สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่1058 สาวใช้ตัวแสบ 962

ตอนที่1058 สาวใช้ตัวแสบ 962　
“ แม่ ลูกช่างไม่กตัญญู” เซี่ยชีหรั่นเดินไปหาจ้าวเหวินอิงพูดพลางสะอื้นไห้ “เนี่ยนโม่ เรียกคุณยายเร็ว”
จ้าวเหวินอิงได้ยินชื่อของเด็ก จึงเงยหน้าขึ้นเพื่อดูเย่เชินหลินที่อยู่ด้านหลังของหลี่เหอไท้ เธอไม่อยากเห็นเย่เชินหลิน
“แม่ ผมขอโทษ” เย่เชินหลินก้าวยาวๆไปข้างหน้าของจ้าวเหวินอิง
จ้าวเหวินอิงมองไปที่เนี่ยนโม่ และในที่สุดก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าในใจของเซี่ยชีหรั่นไม่มีเย่เชินหลิน แล้วชื่อของเด็กคนนั้นจะเป็นเนี่ยนโม่ได้ยังไง? เห็นได้ชัดว่าความต้องการเพียงอย่างเดียวของเธอคือความสุขของเซี่ยชีหรั่น
“เย่เชินหลิน คุณไม่ได้ทำผิดต่อฉัน” จ้าวเหวินอิงพาเซี่ยชีหรั่นมานั่งข้างๆ เธอมองไปที่เย่เชินหลิน คนที่คุณทำผิดด้วยคือชีหรั่น
“กินข้าวเถอะ” ป้าเฉินที่มาใหม่เดินพลิ้วเข้ามาพลางตะโกนเสียงดัง
เมื่อเห็นผู้คนมากมาย เธอก็ตกใจอ้าปากค้าง ทำไมตระกูลหลี่ถึงมีคนมากมายขนานนี้
จ้าวเหวินอิงป่วย หลี่เหอไท้และจงหยุนซางมีลูกแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงมองหาคนรับใช้มาคนหนึ่ง คือคนที่คนใช้ที่ลาออกไปแนะนำให้ นอกจากเธอจะเร่งรีบไปหน่อย เรื่องอื่นก็โอเค
“คุณท่าน คุณนาย คุณชาย คูณหญิง” ป้าเฉินพูดตะกุกตะกัก คนอื่นๆเธอไม่รู้ว่าเป็นใคร จึงทำได้แค่จ้องมองพวกเขาเท่านั้น
“คุณชาย คูณหญิง？งั้นเหรอ” เซี่ยชีหรั่นพรึมพร่ำซ้ำๆ หรือว่าพี่หยุนซางไม่ได้แต่งงานกับเชินหลินเหรอ? เธอรู้สึกแปลก ๆ เมื่อเห็นพี่หยุนซางกับพี่เหอไท้ปรากฏตัวขึ้น ที่แท้สามปีมานี้เปลี่ยนไปมากจริงๆ
เย่เชินหลินสบตากับเซี่ยชีหรั่น เขาไม่ได้พูดอะไร
จงหยุนซางชี้ไปที่เซี่ยชีหรั่นพลางเอ่ย “ป้าเฉิน นี่คือคุณหนู” เธอเหลือบมองไปที่เย่เชินหลิน ไม่รู้จะแนะนำอย่างไร เธอจึงนิ่งเงียบไม่พูดต่อ
“สวัสดีค่ะคุณหนู” ป้าเฉินยังคงกระพริบตาไปยังจงหยุนซางคนที่ยืนอยู่ข้างๆคุณหนูคือสามีหรือเปล่านะ? ทั้งยังหนุ่มทั้งหล่อ
จงหยุนซางไม่ได้ตอบกลับป้าเฉิน แม่ว่าเธอจะกระพริบตาจนเมื่อย
“ไปทานอาหารเย็นกันเถอะ” หลี่หมิงจุ้นพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม ขัดความลำบากใจในเวลานี้ขึ้น
ป้าเฉินผู้ได้รับการช่วยเหลือพยักหน้า และจากไปราวกับจะหลบหนี บรรยากาศน่ากลัวเกินไป เธอจึงไปก่อนดีกว่า
หลังจากที่คนที่รับผิดชอบหุงข้าวได้รับคำสั่งจากป้าเฉินก็กลับมาทำงานใหม่อีกครั้ง ถ้าเขาทำไม่ทันก็น่าอายแน่
“คุณมากับผม” หลี่หมิงจุ้นมองไปที่เย่เชินหลิน ดวงตาของเขาทะลุทะลวง
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ หลี่หมิงจุ้นก็พาเย่เชินหลินไปที่ห้องหนังสือ เขาดูออกว่าเซี่ยชีหรั่นยังคิดถึงเย่เชินหลินอยู่ หลี่หมิงจุ้นไม่มีลูกสาว เขารักลูกของภรรยาด้วย ดังนั้นจึงถือว่าชีหรั่นเป็นลูกสาวของเขาเองตั้งนานแล้ว
จ้าวเหวินอิงมองไปที่หลี่หมิงจุ้นบนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอเชื่อในตัวสามีของเธอ
เย่เชินหลินเฝ้าดูหลี่หมิงจุ้นอย่างเงียบ ๆ เขายืนอยู่ตรงข้าม แรงกดดันของเขาไม่แพ้ให้หลี่หมิงจุ้น
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ
“ชีหรั่นกลับมาแล้ว ในใจของคุณเกลียดชีหรั่น และคุณเกลียดตัวเองด้วย” หลี่หมิงจุ้นพูดอย่างห้วนๆ “คนอื่นไม่รู้ว่าทำไมจงหวีฉวนถึงถูกจับ แต่ฉันรู้ดี คุณแน่ใจหรือว่าหลังจากที่ชีหรั่นรู้จะยังอยู่กับคุณต่อ? ”
แม้ว่าหลี่หมิงจุ้นจะไม่ทันตอนที่จงหวีฉวนถูกจับ แต่ตัวตนของเขาก็อยู่ที่นั่น เรื่องมากมายแค่เขาอยากรู้ เรื่องเหตุและผลเขาล้วนรู้หมด
เย่เชินหลินหลี่ตามองไปที่หลี่หมิงจุ้นอย่างอันตราย เขาไม่เคยกล้าดูถูกจงหวีฉวน ยิ่งไม่กล้าดูถูกหลี่หมิงจุ้น เขาสามารถเดินไปถึงจุดที่เขาอยู่ในวันนี้ได้ เขาจะเป็นคนง่ายๆได้อย่างไร?
“ผมรักชีหรั่นมากกว่า” เย่เชินหลินกล่าวพร้อมกับถอนหายใจยาว ใช่แล้วเขารักเซี่ยชีหรั่น
ถ้าพวกเขายังอยู่ด้วยกันก็คือความทรมาน
แม้ว่าจะทรมาน แต่เย่เชินหลินก็ไม่ต้องการปล่อยมือ
“เหวินอิงเป็นคนที่ฉันรักมากที่สุด” หลี่หมิงจุ้นแสดงจุดยืนของเขาด้วยประโยคง่ายๆประโยคเดียว จ้าวเหวินอิงเป็นคนที่เขารักที่สุด ถ้ารักใครแล้วก็รักทุกอย่างที่เป็นเธอดังที่สมัยโบราณของจีนว่าไว้
เย่เชินหลินปิดปากเงียบ เขาแค่ต้องการคว้าเซี่ยชีหรั่นไว้
เมื่อเห็นเย่เชินหลินเดินออกไปกับหลี่หมิงจุ้น เซี่ยชีหรั่นจ้องไปที่ปลายเท้าโดยไม่พูดอะไร
“ชีหรั่น ลูกกลับไปบ้านกับเย่เชินหลินนะ”หลี่หมิงจุ้นกล่าวคำตัดสินสุดท้ายออกมา
“พ่อ” หลี่เหอไท้ร้องขึ้นเสียงดังลั่น เขามองไปที่หลี่หมิงจุ้นด้วยความไม่อยากจะเชื่อ พวกเขาไม่ได้สัมผัสกับเรื่องของเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นด้วยตัวเอง หากไม่ใช่เพราะสิ้นหวัง ถ้าไม่ใช่เพราะเจ็บปวดเกินไป ชีหรั่นจะหนีไปตั้งสามปีเหรอ
จ้าวเหวินอิงมองไปที่หลี่หมิงจุ้น เธอเองก็งงงวย ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร เซี่ยชีหรั่นก็พูดขัดขึ้น
“พ่อ อีกสักพักเราจะไปค่ะ”
เย่เชินหลินเหลือบมองเซี่ยชีหรั่น เด็กน้อยไม่เจอกันตั้งสามปีจะเล่นเกมอะไรกันแน่ ?
หลี่หมิงจุ้นมองเซี่ยชีหรั่นอย่างลึกซึ้งและพูดว่า “ ชีหรั่น บางสิ่งก็ต้องไปเผชิญหน้า และต้องทำตามหัวใจของคุณเอง” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญและมองไปที่หลี่หมิงจุ้น
“ ค่ะพ่อ ขอบคุณค่ะ”
เธอดึงเนี่ยนโม่ เพียงแค่จับลูกของเธอไว้ เซี่ยชีหรั่นถึงจะสร้างจิตวิญญาณการต่อสู้ที่ไม่มีที่สิ้นสุดได้
หลี่หมิงจุ้นพาจ้าวเหวินอิงมาด้วย เขาเห็นว่ามีบางอย่างในคำพูดของเซี่ยชีหรั่น เขาจึงมาส่งเซี่ยชีหรั่นขึ้นรถด้วยตัวเอง
“ลาก่อนคุณตา คุณยาย คุณลุงคุณป้า” เซี่ยชีหรั่นมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ไปที่คอนโดที่เขตใหม่” เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นและพูดขึ้น ที่คฤหาสน์ตระกูลเย่มีจางชิงอยู่
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดอะไรมาตลอด ร่างของคนตระกูลหลี่ไกลออกไปเรื่อยๆ เธอยิ้มและพูดคุยกับเนี่ยนโม่ และไม่พูดอะไรกับเย่เชินหลินเลยตั้งแต่ต้นจนจบ
โรงแรมตี้เหา สี่คำนั้นเข้าตาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“หยุดรถ”
เซี่ยอี้ชิงมองไปที่เย่เชินหลิน รอให้เขาพูด
“คุณกำลังจะไปไหน? ” เย่เชินหลินขมวดคิ้ว และถามด้วยความโกรธ ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นเปิดเผยว่าเธอจะไม่ไปที่บ้านตระกูลเย่ ใช้เวลาไม่นานในการเข้าใจคำพูดของเธอ
“คุณเย่ ฉันคิดว่าเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ ดังนั้นคุณไม่มีสิทธิ์ถามฉันว่าจะไปไหน” เซี่ยชีหรั่น คิดถึงความกังวลใจเมื่อเธอยืนอยู่บนเวทีเป็นครั้งแรก ในตอนที่พูดผลงานตัวเอง ตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น หัวใจที่หวาดกลัวของเซี่ยชีหรั่นค่อยๆอ่อนแอลง เธอไม่จำเป็นต้องกลัวเย่เชินหลิน เป็นเย่เชินหลินเองที่บอกว่าเขาไม่ต้องการเธอ
“งั้นเหรอ เซี่ยชีหรั่นคุณอย่าได้ลืมไปว่าเนี่ยนโม่เป็นลูกของผม ตระกูลเย่ของผมจะปล่อยให้ลูกไปอยู่ข้างนอกได้ยังไง”เย่เชินหลินมุ่งไปที่เนี่ยนโม่พลางเอ่ย เขาดูออกว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นห่วงลูกมาก
เด็กกลายเป็นเครื่องต่อรองในมือของเย่เชินหลิน
“เย่เชินหลิน คุณลืมไปแล้วเหรอ ลูกของคุณตายไปแล้ว ตายเพราะคุณ” เซี่ยชีหรั่นได้ยินเย่เชินหลินพูดถึงลูก ความโกรธทั้งหมดทั้งปวงของเธอจึงได้ปะทุขึ้น เธอไม่มีวันลืมวันนั้น ที่เธออยู่ภายใต้สายฝนที่ตกหนักมองเย่เชินหลินกับโม่เสี่ยวหนงพลอดรักกัน
เย่เชินหลินได้ยินความโกรธของเซี่ยชีหรั่น พลันหัวใจของเขาก็แตกสลายในทันที
“เซี่ยชีหรั่น คุณกล้าที่จะฆ่าลูกงั้นเหรอ งั้นบอกผมมาว่าทำไมเนี่ยนโม่ถึงหน้าตาเหมือนผม ?”
เย่เชินหลินรู้สึกโชคดีที่พ่อบ้านปฏิบัติต่อเขาด้วยต่อหน้าเสแสร้งเป็นเชื่อฟัง พอลับหลังกลับต่อต้าน เขารู้สึกโชคดีที่ไม่ได้ตั้งคำถามอย่างรอบคอบในเวลานั้น ถ้าไม่มีลูกแล้ว ตอนนี้จะยังผูกมัดเซี่ยชีหรั่นไว้ได้ยังไง
เซี่ยชีหรั่นของเขาไม่ใช่คนโง่เขลาคนเก่าที่ไร้หนามคมแล้ว เธอเรียนรู้ที่จะปกป้องตัวเองได้แล้ว
“ไม่ใช่ลูกของคุณ ก็คือไม่ใช่ของคุณ อี้ชิงหยุดรถ” มือของเซี่ยชีหรั่นกอดเนี่ยนโม่ไว้แน่นมือรู้สึกประหม่าไม่น้อย หากเย่เชินหลินแย่งลูกไป เธอสู้เขาไม่ได้แน่ ถ้าต้องไปตรวจความเป็นพ่อจริงๆก็ไม่ต้องสงสัยเลย
“อี้ชิงผมเป็นคนจ่ายเงินเดือนไม่ใช่คุณ”เย่เชินหลินจัดแจงแขนเสื้อพลางมองไปที่เซี่ยชีหรั่นและพูดด้วยรอยยิ้ม
“ฉันก็สามารถจ่ายเงินเดือนให้เขาได้เหมือนกัน” ใช่ เซี่ยชีหรั่นไม่ใช่เซี่ยชีหรั่นคนที่ไม่มีที่ไปคนนั้นแล้ว
“รอให้คุณเข้าไปในบ้านตระกูลเย่ก่อน ผมจะให้สิทธิ์นี้กับคุณ”
เด็กน้อยเรียนรู้ที่เถียงแล้ว? ดูเหมือนว่าสามปีที่ผ่านมาเขาจะพลาดไปไม่น้อย
“เย่เชินหลิน ปล่อยฉันไป คุณเกลียดฉัน แล้วทำไมฉันจะไม่เกลียดคุณ คุณยั่วโมโหฉันก่อน แล้วทิ้งกันเหมือนรองเท้าพังๆ เย่เชินหลินฉันไม่ต้องการคุณแล้ว” เซี่ยชีหรั่นกล่าวอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย ในตอนแรกที่เธอกับเย่เชินหลินอยู่ด้วยกันก็ผิดไปแล้ว ในเมื่อแยกทางกันแล้ว ทำไมตอนนี้ยังทำผิดซ้ำอีก
ชีหรั่น ถ้าคุณรู้ว่าจงหวีฉวนตายแล้ว คุณจะเกลียดผมมากกว่านี้ไหม?
เย่เชินหลินไม่กล้าคิด แม้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะเกลียดเขา แต่เขาก็ยังต้องรั้งเซี่ยชีหรั่นไว้ ทั้งกลางวันและกลางคืนที่ไม่มีเซี่ยชีหรั่นมันก็คือคืนมืด ไม่มีวันไหนที่มีแสงแดด
“ฉันกระโดดลงจากรถ ถ้าคุณไม่หยุดรถ” เซี่ยชีหรั่นกล่าวอย่างเย็นชา
ความดื้อรั้นของเด็กน้อยเย่เชินหลินไม่เคยสงสัยเลย แต่ชีหรั่นตอนนี้คุณมีข้อผูกมัดแล้ว
“เนี่ยนโม่ ลุงจะพาไปเล่นโอเคไหมครับ” เย่เชินหลินเพิกเฉยต่อเสียงร้องของเซี่ยชีหรั่นพลางหันไปมองเนี่ยนโม่หน้าตาเหมือนกับเขาตอนเด็กๆเลย
เนี่ยนโม่มองไปที่เย่เชินหลินและมองเซี่ยชีหรั่นแล้วไม่ได้พูดอะไร
“เนี่ยนโม่ เขาเป็นคนเลว” เซี่ยชีหรั่นพูดใส่ร้ายเย่เชินหลินต่อหน้าเนี่ยนโม่โดยไม่คิด
เซี่ยอี้ชิงมองไปที่เซี่ยชีหรั่นด้วยรอยยิ้ม เป็นครั้งแรกที่มีคนป้ายสีคุณเย่ และยังทำตรงๆซึ้งๆหน้า
“อี้ชิง ไปคอนโดเขตใหม่ ขับรถให้ไวๆ” เย่เชินหลินไม่พูดอะไรอีก ใบหน้าของเขาเย็นชา
ด้วยความเร็วรถเช่นนี้ ต่อให้เซี่ยชีหรั่นอยากโดดก็ไม่กล้าที่จะกระโดดลงจากรถ เธอคนเดียวยังโอเคอยู่ เมื่อมองลูกในอ้อมแขน เธอก็ทำไม่ลง
ใช้เวลาไม่นาน บ้านที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นต่อหน้า หัวใจของเซี่ยชีหรั่นกระตุกเบาๆ
“เย่เชินหลิน มันคงไม่ดีสำหรับใครเลยที่จะเป็นแบบนี้” เซี่ยชีหรั่นหวังว่าจิตใจที่สงบ จะทำให้เย่เชินหลินปล่อยมือได้ แต่เซี่ยชีหรั่นคงลืมนิสัยของเย่เชินหลินไป เขาจะปล่อยไปได้ยังไง
“ลงไป” เย่เชินหลินพูดพร้อมกับดึงประตูรถเปิด
“เย่เชินหลิน คุณบอกว่าพ่อของฉันฆ่าท่านประธานเย่ไม่ใช่เหรอ เลือดของฉันยังเป็นของตระกูลจงอยู่นะ”
เซี่ยชีหรั่นจ้องตากับเย่เชินหลิน
“ก็เพราะว่าพ่อของคุณฆ่าพ่อของผม ดังนั้นผมจะทรมานคุณไปตลอดชีวิต” เย่เชินหลินกัดฟันและพูดเขามองเซี่ยชีหรั่นเหมือนเสือดาวที่กำลังโกรธ เกลียดจนอยากจะฉีกเธอทิ้ง
เนี่ยนโม่มองไปที่เย่เชินหลินอย่างไร้เดียงสา และกระพริบตาอย่างสงสัย
“เนี่ยนโม่ ต่อไปนี้เรียกพ่อว่าพ่อนะ ” เย่เชินหลินกล่าวอย่างเรียบง่าย
“แม่ฮะ เขาเป็นพ่อเหรอฮะ”
“ไม่ใช่” เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างโหดเหี้ยม
แม่เซี่ยและพ่อเซี่ยยังคงอยู่ที่นี่ ควรจะบอกว่าคอนโดที่เขตพัฒนาใหม่เป็นพ่อและแม่ของเซี่ยอี้ชิงดุแลมาโดยตลอด
“คุณนาย ” เมื่อแม่เซี่ยเห็นเซี่ยชีหรั่นก็ตะโกนขึ้นอย่างดีใจ
“แม่เซี่ย ท่านยังอยู่ที่นี่เหรอคะ!”