สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1053 สาวใช้ตัวแสบ 957

ตอนที่ 1053 สาวใช้ตัวแสบ 957
“เดี๋ยวก่อน พวกเราควรที่จะเชิญบุคคลที่ได้รับรางวัลนี้คุณหวูอ้ายออกมากล่าวอะไรเสียหน่อย เล่าถึงเรื่องราวแห่งความคิดถึง” วัยรุ่นชาวอเมริกันกล่าวขึ้น เขานั้นถือว่าเป็นนักออกแบบที่หล่อที่สุดในวงการนี้
“ใช่ พูดหน่อย”
“อยากรู้เรื่องราวนี้จังเลย”
คนอื่นๆเริ่มพูดขึ้นอย่างเห็นด้วย
“มาๆ” หลังจากที่วัยรุ่นหนุ่มชาวอเมริกันคนนั้นได้แนะนำ แจ็คให้เซี่ยชีหรั่นรู้จักและตามจีบ แต่เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ให้โอกาสพวกเขาเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ใครจะไปรู้ว่าแจ็คนั้นจะกล้าหาญ และจริงจัง แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้ เขานั้นตามจีบเซี่ยชีหรั่นมาเกือบสองปีแล้ว
ดูเหมือนว่าเธอนั้นไม่สามารถหลบหลีกได้เลย เซี่ยชีหรั่นจึงรับไมโครโฟนมา อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์จึงทำให้เธอนั้นกล้ารับไมโครโฟน หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะความคิดถึงที่มีมากจนอยากที่จะปะทุออกมา
“คนจีนนั้นมีประโยคประโยคหนึ่งที่เรียกว่าสิบนิ้วสื่อถึงใจ ดังนั้นฉันจึงออกแบบแหวนที่ชื่อว่าคิดถึง”เซี่ยชีหรั่นกระแอม เสียงอันอ่อนโยนนั้นค่อยๆแทรกซึมเขาไปในหูของกลุ่มคนเหล่านั้น
คำๆนั้นชัดเจนเป็นอย่างมาก คำๆนั้นเศร้าโศกอย่างบอกไม่ถูก
“ประเทศจีนของเรานั้นมีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งที่มีชื่อว่าเหลียงจู้ เป็นเรื่องราวความรักระหว่างชายหญิงคู่หนึ่ง ผู้ชายนั้นชื่อว่าเหลียงซานป๋อ ส่วนผู้หญิงนั้นชื่อว่าจู้อิงถาย ตั้งแต่เล็กจู้อิงถายนั้นจะแต่งตัวเป็นผู้ชายเพื่อไปเรียนหนังสือ จึงได้รู้จักกับเหลียงซานป๋อ พวกเขาทั้งสองคนนั้นเข้ากันได้เป็นอย่างดี จู้อิงถายนั้นรับปากกับเหลียงซานป๋อว่าตนนั้นจะแต่งงานกับเขา ส่วนฐานะทางบ้านของเหลียงซานป๋อนั้นค่อนข้างยากจน ทำให้เขานั้นตั้งใจเรียนมาโดยตลอด เพียงแต่ว่าลูกชายของเจ้าเมืองเมืองนั้นเกิดหลงรักจู้อิงถายขึ้นมา และมาขอหมั่นหมายกับเธอ
เมื่อเหลียงซานป๋อนั้นทราบข่าว ใจของเขานั้นแหลกสลาย และตัวเขาก็ได้ตายไปด้วย เมื่อจู้อิงถายทราบข่าวระหว่างที่ตนเดินทางไปแต่งงานนั้นจะต้องผ่านหลุมฝังศพของเหลียงซานป๋อ เมื่อไปถึง ฝนก็ตกฟ้าร้องอย่างหนัก หลุมฝังศพของเหลียงซานป๋อนั้นแยกออก จู้อิงถายก็กระโดดเข้าไป พวกเขาทั้งสองนั้นก็กลายเป็นผีเสื้อ” ขณะที่เซี่ยชีหรั่นนั้นเล่าถึงเรื่องราวของเหลียงซานป๋อกับจู้อิงถาย ใจของเธอนั้นก็คิดถึงเย่เชินหลิน เย่เชินหลินนั้นเป็นคนรักที่ไม่ได้เกิดมาพร้อมกับเธอแล้ว ก็ไม่สามารถตายพร้อมกับเธอด้วยใช่ไหม？
“พวกคุณดูผีเสื้อที่อยู่บนแหวนนี้สิ เหมือนกับกำลังได้รับบาดเจ็บอยู่ ตัวหนึ่งพยายามบินตามอีกตัว อีกตัวหนึ่งก็พยายามบินหนีเธอนั้นจึงทำได้เพียงมองผีเสื้ออีกตัวที่กำลังบินจากไป” เซี่ยชีหรั่นยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งเบาลง เธอนั้นเหมือนกับผีเสื้อตัวนั้น ที่ปีกหัก จึงทำได้เพียงมองผีเสื้ออีกตัวบินจากไป
“หากมองจากด้านข้าง ผีเสื้อตัวนี้หัวใจไม่อยู่กับร่องกับรอย เนื่องจากความคิดถึงหัวใจดวงนี้จึงได้กระโดดโลดเต้น” เซี่ยชีหรั่นค่อยๆพูดความในใจของตนออกมา จนเธอนั้นลืมไปแล้วว่านี้คืองานฉลองรางวัล
เสียงปรบมือจากด้านล่างนั้นดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นจึงได้สติแล้วออกจากความคิดถึงที่อยู่ภายในใจของตน
“คุณหวู ดูเหมือนว่าแหวนวงนี้จะมีเรื่องราวอื่นๆแฝงอยู่ใช่ไหม！” หลังจากเสียงปรบมือจบลง หญิงมีอายุคนหนึ่งได้ถามขึ้น ดวงตาสีฟ้านั้นสว่างสดใส
“ไม่มีแล้วค่ะ”เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้น ไม่มีงั้นเหรอ？แน่นอนว่าไม่ใช่ ยังมีเรื่องราวระหว่างเธอกับเย่เชินหลิน
“อย่าทำให้นักออกแบบของพวกเราต้องลำบากใจเลย”
“มา มา มาดื่มกันต่อเถอะ”
กระทั่งสามทุ่ม งานเลี้ยงจึงได้จบลง
ทุกคนนั้นก็ต่างทยอยกลับแล้ว เซี่ยชีหรั่นนั้นยืนอยู่ที่หน้าประตูเพียงลำพัง เนื่องจากเป็นตอนกลางคืน จึงทำให้พอลมพัด เธอนั้นจะรู้สึกเย็นยะเยือก ไม่รู้เหมือนกันว่าการที่ใจของเธอนั้นรู้สึกหนาวเหน็บเป็นเพราะว่าลมหรือเป็นเพราะเขา
“คุณหวู เดี๋ยวผมไปส่งครับ”แจ็คขับรถมาจอดที่ด้านข้างของเซี่ยชีหรั่น ภายในใจนั้นรู้สึกแอบดีใจ ในที่สุดก็ได้มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับสาวชาวตะวันออกแล้ว เขานั้นยิ่งรู้สึกหลงใหลสาวลึกลับผู้นี้มากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณแจ็ค คุณกลับก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะเรียกรถกลับเอง” เซี่ยชีหรั่นยิ้มแล้วปฏิเสธ สองปีมานี้แจ็คตามจีบเธอแบบกัดไม่ปล่อย แต่ดีที่แจ็คนั้นมีมารยาท และเป็นสุภาพบุรุษมาตลอด
แจ็คนั้นยังอยากที่จะพูดต่อ แต่ก็มีรถคันราคาแพงคันหนึ่งจอดลงบริเวณข้างๆแจ็ค คนที่ลงมาจากรถนั้นเป็นวัยรุ่นชายชาวจีนคนหนึ่ง แรกเริ่มนั้นแจ็คไม่ได้สนใจ กระทั่งผู้ชายคนนั้นเดินมาข้างๆเซี่ยชีหรั่น และพูดขึ้นเบาๆว่า：“เสี่ยวอ้าย ขึ้นรถ”
แจ็คเบิกตากว้าง ที่แท้ที่หวูอ้ายนั้นไม่ยอมรับเขาก็เป็นเพราะเธอนั้นมีคนรักอยู่แล้ว แต่ว่าแต่ไหนแต่ไรมาหวูอ้ายก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย พวกเขานั้นทำงานด้วยกันมาตั้งหลายปี แต่ก็ไม่เคยได้ยินนักออกแบบคนสวยคนนี้พูดถึงเลย ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว
แจ็คมองไปที่สวีเห้าเซิงจากนั้นก็เปรียบเทียบ ท่าทางสง่างามของฝ่ายตรงข้ามนั้นไม่แพ้เขาเลยแจ็คอนาคตของคุณก็ไม่เลวนะ คุณจะยอมแพ้เหรอ？ไม่แจ็คกำหมัดแน่น เขาจะต้องจีบหวูอ้ายให้ได้
“คุณแจ็คขอบคุณมาก พี่ชายของฉันมารับแล้ว บ๊ายบาย” เซี่ยชีหรั่นยิ้มแล้วกล่าวคำลา เดินจากไปโดนที่ไม่หันหน้ากลับมาไม่มี อาการอาลัยอาวรณ์แม้แต่นิดเดียว
แจ็คมองเซี่ยชีหรั่นที่กำลังจากไป ใจของเธอนั้นรู้สึกโศกเศร้าเป็นอย่างมาก
คุณแจ็ค ขอบคุณคุณมาก พี่ชายฉันมารับฉันแล้ว
ใช่แล้ว ทำไมถึงได้โง่แบบนี้นะ คนนั้นเขาเป็นพี่ชายของหวูอ้ายต่างหาก ถ้างั้นผมก็ไม่มีคู่แข่งแล้วสิ แจ็คขับรถตามสวีเห้าเซิงและเซี่ยชีหรั่นออกไปด้วยความดีใจ
สวีเห้าเซิงหันไปมองรถที่ขับตามมาข้างหลัง เซี่ยชีหรั่นไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนกับเปล่งประกายในทุกที่ ทำให้คนอดที่จะหลงใหลไม่ได้
ใจของเซี่ยชีหรั่นนั้นอยากที่จะกลับบ้านเป็นอย่างมาก เพราะขอเพียงเขากลับบ้านเขาก็จะได้เจอกับเนี่ยนโม่ วันนี้นั้นออกมาตั้งนานแล้วเด็กน้อยจะต้องคิดถึงเธออย่างแน่นอน เมื่อคิดถึงเนี่ยนโม่ใจของเซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกอบอุ่นและหอมหวาน
“เสี่ยวอ้าย นั่งดีๆนะ ผมจะเร่งความเร็วแล้วเนี่ยนโม่นั้นอยู่บ้านคนเดียว ผมไม่วางใจ”สวีเห้าเซิงนั้นเร่งความเร็วรถอย่างรวดเร็วเพื่อสะบัดรถที่ตามมาข้างหลังทิ้ง
แจ็คมองดูรถที่ขับจากไปอย่างรวดเร็ว เบิกตากว้างมองดูด้วยความโมโห พี่ชายอะไร นี่มันคนบ้าหวงน้องสาวชัดๆ เขาก็แค่อยากจะเข้าใกล้หวูอ้ายให้มากขึ้น ทำไมถึงได้ยากขนาดนี้ ！
นายมันสมควรตาย นายรอดูก็แล้วกัน ผมจะต้องตามจีบหวูอ้ายให้ได้
แท้ที่จริงแล้วแจ็คนั้นถูกกำหนดให้แพ้ หวูอ้ายนั้นไม่มีใจให้ เธอนั้นไม่มีใจให้คนอื่นได้อย่างไร？เรื่องบางเรื่องยังไม่ทันได้เริ่ม ก็ถูกกำหนดความพ่ายแพ้ไว้แล้ว ซึ่งแจ็คนั้นแหละที่จะเป็นคนเจ็บปวด
“เสี่ยวอ้าย คุณจะเดินทางกลับประเทศไหม？” เมื่อสวีเห้าเซิงนั้นเห็นว่าเขานั้นได้สะบัดแจ็คทิ้งไปแล้ว จึงได้ผ่อนความเร็วของรถลง เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สำคัญ เรื่องที่วันนี้เขานั้นถามเนี่ยนโม่ว่าให้เขาเป็นพ่อของเขาได้ไหม เรื่องนี้นั้นเขาได้เตรียมการไว้นานแล้ว ไม่ใช่เรื่องวู่วาม นับตั้งแต่ได้เจอกับเซี่ยชีหรั่น และนับตั้งแต่ที่เขานั้นเข้าใจหัวใจของตนเอง สวีเห้าเซิงก็รู้ตัวว่าตนนั้นเริ่มคิดอกุศล ตอนที่เซี่ยชีหรั่นจากมา เขานั้นก็ได้ยอมแพ้ไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงเดินทางมาต่างประเทศ แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอกับเซี่ยชีหรั่นที่สนามบิน บางทีมันอาจจะเป็นพรหมลิขิตก็ได้
เดิมทีเขานั้นจะไปอเมริกา แต่เนื่องจากการเปลี่ยนงาน จึงทำให้เขาต้องมาประเทศฝรั่งเศส หากเปรียบเทียบกับประเทศอเมริกาแล้วเครื่องมือในการทดลองอาจจะไม่ทันสมัยเท่าประเทศอเมริกา แต่ที่ไหนก็ตามที่มีเซี่ยชีหรั่นก็ยิ่งทำให้เขานั้นมีแรงจูงใจมากยิ่งขึ้น
เมื่อคิดถึงการจากไปของแฟนเก่าของเขา สวีเห้าเซิงจึงตัดสินใจทิ้งงานและใช้ชีวิตไปวันๆ เขาจึงตัดสินใจกลับประเทศเพื่อที่จะลืมหล่อน และเมื่อได้พบกับเซี่ยชีหรั่น มันก็ทำให้เขานั้นลืมแฟนเก่าของตนได้ เพียงแต่ว่า สวีเห้าเซิงนั้นกลับเดินทางเข้าสู่ทางตันอีกครั้ง แต่แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังมองมันเป็นของสวยงาม
“ตอนนี้คงยังไม่กลับไปค่ะ”เซี่ยชีหรั่นคิดครู่หนึ่งก่อนที่จะเอ่ยปากตอบ ตั้งแต่ที่เธอนั้นจากมาสามปีแล้ว ก็ไม่เคยได้ติดต่อใครอีกเลย แม้แต่จ้าวหวินอิงเธอก็ไม่ได้ติดต่อเลย ไม่ใช่ว่าเธอนั้นไม่อยากจะติดต่อ แต่เธอนั้นกลัว เธอไม่อยากที่จะได้ยินข่าวของคนๆนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะเกรงว่าตนนั้นจะรับไม่ไหว ให้เธอนั้นเป็นนกกระจอกเทศที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็แล้วกัน！
“เสี่ยวอ้าย คุณวางแผนที่จะเลี้ยงลูกคนเดียวเหรอ？” สวีเห้าเซิงถามขึ้นด้วยความสงสัย เขานั้นกลัวว่าหากเขาถามขึ้นตรงๆ เซี่ยชีหรั่นจะหลีกอีกครั้ง ตอนที่อยู่สนามบินนั้นเซี่ยชีหรั่นก็พยายามหลบสวีเห้าเซิงไม่ยอมอยู่ด้วยกันกับเขา แต่เป็นเพราะสวีเห้าเซิงที่พยายามลากเธอนั่งเครื่องบินด้วย
หากไม่ได้เป็นเพราะเขานั้นชักแม่น้ำทั้งห้ามาโน้มน้าวเซี่ยชีหรั่น ใช้ข้ออ้างเรื่องการใช้ชีวิตที่ไม่คุ้นเคยในประเทศฝรั่งเศส
“เสี่ยวอ้าย ตอนนี้คุณนั้นตั้งครรภ์อยู่ การไปลำพังนั้นไม่สะดวก ให้ผมไปดูแลคุณเถอะ ได้ไหม？” สวีเห้าเซิงขอร้อง ให้โอกาสผมสักครั้งมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ？
เซี่ยชีหรั่นพิจารณาสถานการณ์ของตนเอง จากนั้นจึงตกลง เขานั้นตัดสินใจไปอาศัยอยู่ที่ประเทศฝรั่งเศสกับสวีเห้าเซิง สามปีแล้ว สามปีมานี้แต่ไหนแต่ไรมาเซี่ยชีหรั่นนั้นไม่เคยถามสวีเห้าเซิง เลยว่าเขานั้นมาที่นี่ทำอะไร และแม้ว่าสวีเห้าเซิงนั้นจะจากไป เธอก็ไม่เอ่ยถามเลยว่าเขาจะกลับไปทำอะไร
“เสี่ยวอ้าย ถ้างั้นคุณจะกลับไปเมื่อไหร่？” สวีเห้าเซิงถามขึ้น เพราะเขานั้นอยากจะถามให้ชัดเจน เพราะเย่เชินหลินนั้นเป็นศัตรูตัวฉกาจของเขา
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”เซี่ยชีหรั่นนั้นไม่รู้จริงๆ เขานั้นไม่อยากที่จะเผชิญหน้ากับเย่เชินหลิน กลัวว่าตนนั้นจะเจ็บปวด
ทั้งสองคนนั้นไม่พูดไม่จา บรรยากาศนั้นเต็มไปด้วยความเงียบ
ในที่สุดก็ถึงบ้านสวีเห้าเซิงจอดรถ เขานั้นมองไปที่เซี่ยชีหรั่น จากนั้นก็เอ่ยถาม คำถามที่ค้างคาอยู่ในใจของตน
“เสี่ยวอ้าย คุณเคยที่ที่จะหาพ่อให้เนี่ยนโม่ไหม？”
แม้ว่าจะรู้ดีว่า หากถามคำถามนี้ออกไป เซี่ยชีหรั่นจะตัดสินเขา แต่สวีเห้าเซิงก็ตัดสินใจถามออกมาแล้ว จะได้รู้กันเสียตอนนี้เลย ซึ่งก็เป็นเพราะถูกหนุ่มฝรั่งคนนั้นกระตุ้นสวีเห้าเซิงจึงไม่คิดมากอีกต่อไป เขาต้องการคำตอบเดียวเท่านั้น เขาจะได้ตัดใจตั้งแต่เนินๆ
เซี่ยชีหรั่นนิ่งเงียบ เธออยากที่จะหาพ่อให้กับเนี่ยนโม่หรือไม่นั้นเหรอ？ไม่ใช่ว่าเธอนั้นจะไม่เคยถึงเรื่องนี้ เมื่อเห็นลูกคนอื่นนั้นมีพ่อ ภายในใจของเซี่ยชีหรั่นนั้นก็รู้สึกผิด เธอนั้นคิดมาตลอดว่าเป็นความผิดของเธอเองที่ทำให้ลูกของเธอนั้นไม่มีพ่อ
เมื่อคิดถึงเสียงของเนี่ยนโม่ที่พูดว่าอยากจะมีพ่อ ใจของเซี่ยชีหรั่นก็เหมือนเลือดจะไหลซิบๆ
“ใครจะต้องการผู้หญิงที่มีเรือพ่วงอย่างฉัน”เซี่ยชีหรั่นพูดดูถูดตนเอง ใช่สิใครจะต้องการเธอ？
เมื่อสวีเห้าเซิงได้ยินเซี่ยชีหรั่นพูดเช่นนั้น ด้วยความตื่นเต้น หัวของเขาจึงไปชนกับหลังคารถ
“พี่สวี คุณเป็นอะไรเหรอ？” เซี่ยชีหรั่นมองดูสวีเห้าเซิงอย่างไม่เข้าใจ
สวีเห้าเซิงยิ้มแห้งๆแล้วพูดขึ้นว่า：“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”จะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไรกัน การที่เซี่ยชีหรั่นพูดเช่นนั้นนั้นก็หมายความว่าเขานั้นยังมีโอกาสอยู่ ซึ่งโอกาสแบบนี้ ไม่ได้หาได้ง่ายๆนะ ！
สวีเห้าเซิงค่อยๆทำใจให้สงบลง ความสุขนี้มากระทันเหลือเกิน ทำให้เขานั้นตั้งตัวแทบไม่ทัน ！แต่มักรู้สึกว่ามันไม่เป็นความจริง แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะไปคาดเดาว่าเซี่ยชีหรั่นนั้นคิดอะไรอยู่
เซี่ยชีหรั่นนั้นถอดเข็มขัดนิรภัยออก จากนั้นเปิดประตูรถออกโดยไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วเดินไปที่ตึกอย่างสบายใจ จากนั้นก็ขึ้นตึกไป เซี่ยชีหรั่นกำลังคิดว่า ทำไมข้างหลังถึงได้เงียบเช่นนี้？แม้ว่าท่าทางของสวีเห้าเซิงจะดูนิ่มนวลแต่มันก็ควรที่จะมีเสียงบ้างสิ！
เธอนั้นหันไปดูโดยที่ไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองเลย คนที่สุขุมอย่างสวีเห้าเซิงทำไมถึงได้ยังยิ้มแห้งอยู่ในรถได้อีก！
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวอย่างจนปัญญา วันนี้พี่สวีเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้ทำท่าทางเช่นนั้น หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น？เซี่ยชีหรั่นนั้นคิดไม่ถึงว่าระลอกคลื่นนั้นจะเป็นสิ่งที่ตนนั้นสร้างขึ้น！
“พี่สวี ลงรถได้แล้ว！”แม้ว่าเสียงของเซี่ยชีหรั่นจะไม่ดังมาก แต่ก็พอที่จะได้ยิน！