สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1067 สาวใช้ตัวแสบ 971

ตอนที่ 1067 สาวใช้ตัวแสบ 971
ซือซือจำได้ว่าตอนนั้นเธอยังไม่เป็นเช่นนี้ เมื่อรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นอยู่ในเมืองหลินเจียงเธอจึงวางแผนที่จะไป ใช้เซี่ยชีหรั่นสักครั้ง ใครจะรู้ว่าเธอจะรู้ใช่ไม่สำเร็จและได้พบกับคนเมาและมีวันไนท์สแตนด์กัน
ไม่คาดคิดว่าจะได้พบเขาที่นี่
เสี่ยวอ้าย คือเซี่ยชีหรั่นหรือเปล่า?
ซือซือเกลียดเซี่ยชีหรั่นมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าจะเป็นเวลาคืนเดียว เธอก็ชอบเซี่ยชีหรั่น ไม่ เธอยังมีลูกและเด็กคนนั้นก็ถูกเธอทิ้ง แต่โชคดีที่เขาอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในเวลาต่อมา
เซี่ยชีหรั่นบอกว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นแม่ของลูกเขา คิดถึงเด็กน้อยที่เห็นในวิลล่าตระกูลเย่ในวันนั้น ซือซือยิ้ม พระเจ้าช่วยเธอจริงๆ!
ซือซือลุกขึ้นยืนและเดินออกไปพร้อมกับบิดเอวเธอ อยากรู้ว่าผู้ชายที่แต่งตัวเรียบร้อยคนนี้ชื่อพี่สวีจะมีสีหน้าเป็นอย่างไร
แค่เท้าแรกที่ก้าวเดิน ซือซือก็เห็นหลินเจี๋ยเดินออกมา ไม่ได้ คนที่แซ่สวีนี้หน้าตาเป็นอย่างไร ซือซือก็ไม่แน่ใจ อีกอย่างเขาเหมือนไม่ใช่คนเมืองตงเจียง ถ้าเป็นคนตงเจียงจริงซือซือจะต้องรู้จัก
ไม้ใหญ่มีร่มเงา ซือซือเองก็ไม่อยากเสียหลินเจี๋ยที่เป็นที่พักพิงของเธอเช่นกัน
“สวีเห้าเซิง?” หลินเจี๋ยมองสวีเห้าเซิงด้วยความสงสัย
“หลินเจี๋ยทำไมถึงมาอยู่ที่จีนได้?” สวีเห้าเซิงคิดไม่ถึงว่าจะเจอคนรู้จัก
“เห้าเซิง นายปฏิเสธห้องปฏิบัติการของอเมริกาไปฝรั่งเศสไม่ใช่เหรอ ทำมามาอยู่ที่จีนได้ล่ะ” หลินเจี๋ยไม่เคยเข้าใจว่าทำไมสวีเห้าเซิงถึงล้มเลิกการทดลองที่ดีขนาดนั้นแล้วหนีไปฝรั่งเศสแทน
สวีเห้าเซิงยิ้มไม่ตอบ เงื่อนไขดีแค่ไหนแต่เมื่อมีความรักก็กลายเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็น เขารู้ตัวเองดีว่าต้องการอะไรและลำดับความสำคัญ
“หลินเจี๋ยฉันมาตงเจียงเพราะมาเป็นเพื่อนรุ่นพี่ แต่ว่าพวกเขาจะกลับไปหลังจากการประชุมทางวิทยาศาสตร์ ฉันเลยจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย นายว่างพาฉันไปดูห้องเช่าหน่อยได้มั้ย”
.ในเมื่อหลินเจี๋ยอยู่นี่ก็ดี พวกเขาเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ
หลินเจี๋ยไม่รู้ว่าทำไมสวีเห้าเซิงถึงมาอยู่ที่ตงเจียง ในเมื่อสวีเห้าเซิงไม่อยากพูดเขาเองก็จะไม่ถาม สนแค่เรื่องห้องก็พอ
“ไม่งั้นนายไปอยู่ห้องฉันก็ได้ เราสองคนอยู่ด้วยกันไง” หลินเจี๋ยแตะสวีเห้าเซิง
ว่ากันแล้วสวีเห้าเซิงกับหลินเจี๋ยทั้งสองนิสัยต่างกันลิบลับ จะมีความสัมพันธ์ที่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ อีกอย่างก็ไม่ใช่คนในสายอาชีพเดียวกัน สวีเห้าเซิงจบวิทยาศาสตร์แต่หลินเจี๋ยคือเพลย์บอย
“ไม่ดีมั้ง ฉันอาจจะอยู่นานหน่อย” สวีเห้าเซิงเห็นเย่เชินหลินยังไม่ออกมา เริ่มใจลอย อยากรู้ว่าทั้งคู่เข้าไปทำอะไรตั้งนาน
“คุณครับ ช่วยไปส่งพวกเขาที่ห้องหน่อย” สวีเห้าเซิงเห็นคนอื่นยังไม่ไปไหน เขาอีกคงยังไปไหนไม่ได้อีกสักพัก “พวกคุณไปกันก่อนเลย นี่คือเพื่อนผมสมัยอยู่อเมริกา”
พนักงานพาคนอาวุโสไป
“เห้าเซิง บ้านนายอยู่หลินเจียงไม่ใช่เหรอ แล้วจะมาอยู่ที่นี่นานๆทำไมกัน ข้ออ้างเหรอ” หลินเจี๋ยยิ้มขณะพูด เขาไม่เชื่อว่าหลินเจี๋ยจะอยู่ที่นี่เลย
“นายไม่เชื่อเหรอ พ่อแม่ฉันอยู่อเมริกา ส่วนฉันอยู่ฝรั่งเศสมาสามปีแล้ว” สวีเห้าเซิงคิดถึงชีวิตสามปีมานี้ เขายิ้ม ชีวิตแบบนั้นคือสิ่งที่เขาต้องการที่สุด
ไม่กี่นาทีเซี่ยชีหรั่นก็หลับ เย่เชินหลินคิดว่าทุกคนยังรอเขาอยู่ ออกจากห้องไปอย่างเสียดาย
หลินเจี๋ยกลับมาจีนนานเกือบสามปีแล้ว เขาติดต่อสวีเห้าเซิงเสมอแต่ทั้งสองคนมีชีวิตที่ต่างกัน หลินเจี๋ยไม่เคยถามว่าสวีเห้าเซิงอยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง เช่นเดียวกันที่สวีเห้าเซิงก็ไม่เคยถามเขาแบบนั้น หลินเจี๋ยรู้ตอนอยู่อเมริกาว่าสวีเห้าเซิงไปฝรั่งเศส ไม่คิดว่าจะไปอยู่มาตั้งสามปี
อยู่ฝรั่งเศสมาสามปี เย่เชินหลินก็ยิ่งร้อนรน ผู้ชายคนนี้กับยัยตัวเล็กอยู่ด้วยกันทุกวันมาสามปี เขาเองก็ยังหนุ่มแน่น มีความสามารถ เซี่ยชีหรั่นจะเปลี่ยนใจไปมั้ยนะ
“ดูไม่ออกเลย ไหนๆเราก็มาเล่นด้วยกันเถอะ” หลินเจี๋ยชวนให้สวีเห้าเซิงมาเล่นเกมส์ด้วย ในความทรงจำสวีเห้าเซิงเป็นคนเล่นเกมส์เก่งมาก เพียงแต่เขาเป็นคนบ้างาน
หลินเจี๋ยเตรียมตัวถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจุดประสงค์ของเขาคือ “เย่เชินหลิน เสร็จรึยัง” เขามาหาเย่เชินหลินนั่นเอง จะพาคนอื่นไปก็ใช้ไม่ได้
เย่เชินหลินสีหน้าเย็นชา ท่าทางไม่ต้องการให้คนเข้าใกล้
“ไป”
ไม่แปลกถ้าจะโกรธ ผู้หญิงที่ตัวเองชอบไปพึ่งคนอื่นมาตั้งสามปี ยิ่งเย่เชินหลินเป็นคนใจแคบด้วยแล้ว
“หลินเจี๋ยพวกนายรู้จักกันเหรอ” คราวนี้สวีเห้าเซิงตกใจมาก
“เราแนะนำตัวกันหน่อยนะ นี่คือสวีเห้าเซิง นี่คือเย่เชินหลิน” หลินเจี๋ยพูดอธิบายง่ายๆ
“สวัสดี” ทั้งคู่เอ่ยขึ้นอย่างดูไม่ออก
ซือซือเห็นทั้งสามอยู่ไกลๆ ผู้ชายที่เกี่ยวข้องกับเธอทั้งสามคน นอกจากหลินเจี๋ยแล้วอีกสองคนนั้นรักเซี่ยชีหรั่นจะเป็นจะตาย เซี่ยชีหรั่นเธอมีอะไรดีนัก ฉันจะไม่ให้เธอฝันหวานอย่างนี้หรอก ฉันจะแย่งสิ่งที่ควรเป็นของฉันมา
“คุณเย่เค้าเป็นใคร เพื่อนของคุณชายหลินเหรอ” จิ่วจิ่วถามถึงคนที่จู่ๆก็เข้ามา นัยน์ตาพราวระยับ คนหล่ออีกคนนี่นา
“คุณจิ่วจิ่ว เขาเป็นเพื่อนผม สวีเห้าเซิง” หลินเจี๋ยเอ่ยอย่างไม่เดือดไม่ร้อน อยู่กับจิ่วจิ่วแล้วเขาเข้าใจดี ยัยคนนี้ไม่ได้ร้ายกาจอะไร ใสซื่อ แค่เห็นอะไรที่ไม่ควรก็พูดออกมาตรงๆ
“สวัสดีคุณสวี” ไห่ลี่หมินมองหลินหลิงที่อยู่ข้างๆ ยิ้มทักทายเพื่อนของหลินเจี๋ยเขาเองก็สงสัยว่าคนตรงหน้าคือใคร
“เรามาเล่นเกมต่อกันเถอะ เห้าเซิงมาเล่นด้วยกัน” หลินเจี๋ยเชิญสวีเห้าเซิงมานั่งแทนที่เซี่ยชีหรั่น
“ขอบคุณๆ”
“คุณเย่ มานั่งตรงนี้สิ” จิ่วจิ่วเอ่ยชวนเย่เชินหลิน กลัวว่าเขาจะรู้สึกโดดเดี่ยว
โจวอิงเห็นว่ามีคนเพิ่มขึ้น เขามองไห่ลี่หมิน แล้วเกมส์นี้จะเล่นยังไง
ไห่ลี่หมินเห็นสายตาของโจวอิง ต่อหน้าหลินหลิง เขาไม่กล้าคุยกับโจวอิง
“ผู้จัดการโจว รบกวนด้วย นี่เป็นเกมส์ที่ทุกคนเล่น ขอให้ยุติธรรม ไม่ควรแกล้งคุณสวีเพราะเขามาใหม่นะ” สวีเห้าเซิงพูดทีเล่นทีจริง ช่วยตอบคำถามให้โจวอิง
หลินหลิงเห็นโจวอิงถอนหายใจ หรือว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์กันจริงๆ
ไห่ลี่หมิน ถ้านายกล้าทำผิดต่อพี่สาวฉัน ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่
“หลินเจี๋ยตานายแล้ว ดื่มสิ” จิ่วจิ่วพูดอย่างไร้ยางอาย รู้สึกสุขใจ
“จิ่วจิ่ว อย่าเพิ่งได้ใจไป แค้นนี้สิบปีชำระก็ยังไม่สาย ต่อไปฉันอยู่ตงเจียงจำไว้ให้ดี” หลินเจี๋ยดื่มเสร็จก็มองจิ่วจิ่วอย่างลึกซึ้ง
จิ่วจิ่วอ้าปากจะเถียงแต่กลับถูกเย่เชินหลินขัด
“คุณชายหลินทำไมถึงเจ้าคิดเจ้าแค้นกับผู้หญิงจังนะ” เย่เชินหลินมุมปากยกขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
สวีเห้าเซิงแม้ว่าจะเล่นมาตลอดแต่ก็แอบเหลือบมองเย่เชินหลินเช่นกัน เขาเป็นศัตรูหัวใจเลยนะ ดูท่าจะเก่งไม่เบา
เย่เชินหลินจะไม่ลอบสังเกตสวีเห้าเซิงได้อย่างไร เขาและยัยตัวเล็กอยู่ด้วยกันมาตั้งสามปี เย่เชินหลินบอกว่าไม่หึงก็โกหกแล้ว เขาอิจฉา อิจฉาจนจะเป็นบ้า
แต่เย่เชินหลินก็ทำอะไรไม่ได้ สามปีนั้นเป็นเพราะเขาเอง ชีหรั่นถึงได้จากไป
ศัตรูหัวใจมาเจอกัน ย่อมอิจฉากัน ทั้งคู่สงบใจนั่งลงเล่นเกมด้วยกันก็เป็นเรื่องยากแล้ว
ทั้งกลุ่มเล่นเกมด้วยความสนุก ลืมเรื่องเซี่ยชีหรั่นยังคงพักผ่อนอยู่
ส่วนเย่เชินหลินนั้นใจกลับอยู่ที่เซี่ยชีหรั่น เล่นอย่างเหม่อลอย
“คุณเย่ ตาคุณดื่มแล้ว” หลินเจี๋ยออกปากเตือนเย่เชินหลินที่ยังใจลอย หรือว่าผู้หญิงในห้องนั่นทำให้เย่เชินหลินเหม่อ
เซี่ยชีหรั่น คุณมีเสน่ห์ขนาดนั้นเลยเหรอ
“โทษที” เย่เชินหลินเอ่ยแล้วยกเหล้าขึ้นดื่ม “ผมจะไปดูชีหรั่น พวกคุณเล่นกันไปเถอะ”
เขาอยากออกจากเกมส์ตั้งนานแล้ว ไม่รู้ว่าชีหรั่นหลับสนิทดีมั้ย
“คุณจิ่วจิ่ว เมื่อกี้เห็นคุณกับคุณชีหรั่นดูสนิทกันดี คุณช่วยไปดูเธอหน่อยได้มั้ย เราจะได้เล่นต่อ”
เย่เชินหลินไม่เห็นด้วยกับคำเสนอของหลินเจี๋ย
“พวกคุณเล่นต่อเถอะ เดี๋ยวผมจะรีบกลับมา” เย่เชินหลินลุกขึ้น หยิบเสื้อเดินไปที่ประตู เอื้อมมือเปิดประตูอยากรีบไปดูว่าชีหรั่นตื่นหรือเปล่า ที่นี่ไม่ใช่บ้าน ตื่นมาในที่ไม่คุ้นไม่รู้ว่าเธอจะกลัวมั้ย
ประตูค่อยๆแง้มเปิดออก
“ชีหรั่น คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง” จิ่วจิ่วเบิกตามองเซี่ยชีหรั่นที่ยังง่วง พวกเขาเล่นกันไปนานแค่ไหนแล้ว แล้วชีหรั่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่
“จิ่วจิ่ว ทำไมเธออยู่ที่นี่” เซี่ยชีหรั่นพูดจบก็เดินเข้ามาอย่างสง่างาม เหมือนจำไม่ได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
สวีเห้าเซิงหันหลังให้เซี่ยชีหรั่น ได้ยินเสียงที่เขาจำฝังใจ สวีเห้าเซิงก็ใจเต้นขึ้นมา ความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย เขาอยากมองย้อนกลับไปดูตัวเองแค่ไม่กี่วันก็คิดถึงเรื่องนี้ทั้งกลางวันและกลางคืน คิดถึงผู้หญิงที่ทำให้เขาใจเต้นแรง เขาไม่คิดว่าเสี่ยวอ้ายจะทำให้เขาคลั่งได้ขนาดนี้
เย่เชินหลินสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในใบหน้าของสวีเห้าเซิง! สายตาของเขาเย็นชา!
“ชีหรั่น ทำไมตื่นแล้วล่ะ”
เย่เชินหลินโทษตัวเอง น้ำเสียงเอาใจทำใจชีหรั่นหวั่นไหว
พนักงานเดินเข้ามา เย่เชินหลินจึงกวักมือ
“ช่วยเพิ่มเก้าอี้ที่นึงด้วยครับ”
พนักงานเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเย่เชินหลินก็เหม่อ
วันนี้เธอโชคดีจัง ได้เจอหนุ่มหล่อด้วย โชคดีมากๆ
“ช่วยเพิ่มเก้าอี้ที่นึงด้วยครับ” เย่เชินหลินเอ่ยด้วยความไม่สบอารมณ์ คำพูดของเขาทำให้คนเมินตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“คุณผู้ชาย ขอโทษด้วยค่ะ ฉันจะรีบไปทำตามเดี๋ยวนี้” พนักงานสาวใบหน้าสวยแดง แล้ววิ่งออกไป ใบหน้ายังมีรอยยิ้มแปลกๆ ไม่รู้ว่ายิ้มอะไรนักหนา
เย่เชินหลินพาเซี่ยชีหรั่นไปนั่งที่เขา ซึ่งประจันหน้าสวีเห้าเซิงพอดี
“พี่สวีมาที่นี่จริงๆเหรอ ฉันนึกว่าตัวเองฝันไปซะอีก” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยอย่างอายๆ