สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1065 สาวใช้ตัวแสบ 969

ตอนที่ 1065 สาวใช้ตัวแสบ 969
ซือซือได้เห็นฉากนี้เธอมีความสุขมาก จากมุมของเธอสามารถมองเห็นเฉพาะด้านหน้าของไห่ลี่หมินและมองไม่เห็นผู้หญิงตรงข้าม แต่เธอรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงผมยาว หลินหลิงคุณจะมาไหม?
ฉากต่อไปนี้น่าตื่นเต้นมาก ซือซือนั่งอยู่ในล็อบบี้และส่งฉากที่ถ่ายไว้ตอนนี้ให้หลินหลิง มีสายจากหลินหลิงคงต้องขอบคุณหลินเจี๋ย ถ้าไม่ใช่เขาเป็นคนSistercon ซือซืออยากจะละครสักฉากก็คงไม่มีโอกาสได้ดู
“ชีหรั่น เพื่อเฉลิมฉลองที่คุณกลับมา ผมขอดื่มให้คุณ” ไห่ลี่หมินเติมไวน์ให้เซี่ยชีหรั่นอีกครั้งและมองไปที่เย่เชินหลินด้วยรอยยิ้มที่ภูมิใจ
เซี่ยชีหรั่นพลาดช่วงเวลาที่ไห่ลี่หมินและเย่เชินหลินมองหน้ากัน ทั้งสองคนกำลังซ่อนแผนของตัวเอง
“มา เรามาเล่นเกมส์กันเถอะ ใครแพ้ดื่มแก้วนี้” จิ่วจิ่วยิ้ม ดูเหมือนจะโกงแต่ในเมื่อเซี่ยชีหรั่นกับคุณเย่จะกลับมาคืนดีกัน วันนี้ก็ให้กลับบ้านด้วยกัน ก็ดีกว่าอะไรทั้งหมด
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่จิ่วจิ่ว เธอคิดว่าจิ่วจิ่วอยู่ข้างเธอซะอีก เมื่อรู้ว่าจิ่วจิ่วทรยศเธอแถมยังขายเธอด้วย
“ใครจะเคาะ?” จิ่วจิ่วมองไปที่เย่เชินหลินและไห่ลี่หมินและถามคำถามแรก
“ง่ายมาก ฉันจะเรียกพนักงานเสิร์ฟมา” หลังจากที่ไห่ลี่หมินพูดคำสุดท้ายเสร็จพนักงานก็มาที่ประตูแล้ว เขาก็แอบสงสัยว่าประตูเปิดได้อย่างไร
ซือซือเฝ้าดูไห่ลี่หมินออกมา เธอใช้โอกาสนี้ในการถ่ายภาพรอยยิ้มพราวของไห่ลี่หมิน ไม่มีแฟลช ไห่ลี่หมินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกถ่ายโดยคนอื่น
ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีคนน้อย
“สวัสดี ฉันอยากพบผู้จัดการล็อบบี้” ไห่ลี่หมินพูดอย่างสุภาพ พนักงานเสิร์ฟที่อยู่อีกด้านก็ใจสั่นเมื่อเธอได้ยิน แต่ก็น่าเสียดายที่เธอไม่ได้มองหาเธอ
“ผู้จัดการของเราเพิ่งออกจากไป กรุณารอสักครู่นะคะ เดี๋ยวก็กลับมา” หญิงสาวกล่าวด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของเธอแดง
“คุณช่วยโทรหาเธอให้ฉันได้ไหม หรือให้เธอโทรหาฉันก็ได้”
ตั้งแต่ออกไปก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้ว
“ได้ค่ะๆ” ไห่ลี่หมินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ตอนนี้เขาอายุเท่าไหร่แล้ว เด็กผู้หญิงคนนี้ยังเด็กเกินไปและไม่สำรวม
เขารู้ว่าตัวเองถูกแอบถ่ายรูปโดยซือซือตอนที่คุยธุระ หลักฐานก็ออกจะแน่นหนาไม่ใช่หรือ?
พนักงานเสิร์ฟกดโทรศัพท์และวางสายหลังจากคุยกับอีกฝ่ายเสร็จ
“คุณคะ ผู้จัดการล็อบบี้ของเราจะมาในอีกสักครู่ค่ะ” พนักงานเสิร์ฟยิ้มอย่างใจดี
“ขอบคุณครับ” แม้ว่าไห่ลี่หมินจะไม่บ่น แต่เขาก็กังวลเช่นกัน ผู้จัดการล็อบบี้ไม่มาสักที ถ้าเซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนใจไม่เล่นแล้วที่ทำไปจะไม่เสียเปล่าหรอกเหรอ?
ผู้จัดการล็อบบี้ใช้เวลาสิบห้านาทีจึงมาถึง
“เสี่ยวเหมย คุณบอกว่ามีคนอยากพบฉันเหรอ” ผู้จัดการห้องโถงเป็นหญิงสาวในวัยยี่สิบต้นๆ ผมหยิกหยักศกมีเงาตาหนาและร่างสูง
“ฉันต้องการพบคุณเอง” ไห่ลี่หมินรู้สึกไม่พอใจและไม่ได้แสดงออก
“คุณไห่” ผู้จัดการล็อบบี้ดีใจเมื่อเห็นไห่ลี่หมิน ร่างที่ฮอตและโด่งดังที่สุดในตงเจียงตอนนี้คือเย่เชินหลินและอีกคนคือชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอไห่ลี่หมิน เธอไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะมาหาเธอ
“ฉันขอโทษค่ะ คุณไห่ ถ้าคุณบอกฉันเร็วกว่านี้ ฉันจะวางเรื่องทุกอย่างลงก่อนเพราะอย่างอื่นไม่สำคัญเท่าธุระของคุณไห่” เธอดีใจมากที่มีโอกาสได้คุยกับไห่ลี่หมิน
“เราคุยกันได้ไหม” ไห่ลี่หมินมองดูคนอื่นๆที่กำลังฟัง นี่ไม่ใช่เรื่องดีอะไร แล้วทำไมทุกคนถึงอยากฟังกันนัก?
ผู้จัดการล็อบบี้มีชื่อว่าโจวอิง เธอมองไปที่ไห่ลี่หมินที่เห็นคนอื่นกำลังฟัง เขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยม เธอจึงพาไห่ลี่หมินไปที่ห้องทำงานของเธอและมีความสุขมากที่ได้อยู่ร่วมกับหนุ่มหล่อ
“เชิญค่ะ”
โจวอิงเปิดประตูและผายมือเชิญไห่ลี่หมินให้เข้าไป
มุมหนึ่งในความมืด ภาพนี้ถูกถ่ายอีกครั้ง
“คุณไห่ โปรดนั่งลงก่อน ขอถามนิดหน่อยว่าคุณเรียกฉันมาพบมีธุระอะไรเหรอคะ” โจวอิงถามอย่างสุภาพ ควบคุมการแสดงออกของตัวเอง เธอเป็นผู้จัดการห้องโถงที่สง่างามและจะไม่ดีถ้าเธอทำตัวหน้าไม่อาย
“วันนี้ฉันกับเพื่อนมาที่โรงแรมของคุณเพื่อทานอาหารเย็น ในหมู่เรามีผู้หญิงคนหนึ่งมีปัญหากับแฟน ตอนนี้ยังไม่ได้คืนดีกัน ฉันหวังว่าคุณจะหาคนมาช่วยเรื่องนี้ได้ เงินเดือนค่อนข้างสูงมากเลยนะ คุณลองดู?” ไห่ลี่หมินสิ่งที่เขาต้องการคือการสมคบคิดและเล่ห์เหลี่ยม เขาต้องระบุคนก่อนว่าดีจริง แบบนี้ถึงจะได้ผลที่ดี
“คุณไห่เกรงใจกันเกินไปแล้ว ไม่ทราบว่าคุณต้องการจะทำอะไรคะ ไม่งั้นฉันจะช่วยเองเป็นไงล่ะ?” โจวอิงพูดความจริงเพียงครึ่งเดียว จู่ๆเธอก็อยากเห็นว่าคนแบบไหนที่ทำให้ไห่ลี่หมินห่วงใยได้ขนาดนี้
“ตราบเท่าที่คุณสามารถส่งดอกไม้ได้” ไห่ลี่หมินตอบอย่างติดตลก ตราบใดที่โจวอิงกล้ามาเขาจะไม่กล้าได้ไง เขามีสถานะต่ำต้อยกว่าซะที่ไหน
“ถ้าอย่างนั้นฉันเอง ไปกันค่ะ ฉันจะช่วยคุณเอง” ความช่วยเหลือของโจวอิงเป็นเรื่องโกหก จริงๆแล้วเธอต้องการทำความรู้จักกับคนอีกสองสามคน แม้ว่าโรงแรมจะไม่เคยขาดแขก แต่เธอก็ไม่อวดดี
“ผู้จัดการโจว มันเป็นแบบนี้ หลังจากคุณเข้าไป จะมีผู้หญิงคนหนึ่งที่มีลักยิ้มและอีกคนไม่มีลักยิ้ม ตอนเราส่งดอกไม้คุณต้องทำให้ผู้หญิงที่ไม่มีลักยิ้มเมา ส่วนคนอื่นห้ามเมา” ไห่ลี่หมินพร้อมที่จะหยิบเงิน แต่นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ได้เอาเงินสดมา เขายิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ฉันจะให้คนส่งเงินมาให้ที่โรงแรม”
เมื่อโจวอิงได้ยินแผน ก็คิดว่าเป็นโอกาสที่ดี
“คุณไห่ ไม่เป็นไร จะรับเงินคุณได้อย่างไร” โจวอิงเดินตามไห่ลี่หมินไปยังห้องส่วนตัวที่แยกจากกัน
เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงผลักประตูขณะดื่มไวน์
“นี่คือผู้จัดการล็อบบี้ที่นี่ วันนี้เธอบอกว่าไม่พบใครสักคน ดังนั้นเธอจะช่วยเราส่งดอกไม้ให้ เพื่อแสดงความเป็นธรรม ผู้จัดการคุณช่วยหันหลังกลับไปได้มั้ย” ไห่ลี่หมินพูดอย่างเคร่งขรึม เซี่ยชีหรั่นมองเซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดอะไร
โจวอิงเห็นดวงตาของเย่เชินหลินเบิกกว้าง เย่เชินหลินและจงหยุนซางประกาศการแต่งงานในงานแถลงข่าวเมื่อสามปีก่อน ทั้งคู่ไม่ได้แต่งงานกันในภายหลัง แต่มีข่าวลือว่าเย่เชินหลินครองตัวเป็นโสด แม้ว่าจะไม่ได้เกี่ยวข้องเย่เชินหลินแต่หากคิดถึงตัวตนของเขา นั่นก็ถือว่าเป็นบ่อทองแล้ว!
จิ่วจิ่วเห็นดวงตาของโจวอิง รู้สึกไม่พอใจมาก เธออยากจะพูดหลายครั้งว่าเธอถูกเซี่ยชีหรั่นรั้งไว้
“ฉันจะเป็นเจ้าภาพเกมต่อไป ขอขอบคุณสำหรับการสนับสนุนของคุณ” โจวอิงยิ้มและกล่าวเปิดงานว่า “เริ่มได้”
โจวอิงมองไปที่ร่างของเย่เชินหลินบนผนังจนเธอลืมลงมือ
“ผู้จัดการโจว?” ไห่ลี่หมินถามด้วยเสียงต่ำ ทำไมวันนี้โจวอิงถึงเหม่อนัก เป็นไปได้ไหมว่าเชินหลินมีใบหน้าที่ดีมาก
เซี่ยชีหรั่นหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงไอของไห่ลี่หมิน เย่เชินหลินเป็นผู้ชายเสน่ห์แรงจริงๆ ไปที่นั่นดอกท้อก็บานที่นั่น
โจวอิงเจออะไรมากมาย ดังนั้นเธอจึงฟื้นสติและยื่นมือออกไป
จิ่วจิ่วย่นจมูกไวน์ แก้วนี้ตกลงไปที่ไห่ลี่หมินได้อย่างไร?
รอบที่สองของการแข่งขันเริ่มขึ้น ไห่ลี่หมินยิ้มและพูดว่า “มาเถอะ เราจะเริ่มกันแล้ว ผู้จัดการโจว จำไว้ว่าอย่าลืมหน้าที่ของคุณนะ มองแต่หนุ่มหล่อจนลืมงานไปแล้ว”
เขาไม่อยากให้ตัวเองเป็นฝ่ายเมาแทนเซี่ยชีหรั่น
โจวอิงลงมือแต่กลับเป็นไห่ลี่หมินที่ดื่มอีกครั้ง เขาจ้องมองไปที่ โจวอิงอย่างดุๆ ผู้จัดการแบบไหนที่สัญญาว่าจะให้ช่วยเขา นี่สรุปว่าโจวอิงจะช่วยเขาแน่เหรอ
โจวอิงมุ่ยปากของเธอ เธอไม่เต็มใจสักหน่อย
ในสองสามครั้งแรกที่โจวอิงลงมือ ไห่ลี่หมินดื่มไวน์คนเดียวรวด บางทีโจวอิงจำคำอธิบายของไห่ลี่หมินได้เธอจึงเริ่มสงบลงและค่อยๆให้เซี่ยชีหรั่นดื่มไวน์อย่างช้าๆ เดิมทีหญิงสาวดื่มได้ไม่เยอะอยู่แล้ว เธอมองไปที่เย่เชินหลินอย่างเคลิบเคลิ้ม
“เย่เชินหลิน คุณจะทรมานอีกนานแค่ไหน?” เซี่ยชีหรั่นเริ่มทำตัวเหมือนเด็ก เธอกลับมาเพียงเพื่อเยี่ยมจ้าวเหวินอิง หลังจากนั้นเธอก็พบกับเย่เชินหลินอย่างรวดเร็ว เธอรู้ดีว่าถ้าเธอกลับมาจะได้พบกับเขา แต่ไม่ได้คาดหวังว่าจะมาเร็วขนาดนี้
ดวงตาของจิ่วจิ่วเบิกกว้าง มองไปที่เย่เชินหลินและชีหรั่น สองคนนี้สรุปใครทรมานใครกันแน่ หรือพวกเขาทั้งหมดต่างกำลังทรมานกัน?
พอจำได้ว่าเย่เชินหลินเก็บผู้หญิงที่ดูเหมือนชีหรั่นไว้ที่บ้าน จิ่วจิ่วก็เข้าใจความหวังของเย่เชินหลินในการดับความกระหายของเขา แต่ลูกพลัมไม่ใช่ลูกพลัมที่แท้จริง
“กลับบ้านกันเถอะ” เย่เชินหลินพึมพำอย่างรักใคร่ข้างหูของเซี่ยชีหรั่น ใบหน้าของชีหรั่นที่เมาเป็นสีแดง เย่เชินหลินรู้สึกเหมือนกำลังย้อนกลับไปในอดีต
เขาแค่ต้องการพาชีหรั่นออกไปทันที ไปยังสถานที่ที่ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้
เมื่อโจวอิงเห็นว่างานเสร็จแล้ว เธอก็หันกลับมาและอยากจะพูดกับไห่ลี่หมินและเย่เชินหลินสักสองสามคำ แม้ว่าเธอจะไม่สามารถเป็นแฟนได้แต่เป็นเพื่อนได้ก็ยังดี ต่อไปถ้าเธอมีเรื่องอะไร แค่พูดออกไป จะแก้ไขไม่ได้เชียวเหรอ
ด้วยความประมาทเพียงครั้งเดียว โจวอิงตกลงไปในอ้อมแขนของไห่ลี่หมิน
สิ่งต่างๆในโลกมักจะเป็นเรื่องบังเอิญ ประตูก็เปิดจากภายนอกพอดี
หลินหลิงมองไปในห้องอย่างรีบร้อน หัวใจของหลินหลิงบีบแน่นขึ้นเมื่อเธอเห็นเซี่ยชีหรั่น เธอมีหนามอยู่ในใจเสมอและหนามนั้นก็คือการมีอยู่ของเซี่ยชีหรั่น
หลินหลิงไม่รู้ว่ามันเป็นกรรมในชาติก่อนหรือไม่ เธอชอบเย่เชินหลินแต่เย่เชินหลินกลับชอบเซี่ยชีหรั่น พอเธอชอบไห่ลี่หมินแต่ตั้งแต่ต้นจนจบ ไห่ลี่หมินก็ยังคงชอบเซี่ยชีหรั่นเท่านั้นซึ่ง อาจมีความรู้สึกให้เธอเพียงบางส่วน
“พี่เขยนี่ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ มาเป็นเพื่อนเจ้านายเหรอ” หลินเจี๋ยพูดความจริงเพียงครึ่งเดียว ดีจริงๆไห่ลี่หมิน ไม่อยู่บ้านกับพี่สาวฉันแต่วิ่งมาที่นี่เพื่ออยู่กับผู้หญิงอื่น ดูไห่ลี่หมินโอบกอดผู้หญิงคนนั้นแล้ว สีหน้าของหลินเจี๋ยยิ่งแย่ลง
เซี่ยชีหรั่นเมาไปแล้วครึ่งหนึ่ง เย่เชินหลินจึงจับเธอไว้ในอ้อมแขน
จิ่วจิ่วรู้จักหลินหลิงในฐานะผู้ช่วยของเย่เชินหลิน เธอไม่รู้จักหลินเจี๋ยเมื่อเห็นหลินเจี๋ยและหลินหลิงหน้าตาคล้ายกันเธอก็เดาได้ว่า หลินเจี๋ยและหลินหลิงเป็นอะไรกัน แต่คนหนึ่งคือความงามดั่งน้ำแข็ง ส่วนหลินเจี๋ยนั้นยิ้มตลอด
“คุณไห่และเพื่อนๆทานข้าวต้องมีคนคุมด้วยเหรอ?” จิ่วจิ่วส่ายหัวและแสดงความสงสาร เธอเหลือบมองไปที่หลินหลิงและหลินเจี๋ย
ไห่ลี่หมินไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เห็นหลินหลิง เขากระวนกระวายลืมที่จะอธิบาย เขามองไปที่หลินหลิงอย่างทำอะไรไม่ถูก อ้าปากพูดแต่ก็ไม่พูดอะไร โจวอิงก็รีบผลักไห่ลี่หมินออกไปและยืนอยู่ข้างหลังพวกเขา
“เพื่อน?” หลินเจี๋ยเหลือบมองผู้หญิงที่ยืนขึ้นจากอ้อมแขนของไห่ลี่หมิน รอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปากของเขา “แบบนั้นเรียกเพื่อนเหรอ?”