สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1032 สาวใช้ตัวแสบ 936

ตอนที่ 1032 สาวใช้ตัวแสบ 936
ไห่ฉิงฉิงแลบลิ้นโดยไม่ได้พูดอะไร เธอมองดูโม่เสี่ยวจุนด้วยความเสียใจโดยไม่พูดอะไร เธอก็จากไปเพื่อเขา
“กลับกันเถอะ ใกล้จะทานข้าวแล้ว หาโอกาสทานข้าวด้วยกันยากมาก ไปกันเถอะ” โม่เสี่ยวจุนเปิดประตูรถให้เซี่ยชีหรั่นกับไห่ฉิงฉิง
มาที่ร้านอาหารเสฉวนอีกครั้ง ไห่ฉิงฉิงกับโม่เสี่ยวจุนหัวเราะขึ้นโดยไม่ได้นัดหมาย
พนักงานต้อนรับกระตือรือร้นและถามว่าจะสั่งอะไรบ้าง เซี่ยชีหรั่นส่งสัญญาณให้ไห่ฉิงฉิงสั่งอาหาร ไห่ฉิงฉิงก็ไม่เกรงใจ สั่งแต่อาหารที่โม่เสี่ยวจุนชอบทั้งนั้น พนักงานเริ่มเสิร์ฟอาหารไห่ฉิงฉิงถึงนึกได้ว่าน่าจะถามเซี่ยชีหรั่นชอบทานอาหารแบบไหน
ไห่ฉิงฉิงมองเซี่ยชีหรั่นอย่างรู้สึกผิด
เซี่ยชีหรั่นยิ้มแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร สิ่งที่เธอชอบกับสิ่งที่โม่เสี่ยวจุนชอบก็เหมือนกัน
อาหารมื้อนี้คนที่มีความสุขที่สุดก็คือไห่ฉิงฉิง เธอกับโม่เสี่ยวจุนสามารถกลับไปเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง
หลังจากทานข้าวเสร็จไห่ฉิงฉิงอยากจะไปซื้อของ เซี่ยชีหรั่นอ้างว่ามีธุระที่บ้านก็เลยแยกออกมา โม่เสี่ยวจุนมองเซี่ยชีหรั่นที่จากไปโดยไม่ได้พูดอะไร มีแค่เขาที่เข้าใจเซี่ยชีหรั่นว่าที่บ้านไม่ได้มีธุระอะไร
โม่เสี่ยวจุนจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเซี่ยชีหรั่นตั้งใจเปิดโอกาสให้ตัวเอง เขาจะดูแลไห่ฉิงฉิงไปตลอดชีวิตให้ดีที่สุด ชีหรั่นคุณทำเพื่อฉันขนาดนี้ คุณเคยคิดไหม ตอนนี้คนที่ต้องการคนดูแลมากที่สุดก็คือคุณ ถึงแม้คนที่คุณต้องการมากที่สุดคนคนนั้นไม่ใช่ฉัน แต่ฉันเป็นพี่ชายของคุณ ฉันมีหน้าที่ต้องดูแลคุณให้ดี
เซี่ยชีหรั่นยังไม่ได้ไป เธอเห็นคนคุ้นเคยที่ทำให้เธอเจ็บปวดอีกครั้ง
เย่เชินหลินพาโม่เสี่ยวหนงเดินไปทางห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุด เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่ในรถ เขามองไม่เห็น
โม่เสี่ยวจุนอยากจะไปลากโม่เสี่ยวหนงมาชกมาก แต่เขาทำไม่ได้ โม่เสี่ยวหนงเป็นน้องสาวของเขา ไม่ใช่น้องชายของเขา
“พวกคุณไปกันเถอะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว” เซี่ยชีหรั่นโบกมือ แล้วให้คนขับรถขับรถออกไป
ไห่ฉิงฉิงจ้องมองสองคนที่จาก มิน่าล่ะเสี่ยวจุนบอกว่าจะช่วยชีหรั่น คุณชายเย่ทำไมดีกับผู้หญิงคนอื่นแล้วหล่ะ แล้วชีหรั่นจะทำอย่างไร เมื่อก่อนมีพี่ชายของเขาชอบเธอมาก แต่ตอนนี้ในใจไห่ลี่หมินมีแต่ผู้หญิงที่เย็นชาคนนั้น ไห่ฉิงฉิงมองรถของชีหรั่นที่ขับออกไป ในตามีแต่ความสงสาร
เซี่ยชีหรั่นนั่งในรถ แม้เธอจะบอกว่าจะไม่มีน้ำตาไหลออกมา แต่น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้ เธอคิดว่าถ้าเจอเย่เชินหลินอีกครั้ง อย่างน้อยเธอก็จะไม่ใจอ่อนอีก เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวและหัวเราะ เธอมองความหลงใหลของเธอสูงไปและประเมินความเฉยเมยของเย่เชินหลินต่ำไป
เชินหลิน มีแค่อยู่ห่างจากคุณใช่ไหม ฉันถึงจะสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้
คิดถึงรอยยิ้มบนใบหน้าของไห่ฉิงฉิง เซี่ยชีหรั่นตัดสินใจจะไปเมืองใหม่ เริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยตัวเอง
มองดูบ้านที่ว่างเปล่า เซี่ยชีหรั่นก็คิดถึงตอนกลางวันที่เห็นท่าทางของเย่เชินหลินกับโม่เสี่ยวหนง คนสองคนกอดกัน ไม่ได้มีแค่เซี่ยชีหรั่นที่เห็นฉากนี้ คนที่มีหัวใจก็เห็นฉากนี้เช่นกัน
ห้องที่ปิดอย่างแน่นหนาอยู่ระหว่างการสอบปากคำ
“คุณพูดว่าอะไรนะ” จงหวีฉวนขมวดคิ้วและถามด้วยความไม่เชื่อ
“วันนี้พวกเราเห็นเย่เชินหลินไปซื้อของด้วยกันกับคนอื่น แต่เซี่ยชีหรั่นอยู่ข้างนอกคนเดียว” คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจงหวีฉวนมองดูจงหวีฉวนอย่างระมัดระวัง เขาคิดดีแล้วค่อยพูดออกไป นึกไม่ถึงว่าจงหวีฉวนก็ยังไม่เชื่อ ไม่เชื่อก็ทำไรไม่ได้ แต่นี่เป็นสิ่งที่เขาเห็นกับตา
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” จงหวีฉวนถามอย่างเย็นชา เย่เชินหลินไม่ชอบเซี่ยชีหรั่นแล้วจริงๆเหรอ ฟังที่เขาพูดลูกในท้องของเซี่ยชีหรั่นยังคงอยู่ มีข่าวลือว่าลูกของเซี่ยชีหรั่นถูกเย่เชินหลินเอาออกแล้วนี่
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นน้องสาวของเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นดีกับเธอมาก ต่อมาไม่รู้ว่าอะไรทำให้เธอปรากฏตัวในวิลล่าของตระกูลเย่ แล้วยังมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเย่เชินหลินอีกด้วย
เขาไม่กล้าพูดโกหกต่อจงหวีฉวนแม้แต่นิดเดียว เพราะกลัวว่าคนแก่คนนี้โมโหขึ้นมาแล้วทำให้เขาตกงานเรื่องนี้ยังเล็กมาก แต่ถ้าพลาดจงหวีฉวนจะทำอะไรเขานั้น เขาเองก็ไม่กล้าคิด
“จับตาดูต่อไป” จงหวีฉวนไม่อยากเชื่อว่า เย่เชินหลินพูดว่าไม่รักก็จะเลิกง่ายขนาดนี้ “จัดคนมากขึ้นอีกนิด คอยจับตาดูผู้หญิงทั้งสองคนให้ดี”
ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ คนเป็นพ่อเมื่อพูดถึงลูกสาวของตัวเองจะใช้คำเรียกว่าผู้หญิงคนนั้น แต่ก็น่าแปลก ในใจจงหวีฉวนอยากได้ตำแหน่งและอำนาจ
มองคนอื่นๆออกไปจนหมด จงหวีฉวนถึงได้หลับตาลง สู้กับเด็กอย่างเย่เชินหลินมันเหนื่อยจริงๆ เวลาสั้นๆในหนึ่งเดือนไม่ได้เจอเซี่ยชีหรั่นเลย เขากลับไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ตีจงหวีฉวนให้ตายก็ไม่เชื่อ ในนั้นต้องมีอะไรสักอย่าง จงหวีฉวนคิดว่าเขาต้องเร่งมือแล้ว เย่เชินหลินเป็นหอกข้างแคร่ของเขามาโดยตลอด
เขาเดินไปที่หน้าต่าง มองรถที่ไปๆมาๆ จงหวีฉวนถอนหายใจอย่างหนัก โชคดีที่ไห่ลี่หมินไม่ได้ร่วมมือกับเย่เชินหลินด้วย ถ้าเด็กสองคนนี้ร่วมมือกันขึ้นมา มันจะยิ่งจัดการยากขึ้นไปอีก หรือว่าฉันแกแล้วจริงๆเหรอ
คิดถึงแผนการต่อไปของตัวเอง จงหวีฉวนถอนหายใจเฮ้อ เขาไม่รู้ว่าจงหยุนซางจะโทษเธอไหม ลูกสาวสองคนนี้ เซี่ยชีหรั่นถูกเขาทำร้ายมากเกินไปแล้ว หยุนซางอย่าโทษพ่อเลยนะ ฉันก็ไม่เป็นตัวของตัวเองเหมือนกัน
หลังจากเซี่ยชีหรั่นกลับถึงบ้านก็นั่งหน้าอยู่หน้าคอมพิวเตอร์แล้วคิดถึงทางต่อไปของตัวเอง
เปิดแผนที่ ในเมื่อตัดสินใจจะไปแล้ว จากนั้นก็เลือกเส้นทาง นี่ไม่ใช่การท่องเที่ยว อาจจะเป็นสถานที่ที่เซี่ยชีหรั่นจะอยู่ไปตลอดชีวิต
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็เลือกไปเมืองหลินเจียงแล้วกัน ไปหลับที่นั่น ที่ที่ไม่มีใครรู้จักเธอ ถ้าเย่เชินหลินคิดอยากจะให้เธอเอาลูกออกก็หาเธอไม่เจอ อยู่ห่างไกล มองไม่เห็นเรื่องราวของเย่เชินหลินกับผู้หญิงพวกนั้นของเขา อย่างน้อยเซี่ยชีหรั่นก็จะได้ไม่ต้องเจ็บปวด ไม่เห็นก็จะไม่เป็นทุกข์
จะไปใช้ชีวิตในที่ที่ไม่คุ้นเคย เซี่ยชีหรั่นจึงได้ศึกษาสภาพแวดล้อม ภูมิอากาศของในท้องถิ่นของเมืองหลินเจียง ว่าเป็นอย่างไรบ้าง
เซี่ยชีหรั่นหยิบบัตรสองใบในกระเป๋าออกมา บัตรหนึ่งเย่เชินหลินเป็นคนให้เธอ อีกบัตรหนึ่งจ้าวเหวินอิงให้เธอก่อนไป กลัวว่าลูกสาวตัวคนเดียวจะลำบาก สงสารคนเป็นพ่อเป็นแม่ เธอยิ้ม
ในเมื่อจะเริ่มต้นใหม่ เช่นนั้นของสิ่งนี้ก็คืนให้เย่เชินหลินแล้วกัน จะคืนอย่างไร หรือว่าให้โม่เสี่ยวจุนเป็นธุระให้ เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวปฏิเสธ วันนั้นเธอก็เห็นโม่เสี่ยวจุนได้รับบาดเจ็บแล้ว ที่ไม่ถามเพราะเกรงว่าโม่เสี่ยวจุนจะคิดมาก เธอจะไม่เข้าใจเขาได้อย่างไร เซี่ยชีหรั่นมั่นใจว่าโม่เสี่ยวจุนไปหาเย่เชินหลินมาแล้ว แล้วยังชกต่อยกันด้วย เซี่ยชีหรั่นรู้เรื่องเหล่านี้ แต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือโม่เสี่ยวจุนรู้สถานะของตัวเองแล้ว
ในเมื่อไม่ยอมให้โม่เสี่ยวจุนไป แล้วจะให้ใครไป ในจิตใต้สำนึกเซี่ยชีหรั่นไม่อยากให้เพื่อนผู้หญิงของเธอช่วยเอาบัตรนี้ไม่คืนให้เย่เชินหลิน สุดท้ายหาคนที่เหมาะสมไม่ได้ เซี่ยชีหรั่นก็จำเป็นต้องไปหาหลินหลิงแล้ว ได้ยินมาว่าเรื่องของหลินหลิงกับไห่ลี่หมิน ไม่รู้ว่าไห่ลี่หมินจะสามารถได้ใจของเธอไหม
ผู้หญิงที่เย็นชาอย่างหลินหลิงไม่น่าจะพูดมาก
เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าเวลาไม่เช้าแล้ว ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ผู้หญิงเย็นชาคนนั้นจะมีเวลาว่างไหม พรุ่งนี้เช้าเธอก็จะไปแล้ว ไปจากที่นี่ยิ่งเร็วยิ่งดี เซี่ยชีหรั่นแทบจะรอไม่ไหวที่จะสูดอากาศบริสุทธิ์จากภายนอก
“ฉิงฉิง คุณรอฉันที่บ้านนะ ฉันไปดูชีหรั่น เธออยู่ที่ตระกูลหลี่คนเดียว ฉันไม่ไว้ใจ” โม่เสี่ยวจุนไม่อยากให้ไห่ฉิงฉิงหายตัวไปอีก เขาหยุดรถแล้วมองไห่ฉิงฉิง
“อืม ฉันจะรอคุณ” ไห่ฉิงฉิงมองคนรักที่อยู่ข้างหน้า เขาคือภัยที่เธอไห่ฉิงฉิงไม่สามารถหลบได้ ตั้งแต่เขาแสดงความรู้สึกของเขา ไห่ฉิงฉิงไม่อยากให้โม่เสี่ยวจุนลำบากใจ เซี่ยชีหรั่นเป็นคนรักในวัยเด็กของเขา แต่ความรักนั้นได้แก่ตัวลงแล้ว แต่ตอนนี้โม่เสี่ยวจุนเป็นของเธอ
โม่เสี่ยวจุนจูบหน้าผากของไห่ฉิงฉิง ปลดเข็มขัดนิรภัยของไห่ฉิงฉิงอย่างระมัดระวัง เปิดประตูรถ เป็นสามีที่สมบูรณ์แบบ
“เสี่ยวจุน รีบไปเถอะฉันจะรอคุณกลับมา” ใช่เธอจะรอเขากลับมา ใบหน้าของไห่ฉิงฉิงมีทั้งความหนาวและความเจ็บปวด ความเจ็บปวดและความสุขที่แท้จริงหลอมรวมกัน
คนรับใช้อุ้มลูกแล้วยืนอยู่ข้างๆไห่ฉิงฉิง เธอมองดูคฤหาสน์หลังงามที่อยู่ตรงหน้า ดูเหมือนว่าจะได้พบครอบครัวที่ร่ำรวย ในพริบตาเหล่ตามอง ใบหน้าที่โศกเศร้า ครอบครัวที่ร่ำรวยซับซ้อนที่สุดเธอไม่รู้ว่าเธอจะทำได้ไหม
“พวกเราเข้าไปกันเถอะ” ไห่ฉิงฉิงมองสาวใช้ที่กำลังตะลึงอยู่ และยังเป็นสาวใช้ที่เพิ่งเรียนจบมา ยังไม่รู้จักโลกมากพอ แสดงออกที่เรียบง่ายบนใบหน้าซึ่งทำให้คนอื่นเข้าใจได้ในพริบตา
เซี่ยชีหรั่นมองดูของ อาหารและเสื้อผ้าของเธออยู่ในเขตพัฒนาใหม่ฐานหนึ่ง ตอนเข้ามาหาเย่เชินหลินเอามีดจ่อคอเขาด้วย จะมีของติดตัวได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นเซี่ยชีหรั่นไม่เคยคิดว่าสิ่งที่รอตัวเองอยู่จะโหดร้ายกว่าฐานหนึ่ง　　
จ้าวเหวินอิงซื้อเสื้อผ้าให้เซี่ยชีหรั่นมากมาย ในตู้เสื้อผ้าเหล่านั้น มีเสื้อผ้าตามฤดูกาลเตรียมไว้พร้อมให้เซี่ยชีหรั่นแล้ว คิดว่าเพื่อชดเชยให้เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นมองท้องที่ใหญ่ขึ้น เสื้อผ้าพวกนั้นไม่ว่าจะสวยงามเพียงใดเธอก็สวมใส่ไม่ได้แล้ว มองดูเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ เซี่ยชีหรั่นในใจก็ลูบท้องไปด้วย ลูกรัก หลังจากนี้แม่อาจจะให้ครอบครัวที่สมบูรณ์กับลูกไม่ได้ แต่แม่จะเหมือนคุณยาย รักลูกมากกว่าตัวแม่เอง
เซี่ยชีหรั่นปิดตู้เสื้อผ้า เธอไปดูที่พักที่หลินเจียงก่อน เช่าบ้านสักหลัง เมื่อคิดว่าเธอเป็นหญิงมีครรภ์คนหนึ่ง ไม่มีที่อยู่เธอก็อยู่ได้ แต่เด็กในท้องไม่ใช่เธอ
คิดถึงชีวิตใหม่ คิดถึงลูกในท้อง เซี่ยชีหรั่นเต็มไปด้วยพละกำลังที่ไม่รู้จักเหนื่อย
เปิดคอมพิวเตอร์ เซี่ยชีหรั่นหาที่พักก่อน นี่เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด
ที่นี่แล้วกัน อยู่คนเดียวน่าจะปลอดภัย เธอมองเลขศูนย์ในบัตรที่จ้าวเหวินอิงให้เธอ เซี่ยชีหรั่นหาที่พักที่ปลอดภัย รอวันหน้าเธอจะตอบแทนบุญคุณของจ้าวเหวินอิง แม้จะพูดว่าความรักของพ่อแม่ที่ให้ไม่เคยเรียกร้องการตอบแทน
เซี่ยชีหรั่นเห็นเบอร์โทรที่ฝากไว้ อยากจะโทรถามทันทีว่าสามารถเข้าพักได้ทันทีเลยหรือไม่
ได้ยินเสียงเคาะประตูก่อนกดโทรออก ในเวลาเช่นนี้จะมีใครมาอีก
เซี่ยชีหรั่นเดินมามองผ่านตาแมวเห็นโม่เสี่ยวจุนอยู่นอกประตู เขามาที่นี่ทำไม แต่ก็ดีเหมือนกัน ก่อนที่เธอจะจากไปเธอก็อยากจะพูดคุยกับเขาเช่นกัน
“พี่ พี่สะใภ้เป็นอย่างไรบ้าง” เซี่ยชีหรั่นเปิดประตูเชิญโม่เสี่ยวจุนเข้ามา
“เธออยู่ที่บ้าน ฉันมาดูว่าคุณต้องการอะไรเพิ่มไหม พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปซื้อ” โม่เสี่ยวจุนเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินตามเซี่ยชีหรั่นไปที่โซฟาในห้องรับแขก ในใจเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ให้เธอไปอยู่กับเขา เธอก็ไม่ยอมไป
“คุณกำลังเล่นอะไรอยู่” โม่เสี่ยวจุนมองไปคอมพิวเตอร์ที่เปิดอยู่อยากเดินเข้าไปดู คิดในใจว่า เซี่ยชีหรั่นอยู่คนเดียว เล่นคอมบ้างก็ดีจะได้ไม่เบื่อ
เซี่ยชีหรั่นรีบเดินไปหน้าคอมพิวเตอร์ขวางโม่เสี่ยวจุนไว้เพื่อไม่ให้เห็นแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร ซื้อของนิดหน่อย” เช่าบ้านก็ถือว่าซื้อของเช่นกัน เซี่ยชีหรั่นคิดถึงข้ออ้างของตัวเองแล้วก็ยิ้ม