สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1064 สาวใช้ตัวแสบ 968

ตอนที่ 1064 สาวใช้ตัวแสบ 968
ไห่ลี่หมินจำได้ว่าก่อนที่เขาจะมา เขาบอกกับหลินหลิงว่าเขากำลังจะมาที่บ้านของเย่เชินหลิน หลินหลิงไม่ได้พูดอะไร แต่มองลึกๆ เขาไม่รู้ตอนนั้นแต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วหลินหลิงต้องรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นกลับมา ก็ใช่ เธอเป็นผู้ช่วยของเย่เชินหลิน เธอจะไม่รู้เกี่ยวกับเย่เชินหลินได้อย่างไร?
เขาคนเดียวที่ไม่ทราบ
“ไปมั้ย?” เสียงไพเราะของเซี่ยชีหรั่นดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสน่ห์ที่ไม่อาจต้านทานได้
“ไปกันเถอะ” เย่เชินหลินรู้สึกสงบและมันก็ยากสำหรับเขา บางครั้งการกอดหญิงงามก็ต้องเสียเงินเป็นจำนวนมาก
เนี่ยนโม่ยังเด็กและไม่สามารถพาเขาไปที่นั่นได้ ปล่อยให้ครอบครัวเย่ดูแลเขา เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถวางใจได้
ไห่ลี่หมินเห็นความลังเลของเซี่ยชีหรั่นและคิดถึงเรื่องของวันนี้ เขาพูดอย่างระมัดระวัง “คุณต้องสั่งให้คนดูแลเนี่ยนโม่ให้ดีและต้องไม่ปล่อยให้เขาเล่นรอบรั้วคนเดียว”
เพียงเพราะคำพูดของไห่ลี่หมิน ตระกูลเย่จึงเพิ่มรั้วป้องกันอีกแห่งและมีคนเฝ้าประตูมากขึ้น
เย่เชินหลินรู้ดีว่าไห่ลี่หมินจะไม่พูดเรื่องไร้สาระ ดูเหมือนว่าเขาต้องคุยกับคนอื่น มิฉะนั้นทุกคนจะไม่มีความสุขหากแล้วเย่เชินหลินก็จะไม่มีความสุขไปด้วย
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกขอบคุณไห่ลี่หมินมากที่ช่วยเธอคิด พอคิดว่าโบรกเกอร์จะทำสิ่งต่างๆเสร็จแล้วและไม่มีใครทำอะไรลูกของเธอได้อีก ไม่เธอและเขาต้องต่อสู้ด้วยกันอย่างหนัก
“ชีหรั่น ไม่ต้องกังวล ผมจะปกป้องคุณและเนี่ยนโม่ ”
เมื่อเอ่ยชื่อเนี่ยนโม่เย่เชินหลินรู้สึกว่าเขากำลังท่องมันอย่างแผ่วเบาและทั้งสองคำก็ออกมาจากปากของเขาด้วยความรู้สึกที่กลมกล่อม
“ขอบคุณ ไปกันเถอะ”
แม้ว่าจะมีใครบางคนคอยปกป้องเนี่ยนโม่อย่างลับๆ ปกป้องอีกชั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี เนี่ยนโม่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ เซี่ยชีหรั่นไม่ต้องการให้มีเรื่องผิดพลาดอะไรเกี่ยวกับเนี่ยนโม่
เซี่ยชีหรั่นมีความสุขกับจิ่วจิ่วที่เป็นแบบนี้ มันเป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุดที่ได้ดื่มแบบนี้ เหยนชิงเหยียนชอบที่คุณสามารถทำให้จิ่วจิ่วได้อย่างที่เป็นอยู่
“โรงแรมตี้เหา เราไปก่อนเถอะ พวกนายตามมาเร็วๆนะ” เซี่ยชีหรั่นเดินออกไป ออร่าที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเธอไม่สามารถละสายตาได้
“คุณไม่ได้รอฉันเลย” จิ่วจิ่วกรีดร้อง ชีหรั่นคุณให้ความสำคัญกับสามีมากกว่า ไปกับเขาก่อนซะได้
เซี่ยชีหรั่นเข้าใจการประท้วงของจิ่วจิ่วได้อย่างรวดเร็ว เธอไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ได้ เธอเป็นคนดีก็ยังถูกเข้าใจผิด เธอไม่ต้องการให้จิ่วจิ่วอยู่กับเหยนชิงเหยียนก็จะกลายเป็นคนไม่ดี
“ฉันไม่ได้รอคุณเพราะฉันต้องการให้คุณไปเหยนชิงเหยียนไม่ดีเหรอ”
“ข้ออ้าง ฉันออกไปก่อน” จิ่วจิ่วปากก็พูดว่าข้ออ้าง แต่ในใจรู้สึกมีความสุข บางครั้งคุณสามารถพบกับความรักได้ตราบเท่าที่คุณมองออกไป
เดิมทีเซี่ยชีหรั่นอยากเรียกหลี่เหอไท้ เธอเชื่อว่าหลี่เหอไท้จะไม่โกหกเธอ
ตอนที่โทรหาหลี่เหอไท้ไม่มีใครรับสาย เซี่ยชีหรั่นคิดว่าจะมีเพียงห้าคนเท่านั้น บางเรื่องจะจริงหรือหลอกเธอแค่ต้องสังเกตเอาเท่านั้น
บริกรที่โรงแรมตี้เหามองไปที่ไห่ลี่หมินและเย่เชินหลินด้วยสายตายั่วยวนอย่างตรงไปตรงมา กล้าจริงๆ
ไห่ลี่หมินนั้นยังดี สีหน้าของเขาดูใจดีเสมอแต่ใบหน้าของเย่เชินหลินกลับเย็นชา พนักงานเสิร์ฟไม่ยอมถอยเมื่อเผชิญกับความยากลำบาก แต่กลับต่อต้านกระแสน้ำแม้กระทั่งแย่งชิงกันไปบริการเขา
เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ข้างๆจิ่วจิ่ว ที่แท้ทำให้ไห่ลี่หมินและเย่เชินหลินดูเป็นหนุ่มโสด ทั้งคู่มีใบหน้าที่หล่อเหลาจึงดึงดูสาวๆเข้าหาจริงๆ
“ชีหรั่น เธอดูคุณเย่กับคุณไห่สิ เป็นที่นิยมจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าแม่สาวน้ำแข็งเห็นเข้าจะโกรธมั้ย” จิ่วจิ่วยิ้ม เธอกำลังวางแผนว่าจะแจ้งแม่สาวน้ำแข็งดีหรือไม่
“ฮอตจริงๆ” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างไร้อารมณ์ หลังจากฟังอย่างละเอียดก็ยังคงได้ยินคำพูดที่จั๊กจี้มาก
เย่เชินหลินเดินไปข้างหน้า เสียงของจิ่วจิ่วนั้นไม่เบานัก เขาและไห่ลี่หมินได้ยินคำพูดของจิ่วจิ่ว คุยกันอยากดูว่า ได้ยินเสียงเซี่ยชีหรั่นพูดอย่างราบเรียบว่าฮอตจริงๆ ใบหน้าของเย่เชินหลินก็กลายเป็นสีเข้มขึ้น เซี่ยชีหรั่นที่เคยซุกซนเดินไปนู่นแล้ว
ไห่ลี่หมินมองไปที่เย่เชินหลินด้วยความกังวลเกี่ยวกับอนาคตของเพื่อนของเขา
เย่เชินหลินนั่งอยู่บนโต๊ะ เขาแสร้งทำเป็นไม่มองเซี่ยชีหรั่นและทำท่าเย็นชา แต่เย่เชินหลินดูเหมือนจะลืมไป เซี่ยชีหรั่นอยู่โดยไม่มีเขาในตั้ง1905วัน 26289 ชั่วโมง ความเย็นชานี้เทียบกับสิ่งที่ผ่านมาแล้ว เหมือนเด็กอมมือเจอปรมาจารย์ เย่เชินหลินพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้มองไปที่เย่เชินหลิน ตั้งแต่ต้นจนจบเขายิ้มอย่างขมขื่นแล้วหยิบแก้วไวน์ตรงหน้าแล้วรินไวน์ขาวคำโตให้ตัวเอง สรุปแล้วก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทิ้งอีกฝ่ายกันแน่
จิ่วจิ่วดื่มไวน์เร็วเกินไป เย่เชินหลินจึงสำลักไอ จิ่วจิ่วตบหลังเย่เชินหลินพลางบ่นขณะที่ช่วยตบหลังเขา “คุณเย่ ถ้าไม่กลัวแม่ของฉันจะเป็นห่วงคุณนะ ฉันเองก็ไม่อยากจะว่าคุณหรอก คุณดื่มไวน์แก้วใหญ่แบบนี้ ฉันไม่รู้จริงๆว่าคุณคิดอะไรอยู่”
ไห่ลี่หมินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นซึ่งไม่ขยับตัวและลอบถอนหายใจ เชินหลินนะเชินหลิน เมื่อก่อนคุณนะทรมานชีหรั่น แต่ตอนนี้คุณกลับถูกชีหรั่นทรมานแทน พวกคุณนี่น่าสนใจจริงๆ
เมื่อนึกถึงความขัดแย้งระหว่างทั้งสองก่อนหน้านี้แล้วเซี่ยชีหรั่นมักได้รับบาดเจ็บทุกครั้ง ทุกครั้งก็เห็นบาดแผล แต่เซี่ยชีหรั่นในตอนนี้ ไห่ลี่หมินส่ายหัว เขาไม่เข้าใจจริงๆ
เย่เชินหลินลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ฉันจะออกไปสักพัก”
จิ่วจิ่วรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่เย่เชินหลินเป็นเช่นนี้ เธอสะกิดเซี่ยชีหรั่นที่อยู่ข้างๆ ให้สัญญาณเธอไปดูเขาหน่อยแต่เซี่ยชีหรั่นแกล้งทำเป็นไม่รู้ความหมายของจิ่วจิ่ว
จิ่วจิ่วทำตาโตใส่เซี่ยชีหรั่นแต่เซี่ยชีหรั่นยังไม่เข้าใจความหมายของเธออีกหรือ? ไม่ใช่ละ ตราบใดที่เธอทำมันเซี่ยชีหรั่นจะเข้าใจเสมอ ทำไมจู่ๆเธอถึงไม่รู้ เธอรู้แล้วว่าเซี่ยชีหรั่นจงใจ
ไห่ลี่หมินเห็นว่าเย่เชินหลินไม่ได้กลับมาเป็นเวลานาน เขายืนขึ้นและพูดว่า “ฉันจะไปดูว่าเชินหลินเป็นอย่างไร”
จิ่วจิ่วเห็นว่ามีเพียงเธอและเหยนชิงเหยียน จึงพูดอย่างขัดใจว่า “ชีหรั่น ไม่เห็นว่าคุณเย่กำลังไอเหรอ พวกคุณแยกจากกันมานานแล้ว ทำไมคุณไม่ฉวยโอกาสนี้เพื่อคืนดีกัน?”
ทุกคนที่อยู่สามารถบอกได้ว่าเย่เชินหลินต้องการคุยกับเซี่ยชีหรั่นตลอดเวลา แต่เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ให้โอกาสเย่เชินหลินเลย มีเพียงจิ่วจิ่วเท่านั้นที่มองไม่เห็น
ไห่ลี่หมินมองไปที่เย่เชินหลินที่อาเจียนออกมาก้อนใหญ่ ไม่รู้จะพูดยังไง
“เชินหลิน ชีหรั่นดูเหมือนจะเปลี่ยนไปมาก” ไห่ลี่หมินครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะเอ่ยประโยคนั้นออกมา ใช่ เปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปจนน่าหลงใหลและไม่อาจต้านทานได้ แต่มันก็กลายเป็นว่าเย่เชินหลินเองก็จับต้องไม่ได้
“ใช่” เย่เชินหลินสรุปทุกสิ่งที่เขาต้องพูดออกมาเป็นคำง่ายๆและความเจ็บปวดในใจก็ยังคงดำเนินต่อไป
เย่เชินหลินถือบุหรี่ มันเหมือนปลาในน้ำก่อนหน้านี้หรือไม่และตอนนี้พระเจ้าได้ขอให้ชีหรั่นช่วยแก้ไขเขา?
พวกเขาแค่พูดคุยโดยไม่สนใจผู้หญิงที่เดินผ่านมาในระยะทางสั้นๆ
เย่เชินหลิน ไห่ลี่หมิน พวกคุณมาที่โรงแรมด้วยเหรอ? ท่าทางก็ดูดีนี่ แต่ไห่ลี่หมิน หลินหลิงไม่น่าจะรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ใช่ไหม? ถ้าเธอรู้ล่ะ?
เย่เชินหลินไม่เคยเงียบเหงาขนาดนี้ เขาหายใจเข้าลึกๆ “ลี่หมินฉันกลัวมาก”
ไห่ลี่หมินได้ยินเย่เชินหลินพูดถึงความกลัวของเขาเป็นครั้งแรก เขาหยิบบุหรี่ของเย่เชินหลินขึ้นมาสูบแล้วพูดว่า“เชินหลิน ชีหรั่นไม่รู้เรื่องนี้ ตอนนี้ชีหรั่นไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ฉันกังวลว่าถ้าเธอรู้เรื่องการตายของจงหวีฉวน เชินหลินคุณจะปิดเธอตลอดไปเหรอ?”
เย่เชินหลินหันหน้าไปมองห้องที่อยู่ไม่ไกล ชีหรั่นรู้แล้วคุณจะทิ้งผมไปมั้ย
เขาไม่แน่ใจ
“เชินหลิน ฉันก็ไม่รู้ ฉันไม่รู้ถ้าเป็นเซี่ยชีหรั่นคนก่อนอาจจะ แต่คนนี้ ฉันก็ไม่แน่ใจ” ไห่ลี่หมินคิดว่าแค่เห็นวันนี้ เขาก็จะเข้าใจว่าเซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนไปมากแค่ไหน
“ฉัน เย่เชินหลินเองก็มีวันแห่งความกลัว” เย่เชินหลินส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น พวกเขาสองคนคิดอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับเรื่องของตัวเอง ไม่รู้ว่าคนอื่นได้ยินคำพูดของพวกเขา
พวกเขาก็ไม่เห็นซือซือที่แอบฟังการสนทนาระหว่างเย่เชินหลินและไห่ลี่หมิน หลินเจี๋ยขอให้เธอมาที่นี่ ซือซือเดินไปหาหลินเจี๋ยและบอกเธอว่าเพราะหลินหลิงมีอะไรให้ทำ หลินเจี๋ยซือซือจึงสามารถอยู่ที่นั่นได้
“ดาร์ลิง พี่สาวไม่ให้ฉันไป คืนนี้คุณอยู่คนเดียวไปก่อนนะ ฉันจะไปกับคุณในวันพรุ่งนี้” น้ำเสียงที่คลุมเครือของหลินเจี๋ยทำให้หัวใจของซือซือรู้สึกวาบหวิว แต่ก็ไม่กล้าปล่อยให้ หลินเจี๋ยมา และก็ไม่กล้าหาคนมาแก้ พระเจ้ารู้ว่าหลินเจี๋ยจะส่งให้คนจับมองมาที่เธอหรือไม่ ซือซือเดินออกจากห้องไป อยากจะพ่นลมเพื่อให้ตัวเองมีสติ
จากนั้นก็เห็นว่าไห่ลี่หมินและเย่เชินหลินคุยกันอยู่ที่มุมนี้และพวกเขากำลังพูดถึงความลับ เย่เชินหลินนะเย่เชินหลิน จงโทษตัวเองเถอะที่คุณประมาทเกินไป
หลินหลิงมองไปที่คนทั้งสองที่เดินเข้ามาทีละคนแล้วหัวเราะ เธอมีวิธีเมื่อไห่ลี่หมินกลับบ้านได้โดยไม่มีความสงบ ปล่อยให้พวกเขาทรมานมากพอ ส่วนเย่เชินหลินน่ะปล่อยให้เซี่ยชีหรั่นทรมานเขาต่อไป พอเธอลงมือ ถ้าลงมือตอนนี้ผลอาจจะกลับตาลปัตร ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นแน่นแฟ้นมากขึ้น
ไห่ลี่หมินก้าวไปที่ประตู เย่เชินหลินเริ่มเมาเล็กน้อยและแง้มประตูโดยไม่ใส่ใจ
“ชีหรั่น ไหนๆคุณก็กลับมาที่บ้านของเย่เชินหลินแล้ว คุณก็ควรจะคืนดีกัน แม้ว่าจะเป็นเรื่องของลูกก็ตาม” ไห่ลี่หมินพูดอย่างตรงไปตรงมา: “มองหาคนอื่น ไม่ว่าจะดีแค่ไหนก็ไม่ใช่พ่อของลูก”
เซี่ยชีหรั่นสีหน้าโดยไม่แสดงออกมาก คิดว่าตัวเองอยู่ในใจ ใช่ หลี่หมิงจุ้นปฏิบัติต่อเธออย่างดีไม่ใช่หรือ? เอาล่ะ แล้วจงหวีฉวนดีกับเธอไหม เขาสามารถเพิกเฉยต่อชีวิตและความตายของเธอได้ แต่เซี่ยชีหรั่นยังคงห่วงใยจงหวีฉวน “ใช่ใช่ ชีหรั่น คุณไม่ต้องคิดสิ่งอื่น คิดถึงเนี่ยนโม่ก็พอ” จิ่วจิ่วคิดว่าเมื่อชีหรั่นและคุณเย่อยู่ด้วยกันแล้ว พวกเขาจะสามารถอยู่ด้วยกันได้อีกครั้งในอนาคต
เซี่ยชีหรั่นยิ้ม เนี่ยนโม่หนูจะชอบแบบไหนนะ?
“กินข้าวกันก่อนเถอะ แล้วค่อยกลับไปถามลูก”
“ชีหรั่น ลูกยังเด็กมาก คุณควรตัดสินใจให้เขา!” จิ่วจิ่วขัดใจมาก ชีหรั่นทำไมเธอถึงไม่มีสติ!
“ชีหรั่น แก้วนี้ผมดื่มให้คุณ” ไห่ลี่หมินลุกขึ้นยืนคิดหาโอกาสให้พี่น้องของเขา
เย่เชินหลินเข้าใจความตั้งใจของไห่ลี่หมิน เขาต้องการโอกาสเช่นนี้ เขาไม่ได้หยุดเซี่ยชีหรั่น จิ่วจิ่วเหล่ตาเพื่อดูเย่เชินหลินและไห่ลี่หมิน ทั้งสองมีการสมรู้ร่วมคิดกัน
เย่เชินหลินยื่นมือไปดึงแขนเสื้อของจิ่วจิ่ว บอกให้เธอหยุดพูด จิ่วจิ่วมองไปที่สีหน้าของเย่เชินหลินและหลังจากนั้นก็ตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ชีหรั่นยืนขึ้นและยกไวน์ขึ้น “คุณไห่ ขอบคุณค่ะ”