สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1063 สาวใช้ตัวแสบ 967

ตอนที่ 1063 สาวใช้ตัวแสบ 967
“คุณลุง รู้จักแม่ของผมหรอฮะ” เนี่ยนโม่ลืมตาขึ้นและมองไปที่ไห่ลี่หมินด้วยความสงสัย
เขาจำเธอไม่ได้อย่างไร? ไม่เพียงแค่รู้ แต่คุ้นเคยมากและสามารถจำร่างของเธอได้แม้ปิดตา
ในช่วงสามปีที่ผ่านมาระหว่างที่เซี่ยชีหรั่นหายตัวไป โม่เสี่ยวจุนตามหาเธอไปทุกหนทุกแห่งและต่อมาเย่เชินหลินก็ตามหาเธอเช่นกัน มีเพียงเขาเท่านั้นที่ไม่สามารถตามหาเซี่ยชีหรั่นได้อย่างตรงไปตรงมา เขาไม่สามารถทำให้หลินหลิงเสียใจได้ โม่เสี่ยวจุนเป็นพี่ชาย ส่วนเย่เชินหลินเป็นคนรัก มีเพียงเขาเท่านั้นที่กลายเป็นคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย
เนี่ยนโม่มองไปที่ไห่ลี่หมินซึ่งไม่พูดอะไร ดวงตาของเขาคล้ายกับลุงสวีได้อย่างไร
“คุณลุง ทำไมคุณถึงมีดวงตาแบบนี้?” เนี่ยนโม่ถามด้วยความไม่เข้าใจ จากนั้นก็พูดอย่างไม่หยุด “คุณชอบแม่เหมือนลุงสวีเหรอ”
ไห่ลี่หมินอ้าปากเล็กน้อยและมองไปที่เนี่ยนโม่ด้วยความสงสัย เขารู้สึกประหลาดใจกับน้ำเสียงที่เป็นผู้ใหญ่ของเด็กตัวเล็กๆกับประโยคที่ว่าเขาชอบแม่ของเขาเหมือนลุงสวี
“ลุงสวีคือใคร”
ไห่ลี่หมินอุ้มเนี่ยนโม่ขึ้นมา ชายที่แซ่สวีปรากฏตัวข้างๆชีหรั่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ชีหรั่นเป็นคนสดใสที่ทำให้คนอื่นอยากเข้าใกล้
“ลุงสวีก็คือลุงสวี” เนี่ยนโม่กล่าวอย่างเคร่งขรึม ดูท่าทางไร้ทางเลือกของไห่ลี่หมินแล้วเนี่ยนโม่ยิ้มและพูดว่า “ลุงสวีอาศัยอยู่กับแม่ที่ปารีส”
แม้ว่า เนี่ยนโม่จะเป็นเด็กที่โตแล้ว แต่เขาก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี บางเรื่องก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี คำพูดนี้ทำให้เซี่ยชีหรั่นดูแปดเปื้อน
ชีหรั่นอาศัยอยู่กับคนอื่น ดวงตาของไห่ลี่หมินเบิกกว้าง เขาไม่เชื่อ
“ไปกันเถอะ เข้าไปตามหาพ่อเราเถอะ” ไห่ลี่หมินอุ้มเนี่ยนโม่และก้าวเข้าไปในบ้านตระกูลเย่
“นายน้อย ทำไมถึงวิ่งไปทั่วเลยคะ” สาวใช้ที่ตามมาในที่สุดก็วางใจที่กลัวลงได้ “ขอบคุณ คุณไห่” เมื่อเห็นไห่ลี่หมินนำเนี่ยนโม่ สาวใช้ก็แอบดีใจ โชคดีที่คุณไห่มาที่นี่
“คุณควรจะขอบคุณฉัน นายน้อยของคุณเกือบจะถูกพรากไปในตะกี้นี้” ไห่ลี่หมินพูดอย่างจริงจัง ผู้หญิงคนนั้นคือใคร? ดูเหมือนว่าจะมุ่งเป้าไปที่เย่เชินหลิน
“คุณไห่” เมื่อสาวใช้ได้ยินคำพูดของไห่ลี่หมิน เธอก็ทรุดลงคุกเข่าด้วยความตกใจ เธอเข้าใจความหมายของนายน้อยที่อยู่ที่ตระกูลเย่ หากเขาหายไป ไม่มีใครที่ดูแลนายน้อยสามารถปัดความรับผิดชอบได้
“คราวหน้าให้อยู่ใกล้ๆ และอย่าให้เขาออกไปข้างนอก” ไห่ลี่หมินพูดอย่างเย็นชา แม้ว่านี่จะไม่ใช่บ้านตระกูลไห่แต่ไห่ลี่หมินก็ยังโกรธมาก
สาวใช้พยักหน้าเท่านั้น เธอไม่กล้ามองตาไห่ลี่หมิน
“ลุงฮะ มันเป็นความผิดของผมเอง อย่าโทษเธอเลย” เนี่ยนโม่ปกป้องผู้หญิงที่อยู่บนพื้น แม่ของเขาบอกเขาว่าเขาเป็นผู้ชาย กล้าทำต้องกล้ารับ เขาเป็นคนเดินออกไปเอง ไม่ใช่ความผิดของคุณน้า
ไห่ลี่หมินคุ้นเคยทางไปห้องหนังสือของเย่เชินหลินดี
“เข้ามา” เย่เชินหลินเห็นเพียงไห่ลี่หมินพูดกับหญิงคนหนึ่ง เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขาไม่ใช่ว่าไม่รู้จักไห่ลี่หมิน ตั้งแต่เล็กจนโตหมอนี่ไม่เคยว่าใคร ตอนนี้พระอาทิตย์กำลังตกทางทิศตะวันออก
“เชินหลิน ลูกของคุณกลับไม่สนใจ ถ้าคุณไม่ชอบจริงๆ ฉันยินดีอย่างยิ่งที่ ส่งเขามาให้ฉัน” ไห่ลี่หมินพูดในเชิงเล่นสำนวน พูดทีเล่นทีจริง
เย่เชินหลินมองไปที่ไห่ลี่หมิน ลูกของเขาเขาจะไม่สนใจได้ไง? แล้วเมื่อไหร่ที่เขาจะได้มีโอกาสอุ้มเนี่ยนโม่สักที? เย่เชินหลินรู้สึกหดหู่เล็กน้อย ทำไมเนี่ยนโม่ตัวน้อยคนนี้ถึงไม่ชอบเขา
“มาหามีธุระอะไร เนี่ยนโม่ไปหาแม่” เย่เชินหลินพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง แต่ในใจของเขา เขาอยากให้เนี่ยนโม่ออกจากอ้อมกอดของไห่ลี่หมินและมาหาเขา เขาเป็นพ่อแต่ไม่เคยได้กอดเนี่ยนโม่ด้วยซ้ำ ทำไมโม่เสี่ยวจุน ไห่ลี่หมิน หลี่เหอไท้จึงได้รับการต้อนรับจาก เนี่ยนโม่เย่เชินหลินเกือบจะสงสัยว่าเขาเป็นลูกชายของใครกันแน่
เนี่ยนโม่เหลือบมองไปที่เย่เชินหลิน ทำหน้าทะเล้นและกระโดดออกจากแขนไห่ลี่หมินและวิ่งออกไป
“เชินหลิน ไม่ใช่ว่าฉันว่าคุณนะแต่ถ้าคุณทำแบบนี้ต่อไป เนี่ยนโม่จะไม่ชอบคุณ” ไห่ลี่หมินตบไหล่ของเย่เชินหลิน ชอบ เนี่ยนโม่เป็นเรื่องจริง แต่ไห่ลี่หมินไม่เห็นแก่ตัวแน่นอน เขาหวังว่าเย่เชินหลินจะปฏิบัติต่อเนี่ยนโม่เป็นอย่างดี
“ไม่ว่าฉันจะเป็นอย่างไร เนี่ยนโม่ก็ยังเป็นลูกของฉัน เขามีสายเลือดของตระกูลเย่จากฉันเสมอ” เย่เชินหลินพูดพร้อมกับก้มหน้าอย่างตรงไปตรงมา ใช่ ไม่ว่าเนี่ยนโม่จะชอบหรือไม่ชอบเขามากแค่ไหน แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเนี่ยนโม่มีสายเลือดของเย่เชินหลิน
ทันใดนั้นใบหน้าของเย่เชินหลินก็แย่ลงอย่างมาก ชีหรั่นไม่ว่าจงหวีฉวนจะแย่แค่ไหน คุณคือลูกสาวของเขา เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ชีหรั่นถ้าคุณรู้ว่าจงหวีฉวนเสียชีวิตเพราะฉัน เราจะสงบอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้หรือไม่?
ไห่ลี่หมินมองไปที่ใบหน้าที่ไม่แน่ใจของเย่เชินหลินด้วยความสงสัยว่าเขาเปลี่ยนไปอย่างไรในคราวเดียว ดูเหมือนว่าไม่มีใครยั่วโมโหคุณชายนี่!
“มีอะไร?” ไห่ลี่หมินสมควรที่จะเป็นเพื่อนของเย่เชินหลินมานานหลายปี เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเย่เชินหลินเขาเดาได้ว่าเขาต้องพบกับปัญหาที่ยากลำบาก
“มันเป็นเรื่องยุ่งยากมาก ฉันไม่รู้ถ้าวันหนึ่งชีหรั่นรู้ความจริง ฉันจะต้องโทษอะไร ฉันคิดว่ามันควรจะเป็นโทษประหารชีวิต” เย่เชินหลินถอนหายใจและเปล่งเสียงของเขาเพื่อแสดงความมุ่งมั่นของเขา “แม้ว่าฉันจะถูกตัดสินประหารชีวิตในอนาคต ฉันก็จะไม่ยอมแพ้ ชีหรั่น เพียงแค่สามปีที่ผ่านมาทำให้ฉันเข้าใจสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุด”
ทุกครั้งที่ต้องการแบ่งปันความสุขจากความสำเร็จ ไม่มีใครรู้ว่าเย่เชินหลินเข้าใจดีว่าสิ่งที่เขาต้องการคือเซี่ยชีหรั่นที่อยู่กับเขา
“เชินหลิน ชีหรั่นไม่รู้เหรอ?” ไห่ลี่หมินมองไปที่เย่เชินหลินอย่างสงสัย หากเป็นเช่นนั้นก็ไม่น่าแปลกใจที่ตอนนี้ชีหรั่นยังสามารถอยู่อย่างสงบสุขกับเย่เชินหลินได้
“ไม่รู้” เย่เชินหลินพูดอย่างแผ่วเบาและอ่อนแรง ลี่หมิน คุณไม่รู้ว่าชีหรั่นเก่งกล้าแค่ไหน ถ้าคุณเห็นชีหรั่นคุณจะรู้ว่าตอนนี้ฉันกลัวแค่ไหน
มือที่ยื่นออกมาของเซี่ยชีหรั่นหยุด เรื่องอะไรที่เธอไม่รู้อะไร? มีอะไรใหญ่เกิดขึ้นตอนที่เธอไม่อยู่?
“ชีหรั่น คุณมาที่นี่ได้ไง?” จิ่วจิ่วมองไปรอบๆ ผ่านมาทางห้องสมุดของเย่เชินหลิน นั่นไม่ใช่เซี่ยชีหรั่นเหรอ ทำไมยืนอยู่หน้าห้องไม่ยอมเข้าไป
เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงของจิ่วจิ่วจึงรีบถอยหลังและพูดว่า “ฉันกำลังหาเนี่ยนโม่ มีคนบอกว่าคุณไห่พามาที่ห้องสมุด”
เย่เชินหลินและไห่ลี่หมินก็ได้ยินเสียงของจิ่วจิ่ว ประตูของพวกเขาไม่ได้ปิด
ทั้งสองมองหน้ากันไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นยืนอยู่นอกประตูนานแค่ไหนหรือได้ยินแค่ไหน
เย่เชินหลินเปิดประตูและมองไปที่เซี่ยชีหรั่นด้านนอก เธอไม่ได้แต่งตัวเรียบๆเหมือนเมื่อก่อนและเสื้อผ้าก็ไม่ใช่สไตล์ที่เย่เชินหลิน มอบให้เธอ แต่เป็นสไตล์ของเธอเอง ชีหรั่นดูสดชื่นและมีเอกลักษณ์
“ชีหรั่น คุณอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?” ไห่ลี่หมินเห็นว่าเย่เชินหลินไม่พูด ในฐานะที่เขาเป็นเพื่อนจึงพูดแทน
ไห่ลี่หมินยังตกตะลึงกับการแต่งตัวของเซี่ยชีหรั่น เขาไม่เคยเห็นชีหรั่นแบบนี้มาก่อน เขารู้สึกห่างเหินและยอมจำนนกับท่าทางราชินีของเธอ
“สวัสดีคุณไห่ ฉันเพิ่งมาถึงและฉันก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบคุณอีก” เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยรอยยิ้มทั้งไม่ถ่อมตัวหรือต่ำต้อย แตกต่างจากเซี่ยชีหรั่นที่ระมัดระวังคนก่อน
ไห่ลี่หมินมองไปที่เย่เชินหลินและทั้งสองก็วางใจลง
เรื่องงี่เง่านี้ไม่ได้รอดพ้นสายตาของจิ่วจิ่ว ดังนั้นเซี่ยชีหรั่นจึงจับได้โดยธรรมชาติ
“คุณไห่กับคุณเย่ทำไมมองตากันแบบนั้นล่ะ” จิ่วจิ่วจ้องมองทั้งสองด้วยดวงตาเบิกกว้าง ท่าทางของเขาเหมือนกลืนไข่ทั้งใบ ราวกับค้นพบโลกใหม่
“จิ่วจิ่วพูดอะไรน่ะ” เย่เชินหลินพูดด้วยใบหน้าเย็นชาและน้ำเสียงเย็นชาของเขาทำให้จิ่วจิ่วเบะปากเล็กน้อย แปลกจริงๆ
เชินหลิน มีเรื่องที่ปิดบังฉันจริงๆเหรอ?
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เย่เชินหลินและไห่ลี่หมินอย่างสงบ ต้องการดูว่าพวกเขามีเล่ห์เหลี่ยมหรือไม่
เย่เชินหลินฉลาดมาก เขามองไปที่เซี่ยชีหรั่น เมื่อก่อนเย่เชินหลินสามารถเห็นสิ่งที่เซี่ยชีหรั่นคิดได้เพียงแวบเดียว แต่ตอนนี้เขามองไปที่เซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง กลับไร้ผลและไม่พบอะไรเลย
ไห่ลี่หมินเห็นความไร้พลังของเย่เชินหลิน เขาแอบตรวจสอบเซี่ยชีหรั่น ยิ่งเขามองดูมันก็ยิ่งหวาดกลัวและยากที่จะปล่อยมันไป ไห่ลี่หมินดุตัวเองในใจอย่างน่ารังเกียจ
“คุณไห่ ฉันไม่ได้พบคุณนานแล้ว เพื่อขอบคุณที่ดูแลฉัน ฉันขอเชิญคุณดื่ม” เซี่ยชีหรั่นยังคงมีรอยยิ้มที่สมบูรณ์แบบนั้นโดยคิดว่าจะทำให้เย่เชินหลินและไห่ลี่หมินพูดเรื่องที่ปิดออกมาให้ได้
“วันนี้เหรอ” ไห่ลี่หมินมองไปที่เย่เชินหลินด้วยความสงสัยของเธอ ดูเหมือนว่าชีหรั่นจะได้ยินบทสนทนาของพวกเขา แต่ไม่ได้ร้องไห้สร้างปัญหา ไห่ลี่หมินรู้จักรับมือกับคน แต่ตอนนี้เผชิญหน้ากับเซี่ยชีหรั่น เขารู้สึกยืดตัวเล็กน้อยและไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไร
เย่เชินหลินกำลังสูดอากาศอย่างละโมบ อากาศที่มีเซี่ยชีหรั่นอยู่ด้วยนั้นช่างบริสุทธิ์
“คุณไห่ ไว้หน้ากันหน่อยได้มั้ยคะ?” เซี่ยชีหรั่นพูดความจริงเพียงครึ่งเดียว
“ชีหรั่น ฉันอยากไปด้วย” จิ่วจิ่วกระโดดออกไปก่อน
เซี่ยชีหรั่นยิ้ม จิ่วจิ่วเป็นแม่คนแล้วและยังคงมีชีวิตชีวาอยู่ จิ่วจิ่วคุณต้องรักษาชีวิตที่มีชีวิตชีวานี้ไว้ ด้วยวิธีนี้มีเพียงคุณเท่านั้นที่ยังคงเหมือนเดิม ส่วนเรื่องอื่นนั้นล้วนเปลี่ยนไปแล้วโดยสิ้นเชิง
เช่นเดียวกับเธอ เซี่ยชีหรั่นคนก่อนตายไปแล้วเมื่อสามปีก่อนและเซี่ยชีหรั่นตอนนี้คือเซี่ยชีหรั่นคนใหม่
“จิ่วจิ่ว พาครอบครัวของคุณ เสี่ยวเหยน” ไห่ลี่หมินกล่าวอย่างติดตลก หวังว่าจะทำลายความหนักหน่วงที่ชีหรั่นนำมา
“คุณพาครอบครัวของคุณมาได้ ไม่มีปัญหา” จิ่วจิ่วดึงเซี่ยชีหรั่นด้วยรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเขา
เธอไม่ได้ยิ้มมานานแค่ไหนแล้ว? ไม่เธอเคยหัวเราะ แต่เธอไม่มีรอยยิ้มที่สดใสและแพรวพราวเช่นนี้ รอยยิ้มของเธอเหมือนยืนอยู่บนเวทีและพูดอย่างไม่จริงใจ เธอเรียนรู้ที่จะซ่อนความรู้สึกของเธอ
“คุณไห่ คุณจะพาหลินหลิงมาด้วยมั้ย?” จิ่วจิ่วย้อนถาม “คุณไห่จะพาครอบครัวมาด้วยก็ได้นะคะ พาเจ้าหญิงน้ำแข็งมาด้วย เป็นคู่รักคู่สมกันดี”
จิ่วจิ่วได้รับการยกย่องว่าเป็นลูกสาวของฝู้เฟิ่งหยี แถมเย่เชินหลินยังทิ้งเซี่ยชีหรั่นไปแต่งงานกับจงหยุนซาง เธอทะเลาะเย่เชินหลินอย่างโจ่งแจ้ง แต่ตอนนี้เธอก็กล้าแสดงออก อย่างน้อยก็ไม่กลัวที่จะมองใบหน้าเข้มของเย่เชินหลิน