สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1066 สาวใช้ตัวแสบ 970

ตอนที่ 1066 สาวใช้ตัวแสบ 970
“สวัสดี เย่เชินหลิน”
เพราะเขาไห่ลี่หมินถึงต้องมาที่โรงแรมนี้ เย่เชินหลินไม่ยุ่งไม่ได้ เขาขัดจังหวะหลินเจี๋ย
“หลินหลิง ลี่หมินแค่มาช่วยผมเท่านั้น” เย่เชินหลินให้สัญญาณกับหลินหลิง เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า หนวกหูจริงๆ
“พวกคุณออกไปทะเลาะข้างนอก ฉันจะพักผ่อน” เสียงเพราะของเซี่ยชีหรั่นเอ่ยขัด หลายคนจึงมองไปเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินหมุนตัวกลับแล้วหันหลัง ต่อให้เซี่ยชีหรั่นจะมีลูกแล้ว แต่เขาไม่แน่ใจว่าคนอื่นจะคิดดีต่อเธอหรือไม่
“เด็กดี เดี๋ยวเรากลับบ้านกันนะ” ใช่แล้ว บ้านของเรา เซี่ยชีหรั่นวางใจแล้วพิงอกเย่เชินหลิน
“สวัสดีคุณเย่ เราเคยเจอกันแล้ว” หลินเจี๋ยลดน้ำเสียงแดกดันลง แล้วยิ้มอย่างอบอุ่น
หลินหลิงเห็นคนที่เย่เชินหลินโอบ ต่อให้ไม่เห็นหน้าแต่เธอก็รู้ดีว่าเป็นใคร นอกจากเซี่ยชีหรั่นแล้วเขาไม่เคยทุ่มตัวให้ใครเท่าไหร่ แทบจะนับนิ้วได้
จิ่วจิ่วย่นจมูกทำหน้าทะเล้น
หลินหลิงไม่ได้แนะนำว่าหลินเจี๋ยเป็นใคร ไม่ได้มีความกระตือรือร้น
โจวอิงกระแอม เอ่ยเสียงสูงว่า “คุณคะ อย่าเพิ่งตกใจ ฉันแค่ไม่ทันระวังเลยล้มใส่คุณไห่ ที่นี่เล่นเกมส์กัน ถ้าทำให้ใครเข้าใจผิดก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ”
เธอเป็นผู้จัดการที่นี่ ไม่ใช่คนนอก โจวอิงไม่อยากให้โรงแรมเสียชื่อเพราะเธอถูกเข้าใจผิด เธอเองก็ยังอยากทำงานนี้ต่อ
“ในเมื่อมาเล่นเกมส์กัน ทำไมไม่เล่นกันต่อล่ะ” หลินเจี๋ยมองอ้อมกอดของเย่เชินหลิน ท่าทางกอดอย่างระมัดระวัง เขาละอยากรู้ว่าใครอยู่ในอ้อมกอดของเย่เชินหลินกันแน่
ถ้าไม่นับหลินหร่านในอดีต เย่เชินหลินมีผู้หญิงคนเดียวในสายตาเขา คนนั้นก็คือเซี่ยชีหรั่น
“ผมขอพาชีหรั่นไปส่งที่บ้านก่อนแล้วค่อยกลับมา” เย่เชินหลินมองใบหน้าที่มึนเมาของเซี่ยชีหรั่นด้วยความเอ็นดู ชีหรั่น ถ้าได้กอดคุณแบบนี้ตลอดไปจะดีแค่ไหนนะ
หลินเจี๋ยเป็นน้องชายของหลินหลิง เขาเห็นหลินหลิงช่วยอีกฝ่ายมาตลอด เย่เชินหลินไม่ไว้หน้าหลินเจี๋ยอย่างน้อยก็ต้องไว้หน้าหลินหลิงบ้าง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมช่วยเปิดห้องให้คุณผู้หญิงคนนี้เอง ให้เธอไปพักก่อน รอเราเล่นเสร็จแล้วค่อยพาเธอไปส่งที่บ้าน” หลินเจี๋ยเป็นนักจู่โจมเสมอ พูดจบก็เดินไปเปิดห้องให้เซี่ยชีหรั่นทันที
โจวอิงได้ยินคำพูดแดกดันของหลินเจี๋ยเธอระวังไม่ได้เตือนหลินเจี๋ยว่าเธอเป็นผู้จัดการของที่นี่
“นี่นายกลับมานะ ที่นี่เป็นโรงแรม คุณเห็นที่นี่เป็นอะไร เลยเล่นพิเรนทร์แบบนี้” จิ่วจิ่วมองด้วยความเกลียดชัง ดูแล้วก็ไม่ใช่คนดีอะไร เลยคิดจะทำอะไรพิเรนทร์แบบนี้
“เดี๋ยวฉันพาคุณเย่ไปส่งคุณผู้หญิงท่านนี้เองค่ะ” โจวอิงท่าทางเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ หลินหลิงมองโจวอิงโดยไม่พูดอะไร น่าจะด้วยความดูถูก
ไห่ลี่หมินมองสำรวจโจวอิง แต่โจวอิงกลับไม่มองหน้าไห่ลี่หมินเลย เธอรู้ดีว่าหลินเจี๋ยที่พูดหาเรื่องนี่คือน้องชายภรรยาของไห่ลี่หมิน
หลินเจี๋ยรับมือกับท่านปู่แล้วก็ไม่ได้สนใจกับเรื่องอื่นใด
เขารู้สึกว่าเรื่องนี้นับวันยิ่งสนุกขึ้นเรื่อยๆ คนที่ไห่ลี่หมินเคยชอบคือคนรักของเย่เชินหลินเหรอ เท่าที่รู้คนที่เย่เชินหลินจะแต่งงานด้วยไม่ใช่คนนั้นนี่นา
พอเดินไปถึงล็อบบี้เห็นคนกลุ่มหนึ่งใส่ชุดสูท คนหนึ่งดูเด็ก ส่วนที่เหลือดูมีอายุแล้ว และมีบางส่วนเป็นคนต่างชาติ
“สวัสดี ฉันจะพาพวกคุณไปที่ห้องพัก” พนักงานพูดอย่างสุภาพ “คุณสวี เชิญค่ะ”
คนกลุ่มนั้นหายไปจากสายตาของหลินเจี๋ยทำไมเขาถึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลยนะ
“ผมจะเปิดห้องหน่อย” หลินเจี๋ยหยิบการ์ดออกมา ในเมื่อเขามาเองก็ต้องเป็นคนจ่าย
พนักงานจัดการในระบบแล้วก็ส่งกุญแจห้องให้หลินเจี๋ย“คุณผู้ชาย ขอให้พักผ่อนอย่างมีความสุขค่ะ”
“มีความสุขแน่ๆ”
หลินเจี๋ยยิ้มขณะที่รับกุญแจมา จะไม่มีความสุขได้ไง วันนี้หลินหลิงได้ข้อความเขาก็อยู่ข้างๆพอดี หลินหลิงไม่มา หลินเจี๋ยอยู่บ้านเบื่อๆมาหลายปี เรื่องลักลอบเป็นชู้กันแบบนี้เขาจะปล่อยๆไปได้ยังไง อีกอย่างใครส่งข้อความบอกหลินหลิง เบอร์นั้นเขารู้สึกคุ้นมาก นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน
หลินเจี๋ยเดินกลับมาก็ไม่เจอเซี่ยชีหรั่นแล้ว
“คนล่ะ”
“ชิ ชีหรั่นไปพักแล้วย่ะ เขาพักอยู่ที่ห้องสวีท” จิ่วจิ่วอวดหลินเจี๋ยเธอดูยังไงหลินเจี๋ยก็ไม่ใช่คนดี
หลินหลิงตีหน้าเย็นชา เย่เชินหลินเป็นเจ้านายของเธอ ไห่ลี่หมินเป็นสามีของเธอ เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เลยได้แต่เงียบ
“ในเมื่อเธอไปพักแล้ว งั้นเรามาเล่นกันต่อ” หลินเจี๋ยเห็นคนอื่นไม่มีอะไรแล้ว แค่เซี่ยชีหรั่นไปพัก ที่นี่น่าจะมีแผนลับอะไร
“เราจะเล่นเกมส์ต่อมั้ย” หลินเจี๋ยมองโจวอิงที่ยืนมุมห้อง ผู้หญิงคนนี้เพิ่งออกจากอ้อมกอดไห่ลี่หมินจงใจหรือไม่ ไม่ว่าเธอจะใช้วิธีอะไร หลินเจี๋ยจะไม่ยอมให้เธอได้ใกล้ชิดไห่ลี่หมินอีกต่อไป ถ้าไม่ติดที่สถานการณ์ปัจจุบัน หลินเจี๋ยคงใช้ไม้แข็งไปแล้ว
โจวอิงรู้สึกไม่สงบ เธอรู้ว่าคนที่นี่เป็นคนดี รูปลักษณ์ที่เรียบง่ายทำให้เธอดูเหมือนศัตรู
“ในเมื่อคุณอยากเมา แล้วฉันจะไม่ให้คุณไม่เมาได้ยังไง” จิ่วจิ่วมองออกไปนอกประตู เย่เชินหลินพาเซี่ยชีหรั่นไปพัก ทำไมยังไม่กลับมาสักที
โจวอิงจัดห้องสวีทให้เย่เชินหลิน อีกอย่างเย่เชินหลินเองก็มีห้องอยู่ที่นี่ด้วย
เซี่ยชีหรั่นเองก็ยังพอมีสติ แค่มึนๆบ้าง เธอแค่ต้องการพัก
ไม่ไกลกันนักพนักงานพากลุ่มคนจากล็อบบี้พลางเอ่ยแนะนำว่า “บริการของโรงแรมเราเป็นชั้นหนึ่ง ที่พักของพวกเราหรือของกินของใช้ล้วนเป็นสิ่งที่ดีที่สุด กำลังจะมาถึงแล้ว”
“เสี่ยวสวี ประเทศจีนของคุณนี่ดีจริงๆ” ชายชาวต่างชาติคนหนึ่งพูดขึ้น ท่าทางอายุสี่สิบ
“ปล่อย ฉันเดินเองได้” เซี่ยชีหรั่นขัดขืน
“ไม่ปล่อย ผมเมาแล้ว” เย่เชินหลินส่ายหน้า เซี่ยชีหรั่นยังคงแข็งขืนใส่เขา
“เย่เชินหลิน ตอนนี้คุณไม่ยอมปล่อยมือ แล้วทำไมทีแรกถึงยอม” เซี่ยชีหรั่นต่อสู้แข็งขืน คนเมาก็ดีแบบนี้ จะพูดอะไรก็ได้ สามารถพูดความในใจออกมา
เย่เชินหลิน ทำไมตอนแรกคุณถึงปล่อยมือ แถมยังโหดร้ายแบบนั้น แต่ตอนนี้กลับไม่ยอม เซี่ยชีหรั่นรู้สึกหวั่นไหวแต่เธอก็กลัว
ปล่อยมือคราแรก นั่นเป็นวิธีที่การจากไปของพ่อส่งผลกระทบต่อฉันอย่างหนัก ชีหรั่นผมเข้าใจแล้ว ผมมี่คุณไม่ได้
ไม่ดื่มเหล้า เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้มีแรงไปมากกว่าเย่เชินหลิน แรงผู้หญิงกับผู้ชายนั้นต่างกัน เธอสู้ไม่ไหว ทำได้เพียงอยู่ในอ้อมกอดเย่เชินหลิน
“เย่เชินหลิน ฉันเกลียดคุณ”
ทั้งคู่เดินไปไม่เท่าไหร่ เสียงของเซี่ยชีหรั่นก็ดังขึ้น เจือไปด้วยเสียงสั้นเพราะไวน์
“เสี่ยวสวี มาที่นี่ได้ไง”
“ทำไมผมฟังแล้วเสียงเหมือนคุณหวูอ้าย”
เย่เชินหลินเป็นลมได้ยินเสียงจากข้างหลัง แต่คำว่าคุณหวูอ้าย เย่เชินหลินไม่ได้สนใจ
“ชีหรั่น ผมรักคุณ”
เย่เชินหลินสารภาพอย่างลึกซึ้ง ความรักของเขาที่มีต่อเซี่ยชีหรั่นไม่ใช่เรื่องนอกสายตา
“เสี่ยวสวี วันนี้คุณดูไม่โอเคเลย”
พนักงานดูแล้วว่าชายหนุ่มอายุน้อยคนนี้ คือนักวิทยาศาสตร์โลก วันนี้เธอช่างโชคดี ได้เจอหนุ่มหล่อเป็นรุ่นพี่
“ไม่เป็นไร เราไปพักกันเถอะ” เขาจะไม่เป็นไรได้ไง แต่เขาไม่สามารถเข้าไปได้แบบนั้น
“ที่นี่ที่ไหน ฉันไม่อยู่ที่นี่ ฉันจะกลับบ้าน” เซี่ยชีหรั่นเห็นสถานที่แปลกไป ไม่มองเย่เชินหลิน ก็วิ่งออกมาทันที
ตอนวิ่งออกมานั้นรีบร้อนจึงสะดุดล้ม เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าตัวเองชนแล้วจะล้มลง
ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน พนักงานยกเท้าขึ้นช่วยกันเซี่ยชีหรั่น ที่นี่คือโรงแรมตี้เหา ถ้าเกิดมีคนประสบอุบัติเหตุที่นี่ โรงแรมก็ต้องได้รับผลกระทบไปด้วย
เพียงแต่มีคนไวกว่าเธอ
“เสี่ยวอ้าย ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
เย่เชินหลินยื่นมือออกไปคว้าได้เพียงอากาศ เขาขมวดคิ้วมองผู้ชายตรงหน้า ผู้ชายคนนี้กับเซี่ยชีหรั่นคุ้นเคยกันเหรอ เสี่ยวอ้ายงั้นเหรอ
“คุณเป็นใคร ปล่อยภรรยาผมนะ” เย่เชินหลินเอื้อมมือไปรับเซี่ยชีหรั่น
“ภรรยาเหรอ”
คำนี้เต็มไปด้วยคำเสียดสี ทำให้คนฟังใจไม่สงบสุข
เซี่ยชีหรั่นหันกลับไปมองสวีเห้าเซิงที่ตกตะลึง เธอเมาแล้ว แต่ยังจำได้ว่าสวีเห้าเซิงบอกว่าสองเดือนถึงจะกลับมา
“พี่สวี ไหนคุณบอกว่าอีกสองเดือนถึงจะกลับมาไง” เซี่ยชีหรั่นกว่าจะพูดจบก็ใช้เวลานาน สวีเห้าเซิงยิ้มให้เซี่ยชีหรั่น
เสี่ยวอ้าย ผมกลัว
“พี่สวี คุณฝันอยู่รึเปล่า”
เซี่ยชีหรั่นเมาแล้วก็มีความกล้าขึ้นเยอะ เธอกำลังจะยื่นมือไปจับว่าสวีเห้าเซิงอยู่ที่นี่จริงๆรึเปล่า
“พอแล้ว” เย่เชินหลินใช้แรงดึงเซี่ยชีหรั่นกลับมา
“คุณผู้ชาย ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เสี่ยวอ้าย เธอชื่อเซี่ยชีหรั่น เป็นภรรยาของผม และผมเป็นพ่อของลูกเธอ” เย่เชินหลินที่ยากจะเปิดเผยรู้สึกต่อหน้าคนอื่นกำลังพูดเยอะกว่าทุกครั้ง
พี่สวี พอฟังก็รู้ว่าชีหรั่นรู้จักกับเขา อีกอย่างสายตาเขาทะเยอทะยาน เย่เชินหลินรู้ดี นั่นเป็นสายตาที่เขามีต่อเซี่ยชีหรั่นเช่นกัน
ยัยตัวเล็ก คุณชักศึกเข้าบ้านให้ผมให้น้อยๆหน่อยจะได้มั้ย
“เย่เชินหลินปล่อยนะ นี่คือพี่สวี พี่สวีมาที่นี่มีที่พักรึยัง” เซี่ยชีหรั่นขัดขืนจะไปหาสวีเห้าเซิงแต่ไม่สำเร็จ
“ชีหรั่น ผมจะให้คนพาพี่สวีไปที่ตึกของเราเป็นไง” เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นแล้วรั้งเอวเธอมากอดก่อนพาเธอเข้าห้องไป
“คุณ…” สวีเห้าเซิงคำพูดของเขาถูกประตูนั่นกั้นสนิท ระยะห่างเพียงแค่นี้แต่เขากับเสี่ยวอ้ายใกล้กันจริงๆเหรอ
เย่เชินหลินกล่อมให้เซี่ยชีหรั่นหลับ
ซือซือเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด กำลังวางแผนว่าจะจัดการต่อไปอย่างไรดี
แต่ว่าเสียงผู้ชายคนนั้นเธอคุ้นมาก เคยได้ยินที่ไหนนะ
คิดถึงคืนนั้นซือซือมุมปากแข็งขึ้น ผู้ชายคนนั้นคือคนที่มีค่ำคืนแห่งฤดูใบไม้ผลิกับเธอเป็นครั้งแรกเมื่อสามปีก่อนไม่ใช่เหรอ
เขาไม่รู้ก็ช่าง เมาแล้วระรานไปทั่ว คิดถึงที่เขาเรียกเสี่ยวอ้ายแล้ว ซือซือรู้สึกอิจฉาอย่างยิ่ง ทำไมนะ ทำไมเธอถึงไม่ได้ความรักเป็นของตัวเอง