สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1025 สาวใช้ตัวแสบ 929

ตอนที่ 1025 สาวใช้ตัวแสบ 929
“เธอไปหาแอลกอฮอร์กับผ้าขนหนูมา” หมอหันไปบอกพยาบาลตัวน้อยข้างๆ
“หมอ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
โม่เสี่ยวจุนถามอย่างร้อนรน ไม่ถามให้ชัดเจนเขาก็ไม่สบายใจ
“ยังดีที่พามาทันเวลา อุ้มเธอมาตรงนี้” หมอพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “คนหนุ่มสาวสมัยนี้ทะเลาะกันชอบเป็นแบบนี้ พูดคุยกันดีๆไม่ได้หรือไง? จะมีเรื่องอะไรที่ปล่อยผ่านไปไม่ได้?”
โม่เสี่ยวจุนเอาแต่เฝ้ามองเซี่ยชีหรั่น คำพูดประโยคหลังของหมอไม่ได้สนใจฟัง
“ไม่เป็นไรหรอก หมอจะให้น้ำเกลือเธอก่อน อีกเดี๋ยวเสี่ยวอ้ายเอาแอลกอฮอร์กับผ้าขนหนูมาแล้ว คุณก็เช็ดตัวให้แฟนคุณไข้จะได้ลดเร็วขึ้น” คิ้วที่ขมวดอยู่ของหมอยังไม่คลาย เซี่ยชีหรั่นเป็นสตรีมีครรภ์ เขาให้ยาเธอหลายชนิดต่างก็ไม่สามารถใช้ได้
เซี่ยชีหรั่นตัวปลอมสวมใส่เสื้อผ้าของเซี่ยชีหรั่น ยืนร้องไห้อย่างอ่อนแรงอยู่หน้าทางเข้าโรงพยาบาล
“อย่าร้องเลย ลูกไม่มีแล้วร้องไปก็ไม่ได้อะไร” หมอจ้าวพูดแล้วมองผ่าน พูดจบก็เดินออกไป
คนใช้ที่ตามมามองมาจากระยะไกล
“คุณหนูเซี่ย คุณไปกับผมเถอะ” พ่อบ้านพูดอย่างปวดใจ
หญิงสาวที่สวมใส่เสื้อผ้าของเซี่ยชีหรั่นส่ายหัว
“ไม่ไปจริงๆหรือ?” พ่อบ้านมองไปที่คนที่มาด้วยกันที่อยู่ไม่ไกล มากคนมากความ เขาไม่วางใจให้พวกเขารู้เรื่องนี้ การแสดงยังคงแสดงชุดเต็ม
หญิงสาวส่ายหัวแรง แล้วผลักพ่อบ้านวิ่งหนีไป
พ่อบ้านพูดตามหลัง “คุณหนูเซี่ย คุณรอผมก่อน”
หญิงสาวคนนั้นหันเข้าห้องน้ำแล้วถอดเสื้อผ้าออกถือธนบัตรกองหนา เธอยิ้ม นี่เป็นเรื่องดีเหมือนพายตกมาจากสวรรค์จริงๆ สวมเสื้อผ้าคนอื่นแล้วพยักหน้าส่ายหัวมั่วๆก็ได้เงินเท่ากับเงินเดือนครึ่งปีของเธอ ถ้าวันนึงมีคนแบบนี้มาหาเธอเยอะๆจะดีขนาดไหน
ผู้หญิงคนนั้นเดิมทีจะทิ้งเสื้อผ้า เมื่อดูอย่างละเอียด เสื้อผ้ามันชื้นนิดหน่อย อีกอย่างนี่อาจเป็นแบรนด์ดังของโลก คนแบบเธอแม้แต่เสื้อผ้าแบบนี้ก็ไม่เคยได้สัมผัส นับประสาอะไรกับสวมใส่?
เธอพับเสื้อผ้า มัดผมแบบลวกๆ แล้วเดินฮัมเพลงออกไป เอาแต่ยิ้มไม่หยุด คนอื่นต่างมองเธออย่างไม่เข้าใจ นึกว่าพบผู้ป่วยที่มีปัญหาทางสมอง
“รีบเข้ามาหาคุณหนูเซี่ยกับฉัน” พ่อบ้านพูดเสียงดัง
“คุณหนูเซี่ย” พ่อบ้านดึงลำคอเรียกหา
หาไปหนึ่งชั่วโมงก็หาไม่เจอ
“ทำยังไงดีพ่อบ้าน?” คนใช้ที่ตามมายืนล้อมพ่อบ้านแล้วพูดถาม พวกเขาค่อนข้างเห็นใจเซี่ยชีหรั่น โดยเฉพาะถูกทำแท้งเด็กที่โตขนาดนั้น ไม่รู้ว่าคุณหนูเซี่ยวิ่งออกไปจะฆ่าตัวตายหรือเปล่า
“ฉันจะบอกกับคุณเย่ว่าลูกของคุณหนูเซี่ยไม่อยู่แล้ว เธอเสียใจมาก เสียสติวิ่งหนีไป” พ่อบ้านมองคนที่มาด้วยทีละคน “พวกแกจะพูดยังไงก็แล้วแต่พวกแก แต่ความสัมพันธ์ของคุณเย่กับคุณหนูเซี่ยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะพูดอะไรชั่งใจให้ดี”
พ่อบ้านพูดจบก็ก้าวเท้ายาวเดินจากไป เขายังไม่วางใจเซี่ยชีหรั่น เรื่องราวตอนหลังมากมายไม่ได้ติดต่อกับโม่เสี่ยวจุนให้เรียบร้อย ได้เพียงฟังโชคชะตา คุณหนูเซี่ย คนดีพระคุ้มครอง
พ่อบ้านกลับถึงคฤหาสน์ตระกูลเย่ด้วยความหวั่นใจ แม้ว่าจะพูดคุยแผนรับมือไว้เรียบร้อยแล้วตั้งแต่เนิ่นๆ กับเย่เชินหลินเขายำเกรงมาก ภายใต้สายตาของเย่เชินหลิน พ่อบ้านไม่รู้ว่าจะประคับประคองไว้ได้นานแค่ไหน
โชคดีที่คุณหนูเซี่ยหนีไปได้แล้ว
“กลับมาแล้ว?” เย่เชินหลินถามด้วยอาการมึนเมา แม้แต่ลมหายใจก็มีกลิ่นเหล้า โม่เสี่ยวหนงมองไปที่พ่อบ้าน เธอยังไม่ทันเปิดปากถามเย่เชินหลินก็พูดขึ้น “ไม่มีอะไรก็ไปได้แล้ว!”
สมมุติฐานและความกังวลใจทั้งหมดของพ่อบ้านจางหายไปหมด
“ไม่สิ คุณเย่ทำไมคุณไม่ถาม?” โม่เสี่ยวหนงพึมพำเสียงเบา ในใจเธอขัดแย้งกัน หวังว่าสิ่งที่พ่อบ้านพูดเป็นความจริง แต่ก็หวังว่าจะไม่เป็นความจริง นึกถึงว่าอย่างไรเสียเซี่ยชีหรั่นก็ดีต่อเธอมาก คนตัวเล็กสองคนในสมองเธอกำลังต่อสู้กัน สุดท้ายเหตุผลก็ชนะความรู้สึก เธอจึงถามออกไป
มองด้านหลังของพ่อบ้านที่กำลังจากไป โม่เสี่ยวหนงก็กระวนกระวาย เธอยังไม่ทันได้ถามว่าลูกของเซี่ยชีหรั่นเป็นอย่างไร? ส้งหลิงหลิงสุดท้ายก็พาลูกเข้ามาอยู่ในบ้านเย่ไม่ใช่หรอ? เย่เชินหลินไม่ชอบส้งหลิงหลิง เด็กก็ยังมีเลือดของตระกูลเย่อยู่ ยิ่งไปกว่านั้นเย่เชินหลินไม่เพียงแค่เกลียดเซี่ยชีหรั่น ถ้าไม่รักจะเกลียดมากขนาดนั้นได้ยังไง?
“ฉันจำเป็นต้องให้เธอมาสอนว่าต้องถามยังไง?”
เย่เชินหลินกลืนเหล้าที่อยู่ในปากลงท้อง มองโม่เสี่ยวหนงอย่างเย็นชา อารมณ์ที่แสดงบนใบหน้าทำให้คนมองไม่เข้าใจ ประโยคเดียวทำให้โม่เสี่ยวหนงเหมือนเป็นศัตรู คำที่อยากจะพูดก็ต้องกลืนลงท้องไป
จิตใต้สำนึกเขาไม่อยากถาม กลัวที่จะได้ยินผลลัพธ์นั้นกับหูตัวเอง เขาให้พ่อบ้านไปเอาเด็กออก พ่อเสียไปเพราะเซี่ยชีหรั่น เขาต้องการแก้แค้นเซี่ยชีหรั่น ในความเป็นจริงความเจ็บปวดของเซี่ยชีหรั่นจะเป็นความสุขของเขาได้ยังไง?
“คุณเย่ ในเมื่อไม่ถามงั้นพวกเรามาดื่มกันต่อ”
โม่เสี่ยวหนงกัดฟัน รินเหล้าให้เย่เชินหลินอย่างเคารพ ดวงตาของเธอกลิ้งกลอกไปมา คิดคำนวณ ในเมื่อเย่เชินหลินจะดื่มเหล้า ทำไมเธอไม่ฉวยโอกาสจากความมัวเมา หาความสำราญชั่วข้ามคืนดู? ไม่แน่ว่าถูกลอตเตอรี่ขึ้นมายิ่งดีเลยไม่ใช่หรือ?
กับเหล้าที่โม่เสี่ยวหนงส่งมาให้ เขาไม่ปฏิเสธ เย่เชินหลินดื่มเหล้าแก้วแล้วแก้วเล่า หัวใจกระสับกระส่าย ในสมองเป็นภาพน่าสงสารของเซี่ยชีหรั่นท่ามกลางสายฝน ลบเลือนไม่ได้
ดื่มจนเมาแล้วจึงปล่อยวางภาระได้ใช่ไหม สามารถคิดถึงใบหน้ายิ้มแย้มที่ใจส่วนลึกปรารถนาอย่างไม่ลังเล
โม่เสี่ยวหนงมองดวงตาที่พร่ามัวขึ้นเรื่อยๆของเย่เชินหลิน เธอเลิกคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสำเร็จ
“ทำไม ทำไมสวรรค์ถึงไม่ยุติธรรมขนาดนี้?” เย่เชินหลินตะโกนเสียงดังทำให้โม่เสี่ยวหนงสะดุ้ง แก้วตกลงไปที่พื้น เธอเหลือบมองเย่เชินหลิน อีกฝ่ายเพียงแค่พูดไปโดยไม่มองโม่เสี่ยวหนงสักนิด
โม่เสี่ยวหนงไม่อยากให้คนอื่นมาขัดจังหวะช่วงเวลาของเธอกับเย่เชินหลิน เธอแอบเปิดประตูแล้วหยิบไม้กวาดมากวาดเศษแก้วออก
สาวใช้คนหนึ่งเดินมาแล้วกล่าวอย่างนอบน้อม “คุณหนูเซี่ย เรื่องแบบนี้ให้พวกเราทำเถอะ”
“ไปไป ไปทำอย่างอื่นเลย” โม่เสี่ยวหนงพูดอย่างไม่อดทน
เย่เชินหลินที่เมาเหล้าละทิ้งการเสแสร้งทั้งหมด อารมณ์บนใบหน้าเจ็บปวดและซับซ้อน
“เชินหลิน มาดื่มกันเถอะ” โม่เสี่ยวหนงเลียนแบบการใช้คำพูดและน้ำเสียงปกติของเซี่ยชีหรั่น
เย่เชินหลินส่ายหัว เขาไม่ใช่ไล่ชีหรั่นไปแล้วหรือ? ทำไมยังได้ยินเสียงเธออยู่? หรือว่าเธอกลับมาแล้ว?
“ที่รัก เธอกลับมาแล้วหรอ?” เย่เชินหลินดึงมือของโม่เสี่ยวหนงมาจับ ถามขึ้นอย่างอ่อนโยน
“เชินหลิน ฉันเอง” โม่เสี่ยวหนงได้ยินคำว่าที่รักไม่กี่คำ ก็มีความสุขมาก ถ้ามีหางก็คงแกว่งขึ้นไปถึงบนฟ้า
โม่เสี่ยวหนงเดาว่าที่รักในคำพูดของเย่เชินหลินคือสิ่งที่เขาเรียกเซี่ยชีหรั่นอยู่บ่อยครั้ง เธอเลียนแบบคำพูดของเซี่ยชีหรั่น ไม่นึกว่าพึ่งลงมือเย่เชินหลินก็ติดเบ็ด
เห็นว่าเย่เชินหลินดูเหมือนจะยังมีสติอยู่ โม่เสี่ยวหนงใจคิดร้ายก็รินเหล้าเต็มแก้วเพิ่มให้เย่เชินหลิน
“มา เชินหลิน อีกสักแก้ว”
โม่เสี่ยวหนงยิ้มพร้อมส่งน้ำแห่งความสุขให้เย่เชินหลิน
เย่เชินหลินปล่อยให้ตัวเองดื่มจนเมา เหล้าไม่ทำให้คนเมา คนมอมเมาตนเอง เขาต้องเมาให้หนักสักครั้ง
โม่เสี่ยวหนงจ้องมองเย่เชินหลิน เธอคุ้นเคยกับเค้าโครงคฤหาสน์ตระกูลเย่มาแต่แรกแล้ว โม่เสี่ยวหนงพยุงเย่เชินหลิน เย่เชินหลินนั้นสูงและแข็งแรง น้ำหนักทั้งหมดทิ้งไว้บนไหล่ของโม่เสี่ยวหนงเหมือนด้ามมีด เธอทุ่มแรงพยุงเย่เชินหลินไปที่ห้องนอน
สาวใช้คนอื่นมองเห็นก็ไม่พูดจา พยักหน้าให้อย่างมีมารยาท
ตลอดทางไร้สิ่งกีดขวาง โม่เสี่ยวหนงเริ่มจิตใจไม่สงบ ดมกลิ่นเหล้าที่อาบทั่วตัวเย่เชินหลิน เธออยากที่จะอาบน้ำให้เขา
โม่เสี่ยวหนงถอดเสื้อผ้าให้เย่เชินหลิน
“ปล่อยมือ” เย่เชินหลินที่หลับตาอยู่พูดขึ้น น้ำเสียงน่าเกรงขามอย่างพูดไม่ถูก ทำให้โม่เสี่ยวหนงตกใจ มือเรียวของเธอชะงัก รวบเก็บกลับมา
หลังจากพูดจบเย่เชินหลินก็หลับตานอนต่อ
โม่เสี่ยวหนงเข้าหาเย่เชินหลินอย่างระมัดระวัง ได้กลิ่นลมหายใจที่สม่ำเสมอของเขาโม่เสี่ยวหนงก็โล่งใจ ตอนนี้ให้โม่เสี่ยวหนงยอมแพ้ไปเธอจะยอมได้ยังไง เย่เชินหลินไม่เมาเหล้าโม่เสี่ยวหนงอยู่กับเย่เชินหลินต่อหน้าคนนอกดูสนิทสนมกัน แต่เบื้องหลังที่มองไม่เห็น ตัวโม่เสี่ยวหนงเองรู้ว่าเย่เชินหลินไม่แม้แต่จะมองเธอสักนิด
“ที่รัก ทำไม ทำไมเธอต้องเป็นลูกเขา?” เย่เชินหลินพร่ำเพ้อในความฝัน พูดอ้อแอ้ไม่ชัดเจน โม่เสี่ยวหนงได้ยินไม่ละเอียดพอ เธอเอนตัวไปอยากจะฟังให้ชัด เย่เชินหลินยื่นมือผลักออกไปแล้วนอนต่อ การกระทำแบบนี้เหมือนคนเมาเหล้าตรงไหน?
โม่เสี่ยวหนงมองเย่เชินหลินอย่างระวังตัว คิดว่ามีความเป็นไปได้แค่ไหนที่เขาจะแกล้งเมา สายตาที่มีเสน่ห์ของเย่เชินหลินไม่สามารถแยกทิศทางได้ เดินก็โซซัดโซเซ
เย่เชินหลินเมาแล้วจริงๆ ในความฝันของเขาต่างเป็นช่วงเวลาที่สวยงามกับเซี่ยชีหรั่น จิตใต้สำนึกของเขายังจำได้ว่าเย่เฮ่าหรันเสียชีวิตไปเพราะจงหวีฉวน เย่เชินหลินถึงได้พึมพำว่าทำไมเซี่ยชีหรั่นถึงเป็นลูกสาวของจงหวีฉวน น้ำเสียงมีแต่ความทำอะไรไม่ถูก
โม่เสี่ยวหนงเพียงแค่อยากเข้าใกล้เย่เชินหลินสักนิดแต่กลับถูกเย่เชินหลินปิดกั้น เย่เชินหลินเมาเหล้าแต่กำลังไม่น้อยลง โม่เสี่ยวหนงทำอะไรไม่ได้เลย ได้เพียงเฝ้าดูเป็ดในคมมีดโบยบินไป
เซี่ยชีหรั่นนะเซี่ยชีหรั่น พี่สาวที่แสนดีของฉัน เธอจากไปไม่อยู่แล้ว ทำไมเธอต้องเอาหัวใจเขาไปด้วย?
เซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้นมาในตอนกลางคืน เธอคอแห้งกระหายน้ำ มีอาการมึนหัว
“น้ำ” เซี่ยชีหรั่นพูดพึมพำกับตัวเอง
โม่เสี่ยวจุนเอนตัวพิงอยู่ข้างเตียงเซี่ยชีหรั่นพอเย่เชินหลินพูดเขาก็ตื่นขึ้น
“ชีหรั่น เธอตื่นแล้ว ดีมากเลย” โม่เสี่ยวจุนพูดด้วยสีหน้าดีใจ ปกติเขามักจะมีวินัยในตนเอง พึ่งจะเป็นแบบนี้ครั้งแรกก็วันนี้
“น้ำ”
เซี่ยชีหรั่นยังไม่ตื่นจากความฝัน หลับตาอยู่ตลอด ปากที่แห้งแตกเล็กน้อยเอาแต่เรียกหาน้ำ
“เธอจะดื่มน้ำหรอ? รอก่อนนะฉันไปรินน้ำมาให้” โม่เสี่ยวจุนยืนขึ้นจะไปรินน้ำให้เซี่ยชีหรั่น นอนพิงเตียงอยู่เป็นเวลานาน การไหลเวียนเลือดในขาทั้งคู่ของเขาไม่ดีไปช่วงหนึ่ง โม่เสี่ยวจุนเลยล้มไปข้างเตียงของเซี่ยชีหรั่น
โม่เสี่ยวจุนรีบลุกขึ้นยืน ปัดๆขาแล้วเอ่ยว่า “ชีหรั่น เธอรอเดี๋ยวนะ ฉันจะไปรินมาให้”
อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง โม่เสี่ยวจุนถือแก้วน้ำอย่างมีความสุข หมอบอกกับเขาว่าถ้าเซี่ยชีหรั่นฟื้นขึ้นมาได้การพยาบาลขั้นต้นก็เพียงพอแล้ว แต่ช่วงสองสามวันนี้เธออารมณ์แปรปรวน ไม่ดีต่อทารกในครรภ์ เย่เชินหลิน แกแข็งใจอยู่ได้ยังไง?
เซี่ยชีหรั่นจับมือของโม่เสี่ยวจุนลุกขึ้นมานั่ง หลังจากดื่มน้ำไปเธอก็ได้สติมากขึ้น
“พี่ พวกเราอยู่ที่ไหน?” เซี่ยชีหรั่นถามขึ้นทันที เพื่อชีวิตตัวน้อยในท้อง เธอต้องหนีไปให้ไกลจากเย่เชินหลิน ไม่ให้เขาหาเธอพบ