สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1076 สาวใช้ตัวแสบ 980

ตอนที่ 1076 สาวใช้ตัวแสบ 980　
“คุณเย่ พ่อบ้านบอกว่าพรุ่งนี้คือวันเกิดของคุณหญิง วันนี้จะแจกการ์ดหรือไม่คะ” จางชิงไถ่ถามอยู่นาน จนในที่สุดเซี่ยอี้ชิงมองเห็นว่าเธอดูเหมือนจะรีบร้อนจึงบอกจางชิง วันนี้คุณเย่มาร่วมงานการกุศล
จางชิงที่อยู่ไกลๆมองเห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างกายของเย่เชินหลิน ไม่ต้องคิดจางชิงก็รู้ว่าต้องเป็นเซี่ยชีหรั่นแน่นอน ใช่แล้ว แต่ไหนแต่ไรในหัวใจของคุณเย่มีเซี่ยชีหรั่นเพียงคนเดียว ไม่สามารถมีคนอื่นได้
เธอก็ควรจะเข้าใจได้แล้วใช่ไหม？แต่จางชิงยังไม่ยินยอม เธอไม่ต้องการจากไป ขอเพียงแค่ได้อยู่ในตระกูลเย่ เฝ้ามองเย่เชินหลินอยู่ห่างๆ ขอเพียงเขามีความสุข เธอก็สุขใจ
นี่คือความปรารถนาเดียวของผู้หญิงที่เจ็บปวดใจ
“วันเกิดคุณแม่”เย่เชินหลินละอายใจเล็กน้อย ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเอาแต่ยุ่งเรื่องของเซี่ยชีหรั่น คิดไม่ถึงว่าจะลืมวันเกิดของฝู้เฟิ่งหยี เย่เชินหลินโทษตัวเอง
เซี่ยชีหรั่นอยากออกไปเดินเล่น เธอแอบออกไปคนเดียวอย่างเงียบๆ คุณชายโจวแห่งงานการกุศลมองเห็นเธอ จำได้ทันทีว่านี้คือเจ้าของผลงานศิลปะความเจ็บปวดมิใช่หรือ？
“พวกคุณสองสามคนออกไปกับคุณเซี่ยท่านนั้น ดูแลเธอให้ดี”
คุณชายโจวมองเหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยข้างกาย：“ อย่ารบกวนคุณเซี่ย เฝ้าจากไกลๆก็พอ อย่าให้เธอรู้ตัว”
“ครับ”
เซี่ยชีหรั่นเดินออกจากห้องโถง ไม่เพียงแต่พนักงานรักษาความปลอดภัยที่ตามออกมา เย่เชินหลินก็แอบย่องออกมาด้วย
“ต้าฮุย นายจัดการผลงานศิลปะความเจ็บปวดด้วยฉันต้องการจอง”เย่เชินหลินกล่าวโดยไม่ลังเลก่อนที่จะออกไป หลินหลิงอาจจะต้องการ แต่เย่เชินหลินพูดออกมาแล้ว นั่นคือสิ่งของของชีหรั่น มองออกว่าชีหรั่นชอบมาก ดังนั้นเย่เชินหลินไม่ว่าจะต้องจ่ายเท่าไหร่เขาต้องคว้ามันกลับไปให้ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องเงินเลย
ในใจของหลินหลิงรู้สึกกลัดกลุ้มเมื่อได้ยินคำพูดของเย่เชินหลิน ไห่ลี่หมินดีกับเธอหลินหลิงรู้ดี แต่การใช้อำนาจบาตรใหญ่อย่างละเอียดรอบคอบของเย่เชินหลิน บางครั้งไห่ลี่หมินก็ทำงานยุ่งจนหลงลืมไปหลายสิ่ง อย่างเช่นผู้หญิงคนหนึ่งต้องการให้ผู้ชายของตัวเองมอบของขวัญให้ บางครั้งไม่ได้หวังว่าของขวัญจะต้องล้ำค่า เพียงแค่สามารถมองเห็นความจริงใจของฝ่ายชายได้
การที่เย่เชินหลินต้องการผลงานศิลปะความเจ็บปวดมีเพียงคำอธิบายอย่างเดียว นั่นคือมอบให้กับเซี่ยชีหรั่น เพราะนอกจากเซี่ยชีหรั่น หลินหลิงไม่พบว่าเย่เชินหลินจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ผลงานศิลปะความเจ็บปวดมา
เซี่ยชีหรั่นเดินไปคิดไป นี่เธอเป็นอะไรไปนะ？หรือไม่รู้ว่าเย่เชินหลินมีผู้หญิงอยู่ข้างกายไม่เคยขาด？แต่เย่เชินหลิน ทำไมคุณถึงทิ้งผู้หญิงที่เหมือนฉัน เธอคือตัวแทนหรือ？
พรุ่งนี้คือวันเกิดของฝู้เฟิ่งหยี ผลงานศิลปะความเจ็บปวดชิ้นเดียวบนร่างกายของเธอก็ถูกบริจาคไปแล้ว ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าควรจะมอบอะไรให้แก่ฝู้เฟิ่งหยี นึกถึงฐานะของเย่เชินหลิน ฝู้เฟิ่งหยีคงไม่มีอะไรขาดแคลน
หรือจะให้ยาบำรุง？ฝู้เฟิ่งหยีก็อายุไม่น้อยแล้ว ในตอนนี้สุขภาพสำคัญที่สุด
มองเห็นเย่เชินหลินเดินตามมาจากไกลๆ เซี่ยชีหรั่นหัวเราะเยาะตัวเองในใจ เธอจะมอบของขวัญให้ฝู้เฟิ่งหยีในฐานะอะไร？
จางชิงเดินตามเย่เชินหลินออกมา จางชิงเป็นนักศึกษาที่ดูอ่อนเยาว์มาตลอด กล่าวได้ว่าเหมือนเซี่ยชีหรั่นเมื่อสามปีก่อน
มองเห็นฉากที่ดูเข้ากันได้ดี เซี่ยชีหรั่นอยากเดินหนีไป เธอรู้สึกหึงเล็กน้อย ใช่แล้ว เธอหึงจางชิง
“ทำไมถึงออกมา？”
เย่เชินหลินถามอย่างไม่เข้าใจ จู่ๆเซี่ยชีหรั่นก็ลุกออกมาจากโต๊ะทำให้เขางุนงง ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเธอ เย่เชินหลินเริ่มตรวจสอบตัวเอง
“ด้านในอึดอัดเกินไป อยากออกมาเดินสักหน่อย”
ไม่ว่าจะเป็นข้ออ้างอะไร เย่เชินหลินก็ไม่ซักไซ้ไล่เลียง
“คุณเย่ ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”จางชิงจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์ เธออยากมองให้นานกว่านี้ เพียงแต่เมื่อเห็นหน้าของเซี่ยชีหรั่นทำให้เธอนึกถึงใบหน้าที่คุ้นเคยในฝันร้ายที่ทำให้สะดุ้งตื่นกลางดึกอยู่เสมอ ไม่ว่าในใจของจางชิงจะรู้สึกดีแค่ไหนก็ไม่สามารถรับได้
“อืม เดินทางกลับอย่างปลอดภัยนะ ผมจัดให้คนไปส่งคุณกลับแล้ว”เย่เชินหลินตอบอย่างไร้ความรู้สึก และไม่รอให้จางชิงปฏิเสธ เย่เชินหลินโทรตามคนขับรถมาเรียบร้อย
จางชิงมองเย่เชินหลินด้วยความดีใจและแปลกใจ นี่คือครั้งแรกในรอบสองปีที่คุณเย่ดีต่อเธอเช่นนี้
นั่งลงภายในรถ จางชิงยังคงมองเย่เชินหลินอย่างอาลัยอาวรณ์
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วมองดูฉากนี้ เธออารมณ์ไม่ดีอย่างมาก
“เธออยู่ที่ไหน？”
โทรศัพท์เสียงดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นเหลือบมองรถของจางชิงจากไป จึงเดินออกมาจากเย่เชินหลินเพื่อรับสาย
“ฉันกลับประเทศจีนแล้ว”เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเอมี่จะชวนเธอไปเที่ยว จึงบอกเอมี่ว่าเธอกลับประเทศแล้ว
“ฉันรู้ว่าเธอกลับประเทศจีน ดังนั้นฉันจึงถามว่าเธออยู่ที่ไหน ฉันอยากไปเที่ยวกับเธอ”
“เธอมาประเทศจีนหรือ？”
เซี่ยชีหรั่นถามอย่างไม่อยากเชื่อ
“ไม่ใช่ต้องจัดงานประกวดแฟชั่นหรือไง？จัดงานที่ประเทศจีน แต่ไม่รู้ว่าที่ไหน ถ้าจัดในเมืองที่เธออยู่ฉันสามารถเข้าร่วมและไปหาเธอได้ แต่ถ้าไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร ฉันจะไปหาเธอก่อน พรุ่งนี้เธอก็จะได้เจอฉันแล้ว”
เสียงของเอมี่ดังอย่างต่อเนื่อง
“ฉันอยู่ที่ตงเจียง เธอไปเซี่ยงไฮ้ก่อน ฉันจะไปรับเธอที่เซี่ยงไฮ้”เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเอมี่จากฝรั่งเศสมาปารีสและไปเซี่ยงไฮ้ก็ไม่เลว
“เธอจะมารับฉันจริงหรือ？”เอมี่ได้ยินว่าจะมารับเธอก็ดีใจมาก เพราะกังวลว่าจะหาหมี่ลี่ไม่เจอ
“ใช่แล้วเอมี่ เมื่อเธอมาประเทศจีนต้องเรียกฉันว่าชีหรั่นนะ อย่าเรียกชื่ออื่น ช่วยเก็บเรื่องของฉันเป็นความลับได้ไหม？”เซี่ยชีหรั่นไม่ต้องการให้คนอื่นรู้เรื่องเหล่านี้ของเธอ
“ชีหรั่น ชื่อจริงๆของเธอ” เอมี่ กล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำหมี่ลี่น่าสนใจจริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะปิดบังเธอได้นานเช่นนี้
เซี่ยชีหรั่นก็ไม่รู้จะต้องทำอย่างไร ตอนนั้นที่ต่างประเทศเธอต้องการเริ่มต้นชีวิตใหม่ พาลูกมองเห็นฉากนั้นท่ามกลางสายฝนทำให้เซี่ยชีหรั่นลืมอย่างไรก็ลืมไม่ลง เธอไม่อยากให้ตัวเองทำผิดแบบเดิมๆ จึงแปลงชื่อเป็นหวูอ้าย คือไร้หัวใจ เซี่ยชีหรั่นต้องการแค่เพียงพาลูกของเธอไปใช้ชีวิตอย่างสงบ หมอดูบอกว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งในอนาคต
เซี่ยชีหรั่นคิดแล้วก็ส่ายหน้า สิ่งที่เธอต้องการคือคนที่พึ่งพาได้ คู่ชีวิตที่สามารถจับมือร่วมทางกันไปจนแก่เฒ่า ดังนั้นการลงทุนของเซี่ยชีหรั่นจึงส่งให้คนอื่น เธอไม่อยากให้เรื่องมากมายขึ้นอยู่กับเงินทอง
“ใช่ ขอโทษนะ เธอมาเมืองจีนฉันจะพาเธอไปเที่ยว”เซี่ยชีหรั่นกล่าวขอโทษซ้ำไปซ้ำมา เอมี่คือเพื่อนสนิทของเธอที่ฝรั่งเศส เธอก็ไม่ได้อยากปิดบัง
เอมี่นึกถึงตอนได้เจอกับเซี่ยชีหรั่นครั้งแรกในดวงตาของเธอมีแต่ความว่างเปล่า หวูอ้ายดูเหมือนชีหรั่นแต่ก่อนจะได้รับความทุกข์ทรมานอย่างมาก เมื่อคิดแบบนี้เอมี่ก็สบายใจขึ้นเยอะ และยังโทษตัวเองที่ไม่คิดถึงใจเขาใจเรา
“เพื่อนหรือ？”เย่เชินหลินถามด้วยความสงสัย ในสามปีที่ผ่านมาเขาพลาดเรื่องของเซี่ยชีหรั่นไปกี่เรื่อง
ข่าวการมาเมืองจีนของเอมี่ทำความรู้สึกไม่สบายใจของเซี่ยชีหรั่นเบาบางลง เซี่ยชีหรั่นก็เข้าใจดีว่าเธอหึงแค่ไหน ทุกคนต่างมีวิธีการใช้ชีวิตเป็นของตัวเอง เย่เชินหลินถูกลิขิตให้ยืนอยู่ใต้โคมไฟแมกนีเซียม ได้รับความรักใคร่และชื่นชมจากผู้หญิงทุกคน
“ใช่ ดังนั้นพรุ่งนี้ฉันไม่สามารถไปร่วมงานวันเกิดของคุณหญิงได้”
เซี่ยชีหรั่นกล่าวด้วยความลำบาก มีเพียงเธอเท่านั้นที่เข้าใจว่าเธอกำลังหลีกเลี่ยง ใช่แล้ว เซี่ยชีหรั่นถอยออกมา สามปีของเธอที่ไม่มีเย่เชินหลิน เช่นเดียวกัน สามปีของเย่เชินหลิน เธอก็ไม่คุ้นเคย เพียงแค่เห็นจางชิงเซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกเจ็บปวด ถ้ามองเห็นคนอื่น เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าจะจัดการกับตัวเองอย่างไร ยังโชคดี การมาเมืองจีนของเอมี่สามารถให้เหตุผลที่บริสุทธิ์ใจแก่เธอ
“เธอจะมาถึงกี่โมง？”
เย่เชินหลินไม่เชื่อคำพูดของเซี่ยชีหรั่น ดูเหมือนยัยตัวเล็กจะหึง คิดแล้วเย่เชินหลินมีความสุขมาก
“ชีหรั่น ไม่ว่าจะมีผู้หญิงมากมาย ผมชอบเพียงแค่คุณ”เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นอย่างจริงจัง ประทับจูบลงบนริมฝีปากสีแดงชวนฝัน
ฉากนี้ถูกซือซือแอบเห็นเข้าพอดี ไม่ เธอจะไม่ยอมให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน
“การรวบรวมเงินบริจาคที่ได้จากงานการกุศลครั้งนี้สามารถนำไปใช้กับทุกคนที่ต้องการความช่วยเหลือได้ พวกเรารู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่งกับผู้ที่ระดมทุนช่วยเหลือมากที่สุด โดยเฉพาะสุภาพสตรีท่านหนึ่งที่ไม่ประสงค์ออกนาม”
หลินเจี๋ยฟังเสียงที่ไพเราะและชัดเจนของพิธีกรอย่างหมดอาลัยตายอยาก ซือซือเดินออกไปเขาก็ไม่ถือสา เพียงแค่ผู้หญิงที่ช่วยรับมือกับท่านปู่หลิน แต่ไหนแต่ไรหลินเจี๋ยไม่เคยมองว่าซือซือเป็นคนสำคัญ
ซือซือเดินกลับมาด้วยสีหน้าไม่ดี เธอพยายามปิดบังก็ยังถูกหลินเจี๋ยจับได้ หลินเจี๋ยมองซือซือแต่ไม่ได้ต้องการพูดหรือถามอะไร เขาจะไปใส่ใจกับผู้หญิงที่ตัวเองไม่ได้ชอบทำไม？
“พวกเราสามารถรวบรวมเงินได้มากมาย หวังว่าจะมีคนนำเงินไปมอบให้แก่คนที่ต้องการความช่วยเหลือกับพวกเรา นอกจากนี้ยังเป็นการเฝ้าระวังการตบตาแบบหนึ่ง นัดหมายกันในวันอาทิตย์ พวกเราจะส่งคำเชิญไปให้ถึงมือสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกท่าน”
พิธีกรบอกเกี่ยวกับการตัดสินใจนี้ด้วยรอยยิ้มบางๆ：“แน่นอนหากติดธุระ หรือจะไม่ไปหากไม่ต้องการ พวกเราไม่กล้าบังคับ แต่หากมีเวลาว่างก็ถือว่าเป็นการท่องเที่ยวได้”
“คุณจะไปหรือเปล่า？”
หลายคนที่นั่งถัดจากหลินเจี๋ยเริ่มพูดคุยกัน
“วันนั้นฉันไม่ว่าง”
“ฉันไป ถึงอย่างไรก็ไม่มีธุระ ไม่แน่ว่าออกไปอาจจะได้เจอกับเรื่องใหม่ๆ อยู่บ้านน่าเบื่อพอดี”ผู้หญิงคนหนึ่งบ่นขึ้น
อยู่บ้านน่าเบื่อพอดี นี่มันคือสถานการณ์ปัจจุบันที่หลินเจี๋ยกำลังเผชิญ
เขาเดินมาด้านข้างของสวีเห้าเซิง และหาที่ว่างนั่งลงไป
“เห้าเซิง นายจะไปหรือเปล่า？”
หลินเจี๋ยอยากดูว่า ถ้าสวีเห้าเซิงไป เขาจะได้มีเพื่อน
สวีเห้าเซิงเหลือบมองเซี่ยชีหรั่นที่ขอตัวออกไปกลางคันและยังไม่กลับมา คุณจะกลับมาไหม ？เสี่ยวอ้ายคุณช่วยบอกทีว่าผมควรไปหรือไม่ไป？
“ถ้าหากเสี่ยวอ้ายไป ฉันก็ไป” สวีเห้าเซิงยังคงตอบอย่างแน่วแน่
หลินเจี๋ยมองไปยังที่นั่งว่างเปล่าของเย่เชินหลิน เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นออกไปและยังไม่กลับเข้ามา เซี่ยชีหรั่นมีอะไรดีนักหนา？นี่ยิ่งทำให้หลินเจี๋ยเพิ่มความแปลกใจ คิดอยากค้นหาคำตอบ ผู้หญิงคนนี้ดึงดูดคนเหล่านี้อย่างไร
หลินเจี๋ยยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น
“นายไปกับพวกเราสิ ที่นี่คือตงเจียง ในฐานะเจ้าบ้านฉันจะดูแลนายเอง” หลินเจี๋ยกล่าวอย่างเป็นมิตร แต่บนใบหน้ากลับมารอยยิ้มกวนบาทา
มองเห็นรอยยิ้มของเขา สวีเห้าเซิงรู้สึกจนปัญญาเล็กน้อย แต่ก่อนก็แค่พูดผิดมิใช่หรือ จนถึงทุกวันนี้หมอนี้ยังคงจำขึ้นใจ？
ตอนนั้นสวีเห้าเซิงยังอาศัยอยู่ที่ประเทศอเมริกาได้ไม่นาน นอกจากนี้เขาก็รู้จักกับสวีเห้าเซิงได้เพียงไม่นาน
“เห้าเซิง ฉันไม่มีเงินแล้ว”หลินเจี๋ยนั่งอยู่หน้าประตูของสวีเห้าเซิง กล่าวอย่างน่าสงสารเล็กน้อย เพียงแค่อยู่ต่อหน้าเขา ด้านที่เปราะบางของหลินเจี๋ยถึงจะปรากฏออกมาให้เห็น
“คืนนี้ฉันจะโอนไปให้นาย ในฐานะเจ้าบ้าน ฉันจะดูแลนายอย่างดีแน่นอน”สวีเห้าเซิงไม่ได้คิดมากกับคำพูดที่ไม่เหมาะสมนี้