตลอด
เธอเหลือบมองหลี่หมิงจุ้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง มองดูเบอร์ที่แสดง จ้าวเหวินอิงเดาว่าโทรมาตอนที่เธอจะนอน
“ฮัลโหล”
“แม่ หนูชีหรั่น” ความอัดอั้นทั้งหมดของเซี่ยชีหรั่นหลั่งไหลออกมาพร้อมกับคำพูดนั้น
“ชีหรั่น เป็นอะไร ลูกอย่าร้องไห้”
จ้าวเหวินอิงได้ยินเสียงเซี่ยชีหรั่นร้องไห้ จิตใจก็ถูกแขวนขึ้น เธออยู่ต่างประเทศมาตลอดหนึ่งเดือนนี้ไม่ได้ยินข่าวคราวอะไรของชีหรั่นเลย โทรหาเย่เชินหลินก็ไม่รับสาย คนอื่นก็ไม่รู้ข่าวคราวของเซี่ยชีหรั่น จ้าวเหวินอิงคิดว่าถ้าอีกครึ่งเดือนไม่ได้ข่าวของลูกสาวก็จะกลับประเทศเร็วขึ้น
เซี่ยชีหรั่นสะอื้นแล้วพูดว่า “แม่คะ หนูไม่เป็นอะไร แค่คิดถึงแม่”
ทำให้จ้าวเหวินอิงกังวลใจ เธอจะทนได้อย่างไร
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” ใจจ้าวเหวินอิงที่แขวนไว้สูงก็ลดลงมา ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ชีหรั่น หนึ่งเดือนมานี้ทำไมโทรหาลูกไม่ติด?”
“แม่ โทรศัพท์หนูตกน้ำใช้ไม่ได้ หนูทำให้ต้องแม่กังวลแล้ว” เซี่ยชีหรั่นควบคุมตัวเองอยู่ตลอด ไม่ให้จ้าวเหวินอิงรับรู้ถึงความโศกเศร้าของเธอ
“ชีหรั่น พวกเราทางนี้ยังไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่ ลูกต้องดูแลตัวเองให้ดี” จ้าวเหวินอิงพูดเตือนอย่างไม่ลำบาก มองไปที่ประตู ในนั้นคือสามีของเธอ ในโทรศัพท์คือลูกสาวของเธอ
“แม่คะ ไม่ต้องกังวล หนูไม่ใช่เด็กแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับจ้าวเหวินอิง พูดมากไปอาจมีปัญหา เธอกลัวว่าจ้าวเหวินอิงจะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ แต่ก็อยากฟังเสียงของจ้าวเหวินอิงมาก
พ่อบ้านมองเซี่ยชีหรั่นอย่างกังวลใจ เธอเอาแต่ยืนอยู่ข้างสะพาน เจอเรื่องแบบนี้คิดที่จะฆ่าตัวตายก็ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้
ปลายสายทั้งสองไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ตอนที่โทรไม่ติดมีคำพูดเป็นร้อยเป็นพัน ตอนนี้พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว
“แม่คะ ลาก่อน” เซี่ยชีหรั่นหลับตาลงสูดหายใจลึก ในโลกนี้ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา เช่นเดียวกัน ในโลกนี้ไม่มีสายโทรศัพท์ที่ไม่วาง
จ้าวเหวินอิงฟังน้ำเสียงว้าวุ่นในใจก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดี แต่พูดไม่ถูกว่าผิดปกติตรงไหน
เซี่ยชีหรั่นวางโทรศัพท์ลงบนพื้น
พ่อบ้านเห็นก็วิ่งพุ่งตรงเข้าไปดึงเซี่ยชีหรั่นไว้
“คุณหนูเซี่ย อย่าทำอะไรมั่วซั่วเลย” พ่อบ้านส่ายหัว
“พ่อบ้าน ขอบคุณนะ ฉันมีชีวิตต่อไปยังจะมีความหมายอะไร?” เซี่ยชีหรั่นมองพ่อบ้านอย่างไม่เข้าใจ ความสัมพันธ์ของเธอกับเย่เชินหลินนั้นเปราะบาง เย่เชินหลินยังต้องการพรากลูกของเธอไป
โม่เสี่ยวหนง เธอดีกับหล่อนขนาดนั้น หล่อนกลับตอบแทนเธอแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นล้มเหลวเป็นอย่างมาก
“คุณหนูเซี่ย คุณตายไปแบบนี้ คุณได้นึกถึงลูกหรือยัง เขายินดีที่จะตายไปกับคุณหรือเปล่า?” พ่อบ้านถามเสียงดัง
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ท้อง ไม่ยินดี? พ่อของเขาไม่ต้องการเขา เกิดมาบนโลกใบนี้ก็มีแต่ทุกข์ทรมาน
“คุณหนูเซี่ย เด็กนั้นบริสุทธิ์” พ่อบ้านดึงเซี่ยชีหรั่นไปดื้อๆ “โตขนาดนี้แล้ว คุณใจแข็งพอหรือ? คุณหนูเซี่ยนี่เป็นชีวิตเล็กๆชีวิตนึงนะ?”
เซี่ยชีหรั่นเอาแต่ลูบท้อง ลูก ลูกจะโทษแม่ไหม?
“ทุกคนไม่สามารถตัดสินความเป็นความตายของคนอื่นได้ คุณหนูเซี่ย คุณเป็นแม่ของเขา คุณจะปล่อยให้เขาตายได้ยังไง?”
เหตุใดเซี่ยชีหรั่นจึงจะอยากให้เขาตาย เธอไม่อยากพาลูกไปโรงพยาบาล เฝ้ามองลูกไร้ชีวิตไปต่อหน้าต่อตา เธอขอเลือกฝังร่างไว้ที่แม่น้ำนี้ไปพร้อมกับลูกดีกว่า
“พวกแกไปก่อน ฉันจะพูดกับคุณหนูเซี่ยสักสองสามคำ”
พ่อบ้านมองแล้วพูดกับคนที่อยู่ไม่ไกล
“คุณหนูเซี่ย คุณหนีไปได้ คุณพาลูกหนีไป” พ่อบ้านพูดอย่างหนักแน่น ในตอนแรกเขาก็ตัดสินใจที่จะช่วยเซี่ยชีหรั่น ตอนนี้เริ่มขมวดคิ้ว
“หนียังไง?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างไร้ลมเสียง ลูกในท้องเธอโตขนาดนี้จะหนียังไง?
“คุณหนูเซี่ย ผมได้ติดต่อไปหาคุณโม่แล้ว อีกเดี๋ยวที่โรงพยาบาลพวกคุณก็หนีออกไป ผมจะจ่ายเงินหมอให้เขาร่วมมือโกหกกับผม” พ่อบ้านกระซิบบอกแผนการของเขากับเซี่ยชีหรั่น
ดวงตาเซี่ยชีหรั่นสว่างขึ้น แต่ไม่กี่นาทีก็มอบดับไป
“คุณหนูเซี่ย มาถึงตอนนี้แล้วคุณยังนึกถึงคนอื่นอีก คุณแค่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณโม่ชั่วคราว พวกคุณนับถือกันเป็นพี่น้องไม่ใช่หรือ? ยังต้องคิดอะไรมากมาย คุณต้องคิดเผื่อลูกในท้องด้วย” ตอนนี้พ่อบ้านเอาความหวังทั้งหมดไว้ที่เด็กในท้องที่จะออกมาลืมตาดูโลกของเซี่ยชีหรั่น เขาเชื่อว่าไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกตัวเอง
“เขาต้องดูแลฉิงฉิง ฉันไปอยู่กับเขาไม่สะดวก” เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว
“คุณหนูเซี่ย คุณพาลูกตายไปกับคุณ มันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย” พ่อบ้านพยายามพูดเกลี้ยกล่อม บนหน้ามีแต่เม็ดเหงื่อ
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่พ่อบ้านชราในใจรู้สึกผิดมหันต์ เด็กในท้องคือลูกของเธอ เธอคิดจะพาเขาไปตาย พ่อบ้านพยายามเต็มที่เกลี้ยกล่อมเปรียบเทียบความเป็นแม่ เซี่ยชีหรั่นละอายใจ
เซี่ยชีหรั่นยื่นมือมาสัมผัสลูก ลูกแม่ แม่จะเดิมพันดู ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นมีแต่รอยยิ้ม มีแต่ลูกเท่านั้นที่สามารถทำให้รอยยิ้มเธอเบ่งบานได้
“คุณหนูเซี่ย งั้นพวกเราไปกันเถอะ” พ่อบ้านพยุงเซี่ยชีหรั่นไปที่รถที่จอดอยู่
คิดอีกแบบนึง เซี่ยชีหรั่นจิตใจผ่อนคลายมากขึ้นแล้ว เธอตัดสินใจที่จะให้ลูกมีชีวิตต่อไป พ่อบ้านพูดถูกแล้ว เธอไม่มีอำนาจไปตัดสินความเป็นความตายของลูก
ไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล เซี่ยชีหรั่นจิตใจกังวลมาก เธอแทบรอไม่ไหวที่จะผลักประตูรถออกแล้ววิ่งหนีสุดชีวิต สามัญสำนึกสุดท้ายทำให้เธอไม่ทำอย่างนั้น พวกคนที่ตามมานั้นแข็งแรงมาก เธอหนีไม่รอด หวังว่าพ่อบ้านจะทำได้แบบที่เขาพูด ช่วยเซี่ยชีหรั่นให้หนีไปได้
พ่อบ้านเปิดประตูรถด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ พยุงเซี่ยชีหรั่นลงจากรถ
คนกลุ่มหนึ่งเดินเข้าโรงพยาบาล ดึงดูดให้คนอื่นหันมามอง
พ่อบ้านลงทะเบียนให้เซี่ยชีหรั่นเสร็จก็พาเธอไปที่แผนกสูตินรีเวช
“พวกแกอยู่นี่แหละ ฉันจะพาคุณหนูเซี่ยเข้าไป ที่นี่แผนกสูติฯไม่สะดวกเท่าไหร่” พ่อบ้านมองไปที่คนอื่นๆ ที่มาด้วยกันล้วนแต่เป็นชายหนุ่มวัยเยาว์ ต่างก็พยักหน้าไม่พูดอะไร
พ่อบ้านหาหมอเจอ “ผมคือพ่อบ้านของตระกูลเย่ พวกเราเข้าไปคุยรายละเอียดข้างในกันไหม”
สูตินรีแพทย์เป็นชายอายุสามสิบปี จมูกโด่งคม
“พ่อบ้านเย่ สวัสดีครับ เรียกผมว่าหมอจ้าวก็พอ”
ทั้งสองเดินมาถึงห้องทำงานของหมอจ้าว
“หมอจ้าว ผมขอพูดกับคุณอย่างตรงไปตรงมา คุณเย่กับคุณนายตอนนี้ทะเลาะกัน เขาโกรธมากจนจะให้คุณนายทำแท้ง ผมพาคุณนายมาถึงนี่ หวังว่าคุณจะช่วยเหลือ” พ่อบ้านมองไปที่โต๊ะในห้องทำงานแล้วพูดเบาๆ
หมอจ้าวอายุสามสิบปี เจอเรื่องราวมามาก เขาไม่ได้พึ่งจบจากโรงเรียน เรื่องราวค่อนข้างเป็นจริง
“คุณเย่คือ?” หมออยากรู้ว่าคุณเย่คือใคร ชั่งอกชั่งใจอยู่
“เย่เชินหลินคุณเย่ หมอจ้าว ขอแค่คุณช่วยเรื่องวุ่นวายนี้ โกหกด้วยความสุจริตสักครั้ง รอคุณเย่กับคุณนายคืนดีกันวันนั้นคุณได้ผลประโยชน์ไม่น้อยแน่นอน ตอนนี้คุณก็ไม่เสียประโยชน์อะไร”
พ่อบ้านเชื่อมั่นว่าเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นยังได้กลับมาอยู่ด้วยกัน ส้งหลิงหลิงมีลูก การตายของเย่เจิ้งเหิง พวกเขาก็ยังได้อยู่ด้วยกัน พ่อบ้านไม่รู้สาเหตุที่คุณเย่กับคุณหนูเซี่ยทะเลาะกัน แต่เขาเชื่อในความรักของพวกเขาเพียงแค่ถูกเมฆหมอกบัง
หมอจ้าวได้ยินชื่อเย่เชินหลิน ในใจเขาก็กลัวเล็กน้อย ถ้าเป็นคนตงเจียงทุกคนต่างรู้จักคนๆนี้ เขาจะรู้เรื่องของเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นไม่ก็ได้ยินจากเพื่อน
“หมอจ้าว เด็กในท้องของคุณนายก็หลายเดือนแล้ว คุณคิดดูกับชีวิตเล็กๆชีวิตนึงคุณยังลงมือได้หรอ?” พ่อบ้านพูดเกลี้ยกล่อมโน้มน้าว
เซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนใส่ชุดอื่นแล้วเอาชุดของเธอให้ผู้หญิงที่พ่อบ้านหามาใส่แทน เธอออกทางประตูหลังของโรงพยาบาล ด้านหน้าเป็นคนจากตระกูลเย่
ด้านหลังโรงพยาบาลเป็นป่าไม้ รั้วกำลังถูกซ่อมแซม ทำให้การหลบหนีของเซี่ยชีหรั่นง่ายขึ้น
เธอพึ่งเดินออกมาก็เห็นโม่เสี่ยวจุน
โม่เสี่ยวจุนเห็นเซี่ยชีหรั่นเดินออกมาจากป่า ผมเผ้ายุ่งเหยิง
ได้รับโทรศัพท์ของพ่อบ้าน เขาไม่ทันได้คุยกับไห่ฉิงฉิงก็รีบร้อนวิ่งออกมา หลังจากนั้นโทรหาพ่อบ้านยังไงก็ไม่ติด เขาคิดว่าคงต้องวิ่งไปที่โรงพยาบาลของตงเจียง เนื่องจากพ่อบ้านแจ้งข่าวคราวให้กับเขา ชีหรั่นจึงไม่ตกอยู่ในอันตรายชั่วคราว
เพื่อประหยัดเวลา โม่เสี่ยวจุนตัดสินใจไปโรงพยาบาลผ่านทางป่าด้านหลัง
“ชีหรั่น เธอเป็นยังไงบ้าง” โม่เสี่ยวจุนไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า
“พี่” เซี่ยชีหรั่นพูดจบก็ล้มลงกับพื้น พลังทั้งหมดของเธอหายไปทันทีหลังได้เห็นโม่เสี่ยวจุน
โม่เสี่ยวจุนวิ่งเข้าไปกอดรับตัวเซี่ยชีหรั่น
ให้ตายสิ ทำไมตัวร้อนไปหมด โม่เสี่ยวจุนอุ้มเซี่ยชีหรั่นไปขึ้นรถ ชีหรั่นออกมาจากที่นี่ จะเข้าไปที่นี่ไม่ได้
โม่เสี่ยวจุนเร่งรถถึงขีดสุด อาการของเซี่ยชีหรั่นตรงหน้าไม่ดี ต้องรีบพบแพทย์โดยเร็ว
เซี่ยชีหรั่นตากฝนอยู่นาน สวมเสื้อผ้าที่เปียกอยู่ตลอด ไม่ป่วยสิถึงแปลก
โม่เสี่ยวจุนในตอนนี้เกลียดเย่เชินหลินแทบตาย เขาปล่อยให้ผู้หญิงที่ตัวเองรักมากที่สุดมาหาเขา เดิมทีนึกว่าเขาจะสามารถดูแลเซี่ยชีหรั่นให้ดีได้ ไม่คิดว่าเขาแค่แสดงละคร
“เชินหลิน นายปล่อยเด็กไปได้ไหม เขาบริสุทธิ์”
เซี่ยชีหรั่นเริ่มมีไข้ ปากพูดพร่ำเพ้อ
“ลูกแม่ ขอโทษนะ แม่ทำไม่ดีกับลูก”
…..
โม่เสี่ยวจุนเหมือนโดนทิ่มแทงหัวใจ เขาเสียใจมาก เย่เชินหลินแกมันสมควรตาย ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้ชีหรั่นต้องการคนมาดูแล โม่เสี่ยวจุนจะไปหาเย่เชินหลินทันที
โม่เสี่ยวจุนมองเห็นคลินิกเล็กๆข้างทาง รอต่อไปไม่ได้แล้ว เขาจอดรถไว้ด้านข้าง อุ้มเซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไป
“หมอ คุณมาช่วยดูหน่อย เธอเป็นยังไงบ้าง?” โม่เสี่ยวจุนพูดอย่างกระวนกระวาย
หมอได้ยินว่ามีคนป่วยก็หยิบแว่นเดินมา เอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเซี่ยชีหรั่น
“เป็นไงมาไง ทำไมไข้สูงขนาดนี้” หมอเอาปรอทที่ผ่านการฆ่าเชื้อแล้วไปสอดใต้รักแร้ของเซี่ยชีหรั่น ตอนนี้เธอหลับอยู่หมอไม่กล้าเอาใส่ปาก