สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1030 สาวใช้ตัวแสบ 934

ตอนที่ 1030 สาวใช้ตัวแสบ 934
เซี่ยชีหรั่นแยกไม่ออกแล้ว น้ำตาเธอไหลรินออกมาอย่างไม่รู้ตัว
โม่เสี่ยวจุนถือของที่ซื้อให้เซี่ยชีหรั่นเดินเข้ามา เห็นเซี่ยชีหรั่นเป็นแบบนี้ โม่เสี่ยวจุนปวดใจมาก เขาลูบไหล่เซี่ยชีหรั่นแล้วพูดขึ้น “ยัยเด็กโง่”
ความอัดอั้นทั้งหมดของเซี่ยชีหรั่นถูกบรรเทาด้วยยัยเด็กโง่สามคำนี้ เธอพิงโม่เสี่ยวจุนร้องไห้ออกมาเสียงดัง “เชินหลิน พวกเรากลับไปไม่ได้แล้วใช่ไหม?”
เย่เชินหลินที่ยิ้มตลอดทางไม่ได้ยินเสียงในใจของเซี่ยชีหรั่นเลย
โม่เสี่ยวจุนก้มหัวปลอบโยนเซี่ยชีหรั่น เขามองไม่เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา ผู้หญิงคนนั้นเม้มปากเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาแล้วปล่อยไป
“ไม่ต้องร้องแล้ว ชีหรั่นเธอเป็นอะไร?” โม่เสี่ยวจุนมองไม่เห็นเย่เชินหลิน จึงไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นร้องไห้เพราะอะไร
“พี่ เราไปกันเถอะ” เซี่ยชีหรั่นแค่อยากไปจากที่นี่ เธอไม่อยากเจอเย่เชินหลินอีกแล้ว เจอครั้งนึงก็เจ็บครั้งนึง
“ป่ะ” โม่เสี่ยวจุนรู้สึกถึงเหตุผลที่เซี่ยชีหรั่นเสียใจได้ลางๆ คิดว่าคงเห็นเขาคนนั้น นอกจากเย่เชินหลิน โม่เสี่ยวหนงก็ไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะร้องไห้เรื่องอะไรได้?
โม่เสี่ยวจุนประคองเซี่ยชีหรั่นเดินออกมาจากห้างสรรพสินค้า เขาไม่รู้ว่าชั้นบนดวงตาไม่กี่คู่มองเขาอยู่
หลังจากไห่ฉิงฉิงปล่อยวางแล้วก็พูดปลอบใจตนเอง เสี่ยวจุนต้องเพราะเห็นคนต้องการความช่วยเหลือเขาถึงประคองเธอ จนออกจากห้างสรรพสินค้าไป เธอเห็นโม่เสี่ยวจุนจากไปอย่างไม่หันกลับ แต่คนในอ้อมแขนเขาได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดี
ไห่ฉิงฉิงมองโม่เสี่ยวจุนจากไป ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนอื่นเธอก็ไม่กังวลขนาดนี้ เพียงแต่ผู้หญิงคนนั้น มองจากไกลๆก็คือเซี่ยชีหรั่น กับเซี่ยชีหรั่นวัยสาวไห่ฉิงฉิงสู้ไม่ได้
“ขอบคุณนะพี่ ของที่นี่เพียงพอให้ฉันใช้ได้นานเลย” เซี่ยชีหรั่นมองโม่เสี่ยวจุนช่วยจัดวางข้าวของ หมอกที่เกาะตัวกันไม่กี่วันมานี้ก็เลือนหายไป เธอคิดอย่างกระจ่างแล้ว ในเมื่อเย่เชินหลินไม่รักเธอนั่นก็เป็นเรื่องของเขา เธอรักเขาอยู่ก็พอ เธอจะให้กำเนิดลูกออกมา
“ขอบคุณอะไรกัน”
โม่เสี่ยวจุนพูดอย่างนุ่มนวล ช่วงเวลาราวกับย้อนกลับไปในวัยเด็ก ทั้งสองตัวติดกันไม่ห่าง
“พี่เราไปทำกับข้าวกินกันเถอะ” เซี่ยชีหรั่นพูดแนะนำอย่างมีความสุข เธออยากกินอาหารที่ตนทำเองมาก
โม่เสี่ยวจุนเดินตามเซี่ยชีหรั่นไปอย่างตามใจ หลังจากทั้งสองเข้าครัวไปก็ยุ่งจนไม่ได้คุยอะไร
“พี่ ต้องอร่อยแน่เลย” เซี่ยชีหรั่นพูดพลางมองซุปที่กำลังเดือด
โม่เสี่ยวจุนพยักหน้า เขาไม่กล้ากินเยอะ อีกเดี๋ยวก็ต้องกลับบ้านไปกินกับไห่ฉิงฉิงอีกรอบ เห็นไห่ฉิงฉิงรอเขา เขาก็อดที่จะไม่กินไม่ได้ เขาได้เพียงทำให้เซี่ยชีหรั่นมีความสุข แล้วก็ไม่ทำให้ไห่ฉิงฉิงเสียใจ
มื้อต่อมาโม่เสี่ยวจุนกินไปแค่ครึ่งท้อง
“ชีหรั่น ดีแล้วที่เธอดูแลตัวเองได้ดี พรุ่งนี้ฉันจะมาหาเธอใหม่” โม่เสี่ยวจุนช่วยเซี่ยชีหรั่นเก็บล้างของเสร็จแล้วถึงบอกลา
เซี่ยชีหรั่นส่งโม่เสี่ยวจุนไปอย่างมีความสุข เธอรู้ดีว่ายึดครองโม่เสี่ยวจุนไว้แบบนี้มันไม่ถูกต้อง เซี่ยชีหรั่นยังคงขัดใจที่เพลินเพลินกับการที่โม่เสี่ยวจุนใช้ชื่อพี่ชายมาดูแลเธอ ในตอนนี้เธออ่อนแอมาก
เพียงแต่เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าความสุขนั้นอยู่ได้ไม่นาน เธอไม่ทันได้ไขว่คว้าไว้มันก็จากไป
โม่เสี่ยวจุนพึ่งกลับถึงบ้าน ในบ้านเงียบสนิท
เขาเปิดประตูห้องของไห่ฉิงฉิง
“ฉิงฉิง เธออยู่คนเดียว ลูกล่ะ?” โม่เสี่ยวจุนดูเหมือนจะมองออกว่าวันนี้บรรยากาศแปลกไป เขามองไปรอบๆก็ไม่เห็นลูก
“เสี่ยวจุน นายมาแล้ว เราไปกินดินเนอร์ใต้แสงเทียนกัน” ไห่ฉิงฉิงพูดทั้งน้ำตา เธอไม่มองโม่เสี่ยวจุน โม่เสี่ยวจุนกังวลว่าเซี่ยชีหรั่นอยู่คนเดียวตอนกลางคืนจะไม่ปลอดภัยไหม ไม่ได้สนใจท่าทีของไห่ฉิงฉิงแม้แต่น้อย
ห้องอาหารยังคงมีแค่พวกเขาสองคน
“มาเสี่ยวจุนฉันดื่มให้นายแก้วนึง ฉลองให้วันที่นายอยู่กับฉัน แล้วก็ขอบคุณที่นายดูแลฉัน” ไห่ฉิงฉิงไม่รอให้โม่เสี่ยวจุนพูดจบก็เงยหน้าขึ้นดื่มเหล้าหมดแก้ว
“ฉิงฉิง ไม่ต้องกินเหล้าแล้ว” โม่เสี่ยวจุนเอื้อมมือไปคว้าแก้วของไห่ฉิงฉิง ไห่ฉิงฉิงย้ายแก้วไปถือไว้ในมืออีกข้าง แล้วพูดอย่างน่าสงสาร “เสี่ยวจุน นายปล่อยให้ฉันดื่มสักครั้งได้ไหม? ฉันอยากจะดูว่าตอนที่ฉันเมาจะเรียกชื่อใครกันแน่”
ไห่ฉิงฉิงเดิมทีอยากถามว่าตอนโม่เสี่ยวจุนเมาจะเรียกชื่อของใครออกมา ความคิดพึ่งแตกหน่อก็ถูกเธอตัดทิ้ง ตอนโม่เสี่ยวจุนเมาในปากจะพ่นเพียงแค่สองคำตลอดไป เขาพยายามดูแลไห่ฉิงฉิงอย่างเต็มที่มาตลอด ไห่ฉิงฉิงจะเห็นความเหงาจากแววตาเขาได้มากแค่ไหน
คืนนี้ โม่เสี่ยวจุนถูกไห่ฉิงฉิงมอมเมา ไห่ฉิงฉิงใช้แรงไปเยอะมากถึงพาโม่เสี่ยวจุนมาถึงเตียงได้
ปากของโม่เสี่ยวจุนเอาแต่พึมพำอยู่สองชื่อ ชีหรั่น ฉิงฉิง ไห่ฉิงฉิงไม่รู้ว่าตัวเองควรดีใจหรือควรเสียใจ เธออยากได้ยินชื่อตัวเอง ก็เป็นไปตามความต้องการของเธอ เธอยังได้ยินชื่อของผู้หญิงอีกคน ไม่ว่าใครได้ยินชื่อของคนอื่นจากปากคนที่ตัวเองรักก็ต้องไม่ดีใจ
เสี่ยวจุน ในเมื่อนายยังมีคนที่วางไม่ลง งั้นฉันจะให้นายเป็นอิสระ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน จากนี้จะเจอกันก็ไม่รู้เมื่อไหร่ ไห่ฉิงฉิงจับมือของโม่เสี่ยวจุนมาวางไว้บนแก้มตัวเอง เสี่ยวจุน รักใครสักคนไม่จำเป็นต้องครอบครอง รักใครสักคนคือการสนับสนุน วันนี้คนๆนั้นคือชีหรั่นใช่ไหม ฉันไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรทำให้ชีหรั่นกับนายมาอยู่ด้วยกัน ฉันคืนอิสระแก่นายให้นายได้เลือกความสุขของนายอีกครั้ง
ไห่ฉิงฉิงตื่นขึ้นมาแต่เช้า เธอสะพายกระเป๋าอุ้มลูกออกไปจากที่นี่
“คุณหนู พวกเราจะไปที่ไหน?” คนใช้ที่อุ้มเด็กอยู่ถามขึ้นอย่างสงสัย อยู่ที่นี่ก็ดีทำไมต้องไป?
“ไปเถอะ ไปจากที่นี่ไปที่ไหนก็ดีหมด”
ไห่ฉิงฉิงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ห้องนอน เธออยากจะมองโม่เสี่ยวจุนอีกสักครั้ง พึ่งก้าวเท้าออกไปได้ครึ่งก้าว ไห่ฉิงฉิงก็บังคับตัวเองให้เก็บขากลับมา เธอไม่สามารถเห็นโม่เสี่ยวจุนอีกครั้งได้ เธอกลัวว่าถ้าเห็นโม่เสี่ยวจุนอีกครั้งการตัดสินใจของเธอทั้งหมดจะสั่นคลอน
โม่เสี่ยวจุนที่พึ่งตื่นนอนปวดหัวมาก เขาลืมตาขึ้น ความอบอุ่นที่คุ้นเคยแต่ก่อนในวันนี้กลับว่างเปล่า ฉิงฉิงตื่นขึ้นมาทำอะไรเช้าขนาดนี้?
โม่เสี่ยวจุนคิดว่าจะต้องไปดูเซี่ยชีหรั่น เขาก็ลุกขึ้น อาบน้ำล้างตัว
จัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น โม่เสี่ยวจุนก็หยิบโทรศัพท์เตรียมจะไป บนโต๊ะมีจดหมายวางไว้ เขาหยิบขึ้นมาดู เสี่ยวจุนเปิดมันเอง
มองดูตัวอักษรเป็นคำพูดที่ฉิงฉิงทิ้งไว้ให้เขา ฉิงฉิงคิดยังไงทิ้งคำพูดไว้ให้เขาแบบนี้? แต่ก่อนจะส่งข้อความตลอด จู่ๆเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ไม่รู้ว่าฉิงฉิงจะคุ้นชินได้ไหม
พอเปิดจดหมายออกโม่เสี่ยวจุนก็ตกตะลึง เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะสูญเสียไห่ฉิงฉิงไป โม่เสี่ยวจุนอ่านต่อไป
“เสี่ยวจุน ฉันให้อิสระกับนาย นายมีคนที่ชอบฉันก็สนับสนุนพวกนาย คืนวันที่ได้อยู่กับนานฉันดีใจมาก” อ่านถึงตรงนี้โม่เสี่ยวจุนก็ไม่รู้จะพูดอะไร ฉิงฉิงทำไมต้องจากไป เธอจะไปที่ไหน?
ฉิงฉิง ฉันไม่ต้องการอิสระ ความหวังเพียงอย่างเดียวของฉันคือได้ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ชดเชยให้กับเธอและลูก
“ไม่ ฉิงฉิงเธอล้อกันเล่นใช่ไหม!” โม่เสี่ยวจุนวิ่งไปทุกมุมของบ้านก็ไม่มีเงาของไห่ฉิงฉิง เขาไปถึงห้องทารก ว่างเปล่าไม่มีทารกที่น่ารักคนนั้นอยู่
โม่เสี่ยวจุนเดินไปที่เปลด้วยความสิ้นหวัง ยื่นมือออกไปไกวเปล ฉิงฉิงทำไมเธอโง่แบบนี้? เขานิ่งเงียบท่ามกลางความเศร้าโศก แสงแดดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง โม่เสี่ยวจุนเหมือนเห็นไห่ฉิงฉิงในวันเก่ายืนอยู่หน้าหน้าต่างปล่อยผมดำยาว ไม่ได้ เขาต้องหาไห่ฉิงฉิงให้พบ เธอคือภรรยาของเขา
โม่เสี่ยวจุนนึกถึงไห่ลี่หมิน ฉิงฉิงจะไปหาเขาหรือเปล่า?
ไห่ลี่หมินมองดูโม่เสี่ยวจุนที่ยืนอยู่นอกประตูเขาก็แปลกใจ โม่เสี่ยวจุนไม่เคยมาหาเขามาก่อน
“ฉิงฉิงให้นายมาหาฉันหรอ?” ไห่ลี่หมินคิดได้เพียงว่าไห่ฉิงฉิงหาเขา
“ฉันมาหาฉิงฉิง เธออยู่กับนายที่นี่หรือเปล่า?”
แววตาของโม่เสี่ยวจุนมีแต่ความกระวนกระวาย ซ่อนความกังวลไว้ไม่อยู่ เขาโทรศัพท์ไปสิบกว่าครั้งแล้ว ไห่ฉิงฉิงยังคงปิดเครื่องอยู่
ไห่ลี่หมินพอได้ยินคำพูดของโม่เสี่ยวจุนก็ใจสั่น เขามองโม่เสี่ยวจุนอย่างเคร่งขรึมแล้วถามขึ้น “นายจะบอกว่าฉิงฉิงไม่อยู่บ้าน?” ฉิงฉิงไม่อยู่บ้านแล้วจะไปที่ไหนได้?
“เธอไม่ได้มาหานายจริงๆหรอ?”
มองท่าทางไม่ยอมแพ้ของโม่เสี่ยวจุนไห่ลี่หมินก็พูดอย่างจริงจัง “ฉิงฉิงไม่ได้มาหาฉัน ฉันอยากรู้มากว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?”
โม่เสี่ยวจุนไม่ตอบคำถามของไห่ลี่หมินตามธรรมดา ในเมื่อฉิงฉิงไม่อยู่กับเขาที่นี่ เขาก็ต้องรีบไป ลูกไม่อยู่บ้าน ฉิงฉิงพาลูกไปข้างนอกคนเดียว เธอเป็นลูกสาวเศรษฐี อยู่ข้างนอกเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ดวงตาโม่เสี่ยวจุนดำมืดไปหมด
“นายโทรหาฉิงฉิงบอกให้เธอกลับบ้าน” โม่เสี่ยวจุนในใจคาดหวังว่าไห่ฉิงฉิงจะรับสายของไห่ลี่หมิน
ไห่ลี่หมินมองท่าทางของโม่เสี่ยวจุน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาไห่ฉิงฉิง โทรแล้วโทรเล่า อีกฝ่ายปิดเครื่องอยู่ตลอด
“โม่เสี่ยวจุน น้องสาวฉันเป็นอะไรกันแน่?” ไห่ลี่หมินเห็นไห่ฉิงฉิงไม่รับโทรศัพท์จิตใจก็เริ่มกระวนกระวายขึ้นมา น้ำเสียงที่พูดจาก็ดังขึ้นเล็กน้อย
โม่เสี่ยวจุนไม่มีทางเลือกได้เพียงส่งกระดาษให้ไห่ลี่หมิน
ไห่ลี่หมินเห็นลายมือที่คุ้นตาก็เดาว่าเป็นคำพูดของฉิงฉิง เขาพึ่งอ่านได้ครึ่งเดียวก็มองโม่เสี่ยวจุนด้วยความโมโห “โม่เสี่ยวจุนนายบอกฉันมาให้ชัดเจนฉิงฉิงสนับสนุนพวกนายหมายความว่ายังไง?”
ไห่ฉิงฉิงเป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของเขา เขาจะไม่เป็นห่วงเธอได้หรอ? ยิ่งไปกว่านั้นฉิงฉิงก็มีลูกของโม่เสี่ยวจุนแล้ว เขาควรจะต้องมีความรับผิดชอบในฐานะลูกผู้ชาย
“ฉิงฉิงเข้าใจผิด” โม่เสี่ยวจุนเดิมทีไม่อยากถกเถียง คิดถึงว่าเขาเป็นหนี้ไห่ฉิงฉิง จึงพูดออกมาสองสามคำ ถ้าคนอื่นถาม โม่เสี่ยวจุนก็จะเพิกเฉย
ไห่ลี่หมินนึกไปถึงเมื่อวานตอนที่เห็นโม่เสี่ยวจุนทะเลาะวิวาทมา หรือว่าโม่เสี่ยวจุนมีชู้? นี่เป็นเพียงอย่างเดียวที่ไห่ลี่หมินพอจะเดาได้ เขายังไม่รู้เรื่องของเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลิน มีชู้ทำให้ผู้หญิงหึงหวง ไม่ต้องพูดถึงการทะเลาะเบาะแว้ง ไห่ลี่หมินมองโม่เสี่ยวจุนอย่างละเอียด ราวกับพิจารณาความเป็นไปได้ที่อีกฝ่ายจะทำแบบนี้
“เข้าใจผิดอะไร ถ้านายกล้าทำเรื่องไม่ดีกับน้องสาวฉัน ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่” ไห่ลี่หมินพูดเสียงดัง “พูดมาสินายทำเรื่องอะไรมา?”
นึกถึงคำให้อภัยที่ไห่ฉิงฉิงพูดกับโม่เสี่ยวจุน ไห่ลี่หมินก็โกรธ น้องสาวเขาดีขนาดนี้ โม่เสี่ยวจุนกลับไม่รู้จักเห็นคุณค่า ได้มีส่วนร่วมกับลูกสาวแห่งตระกูลไห่ของเขา จะปล่อยให้เขาได้แล้วทิ้งแบบนี้ได้ยังไงกัน
โม่เสี่ยวจุนไม่อยากพูดเรื่องของชีหรั่น เขามองไห่ลี่หมิน แววตาลึกลับซับซ้อน สุดท้ายก็ถอนหายใจยาวออกมา ไม่หันมองไห่ลี่หมิน เดินวางท่าจากไป
ไห่ลี่หมินในใจเป็นห่วงไห่ฉิงฉิงมาก ระดมลูกน้องออกตามหา