สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่1057 สาวใช้ตัวแสบ 961

ตอนที่1057 สาวใช้ตัวแสบ 961
ไม่มีใครพูดอะไร บรรยากาศค่อนข้างเงียบ และทำให้คนหายใจไม่ออก
“แม่ฮะ วันนี้ผมเห็นลุงคนหนึ่ง” เสียงของเนี่ยนโม่ ทำลายความเงียบลง ถือว่าช่วยเหลือทุกคน
“เมื่อไหร่ ตอนที่แม่ไปซื้อของให้ลูกเหรอ? ”
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เนี่ยนโม่อย่างไม่เข้าใจ นอกจากตอนที่เนี่ยนโม่จะบอกว่าหิว เธอให้เขารอแล้วไปซื้อของกินให้ เวลาอื่นๆเซี่ยชีหรั่นก็อยู่ข้างกายเนี่ยนโม่ตลอดเวลา
“ตอนนั้นแหละฮะ มีลุงคนหนึ่งเดินเข้ามา และมีป้าใส่ชุดดำเดินตามเขามา เธอชี้มาที่ผม แล้วลุงคนนั้นก็เดินเข้ามา”เนี่ยนโม่เล่าพลางนึกย้อนความทรงจำ
ชี้นิ้วงั้นเหรอ เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงนึกถึงสิบสาม เมื่อเขานึกถึงเย่เชินหลิน คิ้วขมวดสงสัยว่าคุณลุงคนนั้นที่เนี่ยนโม่ เห็นจะเป็นเย่เชินหลินรึเปล่า ถ้าเป็นเย่เชินหลิน หัวใจของเซี่ยชีหรั่นดูเหมือนจะถูกบีบรัดไว้แน่น เธอเหลือบมองไปที่เนี่ยนโม่ เย่เชินหลินเด็กคนนี้เป็นของฉัน ฉันกลับมาที่เมืองนี้เพื่อมาเยี่ยมแม่ของฉันเท่านั้น!
หลี่เหอไท้มีจิตใจที่ละเอียดอ่อน ดูเหมือนว่าเนี่ยนโม่จะได้เจอคนรู้จักแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเป็นใครกันนะ
“อาจเป็นเชินหลิน?”จงหยุนซางยังคงเหมือนเดิม พูดจาโผงผางตามใจ
จะเป็นเขาไหม? ทุกคนล้วนเดากันแบบนี้ แต่ไม่ได้พูด
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวอย่างไม่แยแส ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือไม่ แต่เขาและเธอกลายเป็นอดีตไปแล้ว ไม่ใช่บทนิยายที่คิดจะเขียนใหม่ก็เขียนใหม่ได้
เนี่ยนโม่ได้ยินคำว่าโม่ พลางเอียงคอเพื่อนึกถึงเรื่องที่สนามบิน ชายคนนั้นชื่อว่าเชินหลิน เขาเรียกเนี่ยนโม่ พวกเขามีความสัมพันธ์กันยังไงนะ? เนี่ยนโม่มองไปที่เซี่ยชีหรั่น เห็นว่าเธอแค่เงยหน้าขึ้นมองหน้าต่าง แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้ของแม่เลย
เย่เชินหลินนั่งอยู่ในห้องรับรองของตั๋วโดยสารชั้นหนึ่ง นึกถึงฉากตอนเมื่อกี้ เด็กคนนั้นจะเป็นของเขาหรือเปล่า?
“นายท่าน ยังจะไปปารีสอยู่ไหมคะ”สิบสามอย่างความระมัดระวัง แม้แต่เธอก็คิดว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของนายท่าน นายท่านเองก็ต้องคิดว่าเป็นลูกเขาเหมือนกันแน่
เย่เชินหลินไม่ได้ตอบคำถามของสิบสาม การครุ่นคิดของเขายังอยู่ที่เด็กคนเมื่อกี้ที่อยู่ตรงหน้า บนตัวของเด็กน้อยคนนั้นไม่ว่าใครก็ตามที่มีสายตาที่ชาญฉลาด ก็จะมองออกว่าเหมือนกันกับเขา
เย่เชินหลินเดินตามนิ้วของทั้งสิบสามที่ชี้ไป และเดินเข้าไปอย่างหลงใหลพลางนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าเขาและถามเบา ๆ ว่า “หนูชื่ออะไร”
หลังจากพูดประโยคนั้นออกไป เย่เชินหลินก็หายใจเข้าและรอคำตอบของเด็กน้อย
“ลุง สวัสดีฮะ ผมชื่อเนี่ยนโม่”
เนี่ยนโม่ ชีหรั่นนี่คือลูกของเราใช่ไหม?
เย่เชินหลินยื่นมือออกไปเพื่อดึงเนี่ยนโม่ ยังไม่ทันได้แตะต้องตัวเขาเย่เชินหลินก็หุบกลับไป พลางอารมณ์ทั้งหมดของเขาถูกขจัดออก
“ ทำไมหนูมาอยู่ที่นี่ แม่ของหนูอยู่ที่ไหน?”
เย่เชินหลินมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นด้านหลังที่คุ้นเคยนั้นไม่เห็นคนที่เขากำลังมองหา
“ ผมหิวฮะ แม่เลยไปซื้อของให้ผม ผมไปหาแม่ก่อนนะฮะ” เนี่ยนโม่โบกมือแล้วเดินจากไป จากไปเหมือนสายลม เย่เชินหลินเฝ้าดูเนี่ยนโม่ห่างออกไปเรื่อย ๆ ไล่ตามไปดีไหม? เขาไม่ปฏิเสธว่าเขากำลังตามหาเซี่ยชีหรั่น ถ้าเซี่ยชีหรั่นรู้เรื่องบางอย่างเข้า คิดว่าคงเกลียดเขามากกว่าเดิม เขาก็ไม่ปฏิเสธความรู้สึกที่มีต่อเธอ ถ้าชีหรั่นรู้อะไรบางอย่างเขาจะต้องเกลียดเขามากยิ่งขึ้น พวกเขาทั้งคู่เกลียดกัน
เย่เชินหลินไม่กล้าที่จะเจอเซี่ยชีหรั่นทันที เขาหัวเราะเยาะให้กับความขี้ขลาดของตัวเอง บางทีเซี่ยชีหรั่นอาจเป็นที่มาของความกลัวตลอดชีวิตของเขา
“คุณไป ผมจะไม่ไป” เย่เชินหลินตัดสินใจอย่างเด็ดขาด สิบสามรู้จักเซี่ยชีหรั่น ในเมื่อเด็กคนนั้นชื่อคล้ายเขา ทำให้เขาสงสัย เย่เชินหลินไม่อยากทิ้งโอกาสใดๆไป
เซี่ยชีหรั่นนะเซี่ยชีหรั่น ฉันคิดเสมอว่ายกเว้นหลินหร่านแล้ว ก็ไม่มีใครทำให้นายท่านต้องเจ็บปวดได้อีกแล้ว ควรจะบอกว่าหลินหร่านแค่ทำให้นายท่านคิดไม่ออกได้ชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น แต่คุณ กลับเป็นหายนะของนายท่านทั้งชีวิต
เมื่อเห็นเย่เชินหลินจากไปโดยไม่หันกลับมา สิบสามนอกจากส่ายหัวก็ไม่มีอะไรจะพูด
จางชิงมองไปที่เย่เชินหลินที่กลับมาแปลกใจมาก หลินต้าฮุยบอกเธอว่าคุณเย่จะไปต่างประเทศ ตั๋วบินวันนี้ แต่ตอนนี้คุณเย่มาปรากฏตัวที่คฤหาสน์ตระกูลเย่ นี่มันหมายความว่ายังไงกัน ?
“คุณเย่”
พ่อบ้านเดินไปทักด้วยความเคารพ ข้างหลังเขาไม่ใช่สาวใช้สวมชุดสวยงามเดินตามสองแถวเหมือน แต่ก่อนแล้ว มีแค่จางชิงอยู่คนเดียว และสาวใช้คนอื่น ๆ ก็ยุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเอง
เย่เชินหลินพยักหน้าอย่างเย็นชา และเดินไปทางห้องโถง
ดูเหมือนจางชิงจะคุ้นเคยกับวิธีการพบกันแบบเย็นชาของเย่เชินหลินแล้ว เธอเดินตามเย่เชินหลินทีละก้าวราวกับเงา
“ลงไป ” เย่เชินหลินกล่าวโดยไม่ต้องเงยหน้าขึ้นเลย
จางชิงเลิกคิ้วแล้วเดินไปที่ข้างประตู เตรียมอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง และสุดท้ายก็กลืนมันลงท้องไป เธอถามคุณเย่ได้งั้นเหรอ? จางชิงหัวเราะเยาะตัวเองและจากไป แผ่นหลังอ้างว้างและไร้เสียง
พ่อบ้านกำลังยืนอยู่ด้านนอก คุณเย่ในวันนี้แตกต่างจากในอดีต เรื่องที่คุณเย่กำลังจะไปต่างประเทศนั้นเขารู้ และรู้ด้วยว่าจะไปเมื่อไหร่ พ่อบ้านดูเวลาและรู้ว่าจะถึงเวลาที่ต้องบินแล้ว ทำไมคุณเย่ถึงยังอยู่ที่นี่?
ต่อให้หยิบยืมความกล้ามาอีกเป็นสิบเท่า เขาก็ไม่กล้าไปถามเย่เชินหลินในเวลานี้หรอก
เย่เชินหลินยืนอยู่ในห้องโถงที่ว่างเปล่า และดวงตาของเขาฉายความทรงจำของฉากที่ผ่านๆมา ละครเหล่านั้นที่เขาเป็นคนกำกับ จะเป็นเธอที่กลับมาแล้วรึเปล่านะ?
เย่เชินหลินหยิบโทรศัพท์ออกมา เขาอยากรู้ว่าเธอกลับมาแล้วหรือยัง
“ต้าฮุย คุณไปตรวจสอบสายการบินระหว่างประเทศหน่อยว่าคนที่บินจากฝรั่งเศสมาจีนมีใครบ้าง
ของเมื่อวานและวันนี้” เย่เชินหลินพูดในลมหายใจเดียว “ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม ผมต้องได้รายชื่อนี้”
หลังจากวางสายแล้ว เย่เชินหลินก็มองไปที่ห้องโถง เมื่อถึงเวลากลางคืนที่นี่จะมีผู้หญิงคนหนึ่งมาถูพื้นอยู่ เพราะคำพูดของเขา เธอจึงทำสิ่งต่างๆที่นี่ในตอนกลางคืน และผู้หญิงคนนั้นก็กำลังจะมา
เย่เชินหลินมองไปที่นาฬิกาบนผนัง เขาแทบรอไม่ไหวที่จะเดินไปข้างหน้าเพื่อทำให้เวลาเดินไปไวๆ
โทรศัพท์เพิ่งจะดังขึ้น เย่เชินหลินก็รับสายทันที
“ต้าฮุย เป็นอย่างไรบ้าง?” เย่เชินหลินแทบรอไม่ไหวที่จะถาม
หลินต้าฮุยงงงวยมาก ดูรายชื่อเหล่านี้ก็ไม่มีอะไรพิเศษนิ ทำไมคุณเย่ถึงได้กระตือรือร้นมากแบบนี้ คุณเย่จะไปฝรั่งเศสไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ยังโทรหาเขาอยู่เลย?
หรือว่าจะไม่ไปแล้ว
หลินต้าฮุยเหลือบมองไปที่รายชื่ออีกครั้ง ราวกับว่าเขาต้องการดูสาเหตุความผิดปกติของเย่เชินหลินจากชื่อเหล่านี้ไม่เห็นมีอะไรพิเศษ
“คุณเย่ ผมจะส่งรายชื่อนี้ให้คุณ” หลินต้าฮุยมองไปที่ชื่อที่หนาแน่นถี่ยิบ ทำได้เพียงเท่านี้
เย่เชินหลินกล่าวแค่อืมแล้ววางสาย
เขาคลิกรายชื่อด้วยมือที่สั่นเทา มันไม่มีชื่อที่คุ้นเคย
หวูอ้าย เซี่ยเนี่ยนโม่
สองชื่อเรียงตามกัน เนี่ยนโม่ที่นามสกุลเซี่ย หัวใจของเย่เชินหลินเต้นผิดจังหวะไป หวูอ้ายนั้นเป็นชีหรั่นแน่ ไร้หัวใจงั้นเหรอ ชีหรั่นดูเหมือนว่าคุณจะเกลียดผมจริงๆสินะ
“พ่อบ้าน” เย่เชินหลินเดินไปที่วิทยุสื่อสารและเรียงด้วยเสียงทุ้ม
พ่อบ้านเดินเข้ามาด้วยความเคารพ
“เตรียมของขวัญให้ผม ผมจะไปบ้านตระกูลหลี่”
เซี่ยชีหรั่น คุณมาที่ตงเจียงแล้วถ้าไม่ไปที่บ้านโม่เสี่ยวจุนหรือไม่ก็บ้านหลี่เหอไท้ ที่อื่นไม่มีทางที่คุณจะไปอยู่แล้ว
“คุณเย่ครับ” พ่อบ้านถามอย่างสงสัย
“ต้องการให้ผมพูดเป็นครั้งที่สองไหม ?” เย่เชินหลินมองไปที่พ่อบ้านอย่างเย็นชา แต่ก็ไม่น่ากลัวเหมือนก่อนหน้านี้
เขาแทบรอไม่ไหวที่จะไปเจอเซี่ยชีหรั่น
เย่เชินหลินคิดอยู่พักหนึ่ง เพราะต้องการให้พ่อบ้านไปตามเซี่ยอี้ชิงมา
ช้าไม่ถึงหนึ่งนาที ขาดไปไม่กี่วิ ก็เจอกันเข้าพอดี
รถของเย่เชินหลินและรถของจงหยุนซางหยุดอยู่ด้วยกันที่บ้านตระกูลหลี่
หลี่เหอไท้ช่วยจงหยุนซางปลดเข็มขัดนิรภัย ก่อนที่จะดึงประตูรถเปิด เขากำลังจะดึงประตูเปิดให้เซี่ยชีหรั่น ก็หันไปเห็นรถลีมูซีนของเย่เชินหลิน จงหยุนซางเองก็เห็นเย่เชินหลินที่ลงจากรถมา เธอมองเขาอย่างสงบนิ่ง เธอไม่ใช่จงหยุนซางคนเดิมตั้งนานแล้ว
เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าหลี่เหอไท้ล่าช้าในการเปิดประตู ดังนั้นเธอจึงทำเอง
“มา เนี่ยนโม่เรากลับถึงบ้านแล้ว” เซี่ยชีหรั่นพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ และความสุขระหว่างการพูดไม่ได้ลดลงเลย
เย่เชินหลินมองดูคนที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมตรงหน้า เขาก้าวยาวๆเดินเข้าไปหา
“เหอไท้ ผมมาเยี่ยมคุณแม่”
ประโยคนี้ราบรื่นมาก ไม่มีร่องรอยความรู้สึกผิดอะไรเลย ดูเหมือนจะถูกซักซ้อมพูดหลายครั้งแล้ว
เซี่ยชีหรั่นได้ยินคำเหล่านี้ด้วยร่างกายที่เย็นเฉียบ มือได้จับเนี่ยนโม่ ไว้แน่น
“แม่ฮะ มันเจ็บ” เสียงของเนี่ยนโม่ทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกตัว
“แม่ขอโทษ แม่ไม่ดีเอง” เซี่ยชีหรั่นก้มลงอุ้มเนี่ยนโม่ขึ้นมา เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา ทำไมต้องกลัวเขาด้วย?
“ขอโทษด้วย คุณเย่ ผมคิดว่าคุณคงมาผิดที่แล้ว”หลี่เหอไท้ไม่ชอบเย่เชินหลิน เรื่องนี้ใครๆก็รู้ เขายังพะวงที่เซี่ยชีหรั่นหายไปอยู่
เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไรสักคำ ทำไมเขาเย่เชินหลินจะต้องให้ใครมาบอกด้วยว่าถูกหรือผิด? เพราะว่าเป็นเซี่ยชีหรั่น แม้ว่ามันจะผิดเขาก็จะยืนหยัดต่อไป
“เนี่ยนโม่ ยังจำลุงได้ไหม” เย่เชินหลินยิ้มและเดินไปหาเซี่ยชีหรั่น
“เย่เชินหลิน คุณหยุดนะ” หลังจากพูดชื่อนี้ร่างกายของเซี่ยชีหรั่นก็ผ่อนคลายลง
“ที่นี่ไม่ใช่ตระกูลเย่”
เซี่ยชีหรั่นมองไปเย่เชินหลินโดยไม่ยอมแพ้สักนิด
“นี่คือบ้านแม่ยาย”
เย่เชินหลินพูดออกไปโดยไม่จำเป็นต้องคิด
“ฉันคิดว่าคุณเย่ คุณคงจำผิดแล้ว งานแต่งเมื่อสามปีที่แล้วเป็นของคุณกับพี่หยุนซาง ” เซี่ยชีหรั่นพูดจบถึงจำได้ว่าวันนี้จงหยุนซางและหลี่เหอไท้อยู่ด้วยกัน เธอมองไปที่จงหยุนซางอย่างสงสัย เซี่ยชีหรั่นไม่มีทางลืมที่จงหยุนซางยืนอยู่ข้างๆเย่เชินหลินในชุดแต่งงาน ฉากนั้นมันกระแทกตามาก และทำให้ใจแตกสลาย
เซี่ยอี้ชิงนำของบางอย่างเดินไปหาเซี่ยชีหรั่นพลางเอ่ยเรียก “คุณนายเย่” “อี้ชิงเรียกฉันว่าคุณเซี่ยหรือไม่ก็ชีหรั่นเถอะ คุณนายเย่ไม่ใช่ฉัน ” เซี่ยชีหรั่นอุ้มเนี่ยนโม่เดินเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่หันกลับมามองเลย
เย่เชินหลิน มีรอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก เพื่อเธอแล้วเขาไม่ถอยแน่
จ้าวเหวินอิงและหลี่หมิงจุ้น นั่งคุยกันอยู่บนโซฟา
ขณะที่เซี่ยชีหรั่นเปิดประตู จ้าวเหวินอิงนั่งอยู่ที่เดิม ริมฝีปากของเธอยังคงเปิดอยู่เล็กน้อย งับลงไม่ทัน
หลี่เหอไท้และจงหยุนซางเฝ้าดูฉากนี้ และทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร
เนี่ยนโม่พูดด้วยเสียงน้อยๆว่า “แม่ฮะ นี่บ้านเราเหรอฮะ? ”
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เนี่ยนโม่ ราวกับว่าเด็กคนนั้นช่วยแก้ความลำบากใจของเธอทุกครั้งไป