สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1051 สาวใช้ตัวแสบ 955

ตอนที่ 1051 สาวใช้ตัวแสบ 955
เธอนั้นใส่ใจความรู้สึกของจงหวีฉวนไม่ใช่เหรอ แม้ว่าจงหวีฉวนจะปฏิบัติต่อเธอเช่นนั้น เธอก็ยังปกป้องเขา เมื่อคิดถึงตอนที่เซี่ยชีหรั่นขอร้องแทนจงหวีฉวน และก็คงเป็นเพราะเช่นนี้แหละที่ทำให้จงหวีฉวนนั้นมีโอกาสลงมือกับเย่เฮ่าหรัน
เซี่ยชีหรั่น ตอนที่เห็นคุณนั้นถูกจับตัวไป ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าคุณนั้นมีปฏิกิริยาอย่างไร แต่ผมนั้นจำได้ว่าท่าทีของคุณนั้นมีความสุขสุดๆ ผมนั้นอยากจะเห็นจริงๆเลยว่าสีหน้าท่าทางของคุณนั้นเป็นอย่างไรกันแน่
“เซี่ยชีหรั่น ผมตาบอดเองที่หลงรักคุณจนสูญเสียความเป็นตัวเอง หากไม่ได้เป็นเพราะว่าผมรักคุณ ผมก็คงจะไม่ออมมือ เลี้ยงลูกเสือลูกจระเข้ แล้วสุดท้ายพ่อผมก็ต้องตายอย่างอนาถด้วยเงื้อมมือของเขาหรอก วันนี้เขาถูกจับมันก็สมควรแล้ว”
เย่เชินหลินพูดไม่หยุด พลางมองไปที่เตียง
แท้ที่จริงแล้วคุณเย่นั้นไม่เคยรักพวกหล่อนเลย วันนี้วินาทีที่เจอกับเซี่ยชีหรั่น จางชิงก็เข้าใจแล้วว่า การที่คุณเย่นั้นชอบพอกับคนอื่นนั้น ก็เพราะว่าคนเหล่านั้นมีส่วนที่คล้ายคลึงกับเซี่ยชีหรั่นจางชิงนั้นไม่เข้าใจมาโดยตลอดว่า ทำไมคุณเย่ถึงได้ดีกับหล่อนแต่ก็ปฏิบัติกับหล่อนไม่ดีนัก วันนี้จางชิงนั้นเข้าใจแล้ว
หล่อนนั้นก็เป็นเพียงตัวแทนของเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินนั้นดีกับเธอ เพียงเพราะเธอนั้นมีใบหน้าที่คล้ายคลึงกับเซี่ยชีหรั่น และการที่เขานั้นปฏิบัติกับเธอไม่ดีก็เป็นเพราะเย่เชินหลินนั้นเกลียดเซี่ยชีหรั่น
“ทำไมไม่พูดล่ะ คุณทำเช่นนี้เหมือนเซี่ยชีหรั่นไม่มีผิด คุณเป็นห่วงจงหวีฉวนมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ？”เย่เชินหลินค่อยๆเดินก้าวไปข้างหน้า การทำเช่นนี้นั้นก็เหมือนกับว่าได้สร้างความระทมทุกข์ที่ไร้เงาให้กับจางชิง
จางชิงดิ้นรนที่จะแหวกผ้าห่มออกมา เพื่อที่จะให้เย่เชินหลินนั้นได้สติว่าเธอนั้นไม่ใช่เซี่ยชีหรั่น
เย่เชินหลินนั้นรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพราะว่าหากเป็นเซี่ยชีหรั่น เธอก็ต้องมีการตอบสนองบางอย่างแล้ว
ผ้าห่มนั้นถูกเย่เชินหลินเปิดออกแล้ว
“คุณเองเหรอ เซี่ยชีหรั่นล่ะ？” เย่เชินหลินเบิกตาถามจางชิง ผู้หญิงคนนี้มาหาเซี่ยชีหรั่นที่นี่ ช่วงนี้เย่เชินหลินมักจะพูดยั่วเย้าและเหน็บแนม
“ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณเย่ ไม่รู้ว่าคุณเซี่ยไปไหนแล้ว”จางชิงนั้นคิดว่าจงหวีฉวนนั้นได้ถูกจับตัวไปแล้ว นั้นก็หมายความว่าการที่เธอนั้นอาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลเย่นั้นได้สิ้นสุดลงแล้ว เธอก็ควรที่จะกลับบ้านได้แล้ว
จางชิงมองไปที่เย่เชินหลิน คิ้วที่ขมวดของเขานั้นทำให้เธอรู้สึกปวดใจ เธอนั้นไม่อยากที่จะจากเย่เชินหลินไป แม้ว่าเธอนั้นจะรู้ดีว่าเขานั้นไม่ได้ชอบเธอ แต่เธอก็อยากที่จะอยู่ตรงนี้ แม้ว่าเย่เชินหลินจะไม่ได้รักเธอก็ตาม
เย่เชินหลินมองจางชิงด้วยสายตาที่เย็นชา สายตานี้ทำให้เธอนั้นราวกับตกลงไปอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง จนเขานั้นสามารถมองเธอออกอย่างทะลุปรุโปร่ง
เสียงจากภายนอกห้องทำให้เย่เชินหลินนั้นต้องหยุดชะงัก เขานั้นรีบจากไปโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย
“ต้าฮุย นายมาได้ยังไง？” เย่เชินหลินมองหลินต้าฮุยด้วยความสงสัย นายไม่ได้กำลังจัดการกับสถานการณ์อันเลวร้ายที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าอยู่เหรอ？แล้วทำไมถึงมาที่นี่ได้？
“คุณเย่ เมื่อสักครู่นี้ผมได้ข่าวมาว่า ส้งหลิงหลิงนั้นเสียชีวิตแล้ว” หลินต้าฮุยขมวดคิ้วพลางพูดขึ้นกับเย่เชินหลิน ข่าวนี้ช่างกะทันหันเสียเหลือเกิน ทำไมส้งหลิงหลิงถึงได้เสียชีวิตอย่างกะทันหันเช่นนี้ล่ะ？
เย่เชินหลินนั้นยื่นมือออกไปลูบหน้าผาก ส้งหลิงหลิง คุณเสียชีวิตกะทันหันเหลือเกิน
“หล่อนเสียชีวิตได้ยังไง？”
“รถชนครับ ศพของเธอนั้นได้ถูกเก็บไปแล้ว”หลินต้าฮุยรายงานความจริงกับเขา
“ลองไปตรวจสอบดีๆซิ”เย่เชินหลินกำชับ：“แล้วก็เพิ่มคนไปตามหาเซี่ยชีหรั่น ครั้งที่แล้วไปเจอเธอที่หลินเจียงไม่ใช่เหรอ？ครั้งนี้พาคนไปตามหาตามเมืองที่อยู่รอบๆตงเจียงนะ ติดต่อกับทุกคนให้พวกเขาตามหาเซี่ยชีหรั่น”เย่เชินหลินนั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าการที่ตนทำเช่นนี้นั้นเป็นเพราะต้องการที่จะตามหาเซี่ยชีหรั่นกลับมาเพื่อแก้แค้น หรือมีสาเหตุอื่นกันแน่
หลังจากที่เย่เชินหลินนั้นมองการเดินจากไปของหลินต้าฮุยแล้วนั้น เขาก็คิดว่าเขานั้นควรที่จะไปเยี่ยมฝู้เฟิ่งหยี ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอนั้นเป็นอย่างไรบ้าง
ฝู้เฟิ่งหยีนั้นนั่งจับมือกับจิ่วจิ่วมาโดยตลอด ทั้งสองคนนั้นทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ
เหยนชิงเหยียนและฝู้เฟิ่งหยีอาศัยอยู่ด้วยกันตั้งนาน หากบอกว่าไม่มีความรู้สึกดีๆต่อกันนั้นก็คงจะเป็นเรื่องโกหก เมื่อมองไปที่เหยนชิงเหยียน ตอนนี้ฝู้เฟิ่งหยีก็รู้สึกเป็นกังวล เพราะว่าเหยนชิงเหยียนนั้นไม่ใช่ลูกของเธอ ข่าวๆนี้มันช่างสะเทือนใจเธอเหลือเกิน
“จิ่วจิ่ว”ฝู้เฟิ่งหยีลูบศีรษะของจิ่วจิ่ว อยากที่จะปลอบใจจิ่วจิ่ว แต่ก็ไม่รู้ว่าจะปลอบใจอย่างไรดี
“คุณนายเย่”เดิมทีจิ่วจิ่วนั้นอยากที่จะเรียกแม่ แต่เมื่อคิดว่าเหยนชิงเหยียนนั้นไม่ใช่ลูกของเธอ แล้วจะยังรีบ เปลี่ยนวิธีเรียก เขานั้นไม่ใช่เย่จื่อห้าน ดังนั้นเธอไม่สามารถเรียกฝู้เฟิ่งหยีว่าแม่ได้แล้ว
“จิ่วจิ่ว ต่อไปเธอก็คือลูกของฉันแล้วนะ เรียกแม่สิ”ฝู้เฟิ่งหยีจูงมือจิ่วจิ่ว บรรยากาศนั้นอบอวลไปด้วยความรัก
เมื่อเย่เชินหลินเห็นฉากฉากนี้ เขาก็ไม่พูดไม่จา ก้าวเท้าอย่างรวดเร็วแล้วเดินเข้าไป
“คุณเย่”จิ่วจิ่วมองไปที่ปฏิกิริยาของเย่เชินหลินแล้วพูดขึ้นว่า เมื่อนึกถึงเรื่องที่เย่เชินหลินนั้นไม่ซื่อสัตย์ต่อเซี่ยชีหรั่น จิ่วจิ่วก็หันศีรษะกลับไม่มองเย่เชินหลิน
“ในเมื่อแม่ยอมรับว่าคุณนั้นเป็นลูกสาว ต่อไปก็เรียกฉันว่าพี่ชายเถอะ”เย่เชินหลินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม สิ่งที่ฝู้เฟิ่งหยีนั้นปรารถนาเขาก็พร้อมที่จะสนองความต้องการของหล่อน
จิ่วจิ่วก็ยังคงไม่พูดไม่จา
“หรือว่าจิ่วจิ่วไม่อยากที่จะรับฉันเป็นแม่？”ฝู้เฟิ่งหยีมองจิ่วจิ่วด้วยความสงสัย จากนั้นถามสิ่งที่ตนสงสัยในใจออกมา
“ไม่ใช่ค่ะ คุณนายเย่ ฉัน……”จิ่วจิ่วอ้าปากค้างไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร
“ถ้างั้นก็เรียกฉันว่าแม่เถอะ！”ฝู้เฟิ่งหยีจับมือจิ่วจิ่วและตัดสินใจเรื่องดังกล่าวเช่นนี้
เมื่อเย่เชินหลินนั้นเห็นว่าฝู้เฟิ่งหยีต้องการรับจิ่วจิ่วมาเป็นลูกสาว เขาก็วางใจเป็นอย่างมาก
“เชินหลิน ชีหรั่นหล่ะ？”ฝู้เฟิ่งหยีนั้นไม่ทราบเรื่องระหว่างเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่น เธอกลับมาหลายวันแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นหน้าเซี่ยชีหรั่น
“ชีหรั่นไปเยี่ยมแม่ของเธอ”เย่เชินหลินบอกปัด โดยที่เขานั้นไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตนพูดออกไปนั้นจะเป็นความจริง
ฝู้เฟิ่งหยีขมวดคิ้ว เซี่ยชีหรั่นก็จริงๆเลย เวลานี้แล้วยังออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกอีก
“ลูกกับหยุนซางเกิดเรื่องอะไรขึ้น？”ฝู้เฟิ่งหยีมองไปที่เย่เชินหลินด้วยความสงสัย เพราะสิ่งนี้เป็นสิ่งที่หล่อนนั้นไม่เข้าใจ
“แม่ เรื่องของผมกับหยุนซางนั้นเป็นเรื่องไม่จริง”
ขณะที่เย่เชินหลินนั้นพูดประโยคนี้ จงหยุนซางนั้นก็กำลังพูดเรื่องนี้กับเยว่มู่หลานอยู่：“แม่คะ มันเป็นเรื่องโกหกค่ะ”
มันเป็นเรื่องโกหกตั้งแต่ต้นจนจบ เรื่องระหว่างเธอกับเย่เชินหลินนั้นไม่ใช่เรื่องจริง เย่เชินหลินนั้นยังถอดใจจากเซี่ยชีหรั่นไม่ได้ค่ะ เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันค่ะ ต่อไปเวลาที่เธอนั้นเผชิญหน้ากับเซี่ยชีหรั่นจะได้ไม่รู้สึกผิดมาก
“ในเมื่อมันเป็นเรื่องไม่จริงแล้วทำไมลูกต้องแต่งงานด้วย？” เยว่มู่หลานถามจงหยุนซางด้วยความสงสัย เมื่อเห็นใบหน้าทุกข์ระทมของลูกสาว หล่อนก็เข้าใจได้ในทันที หยุนซาง นะหยุนซาง ลูกรักคนที่ลูกไม่ควรรัก มันก็จะทำให้ลูกนั้นทุกข์ใจตลอดชีวิต
“เย่เชินหลิน ในเมื่อคุณไม่ชอบลูกสาวของฉันแล้วทำไมยังจะมาให้ความหวังอีก ดูสิในที่สุดคุณก็ได้รับกรรมนั้น”เมื่อเยว่มู่หลานพูดจบก็หันไปดูว่าคนที่ตำรวจจับตัวมานั้นเป็นใคร
แค่เอี้ยวหลังไปดูนิดเดียวหล่อนนั้นก็ไม่อยากจะเชื่อเลย
คนที่ตำรวจกำลังนำตัวไปนั้นคือสามีของหล่อน จงหวีฉวน
“พวกคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า？” เยว่มู่หลานปลีกตัวออกจากจงหยุนซางแล้วรีบวิ่งออกไป คนเหล่านี้ทำไมถึงได้จับตัวจงหวีฉวนได้ล่ะ
“ต้องขอโทษคุณนายจงด้วยนะครับ พวกเรานั้นไม่ได้เข้าใจผิด การจับคุมตัวของท่านจงนั้นเป็นคำสั่งจากข้างบน”ตำรวจที่นำทีมกล่าวขึ้น เมื่อขาดการสนับสนุนจากเยว่มู่หลานจงหยุนซางก็ล้มลงบนพื้น หลังจากที่เยว่มู่หลานนั้นพูดขึ้น หล่อนก็เงยหน้าขึ้นมา จงหยุนซางนั้นไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเบื้องหน้าของตนนั้นคือจงหวีฉวน จากนั้นเธอก็ยิ้ม เย่เชินหลินที่แท้คุณหลอกใช้ฉัน
ในที่สุดจงหยุนซางก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเย่เชินหลินถึงได้แต่งงานกับเธอ วันนั้นเขาเอ่ยคำขอโทษที่ข้างหูของเธอ จงหยุนซางนั้นไม่เข้าใจมาโดยตลอด แต่ตอนนี้เธอนั้นเข้าใจแล้ว
“พวกคุณปล่อยพ่อฉันไปนะ” ไม่รู้เหมือนกันว่าจงหยุนซางนั้นเอาพละกำลังมาจากไหน เธอนั้นยืนขึ้นจากนั้นก็วิ่งมาอยู่ข้างๆตำรวจแล้วดึงตัวของจงหวีฉวน
“ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณหนูจง”
จงหยุนซางกับเยว่มู่หลานนั้นมองจงหวีฉวนที่กำลังถูกตำรวจลากตัวออกไป
“นี่มันเป็นเพราะอะไร”เยว่มู่หลานกับจงหวีฉวนนั้นทะเลาะกันมาโดยตลอด แต่หล่อนนั้นก็ไม่คิดเลยว่าเขานั้นจะมีวันนี้
“แม่ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ในเวลานี้จงหยุนซางนั้นพยุงตัวเยว่มู่หลานขึ้น จากนั้นเธอก็พาเยว่มู่หลานกลับบ้าน
เมื่อเยว่มู่หลานสงบลงแล้วจงหยุนซางก็เดินไปที่ระเบียงตามลำพัง เธอนั้นคิดว่าเย่เชินหลินจะเห็นแก่เซี่ยชีหรั่นแล้วยอมปล่อยจงหวีฉวนไป แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเย่เชินหลินจะใจแข็งเช่นนี้
เมื่อเย่เชินหลินนั้นได้รับสายของจงหยุนซางปฏิกิริยาของเขานั้นก็ไม่ได้ประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย
“เย่เชินหลิน ทำไมเหรอ？” ในเวลานี้จงหยุนซางนั้นสงบลงมากแล้ว วันนี้แม้ว่าจะเป็นวันสั้นๆ แต่เธอนั้นก็พบเจอกับเรื่องราวมากมาย
“หยุนซาง เธอรู้ไหมว่าพ่อของผมต้องตายยังไง？”
“เขาตายเพราะโรคหัวใจกำเริบไม่ใช่เหรอ？” จงหยุนซางไม่เข้าใจว่าทำไมเย่เชินหลินถึงได้พูดเรื่องนี้ขึ้น
“ใช่ พ่อของผมนั้นโรคหัวใจกำเริบ แต่พ่อผมโรคหัวใจกำเริบก็เพราะพ่อของคุณจงหวีฉวน” เย่เชินหลินพูดขึ้นเสียงดัง แผ่กระจายความโกรธเกลียดของเขาผ่านโทรศัพท์ที่ไร้สาย
“ฉันขอโทษ”
จงหยุนซางนั้นวางสายลง เพราะเธอนั้นทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว
สามปีต่อมา ณ สนามบินตงเจียง
ผู้หญิงพาดผ้าคลุมไหล่ผมยาวคนหนึ่ง รอบกายของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ข้างกายของเธอนั้นมีเด็กผู้ชายสวมใส่เสื้อเชิตสีขาวสวมทับด้วยชุดสูทสีดำอย่างหล่อเหลาทำให้คนที่ได้พบเห็นต้องชำเลืองมอง
มุมปากของหญิงผู้นั้นเผยรอยยิ้มที่เย็นชาออกมา：เย่เชินหลิน ฉันกลับมาแล้ว
“แม่ พวกเราออกไปเที่ยวกันดีไหม？”
เด็กผู้ชายรูปหล่อคนหนึ่งพูดขึ้น สวมใส่ชุดสูท คิ้วเข้ม ตาโต ปากแดง ตาขาว หากใส่กระโปรงก็คงจะเป็นคนที่สวยไม่น้อย
“เนี่ยนโม่ อย่าซน วันนี้แม่มีธุระ” ผู้หญิงที่อายุประมาณยี่สิบกว่าปีปลอบใจเด็กน้อยอย่างใจเย็น
หากฟังจากที่หญิงสาวคนนั้นพูดขึ้น ก็คงเดาได้ไม่ยากว่าเด็กผู้ชายคนนั้นชื่อเนี่ยนโม่
“แม่ครับ ทำไมแม่ใจร้ายกับลูกอย่างนี้” เด็กน้อยหันหลังกลับไปด้วยความขุ่นเคือง ไม่สนใจแม่ของตน
หญิงสาวส่ายหน้า ด้วยความจนปัญญา
เด็กคนนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าเหมือนใคร ทำไมถึงได้ชอบเที่ยวขนาดนี้
หญิงสาวนั้นหยิบปากกาในมือของตนขึ้นแล้วสร้างสรรค์งานของตนต่อ ผ่านไปไม่กี่นาทีก็ลืมไปเลยว่าข้างกายของตนนั้นมีเด็กผู้ชายอยู่หนึ่งคน อีกทั้งยังเป็นลูกชายแท้ๆของตนด้วย
เมื่อเด็กน้อยเห็นว่าแม่ของตนนั้นไม่สนใจ ก็เบะปากตลอด ภายในใจนั้นรู้สึกน้อยใจไม่น้อย เขานั้นอยากจะร้องไห้ แต่เมื่อคิดว่าแม่ของตนนั้นเคยบอกว่า เป็นผู้ชายจะต้องมีความรับผิดชอบและจะต้องรู้จักดูแลผู้หญิง
ได้ ได้ ได้ ไม่ต้องร้อง เด็กน้อยมองไปที่แม่ของตนด้วยความน้อยใจ
ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาจากที่ๆไม่ไกลนัก มองไปที่เขาแล้วยิ้ม
“เนี่ยนโม่ ไปเถอะ เดี๋ยวลุงพาไปเที่ยว วันนี้แม่ของเธอนั้นมีธุระ”
ชายที่พูดขึ้นนั้นคือสวีเห้าเซิง แม้ว่าเขาจะมาอเมริกาได้สามปีแล้ว แต่เขาก็ยังดูวัยรุ่นอยู่ เมื่อได้รับโทรศัพท์จากห้องทดลอง เขาก็รีบวิ่งเข้ามา ใครจะไปรู้ว่าจะบังเอิญเช่นนี้ สวีเห้าเซิงนั้นคิดตลอดว่านี่คือพรหมลิขิต
เพียงแต่ว่าทุกครั้งที่สวีเห้าเซิงนั้นได้ยินเสียงเนี่ยนโม่ก็จะรู้สึกเจ็บปวด ภายในใจนั้นเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง เขานั้นมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เมื่อเปรียบเทียบกับเมื่อสามปีก่อนแล้ว เธอนั้นเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปจนเขานั้นแทบจะไม่รู้จักเธอ แต่สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนแปลงก็คงจะเป็นหัวใจของเธอนั้นแหละ สวีเห้าเซิงนั้นไม่รู้เลยว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าตนนั้นยังจะสามารถรักใครได้อีกหรือไม่ เพราะว่า เย่เชินหลินนั้นก็ยังอยู่ในใจของเธอตลอดไป