สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1054 สาวใช้ตัวแสบ 958

ตอนที่ 1054 สาวใช้ตัวแสบ 958
สวีเห้าเซิงยังคงยิ้มแห้งต่อ！
เซี่ยชีหรั่นนั้นจ้องมองสวีเห้าเซิงด้วยความสงสัย ทำไมถึงได้เหมือนคนสติล่องลอยเช่นนี้ ！
“พี่สวีถึงแล้ว！”คราวนี้เซี่ยชีหรั่นนั้นเพิ่มความดังของเสียงขึ้น！แม้แต่ตัวเธอเองนั้นก็ยังได้ยินเสียงร้องข้างหู！
“อ่า เสี่ยวอ้าย ผมเป็นอะไรเหรอ？” สวีเห้าเซิงถามขึ้น！
สวีเห้าเซิงเปิดประตูรถออกอย่างไม่สะดุด เขานั้นมองเซี่ยชีหรั่น เหมือนใกล้จะตาย
เซี่ยชีหรั่นนั้นเดินวนรอบๆสวีเห้าเซิงสองรอบ จากนั้นพยักหน้าแล้วพูดว่า：“ดีเลย！”
สวีเห้าเซิงมองเซี่ยชีหรั่น อยู่ดีๆความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงก็ปรากฏขึ้น！
เสี่ยวอ้ายนะเสี่ยวอ้าย คุณโง่จริงๆหรือคุณแกล้งโง่กันแน่？คุณมองไม่เห็นความรู้สึกในใจของผมเลยเหรอ？หัวใจดวงนั้นของสวีเห้าเซิงเต็มไปด้วยเซี่ยชีหรั่น ไม่สามารถที่จะมีใครได้อีกแล้ว！
ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นนั้นคิดเพียงเนี่ยนโม่อยู่บ้านคนเดียวนั้นไม่ปลอดภัย คงไม่มีเวลามานั่งคิดถึงปมหัวใจที่สวีเห้าเซิงนั้นผูกไว้！
สวีเห้าเซิงนั้นไม่อยากเป็นเช่นนี้ต่อไป เขานั้นใช้มือดึงรูปร่างอันบอกบางของเซี่ยชีหรั่น ทำให้เธอนั้นเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา！
ความอบอุ่นและความรู้สึกแปลกหน้านั้นทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกไม่คุ้นชิน เธอนั้นพยายามที่จะออกจากอ้อมกอดของสวีเห้าเซิง！
“เสี่ยวอ้าย ให้ผมดูแลคุณเถอะ！”
คำง่ายๆแค่ไม่กี่คำนี้ วนเวียนอยู่ในปากของสวีเห้าเซิงนานกว่าที่จะหลุดออกมาได้！
“สวี……พี่สวี คุณ！” ทันใดนั้นเซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมา！เธอนั้นมองสายตาของสวีเห้าเซิงที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจและจริงจัง！จนลืมที่จะต่อต้าน
พี่สวีชอบฉันจริงๆเหรอคะ？
เซี่ยชีหรั่นมองสวีเห้าเซิงครู่หนึ่งจากนั้นก็ก้มหน้าลง เธอนั้นเป็นผู้หญิงที่มีลูกติด สวีเห้าเซิงจะชอบเธอได้อย่างไรกัน？
หากไม่ได้ชอบเธอ แล้วจะคอยดูแลเธอมาตลอดสามปีได้อย่างไร เซี่ยชีหรั่นเริ่มสับสน！
“พี่สวี ฉันไม่คู่ควรกับคุณ！”เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้น ใช่ ไม่เหมาะสมกับเขา เซี่ยชีหรั่นใช้ข้ออ้างนี้ในการโน้มน้าวตนเอง！
“เสี่ยวอ้าย หากผมบอกว่าคู่ควรก็คือคู่ควร” สวีเห้าเซิงพูดขึ้นอย่างหนักแน่นเสี่ยวอ้ายคุณนั้นดีขนาดนี้ คุณที่ไม่คู่ควรน่าจะเป็นผมมากกว่านะ！
นับตั้งแต่ที่ได้เจอกับเซี่ยชีหรั่น นับตั้งแต่ที่เริ่มรักเธอ สวีเห้าเซิงนั้นก็ราวกับถูกพิษ ยาแก้พิษนั้นมีอยู่ชนิดเดียวนั้นก็คือ เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นนั้นสามารถมองเห็นความจริงจากแววตาของสวีเห้าเซิงเมื่อคิดถึงว่าตลอดระยะสามปีที่ผ่านมานี้สวีเห้าเซิงนั้นดูแลเธอมาตลอดสามปีโดยที่ไม่ห่างไม่ยอมแพ้ เธอก็เริ่มหวั่นไหว สวีเห้าเซิงนั้นชอบพอกับเนี่ยนโม่ขนาดนี้ หากเลือกที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเขาก็คงจะดีกับเด็กน้อยมาก
“เสี่ยวอ้าย ผมนั้นจริงจังนะ”
“พี่สวี ฉันขอคิดก่อนนะคะ”เซี่ยชีหรั่นปิดตาลง ก็ยังคงเห็นเงาของเขาคนนั้น เย่เชินหลินสามปีมาแล้ว ทำไมฉันถึงได้ยังเห็นทุกท่วงท่ารอยยิ้มและคำพูดของคุณชัดเจนเช่นนี้
“ไปเถอะ พวกเราขึ้นกันไปก่อน”สวีเห้าเซิงจูงมือเซี่ยชีหรั่น
เนี่ยนโม่เมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นก็ดีใจมาก
“แม่ครับ วันนี้ผมไปเที่ยวกับคุณลุงสนุกมากเลยครับ” เมื่อเนี่ยนโม่นั้นเห็นเซี่ยชีหรั่นก็วิ่งเข้ามากอดเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่คิดชีวิต
“เนี่ยนโม่ กินข้าวหรือยังครับ？” เซี่ยชีหรั่นลูบศีรษะของเนี่ยนโม่คิดถึงคำถามของสวีเห้าเซิง เนี่ยนโม่นั้นชอบเขามากขนาดนี้ หากเขาจะมาเป็นพ่อของเนี่ยนโม่ก็คงจะไม่มีปัญหา
“หนูทานแล้วครับ แต่คุณลุงยังไม่ได้ทานครับ”เนี่ยนโม่ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า：“คุณลุงรอให้คุณแม่กลับมาก่อนครับถึงจะยอมทานข้าว”
“ผมทำกับข้าวไว้เรียบร้อยแล้ว ไปเถอะ ไปทานข้าวกันก่อนจะได้มีแรงทำงาน” สวีเห้าเซิงนั้นเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อนำกับข้าวออกมา
หลังจากที่กล่อมเนี่ยนโม่นอนหลับแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็นั่งลงที่โต๊ะจากนั้นก็คิดถึงคำถามเมื่อตอนกลางวัน เนี่ยนโม่นั้นต้องการพ่อ นอกจากเขาคนนั้นแล้วเธอก็ไม่สามารถที่จะรักใครได้ แต่ว่าเย่เชินหลินนั้นได้แต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว แล้วทำไมเธอจะไม่แต่งงานบ้าง？
เซี่ยชีหรั่นนึกถึงความฝันนั้นของตน ฝันที่ว่าเธอนั้นจะมีลูกให้กับเย่เชินหลินสองคน เซี่ยชีหรั่นยิ้ม ดูเหมือนว่าหากเชื่อเช่นนั้นก็คงจะไม่ยุติธรรมกับสวีเห้าเซิง
“เสี่ยวอ้าย ผมเข้าไปได้ไหม？”
พอพูดถึงเขา เขาก็มาพอดี เสียงของสวีเห้าเซิงนั้นทำให้ความคิดของเซี่ยชีหรั่นนั้นขาดตอน
เซี่ยชีหรั่นเดินออกไปเปิดประตูเบาๆ
“พี่สวี ทำไมคุณยังไม่พักผ่อนอีก？” เซี่ยชีหรั่นมองไปที่สวีเห้าเซิงอย่างไม่เข้าใจ
เสี่ยวอ้าย คุณไม่รู้เหรอว่าตั้งแต่ที่รู้จักกับคุณ ความเคยชินดีๆทั้งหมดของผมนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว
“เสี่ยวอ้าย คุณตัดสินใจได้หรือยัง？” สวีเห้าเซิงมองไปที่เซี่ยชีหรั่น ไม่ยอมให้เขาหลบหลีก
“ฉัน……”เซี่ยชีหรั่นยังพูดไม่ทันจบก็ถูกสวีเห้าเซิงขัดจังหว่ะ
“เสี่ยวอ้าย พวกเราแต่งงานกันหลอกๆก็ได้ หากวันหนึ่งคุณนั้นพบกับคนที่คุณรักจริงๆ ผมจะยอมปล่อยมือคุณไป และหากว่าผมพบกับคนที่ผมรัก คุณก็ต้องยอมรับเช่นกัน”
สวีเห้าเซิงนั้นเชื่อว่าหากเวลาผ่านไปนานขึ้น เขาจะได้รับความรักจากเซี่ยชีหรั่น ส่วนเรื่องการแต่งงานนั้นก็เพื่อให้เซี่ยชีหรั่นนั้นคุ้นชินกับการเป็นคุณนายสวี
เซี่ยชีหรั่นหลับตาลงอยู่นาน สวีเห้าเซิงก็ไม่ได้เร่งรัดเธอ เพราะเขาก็บีบเธอเต็มที่แล้วสวีเห้าเซิงนั้นไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกลำบากใจที่จะเลือก
“พี่สวีฉันรับปากคุณ คุณดีขนาดนี้ ฉันก็แค่กลัวว่าฉันนั้นจะไม่คู่ควรกับคุณ”
เซี่ยชีหรั่นตอบอย่างละอายใจ เธอนั้นก้มหน้าลง ขนตายาวของเธอนั้นงุ้มลงกลายเป็นเงาขนตาที่หนาและแน่นละเอียด ทำให้ผู้คนที่พบเห็นรู้สึกสงสาร
สวีเห้าเซิงนั้นดีใจเป็นอย่างมาก เขานั้นก้าวเข้ามาอยู่เบื้องหน้าของเซี่ยชีหรั่น จากนั้นจูบลงบริเวณขนตาของเธอ และจากไปอย่างรวดเร็ว มาก็เร็วจากไปก็เร็วเช่นกัน
เซี่ยชีหรั่นอายจนหน้าแดง ไม่กล้ามองหน้าสวีเห้าเซิง เธอนั้นไม่คุ้นชิน เพราะตอนที่สวีเห้าเซิงเข้าใกล้เธอนั้นสมองของเซี่ยชีหรั่นนั้นเต็มไปด้วยใบหน้าอันหล่อเหลาของเย่เชินหลิน เวลาผ่านไปสามปี เขาก็ยังนึกถึงเขาของเขาได้อย่างชัดเจน
“เสี่ยวอ้าย พักผ่อนเถอะ ดึกแล้ว” สวีเห้าเซิงนั้นยืนอยู่ที่หน้าประตูยิ้มแล้วพูดขึ้น เขานั้นถอยกลับไป จากนั้นก็ปิดประตูลงอย่างอ่อนโยน ควบคุมแรงได้เป็นอย่างดี ไม่มีเสียงเลยแม้แต่นิดเดียว
ช่วงเวลาที่ส่งสวีเห้าเซิงนั้น เซี่ยชีหรั่นยังอยู่ในภวังค์ไม่สามารถออกจากเรื่องเมื่อสักครู่ได้ เธอนั้นมองไปที่เด็กน้อยที่อยู่ภายในห้อง ภายในใจนั้นไม่รู้ว่าการตัดสินใจเช่นนี้นั้นถูกหรือผิด
แม่ แม่คิดว่าลูกตัดสินใจถูกหรือเปล่าคะ？
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ท้องฟ้า ถามขึ้นอย่างไร้เสียง สามปีมานี้เธอนั้นไม่ได้ติดต่อใครเลยแม้แต่คนเดียว เซี่ยชีหรั่นนั้นไม่รู้ว่าจ้าวเหวินอิงนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ไม่รู้ว่าเธอนั้นกลับประเทศแล้วหรือยัง？
เช้าตรู่วันถัดมาสวีเห้าเซิงก็มาปลุกเซี่ยชีหรั่น แล้วก็จัดการเตรียมตัวให้กับเนี่ยนโม่ เพราะพวกเขานั้นจะไปถ่ายรูปแต่งงาน รวมทั้งรูปของครอบครัว
เมื่อมองดูสายตาที่ตั้งหน้าตั้งตาคอยของสวีเห้าเซิง เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอนั้นรู้สึกผิดมหันต์ แต่ไหนแต่ไรมานั้น เธอรับการดูแลจากสวีเห้าเซิงด้วยความรู้สึกสงบและสบายใจ ความรักความหวังดีที่เขามีต่อเธอนั้น เธอนั้นแกล้งทำเป็นไม่รู้มาโดยตลอด
เซี่ยชีหรั่น ทำไมคุณถึงได้เห็นแก่ตัวเช่นนี้นะ？
“พี่สวี คุณรอฉันสักครู่นะคะ ใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ”เซี่ยชีหรั่นลูบศีรษะของเนี่ยนโม่จากนั้นก็หันหลังกลับไปที่ห้องของตนเองเธอนั้นต้องการที่จะแต่งตัว อย่างน้อยก็ต้องไม่ทำให้สวีเห้าเซิงนั้นรู้สึกเสียหน้า
“แม่ เร็วหน่อยสิครับ ผมอยากจะถ่ายรูปกับแม่”
เนี่ยนโม่พูดขึ้นจากบริเวณด้านหลังของเซี่ยชีหรั่น ท่าทางราวกับผู้ใหญ่
สวีเห้าเซิงนั้นแกล้งเนี่ยนโม่เล่น ท่าทางราวกับผู้ใหญ่ของเขาเมื่อสักครู่นี้ได้จางหายไปและมีท่าทางที่สดใสร่าเริงของความเป็นเด็กกลับคืนมา
เมื่อเซี่ยชีหรั่นปรากฏตัวอีกครั้งสวีเห้าเซิงก็ถึงกับต้องตกตะลึง ในสายตาของเขานั้นมักจะเห็นแต่เซี่ยชีหรั่นใส่ชุดอยู่บ้าน อีกทั้งเขาก็ยังเคยเจอเซี่ยชีหรั่นในสภาพที่แย่ที่สุด ที่โทรมที่สุด
และในเวลานี้เซี่ยชีหรั่นนั้นแต่งตัวอย่างเหมาะสม สวยสง่า ทำให้ดวงตาของสวีเห้าเซิงนั้นแทบจะหล่นลงพื้น
“ไปกันเถอะ” เซี่ยชีหรั่นจูงมือเนี่ยนโม่เดินออกไป อีกสองสามนาทีสวีเห้าเซิงถึงจะได้สติ รีบก้าวเท้าเดินตามหลังเซี่ยชีหรั่นไป
“พี่สวีถ้าหากว่าคุณไม่รังเกลียด อีกเดือนสองเดือนพวกเราก็แต่งงานกันเถอะ” เซี่ยชีหรั่นนั้นไม่ได้หันไปมองคนที่เดินตามอยู่ข้างหลัง เพราะเธอนั้นไม่กล้าที่จะหันไปดู
“แล้วแต่คุณเลยก็แล้วกัน”
สวีเห้าเซิงตอบอย่างมีสติ เขานั้นเข้าใจดีว่า เวลาสองเดือนนี้เธอต้องการให้เขานั้นพิจารณาให้ถี่ถ้วน แต่เขานั้นคิดดีแล้ว สิ่งที่เขาหวังนั้นไม่มีอะไรเกินไปกว่าการได้แต่งงานกับเธอในเร็ววัน ภายในใจของเซี่ยชีหรั่นนั้นยังมีเย่เชินหลิน ซึ่งถือว่าเป็นระเบิดเวลาสวีเห้าเซิงนั้นไม่รู้เลยว่า ระเบิดนี้จะปะทุเมื่อไหร่ เขานั้นไม่ต้องการให้เสี่ยวอ้ายของเขานั้นมีผู้ชายคนอื่น คำสัญญานั้นก็คงทำให้เซี่ยชีหรั่นวางใจได้ไม่น้อย
เย่เชินหลิน วันนี้หลังจากที่พวกเราเดินออกจากประตูนี้ไปแล้ว พวกเราก็คงไม่มีทางย้อนกลับมาได้แล้ว ในเมื่อคุณก็มีความสุขของคุณ แม้ว่าฉันจะไม่คิดถึงความสุขของตัวเองก็ต้องคิดถึงความสุขของ เนี่ยนโม่ความรักจากพ่อและความรักจากแม่นั้นเป็นสิ่งที่สำคัญมาก เธอนั้นเข้าใจดี
แต่เย่เชินหลินที่อยู่ที่ประเทศจีนนั้นกำลังอยู่ภายในห้องที่อึมครึม ไม่รู้เหมือนกันว่าเขานั้นกำลังคิดอะไรอยู่
“นายท่าน”เสียงเรียกขึ้นจากทางด้านนอก
เมื่อได้ยินเสียงนั้น เย่เชินหลินก็ได้สติ จากนั้นก็ลุกขึ้นไปเปิดประตู
ท่าทางนั้นดูระมัดระวังเป็นพิเศษ
เมื่อสิบสามเห็นท่าทางเช่นนั้นของเย่เชินหลินก็ไม่รู้ว่าควรที่จะพูดอย่างไรดี สามปีที่ผ่านมานี้เย่เชินหลินนั้นได้สั่งให้พวกเขาตามสืบเรื่องของเซี่ยชีหรั่นตลอดมา คนอื่นนั้นอาจจะมองว่าเย่เชินหลินนั้นเกลียดชังเซี่ยชีหรั่น แต่สิบสามนั้นแม้ว่าจะไม่เข้าใจความรัก แต่สายตาของเย่เชินหลินนั้นแฝงไว้ด้วยความรักที่ไม่อยากให้ใครรู้
หลังจากที่เย่เชินหลินเปิดประตูออกมาก็ไม่พูดไม่จา กระทั่งเดินไปนั่งที่โต๊ะก็ยังไม่เอ่ยปากอีก เขานั้นไม่กล้าที่จะถามว่าครั้งนี้นั้นเกิดอะไรขึ้น
“นายท่านสถานที่ทุกที่ในประเทศจีนนั้นได้ตรวจสอบจนหมดแล้ว แต่ก็ไม่พบร่องรอยของคุณเซี่ยเลย” สิบสามทอดถอนหายใจแล้วพูดขึ้น：“คราวที่แล้วเหล่าอู่นั้นได้ตรวจสอบประวัติของคนๆหนึ่ง ก็พบว่าเขานั้นอาศัยอยู่ที่ประเทศฝรั่งเศส และที่ประเทศฝรั่งเศสเขานั้นก็เห็นคนๆหนึ่งที่คล้ายกับคุณเซี่ย”
เมื่อวานนี้หลังจากที่เหล่าอู่นั้นกลับมาพอหัวถึงหมอนก็นอนหลับไป กระทั่งตอนนี้ถึงได้ตื่นขึ้นมา
สิบสามนั่งอยู่บนโต๊ะไม่พูดไม่จา ในมือนั้นถือรูปของเซี่ยชีหรั่น ผู้หญิงคนนี้นั้นจะพาเกน้อยไปที่ไหนนะ？
เหล่าอู่นั้นเหลือบมองรูปในมือของสิบสาม จากนั้นก็ถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า：“เธอนั้นเป็นใคร นายรู้จักไหม？”
“รู้จัก ก่อนหน้านี้ที่คุณไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอเคยอาศัยอยู่ที่นี่หนึ่งเดือน”สิบสามคิดถึงเรื่องนี้ จากนั้นก็เล่าให้เหล่าอู่ฟัง เขาทั้งสองนั้นค่อนข้างสนิทกัน ไม่จำเป็นต้องมีอะไรปิดบัง
“จริงเหรอ？ผู้หญิงที่ผมเคยเจอก่อนหน้านี้สองสามวันนั้น เธอมีลูกติดมาด้วย คิ้วและตาของเด็กคนนั้นคล้ายกับนายท่านเลย ตอนนั้นผมยังคิดอยู่เลยว่านายท่านนั้นไปมีลูกที่ต่างประเทศหรือเปล่า” เหล่าอู่ยิ่งพูดสีหน้าท่าทางก็ยิ่งเคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ เขานั้นดูออกว่าสิบสามนั้นเป็นกังวล ผู้หญิงคนนี้กับ นายท่านนั้นมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่？
ในเวลานั้นเหล่าอู่กำลังเดินเล่นอยู่บนถนน กำลังคิดถึงเป้าหมายอย่างดีใจ และเมื่อดีใจก็เลยมาเดินเล่นบนถนน เด็กน้อยคนหนึ่งก็คุกเข่าอยู่ด้านหน้าของเขาจากนั้นพูดขึ้นว่า：“คุณลุง คุณลุงเหยียบเงินของผม”
เขารู้สึกว่าเด็กน้อยหน้าคุ้น เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน