สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1052 สาวใช้ตัวแสบ 956

ตอนที่ 1052 สาวใช้ตัวแสบ 956
คำว่าเนี่ยนโม่สองคำนี้ เป็นคำที่บรรยายได้ดีที่สุด
“คุณลุง คุณดีใจดีจังครับ หากว่าผมมีพ่อ แล้วพ่อของผมดีเหมือนคุณลุงก็คงจะดีมากเลยครับ”เด็กน้อยใกล้จะสามขวบแล้วแต่การพูดจานั้นเหมือนผู้ใหญ่ ความคิดนั้นก็โตเกินเด็ก เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นเช่นนั้น ในใจก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
เซี่ยชีหรั่นนั้นมองเด็กที่อยู่เบื้องหน้า หัวใจของเธอนั้นเจ็บปวด เธอนั้นก็รู้สึกได้ แม่ขอโทษนะลูก แม่ก็ไม่อยากให้ลูกไม่มีพ่อนะ แต่พ่อของลูกนั้นไม่ต้องการลูกเอง
เมื่อสวีเห้าเซิงเห็นเซี่ยชีหรั่นเป็นเช่นนั้น ภายในใจก็รู้สึกเจ็บปวด หากจะว่าเขานั้นใจง่ายเปลี่ยนใจเร็ว หรือว่าเขานั้นไม่รักแฟนเก่าของเขาก็ได้ เพราะเขานั้นถูกผู้หญิงคนนี้กลืนกินหัวใจไปจนหมดสิ้นแล้ว ชีวิตทั้งชีวิตนี้ของสวีเห้าเซิงก็หมดทางเยียวยาเสียแล้ว
“เนี่ยนโม่ ถ้างั้นให้คุณลุงเป็นพ่อของหนูดีไหมหล่ะ คุณลุงก็จะสามารถพาหนูไปเที่ยวได้ทุกที่ ดีไหม”สวีเห้าเซิงพูดขึ้นเชิงล้อเล่น
แท้ที่จริงแล้วเขานั้นก็เพียงต้องการอยากที่จะใช้โอกาสนี้ในการขอโอกาสให้กับหัวใจของเขา เขานั้นรู้ดีว่าตนนั้นรักเซี่ยชีหรั่น ซึ่งมันเป็นความจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้สวีเห้าเซิงนั้นไม่อยากรอแล้ว เขารอมาสามปีแล้ว แม้ว่าความรู้สึกนั้นจะลึกซึ้งแค่ไหน แต่เขาก็เชื่อว่ามันจะสามารถเบาบางลงได้
“คุณลุง แต่ว่าคุณลุงนั้นเป็นคุณลุงนะครับ！”แม้ว่าเนี่ยนโม่นั้นจะเป็นเด็ก แต่ก็รู้ว่าลุงกับพ่อนั้นไม่เหมือนกัน
สวีเห้าเซิงมองเด็กคนนี้โดยที่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี จึงพูดจูงใจขึ้นว่า：“เนี่ยนโม่ แค่เพียงหนูเรียกลุงว่าพ่อ ลุงก็จะได้เป็นพ่อของหนู ลุงก็จะสามารถพาหนูไปเที่ยวได้ทุกที่”
บางครั้งเด็กก็ไม่สามารถทนต่อสิ่งล่อใจได้ แค่สวีเห้าเซิงพูดข้อดีไม่กี่อย่างเนี่ยนโม่ก็ยกมืออยากให้สวีเห้าเซิงเป็นพ่อของเขาแล้ว
ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นนั้นได้ใช้ชื่อใหม่ที่ชื่อว่าหวูอ้ายใจของเธอนั้นแหลกสลายไปแล้ว แหลกสลายไปตั้งแต่ตอนที่เห็นเย่เชินหลินกับจงหยุนซางแต่งงานกันแล้ว อีกทั้งการที่เธอเห็นเขากับโม่เสี่ยวหนงมั่วกัน แม้ว่าจะแค่มีเซ็กซ์กัน แต่ใจของเธอนั้นก็แหลกสลายแล้ว และเมื่อได้เห็นชุดแต่งงานที่แวววาวนั้น เสียงหัวใจของเซี่ยชีหรั่นที่กำลังแตกเป็นเสี่ยงๆนั้นก็ดังชัดเจนขึ้น แม้กระทั่งตอนนี้เธอก็แทบไม่อยากที่จะจดจำมัน
สวีเห้าเซิงก็ยังดื้อรั้นที่จะเรียกเซี่ยชีหรั่นว่าเสี่ยวอ้าย เพราะเขานั้นก็หวังว่าเซี่ยชีหรั่นนั้นจะรักเขา และบางทีก็อาจจะเป็นช่วงเวลาที่สวยงามที่น่าจดจำของพวกเขาทั้งสองคน
“เสี่ยวอ้าย คุณไปเถอะ เด็กคนนี้เดี๋ยวผมดูแลเอง ผมจะดูแลเขาเป็นอย่างดีอย่างแน่นอน” สวีเห้าเซิงยิ้มพร้อมพูดขึ้น เขานั้นอยากที่จะดูแลเนี่ยนโม่จริงๆ เด็กคนนี้ดีทุกอย่าง ยกเว้นชื่อของเขา ตอนที่เซี่ยชีหรั่นนั้นบอกว่าเด็กคนนี้นั้นชื่อเนี่ยนโม่ สวีเห้าเซิงก็รู้เลยว่าเส้นทางในอนาคตของตนนั้นยากมาก
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่สวีเห้าเซิง ความรู้สึกดีๆที่เขามีต่อเธอนั้น เธอไม่อาจที่จะตอบแทนได้จริงๆ เธอนั้นรู้ดีว่าตัวเธอนั้นไม่สามารถที่จะรับความรักจากใครได้แล้ว
“พี่สวี ขอบคุณพี่มากนะคะ！”สิ่งเดียวที่เซี่ยชีหรั่นสามารถพูดได้ก็คือคำขอบคุณเท่านั้น
สวีเห้าเซิงเม้มปากมองไปที่เซี่ยชีหรั่น ไม่พูดไม่จา สิ่งที่เขานั้นไม่อยากได้มากที่สุดก็คือคำว่าขอบคุณ เพราะคำสองคำนี้มันทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเขานั้นมากขึ้น ทำให้สวีเห้าเซิงนั้นไม่สามารถใกล้ชิดกับเซี่ยชีหรั่นได้
เนี่ยนโม่ยืนอยู่เบื้องหน้าของสวีเห้าเซิงจากนั้นก็โบกมือให้กับเซี่ยชีหรั่น
สวีเห้าเซิงยิ้ม ในปีนั้นหลังจากที่ผู้หญิงที่ต้องการสอบข้าราชการเดินทางออกจากต่างประเทศ กลับละทิ้งทุกอย่าง มีโอกาสที่ไม่ได้คาดคิดครั้งหนึ่งได้เจอกับเซี่ยชีหรั่นผู้หญิงที่มีเมตตา กำลังช่วยเหลือผู้หญิงวัยกลางคน โดยที่ไม่รู้เลยว่าหญิงวัยกลางคนผู้นั้นเป็นนักออกแบบอัญมณี พวกเขาเชิญเซี่ยชีหรั่นไปเป็นแขกของพวกเขา อีกทั้งยังนำสร้อยคอที่ตนออกแบบมาให้เซี่ยชีหรั่นประเมินค่าเซี่ยชีหรั่นก็ตั้งใจประเมินค่าของทุกชิ้นด้วยความสัตย์จริง
เมื่อทั้งสองได้ฟังการประเมินค่าสิ่งของเหล่านั้น ก็ตัดสินใจที่จะเป็นศิษย์ก้นกุฏิของเธอ เซี่ยชีหรั่นนอกจากจะดูแลลูกแล้วก็ไม่มีอะไรทำ และเมื่อเห็นแววตาของเขาทั้งสองแล้ว เซี่ยชีหรั่นจึงรับปากพวกเขา ต่อมาเมื่อสถานะที่แท้จริงของพวกเขาทั้งสองปรากฏ เซี่ยชีหรั่นก็คิดเสมอมาว่าตนนั้นโชคดีเสียเหลือเกิน
สวีเห้าเซิงนั้นอยากที่จะบอกเซี่ยชีหรั่นว่ามันไม่ใช่เพราะว่าเธอนั้นโชคดี แต่คนดีย่อมได้รับสิ่งที่ดีตอบแทน เธอจิตใจดีขนาดนี้ การได้เจอคนดีๆนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพราะเธอนั้นควรได้รับการตอบแทนสิ่งดีๆเช่นนี้ตั้งนานแล้ว
เซี่ยชีหรั่นนั้นไม่ได้ทำให้ทุกคนผิดหวัง ระยะเวลาหนึ่งปีที่สั้นๆนี้ทำให้เธอนั้นเริ่มมีชื่อเสียงด้านการออกแบบอัญมณี และชื่อเสียงของเธอนั้นก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เธอนั้นกลายเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงแถวหน้าระดับโลกเสียแล้ว
“เนี่ยนโม่ โบกมือให้แม่สิ”สวีเห้าเซิงมองดูเด็กน้อยที่ไม่อยากจะจากแม่ไป ยิ้มแล้วพูดว่า เด็กน้อยคนนี้ อาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากไป แต่ก็ยังปากแข็งไม่ยอมพูด ไม่รู้เหมือนกันว่าเหมือนใคร？เหมือนเย่เชินหลินเสียจริง
สามปีมานี้สวีเห้าเซิงก็พอที่จะรู้ว่าเย่เชินหลินนั้นเป็นใคร และก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเซี่ยชีหรั่นถึงตัดใจจากเขาไม่ได้ ก็เพราะว่าเย่เชินหลินนั้นเป็นดังเจ้าชายขี่ม้าขาวในสายตาของผู้หญิงแทบทุกคน
หากเปรียบเทียบกันที่สถานะ สวีเห้าเซิงนั้นไม่กลัวที่จะแข่งกับเย่เชินหลิน เพราะเขาก็ไม่ได้ด้อยไปจากเย่เชินหลิน สิ่งที่สวีเห้าเซิงกลัวที่สุดก็คือตำแหน่งในใจของผู้หญิงคนนี้เท่านั้น
เสี่ยวอ้าย ในใจของคุณนั้นมีพื้นที่เล็กๆว่างสำหรับผมไหม？
เย่เชินหลิน ในเมื่อคุณเลือกที่จะยอมแพ้แล้วนั้นก็หมายความว่าคุณนั้นได้ถอยแล้ว ผมจะไม่ยอมปล่อยมืออย่างแน่นอน
คฤหาสน์ตระกูลเย่ดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงไม่มาก แต่ก็ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนแปลงไปมาก
เมื่อมองใบหน้าที่คุ้นเคยแต่กลับรู้สึกแปลกหน้าที่หน้ากระจก จางชิงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตนนั้นยังอยู่ที่นี่ การที่เย่เชินหลินนั้นยอมให้เธอนั้นอยู่ต่อ ก็อาจจะเป็นเพราะใบหน้าแบบนี้แหละ！
เธอนั้นหน้าเหมือนเซี่ยชีหรั่นเป็นอย่างมาก แต่หากมองดูดีๆสิ่งที่ไม่เหมือนกันนั้นก็มีมาก คิ้วของเธอนั้นเข้มกว่าเซี่ยชีหรั่น ปากของเธอนั้นก็ไม่สวยเหมือนปากหล่อน
“คุณจาง คุณเย่ดื่มจนเมาอีกแล้วครับ”พ่อบ้านถอนหายใจแล้วพูดขึ้น เขานั้นมองมาที่หญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า ภายในใจนั้นเจ็บปวด สามปีแล้วที่เธอนั้นคอยดูแลอยู่เคียงข้างเย่เชินหลิน ช่วงเริ่มแรกนั้นพ่อบ้านก็เคยจงใจที่จะให้พวกเขาได้กระชับความสัมพันธ์กัน นานเข้าพ่อบ้านก็พอจะดูออกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้รักคนที่ไม่ควรรัก
“เขาโอเคไหม？”จางชิงนั้นไม่อยากที่จะไปดูเย่เชินหลิน ครั้งนี้ก็ยอมให้เธอนั้นดื้อหน่อยเถอะ เพราะทุกครั้งที่เธอนั้นไปดูแลเย่เชินหลิน สิ่งที่จางชิงนั้นกลัวที่สุดก็คือเขาเมา เพราะตอนที่เขาเมานั้นเป็นช่วงเวลาที่จริงแท้ที่สุดของเขา ภายในใจของเขานั้นมีแต่เซี่ยชีหรั่น หัวใจของเขานั้นเล็กมาก มีพื้นที่ไว้สำหรับคนๆเดียวเท่านั้น แต่แท้จริงแล้วหัวใจของเขาใหญ่ขนาดนี้ หลังจากที่บรรจุคนๆหนึ่งไว้ก็กลับทิ้งร่องรอยเอาไว้
“คุณจาง คุณไปดูคุณเย่หน่อยเถอะ ครั้งนี้เขานั้นดื่มมากเกินไปจริงๆ” พ่อบ้านพูดขึ้นอย่างอึดอัดใจ เขานั้นรู้ดีว่าการให้จางชิงไปนั้นอาจจะเป็นการกระทำที่เกินไปหน่อย เย่เชินหลินนั้นชอบใครเขานั้นรู้ดีอยู่แก่ใจ แต่พ่อบ้านไม่มีหนทางอื่น
คุณเย่นั้นเรียกชื่อเซี่ยชีหรั่นไม่ยอมหยุด เรียกทั้งน้ำตา ภายในใจของเขานั้นอึดอัดจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
พ่อบ้านนั้นไม่เข้าใจ ว่าในเมื่อรักขนาดนี้ แล้วทำไมก่อนหน้านี้จะต้องทรมานฝ่ายตรงข้ามด้วย
หลายปีผ่านไป ไม่รู้เหมือนว่าเซี่ยชีหรั่นนั้นเป็นอย่างไรบ้าง？ลูกของเธอนั้นสบายดีไหม
จางชิงนั้นลุกขึ้น เพิ่งจะเดินไปถึงหน้าประตู ฝีเท้าของเขาก็หยุดลง
“คุณจาง ผมขอร้องหล่ะ” พ่อบ้านทำได้เพียงขอร้องเธอ
เมื่อเห็นท่าทางของพ่อบ้าน จางชิงจะทนให้คนที่ตนรักต้องทุกข์ทรมานได้อย่างไร หากจะโทษก็ต้องโทษที่เธอนั้นได้พบเจอกับเย่เชินหลิน อีกทั้งยังรักเขาอย่างไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา
เธอนั้นคุ้นเคยกับทางและประตูของคฤหาสน์ตระกูลเย่เป็นอย่างดี ไม่ต้องตามหาจางชิงก็รู้ว่าเย่เชินหลินนั้นอยู่ที่ไหน สถานที่เหล่านั้นล้วนเป็นสถานที่ที่เซี่ยชีหรั่นนั้นได้ทิ้งเงาของตนเอาไว้
ไม่ไกลนัก จางชิงก็เห็นเย่เชินหลินนั่งอยู่บริเวณห้องรับแขก เธอนั้นเดินเข้าไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ใจของจางชิงนั้นราวกับถูกเข็มทิ่มแทง เย่เชินหลิน แม้ว่าคุณจะรักหล่อนแต่ก็ไม่ควรทำร้ายตนเองเช่นนี้นะ！
“ชีหรั่น เสี่ยวอ้าย คุณมาแล้วเหรอ？” ขณะที่เย่เชินหลินนั้นเงยหน้าขึ้นมองจางชิงเขานั้นก็พยายามลุกขึ้นอย่างโซเซ จะยืนอย่างมั่นคงได้อย่างไรกัน
“เชินหลิน ฉันคือจางชิง” จางชิงพึมพำ น้ำเสียงนั้นเศร้าสร้อย เธอนั้นคิดว่าคงจะไม่มีอะไรทำให้เธอเจ็บปวดไปมากกว่านี้แล้ว
เพราะมีเพียงตอนที่เย่เชินหลินเมาเท่านั้น เธอถึงจะกล้าเรียกชื่อของเขา การเรียกเขาว่าเชินหลินนั้นเป็นสิ่งที่เธอใฝ่ฝัน
หลังจากที่จงหวีฉวนนั้นถูกจับตัวไป เธอก็ตัดสินใจที่จะอาศัยอยู่บ้านตระกูลเย่ต่อ เพื่อที่จะไถ่โทษ เธอก็อยากที่จะอยู่ใกล้ๆกับคนที่เธอรัก
ซึ่งเย่เชินหลินก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ยังคงใช้ชีวิตไปวันๆ เวลายิ่งนาน เย่เชินหลินก็ยิ่งเบื่อ ยังไม่ทันจะครบปี เขาก็จัดการกับผู้หญิงทุกคนของเขา เหลือเพียงจางชิง คนเดียว
“ชีหรั่น คุณคือชีหรั่น เป็นที่รักของผม ”เย่เชินหลินเบิกตามองจางชิงรอยยิ้มบนใบหน้านั้นสัตย์จริงที่สุด
“ชีหรั่น คุณใจร้ายจริงๆ ฉันเกลียดคุณ”
จางชิงโอบกอดเย่เชินหลิน ภายในใจก็เริ่มเกลียดใบหน้าของตนที่มีส่วนคล้ายกับเซี่ยชีหรั่น ทำไมหล่อนถึงได้ไม่มีหัวจิตหัวใจเช่นนี้
หลังจากนั้นไม่กี่นาที จางชิงก็ยิ้มให้กับการคิดเข้าข้างตนฝ่ายเดียวของตน เธอนั้นมีสิทธิ์อะไรไปว่าเซี่ยชีหรั่น？
“เชินหลิน ฉันจะดูแลคุณเอง”
นี่คือคำสัญญา เชินหลิน คุณจะต้องให้โอกาสฉันนะ
“ไสหัวไป เซี่ยชีหรั่น ผมเกลียดคุณ ผมเกลียดคุณ ” อยู่ดีๆเย่เชินหลินก็ตะโกนขึ้นมา ทำให้จางชิงนั้นตกใจ เธอนั้นมองเย่เชินหลินอย่างงงๆ กี่ครั้งแล้วที่เขาเอาแน่เอานอนไม่ได้？
ปากก็พูดว่าเกลียดเซี่ยชีหรั่น แต่ภายในใจก็คิดถึงหล่อนมาก เพราะหากไม่เป็นเช่นนั้น เขาจะยอมให้จางชิงอยู่ที่นี่เหรอ？เธอคงไม่มีโอกาสได้ดูแลเย่เชินหลินอยู่ข้างๆ สถานะของเขานั้นสูงส่ง หลังจากที่จงหวีฉวนนั้นลงจากตำแหน่ง ก็ทำให้เขานั้นมีอำนาจเพิ่มมากขึ้น หากเขานั้นต้องการผู้หญิง แค่เอ่ยขึ้นก็คงมีผู้หญิงมาให้เลือกเป็นร้อย
เย่เชินหลินที่อาศัยอยู่ที่ประเทศจีนนั้นเจ็บปวด เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดน้อยไปกว่าเขา เธอนั้นเป็นหญิงชาวจีนอีกทั้งยังมีลูกติดอีกหนึ่งคน เธอจะไม่ทุกข์ทรมานได้อย่างไร
“หวูอ้าย คุณเก่งจัง”นักออกแบบอัญมณีคนหนึ่งที่อยู่ในวงการนี้มานานสิบกว่าปีพูดขึ้นด้วยภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว เขานั้นนับถือผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าตนที่ชื่อคุณหวูอ้าย เป็นอย่างมาก
วงการนี้นั้นแทบจะไม่มีกลุ่มคนผิวเหลือง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนจีนด้วยแล้ว ในสายตาของคนจีนนั้นต่างมองว่าตนนั้นไม่มียีนของศิลปะ
หญิงสาววัยรุ่นคนนี้ได้แสดงความสามารถให้พวกเขานั้นเห็นว่า ยีนด้านศิลปะนั้นฝังแน่นอยู่ในตัวของคนจีน
“ขอบคุณมากค่ะที่ชม”เซี่ยชีหรั่นรับคำชมอย่างถ่อมตน รอยยิ้มที่ละเมียดละไมบนใบหน้าของเธอนั้น ทำให้คนที่เห็นนั้นรู้สึกชื่นชม
ส่วนคนอื่นๆนั้นก็ต่างขอบคุณเซี่ยชีหรั่น ใบหน้าของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ
ยกแก้วเหล้าขึ้นมา เซี่ยชีหรั่นก็ค่อยๆดื่มของเหลวเหล่านั้น
งานเลี้ยงในครั้งนี้ เธอนั้นดื่มอย่างมีความสุข แต่ในใจกลับรู้สึกเศร้าสร้อย
ผลงานชิ้นที่ได้รับรางวัลนี้มีชื่อว่า คิดถึง
ซึ่งเซี่ยชีหรั่นนั้นยืมแนวคิดจากนิทานเรื่องเหลียงจู้ ผนวกกับความคิดถึงของตนที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้ในการออกแบบแหวนวงนี้ ใช้สิบนิ้วในการเชื่อมต่อใจ เธอนั้นหวังว่าเมื่อสวมใส่แล้วจะสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดนั้นได้อย่างชัดเจน