สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1026 สาวใช้ตัวแสบ 930

ตอนที่ 1026 สาวใช้ตัวแสบ 930
“ชีหรั่น ที่นี่คือโรงพยาบาล เธอดีขึ้นบ้างหรือยัง? ทำไมโง่ขนาดนี้ ฝนตกยังไม่หาที่หลบฝน เธอตากฝนไม่นึกถึงลูกบ้างหรอ” โม่เสี่ยวจุนพูดพลางถอนหายใจ เห็นเซี่ยชีหรั่นแบบนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิเธอ
“ลูกของฉัน”
เซี่ยชีหรั่นได้ยินคำว่าโรงพยาบาล ก็กลัวจนวิญญาณหลุดออกจากร่าง ตอนเธออยู่บนสะพานคิดจะพาลูกไปตาย ตอนนี้สภาพจิตใจเปลี่ยนไปแล้ว เธอยอมให้เขาตายไม่ได้ นี่เป็นสายสัมพันธ์เดียวที่เชื่อมเธอกับเย่เชินหลิน เธอจะปกป้องเขาให้ดี
“อย่ากังวล ลูกยังอยู่ดีอยู่” โม่เสี่ยวจุนลูบหัวของเซี่ยชีหรั่นเพื่อปลอบโยน สายตาเขาทนไม่ได้ เขาไม่เข้าใจว่าเย่เชินหลินลงไม้ลงมือกับเซี่ยชีหรั่นผู้แสนดีคนนี้ได้ยังไง ในตาเขามีแต่พายุเฮอริเคน เย่เชินหลินแกรอก่อนเถอะ
พอได้ยินว่าลูกอยู่ดี เซี่ยชีหรั่นก็เอื้อมมือไปลูบท้อง ลูกของเธอโอเค โชคดีที่ลูกของเธอยังอยู่ เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าคิดเลยว่าถ้าไม่มีลูกแล้ว เธอจะอยู่ยังไง
ได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเซี่ยชีหรั่น โม่เสี่ยวจุนก็ปล่อยหินก้อนใหญ่ที่หนักใจเขาอยู่ลง เธอยิ้มได้ก็ยังดีกว่าไม่มีอารมณ์เลย
“ชีหรั่น ให้ฉันมาดูแลเธอดีไหม?” โม่เสี่ยวจุนแสร้งทำเป็นพูดสบายๆ จะดูแลทั้งไห่ฉิงฉิงกับเซี่ยชีหรั่นให้ดี เขาไม่อาจไม่ปล่อยเรื่องการไล่ตามอาซานไปได้ เอามาเปรียบเทียบกันแล้ว โม่เสี่ยวจุนเรื่องอย่างแรก
“พี่ ฉันไม่อยากรบกวนพี่กับพี่สะใภ้ พี่สะใภ้รักพี่ด้วยใจจริง พี่ต้องทะนุถนอมเธอ” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างจริงจัง
“ชีหรั่น เธอเรียกฉันว่าพี่ก็ต้องฟังพี่”
“แต่ว่าพี่ฉันไม่สามารถ”
โม่เสี่ยวจุนยื่นมือออกมาปิดริมฝีปากของเซี่ยชีหรั่น “ชีหรั่น ไม่ต้องพูดแล้ว พวกเรามาทำให้หายไข้ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน” โม่เสี่ยวจุนพึ่งนึกได้ว่าออกมานานขนาดนี้ไห่ฉิงฉิงยังไม่รู้เรื่อง
“ชีหรั่น เธอจะกินอะไรเดี๋ยวฉันทำให้” พอพูดจบโม่เสี่ยวจุนก็พึ่งนึกได้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล เขาก็ขำออกมา “ดูเหมือนจะทำไม่ถนัด”
เซี่ยชีหรั่นมองดูท่าทางที่ห่างหายไปนานของโม่เสี่ยวจุน เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร พี่พักผ่อนเถอะ” เซี่ยชีหรั่นคิดว่าโม่เสี่ยวจุนกังวลเรื่องเธอจนต้องไม่ได้พักผ่อนแน่ ถึงแม้เธอจะไม่รักโม่เสี่ยวจุน ในใจเธอก็ถือว่าโม่เสี่ยวจุนเป็นญาติที่สนิทที่สุดแล้ว เปรียบเทียบกับจงหวีฉวน โม่เสี่ยวจุนขาดแค่ความเกี่ยวข้องทางสายเลือด
“ชีหรั่น งั้นเธอนอนเถอะ พรุ่งนี้ฉันหาข้าวมาให้” โม่เสี่ยวจุนนึกถึงวัยเด็กของพวกเขาก็ยิ้มออกมา มักจะเป็นเขาที่ดูแลเธอมาตลอด วันแบบนี้ช่างอบอุ่น
“อืม” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า เธอนอนตะแคงตัว หลับตาลง คิดว่าตอนนี้เย่เชินหลินกำลังทำอะไรอยู่ เขาจะรู้ไหมว่าเซี่ยชีหรั่นพาลูกหนีมา? ถ้ารู้ว่าพ่อบ้านช่วยเธอ เย่เชินหลินจะดุด่าพ่อบ้านไหม?
โม่เสี่ยวจุนนอนไม่หลับทั้งคืน เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้นอนอยู่ ฟังเสียงร้องที่ไพเราะของนก เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจออกมา วันใหม่มาถึงแล้ว
โม่เสี่ยวจุนเดินย่องเท้าไปข้างเตียงเซี่ยชีหรั่น “ชีหรั่น เธอหลับให้สบายนะ ฉันออกไปหาซื้อข้าวเช้ามาให้”
เซี่ยชีหรั่นได้ยินคำพูดของโม่เสี่ยวจุน ในเมื่อโม่เสี่ยวจุนนึกว่าเธอยังไม่ตื่น งั้นเธอก็แสร้งว่ายังหลับอยู่แล้วกัน เขาจะได้ไม่กังวล
ตอนที่โม่เสี่ยวจุนเดินออกมาจากโรงพยาบาลในหัวคิดแต่เรื่องเมื่อวาน เขาจะไปคิดบัญชีกับเย่เชินหลิน ที่ทำกับเซี่ยชีหรั่นแบบนี้
มายืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลเย่ โม่เสี่ยวจุนจิตใจเดือดพล่าน เขาตะโกนเรียกเสียงดัง “เย่เชินหลิน แกโผล่หน้ามาหาฉันเดี๋ยวนี้”
คนเฝ้าประตูยังคงเป็นเสี่ยวเฉินกับเสี่ยวจาง ได้ยินเสียงเรียกของโม่เสี่ยวจุนจากระยะไกล เสี่ยวเฉินก็ขยิบตาให้เสี่ยวจาง
“เปิดประตู ฉันมาพบเย่เชินหลิน” โม่เสี่ยวจุนพูดอย่างเย็นชา
“ขอโทษครับคุณผู้ชาย คุณกรุณารอสักครู่” เสี่ยวเฉินพูดอย่างสุภาพ คุณเย่มอบหมายไว้ว่าไม่อนุญาตให้คนแปลกหน้าเข้ามา เขาไปถามพ่อบ้านก่อนดีกว่า
“แกเปิดประตูฉันจะไปหาเย่เชินหลิน” โม่เสี่ยวจุนอาละวาด จะเข้าข้างในให้ได้
ในใจเสี่ยวเฉินภาวนาให้พ่อบ้านรีบมา เท่าที่เขาดู วัยรุ่นตรงหน้าโมโหรุนแรงมาก เขาไม่อยากกลายเป็นกระสอบทราย ตัวตนสถานะของเขาเป็นยังไงเสี่ยวเฉินก็ไม่แน่ใจ จึงไม่กล้าล่วงเกินโม่เสี่ยวจุน
“รีบร้อนเรื่องอะไรกัน?” เย่เชินหลินพึ่งเดินออกมาจากห้อง เขามองไปที่โม่เสี่ยวหนงที่หลับอยู่ด้านข้างแล้วยิ้มเยาะ คิดจะปีนขึ้นมาบนเตียงเขารีบร้อนไม่อดทนแบบนี้ น่าหัวเราะเสียจริง คิดว่าเขาดื่มเหล้าแล้วจะไม่มีสติ? เย่เชินหลินเพียงแค่มอมเมาตัวเอง
เสี่ยวจางได้ยินเสียง ก็ตกใจจนขาสั่น ก้าวขาไม่ออก
“คุณเย่ครับข้างนอกมีคนมาขอพบ คุณเคยสั่งไว้ว่าไม่อนุญาตให้คนแปลกหน้าเข้ามา ผมเลยมาตามหาพ่อบ้านไปดูว่าให้เข้ามาได้ไหม” เสี่ยวจางพูดตอบไปด้วยความเคารพ เขาเอาแต่ก้มหัวไม่กล้ามองเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินไม่ปล่อยให้เสี่ยวจางไป เสี่ยวจางก็ไม่กล้าไป เขามองเย่เชินหลินอย่างระวังตัวรอฟังคำสั่งของเขา เหมือนเข้าใกล้ศัตรู
ใครจะมาพบเขา? มาขอร้องให้เซี่ยชีหรั่นหรือ? สายไปแล้ว เย่เชินหลินยืนขึ้นเดินก้าวใหญ่ออกไป
ในเมื่อมีคนอยากพบเขา เขาก็จะไปดูเสียหน่อยว่าเป็นเทพเจ้ามาจากไหนกันแน่
“ไม่ต้องไปหาพ่อบ้าน ฉันไปกับแกเอง” เย่เชินหลินพูดจบก็เดินก้าวใหญ่ออกไปทางประตูข้างนอกเสี่ยวจางมองเย่เชินหลิน พยักหน้าแล้วเดินตามไป
ในเมื่อมีคนอยากพบเขา ทำไมเขาจะไม่ไปเจอเสียหน่อย เย่เชินหลินเดาว่าจะเป็นใครกันที่อยากพบเขา ตอนนี้พึ่งจะเจ็ดโมง
“คนนั้นพูดว่าอะไร” เย่เชินหลินเอ่ยถามเสี่ยวจาง
“คุณเย่ คุณผู้ชายท่านนั้นดูเหมือนจะไม่ชอบคุณ” เสี่ยวจางพูดตามความจริง นึกถึงที่โม่เสี่ยวจุนบอกให้เย่เชินหลินโผล่หน้าออกมา ต้องไม่ชอบคุณเย่เป็นแน่
ไม่ชอบเขาหรอ? เย่เชินหลินยังคิดไม่ออกไปช่วงหนึ่งว่าเป็นใคร ในเมื่อเดาไม่ได้ออกไปก็จะได้รู้คำตอบ เขาเดินก้าวใหญ่ไปทางประตู คิดไปมาว่าเทพเจ้าที่ไหนอยากเจอเย่เชินหลิน
โม่เสี่ยวจุนยืนอยู่ข้างประตูราวกับต้นสน สายตาเย็นชาจ้องไปที่เสี่ยวเฉิน สายตาราวกับใบมีดแหลมคม เสี่ยวเฉินหายใจแรงไม่กล้าออกไป สายตาแบบนี้ราวกับถอดแบบมาจากคุณเย่ เหมือน เหมือนมากไปแล้ว
“ฉันจะเข้าไป”
โม่เสี่ยวจุนเผชิญหน้ากับสายตาของเสี่ยวเฉิน เขาไม่อยากเสียเวลามารอคน ชีหรั่นยังรอเขาอยู่ ชีหรั่นยังไม่ได้กินข้าวเช้า
“คุณผู้ชาย คุณกรุณารอสักครู่พ่อบ้านอีกเดี๋ยวก็มาถึง” เสี่ยวเฉินเกรงกลัวสายตาของโม่เสี่ยวจุน จรรยาบรรณในอาชีพให้กำลังใจเขา เสี่ยวเฉินยังคงตอบคำถามของโม่เสี่ยวจุนไปอย่างสุภาพไม่ให้เขาเข้าไป ภายใต้สายตาของโม่เสี่ยวจุนอีกนิดเดียวเขาก็จะหนีแล้ว
“เย่เชินหลิน แกโผล่หน้าออกมาหาฉัน” โม่เสี่ยวจุนเพิ่มเสียงขึ้น ตะโกนเรียกเสียงดัง ในเมื่อยามเฝ้าประตูไม่ให้เขาเข้าไป เขาก็ต้องให้เย่เชินหลินออกมาเจอเขาให้ได้ “เย่เชินหลิน อย่ามัวแต่ซ่อนตัว แกออกมานี่”
เย่เชินหลินได้ยินเสียงขาก็หยุดเดิน อารมณ์บนใบหน้าซับซ้อน เสียงนี้เขาคุ้นเคยมาก คนคนนี้เขาก็คุ้นเคย โม่เสี่ยวจุนพี่ชายของเซี่ยชีหรั่น แล้วยังเป็นน้องชายของเขาเย่จื่อห้าน
เสี่ยวจางมองก้าวที่หยุดลงของคุณเย่ แอบกังวลแทนโม่เสี่ยวจุนที่อยู่ด้านนอก เขาก็ได้ยินเสียงเรียกที่ไม่สุภาพของคนที่อยู่ข้างนอกแล้ว เสี่ยวจางแอบเหลือบมองคุณเย่ เขาดูอารมณ์ของเย่เชินหลินไม่ออก คิดว่าต้องโกรธมากเป็นแน่ ถ้าเปลี่ยนมาเป็นเขาเสี่ยวจาง เขาเองก็โกรธมาก
พอเย่เชินหลินปรากฏตัวขึ้นในระยะสายตาของโม่เสี่ยวจุน โม่เสี่ยวจุนก็พูดคำรามเหมือนสิงโตที่โกรธเกรี้ยว “เย่เชินหลิน ไอ้สารเลว” เขาแทบรอไม่ไหวที่จะให้สิ่งกีดขวางพวกนั้นหายไปเดี๋ยวนี้
โม่เสี่ยวจุนดวงตาแดงฉาน คิ้วขมวดเยือกเย็น กล่าวโทษเย่เชินหลิน
ชีหรั่นใจดีขนาดนั้น อีกอย่างเพื่อชีหรั่นแล้วเย่เชินหลินก็ไม่ลดละความพยายาม โม่เสี่ยวจุนคิดอย่างไร้เดียงสาว่าเย่เชินหลินจะดูแลเธอให้ดีได้ไปตลอดชีวิต เขาเลือกที่จะถอนตัวออกมา ตอนนี้เย่เชินหลินปฏิบัติกับชีหรั่นแบบนี้ โม่เสี่ยวจุนจะไม่โกรธได้ยังไง? ความโกรธพุ่งสูงถึงหัว แทบรอไม่ไหวที่จะลากเย่เชินหลินไปลงนรก นึกถึงแววตาของเซี่ยชีหรั่น โม่เสี่ยวจุนรู้ว่าเธอยังปล่อยเย่เชินหลินไม่ลง เขาได้เพียงพูดกับเย่เชินหลิน ให้เขากลับตัวกลับใจ โม่เสี่ยวจุนเยาะเย้ยตัวเอง เขาไม่มีคุณสมบัติที่จะดูแลชีหรั่นแล้ว
“โม่เสี่ยวจุนฉันเลวตรงไหน?”
เย่เชินหลินถามโม่เสี่ยวจุนพี่น้องในสายเลือดอย่างเฉยชา เขาอยากฟังมากว่าน้องชายแสนดีคนนี้มองเขายังไง เขาเดาว่าโม่เสี่ยวจุนมาถึงที่นี่เช้าขนาดนี้ต้องเพราะเรื่องของเซี่ยชีหรั่นแน่นอน เพียงแต่ไม่รู้ว่าโม่เสี่ยวจุนรู้เรื่องของชีหรั่นได้ยังไง
มองเห็นใบหน้าที่เฉยเมยของเย่เชินหลิน โม่เสี่ยวจุนก็ยิ่งโกรธ ชีหรั่นป่วยขนาดนั้นเขายังนิ่งเฉยแบบนี้ได้ บาปนี้ไม่อาจให้อภัยได้เด็ดขาด
“แกออกมานี่” โม่เสี่ยวจุนเข้าไปไม่ได้ เขาทำได้เพียงให้เย่เชินหลินออกมา
เย่เชินหลินยกมือส่งสัญญาณให้เสี่ยวเฉินเปิดประตู เขาเดินออกไปอย่างให้ความร่วมมือ โม่เสี่ยวจุนฉันออกมาแล้ว เขาคือน้องชายของเขา เย่เชินหลินไม่เคยมองโม่เสี่ยวจุนอย่างจริงจังมาก่อน ในระยะใกล้แบบนี้ มีโอกาสแบบนี้ เขาอยากจะมองน้องชายที่รักใคร่มาตั้งแต่เด็กอย่างจริงจัง
“เย่เชินหลิน ทำไมแกทำกับชีหรั่นแบบนี้”
โม่เสี่ยวจุนนึกถึงเซี่ยชีหรั่นที่พอเห็นเขาก็เป็นลมล้มลงไปกับพื้น คิดไปเขาก็ไม่สบายใจ ความแปรปรวนบนใบหน้ายิ่งทำให้เขาเจ็บปวดใจมากขึ้น
ทำไมเขาทำกับเซี่ยชีหรั่นแบบนั้น? เย่เชินหลินยิ้มเยาะ เพราะว่าเธอเป็นลูกสาวของจงหวีฉวน เพราะว่าจงหวีฉวนคือคนร้ายที่ทำให้พ่อตาย เขารู้ดีว่าจงหวีฉวนคือศัตรู ในขณะนี้ยังไม่อาจเอาผิดเขาได้
“เธอตายหรือยัง?” เย่เชินหลินถามอย่างเฉยเมย ราวกับถามถึงคนแปลกหน้าที่ไม่อาจเป็นคนแปลกหน้า ราวกับถามถึงความเป็นความตายของคนที่เกลียดชัง
คำพูดนี้ของเย่เชินหลินเป็นการเติมเชื้อเพลิงเข้ากองไฟ บดขยี้ฟางเส้นสุดท้าย โม่เสี่ยวจุนมองไปที่เย่เชินหลินอย่างไม่อยากที่จะเชื่อ เขาพูดแบบนี้ได้ยังไง? เขารู้ไหมว่าคำพูดนี้ถ้าชีหรั่นรู้เธอจะเสียใจมากแค่ไหน?
โม่เสี่ยวหนงเดินบิดเอวย้ายสะโพกเข้ามา มองดูคนทั้งสองถือดาบง้างธนู มองดูเงาของโม่เสี่ยวจุนรู้สึกคุ้นเคย มองไม่เห็นคนเธอก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร
“พูดคุยกันดีๆ” เธอพูดเสียงหวาน ตอนที่พึ่งตื่นไม่เห็นเย่เชินหลิน โม่เสี่ยวหนงรู้สึกผิดหวังมาก เมื่อวานเสียแรงใจแรงกายไปไม่ได้ประโยชน์อะไร โม่เสี่ยวหนงจึงลุกขึ้นเดินหาเย่เชินหลิน
ตามหาอยู่หลายที่ก็ไม่เห็นเงาของเย่เชินหลิน ในใจเธอคิดว่าเย่เชินหลินคงไม่ใช่ออกไปข้างนอกแล้วหรือป่าว โม่เสี่ยวหนงตัดสินใจเดินมาถามยามที่เฝ้าประตู
โม่เสี่ยวจุนหันด้านข้างให้โม่เสี่ยวหนงอยู่ตลอด เธอมองหน้าของโม่เสี่ยวจุนไม่ชัด แต่พูดจาใจกล้ามาก
หลังเย่เชินหลินได้ยินเสียงของโม่เสี่ยวหนงเขาก็อยากรู้มากว่าฉากต่อไปจะเป็นการแสดงแบบไหน
โม่เสี่ยวหนงเดินมาถึงข้างกายเย่เชินหลิน จับมือเย่เชินหลิน เธอเพียงแค่ลองดู ไม่คิดว่าเย่เชินหลินก็จับมือเธอกลับ เอนพิงเธออย่างสนิทชิดเชื้อ
หลังโม่เสี่ยวจุนได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เขาก็จินตนาการว่าเป็นแค่คนที่เสียงเหมือนกับเสี่ยวหนง เขาไม่คิดว่าโม่เสี่ยวหนงจะมาปรากฏตัวอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลเย่