สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1078 สาวใช้ตัวแสบ 982

ตอนที่ 1078 สาวใช้ตัวแสบ 982
“ชีหรั่นตกลงจะไปไหม？”
เย่เชินหลินพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองอยู่ตลอด เมื่อถามออกไปเขาถึงหัวเราะว่าตัวเองจะเสแสร้งอย่างไร เพียงได้เจอกับเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินก็ไม่เป็นอันสงบนิ่ง เมื่อมองจากสภาพจริง
“ค่ะ คุณเย่ ตอนนี้คุณสามารถวางใจได้แล้ว”
“จิ่วจิ่ว หลังจากนี้เรียกฉันว่าพี่ใหญ่เถอะ ในเมื่อคุณแม่ก็ยอมรับให้เธอเป็นลูกสาวตระกูลเย่”
เย่เชินหลินสามารถพูดเช่นนี้ได้เพราะไม่ว่าอย่างไรจิ่วจิ่วก็คือเพื่อนของเซี่ยชีหรั่น เรียกว่าชอบอะไรก็ชอบตาม เกือบทุกอย่างที่เซี่ยชีหรั่นชอบ เย่เชินหลินก็คิดว่าดีที่สุด
“เข้าใจแล้วค่ะ คุณเย่”
จิ่วจิ่วกล่าวจบก็เดินจากไป เธอยังต้องรีบไปดูแลลูก
เย่เชินหลินมองประตูห้องของเซี่ยชีหรั่นที่ปิดสนิท เขายืนอยู่นานถึงจะกลับไปที่ห้องของตัวเอง
“เอมี่？ ขอโทษ วันนี้ฉันมีธุระจึงลืมไปเลย”
“หมี่ลี่ พ่อกับแม่ของฉันเกิดเรื่อง ดังนั้นฉันจึงยังอยู่ที่ฝรั่งเศส ขอโทษด้วยนะ รอครั้งหน้าฉันจะไปหาเธอแน่นอน”
เอมี่นั่งอยู่บนโซฟา ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เธอซื้อตั๋วเครื่องบินเรียบร้อยแล้ว แต่ยังไม่ทันไปก็ถูกพ่อกับแม่ยึดเอาไว้ บอกว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวไม่เห็นด้วยที่จะบินไปไกลแบบนี้เป็นครั้งแรก คุณย่าของเอมี่คือสาวชาวจีน พ่อและแม่ของเธอได้รับการกล่อมเกลาจากผู้ใหญ่ในบ้าน เป็นห่วงว่าลูกออกไปไกลบ้านจะทนความลำบากไม่ไหว ดังนั้นตั้งแต่เด็กเอมี่จึงออกจากบ้านน้อยครั้งมาก ครั้งนี้ยังไม่ทันออกไปก็ถูกพบเข้า ทำไมเธอถึงได้มีโชคชะตาแบบนี้ นึกถึงที่หมี่ลี่บอกว่าประเทศจีนดีมาก เธออยากไปดูให้เห็นกับตา
การได้รู้จักกับหมี่ลี่ คือเรื่องที่มีความสุขที่สุดของเธอ
รู้ว่าเอมี่ไม่มาแล้ว เซี่ยชีหรั่นยิ่งวางใจมากขึ้นที่จะไปตามคำร้องขอในครั้งนี้
เช้าวันต่อมา มีคนส่งบัตรเชิญมาให้ในตอนเช้าตรู่ เซี่ยชีหรั่นรับบัตรเชิญมาด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย และบอกคนส่งที่มาว่าจะไปให้ตรงเวลา
เย่เชินหลินมองเห็นสีหน้าของเซี่ยชีหรั่นมีความสุข จึงรู้สึกแปลกใจ
“ชีหรั่น วันนี้วันเกิดคุณแม่ คุณตื่นเช้าขนาดนี้เลยหรือ？”เย่เชินหลินเฝ้ารอบางอย่าง และถามด้วยความกลัว ถ้าเซี่ยชีหรั่นจำวันเกิดของฝู้เฟิ่งหยีได้ นี่เป็นการพิสูจน์ว่าเซี่ยชีหรั่นยังคงให้ความสำคัญกับตระกูลเย่ และให้ความสำคัญกับเย่เชินหลิน แต่ถ้าจำไม่ได้ ไม่หรอก เขาเชื่อในตัวเซี่ยชีหรั่น
“อืม คนน่าจะมากันเยอะเลยใช่ไหม？ เนี่ยนโม่ต้องไปไหม？ฉันไม่ไปนะ”เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถหนีความจริงว่านามสกุลของเนี่ยนโม่คือเย่ และไม่อาจให้คนแก่หนึ่งคนรอคอยอย่างว่างเปล่า
“ทำไมคุณถึงไม่ไป？”
เย่เชินหลินเกือบจะร้องคำรามออกมา เธอต้องไป
“เพราะจางชิงไป”
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าเจ็บปวดมากแค่ไหนเมื่อพูดจางชิงสองคำนี้ออกมา เย่เชินหลินได้ยิน เขาแอบดีใจ แท้จริงแล้วยัยตัวเล็กกำลังหึง เธอยังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่จางชิงเป็นเพียงแค่ตัวแทนของเธอ แต่ไหนแต่ไรเขาต้องการเพียงเซี่ยชีหรั่น ไม่ชอบคนอื่น
“ไม่เหมือนกัน ผมแค่หวังว่าคุณจะอยู่ที่นั่น”เย่เชินหลินหยุดพูดไปชั่วคราว：“ผมเชื่อว่าคุณแม่ก็หวังว่าคุณจะอยู่ที่งาน”
เย่เชินหลินใช้ครอบครัวมาอ้าง เซี่ยชีหรั่นคือผู้หญิงที่มีจิตใจดีแบบนี้ ครอบครัวคือไม้ตายที่ดีที่สุด เพียงแต่พูดถึงครอบครัว ในใจของเย่เชินหลินมีความมืดมิดเสมอ เขากลัวว่าสักวันเซี่ยชีหรั่นเพราะคำว่าครอบครัวจะทำให้ความคืบหน้าที่ไม่ง่ายของพวกเขาล้มเหลว เย่เชินหลินทำได้เพียงปลอบใจตัวเอง มันจะไม่มีวันนั้น แต่ถ้าหากว่ามีวันนั้น เขาก็จะจับเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ให้แน่น ไม่ยอมปล่อยเธอไปตลอดชีวิต
เซี่ยชีหรั่นมองเห็นว่าฝู้เฟิ่งหยีเคยดีกับตัวเองมาก หากจะให้เนี่ยนโม่ไปคนเดียวเธอก็ไม่วางใจ จึงพยักหน้าตอบตกลงว่าจะไปปรากฏตัวในงานวันเกิดของฝู้เฟิ่งหยี
“โอเค อีกสักพักผมจะพาคุณไป งานเลี้ยงวันเกิดคุณแม่จัดที่อาคารที่ผมประชุมเมื่อก่อน และจะมีการเชิญคนอื่นมาด้วย ถือว่าเป็นงานปาร์ตี้อย่างหนึ่ง”เย่เชินหลินคือลูกชายคนโตของตระกูลเย่ ในหลายปีที่ผ่านมาโม่เสี่ยวจุนปล่อยวางหลายเรื่อง แต่ยังคงโกรธเย่เชินหลิน ปกติหากมาเยี่ยมฝู้เฟิ่งหยี แค่เยี่ยมเสร็จก็กลับ ไม่คุยกับเย่เชินหลิน ทั้งสองคนเหมือนแค้นกันมานาน เย่เชินหลินก็เป็นคนเด็ดเดี่ยว โม่เสี่ยวจุนถึงแม้จะเป็นน้องชายของเขา น้องชายที่นึกถึงตลอดเวลา เพราะเรื่องของเย่เฮ่าหรัน ทำให้ในใจของเขามีปม เอาแต่รู้สึกว่าเป็นเพราะโม่เสี่ยวจุนเย่เฮ่าหรันถึงขัดแย้งกับเขามาหลายปี ทำให้เขาไม่เคยเรียกว่าพ่อสักคำจนเย่เฮ่าหรันจากโลกนี้ไป นี่คือความเสียใจในชีวิตของเขา
“คุณไปเถอะ ฉันจะไปดูเนี่ยนโม่”
การสนทนาระหว่างทั้งสองเป็นเรื่องพิเศษจริงๆ เหมือนกับคู่สามีภรรยาที่อยู่กินกันมานานไปโดยปริยาย แถมยังมีความห่างเหินแบบคนแปลกหน้าอีกด้วย
จางชิงคอยช่วยเหลืออยู่ตลอด เมื่อไม่เห็นเย่เชินหลินเธอก็รู้สึกกังวลใจ ฝู้เฟิ่งหยีก็มองไปรอบๆเพื่อหาว่าเย่เชินหลินอยู่ที่ไหน
“แม่ครับ”โม่เสี่ยวจุนพาไห่ฉิงฉิงและตระกูลไห่มาถึงโรงแรม
คนอื่นต่างมาร่วมแสดงความยินดี
ฝู้เฟิ่งหยีมองเห็นโม่เสี่ยวจุนจึงยิ้มให้และเข้าไปจูงมือ ถามไถ่ด้วยความห่วงใย
“เย่เชินหลินยังไม่มา？”โม่เสี่ยวจุนเห็นท่าทางของฝู้เฟิ่งหยี จึงเอ่ยถาม นอกจากเย่เชินหลิน โม่เสี่ยวจุนคิดไม่ออกว่าฝู้เฟิ่งหยีจะรอใครอยู่ที่นี่
“ไม่รู้ว่าพี่ชายของลูกติดธุระอะไร ถึงยังไม่มา” ฝู้เฟิ่งหยีกล่าวอย่างจนปัญญา โม่เสี่ยวจุนกับเย่เชินหลินขัดแย้งกันตลอด เอาแต่เรียกว่าเย่เชินหลิน
ฝู้เฟิ่งหยีเข้าใจต้นสายปลายเหตุที่สุด ไม่ว่าอย่างไรต่างก็คือลูกของเธอ บอกเลยว่าไม่มีใครดี
“แม่ครับ อย่ากังวลเลย เขาพลาดเรื่องอื่นได้ แต่ไม่มีทางพลาดวันเกิดของแม่แน่นอน！”โม่เสี่ยวจุนกล่าวอย่างเหน็บแนม เย่เชินหลินก็ถือว่ากตัญญู ดูแลฝู้เฟิ่งหยีค่อนข้างดี！แต่ทำไมถึงทำกับเซี่ยชีหรั่นไม่ดีอย่างนั้น
หลังจากฝู้เฟิ่งหยีได้ฟังคำของโม่เสี่ยวจุนก็รู้สึกชื่นใจ เขาพูดไม่ผิด เชินหลินจะต้องมาแน่นอน！
จางชิงยืนอยู่ด้านหลังพ่อบ้าน รอคอยการมาถึงของเย่เชินหลิน เธอไม่ได้เจอเขานานแล้ว หลังจากเซี่ยชีหรั่นปรากฏตัวขึ้นเย่เชินหลินกับเธอก็เหมือนกลายเป็นคนแปลกหน้า！
เย่เชินหลินไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง ขับรถเบนซ์มาปรากฏตัว！
มองเห็นยี่ห้อรถยนต์ที่คุ้นเคย ฝู้เฟิ่งหยีก้าวไปข้างหน้าอย่างกระตือรือร้น เพื่อออกไปต้อนรับ！
“เชินหลิน！”
ฝู้เฟิ่งหยีมองดูลูกชายที่เธอภาคภูมิใจ ถ้าบอกไม่ดีใจคงจะโกหก เสียใจอย่างเดียวคือเขาไม่แต่งงานมาตลอด โชคที่ดีชีหรั่นกลับมา และพาหลานของเธอมาด้วย！ดูเหมือนการแต่งงานของเขาก็ไม่สายไป
ตั้งแต่ต้นจนจบโม่เสี่ยวจุนไม่เงยหน้าขึ้นมามอง เอาก้มหน้า ทำเหมือนมองไม่เห็นเย่เชินหลินสิ่งมีชีวิตที่ตัวใหญ่เช่นนี้！
หลังจากเย่เชินหลินลงจากรถก็เดินไปอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูรถด้วยตัวเอง ดูเหมือนคุณชายเย่จะไม่ได้มาคนเดียว คนที่มาแสดงคำอวยพรต่างชะเง้อมองจนคอยาว อยากเห็นคนที่ทำให้คุณชายเย่ยอมเหนี่อย！
“คุณแม่ครับ พวกเรามาถึงหรือยัง？ไหนบอกว่าเป็นวันเกิดของคุณย่า？ทำไมผมมองคุณย่า？”แท้จริงแล้วร่างสูงของเย่เชินหลินบดบังสายตาของเนี่ยนโม่ เขาเข้าใจว่าฝู้เฟิ่งหยีไม่อยู่！
คนยังมาไม่ถึง เสียงเด็กอันไพเราะก็ดังเข้าหูของทุกคน！
วันเกิดคุณย่า สี่คำนี้เหมือนลูกระเบิดในใจของทุกคนแตกออก เย่เชินหลินมีความสัมพันธ์อะไรกับคนที่มาด้วย？ลูกสาวตระกูลร่ำรวยต่างพากันมากล่าวคำอวยพรอย่างไม่ขาดสาย ！เรื่องที่เย่เชินหลินยังไม่แต่งงานไม่ใช่ความลับอะไร！
หรือว่าเป็นลูกชายคนที่สองของตระกูลเย่ แต่ภรรยาของโม่เสี่ยวจุนไห่ฉิงฉิงอยู่ในงานแล้ว！
“เนี่ยนโม่ คุณย่าอยู่นี้！”
ฝู้เฟิ่งหยีมีความสุขที่สุด ครอบครัวของเธอมีคนสามรุ่น ความผูกพันระหว่างคนในครอบครัวแบบนี้ ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว！
เด็กปรากฏตัวแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็ปรากฏตัวแล้ว！
มีบางคนในงานที่รู้จักเซี่ยชีหรั่น ในใจคิดว่ามิน่าล่ะ ตอนแรกคุณชายเย่ก็ไม่ได้ทำดีกับเซี่ยชีหรั่นอย่างลับๆ และบางคนที่ไม่รู้จัก ก็รู้เพียงว่าผู้หญิงจากตระกูลร่ำรวยนั่น ถึงแม้จะไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าที่งดงามและมีสีสัน แต่มันช่างมีเอกลักษณ์ ทำให้คนมองอย่างไม่ละสายตา！
“ชีหรั่น ฉันบอกแล้วว่าเธอจะต้องมา！”จิ่วจิ่วมองเห็นเซี่ยชีหรั่นก็วิ่งเข้ามาหาอย่างกระตือรือร้น ถึงแม้จะเป็นคุณแม่ลูกหนึ่ง จิ่วจิ่วยังคงไม่ทิ้งนิสัยแบบเด็กๆเหมือนเดิม
“เธออยู่ด้วยฉันจะไม่มาได้อย่างไร！”เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างสดใส เธอเดินไปตรงหน้าฝู้เฟิ่งหยีและกล่าวว่า：“สุขสันต์วันเกิดค่ะ！”
“ชีหรั่น ขอบคุณนะ！”รอยยิ้มบนใบหน้าของฝู้เฟิ่งหยียิ่งกว้างขึ้น！
เย่เชินหลินอยู่ด้านหลังเซี่ยชีหรั่นกับเนี่ยนโม่ ความสง่างามที่ไม่อาจบรรยายได้ อย่างไม่มีข้อยกเว้น เธอกลายเป็นบุคคลที่โดดเด่นที่สุดในงาน！
เซี่ยชีหรั่นเอาแต่คุยกับจิ่วจิ่ว คนอื่นมีสีหน้าอย่างไรเธอไม่ได้ใส่ใจจริงๆ！
ไห่ลี่หมินกับหลินหลิงยืนอยู่ไม่ไกล มองเห็นการแต่งกายของเซี่ยชีหรั่นวันนี้ ไห่ลี่หมินตะลึงไปหลายนาที แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยเห็นเซี่ยชีหรั่นมั่นใจในตัวเองแบบนี้ ทั่วเรือนร่างเปล่งประกายอย่างมีเสน่ห์！
โม่เสี่ยวจุนจับมือไห่ฉิงฉิงและยิ้มบางๆ มืออีกข้างของเขาจับมือเด็กตัวเล็ก หน้าตาคล้ายกับโม่เสี่ยวจุนมาก เหมือนกับตอนที่เขายังเป็นเด็กทุกประการ！
“ฉันมาแล้ว！”เสียงไพเราะที่คุ้นเคยของเซี่ยชีหรั่นดังขึ้นด้วยหัวใจที่แห้งแล้ง เธอเดินไปที่ด้านข้างของโม่เสี่ยวจุน ลูบศีรษะเด็กชายตัวน้อย！
ทุกคนต่างพยักหน้าเบาๆ ไม่ได้ออกท่าทางมากเกินไป！
เมื่อจ้าวเหวินอิงมองเห็นเซี่ยชีหรั่นจึงปลีกตัวออกมาจากกลุ่มคน เดินตรงไปหาเซี่ยชีหรั่น！
คนอื่นมองเห็นจ้าวเหวินอิงกับหลี่หมิงจุ้นเดินมา ต่างทยอยหลีกทางให้พวกเขา ในงานนี้ คนมากมายต่างรู้จักท่านปู่หลี่
“แม่คะ”เซี่ยชีหรั่นเดินไปตรงหน้าจ้าวเหวินอิง มองเห็นใบหน้าของเธอนับว่าเปล่งปลั่ง ดูเหมือนจะดีขึ้นไม่น้อย ความรู้สึกกังวลที่อยู่ในใจของเซี่ยชีหรั่นก็ปล่อยวางไปได้เยอะ
จ้าวเหวินอิงจูงมือเนี่ยนโม่ บนใบหน้ามีความรักและทะนุถนอมอยู่ไม่น้อย
นี่ทำให้คนอื่นอิจฉาไม่น้อย
จงหยุนซางคือหนึ่งในนั้น จ้าวเหวินอิงชอบลูกของเธอ แต่ดูเหมือนจ้าวเหวินอิงจะชอบลูกของเซี่ยชีหรั่นมากกว่า นึกถึงจ้าวเหวินอิงที่ดีกับเธอและลูกก็หาข้อจับผิดไม่ได้ จงหยุนซางเพียงสูดลมหายใจเข้าลึกไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ในเมื่อทุกคนอยู่ที่นี่ พวกเราขออวยพรให้อายุยืนเนื่องในวันคล้ายวันเกิดของคุณ”ไม่รู้ว่าคำพูดของใครทำลายความเงียบ ทำให้บรรยากาศแปลกๆนี้ค่อยๆผ่อนคลาย
หลินเจี๋ยสามารถมาปรากฏตัวที่งานเลี้ยงวันเกิดของฝู้เฟิ่งหยีได้เพราะทำเพื่อสวีเห้าเซิง ถ้าไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยของหลินเจี๋ยกับท่านปู่หลินที่ตรงข้ามกัน เขาจะสามารถปรากฏตัวให้งานเลี้ยงนี้ได้อย่างไร
แท้จริงแล้วงานเลี้ยงแบบนี้ก็คืองานนัดบอดไปในตัว หลินเจี๋ยเกลียดมาก
สวีเห้าเซิงถูกท่านปู่พวกนั้นพาไป ก่อนไปเขารู้สึกผิดไม่จบไม่สิ้น เตือนครั้งแล้วครั้งเล่าให้หลินเจี๋ยไม่ลืมไปงานเลี้ยงวันเกิดของฝู้เฟิ่งหยี อย่างแรกเพื่อล้วงลึกเกี่ยวกับศัตรูหัวใจ อย่างที่สองคือป้องกันไม่ให้เซี่ยชีหรั่นถูกกลั่นแกล้ง หวังว่าเขาจะสามารถช่วยเธอได้
ในใจของสวีเห้าเซิงเข้าใจมาตลอดว่าคนที่นี่ไม่ชอบเซี่ยชีหรั่น จึงทำให้เธอหนีไปหลินเจียง และเพราะแบบนี้ สวีเห้าเซิงจึงมีโอกาสได้รู้จักกับเซี่ยชีหรั่น
“หลินเจี๋ย ฉันทำใจไม่ได้ที่เซี่ยชีหรั่นได้รับความไม่เป็นธรรม”
นี่คือน้ำเสียงที่มีความเจ็บปวดใจอยู่บ้างของสวีเห้าเซิง ใช่แล้ว เจ็บปวดใจ ทันใดนั้นเองส่วนที่อ่อนโยนที่สุดในใจของหลินเจี๋ยก็ถูกกระตุ้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความลุ่มหลงของสวีเห้าเซิงหรือเซี่ยชีหรั่นผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความลับ