สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1079 สาวใช้ตัวแสบ 983

ตอนที่ 1079 สาวใช้ตัวแสบ 983
เมื่อเป็นเช่นนี้ หลินเจี๋ยจึงพาซือซือมาตระกูลเย่ ท่านปู่หลินมองหลินเจี๋ยอย่างไม่เข้าใจ วันนี้เขาผิดปกติหรืออย่างไร？เนื่องจากไม่ต้องให้พวกเขาพูดมากก็ยอมไปตระกูลเย่อย่างเชื่อฟัง แต่หากท่านปู่หลินรู้เป้าหมายการมาตระกูลเย่ของหลินเจี๋ยจะต้องโกรธจนควันออกหูแน่นอน ท่านปู่หลินให้หลินเจี๋ยไปงานเลี้ยงของฝู้เฟิ่งหยี ในใจของเขาหวังว่าหลินเจี๋ยจะให้ความสำคัญกับผู้หญิงที่ฐานะของครอบครัวไม่มีจุดด่างพร้อย แม้จะไม่มีภูมิหลังมากนัก ท่านปู่หลินก็ยอมรับได้ ใครทำให้หลินเจี๋ยเจ้าลูกคนนี้รักอิสระมาตลอด ลูกพี่สาวของเขาอายุขวบกว่าแล้ว เขายังไม่มีแฟนเลย
ภายในงานเลี้ยง เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่ามีสายตาสองแบบแอบสังเกตเธออยู่ แบบแรกคือมืดมนและเย็นชาอย่างยิ่ง แบบที่สองคืออยากรู้อยากเห็น เซี่ยชีหรั่นหันไปมองดูว่าเป็นใคร เมื่อเธอมองไปที่กลุ่มคนก็ไม่พบว่าใครมีท่าทางผิดปกติ หลังจากมองดูหลายครั้งแล้วไม่เกิดผล เซี่ยชีหรั่นจึงเลิกมอง อนุญาตให้ฝ่ายตรงข้ามมองตามสบาย ถึงอย่างไรแค่ถูกมองก็ไม่ถึงกับตาย
เย่เชินหลินเป็นไอดอลในดวงใจของผู้หญิงหลายคน ถึงแม้จะเห็นว่ามีหญิงสาวลงมาจากรถกับเขา แถมยังมีเด็กชายตัวเล็กอีกคน ผู้หญิงที่ชอบเขายังคงมีอีกนับไม่ถ้วน เมื่อมองดูใบหน้าอันสง่างามของเย่เชินหลิน แต่ก็ไม่มีใครไล่ตาม ทุกคนต่างกลัวหากไม่ระวังจะพบกับหายนะ
บรรดาหญิงสาวที่สวมใส่เสื้อผ้าสวยหรู พร้อมกับเครื่องประดับที่หรูหรา พวกเธอต่างมองไปที่เย่เชินหลินอย่างระมัดระวัง หวังว่าจะมีโอกาสได้พูดคุยกัน
แต่ก็ทำให้พวกเราต้องผิดหวัง เพราะตั้งแต่ต้นจนจบ เย่เชินหลินเอาแต่อยู่ด้านหลังเซี่ยชีหรั่น ทำให้คนได้แต่ตั้งตารอคอย
หลินเจี๋ยหรี่ตามองเซี่ยชีหรั่น ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาทำให้คนมองไม่ออก มองดูผู้หญิงเหล่านั้นที่หน้ามืดตามัวอย่างบ้าคลั่ง เขาหัวเราะอย่างเย็นชา ยัยโง่ ไม่เห็นหรือว่าเย่เชินหลินเอาแต่อยู่ด้านหลังเซี่ยชีหรั่น？
นึกถึงสวีเห้าเซิง หลินเจี๋ยตัดสินใจช่วยเขา ใครใช้ให้ทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันล่ะ เพื่อเพื่อนเขายอมทำทุกอย่าง
ซือซือเอาแต่มองเย่เชินหลิน ควรจะพูดว่าเอาแต่มองเซี่ยชีหรั่น แต่ความเกลียดชังให้แววตามีมากกว่า จิ่วจิ่วเอาแต่คุยกับเซี่ยชีหรั่น หัวเราะกระซิบกระซาบ ไม่ได้ใส่ใจว่ามีคนจ้องมอง
หลินเจี๋ยถือแก้วไวน์ เดินตรงไปทางเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่กลัวตาย
“คุณเซี่ย ดื่มให้ผมสักแก้วได้ไหมครับ？”
ประโยคคำถามที่สุภาพ ทำให้คนไม่อาจจะปฏิเสธได้ง่ายๆ ในความเป็นจริงเซี่ยชีหรั่นอยากกลอกตามองบนให้อีกฝ่าย เธอจะสามารถตัดไมตรีได้หรือไม่？
เย่เชินหลินเดินมาได้ทันเวลามองอย่างไม่พอใจและกล่าวอย่างโมโห：“คุณชายหลิน แก้วนี่ให้ผมดื่มแทนเซี่ยชีหรั่น”
ไม่รอให้หลินเจี๋ยตอบ เย่เชินหลินแย่งแก้วไวน์มาจากมือของเซี่ยชีหรั่น กระดกจนหมดแก้ว
ฉากนี้บาดตาบาดใจผู้หญิงจำนวนไม่น้อย ถ้าคุณเย่สามารถช่วยดื่มไวน์แทนพวกเธอได้ แม้จะต้องตายก็ไม่รู้สึกว่าเกิดมาเสียเปล่า ผู้หญิงต่างพากันหลงไหลจริงๆ
จางชิงทนเห็นฉากนี้ไม่ได้ เธอหันหลังให้ อยากหนีออกไปจากที่นี่ หวังว่าจะไปหาที่ซ่อน เพื่อรักษาแผลใจ
ฉากนี้ถูกซือซือมองเห็นพอดี เธอเอาแต่จับตาดูความเคลื่อนไหวของเย่เชินหลิน เกรงว่าลมพัดต้นหญ้าขยับนิดเดียวก็ไม่อาจรอดพ้นไปได้
ผู้หญิงคนนี้หนีไป แต่สายตาของเธอไม่ยินยอม เธอดูแลเย่เชินหลินมาตลอดในช่วงสามปีที่ผ่านมา เขาไม่ได้บอกให้เธอไป และไม่เคยบอกให้เธออยู่ โดยรวมมักมีใบหน้าเช่นนี้ เธออาศัยอยู่ในตระกูลเย่มาสามปี หลังจากการมาถึงของเซี่ยชีหรั่นทำให้ความพยายามสามปีของเธอมลายหายไป จางชิงทำได้เพียงเฝ้ามองคนอื่นสมหวัง มีไม่กี่คนที่ยินยอม เพียงแต่เธอปิดบังได้เก่งมาก
ซือซือมองจางชิงและยิ้มอย่างเย็นชา การแก้แค้นหลังจากนี้ดูเหมือนจางชิงสามารถเป็นเบื้ยได้ นำเบี้ยนี้มาเพื่อใช้ประโยชน์ของเธอ เรื่องอื่นจะเปลี่ยนเป็นง่ายมากๆ
ซือซือปล่อยแขนหลินเจี๋ย หยิบแก้วไวน์และเอ่ยว่า：“ก่อนหน้านี้กล่าวโทษคนดีด้วยความเข้าใจผิด วันนี้เจอหน้า ฉันจะเข้าไปแสดงคำขอโทษ เธอคือคนของตระกูลเย่”
ฟังเสียงออดอ้อนที่แสนนุ่มนวลของซือซือหลินเจี๋ยพยักหน้าไม่ปฏิเสธ เขามองซือซือเดินไป ผู้หญิงคนนั้นเหมือนกับเซี่ยชีหรั่นมากๆ คนตระกูลเย่ ดูเหมือนว่าตำแหน่งของเซี่ยชีหรั่นในหัวใจเย่เชินหลินจะไม่ง่ายอย่างที่เขาคิด โทษคนดีด้วยความเข้าใจผิด จะเริ่มพูดอย่างไร？หลินเจี๋ยจับตามองดูซือซืออยู่สักพัก
จางชิงกำลังคิดจะก้าวเดิน หรือว่าอยู่ที่นี่ เธอต้องการมา พ่อบ้านก็ไม่ปฏิเสธ คิดไม่ถึงว่ามาที่นี่จะมองเห็นฉากนั้น เย่เชินหลินพาผู้หญิงที่เขาชอบ และลูกชายของเขา ปรากฏตัวต่อหน้าเธออย่างสนิทสนมกลมเกลียว เธอรู้มาตลอดว่าเย่เชินหลินชอบเซี่ยชีหรั่น สามปีที่ไม่มีเซี่ยชีหรั่น จางชิงเข้าใจว่าเซี่ยชีหรั่นจะไม่กลับมา ในเมื่อเป็นตัวแทน ขอเพียงเธอได้เฝ้าอยู่ข้างกายเขา เชื่อว่าสักวันหนึ่ง เย่เชินหลินจะหันมามองเธอ ไม่ใช่เพียงเพราะหน้าตาของเธอเท่านั้น
การปรากฏตัวของเซี่ยชีหรั่นในตอนนี้ ทำให้ความฝันทุกอย่างของเธอพังทลายลง แตกสลายภายใต้แสงอาทิตย์
“คุณคะ สวัสดีค่ะ ยังจำฉันได้ไหม？” ซือซือยกแก้วไวน์ขวางทางหนีทีไล่จางชิง ทำให้เธอไม่มีทางเลือก
“เป็นคุณนั่นเอง？ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่？”
จางชิงร้องเสียงดัง ดึงดูดความสนใจของบางคน
“ฉันมาที่นี่เพื่อขอโทษคุณ ฉันผิดเอง เข้าใจคุณผิดไป”
ซือซือกล่าวอย่างน่าสงสาร ดวงตายิ่งเย็นชาลง คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้ยังจะหน้าด้านอีก รอก่อนเถอะ ดูว่าหลังจากนี้ฉันจะคิดบัญชีกับเธออย่างไร
จางชิงก้าวถอยหลังไม่อยากสนใจเธอ
“คุณไม่ยินดีที่เซี่ยชีหรั่นกลับมาใช่ไหม？อันที่จริงฉันสามารถช่วยได้ ถ้าต้องการบอกเย่เชินหลิน คุณต้องคิดให้ดีนะ คุณไม่มีโอกาสแล้ว ตราบใดที่ยังมีที่ของเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินไม่มีทางมองคนอื่น”
ซือซือยิ่งพูดน้ำเสียงก็ยิ่งเย็นชา เต็มไปด้วยความเหน็บแนม ใช่แล้วที่ของเซี่ยชีหรั่น แม้ว่าคนอื่นจะเป็นไข่มุกล้ำค่า ก็ไม่อาจส่องแสงได้
จางชิงได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกตกใจมาก ไม่ได้สนใจน้ำเสียงของซือซือ ซือซือฉลาดมาก เธอยืนพูดอยู่ด้านข้างเธอ คนอื่นมองเห็นจางชิงก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเธอพูดอะไร…
เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาของซือซือ และกล่าวอย่างแน่วแน่：“ฉันไม่สามารถทำเรื่องที่รู้สึกผิดต่อคุณเย่”
ซือซือมองเห็นจางชิงต้องการออกไป จึงยิ้มเย็นชาไม่พูดอะไร เธอต้องการให้จางชิงคิดอย่างลึกซึ้ง เมื่อคนไม่พอใจจะทำตามเหตุผลที่ให้ไว้ เธอเชื่อว่าจางชิงจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง
“คุณคะ ถ้ามีเวลาสามารถมาหาฉันได้ พวกเรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะ”
ซือซือกล่าวด้วยรอยยิ้มน่ารัก หากคนอื่นมองเข้ามา คงคิดว่าทั้งสองคนคุยกันถูกคอในงานเลี้ยง
จางชิงเดินเร็วขึ้น หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดลง ภายในงานนี้ เธอจะไปที่ไหนได้？ ข้างกายของเย่เชินหลินก็ไม่ใช่ที่ของเธอตั้งนานแล้ว
มองเห็นลักยิ้มของจิ่วจิ่ว เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ถัดไปที่หน้าตาคล้ายเธอมาก จางชิงหยุดก้าวเดิน เธอต้องการเอาคำพูดของผู้หญิงคนนั้นไปบอกเย่เชินหลินหรือเปล่า？เพียงแค่เธอบอกคุณเย่ ก็มีโอกาสได้ยืนอยู่ข้างกายเขา
ตราบใดที่มีที่ของเซี่ยชีหรั่น ถึงแม้คนอื่นจะเป็นไข่มุกล้ำค่าก็ไม่อาจส่องประกาย
ผู้คนมากมายในงานเลี้ยงต้องการไปกล่าวคำอวยพรกับเย่เชินหลิน แต่ไม่มีผู้หญิงสักคนเข้าไป มองไปที่ดวงตาที่กระตือรือร้นของคนเหล่านั้น จางชิงขลาดกลัว ความเห็นแก่ตัวก็เริ่มตามหลอกหลอน
จางชิงลองเดินเข้าไปหนึ่งก้าว เข้าใกล้หนึ่งก้าว หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าวสายตาเย็นชาของเย่เชินหลินก็มองมา เขาขมวดคิ้วมองเธอ ใบหน้าเขียนคำว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ตรงนี้？
สายตาที่เยือกเย็นไปถึงกระดูกแบบนี้ จางชิงไม่กล้าก้าวเข้าไปต่อ เธอยืนตัวแข็งอยู่ที่เดิม ถอยหลังไม่ได้ เดินหน้าก็ไม่ได้
ทันใดนั้นเซี่ยชีหรั่นหันไปมองเย่เชินหลิน คิดไม่ถึงว่าคุณเย่จะยิ้ม รอยยิ้มนั้นช่างสวยงาม มันน่าเสียดายสำหรับผู้หญิงคนอื่น
เซี่ยชีหรั่น ตราบใดที่มีเธออยู่ก็สามารถบดบังแสงสว่างของคนอื่นได้จริงหรือ？
“ยังไม่เชื่อหรือ？ตราบใดที่หล่อนอยู่ คุณไม่มีทางมีโอกาส”เสียงของ ซือซือดังก้องเข้าไปในหูของจางชิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฝั่งลึกลงไปในใจ
หลินเจี๋ยคอยสังเกตพวกเธออยู่ตลอด น่าสนใจดี ซือซือกับผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายเซี่ยชีหรั่นดูเหมือนจะมีความลับบางอย่างที่ให้ใครรู้ไม่ได้
ซือซือมองมาทางหลินเจี๋ย เธอรู้สึกตึงเครียด หลินเจี๋ยไม่ใช่คนธรรมดาๆ เปลือกนอกดูเป็นเพลย์บอย เป็นรุ่นที่สองของตระกูล ซือซืออยู่กับเขามานาน รู้สึกหวาดกลัวเขามาก
“ที่รัก ฉันมาแล้ว ขอโทษค่ะ”ซือซือยักย้ายส่ายสะโพก ค่อยๆเดินเข้ามา ฉวยโอกาสดึงแขนของหลินเจี๋ย
หลินเจี๋ยยิ้มเล็กน้อยไม่พูดอะไร ซือซือมองไม่ออกว่าหลินเจี๋ยกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ จึงไม่กล้าพูดอะไรออกมา
“ชูหวิน ลูกเป็นอะไรไป？”ไห่ฉิงฉิงร้องเสียงแหลม ทำให้ดึงดูดความสนใจจากผู้อื่น
โม่เสี่ยวจุนนั่งยองลงไป มองลูกชายของตัวเอง ทำไมถึงหน้าซีด？
ปกติแล้วข้างกายของลูกจะมีคนใช้ในบ้านคอยดูแล ตอนนี้ไห่ฉิงฉิงกำลังลุกลี้ลุกลน
“ฝากดูเนี่ยนโม่ด้วย จิ่วจิ่วเธอก็ช่วยฉันดูเนี่ยนโม่ด้วยนะ”เซี่ยชีหรั่นเหลือบมองเย่เชินหลินและหันไปมองจิ่วจิ่วอย่างคาดหวัง
มองด้านหลังของเซี่ยชีหรั่นที่จากไป เย่เชินหลินลากเนี่ยนโม่ตามไปด้วย เด็กคือหลานชายของเขา ในใจก็เป็นกังวล
“ชูหวิน บอกพ่อมา เป็นอย่างไรบ้าง”โม่เสี่ยวจุนมองเห็นลูกมีท่าทางไร้เรี่ยวแรง จนลืมพาไปส่งโรงพยาบาล
เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไป ใช้มืออังหน้าผากของชูหวินเป็นอย่างแรก ไข้ขึ้นสูงอย่างต่อเนื่อง เธออุ้มเด็กน้อยขึ้นมา：“เมื่อวานกินอะไรไปคะ？”
คนอื่นมองเห็นเซี่ยชีหรั่นเดินออกมาจึงพากันหลีกทางให้
ในตอนนี้ชูหวินเริ่มอาเจียนออกมา เลอะเต็มตัวของเซี่ยชีหรั่น เธอถอดเสื้อคลุมออก เดินตรงไปข้างนอก
โม่เสี่ยวจุนวิ่งตามออกมา
“ออกรถ ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”ในขณะนี้เซี่ยชีหรั่นกลายเป็นผู้ออกคำสั่ง เธอนวดให้ชูหวินไม่หยุด ก่อนหน้านี้เพื่อเนี่ยนโม่ เธอจึงเรียนวิธีการนวดแบบง่ายๆ
โม่เสี่ยวจุนเปิดประตูสตาร์ทรถอย่างไม่ต้องคิด ในขณะนี้เซี่ยชีหรั่นกลายเป็นราชินี และฮีโร่ เธออุ้มเด็กด้วยมือเดียว ส่วนมืออีกข้างเปิดประตูรถ ขั้นตอนทุกอย่างเป็นไปด้วยความรวดเร็ว เหมือนกับถูกฝึกฝนมาหลายครั้งมาก
เย่เชินหลินจูงมือเนี่ยนโม่แน่นมาก แต่ก่อนเซี่ยชีหรั่นทำแบบนี้เป็นประจำหรือเปล่า เขาไม่ได้อยู่ในวันเหล่านั้น ผมขอโทษนะชีหรั่น เย่เชินหลินรำพึงในใจ
รถของโม่เสี่ยวจุนขับออกไปได้ไกลแล้ว ไห่ฉิงฉิงเพิ่งจะร้องไห้เสียงดังขึ้นมา：“ลูกของฉัน ลูกของฉัน”
ไห่ลี่หมินเดินเข้ามาดึงไห่ฉิงฉิงไปปลอบใจ：“ฉิงฉิง ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรนะ พวกเราจะตามไปดู”
“เชินหลิน ขอโทษนะ ฉันจะพาฉิงฉิงตามไปดู”ไห่ลี่หมินเดินมาด้านข้างเย่เชินหลิน หลินหลิงตามมาด้านหลัง ใบหน้าก็มีความกังวลใจ
“ไปเถอะ อีกสักพักฉันจะตามไปดู”เย่เชินหลินตบไหล่ไห่ลี่หมิน เพื่อเป็นการปลอบใจ