สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1027 สาวใช้ตัวแสบ 931

ตอนที่ 1027 สาวใช้ตัวแสบ 931
“โม่เสี่ยวหนง ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่?” โม่เสี่ยวจุนมองโม่เสี่ยวหนงอย่างไม่อยากเชื่อ น้องสาวแสนดีของเขา ตอนนี้ครอบครองเย่เชินหลินอย่างคาดไม่ถึง
“พี่ ทำไมพี่มาอยู่ที่นี่?” โม่เสี่ยวหนงหลังได้ยินเสียงของโม่เสี่ยวจุนก็กลัวเล็กน้อย
“เย่เชินหลิน แกทำอะไรกับโม่เสี่ยวหนง?” โม่เสี่ยวจุนโน้มตัวโผเข้าหาเย่เชินหลิน เสี่ยวเฉินใช้มือเท้าดึงโม่เสี่ยวจุนไว้
“โม่เสี่ยวจุน แกมองไม่เห็นหรือไง? น้องสาวแสนดีของแกตามฉันมาเอง แกไม่รู้หรอ เมื่อก่อนเซี่ยชีหรั่นก็ตามฉันแบบนี้แหละ” เย่เชินหลินมองโม่เสี่ยวจุนที่โกรธเกรี้ยวในใจมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
โม่เสี่ยวหนงไม่ชอบคำพูดของเย่เชินหลิน แต่เธอไม่อาจไม่ยอมรับได้ว่าสิ่งที่เย่เชินหลินพูดเป็นเรื่องจริง เธอไม่สามารถพูดหักล้างได้
โม่เสี่ยวจุนเอาแต่ส่ายหัว นึกถึงชีหรั่นที่อยู่ในโรงพยาบาล มองดูคู่สุนัขชายหญิงตรงหน้า ในใจเกลียดถึงขีดสุด แทบรอไม่ไหวที่จะกลืนกินทั้งสองชีวิต โดยเฉพาะเสี่ยวหนงยังเป็นน้องสาวของชีหรั่น ชีหรั่นต้องรู้แล้วแน่ๆ ถึงได้ตากฝน คิดว่าตอนที่ชีหรั่นเห็นโม่เสี่ยวหนงจะต้องตกตะลึงมากกว่าเขาเป็นแน่
“เย่เชินหลิน แกสัมผัสความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของแกแล้วลองคิดดู แกคู่ควรกับชีหรั่นหรอ?” โม่เสี่ยวจุนดิ้นสุดตัว เสี่ยวเฉินจะปล่อยเขาไปได้ยังไง?
เย่เชินหลินผลักโม่เสี่ยวหนงออก ไม่สนใจไยดี เดินก้าวอย่างสง่างามออกไป
ที่เขาไม่คู่ควรกับเซี่ยชีหรั่นมันเป็นเรื่องของเขา โม่เสี่ยวจุนแกพูดแบบนี้ แกคู่ควรกับพ่อหรอ? เย่เชินหลินอยากพูดเสียงดังออกไปจริงหรือ? เขาคู่ควรกับพ่อไหม?
นึกถึงการตายของพ่อแล้วยังไม่ได้รู้จักลูกชายของตัวเอง ดวงตาของเย่เชินหลินก็ไฟลุกโชน โม่เสี่ยวจุนแกรู้ไหมว่าพ่อตายเพราะแก แกกลับมาที่นี่เพื่อเรียกร้องให้ผู้หญิงคนอื่น
เอาเรื่องทั้งหมดมาคิดดูอีกรอบ เย่เชินหลินคาดเดาอย่างสมเหตุสมผล จงหวีฉวนพูดเรื่องของเย่จื่อห้านข้างหูเย่เฮ่าหรัน นอกจากคำพูดที่ว่าเย่เฮ่าหรันทำให้เย่จื่อห้านตายแล้ว เย่เชินหลินเชื่อว่าเย่เฮ่าหรันไม่ได้ตายไปแบบนั้น ดวงตาของเขายังเบิกกว้าง ไม่ได้ตายตาหลับ
โม่เสี่ยวจุนแกกับฉันยืนหยัดเพื่อลูกสาวของศัตรู ถ้าพ่อรู้จะดีใจไหม? แกทำให้พวกเราผิดหวัง
“โม่เสี่ยวจุน ฉันไม่คู่ควรกับเซี่ยชีหรั่นก็เป็นเรื่องของฉัน แกคู่ควรกับตัวเอง คู่ควรกับพ่อไหม?” เย่เชินหลินสูดหายใจลึก ให้ตนเองสงบสติ
โม่เสี่ยวจุนมองไปที่โม่เสี่ยวหนง ทำไมเขาจะไม่คู่ควรกับพ่อตัวเอง?
“ชีหรั่นเป็นน้องสาวฉัน แกไม่คู่ควรกับเธอก็คือไม่คู่ควรกับเธอ” โม่เสี่ยวจุนตะโกนเสียงดัง
มุมปากของเย่เชินหลินแสดงส่วนโค้งที่สมบูรณ์แบบ โม่เสี่ยวจุนแกทำให้ฉันผิดหวังมาก แกพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง?
“พวกแกเดินออกไปไกลจากฉันหน่อย” เย่เชินหลินพูดกับเสี่ยวเฉินและเสี่ยวจาง
ทั้งสองเดินออกไปไกลอย่างเชื่อฟัง คิดว่าคุณเย่อยากจะพูดคุยกับคุณผู้ชายคนนี้ เศรษฐีมีบุญคุณความแค้นเยอะ พวกเขาก็ไม่อยากรู้มากเกินไป
โม่เสี่ยวหนงแอบปลื้มใจ คุณเย่ยังเหลือเธอไว้ด้วย
“เธอก็ไปด้วย” เย่เชินหลินพูดอย่างไร้อารมณ์ขัดจังหวะจินตนาการของโม่เสี่ยวหนง
“ให้พวกเขาเดินออกไปไกล ไม่ต้องได้ยินความผิดของแกหรอ?” โม่เสี่ยวจุนคว้าโอกาสที่จะได้เย้ยหยันเย่เชินหลิน
“โม่เสี่ยวจุน แกพอได้แล้ว แกดูตัวเองสิเป็นยังไง?” เย่เชินหลินพูดพร้อมมองไปที่ความเกลียดชังแต่ทำอะไรไม่ได้ของโม่เสี่ยวจุน คนตรงหน้าคือน้องชายของเขา เขากำลังช่วยคนอื่นตำหนิเขา?
“ฉันเป็นยังไงไม่จำเป็นต้องให้ต้องมายุ่ง แกดูตัวเองให้ดีก่อน เรื่องที่ทำมันใช่สิ่งที่คนเขาทำกันไหม?”
พลังของโม่เสี่ยวจุนไม่แพ้เย่เชินหลิน ตัวเขาเองโกรธจนไฟลุก พูดจาไม่เหลือความสัมพันธ์ใดๆ
“โม่เสี่ยวจุน แกคงไม่คิดว่านามสกุลจริงๆของแกคือโม่หรอกนะ หรือว่าแกจะใช้สกุลเซี่ยตามเซี่ยชีหรั่น? ไม่สิเซี่ยชีหรั่นสกุลจง”
“เย่เชินหลิน ฉันนามสกุลอะไรแกไม่ต้องยุ่งแกคิดก่อนว่าทำอะไรกับชีหรั่นไว้”
คำถามของเย่เชินหลินทำให้โม่เสี่ยวจุนชะงัก เขานามสกุลอะไรเขาเองก็ไม่รู้ ถึงแม้เขากับชีหรั่นไม่ได้นามสกุลเดียวกัน แต่ชีหรั่นชั่วชีวิตนี้ก็เป็นน้องสาวของเขา เขาทำได้เพียงดูแลเธอในฐานะพี่ชาย ไห่ฉิงฉิงเป็นความรับผิดชอบที่เขาไม่อาจเลี่ยงได้
“ให้ฉันคิดว่าทำอะไรลงไป? ดูเหมือนจะไล่เธอไป เหมือนจะบอกให้เธอหายไป เหมือนจะบอกให้พ่อบ้านเอาลูกเธอไปทำแท้ง! ไม่รู้ว่าที่แกพูดคือเรื่องไหน” เย่เชินหลินพูดอย่างไร้ยางอาย เขามองโม่เสี่ยวจุน อยากรู้นักว่าเขาจะโต้ตอบยังไง โกรธ? น่าจะโกรธเอามาก
เย่เชินหลิน ทำไมแกเป็นแบบนี้ได้ โม่เสี่ยวจุนเสียใจมากที่เขาถอนตัวและสนับสนุนผลลัพธ์กลับเป็นแบบนี้?
เสียงเพี๊ยะดังขึ้น โม่เสี่ยวจุนตบหน้าเย่เชินหลินไปหนึ่งที
“โม่เสี่ยวจุน แกตบฉันเพื่อเซี่ยชีหรั่นหรอ?” เย่เชินหลินหลังโดนตบไปกลับกลายเป็นว่าสงบมาก สีหน้าท่าทีไม่อาจคาดเดาได้ เขามองโม่เสี่ยวจุนอยากจะเห็นบางอย่างจากใบหน้าเขา แต่เขาก็ต้องผิดหวัง
“ใช่” โม่เสี่ยวจุนมองไปที่เย่เชินหลินตรงๆ ไม่ถอยร่น
“โม่เสี่ยวจุน แกรู้หรือเปล่า แกนามสกุลเย่ ชื่อเย่จื่อห้าน” เย่เชินหลินใช้น้ำเสียงที่เขาคิดไม่ถึงพูดออกมาอย่างสงบ เขาอยากเห็นนักว่าโม่เสี่ยวจุนหลังจากได้ยินคำนี้แล้วจะมีปฏิกิริยายังไง
โม่เสี่ยวจุนเบิกตากว้างจ้องไปที่เย่เชินหลิน เพียงพริบตาเขาก็ขำออกมา
“เย่เชินหลิน แกเจอก่อนแล้วมาบอกฉัน ว่าฉันชื่อเย่จื่อห้าน น่าขำจริงๆ”
“โม่เสี่ยวจุน แกพูดอะไร?” เย่เชินหลินมองโม่เสี่ยวจุนอย่างไม่อยากเชื่อ ในบรรดาความเป็นไปได้ที่เขาคิดไว้มากมายไม่เคยคิดว่าโม่เสี่ยวจุนจะไม่เชื่อ
โม่เสี่ยวจุนในใจตกตะลึง เย่จื่อห้านในตอนแรกถูกปฏิเสธตอนนี้รู้แล้ว เขากลับไม่ได้ตื่นเต้นมากนัก
“เย่เชินหลิน ฉันจะบอกแกให้ ถึงฉันคือเย่จื่อห้านแล้วยังไง?”
โม่เสี่ยวจุนถามเย่เชินหลินกลับ เขาไม่เชื่อว่าเย่เชินหลินบอกตัวตนของเขาเพียงแค่อยากบอกเขาง่ายๆอย่างนั้น
“แกรู้ไหมว่าพ่อตายยังไง?” เย่เชินหลินมองโม่เสี่ยวจุน นึกถึงการตายของเย่เฮ่าหรัน เย่เชินหลินห้ามความโกรธแค้นไม่ได้ เขานึกถึงจงหวีฉวนที่ตอนนี้ยังคงปราบปรามธุรกิจของฝู้ซื่ออยู่ด้านบน เย่เชินหลินแทบทนไม่ไหวที่จะหาคนไปฆ่าจงหวีฉวน แต่เขาทำไม่ได้ เกลียดคนๆหนึ่งไม่ใช่ให้เขาตาย แต่จะต้องให้เขาสิ้นหวัง
โม่เสี่ยวจุนมองดูเย่เชินหลินไม่เปิดปาก รอคำพูดต่อไปของเขา
“พ่อถูกจงหวีฉวนทำให้ตาย”
“จงหวีฉวนชื่อเซี่ยชีหรั่นหรอ?” โม่เสี่ยวจุนถามกลับอย่างไม่แยแส สำหรับเขาเย่จื่อห้านก็เป็นแค่ตัวตนหนึ่ง เย่เฮ่าหรันกับเขาเชื่อมโยงกันทางสายเลือด แต่เซี่ยชีหรั่นกับเขาเป็นความรักที่มีมาแต่วัยเด็ก ทั้งยังเป็นคนที่เขาจะจดจำไว้ในใจตลอดชีวิต
“โม่เสี่ยวจุน ไอสารเลว หรือว่าแกจะเพิกเฉยต่อการตายของพ่อหรอ?”
เย่เชินหลินถูกทำให้โกรธด้วยคำพูดของโม่เสี่ยวจุน เขามองโม่เสี่ยวจุนด้วยความโมโห ความมีเหตุมีผลทำให้เขาไม่ลงมือต่อยเขา
“เย่เชินหลิน พ่อสำหรับฉันเป็นแค่ชื่อเรียก เซี่ยชีหรั่นมีความหมายสำหรับฉันแค่ไหนนายไม่มีวันเข้าใจ” โม่เสี่ยวจุนมองเย่เชินหลินอย่างเหน็บแนม “ชีหรั่นมีบทบาทยังไงกับเรื่องทั้งหมดนี่? แกบอกว่าแกเกลียด แต่ว่าชีหรั่นเธอล่ะ จงหวีฉวนคือสิ่งที่เธอเลือกไม่ได้ เธอเองก็ไม่รู้ว่าจงหวีฉวนจะทำร้ายพ่อ ถึงแม้รู้เธอจะหยุดไว้ได้ไหม? เย่เชินหลินแกมันไม่เข้าใจความรักอย่างแท้จริง”
เย่เชินหลินถูกคำพูดของโม่เสี่ยวจุนเติมไฟ ก็เพราะโม่เสี่ยวจุนตั้งแต่เด็กเขาถึงไม่เรียกเย่เฮ่าหรัน ถึงโกรธเคืองเย่เฮ่าหรัน หลายปีมานี้ เย่เชินหลินไม่เคยเรียกพ่อสักคำ ก็เพราะเกี่ยวกับโม่เสี่ยวจุน เขาเอาแต่หน้านิ่วคิ้วขมวดใส่เย่เฮ่าหรัน อารมณ์บนใบหน้าเหมือนกับมองศัตรู
เย่เชินหลินนึกขึ้นได้ถึงเรื่องราวแต่ก่อนกับเย่เฮ่าหรัน เขาดูเหมือนอยากจะพูดคุยกับเย่เชินหลินดีๆ แต่เพราะการแสดงออกที่เย็นชาของเย่เชินหลินทำให้เย่เฮ่าหรันเจ็บปวด ทำให้เขาเฝ้ามองแต่หยุดเดิน ไม่กล้าก้าวให้ฟ้าผ่า หยุดนิ่งอยู่ในเมืองของตนเอง
ฝู้เฟิ่งหยีบอกกับเย่เชินหลิน ก่อนเย่เฮ่าหรันตายอยากพบกับเย่เชินหลินสักครั้ง แต่เย่เชินหลินมาไม่ทัน กลายเป็นความเสียดายในชีวิตของเย่เฮ่าหรัน แล้วก็เป็นปมในใจของเย่เชินหลินไปชั่วชีวิต
“โม่เสี่ยวจุน ฉันไม่เข้าใจว่าเซี่ยชีหรั่นมีความหมายต่อแกมากแค่ไหน แต่ฉันเสียใจที่เพราะแกฉันถึงไม่เรียกพ่อ วันนี้ฉันจะสั่งสอนแกแทนพ่อเอง” เย่เชินหลินยิ่งคิดยิ่งโกรธ เขาเอื้อมมือมาถกแขนเสื้อขึ้น ท่าทางเหมือนเตรียมการทะเลาะวิวาทที่หยาบคาย
โม่เสี่ยวจุนเองก็ยิ้ม เย่เชินหลิน อันที่จริงฉันอยากต่อยนายมาตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันกับชีหรั่นก็ไม่เดินมาถึงวันนี้ ที่สำคัญคือชีหรั่นจะไม่ต้องทนกับความเจ็บปวดที่ไม่ใช่มนุษย์แบบนี้
โม่เสี่ยวหนงอยากที่จะเข้าไปอยู่ข้างกายทั้งสอง เธอหยุดการทะเลาะวิวาทไม่ได้
เห็นทั้งสองกอดรัดฟัดเหวี่ยงวิวาทกัน โม่เสี่ยวหนงวิ่งเข้าไปอยากที่จะหยุดการทะเลาะวิวาท เข้าไปถึงห้าเมตรเธอก็หยุดลง เธอไม่รู้ว่าตนเองควรช่วยใคร ช่วยเย่เชินหลิน? โม่เสี่ยวจุนเป็นพี่ชายของเธอ ช่วยโม่เสี่ยวจุน เย่เชินหลินคือชายที่เธอรักใคร่ ในตอนที่โม่เสี่ยวหนงลังเลไม่แน่ใจเย่เชินหลินกับโม่เสี่ยวจุนก็พูดออกมาว่า “ถอยออกไปซะ”
คนหนึ่งเป็นห่วงโม่เสี่ยวหนง อีกคนไม่ต้องการให้เธอเข้ามาขวางระหว่างพวกเขาทั้งสอง
“ไปก็ได้” โม่เสี่ยวหนงกระทืบเท้าวิ่งออกไปไกล เธอเองก็กลัวไฟที่ประตูเมืองจะกระทบปลาในบ่อ ที่วิ่งเข้าไปเมื่อกี้ก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ เมื่ออารมณ์หายไปแล้วใครจะกล้าเข้าไปใกล้
พ่อบ้านแบ่งภาระหน้าที่ให้สาวใช้อยู่ในห้องโถง
“เธอจัดเก็บห้องโถงให้เรียบร้อย เธอไปถอนหญ้าในสวน” พ่อบ้านชี้สั่งงานสาวใช้สองคนที่อยู่ตรงกลางแถวแรก เขานึกถึงตัวเองเมื่อก่อนที่แสดงกลยุทธ์ที่ซับซ้อนให้เซี่ยชีหรั่นดู โชคดีที่ชีหรั่นไม่มีความรู้เท่าเขา
ยังแบ่งหน้าที่ไม่เสร็จดีก็เห็นเสี่ยวเฉินรีบร้อนวิ่งเข้ามา
พ่อบ้านรู้จักเสี่ยวเฉินเพราะเรื่องของเซี่ยชีหรั่นเมื่อวานทำให้เขาลืมไม่ลงชั่วชีวิต เขายังช่วยเซี่ยชีหรั่นหนีไป เขาคิดถึงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายทั้งหมด สิ่งเดียวที่คิดไม่ถึงคือเย่เชินหลินไม่ถามเลยแม้แต่คำเดียว
“เสี่ยวเฉิน รีบร้อนมาหาฉันหรือว่าใครจะเข้าคฤหาสน์ตระกูลเย่” พ่อบ้านมองเสี่ยวเฉินด้วยความสงสัย
เสี่ยวเฉินพยักหน้า จากนั้นก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ชายคนหนึ่งชื่อโม่เสี่ยวจุนจะมาพบคุณเย่ คุณเย่ออกมาพอดีก็ไปคุยกับคุณโม่คุยไปคุยมาก็ตีกันแล้ว”
พอพ่อบ้านได้ฟัง ในใจก็หนังอึ้ง แย่แล้ว โม่เสี่ยวจุนมาหาเย่เชินหลินต้องเป็นเพราะเรื่องเซี่ยชีหรั่นแน่ หรือว่าเมื่อวานนี้ชีหรั่นหาไม่เจอ? หรือว่าเมื่อวานชีหรั่นตอนวิ่งหนีก็เสียลูกไปแล้ว? พ่อบ้านยิ่งคิดยิ่งตกใจ เขาจิกหนังหัววิ่งไปดู
สาวใช้คนอื่นเรียกร้องจะตามไป
“กลับไป ตามมาทำอะไรได้? ให้คุณเย่ไล่พวกเธอออกหรอ?” พ่อบ้านพูดด้วยใบหน้าเย็นชา เขาตอนนี้พึ่งนึกได้ว่าเซี่ยชีหรั่นดีแค่ไหน
สาวใช้คนอื่นได้ยินว่าจะโดนไล่ออกก็กลัว ไม่ง่ายเลยที่จะถูกเลือกเข้ามา ยังไม่ทันได้พบเจ้าชายเย่ก็จะถูกกวาดออกไปมันไม่คุ้ม คิดได้แบบนี้พวกสาวใช้ก็เงียบลง แต่เสียงกระซิบเบาๆยังมีอยู่