สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1059 สาวใช้ตัวแสบ 963

ตอนที่ 1059 สาวใช้ตัวแสบ 963
เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างจริงใจ เธอพาเนี่ยนโม่เข้าไปในห้องเดิม ในเมื่อตอนนี้เธอไปไม่ได้แล้ว มาเเล้วก็ต้องอยู่อย่างมีความสุข
รอจนกว่าเย่เชินหลินไม่อยู่ แล้วเธอค่อยไป ถึงตอนนั้นใครก็อย่าได้มาห้ามเธอเชียว
เย่เชินหลินมองไปที่ดวงตาของเซี่ยชีหรั่น ตาของเขาขรึมลง เห็นท่าทางแบบนี้ของเซี่ยชีหรั่นก็คิดเรื่องบางอย่างออก
“เนี่ยนโม่ ไปกับแม่ป่ะ”
“เซี่ยชีหรั่น วันนี้เรามาพูดกันให้รู้เรื่อง เนี่ยนโม่ก็เป็นลูกของผมเหมือนกัน คุณจะทำให้เขาไม่มีพ่อไม่ได้ ”เย่เชินหลินรู้ดีถึงความปรารถนาในการอยากมีพ่อของเซี่ยชีหรั่น ดังนั้นเขาจึงลงมือจากจุดนี้ เขาเชื่อว่าเซี่ยชีหรั่นจะพิจารณาปัญหานี้อย่างจริงจัง
ไม่ใช่ว่าเซี่ยชีหรั่นไม่ได้คิดถึงปัญหานี้ เธอมองไปที่เนี่ยนโม่ ในฐานะแม่เธอไม่มีสิทธิ์กีดกันเย่เชินหลิน จากความจริงที่ว่าเขาเป็นพ่อของเขา
“ฉันจะหาพ่อที่ดีให้เนี่ยนโม่” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างปากแข็ง
“ คุณกล้าเหรอ” เย่เชินหลินจ้องไปที่เซี่ยชีหรั่น ด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ลูกชายของผม ไม่มีใครสามารถเป็นพ่อของเขาได้นอกจากผม”
เมื่อคิดว่าลูกชายของประธานอย่างเขาต้องเรียกคนอื่นเป็นพ่อ เป็นลูกชายของคนอื่นงั้นเหรอ เย่เชินหลินโกรธจนจมูกเบี้ยว
“มาอยู่ที่นี่ก่อนเถอะ แม่อยากเจอคุณ จิ่วจิ่วเองก็คิดถึงคุณเหมือนกัน” เย่เชินหลินพูดเบา ๆชั่วคราว เขาตระหนักได้แล้วว่าเด็กน้อยง้อไม่ได้ง่ายๆแล้ว
จิ่วจิ่ว เซี่ยชีหรั่นคิดถึงหญิงสาวคนนั้นที่ชอบช่วยเหลือคนอื่น ตอนนี้เธอสบายดีไหมนะ?
เมื่อเย่เชินหลินเห็นว่าเธอสนใจ จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาจิ่วจิ่ว
“จิ่วจิ่ว คุณอยู่ไหน” เย่เชินหลินถามอย่างตรงไปตรงมา
“มีอะไร?ไม่มีฉันจะวางสายนะ ฉันยุ่งมาก” จิ่วจิ่วพูดอย่างเย็นชา ตั้งแต่ตอนที่เย่เชินหลินและจงหยุนซางจะแต่งงานกัน จนถึงตอนนี้จิ่วจิ่วก็เพิกเฉยต่อเย่เชินหลินมาโดยตลอด ฝู้เฟิ่งหยียอมรับเธอเป็นลูกสาว จิ่วจิ่วยิ่งทำตามอำเภอใจโดยไม่ต้องเกรงกลัวเย่เชินหลิน
จิ่วจิ่วมองโทรศัพท์อย่างสงสัย เย่เชินหลินแทบจะไม่โทรหาเธอเลย เขาโทรหาเธอเพราะมีเรื่องบางอย่างเท่านั้น เย่เชินหลินไม่มีทางมาคุยเรื่องทั่วไปแน่
ฝู้เฟิ่งหยีเห็นว่าใบหน้าของจิ่วจิ่วเปลี่ยนไปและรู้เลยว่าเป็นเย่เชินหลินที่โทรมา
“ชีหรั่น อยู่ที่นี่กับผม” เย่เชินหลินแตะหน้าผากของเขาอย่างช่วยไม่ได้ เพื่อคนที่เขารักแล้วคงต้องทำแบบนี้เท่านั้น
จิ่วจิ่วดีดตัวยืนขึ้นทันที “เย่เชินหลิน คุณพูดว่าอะไรนะ? ”
ฝู้เฟิ่งหยีมองไปที่จิ่วจิ่วอย่างตื่นเต้น อยากรู้ใจจะขาดว่าเย่เชินหลินบอกเรื่องอะไรกับจิ่วจิ่ว จนทำให้เธอเสียการควบคุมแบบนี้
“วันนี้ชีหรั่นกลับมาแล้ว ตอนนี้อยู่กับผมที่นี่ คุณจะมาไหม ผมจะให้อี้ชิงไปรับคุณ” เย่เชินหลินพูดอย่างอารมณ์ดี
“งั้นก็รีบมา” จิ่วจิ่ววางสายเมื่อพูดจบ ชีหรั่นกลับมาแล้วจริงๆหรือ? เย่เชินหลินคงไม่ได้โกหกเธอใช่ไหม? จิ่วจิ่วอยากโทรไปถาม แต่ทนเสียหน้าไม่ได้
“เป็นอะไรไป ทำไมลูกดูมีความสุขขนานนั้น” ฝู้เฟิ่งหยีถามอย่างสงสัย ยิ่งเธอรู้ว่าโม่เสี่ยวจุนเป็นลูกของเธอ อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นมาก บวกกับลูกของฉิงฉิงกับโม่เสี่ยวจุนด้วย ฝู้เฟิ่งหยียุ่งอยู่กับการดูแลลูก ๆ การจากไปของเย่เฮ่าหรันจึงมีผลกระทบกับเธอน้อยลงไปมาก
“แม่ ชีหรั่นกลับมาแล้ว” จิ่วจิ่วกล่าวอย่างมีความสุข
ฝู้เฟิ่งหยีกล่าวด้วยความไม่เชื่อ “เย่เชินหลินบอกว่าหาไม่เจอไม่ใช่เหรอ ”ฝู้เฟิ่งหยีเชื่อเสมอว่าเซี่ยชีหรั่นยังมีชีวิตอยู่ เธอยังคงอยากกอดลูกของชีหรั่นเสมอ
ช่างเป็นเด็กที่ลำบากอย่างหนักจริงๆ แค่ชีหรั่นกลับมาก็ดีแล้ว
“เมื่อกี้คุณเย่บอกว่าชีหรั่น กลับมาแล้ว เขาให้อี้ชิงมารับหนู แม่อยากไปด้วยกันไหม? ” จิ่วจิ่วได้ยินว่าเซี่ยชีหรั่นกลับมาแล้ว เธอดีใจมากจนเรียกเย่เชินหลินว่าคุณเย่
“ชีหรั่นกลับมาแล้วจริงๆเหรอ?” ฝู้เฟิ่งหยีเอ่ยพึมพำ: “ไป ทำไมจะไม่ไปล่ะ”
จิ่วจิ่วประคองฝู้เฟิ่งหยีไว้ และทั้งสองคนก็ออกจากห้องไป
“สวัสดีค่ะคุณนาย คุณหนู” จางชิงมองไปที่จิ่วจิ่วกับฝู้เฟิ่งหยี จากระยะไกล พลางเอ่ยเรียกด้วยความเคารพ
จิ่วจิ่วไม่ชอบจางชิงมาตลอด แต่จริงๆแล้วเธอก็รู้สึกสงสารจางชิงจากใบหน้าที่เหมือนกับชีหรั่นนั้น จิ่วจิ่วก็รู้แล้วว่าจางชิงได้ตกหลุมรักเย่เชินหลินด้วยแล้ว ได้เป็นตัวแทนที่เย่เชินหลินใช้เมื่อคิดถึงเซี่ยชีหรั่นก็เท่านั้น
“เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ” จิ่วจิ่วกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ฝู้เฟิ่งหยีมองไปที่จิ่วจิ่วพลางส่ายหัวให้อย่างลับๆ นิสัยของเธอยังคงไม่เปลี่ยนไปเลย
เธอไม่ได้บอกว่าเธอชอบจางชิง แต่เธอก็ไม่ได้เกลียดจางชิง
จางชิงเฝ้าดูฝู้เฟิ่งหยีกับจิ่วจิ่วเดินไปด้วยกัน เธออิจฉามาก ถ้าหากมีวันหนึ่งที่เธอจะสามารถเดินไปกับพวกเขาได้ จางชิงคิดว่าต่อให้ตายก็คุ้มค่า
พ่อบ้านเพิ่งเดินเข้ามาเห็นสายตางมงายของจางชิงแล้วถามว่า “คุณมองอะไร? ”
“คุณนายและคุณหนูเดินออกไปอย่างมีความสุขมาก ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ถ้าหากมีวันหนึ่งที่ฉันจะเดินไปกับพวกเขาได้” จางชิงพูดต่อไปไม่ไหว เธอยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหน้า ไม่มีวันนั้น เธอมันก็แค่
จะทำอย่างไรถ้าวันหนึ่งฉันจะไปกับพวกเขา” จางชิงไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป เธอยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว ไม่ใช่วัน ๆ เธอเป็นแค่คางคกอยากกินเนื้อห่านฟ้า
“พ่อบ้าน คุณรู้มั้ย?” จางชิงมองไปที่พ่อบ้าน
พ่อบ้านมองไปที่จิ่วจิ่วและฝู้เฟิ่งหยีที่ยังสามารถมองเห็นพวกเขาได้จากด้านหลัง เขาเองก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
เมื่อมองไปที่พ่อบ้านที่กำลังส่ายหัว จางชิงก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้
“พ่อบ้าน คุณเย่กำลังจะกลับบ้าน เร็ว ๆ นี้แล้ว ฉันจะไปซื้อผักสักหน่อย” จางชิงอยากทำอาหารให้เย่เชินหลินด้วยตัวเอง เห็นเขากินอาหารที่เธอปรุง ก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งเช่นกัน
พ่อบ้านมองไปที่ด้านหลังของจางชิงจากที่ไกลๆ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน
เมื่อมองไปที่ห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุด จางชิงจำได้ว่าครั้งหนึ่งที่เย่เชินหลินเมา เขาพาเธอมาที่นี่เพื่อซื้อเสื้อผ้าให้เธอให้ได้ และพูดว่า “ต่อไปผมจะไปเลือกเสื้อผ้าที่คุณชอบกับคุณ”ครั้งนั้นจางชิงถึงกับร้องไห้ รู้ดีว่าคนที่คุณเย่พูดถึงไม่ใช่เธอ แต่เธอก็ยังซาบซึ้งจนร้องไห้
“เซี่ยชีหรั่น?” เสียงหนึ่งดังขึ้นที่เบื้องหลังของจางชิง เสียงนี้เต็มไปด้วยความเกลียดชัง และ จางชิงก็ไม่ได้รู้จักด้วย
เมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า จางชิงได้แต่ขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร
เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์คนหนึ่ง มีรูปร่างที่ดีมาก ดวงตากลมโต นัยน์ตาของเธอมีความเกลียดชังอย่างอธิบายไม่ถูก และผมหยักศกเป็นลอนใหญ่ๆ
“เหอะๆ ไม่ใช่เซี่ยชีหรั่นเหรอ แค่หน้าตาคล้ายกันก็เท่านั้น” ผู้หญิงตรงหน้าพูดอย่างเยาะเย้ย “แต่ใครใช้ให้เธอหน้าคล้ายกันล่ะ”
ฝ่ามือตบลงมาที่หน้าของจางชิง
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาตบตีคนอื่น? ” จางชิงมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าด้วยความโกรธ เธอไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้
มีเสียงผู้ชายน่าฟังดังมาจากไม่ไกล
“ที่รัก ทำไมวิ่งเร็วจัง”
จางชิงผงะไป เมื่อเห็นชายที่เดินมา ชายคนนี้คล้ายกับหลินหลิงอยู่เกือบแปดส่วน
“ที่รัก ฉันเพิ่งเห็นคนรู้จัก แต่คาดไม่ถึงว่าพอฉันมาก็ไม่เจอแล้ว” ผู้หญิงที่ตบจางชิงเดินไปหาผู้ชายที่เดินมา และยืนพิงเขาอย่างอ่อนแอ
เมื่อเห็นว่าตัวตนของพวกเขาไม่ธรรมดา จางชิงไม่อยากสร้างปัญหา เธอถือของเตรียมที่จะจากไป
“ที่รัก เมื่อกี้เธอตบฉัน” ผู้หญิงคนนั้นดัดเสียงพูดขึ้นเบา ๆ
“ซือซือ?” เสียงชายคนนั้นดังขึ้นเล็กน้อย
“เอาล่ะๆ ที่รักไปกันเถอะ” ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าซือซือลากชายคนนั้นออกไปอย่างออดอ้อน
เซี่ยชีหรั่นสามคำนี้ ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะมีความแค้นกับเซี่ยชีหรั่น แต่ว่าเซี่ยชีหรั่นไม่ได้อยู่ที่นี่
ผู้หญิงคนนี้เรียกตัวเองว่าซือซือมาโดยตลอด เมื่อสองปีก่อนเธอได้พบกับหลินหลิงที่ผับแห่งหนึ่ง เป็นเพราะว่าแม่ น้องชายของหลินหลิงจึงอาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกามาตลอด และไม่ได้กลับบ้าน จนกระทั่งหลินหลิงแต่งงานเขาถึงได้กลับมา เขามีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีเท่าไหร่กับท่านปู่หลิน
ท่านปู่หลินขอให้เขาไปนัดบอด เขาจึงไปที่ผับเพื่อพาซือซือผู้หญิงคนนี้กลับมา
หลินหลิงไม่ชอบผู้หญิงที่มีเสน่ห์เย้ายวนคนนี้ เขาและเพื่อนอีกสองสามคนนั่งดื่มอยู่ในผับ ผู้หญิงคนนี้เขามาเพื่อยั่วยวนหลินเจี๋ย ประจวบกับที่เขากำลังทะเลาะกับท่านปู่หลินพอดี เขาพาซือซือกลับไปที่บ้านตระกูลหลินด้วยความโกรธเคือง ท่านปู่หลินโดนหลินเจี๋ยจี้ให้โกรธมากจนต้องนอนบนเตียงถึงสามวัน
แต่ผู้หญิงคนนี้ฉลาดมาก เธอไม่เคยพูดถึงการแต่งงาน และเธอไม่สนใจว่าหลินเจี๋ยจะมีผู้หญิงคนอื่นหรือไม่ เพราะความฉลาดของเธอ หลินเจี๋ยจึงเก็บเธอเอาไว้
“ที่รัก เมื่อกี้คุณเห็นใครเหรอ?” หลินเจี๋ยมองไปที่ลอยฝ่ามือบนใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น เขาไม่ได้พูดอะไร ยังไง ซือซือก็เป็นผู้หญิงของเขา
สีหน้าของซือซือลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย เธอส่ายหน้าโดยไม่รู้ตัว
“ไปดื่มกันเถอะ” หลินเจี๋ยกล่าวอย่างสุภาพบุรุษ
เมื่อกี้ได้รับโทรศัพท์จากท่านปู่หลิน เขาบอกให้เขากลับบ้านในวันนี้ และบอกว่ามีคนจากบริษัทหนึ่งจะมาเป็นแขกที่บ้านตระกูลหลิน ถ้าให้พูดอย่างตรงไปตรงมาก็คือการนัดดูตัวนั้นแหละ หลินเจี๋ยวางสายโทรศัพท์ในทันที ต้องการให้เขาไปนัดดูตัวเหรอ? อย่าแม้แต่จะคิดเลย
ดวงตาของซือซือมืดลง เธอไม่อยากไปที่ผับมืดๆที่นั่นเป็นฝันร้ายของเธอ
เมื่อเห็นว่าหลินเจี๋ยอารมณ์ไม่ดี ต่อให้เธอจะไม่อยากไป แต่ก็ต้องทำเป็นยิ้มและไปกับเขา
“คอบรั่นดี” หลินเจี๋ยลอบมองไปที่ซือซืออย่างเงียบๆ ท่านปู่หลินรู้ว่าเขาพาผู้หญิงกลับบ้านแล้วยังไม่ตัดใจอีกเหรอ?
ซือซือนึกถึงผู้หญิงที่เธอเห็นในวันนี้ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินพวกแกรอก่อนเถอะ ฉันจะไม่ยอมให้พวกแกใช้ชีวิตดีๆแน่
ก่อนที่หลินเจี๋ยจะทันได้ดื่ม โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาปลดล็อกอย่างรำคาญ ช่างน่าโมโหจริงๆใครมาโทรหาเขาในช่วงที่เขาอารมณ์ไม่ดีอย่างงี้
เมื่อมองไปที่คำว่าพี่สาว ความโกรธของหลินเจี๋ย ก็มลายหายไป
“พี่ มีอะไรเหรอ?” หลินเจี๋ย ถามด้วยรอยยิ้ม ตระกูลหลินคนที่เขาชอบที่สุดก็คือหลินหลิง พี่สาวของเขาเอง
“เสี่ยวเจี๋ย นายอยู่ที่ไหน กลับมาก่อน พ่อไม่สบาย” หลินหลิงกล่าวอย่างกังวล “พ่อไม่สบายจริงๆ นายกลับมาคนเดียวก็พอนะ”หลินหลิงกังวลว่าหลินเจี๋ยพาผู้หญิง คนนั้นกลับมาด้วย ไม่งั้นพ่อคงจะโกรธจนป่วยหนักกว่าเดิมอีก!
“ผมไม่อยากไป”พอหลินเจี๋ยคิดถึงแม่ เขาก็เกลียดเลขาธิการหลิน
“นายก็ถือส่ะว่ามาเยี่ยมพี่แล้วกัน ” หลินหลิงกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ ผ่านมาหลายปีแล้ว เสี่ยวเจี๋ยกับพ่อก็ยังคงเกลียดกันอยู่ เธอพยายามแก้ไขความเกลียดชังของพวกเขามาโดยตลอด แต่ผู้ชายที่หยิ่งผยองทั้งสองไม่มีใครยอมลดศีรษะลงเลย
หลินเจี๋ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า “โอเค ผมจะกลับไป”
ซือซือฟังเสียงที่คุ้นเคย และรอยยิ้มของเธอก็หนาขึ้นเรื่อย ๆ ครั้งแรกที่เธอเห็นหลินเจี๋ย เธอรู้สึกคุ้นเคยมาก หลังจากเธอให้ความสนใจและสืบอยู่หลายครั้ง เธอก็รู้ว่าเขาเป็นลูกชายของเลขาธิการหลิน ลูกชายของเลขาธิการหลินน่ะสามารถใช้ประโยชน์ได้
เธอถือแก้วไวน์และเดินไปข้างหน้าเพื่อทักทายกับหลินเจี๋ย แต่หลินเจี๋ยไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ เธอพยายามอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ เธอคิดได้ว่าฐานะที่แท้จริงของหลินเจี๋ยเป็นใคร เขาเจอผู้หญิงมาเยอะแล้ว ดูเหมือนว่าถ้าต้องการยั่วหลินเจี๋ยต้องหาโอกาส เธอแอบซุ่มมองหาโอกาสเสมอ แอบสืบและรู้ว่าหลินเจี๋ยไม่ลงรอยกับเลขาธิการหลิน ช่างเป็นโอกาสที่ดีเลย