สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1031 สาวใช้ตัวแสบ 935

ตอนที่ 1031 สาวใช้ตัวแสบ 935
ไห่ฉิงฉิงพาลูกไป แล้วทิ้งคนรับใช้ไว้ ไปเช่าอพาร์ทเม้นท์ชานเมืองอยู่คนเดียว
มองดูครอบครัวที่ไม่คุ้นเคย ไห่ฉิงฉิงหงุดหงิด ไม่สบอารมณ์ แค่วันเดียวเธอก็อดคิดถึงโม่เสี่ยวจุนไม่ได้ เธอวางลูกไว้ในเปลใหม่ เปิดโทรศัพท์เพื่อดูว่าคน คนนั้นแคร์เธอบ้างหรือไม่
เมื่อเปิดโทรศัพท์มีแต่ข้อความการแจ้งเตือนสายเรียกเข้าทั้งนั้น มีอยู่สองเบอร์ เบอร์หนึ่งเป็นของโม่เสี่ยวจุน อีกเบอร์เป็นของไห่ลี่หมิน บนใบหน้าของไห่ฉิงฉิงมีรอยยิ้มที่ไม่สามารถบรรยายได้ ดูเหมือนว่าโม่เสี่ยวจุนยังคงแคร์เธออยู่ ถ้าเธอหายไป โม่เสี่ยวจุนก็คงไม่ตามหาเธอ ไม่ว่าจะแคร์เธอแค่ไหน เธอก็ไม่มีวันได้เป็นคนคนนั้นในใจเขา ผู้หญิงทุกคนมีความโลภ สิ่งที่เธออยากได้ไม่เพียงแต่ตัวคน แต่เธออยากได้ใจของเขาด้วย
ไห่ฉิงฉิงอยากโทรกลับไปมาก แต่ท้ายที่สุดก็ไม่ได้โทร เธอกลัวว่าเมื่อได้ยินเสียงของโม่เสี่ยวจุนแล้วการตัดสินใจทั้งหมดจะเป็นแค่ แผนการ เสี่ยวจุน ฉันเป็นคนผูกมัดอิสรภาพของคุณ
โม่เสี่ยวจุนโทรหาทุกคนที่ใกล้ตัวไห่ฉิงฉิง และตามหาทุกที่ที่คิดว่าเธอไป แต่ก็ยังหาเธอไม่เจอ
ในวันนี้โม่เสี่ยวจุนไม่มีเวลาไปเยี่ยมเซี่ยชีหรั่น จนสิบเอ็ดโมงโม่เสี่ยวจุนถึงได้โทรหาเซี่ยชีหรั่น
“ขอโทษชีหรั่น วันนี้ฉันมีธุระก็ไม่ได้ไปเยี่ยมคุณ” โม่เสี่ยวจุนกล่าวอย่างเหนื่อยล้า ตามหาไห่ฉิงฉิงมาทั้งวันแต่ก็ยังหาไม่เจอ เพิ่งกลับมาถึงบ้านนึกได้ว่าวันนี้ยังไม่ได้ไปเยี่ยมชีหรั่น เธอเป็นหญิงตั้งครรภ์ที่มีท้องโต ไม่สะดวก
“พี่ ระหว่างเรายังต้องพูดคำว่าขอโทษอีกเหรอ” เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา โม่เสี่ยวจุนคือคนที่สนิทที่สุดของเธอ ถึงแม้ว่าจะไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด แต่ความสัมพันธ์ที่พวกเขาโตมาด้วยกันนั้นไม่ใช่คนทั่วไปจะมาเทียบได้
“ชีหรั่น ดึกแล้ว คุณพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ฉันค่อยไปเยี่ยมคุณนะ” โม่เสี่ยวจุนวางสายก็หลับไปเลย
เวลาที่ใช้ไปเยี่ยมเซี่ยชีหรั่นก็น้อยลง ช่วยเธอทำธุระเสร็จโม่เสี่ยวจุนก็รีบออกไปเลย เซี่ยชีหรั่นดูออกว่าโม่เสี่ยวจุนมีธุระ แต่ไม่ว่าเซี่ยชีหรั่นจะถามยังไงเขาก็ไม่ยอมบอก พูดอยู่ประโยคเดียวว่า ทุกอย่างเรียบร้อยดี
ไห่ฉิงฉิงเหมือนว่าได้หายไปจากโลกนี้แล้ว โม่เสี่ยวจุนก็รู้สึกผิดมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนมาเยี่ยมเซี่ยชีหรั่นก็ใจลอย
สังเกตเห็นว่าในช่วงนี้โม่เสี่ยวจุนมีความผิดปกติหลายอย่าง เซี่ยชีหรั่นตัดสิใจอยู่นานแล้วจึงโทรถามไห่ลี่หมิน เผื่อว่าไห่ลี่หมินจะรู้ข่าวอะไรบ้าง
ไห่ลี่หมินกำลังจีบผู้หญิงเย็นชาอยู่ บวกกับเซี่ยชีหรั่นถูกเย่เชินหลินส่งไปที่ฐานหนึ่ง เขาจึงทำให้เขาลืมเซี่ยชีหรั่นไปเลย
เซี่ยชีหรั่นใช้โทรศัพท์บ้านของตระกูลหลี่โทรหาไห่ลี่หมิน
มองดูเบอร์โทรศัพท์บ้านที่เป็นยาวเป็นพวง ไห่ลี่หมินรู้สึกแปลกใจมาก เขาเชื่อว่าหลินหลิงไม่มีทางใช้เบอร์บ้านโทรหาเขาแน่นอน ท่านปู่หลินยิ่งไม่มีทางโทรด้วยโทรศัพท์บ้านแน่นอน
“ฮัลโหล ฉันเป็นไห่ลี่หมิน คุณคือ” ไห่ลี่หมินกล่าวอย่างนิ่มนวล
“คุณไห่ ฉันคือเซี่ยชีหรั่น ฉันอยากถามคุณว่าพี่ชายและพี่สะใภ้ของฉันเป็นยังไงบ้าง” เซี่ยชีหรั่นแกล้งถามอย่างลวกๆ “ได้ข่าวว่าช่วงนี้พี่ชายของฉันยุ่งมาก ไม่ทราบว่าเขายุ่งอะไรเหรอ”
“ชีหรั่น ไม่เจอกันนานเลย พี่ชายของคุณกับฉิงฉิงไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรกัน ตอนนี้ฉิงฉิงหนีออกจากบ้านไปแล้ว เขาไม่คิดจะปิดบังเซี่ยชีหรั่น ในเมื่อเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินก็กลับมาดีกันแล้ว ชีหรั่นก็มีทางจะกลับมาชอบโม่เสี่ยวจุนอีก
“พี่สะใภ้กับพี่ชายของฉันทะเลาะกันเหรอ” เซี่ยชีหรั่นคิดในใจว่าหรือเป็นเพราะโม่เสี่ยวจุนมาดูแลเธอ ดังนั้นไห่ฉิงฉิงก็เลยหึงหวง เธอควรจะไปอธิบายกับไห่ฉิงฉิงไหม
“ไม่ทราบ ชีหรั่นช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอคุณเลย คุณเป็นอย่างไรบ้าง” ไห่ลี่หมินถามด้วยความสงสัยในใจ
“ก็ดี”
เซี่ยชีหรั่นเงียบไปสักพักแล้วพูดว่า หมายถึงก็ดี แต่ไม่ใช่ดี แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ดี โชคดีที่เธอยังมีลูก
เห็นว่าเซี่ยชีหรั่นได้พูดอะไรมาก ไห่ลี่หมินก็เลยไม่อยากเซ้าซี้
“คุณไห่ ขอบคุณมาก ขอให้คุณได้ใจสาวเร็วๆนะ” เซี่ยชีหรั่นคิดถึงหลินหลิง ในใจก็รู้สึกมีความสุขมากขึ้น คนรอบกายมีความสุขก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง
“ขอบคุณคุณมากชีหรั่น”
พวกเขามีความทรงจำที่ไม่อาจบรรยายได้หลังจากวางสายโทรศัพท์ ไห่ลี่หมินก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกับอดีตอีกต่อไป เขาจะต้องรับผิดชอบในเรื่องที่เขาทำผิด　
เซี่ยชีหรั่นเริ่มคิดมาก หรือเป็นเพราะเธอ ไห่ฉิงฉิงก็เลยหนีไป
นั่งบนโซฟา เซี่ยชีหรั่นไม่รู้จะไปหาไห่ฉิงฉิงได้อย่างไร เธอไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเธอ เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าตัวเองโชคดีหรือเธอควรจะอยู่คนเดียว เธอไม่ควรจะยึดครองโม่เสี่ยวจุนไว้ ไห่ฉิงฉิงต้องการเขา
ในช่วงบ่าย เซี่ยชีหรั่นดูท้องฟ้ายามพระอาทิตย์ตก ทันใดนั้นเธอก็อยากออกไปเดินเล่น อยู่ในอพาร์ทเม้นท์คนเดียวก็เบื่อ
นั่งในสวนสาธารณะคนเดียว เซี่ยชีหรั่นลูบท้อง คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ มีการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วทำให้เธอแทบจะหายใจไม่ทัน
ห่างออกไปไม่ไกล เซี่ยชีหรั่นเห็นร่างที่คุ้นเคย นั่นไม่ใช่ไห่ฉิงฉิงเหรอ เธอมาที่ชานเมืองได้อย่างไร
โม่เสี่ยวจุนกำลังตามหาเธอไม่ใช่เหรอ
ไห่ฉิงฉิงไม่อยากอยู่แต่ในห้อง เธอไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ไปหาโม่เสี่ยวจุนได้ โดยเฉพาะเมื่อคิดถึงอนาคตว่าลูกจะไม่มีพ่อ ในใจของไห่ฉิงฉิงรู้สึกเสียใจมาก ล้างหน้าด้วยน้ำตาทั้งวัน หลังจากนั้นในหัวของเขาก็มีแต่ภาพของโม่เสี่ยวจุนอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ทำให้เธอบีบรัดในหัวใจไม่สามารถลืมมันได้
เธอคืนอิสระให้กับเขา ให้เขาใช้ชีวิตในแบบที่เขาต้องการ
ไห่ฉิงฉิงนั่งบนเก้าอี้ไม้ จ้องมองฝูงชนที่ไปๆมาๆ คิดถึงความทรงจำเหล่านั้นที่ยากจะลืม
“พี่สะใภ้ ทำไมอยู่ที่นี่ พี่ชายกำลังตามหาคุณอยู่” เซี่ยชีหรั่นเข้าใกล้ไห่ฉิงฉิง และถามคำถามที่อยู่ในใจ
“ชีหรั่น” ไห่ฉิงฉิงประหลาดใจมากที่เห็นเซี่ยชีหรั่น เธอจำได้ว่าโม่เสี่ยวจุนเคยพูดว่าเย่เชินหลินได้พาเซี่ยชีหรั่นไปแล้วนี่ คิดไม่ถึงว่าจะเจอเซี่ยชีหรั่นที่นี่
“ฉันเอง” เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าจะถามไห่ฉิงฉิงอย่างไรดี ในใจเธอกำลังคิดถึงเหตุผลที่ทำให้ไห่ฉิงฉิงหนีมา
“ชีหรั่น คุณมาที่นี่ได้อย่างไร เสี่ยวจุนกำลังตามหาฉันเหรอ ฉันจะให้อิสระกับเขา”
ไห่ฉิงฉิงมองไปที่เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ไม่ไกล แววตาที่น่าหลงใหล เหมือนหัวเราะ และเหมือนจะร้องไห้
“พี่สะใภ้ คุณเข้าชายพี่ชายฉันผิดแล้ว ฉันไม่ได้อยู่ที่ตระกูลเย่ สาเหตุที่พี่ชายของฉันไม่ได้ดูแลคุณเป็นเพราะฉันไม่สบาย เขาถึงได้มาดูแลฉัน แต่ไม่ต้องกังวลครั้งต่อไปจะไม่มีอีกแล้ว คุณรีบกลับไปเถอะ พี่ชายของฉันตามหาคุณจนจะเป็นบ้าแล้ว” สิ่งที่เซี่ยชีหรั่นพูดเป็นเรื่องจริง ไห่ฉิงฉิงได้ยินว่าโม่เสี่ยวจุนตามหาเธอตลอด ก็รู้สึกสบายใจขึ้น เธอมองเซี่ยชีหรั่นแล้วส่ายหัว
“ทำไมถึงไม่กลับไป”
เซี่ยชีหรั่นมองไห่ฉิงฉิงอย่างไม่เข้าใจ ในเมื่อฉันก็อธิบายแล้วว่าโม่เสี่ยวจุนก็แค่มาดูแลฉันด้วยความบริสุทธิ์ อีกอย่างคนที่เธอชอบไม่ใช่โม่เสี่ยวจุน โม่เสี่ยวจุนก็จะเป็นพี่ชายของเธอเซี่ยชีหรั่นตลอดกาล
“ชีหรั่น เสี่ยวจุนเขา” ไห่ฉิงฉิงไม่รู้จะพูดความในใจออกมาอย่างไร ผู้ชายที่ไม่ได้รักเธอ แต่เธอกลับไม่อยากปล่อยเขาไป นี่เป็นเรื่องตลกไหม
“พี่สะใภ้ คุณเข้าใจผิดมากแล้ว อีกไม่กี่วันฉันก็จะไปจากที่นี่แล้ว พี่ชายก็จะมีเวลาดูแลคุณแล้ว ต้องขอโทษจริงๆ คุณกลับไปดีไหม ไม่เช่นนั้นพี่ชายก็จะเป็นห่วง” เซี่ยชีหรั่นมองไห่ฉิงฉิงแล้วได้ตัดสินในใจแล้วว่า มีแค่เธอจากไปเท่านั้นถึงจะมีผลดีต่อทุกคนได้ เย่เชินหลินก็ไม่ต้องได้เจอเธอ พี่ชายกับพี่สะใภ้ก็จะได้ลดความตึงเครียดลงได้
ถ้าการจากไปของเซี่ยชีหรั่นสามารถแลกกับรอยยิ้มของหลายๆคนได้ เซี่ยชีหรั่นคิดว่าการแลกเปลี่ยนนี่คุ้มค่ามาก ดังนั้นก็ให้เธอจากไปดีที่สุด
ไห่ฉิงฉิงได้ยินเซี่ยชีหรั่นพูดเช่นนี้กลับรู้สึกไม่สบายใจ เธอคิดว่าโม่เสี่ยวจุนแอบมีผู้หญิงคนอื่นลับหลังเธอมาโดยตลอด ถ้าคนคนนั้นเป็นเซี่ยชีหรั่น เธอก็จะไม่กังวลอะไร เซี่ยชีหรั่นชอบเย่เชินหลินเป็นเรื่องที่รู้ทั่วกัน โม่เสี่ยวจุนเป็นแค่พี่ชายของชีหรั่น
เมื่อพูดออกมาปมในใจก็คลายออก ความไม่สบายใจบนใบหน้าของไห่ฉิงฉิงก็หายไป เปลี่ยนเป็นความสุข เธอกลับไปเก็บของเสร็จก็จะรีบกลับไป เพราะไม่ได้เจอโม่เสี่ยวจุนมาหลายวันแล้ว หลายวันที่ผ่านมาเธออยู่เหมือนตกนรกทั้งเป็น เธอสัญญาว่าต่อไปเธอจะไม่เอาแต่ใจแล้วหนีออกมาเช่นนี้อีก ถึงแม้อยากจะให้อิสระเขา ไห่ฉิงฉิงก็จะมองดูโม่เสี่ยวจุน
“ชีหรั่น ทำไมคุณมาที่นี่คนเดียว คนอื่นๆไปไหน คุณเย่หล่ะ” ไห่ฉิงฉิงถามด้วยความแปลกใจ โดยเฉพาะเซี่ยชีหรั่นกำลังท้อง จะไม่มีคนดูแลได้อย่างไร
“พวกเขามีธุระ เช่นนั้นโทรหาพี่ชายของฉันมารับคุณตอนนี้เลย” เซี่ยชีหรั่นคิดในใจว่าถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเธอ ไห่ฉิงฉิงก็จะไม่หนีออกมา โม่เสี่ยวจุนก็จะไม่เหนื่อยมากเช่นนี้ ยิ่งคิดเซี่ยชีหรั่นก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อไห่ฉิงฉิง
“พี่ ฉันคือชีหรั่น คุณมาที่ชานเมือง ฉันไม่ค่อยรู้จักที่นี่ ฉันจะส่งแผนที่ของพวกเราที่นี่ให้” เซี่ยชีหรั่นวางสายแล้วเปิดแผนที่
โม่เสี่ยวจุนยืนอยู่บนถนน ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา คนที่เดินไปมา ไม่มีคนชื่อไห่ฉิงฉิงแม้แต่คนเดียว แม้แต่เงา โม่เสี่ยวจุนก็ยังไม่เห็นเลย
หลังจากรับสายของเซี่ยชีหรั่น โม่เสี่ยวจุนคิดแค่ว่าวางงานในมือลงก่อนแล้วไปรับชีหรั่นกลับมาแล้วค่อยไปตามหาฉิงฉิงต่อ
ได้รับแผนที่เซี่ยชีหรั่นส่งมาแล้ว เสี่ยวจุนเตรียมจะขับรถไป
ทันใดนั้นก็คิดถึงคำพูดของชีหรั่นพูดว่าแผนที่ที่อยู่ของพวกเรา พวกเราหมายถึงชีหรั่นแล้วอีกคนเป็นใคร
หรือว่าจะเป็นฉิงฉิง โม่เสี่ยวจุนส่ายหัวอีกครั้ง ชีหรั่นไม่รู้เรื่องของเขากับฉิงฉิง แล้วจะให้เขาขับรถไปรับฉิงฉิงได้อย่างไร
“พี่สะใภ้ พวกเรารอที่ชายของฉันที่นี่นะ เขามารับคุณ” เซี่ยชีหรั่นพูดประโยคสุดท้ายด้วยความเศร้าใจ ไม่เจอไห่ฉิงฉิงมาหลายวัน โม่เสี่ยวจุนก็ตามหาเธออย่างใจจดใจจ่อ เซี่ยชีหรั่นคิดตัวเองหายไปหนึ่งเดือน เย่เชินหลินยังไม่เคยมาหาแม้แต่ครั้งเดียว หากไม่ใช่เพราะโชคชะตาของเธอเป็นเดิมพัน เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าจะได้เจอเย่เชินหลินเมื่อไหร่ เมื่อเห็นว่าเขานำมีดสังหารให้เซี่ยชีหรั่น ทำให้เธอเหมือนตกนรกในขุมที่สิบแปด
ไห่ฉิงฉิงพยักหน้าด้วยความดีใจ ไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของเซี่ยชีหรั่น
โม่เสี่ยวจุนมาถึงเร็วมาก
ไห่ฉิงฉิงหันไปมองรถของโม่เสี่ยวจุนอย่างช้าๆ
“ฉิงฉิง หลายวันมานี้คุณไปไหนมา พวกเราตามหาคุณทุกที่ โชคดีมีแค่ฉันกับพี่ชายของคุณที่รู้ ไม่ได้บอกแม่ กลัวว่าท่านจะเป็นกังวล คุณนะ มีอะไรไม่ยอมบอกฉันก่อนตัดสินใจคนเดียว” โม่เสี่ยวจุนคิดว่าหลายวันมานี้ดูแลเซี่ยชีหรั่น กับตามหาไห่ฉิงฉิง ยุ่งมาก วางเรื่องอื่นหมด จึงพูดมากกว่าปกติ