สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1061 สาวใช้ตัวแสบ 965

ตอนที่ 1061 สาวใช้ตัวแสบ 965
“ไม่ต้องห่วงนะ มีฉันอยู่ทั้งคน”
ใช่ แค่มีเขาก็ดีแล้ว
“คุณออกไปเถอะ ฉันจะพักผ่อน” เซี่ยชีหรั่นออกคำสั่งโดยลืมไปว่านี่คือบ้านของเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินกล่าวด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม “เซี่ยชีหรั่น คุณลืมไปเหรอว่านี่คือที่ของผมนะ”
ยัยตัวเล็ก คุณสบายเกินไปละนะ! กล้าไล่คนอื่นออก
“คุณเย่ คุณยืนยันที่จะพาฉันมาที่นี่ ฉันก็มาแล้วนี่ไง แล้วคุณยังจะมาทะเลาะแย่งสิทธิ์ในการพักผ่อนกับแขกอีกเหรอคะ?”
เซี่ยชีหรั่นเองก็ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
“ยัยตัวเล็ก คุณไม่ใช่แขก แต่คุณเป็นคุณนายของที่นี่” เย่เชินหลินเดินเข้ามาหาเซี่ยชีหรั่นและพูดด้วยรอยยิ้ม
“เย่เชินหลิน ถ้าคุณไม่ออกไปข้างนอก ฉันจะออกไปเอง ฉันรู้จักที่นี่ดี” เซี่ยชีหรั่นหนีออกจากอ้อมแขนของเย่เชินหลิน เธอยังไม่ชินกับการเข้าใกล้ของเขา
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นที่ยืนอยู่ไม่ไกล เธอพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา “คุณพักผ่อนเถอะ ฉันไปล่ะ”
ยัยตัวเล็ก ผมยังมีเวลาเอาชนะคุณอีกมาก
ปิดประตูแล้ว เซี่ยชีหรั่นจึงหยิบโทรศัพท์ออกมา เธอโทรหาโบรกเกอร์ ในช่วงสามปีที่ผ่านมาเธอเป็นนักออกแบบเครื่องประดับ ในขณะเดียวกันเธอยังเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของบริษัทจิวเวลรี่ เครื่องประดับแห่งใหม่ล่าสุดของฝรั่งเศส
เซี่ยชีหรั่นยุ่งอยู่กับเด็กๆ จึงได้แต่ให้โบรกเกอร์ช่วยลงทุนแทนเซี่ยชีหรั่น โบรกเกอร์ของเธอเป็นคนที่มีพรสวรรค์ชั้นยอด เขาเป็นคนใจดี เมื่อได้ร่วมงานกับเซี่ยชีหรั่น ด้วยความซื่อสัตย์ใจดีของเธอ เขาจึงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเซี่ยชีหรั่น
“คุณเซี่ย คุณโทรหาผมเหรอ” เสียงผู้ชายแสนดีลอดผ่านสายมา
“ตอนนี้ฉันอยู่ที่ประเทศจีน ตอนแรกได้รับข่าวว่าจะมีคนเอาเปรียบฉัน คุณช่วยช่วยหาคนมาปกป้องลูกของฉันเงียบๆได้มั้ยคะ” เซี่ยชีหรั่นกังวลมากที่สุดเกี่ยวกับ เนี่ยนโม่เขายังเด็ก ยังมีอนาคตอีกยาวไกล ส่วนเธอนั้นตายดีกว่าอยู่
“ครับ คุณเซี่ย” อีกฝ่ายดูเหมือนจะอยากถามคำถามอื่นๆอีก แต่เมื่อคิดว่าที่จีนดึกแล้ว เขาก็ไม่พูดอะไรอีก
ได้รับคำสัญญา เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกโล่งใจ เธอไม่สามารถดูแลเนี่ยนโม่คนเดียวได้ ดังนั้นเธอจึงอยากหาคนที่ปกป้องเขาได้ เรื่องนี้ทำเอาเธอขมวดคิ้วสับสนมากๆ
จิ่วจิ่วอยากตามเซี่ยชีหรั่นไปที่บ้านตระกูลหลี่ มีเย่เชินหลินบอกว่าเขาต้องการที่จะปกป้องดูแลลูกและภรรยาของเขา เซี่ยชีหรั่นเองพูดแล้วก็ยังไม่ชนะเย่เชินหลิน เธอจึงเมินเขา เย่เชินหลินลูบจมูกของเขา หรือว่าจะเบื่อคุณชายเย่อย่างเขาแล้ว?
“ต้าฮุย ฉันแก่แล้วหรือ?” เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เนี่ยนโม่และใช้โอกาสนี้ถามหลินต้าฮุย
“คุณเย่ คุณยังหนุ่มมาก!” หลินต้าฮุยกำลังพูดความจริง เขาไม่รู้ว่าทำไมเย่เชินหลินถึงถามคำถามนี้
“แน่ใจหรือว่าฉันยังหนุ่ม?” เย่เชินหลินถามด้วยความไม่เชื่อ เห็นจิ่วจิ่วและเซี่ยชีหรั่นจูงเนี่ยนโม่ออกไป เขาก็รีบพูดว่า “ฉันวางสายล่ะ เดี๋ยวมาถามใหม่”
เย่เชินหลินเปิดประตูรถ
“แล้วอี้ชิงล่ะ” เซี่ยชีหรั่นไม่เห็นเซี่ยอี้ชิง
จิ่วจิ่วมองไปรอบๆ
“เขามีธุระเลยขอลา”
คุณชายเย่กล่าวด้วยใบหน้าแดงก่ำ เซี่ยอี้ชิงได้รับวันหยุดจากเย่เชินหลิน ขาอยู่ในช่วงพักร้อน แต่เขาไปไหนไม่ได้
เซี่ยอี้ชิงรู้ดีว่าคุณชายเย่ทำเช่นนี้ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณเซี่ยแน่ๆ และเขาก็หวังว่าคุณเซี่ยกับคุณเย่จะกลับมาคืนดีกันเหมือนเดิม
จ้าวเหวินอิงมีความสุขมากที่ได้เห็นลูกสาวลูกเขยและหลานชายตัวน้อยที่น่ารักของเธอมาถึง
“สวัสดีค่ะคุณป้า” จิ่วจิ่วร้องออกมาอย่างฉลาด
“เข้ามาๆ” จ้าวเหวินอิงทักทาย
“แม่คะ ทำไมไม่พักผ่อน เมื่อวานก็ไม่ได้ถามว่าสรุปแล้วแม่ไม่สบายรึเปล่า” เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปใกล้จ้าวเหวินอิงและถามอย่างเป็นทุกข์
จ้าวเหวินอิงแตะศีรษะของเซี่ยชีหรั่นและพูดเบาๆ “ชีหรั่น แม่สบายดี คิดถึงลูกมาก”
หลี่เหอไท้ยิ้มและมองไปที่เซี่ยชีหรั่น
“ชีหรั่น ฉันเขียนขึ้นเอง เห็นว่าแม่คิดถึงเธอมาก ฉันต้องทำบางอย่างในฐานะลูกชาย!” หลี่เหอไท้กล่าวอย่างอ่อนโยน
จงหยุนซางยืนอยู่ข้างๆหลี่เหอไท้ เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถจริงๆ
เซี่ยชีหรั่นถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันไม่เหมาะสมที่จะถามเธอยิ้มและไม่พูด
เธอได้ยินเสียงนกหวีดก่อนที่จะเดินเข้าไป
หันกลับไปก็เจอโม่เสี่ยวจุนและไห่ฉิงฉิง ทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่ได้?
“คุณป้า ชีหรั่นไม่อยู่ ฉันเป็นพี่ชายของเธอ ได้ยินมาว่าคุณป้าไม่สบายเลยมาเยี่ยม” เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ข้างหลังและไม่สามารถก้าวไปได้พี่ชาย ฉันขอโทษและก็ขอบคุณมาก
“เสี่ยวจุน ขอบคุณนะ ป้าสบายดี” จ้าวเหวินอิงรู้สึกขอบคุณโม่เสี่ยวจุนมาก
เมื่อไห่ฉิงฉิงเห็นเซี่ยชีหรั่นอยู่ข้างหลัง เธอก็สะกิดโม่เสี่ยวจุน โม่เสี่ยวจุนจึงเห็นเซี่ยชีหรั่นเพราะไห่ฉิงฉิง ในนาทีนั้นเซี่ยชีหรั่นเป็นคนเดียวในโลกของเขา เขาจ้องมองอย่างว่างเปล่า มองไปที่ใครบางคนที่อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม แสงทั้งหมดของโม่เสี่ยวจุนในขณะนั้นมาจากเซี่ยชีหรั่น
“ชีหรั่น” โม่เสี่ยวจุนร้องออกมาสองคำและอีกคำมากมายก็วิ่งไปมาระหว่างริมฝีปากและฟันของเขาหลายครั้ง เขาไม่สามารถบรรยายความรู้สึกทั้งหมดออกมาได้
“พี่ ฉันสบายดี” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เธอสบายดี และเธอก็มีความสุขมาก
“พี่สะใภ้ ขอบคุณพี่และพี่ชายมาก”
ไห่ฉิงฉิงยิ้มและพยักหน้า เธอพิงโม่เสี่ยวจุน เธอควรจะมีความสุขที่มีโม่เสี่ยวจุนอยู่
“เข้ามาคุยกัน”
จงหยุนซางเปิดประตูและเชิญทุกคนเข้ามา
“ชีหรั่น ปีนี้คุณเป็นอย่างไรบ้าง!” ไห่ฉิงฉิงถามคำถามที่โม่เสี่ยวจุนอยากถามพวกเขา แต่งงานกันมาสองสามปีแล้ว ทุกๆการเคลื่อนไหวของเขา ไห่ฉิงฉิงรู้ดีว่าเขาคิดอะไรอยู่
“ก็ดี แล้วคุณล่ะ”
หลังจากพูดจบ เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกว่านี่ดูเป็นทางการมาก
โม่เสี่ยวจุนเดินไปที่เซี่ยชีหรั่นและพูดเป็นคำพูดที่ได้ยินแค่สองคน “ฉันขอโทษ”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว เรื่องตอนนั้นเป็นทางที่เธอเลือกเดินเอง
โม่เสี่ยวจุนมองไปที่เย่เชินหลินอย่างดุเดือดและไม่พูดอะไรเลย เขาและเย่เชินหลินไม่เคยคุยอะไรกันมาสามปีแล้ว เย่เชินหลินโทษโม่เสี่ยวจุนที่ทำให้เขาไม่เรียกเย่เฮ่าหรันว่าพ่อ ส่วนโม่เสี่ยวจุนก็โทษที่เย่เชินหลินแย่งเซี่ยชีหรั่นไปแล้วยังดูแลเธอได้ไม่ดีอีก
เย่เชินหลินมองไปที่ดวงตาของโม่เสี่ยวจุน เขารู้สึกผิด คนที่ภูมิใจในตัวอย่างเย่เชินหลินยังขอโทษ
ในวันที่สามของการแต่งงานของเย่เชินหลินและจงหยุนซาง ทุกอย่างจบลง โม่เสี่ยวจุนตามหาเย่เชินหลินและชกเขาไปหนึ่งที
“เย่เชินหลิน หมัดนี้เป็นของชีหรั่น คุณทำร้ายชีหรั่นอย่างเห็นแก่ตัว คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ชีหรั่นใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนไม่มีคุณ คุณรู้ว่าแม่ของเด็กไม่สามารถเลือกได้ ชีหรั่นเป็นผู้บริสุทธิ์ คุณยังคงทำร้ายเธออย่างโหดร้าย เย่เชินหลิน พูดกันตามเหตุผลแล้ว จงหยุนซางกับเซี่ยชีหรั่น จงหวีฉวนรักจงหยุนซางที่สุด แล้วทำไมคุณถึงเกลียดชีหรั่นมากกว่าจงหยุนซาง ชีหรั่นและลูกของคุณล่ะ เย่เชินหลิน ถ้าเป็นเป็นได้ ฉันก็ไม่อยากให้คุณคบกับเธอหรอก”
หลังจากที่เย่เชินหลินได้ยินสิ่งที่โม่เสี่ยวจุนพูด เขาก็ต่อยโม่เสี่ยวจุน “โม่เสี่ยวจุน จำไว้ว่าจากนี้ไปนายนามสกุลเย่”
โม่เสี่ยวจุนเช็ดเลือดจากมุมปากของเขาและพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “เย่เชินหลิน คุณคิดผิดแล้ว ฉันจะเป็นโม่เสี่ยวจุน ไม่ใช่เย่จื่อห้าน อย่าคิดว่าทุกคนจะสนใจสถานะของคุณในตระกูลเย่ เย่จื่อห้านสำหรับฉันไม่มีอะไรเลย สิ่งที่ฉันสนใจคือรักวัยเด็กของฉันตลอดยี่สิบกว่าปีนี้ต่างหาก”
“กล้าเหรอ” เย่เชินหลินมองโม่เสี่ยวจุนด้วยความไม่เชื่อ เย่จื่อห้านไร้ค่าในสายตาของเขาจริงๆเหรอ?
“เย่เชินหลิน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ การจับกุมของจงหวีฉวนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ วันหนึ่งชีหรั่นรู้เกี่ยวกับปัญหานี้เธอจะไม่ให้อภัยคุณเหรอ คนที่เธอไม่สามารถให้อภัยได้คือตัวเธอต่างหาก แบบนั้นเธอจะทรมานยิ่งกว่า ดังนั้นฉันหวังว่าชีหรั่นจะไม่กลับไปที่ตงเจียงอีกตลอดชีวิต”
โม่เสี่ยวจุนเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองและให้เย่เชินหลินกลับมาอย่างโดดเดี่ยว ใช่ เดียวดาย เขามีลูกแล้วและเขามีภรรยาแล้ว แต่เขาก็ยังเหงา
ตั้งแต่นั้นมาเย่เชินหลินก็คิดถึงเรื่องของเขาและเซี่ยชีหรั่น เขาเข้าใจว่าเธอบริสุทธิ์ แต่เย่เชินหลินยังอดคิดไม่ได้ว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นลูกสาวของจงหวีฉวน
สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือประโยคของโม่เสี่ยวจุน เขาหวังว่าชีหรั่นจะไม่กลับมาที่ตงเจียงตลอดชีวิต
โม่เสี่ยวจุนมองไปที่เย่เชินหลินอย่างเยาะเย้ย ความทรมานของเย่เชินหลินเพิ่งเริ่มต้นขึ้น
“วันนี้กินหม้อไฟเป็นไง ไปช้อปปิ้งกัน” ไห่ฉิงฉิงพาโม่เสี่ยวจุนมาแนะนำ เธอกับไห่ฉิงฉิงมักจะมาที่บ้านตระกูลหลี่และพวกเขาก็คุ้นเคยกับจงหยุนซางและจ้าวเหวินอิงแล้ว
“ตกลง เนี่ยนโม่และคุณยายอยู่ที่บ้าน เราไปซื้อกับข้าวเถอะ” จิ่วจิ่วกล่าวพลางดึงเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่จิ่วจิ่ว ผู้หญิงคนนี้ยังคงระวังตัวมากในบางครั้ง นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดจากการโทรเมื่อวาน
“เนี่ยนโม่ อยู่ที่นี่นะ แม่จะรีบกลับมา” เซี่ยชีหรั่นก้มศีรษะลงและอธิบาย เนี่ยนโม่
“ชีหรั่น นี่คือ” ไห่ฉิงฉิงมองไปที่เด็กที่มีลักษณะคล้ายกับเย่เชินหลินและถามความสงสัย ลูกของเซี่ยชีหรั่นเหรอ?
“นี่ลูกของฉัน เนี่ยนโม่มาหาคุณน้าคุณอาเร็ว” ชีหรั่นพา เนี่ยนโม่ที่ด้านหน้า
“คุณน้า คุณอา”
“เก่งมาก เนี่ยนโม่ รอคุณน้าคุณอากลับมาทำกับข้าวอร่อยๆให้กินนะ” โม่เสี่ยวจุนแตะหัวของเนี่ยนโม่ด้วยความรักมากกว่าลูกๆของเขาเอง
เย่เชินหลินมองไปที่มือนั้น ดวงตาของเขามืดลงเล็กน้อย เขาไม่ได้สัมผัสกับ เนี่ยนโม่ เช่นนี้ โม่เสี่ยวจุนนายกล้ายกเค้าบ้านคนอื่นเหรอ
โม่เสี่ยวจุนดูเหมือนจะรู้สึกถึงความไม่พอใจของเย่เชินหลิน เขามองไปที่เย่เชินหลินอย่างโอ้อวดและจงใจแตะหัวของเนี่ยนโม่ อีกครั้ง
“เนี่ยนโม่เป็นเด็กดีจริงๆ ไม่เหมือนคนบางคน” โม่เสี่ยวจุนดูเหมือนจะมองไปที่เย่เชินหลินอย่างไม่พอใจและไม่ยอมกัน
เย่เชินหลินรู้สึกยุบยิบด้วยความเกลียดชังและไม่สามารถทำอะไรได้ เมื่อคิดถึง ฝู้เฟิ่งหยีมักจะพูดว่า: “เชินหลิน พวกเราทุกคนเสียใจกับเสี่ยวห้าน ดังนั้นปล่อยเขาไปเถอะ”
เย่เชินหลินไม่สามารถละเมิดคำพูดของแม่ได้ บางครั้งเขาก็อยากเอาชนะโม่เสี่ยวจุนแต่ก็ทำไม่ได้ ครั้งแรกเป็นเพราะเขาโกรธ แต่ตอนนี้เขาเข้าใจหลายๆมากขึ้น ถ้าให้ลงมือทำจริงๆ เย่เชินหลินมันยากมากที่จะต่อสู้ เพราะนั่นคือน้องชายที่เขาห่วงใยมากที่สุด
“ไปกันเถอะ” ไห่ฉิงฉิงดึงแขนเสื้อของโม่เสี่ยวจุนอย่างทำอะไรไม่ได้ เธอคุ้นเคยกับวิธีที่โม่เสี่ยวจุนและเย่เชินหลินปฏิบัติต่อกัน ฝู้เฟิ่งหยีหวังเสมอว่าโม่เสี่ยวจุนจะไปเยี่ยมเธอที่บ้านตระกูลเย่ แต่โม่เสี่ยวจุนก็ไม่เคยเหยียบไปที่บ้านตระกูลเย่เลยสักครั้ง